Rozdział 29

      Przemieszczałam się nienaturalnie szybko. To było coś w porównaniu do biegu wampira. Pomijając fakt, że okropnie skręcało mnie w żołądku, cieszyłam się, że w końcu oddaliliśmy się od czarownic. Wciąż jednak miałam dziwne wrażenie, że ktoś kurczowo trzymał się mojej drugiej dłoni. Obawiałam się, że mogła to być jedna z wiedźm, tylko one stały trochę dalej. Mój ojciec też nie mógł być, ponieważ nie miał jak się poruszać. Pozostało mi jedynie czekać, aż dotrzemy na miejsce. Pocieszeniem było, że teleportacja mijała kilka sekund, a nawet krócej.

      Poczułam grunt pod stopami. Odetchnęłam z ulgą, ale wcześniej musiałam powstrzymać odruch wymiotny. Pokręciłam głową. Dookoła było ciemno. Czułam jedynie chłód, jaki otulał moje ciało. Gdy przypomniałam sobie, że ktoś trzyma mnie za rękę, wyrwałam dłoń z uścisku i cofnęłam się o kilka kroków. Wpadłam na zimną w dotyku ścianę. Zorientowałam się, że była zrobiona z cegły. Wtedy jeszcze bardziej ciekawiło mnie, gdzie się znajdowałam. Na pewno nie był to zamek. Nawet ucieszyłam się, ponieważ nie miałam zamiaru wciąż w nim siedzieć.

      Zaledwie kilka kroków ode mnie pojawiło się niewielkie światło. Gdy się nasiliło, zmrużyłam oczy. Pomieszczenie ogarnęła oślepiająca jasność. Przymknęłam powieki, a jak je otworzyłam, zorientowałam się, że to wcale nie było żadne pomieszczenie, tylko jakiś tunel. Rozchyliłam lekko usta i uważnie rozejrzałam się dookoła, aż natknęłam się na nieznaną mi dotąd twarz.

      — Babcia! — pisnęła zaskoczona, a za razem wesoła Jessica i rzuciła się staruszce na szyję.

      Na chwilę zapanowała ciemność, lecz zaraz ponownie ,,zaświeciło’’ się światło.

      Spojrzałam na pomarszczoną i suchą twarz starszej pani. W jej oczach tańczyły iskierki szczęścia. W końcu nasze spojrzenia spotkały się. Kobieta posłała mi lekki, szczery uśmiech. Niepewnie odwzajemniłam gest i szybko spojrzałam na Nathana, którego twarz mówiła sama za siebie. Był zaskoczony, co było za mało powiedziane. Na jego twarzy malował się szok i niedowierzanie. Pewnie tak jak ja nie spodziewał się spotkania ze staruszką. Skoro ona była babcią Jessici, to też i Nathana...

      — Babcia? — zapytał wampir i uśmiechnął się.

      Młoda czarownica wypuściła straszą panią z uścisku, a ta podeszła do swojego wnuka. Ucałowała go w czoło, jak często to robią babcie, a później mocno przytuliła. Nathan się nie opierał. Widziałam, że cieszy się ze spotkania z nią.

      Poczułam się obco. Przed moimi oczami pojawiła się scena spotkanka rodziny. Ja swoją musiałam porzucić. Czułam się jeszcze gorzej, gdy na to patrzyłam, dlatego odwróciłam wzrok i wbiłam go przed siebie. Tam, gdzie nie docierało światło, byłam pewna, że wciąż rozciągał się tunel. Było tak ciemno, że dosłownie nie było nic widać.

      — Andrea, poznaj naszą babcię, Izabellę — powiedziała z szerokim uśmiechem na twarzy Jessica.

      — Miło mi — uśmiechnęłam się, a staruszka odwzajemniła gest.

      Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że jej niebiesko-zielone oczy były takie same, jak Jessi, co czyniło je trochę podobne. Nie wiedziałam, czy każda czarownica miała taki kolor oczu, czy po prostu Hiller odziedziczyła to w genach. Stawiałam na to drugie. U Hildy nie wypatrzyłam takiej barwy.

