Rozdział 31

      Siedzenie w chacie wcale mnie nie cieszyło. Miałam dość tego miejsca. Już chyba wolałam ciągłe zwiedzanie tych samych, ciemnych i czasami zakurzonych zakamarków zamku. Tam przynajmniej nie byłam bez przerwy w polu widzenia. Sądziłam, że skoro należałam do istot nadnaturalnych — niestety do tych krwiopijców, wampirów — to nie powinnam była przebywać wśród czarownic tylko wśród swoich. Od razu na myśl nasuwali mi się ludzie. Oni byli mi bliżsi, ale to pewnie dlatego, że większość swojego życia spędziłam właśnie z nimi. Nieludzkie istoty wcale nie należały do tego grona. Prawie nikogo nie znałam i nie miałam pojęcia, czy ta osoba jest dobra, czy zła, czy mogę jej zaufać, czy może nie... Starałam się unikać osób, których nie znam, gdyż z ich strony mogło mi grozić niebezpieczeństwo.
      Wstałam z miejsca, w którym siedziałam od dłuższego czasu i wyszłam na zewnątrz. Przechodząc obok babci rodzeństwa Hiller zauważyłam, że ta bacznie mi się przygląda. Po plecach przeszły mnie ciarki i poczułam się dość nieswojo. Usiadłam na drewnianej, po bokach porośniętej mchem, ławce — której wcześniej nie było — pod oknem. Założyłam nogę na nogę i zaczęłam się wpatrywać w niebo, po części zasłonięte gałęziami drzew. Od dłuższego czasu nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Dziwnie było mi z tym uczuciem. Zazwyczaj znajdowałam sobie zajęcie, ale wtedy byłam jeszcze człowiekiem...
      Nie chcąc bezczynnie siedzieć, poderwałam się z ławeczki i poszłam na krótki spacer. Przynajmniej miał taki być. Nie sądziłam, że zapuszczę się tak daleko. Idąc pośród różnych drzew i krzewów nie zdawałam sobie sprawy, że mogę znajdować się daleko. Wszystko wyglądało niemal tak samo. Dlaczego wiedziałam, że poszłam za daleko? Usłyszałam jadące samochody. Musiałam znajdować się niedaleko drogi, ponieważ słyszałam je doskonale. Gwałtownie się zatrzymałam i niespokojnie zaczęłam rozglądać się dookoła. Bardzo chciałam pójść dalej, ale zdawałam sobie sprawę, że im więcej robiłabym kroków na przód, tym znajdowałam się bliżej... ludzi. Cofnęłam się o kroczek. Później o kolejny i jeszcze następny. W końcu zdecydowałam się odejść jak najdalej. Nie chciałam natknąć się na żadnego człowieka. Jeszcze nie teraz.
      Ze spuszczoną głową wracałam do chaty. Pewnie już dawno bym tam była, gdybym nie usłyszała przeraźliwego krzyku kobiety. Drgnęłam i wstrzymałam oddech. Na początku chciałam uciec jak najdalej, ale jeżeli ona potrzebowała pomocy? Biłam się z myślami. Z jednej strony chciałam tam pobiec i sprawdzić, co się stało, natomiast z drugiej obawiałam się, że to właśnie ja mogłabym jej coś zrobić. Ale przy Ericu dałam jakoś radę...
      Biegiem puściłam się przez krzewy. Nie byłam pewna, czy robię dobrze, ale wolałam o tym nie myśleć. Przede wszystkim ciągnęła mnie tam czysta ciekawość. Kiedyś ktoś mi powiedział, że ,,Ciekawość to pierwszy stopień do piekła’’, ale czy na pewno? Czasami się popłacała. Interesowanie się kimś to nie było nic złego.
      Zatrzymałam się w momencie, kiedy blisko mnie wydobył się w ust kobiety krzyk. Z przerażenia podskoczyłam. Trzęsącą się dłonią zgarnęłam na bok gałęzie krzewów i niepewnie spojrzałam przed siebie spod lekko przymrużonych oczu. Widok, jaki zastałam, zszokował mnie do granic możliwości. Z przerażenia otworzyłam szeroko oczy i lekko rozchyliłam usta. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Nogi zrobiły mi się miękkie jak z waty, przez co wydawało mi się, że upadnę. Przyglądałam się leżącej, już martwej, kobiecie. Nie... Dziewczynie. Brązowe loki po części zasłaniały jej młodą twarz, natomiast zielone oko, które było widoczne, wyrażało ogromny strach. Miała bluzkę poplamioną krwią. Powędrowałam wzrokiem wyżej. Na szyi miała ślad po ugryzieniu przez wampira. Wyglądało to okropnie. Popatrzyłam z nieukrywanym obrzydzeniem na swojego ojca. Żałowałam, że przyszłam. A może gdybym nie zwlekała, to zdążyłabym ją uratować?
