Rozdział 18

      Na moją twarz padały ciepłe promienie słońca, które ogrzewały moją skórę, a jednocześnie ją pieściły. Było to bardzo miłe uczucie. Pragnęłam, by ta chwila trwała wiecznie, ale kilka rzeczy mi nie pasowało. Chciałam otworzyć oczy i w końcu ujrzeć światło dzienne, ale nie byłam w stanie tego uczynić. Mimo iż starałam się z całych sił, to mój mózg odmawiał mi posłuszeństwa. Nawet nie mogłam się poruszyć, co było dla mnie czymś okropnym. Czułam się, jakbym była sparaliżowana. Nie miałam pojęcia ile to już trwało, ale stawało się to denerwujące. Całym swoim sercem pragnęłam się poruszyć. Podnieść swoją nienaturalnie ciężką dłoń choćby na milimetr. Nie mogłam zrobić nawet tego. Nie wiedziałam, czy byłam za słaba, czy po prostu stało się to przez wczorajsze uderzenie w głowę. Jak na zawołanie poczułam z tyłu czaszki silny ból, który był nie do zniesienia. Chciałam jęknąć, ale moje suche wargi nie miały zamiaru się podnieść. Westchnęłam ze zrezygnowaniem u duchu. Nie miałam zielonego pojęcia, co się za mną działo? Byłam taką małą, bezbronna roślinką, która jest narażona na niebezpieczeństwo. Poczułam się z tym bardzo źle i zaczęłam się bać, że coś naprawdę mogłoby mi się stać.

      Niespodziewanie ból w mojej głowie zaczął się bardzo nasilać. Miałam wrażenie, że za chwilę czaszka mi eksploduje. Bardzo mnie bolało, ale to nie było w tym wszystkim najgorsze. Obolałe miejsce zaczęło mnie piec. Miałam wrażenie, że płonie żywym ogniem. Ból był nie do zniesienia. Jeszcze nigdy takiego nie doświadczyłam. Była to dla mnie nowość, której nikomu nie polecałam. Miałam zamiar krzyknąć głosem przepełnionym cierpieniem, ale nie mogłam. Co chwila próbowałam otworzyć usta, ale to tylko powodowało pojawienie się na moim czole zimnych kropel potu, które spływały mi po całej twarzy, pozostawiając za sobą mokry ślad, który prawdopodobnie mienił się w blasku promieni słońca. Pe pewnym czasie, który wydawał mi się ciągnąć całe wieki, a nawet dłużej, ból ogarnął całą moją głowę. Wstrzymałam na pewien czas oddech, jakbym miała nadzieję, że to coś pomoże. Jednak doskonale wiedziałam, że to nie przyniesie ulgi. Zachciało mi się płakać, bo miałam wrażenie, że moja twarz zapłonęła żywym ogniem. Macki ognia lizały wszystko w jej zasięgu. Było to potworne uczucie szczególnie, że nie mogłam nic na to zaradzić. Boleść wciąż dawała o sobie znać.

      Po moim ciele rozeszło się całkiem przyjemne mrowienie. Uśmiechnęłam się na to w duchu, ale było to nic w porównaniu do tego, przez co głowa mi pękała. Nie przeszkadzało mi to dopóki, dopóty nie zaczął się przemieniać w ten sam ból, który ogarnął moją ciężką jak głaz głowę. Na początku nie było to takie silne, ale z czasem  przeistoczyło się w coś strasznie okropnego. Miałam wrażenie, że teraz zaczęłam się palić cała. Skóra piekła mnie niemiłosiernie. Wydawało mi się, że tworzą się na niej głębokie rany, ale nie potrafiłam tego stwierdzić. Płonęłam ogniem, którego nie potrafiłam ugasić. Jego macki bezkarnie lizały moją twarz, którą prawdopodobne poważnie raniły. Byłam pewna, że moja jak dotąd nieskazitelna skóra była cała poparzona. Bałam się, że stała się zwęglona i przypominała wyglądem czarny węgiel, który połyskiwał się w słońcu. Chciałam krzyknąć, by w końcu dać upust swojemu cierpieniu, ale wciąż nie mogłam otworzyć ust nawet na milimetr.

      Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego nikt tego nie widział? Przecież ja się paliłam! Czemu nikt nie chciał ugasić tego pożaru?! Gdzie podział się Nathan? On nie mógł mnie tak zostawić! Może go nie lubiłam, a on mnie prawdopodobnie też, ale nie miał prawa pozostawić mnie na pastwę losu! Nie teraz, kiedy potrzebowałam jego pomocy! Pragnęłam, by ktoś w końcu to zauważył. Czy to tak wiele? W ostatnich dniach sporo się zmieniło, co zaczęło dziwnie oddziaływać na moją psychikę. Można powiedzieć, że to Nathaniel mnie w to wszystko wtajemniczył. Gdyby nie on, o niczym bym nie wiedziała i nie działoby się ze mną to, co teraz. To jego wina, że byłam obecnie w takim stanie! To wszystko było przez niego! Gdybym go nie poznała to nic by się nie stało, a ja byłabym daleko stąd i żyła sobie spokojnie! Najlepiej by było, gdybym się nie urodziła! Dlaczego to wszystko spotykało mnie? Bezbronną dziewczynę, która jeszcze nigdy nie igrała z losem? Nawet tego nigdy nie chciałam, a on przyszykował dla mnie taką bajkę! Czym ja sobie na to zasłużyłam? Tym, że się urodziłam? Ja tak nie chciałam...