      — Idziemy — zadecydowała kobieta i ruszyła przed siebie.

      Nikt nawet się nie odezwał. Ruszyliśmy za nią. Gdyby nie światło, jakie wyczarowała, szlibyśmy w ciemnościach. Rozglądałam się na boki w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mnie zainteresować, ale nie widziałam nic oprócz ściany, która lekko połyskiwała. Splotłam za sobą ręce i ze spuszczoną głową szłam krok w krok za rodzeństwem Hiller i ich babcią.

      Może było to dziwne, ale po tym, jak Hilda odebrała mi moje moce, nie czułam żadnej pustki, jaka miała ogarniać moje serce. Nie czułam się z tego powodu źle. Przeciwnie. Na pewien sposób cieszyłam się. Nawet bardzo. Często miałam problemy z zapanowaniem nad swoim darem. Czasami po kilku dniach udawało mi się odwrócić jego działanie. Było to bardzo trudne, a przede wszystkim męczące. Wolałam już nie mieć tych mocy. Inni pewnie pomyśleliby, że to głupie. Dlaczego? Otóż kto nie chciałby posiadać daru? Jak byłam mała to wydawało się to być świetną sprawą, dopóki wszystko było dobrze. Później zaczęły się problemy i nie mogłam zapanować nad żywiołami. Wciąż męczyła mnie myśl, dlaczego tak czasami się działo. Gdy wtedy tak o tym myślałam, moje serce ogarniała radość, mimo że miałam pewne obawy. Jak ktoś mnie zaatakował, to zawsze w celu obrony mogłam użyć swoich mocy, a teraz? Stałam się łatwym celem do zabicia, co potwierdziła sytuacja w chacie. Nie potrafiłam sobie poradzić i na oślep szukałam schronienia. Nie miałam pojęcia o walce. Szczególnie z kimś takim, jak czarownice. Rzucały czarami, a ja? Nim zdążyłabym do nich dobiec, to już byłabym martwa. Pozostawało tylko hipnotyzowanie, ale to i tak za wiele nie było w stanie mi pomóc.

      Moje rozmyślania przerwał hałas odsuwanego głazu. Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam, jak Isabella — imię staruszki pamiętałam jeszcze, jak Jessica o niej opowiadała — otwiera przejście. Wychyliła się i uważnie rozejrzała dookoła. Po zaledwie kilku sekundach machnęła ręką, byśmy wyszli. Gdy już to uczyniliśmy, zasłoniła przejście głazem. Ponownie wyszła nam na przeciw.

      — Chodźcie szybko — szepnęła, jakby obawiała się, że ktoś nas podsłuchuje.

      Szybkim krokiem szliśmy porośniętą przez różne chwasty drogą. Las. Znowu się w nim znajdowałam. Miałam go dość, ale chyba tylko tam było małe prawdopodobieństwo, że nie natknę się na człowieka. Za każdym razem, gdy mijałam drzewo, uważnie się w nie wpatrywałam. Zastanawiało mnie, czy w całym lesie są takie, co żyją własnym życiem, czy tamto, co mnie zaatakowało, było zaczarowane.

      Ktoś szarpnął mnie za rękę. Była to Jessi. Wyjrzałam za nią. Isabella i Nathan byli kilka metrów od nas. Z młodą czarownicą szybko ich dogoniłam. Postanowiłam się ich trzymać i nie zwracać najmniejszej uwagi na otaczający mnie z każdej strony las. Wlepiłam wzrok przed siebie i cierpliwie czekałam, aż dojdziemy tam, gdzie mieliśmy. Długo nie musiałam wyczekiwać. Po pięciu minutach  byliśmy na miejscu. Starsza pani otworzyła drzwi na oścież i wpuściła nas do środka. Weszliśmy do ciemnego pomieszczenia, który po zamknięciu drzwi wydawał się być jeszcze ciemniejszy. Ktoś klasnął w dłonie — a zapewne była to Isabella — i w pomieszczeniu zapanowała jasność, ale nie tak bardzo oślepiająca.

