Rozdział 30

      Od ponad trzech godzin siedziałam z Jessicą na najwyższym punkcie na drzewie i wraz z nią obserwowałam zachodzące słońce. Niebo przybrało piękny, pomarańczowy kolor, mieszający się z barwą czerwieni i różu. Ogromna, ognista kula, znikała za linią horyzontu, pozostawiając po sobie jedynie barwne ślady w postaci pięknego światła. Brakowało jedynie chmur, które zazwyczaj płynęły po niebie, układając się w przeróżne kształty. Centralnie nad nami znajdowała się idealnie okrągła tarcza księżyca, która nieznacznie oświetlała drużkę w lesie.
      Spojrzałam w dół. Znajdowałam się co najmniej sześć metrów nad ziemią. Nigdy bym nie sądziła, że wejdę tak wysoko! Ale teraz byłam w połowie wampirem i mogłam niemal wszystko. Czy się cieszyłam? Owszem. Nawet gdybym spadła, to co najwyżej nabiłabym sobie kilka siniaków. Może coś złamała, ale nic więcej.
      Słońce zdążyło już niemal całkowicie schować się za linią horyzontu. Zaczęły pojawiać się pojedyncze gwiazdy, które ledwo było widać z jeszcze nie dość ciemnego nieba. Błądziłam wzrokiem dookoła, aż poczułam znajomy odór. Odruchowo zmarszczyłam czoło i zaczęłam uważnie nasłuchiwać. Kątem oka widziałam, jak niczego nieświadoma Jessi, siedzi, nieznacznie niżej ode mnie, oparta o pień drzewa i macha zwisającymi nogami. Drgnęłam, kiedy moich uszu zaczęły dochodzić ciche, aczkolwiek ciężkie kroki. Zaczynałam się denerwować.
      — Jessi — szepnęłam do czarownicy. — Słyszysz?
      — Co? — popatrzyła na mnie zdziwiona.
      — No... Ktoś tu idzie — schyliłam się, zmrużyłam oczy i spomiędzy konarów drzew zaczęłam wypatrywać przybyszów.
      — Nic nie słyszę ani nie widzę — odparła pewna siebie i spojrzała na mnie, jakby myślała, że jest ze mną coś nie tak.
      — Jesteś przygłucha? Przecież doskonale słychać czyjeś kroki — powiedziałam dobitnie.
      — Nie wiem, czy wiesz, ale czarownice nie mają tak bardzo wyostrzonych zmysłów — dała nacisk na słowo: ,,ty’’.
      Przewróciłam oczami. A skąd niby miałam to wiedzieć?
      — Nie wiedziałam — mruknęłam. — Ale wydaje mi się, że to wilkołaki.
      — Skąd ta pewność? — zainteresowała się.
      — Znam ten zapach. To na pewno oni.
      — Co robimy?
      — Myślałam, że ty będziesz wiedziała... — zmarszczyłam czoło.
      Czarownica zaśmiała się pod nosem.
      — Proponowałabym, by wiać, ale zastanawia mnie, co oni chcą. To nie ich teren — wzruszyła ramionami.
      — To każdy ma swój teren? — bardziej zapytałam, niż stwierdziłam.
      — Tak — powiedziała przeciągle. — Odkąd zrodził się ten spór. — Miałam wrażenie, że jej twarz na ułamek sekundy przybrała smutny wyraz.
      — Wyczują nas — wyszeptałam, gdy wilkołaki byli coraz bardziej.
      Kąciki ust młodej czarownicy znacznie się podniosły. Zmrużyła lekko oczy, po czym coś bezgłośnie powiedziała. Otoczyło nas światło, które po sekundzie zniknęło, pozostawiając po sobie jedynie lekki powiew wiatru. Spojrzałam na nią pytająco.
      — Już nie — wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. — Zamaskowałam nasz zapach. Teraz siedź cicho.
      Usadowiłam się bezgłośnie na gałęzi tak, by było mi wygodnie i już więcej się nie ruszałam. Oparłam się o pień i spojrzałam w dół. Pod nami już przechodziły wielkie wilki, rozsiewając dookoła grozę. Poruszyłam się niespokojnie, na szczęście nie wydając żadnego hałasu. Naliczyłam sześć wilkołaków, a każdy z nich był inny. Czarny, największy, szedł na przodzie. Podejrzewałam, że mógłby to być przywódca, czy ktoś podobny. Nie rozumiałam jedynie, co oni robili w tym miejscu, skoro to nie był ich teren. Wydawało się to być podejrzane, jednakże z drugiej strony mogli mieć jakiś powód.