      Moim ciałem wstrząsnął silny dreszcz. Ból stał się jeszcze silniejszy niż poprzednio. Krew w moich żyłach stała się nienaturalnie gorącą i płynęła pod wielkim ciśnieniem. Czułam to doskonale. Być może była to tylko moja wyobraźnia, albo to ten ból tak na mnie oddziaływał, że zaczynałam tracić zmysły? Rubinowa ciecz znajdująca się we mnie, zaczynała powoli wrzeć, co powodowało jeszcze bardziej narastający ból, który przyprawiał mnie o płacz. Łzy natomiast nie były w stanie przecisnąć się przez moje mocno zaciśnięte powieki, które prawdopodobnie były złączone ze sobą w idealnie prostą kreskę. Na mojej rozpalonej jak tańczący ogień skórze, zaczęła się pojawiać gęsia skórka, która powstała w wyniku mojego panicznego strachu. Tak. Bałam się ognia i to bardzo, a mimo to nad nim panowałam. Szkoda tylko, że nad tym nie mogłam mieć kontroli. Byłam odrętwiała, przez co nie byłam w stanie wić się w agonii jak ten biedny wilki, którego zabiłam wczoraj. A może dzisiaj? Gotowało się we mnie, przez co jeszcze bardziej cierpiałam. Miałam ochotę umrzeć. Pragnęłam, by ktoś skrócił moje męki. Nie widziałam nawet najmniejszego sensu, by wiąż być na tym świecie. Przecież i tak moje życie nie było usłane różami.

      Krew w moich żyłach przyspieszyła, a serce zaczęło bić nienaturalnie szybko. Wsłuchiwałam się w jego niemiarowe uderzenia w nadziei, że to coś pomoże, ale nie. To jeszcze pogarszało cała sprawę. Mój oddech stał się nierówny i ciężki, jak po przebiegnięciu bardzo długiego dystansu. Wcale nie czułam się zmęczona, tylko strasznie cierpiałam. Chciałam by ktoś w końcu mnie dobił, bym miała spokój. Palący się ogień stawał się coraz bardziej gorętszy, przez co czułam się, jakby ktoś przykładał do mojej skóry rozgrzane do czerwoności żelazo, które je paliło. Od pond bardzo długiego czasu spod moich powiek wydostała się łza wielkości grochu. Miałam nadzieję, że na moment da ulgę chociaż w miejscu, gdzie się znajdowała, ale myliłam się. Przez to było jeszcze gorzej, ponieważ to przypominało mi o bólu, którego tak usilnie starałam się zapomnieć. Po moim rozgrzanym policzku zaczęły spływać strumienie łez, które skapywały na moją koszulkę sprawiając, że już po chwili zaczęły się na niej pojawiać mokre plamy, a ubranie zaczęło się lepić do mojej skóry.

      Ze świstem wciągnęłam chłodne powietrze, które drogą oddechową dostało się do moich płuc. Niestety nie przyniosło mi to ulgi, ponieważ zostało ono natychmiastowo rozgrzane, przez co chciało mi się płakać jak małe dziecko, które nie dostało tego, czego z całego swojego malutkiego serduszka pragnęło. Jakimś cudem udało mi się zacisnąć dłonie w pięści, co było dla mnie ogromnym wyczynem. Czułam, jak moje, jak dotąd słabe paznokcie, które przy każdej okazji jaka mnie kiedykolwiek dopadła łamały się, wbijały się teraz w moją skórę, prawdopodobnie pozostawiając na niej swoje odciski w postaci półksiężyców. Mimo to odzyskałam zdolność do poruszania się. Po tak długim czasie trwającym całe wieki, zaczęłam się niespokojnie wiercić, wciąż nie otwierając oczu. Nie mogłam znieść tego bólu, który tak bardzo mi doskwierał. Nie byłam do niego przyzwyczajona, ponieważ oprócz tego psychicznego, fizyczny mnie jeszcze nie spotkał. Owszem. Zdarzały się upadki, ale to było nic w porównaniu, co czułam teraz. Palący ogień już dawno zdążył się rozprzestrzenić po moim ciele. Od samej głowy, aż po sam czubek palców u stóp. Bolał mnie nawet język, zęby wraz z dziąsłami, co wydawało mi się niemożliwe. Dosłownie wszystko! Przez to miałam dziwne wrażenie, że za chwilę pozostanie ze mnie kupka popiołu. Jak ja bardzo chciałam umrzeć. Tak szybko i bezboleśnie. Szkoda, że było to niemożliwe.

      Moje biedne serce zaczęło bić szybciej niż wcześniej, co spowodowało jego ból. Wydawało mi się, że nie wyrabia i za chwilę wyskoczy z mojej klatki piersiowej, jak te części różnych urządzeń, których wynalazki nie wyrabiają i zostają dookoła wyrzucane ze swojego miejsca. Miałam taką wizję artystyczną, która wydawała mi się być głupia. Moja krew płynęła pod jeszcze większym ciśnieniem i wrzała, jak gotowana woda w czajniku. Brakowało jeszcze tego, że nie parowała, stając się z upływem czasu bezbarwną. Starając się zapomnieć o wciąż nasilającym się bólu, wsłuchiwałam się w niemiarowe uderzenia swojego serca, które stało się dla mnie bardzo słyszalne. Oprócz piekącego bólu zaczęłam jeszcze czuć, jakby ktoś rozcinał moją cienką skórę czymś ostrym. Jęknęłam. W końcu mogłam wydobyć z siebie jakiś odgłos. W przekonaniu, że mogę się już ruszać, skuliłam się w kłębek, jakby to było lekarstwem na ten cały ból i zacisnęłam mocno szczęki tak, że zaczęły mnie boleć. Bardzo cierpiałam i byłam w stanie zrobić wszystko, by tylko skrócić swoje męki, które dla mnie trwały w nieskończoność. Moje małe serce zaczęło bić bardzo szybko, by po chwili zwolnić, aż w końcu ponownie przyspieszyć. Ja natomiast wiłam się na ziemi w oczekiwaniu na szybką śmierć, której nie mogłam się doczekać.

      Złapałam się swoich włosów, jakbym chciała je brutalnie wyrwać. Po chwili zjechałam dłońmi na twarz, by zakryć zapłakane oczy. Wciąż ich nie otwierałam, bo bałam się. Nie wiedziałam, co mogłabym zobaczyć? Zaczęłam nierówno oddychać. Mój oddech powoli stawał się płytki. W przerwach pomiędzy wdechami za każdym razem musiałam jęknąć, bo ból już od bardzo dawna był nie do zniesienia. Myślałam, że moje cierpienie nie może być jeszcze silniejsze, ale ono z każdą małą chwilą stawało się właśnie takie, czego już nie mogłam znieść. Chciałam krzyknąć na całe gardło, pokazując tym samym, co ze mną jest, ale chciałam być twarda. Wciąż miałam tą głupią nadzieję, że dotrwam do końca, o ile taki w ogóle był. Ból już przekroczył granicę maksymaliści, a ja myślałam, że tak już się nie da. Zacisnęłam jeszcze mocniej szczęki, ale to w niczym mi nie pomagało. Jęknęłam bardzo głośno. Strasznie chciałam umrzeć i już odejść od tego cierpienia, ale za żadne skarby świata nie wiedziałam, jak mam to uczynić. A tak bardzo chciałam...