      Z nieukrywanym zaciekawieniem rozejrzałam się dookoła. Chatka była skromnie urządzona. Była niewielka. W pomieszczeniu, w którym obecnie się znajdowałam, w kącie przy małym oknie znajdował się drewniany — jak wszystko — niewielki stolik, a wkoło niego cztery krzesełka, jakby były przygotowane z myślą o naszym przyjściu. Dalej to przy ścianach stały stare szafki, na których były zapełnione słoiki, a obok nich miseczki z dziwną zawartością, która przypominała jakąś maź. Mimowolnie skrzywiłam się i spojrzałam w bok. Niektóre okna były zakryte podziurawionym materiałem w ciemną kratkę. Na półkach znajdujących się na ścianach głównie stały zapalone świeczki, jak i stare, zniszczone książki. Wbrew pozorom było przytulnie, choć tajemniczo.

      — Nikt nas tu nie znajdzie? — zapytała Jessica.

      — Wszędzie jest niebezpiecznie, skarbie. Trzeba się mieć na baczności — odpowiedziała spokojnie staruszka.

      Młoda czarownica pokiwała lekko głową i jak gdyby nigdy nic, podeszła do jednej z szafek i wyjęła z niej jakąś książkę. Usiadła przy stole i otworzyła ją na pierwszej stronie.

      — Mogę, prawda? — zapytała z niewinnym uśmiechem swojej babci.

      — Oczywiście — ta odwzajemniła gest.

      Jessi wlepiła wzrok w lekturę i zaczęła czytać. Podejrzewałam, że była o magii, a Jessica po prostu się uczyła. Była jeszcze młoda, choć gdyby jej ciało się zmieniało, to wyglądałaby na babcię. Jednak nie sądziłam, że uczenie się magii było takie proste. Zapewne wymagało to czasu i poświęcenia. Miałam takie podejrzenia, ponieważ ja sama musiałam sporo czasu spędzać nad swoimi mocami, których już nie miałam.

      Isabella z Nathanem podeszli do Jessi i zaczęli z nią o czymś cicho rozmawiać. Nie wiedziałam, o czym mówili, ponieważ szeptali. Podeszłam bliżej do tej samej szafki, co przedtem siostra Nathaniela i wyjęłam z niej jedną książkę. Otworzyłam na przypadkowej stronie i udawałam, że ją czytam. Kątem oka zerkałam na rodzinę, ale i tak nic nie słyszałam. Widziałam jedynie ich ruszające się usta. Westchnęłam. Zaczęłam czytać, a raczej próbowałam przeczytać księgę, którą trzymałam w dłoniach. Zmarszczyłam czoło. Była pisana w nieznanym mi języku. Zaskoczona otworzyłam buzię. Przejechałam opuszkami palców po zżółkłej stronie. Zaczęłam wertować kartki. Okazało się, że cała książka była zapisana ręcznie. Odstawiłam ją i wzięłam kolejną, która również taka była.

      — Dużo ich nie ma — koło ucha usłyszałam Jessicę.

      — Co? — zapytałam zdezorientowana.

      — Wszystkie księgi są zapisane ręcznie, dlatego jest ich bardzo mało. Tak jak nas... — uśmiechnęła się blado. — Nas, czarownic, jest coraz mniej. Teraz rzadko się rodzą, a często są spalane na stosie.

      — Dlaczego w taki sposób umierają? — zaciekawiło mnie. — Przecież można by było zabić na wiele innych sposobów.

      — Owszem, ale tylko poprzez spalenie na stosie u czarownicy znikają jej wszystkie zdolności.

      — Zdolności mogą pozostać? — nie dowierzałam.

      — Jeśli czarownica nie zostanie spalona. W innym razie pozostają i przechodzą na inną czarownicę. Najczęściej na tą, co się urodziła. Oczywiście jak taka jest. Dopiero taka po osiągnięciu nawet kilku miesięcy, zaczyna posiadać magiczne umiejętności.

      — Ciekawe... — szepnęłam. — A co z tymi książkami? Wszystkie czarownice takie mają?