      Niespodziewanie jeden z wilków zadarł głowę do góry i spojrzał na mnie. Wstrzymałam oddech. Najbardziej przykuły moją uwagę jego oczy. Piękne, niebieskie ślepia. Miałam dziwne wrażenie, że już kiedyś je widziałam, ale za nic nie mogłam sobie tego przypomnieć. Sądziłam, że nadnaturalny poinformuje resztę, że nad nimi znajduje się dhampir i czarownica. W końcu jesteśmy wrogami, ale on tylko przechylił głowę na bok i poszedł dalej. Nic z tego nie rozumiałam. Dlaczego nas nie wydał? Może dzięki sztuczce Jessici nie rozpoznał w nas nieludzkich istot? Mało prawdopodobne.
      Zaskoczona, a jednocześnie z obawą w sercu, czekałam, aż duże wilki odejdą na bezpieczną odległość. Gdy tak się stało, dopiero wtedy odważyłam się poruszyć. Wyprostowałam zdrętwiałe nogi. Rozejrzałam się dookoła i jak już byłam w stu procentach pewna, że nikogo w pobliżu nie ma, zeskoczyłam na ziemię, podczas spadania unikając zderzenia z gałęzią. Jessica poszła w moje ślady, tylko że za pomocą czarów, opadła cicho i powoli na ziemię obok mnie.
      — Widziałaś to? — zapytałam, mając na myśli wilkołaka o niebieskich oczach.
      — Widziałam. Dziwne, co nie? — na jej twarzy zagościł uśmiech.
      — Bardzo. Skoro jest jednym z nich, to chyba powinien o nas powiedzieć...
      — Że co?! — popatrzyła na mnie jak na idiotkę.
      — No... — nie wiedziałam, co powiedzieć. — No ten wilkołak o niebieskich oczach... Nie widziałaś go? Patrzył na nas.
      — Nie zwróciłam uwagi, ale tym lepiej dla nas, że tego nie zrobił.
      — No tak... Tylko dlaczego? Ma coś na celu? Albo nie wiedział, że my też należymy do tego magicznego świata? — zastanawiałam się.
      — Może.
      — Morze jest duże i głębokie — stwierdziłam.
      Jessi wzniosła oczy ku niebu.
      — Chodźmy, póki ich znowu tu nic nie przyniesie — ponagliła Hiller.
      Dziewczyna złapała mnie za rękę i zaczęła ciągnąć w przeciwnym kierunku, niż poszli nadnaturalni. Nasz chód niemal przypominał bieg. Weszłyśmy jeszcze bardziej w głąb ciemnego lasu. Słychać było tylko sowy, które pohukiwały gdzieś w drzewach, kumkanie żab w niedaleko znajdującym się stawie oraz odgłosy kroków, jakie pozostawiała za sobą Jessica. Na nasze nieszczęście, na drodze znajdowały się porozrzucane gałęzie. Jakby ktoś to specjalnie zrobił.
      — Nie lepiej się przeteleportować? — spytałam po kilkuminutowej wędrówce.
      — Nie wiem, czy będzie bezpiecznie...
      — Dlaczego? — zgarnęłam kosmyk włosów za ucho.
      — No bo widzisz... — zająkała się i zatrzymała, a ja razem z nią. — Jestem czarownicą, a jak na razie, to przebywamy na terenie czarownic. Dziwne to i głupie, ale używając swojej mocy... No jak ci to wytłumaczyć, byś zrozumiała?
      — Spróbuj — wzruszyłam ramionami. Naprawdę byłam ciekawa, co dziewczyna miała mi do powiedzenia.
      — Gdy używam swojej mocy, starsze czarownice o tym wiedzą. Dzieje się tak dlatego, że jeszcze się uczę...
      — I co?
      — Wiedzą też, gdzie aktualnie się znajduję — dodała ze zmartwieniem i zrobiła smutną minę.
      — Wcześniej używałaś swoich sztuczek i nic się nie działo — zauważyłam. Spojrzałam na nią podejrzliwie.
      — No tak, tylko że to były, jak to nazwałaś, ,,sztuczki’’. Jak użyję jakiś silniejszych mocy, to... znajdą nas.
      — Do kiedy tak jest?