      Już po chwili usłyszałam przeraźliwy krzyk przepełniony ogromną ilością bólu. Dopiero po jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że on wydostaje się z moich ust, których nie wiedziałam w jakim momencie zdołałam otworzyć. Mój wrzask spłoszył ptaki, które siedziały na koronach drzew. Jednak nie zwróciłam to nawet najmniejszej uwagi. Liczyło się w tej chwili to, że strasznie cierpiałam i nikt nie miał zamiaru mi pomóc. Moje serce biło już straszne szybko, co wydawało mi się niemożliwe. Miałam wrażenie, że wybuchnie jak jakaś bomba zegarowa i po nim jak i po mnie nie będzie co zbierać. Przez moje gardło zaczął się wydobywać kolejny krzyk, który zmusił usta do ponownego otwarcia się, by wrzask mógł wyjść na ten świat. Szybko jednak zamknęłam buzię, przez co moje wargi ułożyły się w prostą kreskę. Zacisnęłam jeszcze mocniej powieki i zaczęłam oczekiwać na skończenie się tej okropnej męki. Serce zabiło jeszcze raz, uderzając bardzo mocno. Spowodowało to okropny ból przez który myślałam, że ktoś perfidnie przebił je ostrym sztyletem. Czekałam aż odpłynę w nicość, ale mój narząd na powrót zaczął bić. Natomiast ból, jaki do tej pory mi towarzyszył, zniknął. Nie czułam go, a to przyniosło mi ogromną ulgę. Wsłuchiwałam się z niedowierzaniem w miarowe bicie serca, które przypominało przyjemną dla uszu melodię.

      W oddali usłyszałam śliczny śpiew ptaków. Ćwierkały wesoło i skakały z gałęzi na gałęzie, ruszając przy tym zielonymi liśćmi drzew. Niedaleko było słychać brzęczący rój pszczół, które ciężko pracowały w poszukiwaniu pysznego nektaru na pięknych kwiatach. Jeszcze dalej płynął strumień wody, który co chwila obijał się o wystające kamienie, po czym skapował prawdopodobnie do rzeki. Letni wiatr cicho dudnił mi w uszach i rozwiewał na wszystkie strony moje długie włosy, które co chwila opadały mi na twarz, łaskocząc ją. Te wszystkie dzięki tworzyły ze sobą śliczną pieśń, w którą się wsłuchiwałam. Nie mogłam myśleć o niczym innym, tylko o niej. Wcześniej nie zwracałam na takiego typu rzeczy uwagi i żałowałam. Wspaniale było tak leżeć i się w to wsłuchiwać. Uspokajało mnie to. Było to coś pięknego! Wcześniej moje uszy nie były w stanie słyszeć tej pięknej pieśni! Teraz to się zmieniło i bardzo mnie to zaintrygowało. Chciałam otworzyć oczy, by sprawdzić, gdzie się obecnie znajdowałam, ale bałam się. Nie miałam zielonego pojęcia, co mogłabym zobaczyć. Przełknęłam z trudem ślinę i wzięłam głęboki wdech. Nie mogłam tak wciąż leżeć.

      Powoli podniosłam swoje lekkie jak nigdy dotąd powieki. W oczy nie rzuciło mi się to, że znajdowałam się w jakieś jaskini tylko to, że mój wzrok był nienaturalnie wyostrzony. Rozchyliłam lekko usta ze zdziwienia, bo wydawało mi się to niemożliwe. Zawsze miałam doskonały wzrok, ale ta ostrość, jaką teraz widziałam, była dużo lepsza. Byłam w stanie dojrzeć rzeczy, jakie znajdowały się bardzo daleko i w ciemnościach. Zauważyłam nawet małego pajączka, który zwisał na pajęczynie w zaciemnionym miejscu, dobre sześć metrów ode mnie. To mnie zszokowało, bo pająk miał zaledwie trzy milimetry wielkości! Takie maleństwo, a ja je widziałam! Przetarłam z niedowierzaniem oczy, bo byłam pewna, że śnię. Moje domysły okazały się być błędne, bo wcale tak nie było. Nabrałam do płuc sporej ilości powietrza. Z lekko bijącym sercem zaczęłam się rozglądać dookoła. Dostrzegłam, że leżałam przy prawie samym wyjściu, dlatego padało na mnie światło słoneczne. Skrzywiłam się, bo dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że pod jego działaniem skóra zaczynała mnie piec. Zwinnym ruchem i bezszelestnie cofnęłam się, siadając po turecku. Na mojej ręce w miejscu, gdzie przed chwilą padały promienie słoneczne, pojawiły się niewielkie rany. Ze skupieniem obserwowałam, jak powoli się goiły. Poparzenia zaczynały się zamieniać w skórę, a już po chwili po niczym nie było śladu. Rozszerzyłam szeroko oczy i pokręciłam z niedowierzaniem głową. Przejechałam opuszkami palców po miejscu niegdyś poranionego miejsca. Wydawało mi się, że to wszystko toczyło się tak bardzo szybko, co było niemożliwe.

      Nagle przypomniało mi się, że byłam sama. Nie wiedziałam, gdzie podział się Nathan? Ponownie rozejrzałam się dookoła. Zajęła mi to ułamek sekundy, a już jakieś trzy metry dalej ode mnie, zauważyłam zarys sylwetki. Od razu rozpoznałam w niej tak bardzo znanego mi Nathaniela. Miał ręce założone na piersi, a wyraz twarzy bardzo poważny. Zaczęłam mu się bez słowa przyglądać. On nie pozostawał mi dłużny. Musiało to wyglądać zabawnie, bo wyglądało to tak, jakbyśmy byli jakimiś rzadkimi okazami, które się sobą zainteresowały. Zaśmiałam się w duchu, a nawet kąciki moich ust się uniosły. Dostrzegłam, że Nathan też się lekko uśmiechnął.