      — Nie — powiedziała. — Posiadają je tylko te, co mają w rodzinie młodą czarownicę. Uczymy się z nich, a gdy już będziemy wszystko umiały, przekazujemy księgi innym, by mogła się uczyć reszta. Pewnie zastanawia cię, dlaczego jest to pisane w takim, a nie innym języku — uśmiechnęła się lekko, a ja kiwnęłam głową. — Nikt nie może wiedzieć, co jest w nich zawarte. Jeśli każdy mógłby to przeczytać, to jeśli któraś z książek dostałaby się w niepowołane ręce, to...

      — To...? — zapytałam niepewnie.

      — Nie byłoby dobrze — skrzywiła się.

      — Ach... No tak — uśmiechnęłam się niepewnie.

      Zamknęłam książkę. Przejechałam palcami po jej starej okładce. Na chwilę zatrzymałam wzrok na rysunku, przypominającym jakiś amulet ze słowem w języku, jakim była zapisana sama księga. Niechętnie oderwałam wzrok i odstawiłam ją na swoje miejsce. Ostatni raz przebiegłam spojrzeniem po półce. Odwróciłam się i żałowałam.

      — Co ty tutaj robisz?! — krzyknęłam, zapominając, że jest za mną szafka i mocno uderzyłam o nią plecami.

      Jego pojawienie się było dla mnie szokiem, ponieważ wcześniej był unieruchomiony. Sam prosił mnie o pomoc, bo nie potrafił sobie poradzić w poruszaniem się. Sądziłam, że kłamał i tak naprawdę chciał mnie tylko zmylić. W tym momencie jeszcze bardziej utwierdziłam się w tym fakcie. Nie ufałam mu i wolałam się mieć na baczności. Zastanawiało mnie tylko, jakim cudem był w stanie się poruszać? I jak tu się znalazł? Wiedźmy nie mogły mu pomóc, bo same go zaatakowały. Może to była część ich planu?

      — Przecież nie mogłeś się ruszać... — wydukałam.

      — Nie mogłem — potwierdził — ale Ona mi pomogła.

      — Jaka Ona? — zniecierpliwiłam się. Ręka Michaela wskazała na Isabellę. — Co? To prawda? Ale dlaczego? O co tu chodzi?

       — Nie denerwuj się. Wszystko ci wyjaśnimy — powiedziała spokojnie staruszka.

      — Co wyjaśnicie? — syknęłam. — I co on tu robi?!

      — Usiądź — odezwał się Nathan.

      — Dziękuję, postoję — starałam się mówić uprzejmie. — Dlaczego zawarłeś układ z tymi wiedźmami? — zapytałam wprost i zmrużyłam lekko oczy.

      Michael westchnął. Stał się momentalnie smutny. Usiadł na podłodze i schował twarz w dłoniach. W tej pozycji wydawał się być taki bezbronny i niewinny, ale wolałam mu do końca nie wierzyć. To pewnie były pozory, bo chciał mnie zmylić.

      — Odpowiesz na moje pytanie? — zapytałam.

      — Znasz odpowiedź — powoli zdjął ręce w twarzy.

      Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Niby skąd miałam to wiedzieć?

      — Pamiętasz, co ci się niedawno śniło?

      Zmarszczyłam czoło. Zamyśliłam się na pewien moment. Ostatnim snem, jaki mi się śnił, to była wizyta Michaela w domu moich rodziców. Wtedy on wyjawił, że tata zabił jego ukochaną i...

      — Ale... Co to ma z tym wspólnego? — zapytałam trochę zbyt donośnym głosem.

      — Przypomnij sobie wszystko od początku do końca.

      Westchnęłam. Przeanalizowałam wszystko, ale nie zwracałam uwagi na nic oprócz tego, że bardzo zranił moich rodziców. Nie chciałam, by cierpieli. Już miałam się odezwać, kiedy coś mi się przypomniało. Mianowicie rozmowa, kiedy to Michael wypomniał tacie, że zabił jego ukochaną. Później wyszedł i wypowiedział pewne słowa: ,,Już niedługo będziemy razem’’.