      — Dopóki nie nauczę się wszystkiego i nie stanę się samodzielna.
      — A co się stanie, jak nas znajdą? — założyłam ręce na piersi.
      — Przypominam, że nasze gatunki są ze sobą skłócone — spojrzała na mnie wymownie.
      I wszystko jasne. Czarownica, do tego młoda, i dhampirzyca. I obie się przyjaźnią... Skandal dla gatunku swojej rasy.
      — Mogą ci coś zrobić, jeśli dowiedzą się, że ze mną jesteś? — zadałam kolejne pytanie.
      — Ehe. Mogą to uznać jako zdradę — skrzywiła się na twarzy i ciężko westchnęła.
      — Świetnie — powiedziałam z sarkazmem.
      To było... dziwne. Ten świat był dziwny. Dosłownie! Kiedy myślałam, że wszystko już wiem, pojawiały się kolejne rzeczy, które mąciły mi w głowie. Może było to na pewien sposób ciekawe, ale często to ,,coś’’ komplikowało niektóre sprawy. To niedobrze, że Jessi musiała mieć się na baczności. Jedno małe potknięcie mogło spowodować, że Hilda dowiedziałaby się, gdzie obecnie się znajdujemy. Tylko nie rozumiałam, po co miałyśmy się ukrywać?
      — Jesteś dla Hildy i jej sióstr, ładnie ujmując, zagrożeniem — powiedziała Jessica, gdy zadałam jej pytanie.
      — Dlaczego? — nie rozumiałam.
      — Odebrano im moce, które trafiły do ciebie. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by one wybrały osobę innego gatunku, niż czarownica. To pierwszy raz. Nie zastanawia cię, dlaczego tak się stało? — oparła się o pień drzewa.
      — Yyy... Nie... Choć może czasami... tak... — jąkałam się. — Tylko wtedy jeszcze nie wiedziałam, że jestem tym czymś — posmutniałam, przypominając sobie, kim tak naprawdę jestem.
      Hiller pokiwała ze zrozumieniem głową i spojrzała mi głęboko w oczy. Odwróciłam wzrok, który padł na jakieś chaszcze. Wokół panowały ciemności, dzięki czemu doskonale widziałam kilka par ślepi, wlepionym we mnie i Jessicę. Wstrzymałam oddech, a serce mi zamarło. Zaczął we mnie narastać niepokój. Nie wiedziałam, czy to były jakieś zwierzęta, czy wilkołaki, które widziałam wcześniej. Wolałam to pierwsze, ale zaczęłam w to wątpić, kiedy usłyszałam przeciągle warknięcie. Stojąca obok mnie czarownica niespokojnie się poruszyła.
      Zwierzęta zaczęły iść w naszą stronę. Gdy wyłoniły się z krzaków, mogłam śmiało stwierdzić, że jednak byli to nadnaturalni. Na nasze nieszczęście. Odruchowo cofnęłam się o kilka kroków. Przełknęłam ślinę, gdy plecami dotknęłam drzewa. Zerknęłam na czarownicę, która patrzyła na każdego wilkołaka. Wiedziałam, że pod tą maską kryje się niepokój. Czy jej zazdrościłam? Owszem. Ja nie potrafiłam ukryć zdenerwowania i żałowałam.
      No proszę, proszę. Czarownica i... dhampir? Usłyszałam głos, który paraliżował mnie od stóp do głów. Ślepia największego z wilkołaków intensywnie się we mnie wpatrywały. Drgnęłam, a na skórze pojawiła mi się gęsia skórka. Chciałam odwrócić wzrok, ale nie potrafiłam. Za jakie grzechy? Cóż za niecodzienny widok. Zorientowałam się, że nadnaturalny w ogóle nie otwierał swojego pyska, a jego głos słyszałam w głowie, co mnie jeszcze bardziej przeraziło.
      — Co tutaj robicie? To nie wasz teren — powiedziała pewna siebie Jessica.
      Jej też. Przemówił inny głos, a rudawy wilk wpatrywał się we mnie. Po plecach przeszły mnie ciarki.
      — Nic ci do tego — fuknęła czarownica.
      Ach tak? A co powie na to reszta wiedźm? Odezwał się przywódca.
      — Nie wiedzą...
     Ale mogą się dowiedzieć.
      — Czego chcecie? — odważyłam się zabrać głos. O dziwo mi nie drżał.