      — Yyy... — Jedynie to wydobyło się z moich ust. Nie wiedziałam, od czego mam zacząć. Miałam mętlik w głowie, który mi dokuczał. Westchnęłam ciężko. — Możesz mi powiedzieć, co tutaj robimy? —zapytałam w końcu. Na razie najbardziej interesowało mnie to, ponieważ wydawało mi się być dziwnym, że siedzieliśmy w jakieś ciemnej jaskini, która prawdopodobnie należała do jakiegoś misia grizzly i jak tutaj się pojawi, to się na nas rzuci, po czym pożre.

      — Nie zje nas. O to się nie martw — Nathan zaśmiał się. Był to bardzo szczery śmiech, który było mi słyszeć naprawdę bardzo rzadko.

      — Jak... — urwałam swoją wypowiedź i na chwilę zamknęłam usta, by zaraz z powrotem je otworzyć. — Ty jednak czytasz w myślach?

      — Tak — potwierdził i uśmiechnął się szeroko.

      — Aha... — Znowu zrobiłam pauzę. Ta swobodna rozmowa pomiędzy nami wydawała mi się bardzo dziwna, bo jeszcze nigdy takiej z nim nie prowadziłam. — Ok... Ale...  Czemu tu jesteśmy?

      Na temat czytania myśli przez Nathana chciałam porozmawiać innym razem. Teraz liczyło się to, bym dowiedziała się w końcu, dlaczego tutaj siedzieliśmy. Wydawało mi się, że powinniśmy być w domku z przyjaciółmi, a my byliśmy w jakieś jaskini w środku lasu! To mi nie pasowało mi musiałam się dowiedzieć, dlaczego tak było? Przebywanie tutaj przypominało mi to, co wydarzyło się w nocy, a tak bardzo pragnęłam, by o tym zapomnieć. Wymazać to z pamięci, bo to było okropne.

      — Dobrze się czujesz? — zapytał z ciekawością w głosie, nie odpowiadając mi na zadane przeze mnie pytanie.

      — Tak — odpowiedziałam szczerze zdziwiona jego pytaniem. — Ale dlaczego...

      — Nic cię nie boli? — ciągnął swój maraton zadawania zbędnych jak dla mnie pytań, uniemożliwiając mi powiedzenie tego, co chciałam.

      — Nie, ale...

      — Czujesz się jakoś inaczej?

      — Tak, ale...

      — Dziwnie? — dodał, śmiesznie ruszając brwiami. Omal nie parsknęłam śmiechem.

      — W pewnym sensie, ale...

      — Nie wiesz, czemu tak jest? — dopytywał, przyglądając mi się uważnie.

      — Nie, ale...

      — Może...

      — Nathan! — krzyknąłem najgłośniej, jak się dało. To, że urywał mi w pól słowa okropnie mnie denerwowało, a go to jeszcze bawiło!

      Nawet nie wiem, kiedy poderwałam się z miejsca. Na moment miałam ochotę go rozszarpać, ale pewnie i tak nie miałbym z nim nawet najmniejszych szans, dlatego tylko siłą woli się powstrzymałam. Wydawało mi się, że to mogłoby być moim najgłupszym posunięciem. Jeszcze wykazywałam się rozsądkiem, ale nie zawsze i miałam wtedy nieprzyjemnie konsekwencje. Zmrużyłam oczy i z powrotem usiadłam po turecku na zimnej posadce. Założyłam ręce na piersi i zacisnęłam szczęki. Starałam się, by moja mina wyglądała groźnie, ale to mi chyba nie wychodziło, ponieważ Nathan się uśmiechał wesoło. Wzięłam głęboki wdech, by się uspokoić.

      — Czy mógłbyś łaskawie przestać mi przerywać, bo zachciało ci się zadawać zbędne pytania i odpowiedzieć w końcu na mojej pytanie?! — syknęłam najbardziej jadowicie, jak tylko potrafiłam.

      Na Nathanie nie zrobiło to żadnego wrażenia, co trochę mnie zdenerwowało. Wyglądało to tak, jakby nie zauważał tego, że jestem wściekła. Popatrzyłam na niego z nieudawanym niedowierzaniem, bo on wyszczerzył zęby w uśmiechu. Mina mi zrzedła, a moje ręce powoli zaczęły opadać wzdłuż ciała. Zamrugałam kilkakrotnie by się przekonać, czy ja czasem nie mam jakiś zwidów. Jego to nadzwyczajnej w świecie bawiło! Brakowało jeszcze, by nie wybuchł gromkim śmiechem, który byłoby słychać na kilkanaście kilometrów stąd! Miałam wrażenie, że zaraz zrobię dziurę w kamiennej ścianie.

      — Czyli jest wszystko jak dawniej — zaśmiał się wesoło, a mnie zamurowało.

      — Co? — spytałam szybko i niewyraźne.

      Nie rozumiałam jego słów. Co mogłoby się zmienić?! Przecież ja byłam normalna! Wszystko było jak dawniej oprócz tego, że lepiej widziałam, słyszałam, a nawet szybkiej się poruszałam! Nie wiedziałam, czy to przez ten ogień, jaki wcześniej rozprzestrzenił się po moim ciele i mnie palił, czy ja po prostu wciąż śniłam i nie mogłam się wybudzić. Wszystko jednak wyglądało tak samo, tylko świat dookoła mnie był bardziej kolorowy i sto razy lepszy w wyglądzie, bo widziałam i słyszałam więcej rzeczy, niż poprzednio. Dawniej moje zmysły nie były w stanie tak funkcjonować. Wydawałoby mi się to kiedyś niemożliwe, ale teraz zaczynałam już wierzyć we wszystko. Mój dar, ja jako półczłowiek i półwampir, Nathan w postaci wampira, gigantyczne wilki, czarownice, o których Nathaniel wspomniał... Jeszcze to, co obecnie działo się ze mną...

      — Wracajmy — powiedziałam stanowczo i szybko podniosłam się z ziemi bez pomocy rąk.

      — Gdzie?! — Nathan szybko znalazł się przy mnie. Złapał mnie za łokieć i zawrócił w przeciwną stronę niż ta, która prowadziła mnie do drogi na wolność.