      — Ale ona nie żyje — powiedziałam na głos.

      — Nie żyje, ale mogła żyć po raz drugi — powiedział ze smutkiem.

      Otworzyłam szeroko oczy. Miałam wrażenie, że się przesłyszałam. Gdyby był człowiekiem, to uznałabym go za jakiegoś psychola. Mogła żyć po raz drugi? Czy ja dobrze zrozumiałam?

      — Ona miała ją... wskrzesić? — słowa z trudem prześlizgnęły mi się przez gardło.

      Wampir pokiwał głową. W wrażenia aż usiadłam na podłodze. Wiedziałam, że czarownice zajmują się czarną magią, ale nigdy nie spodziewałabym się, że mogłyby kogoś wskrzesić! To było... nieludzkie! Czułam się nadzwyczaj dziwnie. Z niedowierzaniem wpatrywałam się w ojca, którego twarz była śmiertelnie poważna, a oczy pozostawały smutne.

      — Andrea...

      — Nie — przerwałam mu, spodziewając się, co chce powiedzieć. — Nie wybaczę ci. Nie zapomnę o tym. Potraktowałeś mnie jak rzecz — szepnęłam, a łzy cisnęły mi się do oczu.

      — To nie tak — zaprzeczył.

      — A jak? — podniosłam głos. — Oddałeś mnie w ręce tej wiedźmy, by czerpać z tego korzyść!

      — Musisz zrozumieć, że...

      — Tu nie da się niczego rozumieć — powiedziałam z wielką gulą w gardle. — Przecież jestem twoją córką! Nie rozumiem, jak mogłeś?! Ona chciała mnie zabić! A ty myślałeś tylko o tym, by dostać to, co chciałeś! I co teraz z tego masz? Oszukała cię, a mnie omal nie zabiła. Pomyślałeś chociaż o tym?

      — Przez chwilę... — powiedział cicho.

      — Jasne — prychnęłam i spojrzałam na niego z politowaniem. — W ogólne o mnie nie myślałeś. Byłam tylko zabawką w twoich rękach.

      Powstrzymując cisnące mi się do oczu łzy, wyszłam z chaty. Otuliłam się rękami i szłam bez celu przed siebie. Chciałam odpocząć i na spokojnie wszystko sobie poukładać. Pogubiłam się. Gdybym wiedziała, że wyznanie ojca będzie tak bolesne, to nie chciałabym się tego dowiedzieć. Być rzeczą w oczach własnego ojca to coś okropnego. Nie znałam go przez ponad siedemnaście lat, a gdy się pojawił, okazało się, że chciał wykorzystać mnie do swoich celów. Nie wiedziałam, czy chciałam cokolwiek wiedzieć.

      — Andrea! — zatrzymałam się i spojrzałam na Jessicę.

      — Co? — zapytałam beznamiętnie.

      Młoda czarownica stała kilka metrów dalej i spoglądała na mnie ze współczuciem. Nie lubiłam tego. Nie znosiłam. Wlepiłam wzrok w swoje nogi i wsłuchiwałam w przyśpieszone bicie własnego serca.

      — Nie chodź sama — poprosiła.

      — Bo? — zacisnęłam wagi.

      — Nie jest bezpiecznie — szepnęła.

      Usłyszałam kroki. Szła do mnie. Podniosłam wzrok i westchnęłam. Jessi uśmiechnęła się szczerze i przytuliła mnie. Odwzajemniłam gest, a na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech.

      — Mogę cię o coś spytać?

      — Pewnie! — odpowiedziała Jessica.

      — Co twoja babcia tutaj robi? Wcześniej jej nie było.

      — Owszem — uśmiechnęła się tajemniczo. — Może to dziwne, ale sama nie wiedziałam, że babcia tam z nami była. Jak się okazało, była niewidzialna. Jest dość potężną czarownicą i za pomocą darów mogła stać się niewidoczna dla nas. Ja wciąż nad tym pracuję, ale coś kiepsko mi idzie — zasmuciła się. — Była z nami w chacie i nam pomagała. Więc jak teleportowaliśmy się, to szybko złapała cię za rękę.