      Widok Michaela przerażał mnie. Głównie miałam na myśli krew, która spływała po jego brodzie, a następnie kapała kroplami na jasną koszulę oraz oczy, w których kryła się rządza. Do tego te jego czerwone oczy... Nie mogłam na to patrzeć! Nigdy nie byłam za przemocą i tym razem nie mogłam znieść tego widoku. Zaczęłam powoli się wycofywać. Chciałam uciec i o tym zapomnieć, ale wiedziałam, że szybko nie wymarzę tego widoku z pamięci. Odwróciłam się na pięcie i dość wolnym krokiem poszłam w nieznane. Nie wiedziałam, co innego miałam zrobić, jak miałam się zachować? Widok, jak zdjęcie zrobione na pamiątkę, pojawiał mi się przed oczami, a ja za każdym razem wzdrygałam się.
      Po kilkuminutowej wędrówce drzewa powoli zaczynały znikać, a ich miejsce zastępowały niewielkie krzewy. Mimo to dreptałam dalej. Niedaleko słyszałam szum wody, w który się wsłuchiwałam. Gdybym się nie zatrzymała, to pewnie wpadłabym do rzeki. Usiadłam przy brzegu, starając się choć na chwilę o wszystkim zapomnieć. Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam Jego.
      — Ty mnie śledzisz?! — wypowiedziałam na głos, choć nie miałam takiego zamiaru.
      — Ależ oczywiście, że nie! — zaprzeczył, a powiedział to bardzo przekonująco.
      Wstałam na równe nogi.
      — To co tutaj robisz? — zapytałam wprost.
      — Mógłbym cię zapytać o to samo. — Uśmiechnął się.
      Popatrzyłam na niego wzrokiem, jakby miał coś z głową.
      — Widzisz — zaczął — jesteś moją córką.
      — I co w związku z tym?
      — Łączy nas więź. — Wzdrygnęłam się na jego słowa. — Mamy podobny tok myślenia. Wiem, gdzie w danym momencie się znajdujesz, o ile nie jesteś za daleko. Ty masz to samo. Wiesz, gdzie jestem ja, ale jeszcze nie potrafisz odróżnić tego od swoich odczuć.
      — Nie rozumiem. Nie uważasz, że brzmi to jak jakaś tania bajeczka? — Podniosłam jedną brew.
      — Możliwe. — Zaśmiał się pod nosem. Byłam pewna, że udaje rozbawionego. — Ty i ja jesteśmy jak jedność, ale w dwóch innych ciałach. Jesteś cząstką mnie, a ja twoją. Jedno bez drugiego byłoby niczym. Jesteś taka jak ja, ale o tym nie wiesz. Musimy trzymać się razem.
      — Co ty pleciesz? — zapytałam zszokowana.
      — Wszystkie dhampiry są jak ich ojcowie. Mają dużo więcej wspólnego z wampirami, niż ludźmi.
      — To nieprawda — wyszeptałam. — Ja nigdy nie zabiję żywej istoty! — krzyknęłam, przypominając sobie sytuację, jaka niedawno mnie spotkała.
      — Już to zrobiłaś — powiedział pewnie.
      — Kiedy?
      — Gdy z Nathanem odeszłaś od przyjaciół. Pamiętasz tę noc, kiedy zaatakowały was wilkołaki? — Uśmiechnął się perfidnie.
      Poczułam ukłucie w sercu. Widok skamlających i tarzających się z bólu po ziemi wilków, dźwięki łamiących się kości, rozpaczliwe wycie nadnaturalnych powodowało przypływ łez. Oni przecież też byli ludźmi. A ja wtedy jednego z nich zabiłam... Samotna łza powoli spłynęła mi po policzku. Zamknęłam oczy i zapytałam drżącym głosem:
      — Skąd o tym wiesz?
