Epilog

      Na niebie rozciągała się jasna łuna, zwiastująca nowy dzień. Pomarańczoworóżowe niebo zaczynało powolutku przybierać kolor błękitny. Ptaki budziły się do życia, a ich czarne cienie latały pośród rozmazanych chmur. Wiał wiaterek, leciutko i cichutko szeleszcząc liśćmi, a ten odgłos był kojący dla uszu. Gdzieś w oddali było słychać przyjemne ćwierkanie. Mieszał się z nim dźwięk płynącej nieopodal rzeczki, przy której jedna z czarownic nabierała do wiadra wody. Na gałęziach drzew była upleciona pajęczyna, po której szybkimi kroczkami chodził mały pająk i ulepszał swoje dzieło. Z kolei na zielonej trawie błyszczały kropelki rosy, które przybrały odcień różu. Można było zamknąć oczy, wdychać zapach świeżego powietrza i zapomnieć o otaczającym nas świecie.

      Nieopodal na polanie, gdzie ponad cztery lata temu toczyła się krwawa wojna, rosły wieczne, czerwone róże. Martwe ciała poległych zamieniły się w krwiste kwiaty, które rosły nawet zimą i nigdy nie więdły. Były inne, niż zwykłe róże. W nocy świeciły na szkarłatny kolor, a biło od nich przyjemne uczucie. Miłość. Było to miejsce czczone przez nadnaturalnych. Nikt po nim nie chodził, nawet nie zrywał róż. Przed ludźmi zostało doskonale ukryte. Gdy śmiertelnik się zbliżał, w miejsce polany widział mroczny las, który odpychał samym swoim widokiem. Nie mogli pozwolić, żeby jakiś człowiek dowiedział się o tym miejscu.

      Nad przepaścią, gdzie umarła Marandrea, zostały wybudowane dwa korytarze, prowadzące do ciała umarłej. Traktowano to jak grób i również było szczerzone, choć ludzie nie zapuszczali się w tak niebezpieczne miejsca, jak przepaście, których otchłanie były bardzo głębokie i niebezpieczne.

      W głębi otchłani, wciąż w tym samym miejscu, leżało ciało Andrei. Nadnaturalni długo zastanawiali się, czy je czymś zakryć lub zrobić trumnę, ale zrezygnowali, bowiem gdy chory dotykał martwego ciała, zostawał uzdrowiony. Nie były to jednak osoby, które miały małą ranę lub jakieś nieszkodliwe dla zdrowia urazy, tylko osoby naprawdę potrzebujące pomocy, które mogły umrzeć.

      Wokół Marandrei rosły czerwone i białe róże, a ich piękna woń unosiła się w powietrzu. Często pojawiał się tam Theo, który tęsknym wzrokiem patrzył na siostrę z myślą, że za wcześnie została mu odebrana. Ale rozumiał. Wiedział, że nie było odwrotu i prawie się z tym pogodził. Czasami miał żal, jednak przypominał siebie wtedy powody jej śmierci. I był z niej dumny, a w głębi serca cieszył się, że nie widział jej śmierci.

      — Theo, jak się czujesz? — zapytała pewnego dnia Rose, kładąc duchowi na ramieniu dłoń. — Wyglądasz marnie.

      — Nie martw się, jest wszystko dobrze. — Uśmiechnął się do niej lekko.

      — Minęły już cztery lata... — zaczęła, ale urwała w pół zdania.

      — Wiem i pogodziłem się z tym — odparł.

      — Trudno mi w to uwierzyć. — Zwęziła brwi.

      Theo popatrzył na Rose łagodnym spojrzeniem.

      — Jest wszystko dobrze — zapewnił. — Po prostu... Żałuję, że nie miałem na to wypływu. Nie widziałem jej ponad dziesięć lat. Później ją spotkałem, a ona... krótko po tym umarła. Jak ty byś się czuła? Masz nadzieję na lepsze życie, choć trudno nazwać to życiem, bo jestem tylko duchem, ale to szczegół... A nagle zostaje ci ta szansa odebrana.

      — Masz jeszcze rodziców — powiedziała cicho.

      — Mama przedawkowała leki.

      Rose znieruchomiała i ze współczuciem, ale i zdziwieniem spojrzała na chłopaka.

      — Byłeś u niej? — zapytała z szeroko otwartymi oczami.

      — Tak. — Spojrzał na nią kątem oka. — Musiałem. I dowiedziałem się o śmierci mamy. — szepnął. — Nie poradziła sobie z tym wszystkim. Nigdy nie była tak silna, za jaką się uważała. Przykro mi to mówić, ale to prawda. — Zagryzł dolną wargę.

      — A ojciec? Żyje?

      — Tak, ale pogrążył się w wirze pracy. — Posłał jej blady uśmiech.

      — Kiedy tam byłeś?