      — Och! — z moich ust wydobył się okrzyk zaskoczenia. — Ale dlaczego uratowała mojego ojca?

      — Wiesz... Wbrew pozorom to potężny wampir. Jeden z tych najsilniejszych. Babcia stwierdziła, że w razie potrzeby może nam się przydać.

      — Jakiej potrzeby?

      — Nie mam pojęcia.

      — A dlaczego on to zrobił? Dlaczego tak mnie potraktował?  — zapytałam półgłosem, zmieniając temat. Nie chciałam rozmawiać o Michaelu, ale chciałam w końcu dowiedzieć się prawdy.

      — Przecież powiedział...

      — To dlaczego Hilda odebrała mi moce?

      — To... już dłuższa historia — spojrzała na mnie.

      — Chcę wiedzieć — odparłam pewnie.

      Hiller zaczęła deptać wysoką, zieloną trawię. Wpatrzyła się w błękitne niebo, które było można wypatrzyć spomiędzy konarów drzew. Powędrowałam za jej wzrokiem. Na jednej gałęzi skakał mały ptak i wesoło ćwierkał. Aż miło słuchało się tej melodii.

      — Kilka tysięcy lat temu, kiedy nie było nas dużo, w naszym świecie panował pokój — zaczęła czarownica. Wzięła mnie pod rękę i poszłyśmy w stronę dróżki. — Wszystkie nadprzyrodzone istoty żyły w zgodzie. Powstawały nawet miasta.

      — Miasta? — zdziwiłam się.

      — Tak. Kiedyś, z dala od ludzi, budowaliśmy miasta, najczęściej w miejscach, gdzie ludzie nie byli w stanie dotrzeć, w których mieszkały wszystkie nadnaturalne postacie. Wszystkie nasze rasy mijały się na ulicach i nie było pomiędzy nimi żadnych sporów. Wszyscy szanowali się nawzajem i uważali siebie za jedną, wielką rodzinę. Nic nie wskazywało na zmianę trybu życia. Dopiero ponad pięćset lat temu całemu temu spokojowi zaszkodziła jedna rzecz. Zaczęto zabijać czarownice — spuściła wzrok. — Zaczęto podejrzewać, że to sprawka wilkołaków lub wampirów. Przez to wybuchł spór. Oni się bronili... Z każdym tygodniem znajdowano kolejne ciała. O dziwo były to jedne z tych potężnych czarownic. Zaczęliśmy się rozdzielać. Każdy szedł w swoją stronę, a jak już byliśmy w jakieś grupie, to znajdowała się w niej tylko jedna rasa.

      — Co ten spór ma wspólnego z Hildą? — zapytałam, przechylając głowę na bok.

      — Ma. Niestety — skrzywiła się. — Z opowiadań babci dowiedziałam się, że Hilda poszła ze swoją matką, która również była czarownicą, na spacer po lesie. Jeszcze nigdy to się nie stało, ale wtedy zaatakował je młody wilkołak. Tacy są najsilniejsi, a wtedy była jeszcze pełnia, czyli okres, w którym wilkołak jest silniejszy, niż na co dzień. Prawdopodobnie przechodził swoją pierwszą przemianę i nie był świadom tego, co robi. Był bardzo silny, w wyniku czego zabił matkę Hildy.

      — Ale on nie mógł zabijać tych wszystkich czarownic... — zwróciłam uwagę.

      — Nie wiadomo. Mógł to robić razem z innymi. Gdy wilkołak przechodzi swoje pierwsze przemiany, zostaje zamykany, by nikomu nie zrobić krzywdy. Dzień później po śmierci matki Hildy, w miejscu, gdzie te wilkołaki były zamykane, drzwi były całkowicie zniszczone. A były naprawdę pancerne. Jeszcze nikomu to się nie udało. Co najdziwniejsze... — zawahała się.

      — Co? — zaciekawiłam się.

      — Nie znaleziono tych, co tam byli.

      — Jak to? — byłam w szoku. — Jakim cudem?