      — Już nie pamiętasz, z kim byłem wtedy w zmowie? — Udał rozczarowanego.
      — Hilda? — jęknęłam i podniosłam powieki.
      — Już wtedy was obserwowała. Ale czekała na odpowiedni moment.
      Przełknęłam ślinę i pokiwałam lekko głową.
      — Jesteś jak my — stwierdził.
      — Nie — powiedziałam pewnie. — To już się nie powtórzy...
      Michael spojrzał na mnie z widoczną kpiną, ale i rozbawieniem.
      — Żebyś się nie zdziwiła, córeczko — powiedział, uśmiechając się szelmowsko.
      — Co?
      Nie uzyskałam odpowiedzi, ponieważ mój ojciec odszedł, pozostawiając mnie z wieloma pytaniami na raz.
      — Super! — syknęłam przez zaciśnięte zęby.
      Nasza rozmowa należała do tych naprawdę bardzo dziwnych. Czy on chciał mi zrobić wodę z mózgu?! W ogóle nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim sądzić. Rozumiałam, że jesteśmy rodziną, ale czy to powód do tego, by trzymać się razem? Wątpiłam w to. Jeszcze dziwniejsze zdawało się być jego stwierdzenie. Wiedzieć, gdzie ktoś się znajduje? Przecież to zabawne! Od razu na myśl przyszła mi Jessica i ta kontrola nad nią. Czy ja miałam coś podobnego? Niby jak miałam wiedzieć, gdzie obecnie znajduje się Michael?! Przecież szłam tam, gdzie mi się podobało, a nie że on na jakiś dziwny sposób mnie przyciągał. To naprawdę było bardzo dziwne.
      Miałam totalny mętlik w głowie. Spojrzałam na wolno płynącą wodę, w której widniał mój obraz. Zagubione oczy przyglądały się mnie, natomiast twarz niczego nie wyrażała. Była bez wyrazu. Czułam się zagubiona w tym świecie. Nie miałam pojęcia, kiedy się odnajdę i czy to mi się uda. To nie układało mi się w logiczną całość. Czy próbowałam to ułożyć? Nie. Czego się spodziewałam? Że będę miała wszystko wyjaśnione, że nie będę musiała dociekać? Jeszcze nigdy nie podejrzewałam, że w życiu może spotkać mnie taka rzecz. Świat, w którym się znajdowałam, był jak ten z baśni i różnych historyjek, jakie wymyślali ludzie. I pomyśleć, że gdyby nie moja własna matka, to mnie by tutaj nie było...
      — Przestań o tym myśleć — powiedziałam do siebie i zamknęłam oczy. — Żyj teraźniejszością.
      Oderwałam wzrok od odbicia i chcąc nie chcąc, dość szybkim tempem, poszłam w kierunku chaty Isabelli. Ciekawiło mnie, dlaczego znajdowaliśmy się akurat właśnie tam. Skoro nie powinniśmy się zadawać, a przebywaliśmy na terytorium czarownic... Nie. To było bez sensu. Może inne czarownice miały szacunek do Belli i nie wchodziły do jej domu bez zapowiedzi? Może w ogóle nikt jej nie odwiedzał? Mało prawdopodobne. Już nie wiedziałam, co myśleć. Chyba jeszcze nigdy nie byłam tak bardzo zagubiona...
      Poprawka.
      Byłam.
      Gdy odkryłam swoje moce...
      Które teraz straciłam...
      Czułam się bez nich na pewien sposób wolna. Nie musiałam się martwić, że przez nie zrobię coś nie tak, że komuś wyrządzę krzywdę, ale to właśnie dzięki nim byłam bezpieczna. Zawsze służyły mi jak narzędzie do obrony. Bez nich byłam słaba i stałam się łatwym celem dla innych. Z tego powodu zaczynało mi ich brakować... A może tak naprawdę czułam po nich pustkę? Nie potrafiłam tego stwierdzić.
      — Wiesz, że chodząc sama, szykujesz się na pewną śmierć?
      Ze zmarszczonym czołem, a jednocześnie ogromnie zszokowana, spojrzałam na chłopaka, którego widziałam drugi raz w życiu. Na początku sądziłam, że mam jakieś omamy, ale jego śmiech utwierdził mnie w fakcie, że się mylę. Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w jego błękitne tęczówki, w których widziałam swoją zaskoczoną, jak i przerażoną twarz. Przeleciałam po nim spojrzeniem od stóp do głów i śmiało mogłam powiedzieć, że była to ta sama osoba, którą widziałam, jak niemal zostałam zabita przez wilkołaki w postaci ludzi. Za nic nie spodziewałam się, że mogę go spotkać.