      — No... — popatrzyłam na niego jak na jakiegoś głupka, bo nie sądziłam, że może nie wiedzieć, o co mi chodzi. — Do przyjaciół...

      — Nigdzie się stąd nie ruszasz. Zostajesz — powiedział stanowczo, a jego słowa zadziałały na mnie tak, że nie byłam w stanie się poruszyć.

      — Ale... Ale dlaczego? — wydukałam, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami.

      — Nie jesteś człowiekiem — przypomniał mi i popatrzył na mnie jak na dziecko, które właśnie coś nabroiło i musiało ponieść zasłużoną karę.

      — I co z tego? — zapytałam lekko podenerwowana. Nie wiedziałam dlaczego, ale zaczynałam panikować. — Co to ma do rzeczy?

      — Bardzo dużo — odparł i zmrużył w charakterystyczny jak dla niego sposób oczy. — Możesz im zrobić krzywdę.

      — Że co?! — krzyknęłam głosem przepełnionym niedowierzaniem. — Czy ty siebie w ogóle słyszysz?!

      — A ty siebie słyszysz? — zapytał bez żadnych emocji.

      Wyrwałam rękę z jego mocnego uścisku i cofnęłam się na krok do tyłu. Dłonie dałam na biodra i zrobiłam groźną minę. Nathan natomiast założył swoje ręce na piersi i przybrał beznamiętny wyraz twarzy. Wciągnęłam ze świstem powietrze do płuc i zacisnęłam szczęki. Między nami panowała nienośna cisza, która powodowała, że zaczynałam się niecierpliwić. Nigdy nie lubiłam przebywać z kimś nie odzywając się do niego, a w szczególności w ciszy z Nathanem! To było dopiero nieznośne!

      — Nie wierzę! — krzyknęłam już bardzo wściekła. Nie mogłam opanować emocji i zaczynałam ze złości wymachiwać rękami, co musiało wyglądać bardzo komiczne. — I ty mi zabronisz tam pójść?!

     Przyłożyłam swój wskazujący palec do jego klatki piersiowej, po czym po chwili go zabrałam. Odwróciłam się tyłem do wampira i zaczęłam iść szybkim krokiem przed siebie, by zaraz zawrócić. Specjalnie z całych sił mocno stawiałam stopy na ziemię, by echo niosło ich głos dookoła w nieznane mi miejsca. Moje oczy miotały błyskawice i biedny był ten, co odważyłby mi się teraz podskoczyć. Traciłam już kontrolę nad sobą, co zaczynało mnie przerażać.

      — A jak to zrobię, to co?! — wrzasnęłam bardzo głośno, że bardzo długo słyszałam echo, które roznosiło mój głos.

      — Nie puszczę Cię — powiedział pewny siebie Nathan. Czasami to mnie denerwowało. — Zrozum, że nie możesz tam iść. Nie będziesz potrafiła zapanować nad pragnieniem...

      — Zaraz... Jakim pragnieniem? —przerwałam mu. Mówił do mnie bardzo niezrozumiale, przez co nie wiedziałam, o co chodzi. Zaczynało mnie denerwować, że byłam zielona.

      — Pragnieniem nad krwią — wytłumaczył szybko i przyjrzał mi się z lekkim rozbawieniem, bo właśnie w tym momencie okropnie się krzywiłam. Krew... Brr.

      — Ale... Ale... — jąkałam się. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. — Ale ja nie piję krwi!

      — Nie? To przekonamy, jak zaatakujesz któregoś z naszych przyjaciół. Może taką Nicole?

      Zbladłam. Jego słowa podziałały na mnie tak, że zrobiło mi się słabo. Nawiedziła mnie wizja, jak wypijam z bezbronnej Rudej krew, jak te wszystkie wampiry z przeróżnych filmów. Ja uśmiechnięta i cała zakrwawiona, a biedna Nicole już nieżywa, leżąca pod moimi nogami z szeroki otwartymi oczami, przepełnionymi przerażeniem. W pewnym momencie zachłysnęłam się powietrzem, bo było to coś okropnego. Nie wybaczyłabym sobie, gdybym coś jej zrobiła. Jej i innemu mojemu przyjacielowi. Załamałabym się i prawdopodobnie popadła w depresję, o ile tak się da. Popatrzyłam z przerażeniem, a jednocześnie z nienawiścią na Nathana.

      — To twoja wina — powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Słowa same płynęły mi z ust, a ja nie mogłam nic na to poradzić.

      — Moja?! — zapytał zszokowany. — A to niby dlaczego?!

      — To ty mnie w to wszystko wciągnąłeś! — ryknęłam.

      Pięknie. Za swój los zaczęłam obwiniać Nathana, choć on nie miał z tym nic wspólnego, bo to nie on wymyślił dla mnie tą chorą bajkę. To była tylko i wyłącznie sprawia mojej mamy i tatusia, którego jeszcze nie poznałam. To na pewno przez nich byłam tym, kim byłam! A Nathan? To przez niego znalazłam się w tym dziwnym świecie. On mnie do niego wprowadził! Gdybym go nie poznała, to pewnie byłabym w domu z przyjaciółmi i nie wiedziała, że gdzieś czają się istoty z jakiś legend! Wolałabym żyć w niewiedzy i teraz tego wszystkiego nie znosić! Nie musiałabym żyć z myślą, że jestem dziwną istotą, o której nie miałam zielonego pojęcia, że takie w ogóle istnieją! To był jakiś chory sen! Ja chciałam się z niego wybudzić!

      — Nie. To nie jest sen — powiedział jasno i wyraźnie Nathaniel. Wydawało mi się, że stałam się małym dzieckiem, któremu właśnie tłumaczył, że nie można czegoś zrobić, a ono tego nie rozumie. Tak też po części się czułam.

      — Pozwoliłam ci czytać w moich myślach?! — ryknęłam i zbliżyłam się do niego.

      — Nie ukrywasz tego — powiedział bez żadnych emocji.