      — Nie mam pojęcia — wzruszyła ramionami.

      — Może to sprawka Hildy?

      — Nie sądzę — Jessica pokręciła głową. — Nie było tam czuć jej zapachu. Po tym wszystkim była w fatalnym stanie. Zaczęła żywić do wilkołaków żal, a przede wszystkim nienawiść. Później zajęła się nią i jej czterema siostrami, Igrid, ponieważ były dość młode. To ona wprowadziła je w świat czarnej magii.

      — To kiepsko — stwierdziłam. — A co z tymi mocami?

      — Cóż... — westchnęła. — Odebrano je siostrą tej wiedźmy. Każda z nich panowała nad jednym żywiołem. Były to jedne z tych najpotężniejszych darów. A gdy się ze sobą połączyły, były nie do pokonania. Hilda o tym wiedziała. Z siostrami chciała się zemścić na wilkołakach, ale w porę odebrano im moce.

      Zamrugałam oczami.

      — Czarna magia. Standard — wyjaśniła i zaśmiała się sztucznie. — Później, jak podejrzewasz, te moce trafiły do Ciebie.

      — Jak?

      — Tego nikt nie wie. Kiedyś krążyła taka... Hm. Legenda? Wszyscy uznawali to za bajki, ale ponoć moce same wybierały sobie właściciela.

      — Jak to możliwe? — w moim sercu rosła ekscytacja.

      — Magia — rozłożyła ręce.

      — Ta... Wszędzie magia — przewróciłam oczami.

      — A żebyś wiedziała! — czarownica uśmiechnęła się szeroko.

Hejo kochani! :3

!!!UWAGA!!!!

Na http://biblioteka-hogwartu.blogspot.com pojawił się konkurs na najlepsze Drabble. Udział wzięła nim Mara♥ ( piszę z nią drugiego bloga ) i chciałam z całego serducha prosić o głosy na nią! Tu wszystko znajdziecie: http://biblioteka-hogwartu.blogspot.com/2015/08/gosowanie-na-drabble-i.html Jeśli uważacie, że Mara♥ zasługuje ( jest 9 Drabble, a każdy ma po 100 słów ), to głosuje na Drabble 3! :D Z góry z całego serducha dziękuję! ♥♥♥

A teraz przejdźmy do rozdziału! :P

Jest wyjątkowo krótki, ale już dzisiaj chciałam go dodać. Tak, wiem, że miał pojawić się nowy bohater, ale zmieniałam trochę plany. Pojawiła się babcia. Zaskoczeni? Mam nadzieję, że tak :D Jeśli chodzi o tego obiecanego bohatera, to wrzucę go do kolejnego rozdziału! :D

W poprzedniej notce niemal wszyscy pisali, że to Michael złapał Andreę są rękę, a to jednak Isabella xD Mam nadzieję, że zaskoczyłam Was pozytywnie :D

Zastanawia Was zniknięcie ich wilkołaków? Podczas pisania tego rozdziału wpadłam na pomysł z tym związany i mam zamiar go zrealizować. Macie jakieś pomysły? Ktoś je zabił? A może żyją i mają się dobrze? Czekam na Wasze propozycje! :3

Jessi opowiedziała Andrei o tym sporze. Co myślicie? Oczywiście jest wytłumaczenie, jeśli chodzi o śmierć tych wszystkich czarownic. Jednak nie prędko się o tym dowiecie xD

Nie mam pojęcia, co jeszcze mam Wam napisać, dlatego już kończę. Nie wiem, kiedy pojawi się kolejny rozdział, ponieważ muszę jeszcze rozdział napisać na http://jedno--slowo.blogspot.com Blog, który piszę z Marą♥. Zapraszam serdecznie, jeśli ktoś nie czyta. Opowiadane o bezczelnej buntowniczce ( nadawcę czasami chamska ), ale fantasy :D

W przyszłym tygodniu odpowiem na Wasze nominacje. Z całego serducha za nie dziękuję! ♥♥♥

Pozdrawiam Was cieplutko kochani! xoxo :*** 

Maggie