      — No co? Nie mów tylko, że nie wiesz, że nie jesteś na swoim terytorium — powiedział z uśmiechem.
      — To też nie jest twoje terytorium. — Dałam nacisk na słowo ,,twoje’’ i założyłam ręce na piersi.
      — Zdaję sobie z tego sprawę. — Zmarszczył brwi. — Ale bez powodu tutaj nie jestem.
      — Chyba mnie to nie interesuje... — stwierdziłam.
      — Chyba! — Prychnął. — Ale powinno.
      — Bo? Nie wiem, czy to dobrze, że z Tobą rozmawiam...
      — Od wiedźm z dala się nie trzymasz. — W uśmiechu pokazał swoje białe zęby.
      — Co?! — Wytrzeszczyłam oczy.
      — Nie udawaj. Doskonale wiesz, o co mi chodzi. — Przyjrzał mi się uważnie.
      — Nie mam pojęcia, co masz na myśli — powiedziałam pewnie.
      — Czyżby? Nie kłam —odparł, robiąc krok w moją stronę. Automatycznie się cofnęłam, na co ten się zaśmiał. — Widziałem cię z tą czarownicą. Już nie pamiętasz?
      — Pamiętam — mruknęłam pod nosem. — Co w związku z tym? Tak w ogóle... Dlaczego nas nie wydałeś? To dziwne, że za każdym razem, jak mnie spotkałeś, nie powiedziałeś o mnie, ani o innych, jak tacy ze mną byli, gdy przecież mogłeś to zrobić. Dlaczego? Co cię trzymało?
      — Przepowiednia — powiedział tak poważnie, że nie mogłam się zaśmiać, mimo iż brzmiało to absurdalnie.
      — Powiedz, że to tani żart — szepnęłam.
      — Dlaczego? — Przechylił głowę na bok.
      — Jak na razie wystarczy mi wrażeń... — Skrzywiłam się na twarzy.
      — To będziesz ich miała znacznie więcej. — Posłał mi znaczące spojrzenie.
      — Yyy... Co proszę?
      Bezimienny niespodziewane w zadziwiająco szybkim tempie podszedł do mnie i złapał za rękę. Szybko wyrwałam ją z jego uścisku i cofnęłam się na odległość kilku kroków. Ze strachem popatrzyłam na niego. To i tak nie sprawiło, by chociaż na chwilę stracił pewność siebie.
      — Co ty robisz?! — pisnęłam.
      — Nic ci nie zrobię, dziewczyno! — Zaczął chichotać.
      ,,Zabawne! Naprawdę!’’ — pomyślałam.
      — Nie byłabym tego taka pewna — powiedziałam ostrożnie.
      — Słusznie! — Kąciki jego ust podniosły się znacznie. — Każdy może być twoim wrogiem.
      — Zaczynasz mnie przerażać — stwierdziłam, na co ten rozbawiony pokiwał głową.
      — Podaj mi rękę — poprosił.
      — Po co? — Zmrużyłam oczy.
      — Daj.
      — Nie — powiedziałam stanowczo.
      Dlaczego miałam to robić? On był wilkołakiem, a ja tylko w połowie wampirem. Do tego niedoświadczonym. Mógł to wykorzystać i coś mi zrobić. Może jego działania, że jeszcze mnie nie wydał, miały być zmyłką, bym pomyślała, że nie stanowi dla mnie zagrożenia? Może w ten sposób chciał mnie sobie owinąć wokół palca, a później wyeliminować? Wszystko było możliwe. Gdybym go znała, to pewnie myślałabym inaczej.
      Chłopak przewrócił ze znudzeniem oczami i nim zdążyłam się cofnąć, coś powiedzieć, w ogóle w jakikolwiek sposób zareagować, złapał mnie za rękę, a dokładniej to za nadgarstek i zmusił mnie, bym i ja złapała za jego. Z paniką patrzyłam w jego niebieskie oczy. Nie byłam w stanie się poruszyć, bo w głowie usłyszałam głos. Czysty, spokojny, damski, aczkolwiek donośny głos, mówiący w sposób, jakby odbijał się echem w pustym pomieszczeniu, a mówił:

Za trzysta setek, pięćdziesiąt dziesiątek i osiem lat, nastąpi odpowiedni czas.

Przedstawiciele gatunków zjednoczą się, chcąc sporu ukojenie dać.

Każdy z nich będzie inny, ale wspólny cel będą mieć.

Ona - przez swoje moce wyjątkowa.

On - pewny siebie i bezwzględny w swych czynach.

Ona - niedoświadczona młódka, choć mądra i zaradna.

Ich troje zmierzy się z sidłami zła.

A pokój zagości na miliony lat.

Pojawi się miłości i dobra smak.

Nadający życiu blask.

Różni są, choć wspólny cel ich połączy...

      Jak zaczarowana wsłuchiwałam się w każde brzmienie. Już raz słyszałam w głowie głos Jessici, ale i tak nie byłam do tego przyzwyczajona. To wciąż mnie szokowało. Słowa, jakie słyszałam, powodowały, że serce zaczynało mi mocniej i szybciej bić. To było coś magicznego...
      — Co to było? — zapytałam szeptem.
      — Przepowiednia — powiedział wilkołak, ale nie otworzył ust. Słyszałam to w głowie. To były jego... myśli. Ale jakim cudem je słyszałam? Miał jakiś dar?
      — Nie — wypowiedział już na głos.
      — To... Nie rozumiem — poskarżyłam się.
      — Osoby, o których jest mowa w przepowiedni, są ze sobą na pewien sposób połączone. Gdy się spotkają, wystarczy, że tylko na siebie spojrzą, a już między nimi pojawia się więź. Słyszymy swoje myśli. Nie ważne, jaka jest to odległość. Mogą nas dzielić nawet tysiące kilometrów, a i tak będziemy siebie słyszeć. Wystarczy tylko chcieć i dać tej drugiej osobie dostęp do swojego umysłu — mówił z lekkim uśmiechem na twarzy, ale i ze szczęściem, jakie pojawiło się w jego oczach. — Dzięki temu możemy się kontraktować, nawet gdybyśmy byli na dwóch innych końcach świata.
      — To brzmi absurdalnie... — zagryzłam dolną wargę.
      — Nieprawda. Po prostu trudno jest ci w to uwierzyć.
      — Czyli o tobie jest tam mowa? — zapytałam dla pewności.
      — I o tobie — dodał.
      — Skąd wiadomo, że to ja...?
      — ,,Przez swoje moce wyjątkowa’’ — wypowiedział.
      — Ale... Ja... nie mam żadnych mocy — wyszeptałam ze spuszczoną głową.
      — Jak to? — Zdziwił się. Posłałam mu smutne spojrzenie. — To niemożliwe. Przecież słyszałaś przepowiednię, a później moje myśli... A moce... Miałaś je! W lesie... Nie rozumiem.
      — Zabrała mi je — powiedziałam jeszcze ciszej.
      — Kto?
      — Eee... Hilda...
      — Co? Jak... Kiedy? Nie — puścił moją dłoń, a zapomniałam, że wciąż ją trzymał, złapał się za głowę i zamknął oczy. — Nie mogła tego zrobić. Już wystarczająco namieszała.
      — Namieszała... — powtórzyłam. — Czy to z tego powodu jej szukacie?
      Bezimienny pokiwał głową.
      — Co takiego zrobiła? — spytałam.
      Westchnął.
      — Są nas trzy gatunki. Każdy jest inny i każdy ma swój... płomień. To on daje nam życie. Dzięki niemu tutaj jesteśmy. Jest bacznie strzeżony przez najbardziej uzdolnione, silne i odpowiedzialne osoby. Hilda zabrała nasz płomień i z tego powodu ją szukamy. Z naszych wiadomości wynika, że czarownicom też go zabrała, tylko one nie chcą mówić tego na głos. Pozostaliście jeszcze wy — wampiry. Gdy zdobędzie wasz płomień, stanie się niezwyciężona. Już rozumiem, jakim cudem udało jej się to wykraść. Ma twoje moce, które zapewne trafiły do jej sióstr. Stała się potężniejsza, niż dotychczas była. — mówił z bólem w głosie.
      — Po co jej te płomienie? — Wypowiadając te słowa czułam się jak idiotka. Wciąż nie mogłam w to uwierzyć.
      — By nas zniszczyć — powiedział zadziwiająco spokojnie.