      Gdzie znajdziemy niejaką Hildę? Zatkało mnie, gdy to usłyszałam. Nie mogłam uwierzyć, że szukali tej wiedźmy. Na początku miałam wrażenie, że się przesłyszałam. Imię czarownicy wciąż huczało mi w głowie. Po co oni mieliby jej szukać? Byłam pewna, że musieli mieć jakąś sprawę. Musiała być ona bardzo ważna, skoro chcieli znaleźć akurat Hildę. Tylko o co mogło chodzić?
      Jessice omal nie opadła szczęka. Była chyba jeszcze bardziej zaskoczona, niż ja sama. Z wymalowanym na twarzy niedowierzaniem wpatrywała się w nadnaturalnych, nie będąc w stanie wypowiedzieć choćby jednego słowa. Próbowała, ale za każdym razem kończyło się otwartą buzią, a później jej zamknięciem.
      — Dlaczego chcecie znaleźć akurat Hildę? — zapytałam ostrożnie.
      Ma coś, co należy do nas. Gdzie ona jest?
      — Nie wiemy — powiedziałam szeptem.
      Kłamiesz.
      — Mówię prawdę! — zaprzeczyłam ostro. — Nie mamy pojęcia, gdzie obecnie się znajduje — dodałam dobitnie, a dłonie niekontrolowanie zacisnęłam mocno w pięści.
      Ostatnim razem widziałam Hildę w chacie, ale wolałam o tym nie mówić. Dlaczego? Po pierwsze nie potrafiłabym powiedzieć, gdzie taka się znajduje, ponieważ za Chiny nie wiedziałam, jak się do niej dostać, bo z niej się teleportowałam, a po drugie ona równie dobrze mogła w obecnej chwili przebywać zupełnie gdzie indziej. To było bardziej prawdopodobne, gdyż sądziłam, że nie będzie chciała, by inni wiedzieli, gdzie się znajduje.
     Dlaczego ją kryjecie?!
      — Kryjemy?! Ona chciała nas zabić! — krzyknęłam.
      — Chodźmy stąd — szepnęła Jessi i pociągnęła mnie za rękę. — Robi się niebezpiecznie.
      Kilka wilkołaków warknęło, gdy tylko ruszyłyśmy się z miejsca. Zdezorientowana popatrzyłam na nich. Tylko jeden jakby niczym się nie przejmował. Był biały, a jego niebieskie oczy, wciąż na mnie patrzyły. Już kiedyś się z tym spotkałam. Niedawno, jak i jeszcze dawniej...
      — Trzymaj się mnie mocno — powiedziała Jessica.
      Chciałam powiedzieć coś w stylu ,,co?’’, ale w momencie, kiedy czarny jak smoła wilkołak rzucił się na nas, poczułam, jak odrywam się od ziemi. Zorientowałam się, że przemieszczam się w zupełnie inne miejsce, dlatego wzmocniłam uścisk, by przypadkiem nie puścić ręki młodej czarownicy. Po kilku sekundach z powrotem wylądowałam na ziemi. Zachwiałam się, w wyniku czego poleciałam na kolana. Miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję zawartość żołądka. Wzięłam kilka głębokich wdechów i zamknęłam oczy. Powoli zaczynały docierać do mnie głosy. Właśnie. Głosy. Nie jeden, a kilka. Podniosłam powieki i z wrażenia omal nie zachłysnęłam się powietrzem. Zaledwie kilka metrów przede mną znajdowało się całe grono czarownic!
      — Udawaj, że nic się nie dzieje — szepnęła mi do ucha Hiller.
      — Że co?! Przecież zorientują się, że...
      — Cii — przerwała mi, jednocześnie zakrywając dłonią usta, bym nie mogła nic powiedzieć. — Nic nie mów. Nawet słówka. Ok?
      Pokiwałam lekko głową. Dziewczyna zabrała rękę z moich ust. Mruknęła coś pod nosem. Nie spodziewałam się, że wypowie formułkę jakiegoś zaklęcia. Poczułam przyjemne ciepło, rozchodzące się po moim ciele, a już po chwili zauważyłam pewne zmiany. Na moich dłoniach, jak i pewne na całej reszcie ciała, pojawiały się zmarszczki. Włosy zrobiły się dłuższe i zsiwiały. Zafascynowana wzięłam je w dłonie. Były strasznie poplątane i suche. Zaniedbane. Nawet mój ubiór się zmienił. Miałam na sobie jakąś potarganą, ciemną sukienkę z licznymi łatami.