      — Jakiś czas po śmierci Andrei — wyznał. — Nie mogłem się zdobyć na to, żeby pójść tam wcześniej. Czułem, że jeszcze nie byłem gotowy. Po tym, jak umarła Andrea, poczułem, że muszę tam pójść i dowiedzieć się, co z rodzicami i to zrobiłem. Żałuję. Tak to bym nie wiedział, co się stało i nie żałowałbym tamtej nocy, że w ogóle wyjechałem. Byłbym teraz z nimi, a mama nie przedawkowałaby leków. Kto wie? Może wszystko by się ułożyło.

      — To nie twoja wina — powiedziała Rose i przytuliła Theo. — Nie możesz się obwiniać. Ale... Nawet gdybyś został wtedy w domu, przepowiednia i tak dosięgłaby Andrei. Na to nikt nie miał wpływu.

      — Wiem — wyszeptał jej do ucha.

***

      Do domku Isabelli przedostawało się światło słoneczne, a drobinki kurzu unosiły się w powietrzu. Po ścianach co rusz tańczył cień Belli, która zajmowała się przyrządzaniem leczniczej mikstury dla zranionej sarny, która leżała na miękkiej trawie pod oknem. Pomagała jej w tym Lilith, która bardzo polubiła czarownicę, ze wzajemnością. Sprawiało jej radość pomaganie innym.

      Nieopodal nad rzeczką siedziała Jessica wraz z Nathanem. Nie myśleli o tym, co zaszło kilka lat temu. Nathanielowi wciąż było trudno uwierzyć w śmierć Andrei, ale pogodził się z zaistniałą sytuacją. Jednak w głowie wciąż siedziało mu to wspomnienie.

      — A Andrea gdzie? — zapytał Nathan, odrywając się od Jessici i Belli.

      Zapadła głucha cisza. Nawet ptaki przestały wesoło ćwierkać. Wszystko wokół ucichło. Było jedynie słychać przyspieszone bicie serc czarownic, których miny posmutniały. Rozglądały się dookoła, byleby tylko nie natknąć się na wzrok Nathana, który wyczekiwał odpowiedzi. Złapał siostrę pod brodę i zmusił, żeby ta spojrzała w jego bursztynowe oczy. Młoda czarownica poczuła lekki strach i ból. W gardle powstała jej wielka gula, której za nic nie była w stanie przełknąć. Uniemożliwiała ona jej mówienie. Otworzyła usta, ale żadne słowna nie wydostały się z nich.

      Ale to nie było potrzebne.

      Wyczytał to z jej myśli.

      Na twarzy Nathana pojawił się szok i niedowierzanie. Nie chciał uwierzyć w to, co przed chwilą wyczytał, jednak mina Jessici mówiła sama za siebie. Jeszcze przed jakiś czas próbował doszukać się czegoś, co miałoby zdradzić kłamstwo, ale nic takiego nie znalazł. Przeczesał drążącą dłonią włosy i jeszcze raz spojrzał na załzawione oczy siostry, po czym zamknął swoje.

      Od tamtego czasu minęło dość sporo i nie odczuwał takiej pustki, jak na początku. Andreę wspominał dobrze, tylko momentami żałował, że w czasach szkoły jej dokuczał. Dziewczyna wiele przeszła, a jego docinki i zaczepki były dziecinne. Zachowywał się nieprzyzwoicie jak na swój wiek. Jak dzieciak. Ale czasu cofnąć nie mógł...

      Z kolei po Dominicu zaginął ślad. Wyruszył w podróż, by znaleźć krwawego wilkołaka, który przyczynił się do śmierci jego ojca. Nie chciał brać nikogo do towarzystwa. Nawet żadnej osobie nie powiedział o swojej wyprawie. Nie miał bliskich, bo wszyscy zginęli podczas krwawej rzezi, dlatego nikt za bardzo nie przejmował się jego tajemniczym zniknięciem.

      W świecie nadnaturalnych panował pokój i miłość pomiędzy bliźnimi. Nie było żadnego podziału, wszyscy żyli w zgodzie, a w jednym mieście mieszkały nawet po trzy rasy. Wszyscy pamiętali o tym, co się wydarzyło i było to przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Hejo kochani! :3

Jak widać to już koniec. Powiem szczerze, że ja baaardzo cieszę się, bo jak już wspomniałam, blog to niewypał xD

Nie wiem, co mam na koniec powiedzieć. Jutro pojawi się ostatni post, czyli notka pożegnalna z linkiem do nowego bloga, na którym również jutro pojawi się prolog.

Dziękuję wszystkim, którzy dotrwali do końca! ♥

Korzystając z okazji chciałam Wam życzyć Wesołych Świat spędzonych w ciepłym gronie rodziny i smacznego jajka (taaak, przyznaję się, nie umiem składać życzeń xD).

Pozdrawiam cieplutko! xoxo :**

PS Wciąż pamiętam o zaległościach u Was (:

Maggie