      To wystarczyło, bym już nie zadawała kolejnych pytań związanych z tą sprawą. Nie rozumiałam jedynie, dlaczego chciała to zrobić, co my jej zrobiliśmy? Może chodziło o śmierć jej matki, którą zabił wilkołak? Ale czy można aż tyle lat trzymać w sobie urazę i nienawiść? A jeśli chodziło o zupełnie coś innego?
      — Nikt tego nie wie — powiedział wilkołak, czytając mi w myślach.
      — A ta przepowiednia? Co my mamy z tym wszystkim wspólnego? — zmarszczyłam czoło.
      — To my mamy sprawić, że pomiędzy naszymi rasami zapanuje pokój.
      — Żartujesz sobie? — zapytałam z nadzieją.
      — ,,Ich troje zmierzy się z sidłami zła. A pokój zagości na miliony lat.’’ — powtórzył kolejne fragmenty przepowiedni.
      — ,,Ich troje’’. Troje! — Dałam nacisk na ostatnie słowo. — Jest nas dwójka! A tak poza tym... Ty w to wierzysz?
      — Gdybym nie wierzył, nie odszedłbym od watahy.
      — Co?! — krzyknęłam. — Odszedłeś?
      — Dlaczego nie? Większość nie chce nic zrobić, by jakoś załagodzić spór. Już nie należę do ich grona. Sama zobacz.
      Podniósł rękaw swojej koszulki. Moim oczom ukazał się czarny tatuaż, który przedstawiał szokujący napis: ,,umarł’’. Na początku mnie to przeraziło i z zakłopotaniem spojrzałam wilkołakowi prosto w oczy.
      — Dla nich umarłem — powiedział beznamiętnie, ale w jego błękitnych tęczówkach krył się smutek.
      — Każdemu, kto odejdzie, robi się taki tatuaż? — zapytałam.
      — Tak. Nie mam pojęcia, dlaczego tak jest. Może by zdołować człowieka i pamiętać, że zdradziło się resztę — zaśmiał się sztucznie.
      Pokiwałam lekko głową.
      — Ale wracając do przepowiedni. Musimy znaleźć tą trzecią osobę. — Zmienił ton głosu na weselszy.
      — Przecież to jak szukanie igły w stogu siana...
      — Nie do końca. Wiadomo nam, że jest to czarownica — powiedział wyniośle.
      — I?
      — Będziemy szukać wśród nich.
      — Czy ty siebie słyszysz?! — Miałam wrażenie, że zwariował.
      — Jak najbardziej — powiedział zadowolony. — Prowadź do waszej chaty.
      — Co? — wytrzeszczyłam oczy.
      — Do reszty twoich przyjaciół.
      — Oni mnie chyba zabiją, jak ciebie tam przyprowadzę! — złapałam się za głowę. Zaczynałam panikować.
      — Nie sądzę — odparł dumnie. — W razie czego obrobię cię, choć takiej potrzeby nie będzie.
      — Zabawne — syknęłam i zmrużyłam groźnie oczy.
      Nie byłam pewna, czy powinnam była ulec. Nie ufałam mu, ale skoro odszedł od watahy i była mowa o nas w przepowiedni, to czemu miałabym od razu go skreślać? Z jednej strony byłam pewna, że postępuję dobrze, natomiast z drugiej, że nie. Znajdowałam się w kropce. Ale chyba raz kozie śmierć, prawda?
      — Dobrze, ale masz iść przede mną. Wolę mieć cię na oku — zażądałam.
      — Jak sobie życzysz. — Ukłonił się, na co prychnęłam.
      Przez całą drogę bacznie obserwowałam wilkołaka, którego imienia wciąż nie znałam. Do tego biłam się z myślami, zastanawiając się, czy robię dobrze. Wymieniałam wszystkie argumenty za i przeciw, ale to nie wystarczało. Obawiałam się, że Bezimienny chciał tylko wykorzystać moją naiwność i nadzwyczaj w świecie mnie oszukać.
      Kilkanaście metrów od domu Isabelli, serce zaczęło mi mocno łomotać w piersi. Starałam się uspokoić, ale moje wysiłki szły na marne. Czułam się, jakbym szła na ścięcie. Dlaczego to zawsze mnie spotyka? Czy kiedyś będę miała spokój od tych niespodzianek?
      — Dominic?! — krzyknęła, cała czerwona na twarzy, Jessica, która właśnie wyszła z chaty, jakby wiedziała, że przyjdziemy.