      — To po to, by cię trochę do nas upodobać — uśmiechnęła się Jessi. — A tak na marginesie... Świetnie wyglądasz — zachichotała.
      Przewróciłam oczami. Wstałam z ziemi i ruszyłam za czarownicą. Czułam się niezręcznie, wkraczając pomiędzy wiedźmy. Starałam się nie zwracać na nie uwagi, tylko patrzeć przed siebie. Jednak od czasu do czasu zerkałam na mijaną staruszkę. Większość z nich rozmawiała ze sobą, a inne wchodziły do swoich chat. Na szczęście nikt nie miał zamiaru zainteresować się osobą Jessi i moją.
      — Witaj, Jessico — usłyszałam zrzędliwy głos.
      A jednak myliłam się.
      — Witaj, Charlotte — przywitała się Hiller. — Jak mija ci dzień?
      Odsunęłam się o kilka kroków, starając się zachować spokój. Nie przesłuchiwałam się uważnie rozmowie czarownic,  gdyż byłam skupiona na myśli, kiedy znajdę się w bezpiecznym miejscu. Na szczęście Jessica postanowiła szybko zakończyć rozmowę, która głównie była oparta na wymianie uprzejmości. Starsza wiedźma — tak przynajmniej mi się wydawało — odeszła, nie zwracając na mnie żadnej uwagi. Poszłam za siostrą Nathana w las. Odetchnęłam z ulgą, gdy znalazłam się pośród drzew. Czułam się bezpieczna.
      — Teraz nie powinni nas znaleźć. Będą myśleli, że jesteśmy wśród czarownic — odezwała się Hiller.
      — To dobrze — powiedziałam z uśmiechem.
      W dość szybkim tempie przemknęłyśmy przez las do małego, drewnianego domku Isabelli. Po drodze natknęłyśmy się tylko na jedną wiedźmę, która na szczęście nie miała zamiaru z nami zamienić choćby jednego słowa. Cieszyłam się, że w końcu znalazłam się wśród swoich. Przekroczyłam próg drzwi, od razu znajdując się w centralnym pomieszczeniu chatki. Bella i Nathan byli zaskoczeni moim widokiem, i już mieli coś powiedzieć, kiedy ja ponownie poczułam to miłe ciepło, co na początku, tylko tym razem zmieniałam się w swoje prawdziwe ja. Uśmiechnęłam się lekko. W końcu byłam w swoim ciele!
      — Nie powinnaś była jej przemieniać — zwróciła uwagę Isabella. Założyła ręce na piersi i spojrzała gniewnie na wnuczkę.
      Jessica przewróciła oczami.
      — Miały ją rozpoznać? — oburzyła się dziewczyna i zmarszczyła nos.
      — Mogłyście pójść inną drogą. Poza tym użyłaś swoich mocy. Dlaczego?
      — Natknęłyśmy się na wilkołaków — zdenerwowana Hiller usiadła na starej kanapie, zakładając nogę na nogę.
      — To gdzieście się szlajały?! — zabrał głos Nathan. Było widać, że jest zdenerwowany.
      — Nigdzie. Byłyśmy na naszym terenie i to nie nasza wina, że oni urządzili sobie ,,wycieczkę’’ — zrobiła w powietrzu cudzysłów.
      — Co ty mówisz? — starsza pani popatrzyła na dziewczynę z niedowierzaniem. — Jak to wycieczkę?!
      — Tak to — wzruszyła ramionami i wzięła do rąk jabłko, będące w glinianej miseczce na stole.
      — Czego szukali? — zapytał Nathan, patrząc uważnie na siostrę.
      — Chyba kogo — zmrużyłam oczy. Wampir spojrzał na mnie z zaciekawieniem. — Chcą znaleźć Hildę.
      — A ją po co?! — przeraziła się Isabella. Z wrażenia aż usiadła na najbliższym krześle i złapała się za głowę.
      — Powiedzieli, że ma coś, co do nich należy — powiedziała poważnie, jak na nią, Jessi i ugryzła owoc, jakie trzymała w dłoni.
      — Co ona znowu kombinuje? — wyszeptała najstarsza osoba w pomieszczeniu.
      — Też chciałabym to wiedzieć — powiedziałam cicho.
      — Nie wystarczy jej, że zabrała Andrei moce? — przypomniał Nathaniel.