      Otworzyłam buzię, by coś powiedzieć, ale z moich ust nic się nie wydobyło oprócz jakiegoś jęku sprzeciwu. Musiało to wyglądać przezabawnie, bo wampir z trudem powstrzymywał się przed atakiem głośnego śmiechu. Szybko zamknęłam buzię, by już go do tego nie zmuszać. Lekko zmieszana splotłam ręce z tyłu i spojrzałam w inną stronę, by na niego nie patrzeć. Czułam się trochę dziwnie. Nathan zawsze potrafił zrobić tak, że nie miałam zielonego pojęcia, jak zareagować na daną sytuację. Czasami naprawdę strasznie mnie to denerwowało i miałam ochotę wyjść, trzaskając za sobą głośno drzwiami, ale tym to pokazałabym, że brak mi dumy.

      Westchnęłam ciężko i spojrzałam smutno na Nathana. To wszystko to było za wiele. Już sama nie wiedziałam, co miałam o tym wszystkim sądzić. Mój tok myślenia nie nadążał, a to powoli zaczynało działać mi na nerwy. Doskonale wiedziałam, że od razu wszystkiego nie opanuję, ale było mi z tym źle. Nie potrafiłam odnaleźć się w tym świecie. Przecież ja jeszcze tak bardzo niedawno nie miałam o nim bladego pojęcia. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że on od samego początku istniał, tylko zwykli śmiertelnicy nic o nim nie wiedzieli, bo te wszystkie dziwne istoty z legend doskonale się kryły. Teraz dowiedziałam się, że ja tutaj należę i jestem jedną z ich stworzeń. Do tego nie mogłam spotkać się z przyjaciółmi, bo groziło im niebezpieczeństwo z mojej strony. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym pić krew i to jeszcze na dodatek ludzką! Przecież ja zawsze jej się brzydziłam, a teraz od tak miało się to zmienić? To nie było możliwe. To nie mogła być prawda! A moi rodzice?

      — Przykro mi — usłyszałam głos Nathana, który był przepełniony prawdziwym współczuciem.

      — Do nich też nie mogę pójść? — szepnęłam bardzo cicho.

      Nathan pokręcił powili, przecząco głową. Spodziewałam się takiej odpowiedzi, ale ona i tak zadziałała na mnie jak cios sztyletem w samo serce. Ta wiadomość wydawała mi się najgorsza ze wszystkich. Miałam dziwne poczucie, że słabnę. Wydawało mi się, że zaraz upadnę na ziemię i nie będę w stanie się podnieść, a nawet się ruszyć. Nie mogłam wyobrazić sobie, że nie mogłabym spotykać się z rodzicami. Przecież oni byli najbliższymi dla mnie osobami. Nikogo innego nie miałam. To moja mama tak naprawdę była moją najlepszą przyjaciółką mimo, że tak wiele razy mnie zraniła. Co z tego, że przez tak bardzo długi czas ukrywała prawdę, dotyczącą mojego biologicznego ojca? Już dawno zdążyłam jej wybaczyć, bo po części ją rozumiałam. Ja sama bałabym się powiedzieć swojemu dziecku takie coś, bo nie wiedziałabym, jak by zareagowała. A tata? To jemu zawsze zwierzałam się ze swoich największych sekretów. Jemu byłam w stanie najbardziej zaufać, bo mama czasami miała niewyparzony język i zaraz wszyscy dookoła wszystko wiedzieli, a tego nie było mi trzeba. Mimo tych wszystkich przeciwności, jakie spotykały moją rodzinę, kochałam rodziców całym swoim sercem. Byli dla mnie najważniejszymi osobami.

      — Nie... — To słowo wydobyło się z moich ust i bardzo długo dudniło mi w głowie. — Ja nie mogę im tego zrobić... Nie mogę. Rozumiesz?!

      — Andrea, naprawdę jest mi bardzo przykro, bo...

      — Nie! — brutalnie mu przerwałam. Czułam, jak w moich oczach zbierają się łzy, które za wszelką cenę chciały wyjść na świat. — Najpierw Theo, teraz ja...

      — Jaki Theo? — zapytał szczerze zdziwiony Nathan i popatrzył na mnie z widocznym zaciekawieniem, jakby nie zauważał, co się ze mną obecnie dzieje.

      — Nie mogę na to pozwolić. Oni nie mogą znowu cierpieć. To ich wykończy... — mówiłam z paniką z głosie, który zaczynał mi się trząść.

      — O czym ty mówisz? — Nathan popatrzył na mnie jak na jakąś idiotkę. Zerknęłam na niego z lekkim niedowierzaniem.

      — Ja tak nie mogę — szepnęłam z trudem powstrzymując łzy, które cisnęły mi się do oczu.

      — Wiem, że jest ci ciężko, ale musisz zrozumieć, że jeśli do nich pójdziesz, to może się to dla nich źle skończyć — powiedział wampir tonem, jakby właśnie prawił mi jakieś kazanie.

      — Oni tego nie przeżyją... — powiedziałam z dużą paniką w głosie. — Rozumiesz?

      Nie mogłam znieś myśli, że ich więcej nie zobaczę. Nie ujrzę już ich pięknych uśmiechów, którymi darzyli mnie każdego dnia, jakiego mnie spotkali. Nie usłyszę ich głosu, jaki zawsze rozbrzmiewał w moich uszach, zapamiętując każde jego brzmienie. Te radosne, jak i złe. Miałam już nigdy nie zobaczyć jak się cieszyli na mój widok, jak wracałam do domu. Nie miałam słyszeć głosu mamy, który troszczył się o mnie w najmniej potrzebnych chwilach, jak z byle powodu zwracał mi uwagę i mówił, jak co mam zrobić. Byłam pozbawiona widoku zawsze wesołego taty, który opowiadał przeróżne żarty i starał się z całych sił mnie pocieszyć, jak byłam smutna. To wszystko jak i wiele innych rzeczy zostało mi odebrane. To było coś okropnego. Niesamowity ból, który ogarnął moje serce.

      — Ja się nawet z nimi nie pożegnałam... — uprzytomniłam sobie.

      — I wątpię, byś to zrobiła — powiedział cicho Nathan. Jak zawsze jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

      — Jesteś egoistą — syknęłam, siląc się na jak najbardziej jadowity ton głosu. Nie miałam bladego pojęcia, dlaczego tak powiedziałam.