Hej, jej kochani! :3
W końcu przybywam z nowym rozdziałem, a już bałam się, że nie uda mi się go na dzisiaj napisać! xD Przyznaję się, że zaczęłam pisać dopiero wczoraj. Hehe. Jakoś wcześniej nie mogłam się za to zabrać xD
Czy tylko mnie szkoła tak wykańcza? xD
Ach! Niemal cały rozdział pisałam przy mojej ukochanej piosence (Loïc Nottet - Rhythm Inside ♥♥♥♥♥♥ (tak, tak, jeszcze mi się nie znudziła)).

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i że się nie pogubiliście xD Tak jak obiecałam, pojawił się nowy bohater. Co o nim sądzicie? Bo jestem bardzo tego ciekawa! :D
Dochodzi kwestia przepowiedni. Bohaterowie będą szukali tej trzeciej osoby: Czarownicy. Hm... Macie pomysły, kto mógłby to być? Głupie pytanie xD
Pojawił się Michael. Ja uważam tą rozmowę zaaaaa... dziwną. Bardzo. Heh. Jest już noc, więc wiecie... xD
Nie będę się już rozpisywała, bo jutro (niestety) trzeba pójść do szkoły... Ja nie chcę :'(
Aha! A co sądzicie o samej przepowiedni?? W sensie jak według Was zostało to napisane. Jestem ciekawa, bo pierwszy raz w życiu pisałam takie coś xD
Oczywiście jeśli znaleźliście jakieś błędy, to wklejajcie odpowiednie zdanie! :D
JEŚLI PRZECZYTALIŚCIE ROZDZIAŁ, TO PROSZĘ WAS Z CAŁEGO SERDUSZKA: SKOMENTUJCIE! TO DLA WAS TYLKO CHWILA, A DLA MNIE KOLEJNY POWÓD DO RADOŚCI, SZCZEGÓLNIE ŻE OSTATNIO W OGÓLE MAM KIEPSKI HUMOR! XD
Pozdrawiam Was cieplutko! xoxo :***
PS Jutro zacznę nadrabiać u Was zaległości :3
PS 2 Czy tylko ja uzależniłam się od ,,xD’’???? xD

Maggie