Pożegnanie?

Jeśli nie chce Ci się czytać początku, zapraszam do przeczytania drugiej części (: A tych co nie przeczytali zapraszam na epilog .

Hejo kochani! :3

Historia dobiegła końca i nie mam zamiaru tworzyć kolejnej części. Jeszcze nie tak dawno jedna z czytelniczek zapytała się mnie, jak czuję się, kończąc opowiadanie. Powiedziałam, że nic nie czuję, ale gdy wczoraj opublikowałam epilog, poczułam się dziwnie, na co się nie zapowiadało. Pogodziłam się z myślą, że to już koniec, ale chyba będzie brakowało mi tej opowieści, mimo że uważam ją za totalny niewypał xD

Z całego serca chciałam podziękować osobom, które dotrwały ze mną do końca i przede wszystkim za Wasze komentarze, przez które już nie raz zakręciła mi się łezka w oku i motywujące słowa, które zawsze sprawiały, że się uśmiechałam, nawet gdy miałam doła. Dość dużo osób mnie chwaliło i ja do tej pory nie wiem za co. Nadal jestem zdania, że ten cały blog jest okropny, a o początkach to już szkoda mówić. Wszystko się dłużyło, momentami było nudno i dziwię się, że niektóre osoby, które były od samego początku i które po jakimś czasie doszły, pozostały ze mną do samego końca. To wiele dla mnie znaczy. Cieszę się, że miałam dla kogo pisać i że ktoś w ogóle czekał na nowe rozdziały ♥ Zawsze podtrzymywaliście mnie na duchu i to dzięki Wam doprowadziłam bloga do końca. Czasami chodziło mi po głowie, żeby go usunąć albo w najlepszym przypadku zacząć pisać od nowa, co by raczej nie przeszło, ponieważ nie chciałam Wam jeszcze bardziej namieszać w głowach, ale to, że czekaliście na dalsze losy bohaterów sprawiało, że pisałam, mimo że nie zawsze chciałam ciągnąć tę historię.  Dziękuję Wam tak bardzo mocno! Za wszystko! ♥

Przechodząc teraz do spraw organizacyjnych (?). Jedna z czytelniczek, Mara, podała mi pomysł, żeby nie kończyć z tym blogiem i pisać na nim miniaturki... Co o tym sądzicie? Wtedy Wy byście mówili, o czym chcielibyście przeczytać i co jakiś czas pojawiałyby się miniaturki... Więc zapraszam do zagłosowania w ankiecie, która znajduje się w prawej kolumnie (:

Kolejną sprawą jest nowy blog. Może na początek powiem, że nie miałam zamiaru zakładać nowego, ale uznałam, że nie potrafiłabym bez tego żyć... ♥

Niektórzy z Was na niego czekają od kiedy powiedziałam, że w ogóle mam zamiar go założyć, co mnie bardzo cieszy. Może na początku przeczytajcie opis:

Stała nad przepaścią i zastanawia się, czy zrobić ten jeden krok, prowadzący ją do... możliwej wolności? Silny wiatr zachęcająco pchał ją w stronę otchłani. Jeszcze mogła się wycofać, ale czy było warto?

— Halo, czy ktoś mnie słyszy?! — krzyknęła rozpaczliwym głosem. — Wiem, że tam jesteście! Odezwijcie się!

Echo rozniosło jej jakże przyjemny dla uszu głos, odstraszając tym siedzące na konarach drzew ptaki. Odpowiedziała jej głucha cisza, którą było można ciąć ostrym jak brzytwa sztyletem. Z trudem przełknęła ślinę i spojrzała w zachmurzone, ciemne niebo.

— Potrzebuję pomocy! — Zacisnęła dłonie w pięści tak, że pobielały jej kłykcie. — Błagam was, pomóżcie mi…! Jesteście mi to winni! — Upadła na kolana, raniąc je przez ostre kamyczki, jednak nie zwróciła uwagi na ból. Nachyliła się nad przepaścią i załzawionymi oczami zajrzała w ciemność. — Dlaczego nikt mnie nie słyszy?! — Po jej policzku spłynęła łza wielkości grochu. Nie była to łezka słabości, lecz złości, a za razem cierpienia. — Zabraliście to, co było mi najdroższe. Przez was zostałam zmuszona do tego, czego nie chciałam zrobić i myślicie, że wam wybaczę?! Nie zostawię tak tego! Co z tego, że jestem tylko zwykłą i naiwną śmiertelniczką?

Po jej policzku spłynęła kolejna łza. Szybko otarła ją wierzchem dłoni. Zacisnęła mocno szczękę i uderzyła pięścią o ziemię, a jeden z malutkich kamyczków sturlał się w przepaść.

Gdy nie uzyskała wyczekiwanej odpowiedzi, ponownie zaczęła się zastanawiać, czy zrobić ten krok. A wiatr pchał ją w tym kierunku. Spojrzała błyszczącymi, brązowymi oczami w czarną otchłań przepaści.

Blog o przyjaźni, poświęceniu i miłości...

A tutaj macie zwiastun:

Chętnych zapraszam na prolog (link ).

Oprócz tego, jak już niektórzy z Was wiedzą, piszę jeszcze bloga z Marą♥, Jedno słowo. Opis:

„Nienawidzę tego świata! Tych wszystkich ludzi! Wszystkiego wokół!”

„Oni są okropni! Gorszych rodziców nie mogłam sobie wyobrazić! Na nic mi nie pozwalają! Nienawidzę ich! Nienawidzę z całego serca! Moje zdanie się nie liczy! Chcę by umarli!”

„Ja tu zwariuję! Czy w końcu będę mogła żyć własnym życiem? Czy w końcu dadzą mi raz na zawsze święty spokój?!”

...Te słowa często padały z ust Carmen. Dziewczyna nie wiedziała, że kiedyś niektóre z nich się spełnią i będzie tego żałowała do końca życia. Marzenia o ucieczce zostały odłożone na drugi plan. Jak poradzi sobie, gdy jednego dnia straci wszystko? Bohaterka będzie musiała zmierzyć się z przeciwnościami losu, który nie będzie planował dla niej przyjemnego startu. Buntowniczka ,,przypadkowo’’ stanie się nadprzyrodzoną istotą. W świecie, o jakim nie miała pojęcia, ktoś skradnie jej niedostępne dla wszystkich serce. Będzie się wahała pomiędzy dwoma przystojnymi chłopakami. Kogo z nich wybierze? A co zrobi, jeśli odkryje, że to... bliskie sobie osoby? W świecie złym, pełnych istot, które występują jedynie w legendach i ludzkiej wyobraźni, bohaterka będzie musiała się odnaleźć i rozpocząć kolejny etap swojego życia. Czy będzie próbowała wciągnąć w ten świat również swoje oczko w głowie, które jest jej młodszą siostrą? Czy będzie potrafiła pogodzić się z tym, co ją spotkało? Może wcale nie okaże się tak silną osobą, za jaką się uważała? Czy dozna w końcu szczęścia i wolności, o których tak z całego serca marzyła? A co najważniejsze... Czy w końcu się zmieni?

Czy chcesz się zagłębić w historię nastoletniej buntowniczki? Jeśli tak, wrota pozostają dla Ciebie zawsze otwarte. O każdej porze dnia i nocy... Zapraszamy!

Zwiastun:

Jeszcze raz dziękuję Wam wszystkim ♥

Pozdrawiam cieplutko! xoxo :***

Maggie