      — Andrea... Rozumiem twoje... Hm. Oburzenie? Ale nie powinnaś mnie o to obwiniać. Ja nie sprawiłem ci takiego losu — odparł stanowczo wampir, a jednoczenie w jego głosie wyłapałam nutkę złości. Nie dziwiłam mu się, bo w końcu bezpodstawnie go oskarżałam, ale inaczej nie potrafiłam.

      — Nienawidzę cię — warknęłam, na co chłopak tylko westchnął. — Nienawidzę! Nienawidzę!

      Podeszłam do niego i zaczęłam go okładać pięściami po klatce piersiowej. Waliłam go z całej siły, nie mogąc choćby na chwilę oderwać myśli od tego, co mnie spotkało. Nathan wcale się nie bronił. Wręcz przeciwnie! Pozwalał mi na sobie wyładować emocje. Widocznie chciał, bym w końcu dała im upust. Nawet zrobiło mi się z tego powodu miło, ale to i tak nie zmieniło okrutnego faktu, że byłam okropnie zła. Z całych sił uderzałam go w klatkę piersiową. Zorientowałam się, że to wcale nie sprawiało mi bólu, jak ostatnim razem, kiedy to waliłam go w plecy, jak przerzucił mnie sobie przez ramię. Bardzo mnie to zadowoliło, ponieważ teraz mogłam to robić bez końca. Wyraz twarzy Nathaniela pozostawał kamienny. Za to ja miałam mocno zaciśnięte szczęki i zmarszczone czoło. Uderzałam w wampira bez opamiętania i jakoś mnie to nie nudziło, ale rzeczywiście pozwalało dać upust mojej złości. Czułam jak ze mnie ubywa, ale za to na jej miejsce wskakiwał niewyobrażalny ból, spowodowany tymi wszystkimi wydarzeniami. To spowodowało, że już nie byłam w stanie uniemożliwić moim łzom wydostanie się na zewnątrz. Już po minięciu zaledwie ułamka sekundy, wypłynęły z moich oczu, by ujrzeć tak bardzo wyczekujące przez siebie światło słoneczne. Już po chwili spływały mi po policzkach strumieniami. Niespodziewanie zauważyłam, że na mojej skórze znajduje się rubinowa ciecz. To spowodowało, że powoli oderwałam pięści od Nathana i zaczęłam się przyglądać powstałemu zjawisku, które mnie zaintrygowało.

      — Już skończyłaś? —chłopak chciał się upewnić.

      — Krew — powiedziałam zaskoczona i zerknęłam pytająco spod wilgotnych rzęs na wampira.

      — To normalne — wyjaśnił szybko i uśmiechnął się lekko. — Wampiry też tak mają.

      — Ale... Co to jest? — zapytałam lekko trzęsącym się głosem.

      — Łzy — zaśmiał się wesoło. Miałam wrażenie, że zaczął mnie brać za jakąś głupią dziewczynę, która o niczym nie ma bladego pojęcia.

      — Och! — wydobyło się z moich ust.

      Otarłam oczy ręką i zauważyłam, że na jej wierzchu pojawiła się najprawdziwsza w świecie krew. Było to dla mnie coś nowego i fascynującego, a za razem obrzydliwego. Nigdy nie znosiłam widoku krwi, a teraz miałam ją widzieć za każdym razem, kiedy płakałam? Wydawało mi się to być niemożliwością szczególnie, że łzy takie nie powinny być. To było wbrew prawą natury!

      — Jeszcze sporo rzeczy o nas nie wiesz — usłyszałam tuż przy swoim uchu głos Nathana, co spowodowało, że podskoczyłam ze strachu. Nie zauważyłam, kiedy podszedł tak blisko.

      — A... Aha — wymknęło mi się. Pokręciłam lekko głową z niedowierzaniem.

      Po moich policzkach wciąż spływały krwawe łzy, które na pewien sposób mnie drażniły. Byłam pewna, że pozostawiały po sobie czarowne ślady, przez co wyglądałam koszmarnie. Prawdopodobnie jakby rozmazał mi się makijaż, tyle że czerwony. Specjalnie mnie to nie obchodziło, ponieważ wciąż dusiłam w sobie myśl, że byłam pozbawiona kontaktu z tak bardzo bliskimi mi osobami. Nie mogłam uwierzyć, że teraz miałam już nigdy ich nie zobaczyć. To wywołało na mnie takie emocje, że wciąż chciało mi się płakać jak małe dziecko, które dostało szlaban na ulubioną rzecz. Jeszcze nigdy nie byłam tak zrozpaczona, jak teraz. Zdawałam sobie doskonałą sprawę z tego, że histeryzowałam, ale tego było za wiele. Nie miałam bladego pojęcia, jak ja przeżyję. Nie wiedziałam, jak  zdołam o tym wszystkim zapomnieć. Wydawało mi się, że to wszystko co na mnie spadło... Że sobie z tym nie poradzę. Byłam jak ta dorosła osoba, która została obarczona wszystkimi ciężkimi rzeczami, z jakimi tylko ona musiała się zmagać. Jeszcze nigdy nie sądziłam, że takie coś może spaść na mnie. W tym momencie było to ostatnią rzeczą, jaką chciałam, by mi się przytrafiła.

      Niespodziewanie przypomniało mi się moje zachowanie, odkąd się obudziłam. Uzmysłowiłam sobie, jaka byłam wobec Nathana. Zachowywałam się wobec niego koszmarnie, a on na to mimo wszystko nie zasłużył. Bezpodstawnie oskarżałam go za mój los, a on przecież nie maczał w tym swoich palców. To nie była jego wina, że byłam teraz tym, kim byłam. Co najwyżej mogło to być przez moich rodziców. Matkę i biologicznego ojca, a na pewno przez tego drugiego. Mama nie była żadną istotą z legend. Bynajmniej nic mi o tym nie było wiadomo. To, że teraz musiałam opuścić rodzinę i przyjaciół, najbardziej mnie bolało i to też między innymi było atakiem wybuchu mojej złości, która tak bardzo często mi się nie zdarzała. Inni pewnie zareagowaliby tak jak ja, gdyby dowiedzieli się o takim czymś. Pozostawić przyjaciół, to bym jakoś zniosła, bo w końcu nie są mi aż tak bardzo bliscy, ale i tak by mi ich brakowało. Rodzice to w końcu najbliższe mi osoby. Między nimi, a mną jest wytworzona szczególna więź, która wzmocniła się po śmierci Theo. Teraz byliśmy ze sobą jeszcze bardziej zżyci, niż poprzednio. Nie mogłam dopuścić do tego, by moi rodzice ponownie cierpieli. Nie wyobrażałam sobie, jak oni to wszystko zniosą. Przecież oni tego nie przeżyją! Okropnie znieśli zaginięcie mojego brata. Mama na kilka lat popadła w depresję, z której jakimś cudem wyszła. Może to dlatego, że zrozumiała, że zaczęła mnie zaniedbywać, a ja czułam się odrzucona? Jak dzisiaj pamiętałam, jak po nocach płakałam, bo było mi okropne smutno, a moje serce z dania na dzień rozpadało się na milion malutkich kawałeczków. Mama siedziała w swoim pokoju i wciąż płakała w poduszkę, a taty przez prawie całe dnie nie było w domu, bo poprzez pracę starał się dać upust swojemu smutkowi. Moje dziecięce oczy patrzyły, jak nasza rodzina się rozpadała, a ja nie byłam w stanie niczego na to zaradzić. Tylko pani Charlotte, nasza sąsiadka, a bardzo miła staruszka, była blisko mnie. Starała się mi zastępować rodziców, ale mimo jej starań nie było tak samo. Wciąż miałam w sercu tą pustkę. Dopiero gdy już po raz setny porozmawiała z rodzicami, to wszystko zaczęło się zmieniać.

      — Przepraszam — powiedziałam do Nathana, patrząc na las, gdzie ciepłe promienie słońca padały na liście drzew, a krople rosy na trawie mieniły się w świetle.

      — Za co? — zapytał zdziwiony chłopak.

      — Za moje zachowanie — bąknęłam, przenosząc na niego swój smutny wzrok. — Nie powinnam tak na ciebie naskakiwać, ale ja naprawdę nie wiem, dlaczego tak zareagowałam... — szepnęłam i uśmiechnęłam się blado. Mina Nathana pozostawała bez wyrazu. — Tego jest za wiele. To wszystko tak nagle na mnie spadło. Ja... Ja chyba nie umiem sobie z tym poradzić... Przepraszam.

      Na ostatnie słowo spuściłam wzrok, by spojrzeć w tak bardzo fascynującą ziemię. Splotłam ze sobą swoje ręce i zaczęłam się nimi bawić. Przykładałam palec do palca, a następnie je odrywałam od siebie i później powtarzałam czynność. To było jedyne wyjście, by coś w takiej chwili robić. Musiałam się czymś zająć, byleby coś ze sobą zrobić. Nie potrafiłam stać bezczynnie i czekać, aż Nathan coś powie. Czułam się bardzo głupio, że tak się zachowywałam. Nie potrafiłam po tym patrzeć chłopakowi w oczy. Chciałam zapaść się pod ziemię i już z niej nie wyjść. Pragnęłam nawet cofnąć czas, by poprawić swoje zachowanie, ale niestety nie mogłam tego zrobić.

      — Dobra, dobra. Nie użalaj się już tak nad sobą — zaśmiał się głośno Nathan. Dopiero teraz zauważyłam, że jego śmiech przypominał dźwiękiem dzwoneczki, które były poruszane przez wiatr.

      — Ok — powiedziałam, uśmiechając się lekko. Jego humor zaczynał być zaraźliwy. Byłam w szoku, jak dobrze się nam ze sobą rozmawiało.

      — Będzie dobrze — pocieszył mnie i uśmiechnął się szeroko, ukazując przy tym rząd swych białych i równych zębów.

      — No nie wiem — szepnęłam, a na mojej twarzy pojawił się pewien grymas.

      — Dasz radę.

      — A ty? — zapytałam z zaciekawieniem i w końcu na niego spojrzałam. Przyglądał mi się uważnie. — Jak sobie z tym wszystkim poradziłeś? No bo chyba nie byłeś od urodzenie wampirem...

      — Nie, nie byłem — zaśmiał się dźwięcznie. Znowu.

      — A opowiesz mi, jak to było? — zapytałam, patrząc na niego spod rzęs, na co ten tylko się uśmiechnął.

      — Ależ oczywiście — powiedział, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu.

Witam Was kochani! ♡ Myślę, że wybaczacie mi to spóźnienie - szczególnie, że jeszcze to mi się nie zdarzyło - ale ostatnio zaczęłam się bawić w zmienianie wystroju bloga, a to naprawdę jest pracochłonna robota. Chyba zauważyliście, że coś się zmieniło i mam nadzieję, że Wam się podoba (: Choć wiem, że nigdy nie będzie to jakaś rewelacją xD Ale mniejsza o to! :D
Jak podobał się Wam rozdział? Bo ja w sumie jestem z niego zadowolona. Chyba nie wyszedł mi najgorzej (: Jak mówiłam, Andrei nic poważnego być nie powinno i jak widać to tak jest. Na razie nie mam zamiaru jej krzywdzić, ale kiedyś nadejdzie ten czas, że Andie nie będzie miała tak słodko...
Co natomiast myślicie o zachowaniu bohaterów? Na pewno zauważyliście, że rozmawiali ze sobą całkiem inaczej, niż wcześniej. Jakby byli dobrymi znajomymi! :D Zaskoczyło Was zachowanie Andrei, jak ta tak naskoczyła na Nathana? A może uważacie to za normalne? No bo w końcu znalazła się w nowej sytuacji, nowym świecie, wszystko się zmieniło etc etc.
Hm... Chyba nie będziecie się złościć, że zakończyłam w takim momencie... No miejmy nadzieję! :D
Myślę, że żadne słowa, które w ogóle nie psują do zdania się nie pojawiły, ponieważ prawie cały rozdział pisałam na komórce, a słownik kocha robić swoje! :3
A! I od razu mówię, że w najbliższych dniach nadrobię zaległości na Waszych blogach! Ostatni nie miałam czasu, ale chyba wiecie, jak to jest (:
To do napisania! Pozdrawiam cieplutko i ślę całusy! :***

madziula0909