      Spuściłam głowę. Chciałam powiedzieć: ,,One i tak nie należały do mnie. Przecież wcześniej posiadały je te wiedźmy.’’, ale w porę ugryzłam się w język. Byłam pewna, że Nathan i tak wyczytał to z moich myśli. Jego mina mówiła sama za siebie. Szczerze? Nie czułam tak dużej pustki po stracie daru. Może to dlatego, że on do końca nie należał do mnie? Wcześniej żywioły posiadały siostry Hildy, ale im je odebrano. Powiedziałabym, że przez przypadek znalazłam się w posiadaniu ich mocy, ale niestety nie byłam przekonana do przypadków. Jeśli coś się stało, to widocznie musiało tak być. Tylko później nie dawała mi spokoju myśl, że straciłam to, co czyniło mnie na pewien sposób wyjątkową. Na początku cieszyłam się, że odebrano mi żywioły, ale w tamtym momencie? Poczułam ten brak czegoś. Przez ponad dziesięć lat miałam dar, nad którym miałam problem zapanować, a później mi go odebrano. Cieszyłam się, ale tylko ten krótki okres. Zdałam sobie sprawę, że skoro czarownice odzyskały żywioły, stały się jeszcze potężniejsze, niż były.
      — I co teraz? — zapytałam niepewnie, patrząc na każdego z osobna.
      — Czekamy — powiedziała Bella.
      — Na co? — zadałam następne pytanie, tym razem równo z Nathanem.
      — Na jakiś krok z ich strony. Poza tym skoro Hilda zabrała coś wilkołakom, to to nie nasza sprawa. Nie powinniśmy się wtrącać. Jeszcze wpakujemy się w jakieś kłopoty. Jej lepiej się nie narażać. Jest do wszystkiego zdolna.
      — Ale jest jedną z nas, więc i tak jesteśmy narażeni na niebezpieczeństwo ze strony włochaczy — zauważyła Jessica. W jej oczach pojawił się niebezpieczny błysk.
      Nikt się nie odezwał. Po raz kolejny przemknęłam wzrokiem po wszystkich zebranych. Dopiero po którymś razie z kolei zorientowałam się, że brakuje jednej osoby. Mianowicie mojego ojca. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, z myślą, że może gdzieś tam jest, ale nie wypatrzyłam go.
      — Coś nie tak? — zapytała Jessi, widząc, że się rozglądam.
      — Przed naszym wyjściem był tu... — urwałam, gdyż nie wiedziałam, czy mam powiedzieć Michael, a może ojciec?
      — Wyszedł — powiedziała Bella. Widocznie domyśliła się, o co mi chodzi.
      — Och — tylko to wydobyło się z moich ust. — Gdzie?
      — Nie mam pojęcia, skarbie — posłała mi przepraszające spojrzenie.
      — Pewnie do reszty wampirów — wyznał swoje przypuszczenia Nathan. — A co? Masz do niego jakąś sprawę?
      — Jasne — powiedziałam z sarkazmem i popatrzyłam na niego jak na głupka. — Dowiedziałam się od niego wystarczająco dużo.
      Tak naprawdę mało interesowało mnie, gdzie znajdował się mój ojciec. W ogóle to nie chciałam wiedzieć, co robi, czy miał zamiar wrócić, czy nie... Po tym wszystkim nie miałam zamiaru go widzieć. Jaki ojciec wydaje swoją córkę na pewną śmierć, by czerpać z tego korzyści? Rozumiałam, że szalenie był i jest zakochany w tej jego Amy i za wszelką cenę chciał ją odzyskać, no ale przecież ona już nie żyje, a ja jestem jego córką! Córką, która była owocem... zemsty? O ile tak to można było nazwać. Przez ponad szesnaście lat wychowywał mnie człowiek, który okazał się nie być moim biologicznym tatą. I dowiedziałam się o tym w dniu moich urodzin. Niestety. Na początku wręcz pragnęłam go poznać, dowiedzieć się, jaki jest, co robi, ale to było zanim trafiłam do tego świata i dopóki nie dowiedziałam się, dlaczego mnie spłodził. Żeby chociaż nie rozwalił mi rodziny... Wciąż nie wiedziałam, co chciał osiągnąć poprzez wyjaśnienie mojemu tacie całej, okrutnej prawdy.

Rozdział z dedykacją dla Miki Foggy, która tak czekała na wilkołaki ( Twój Bezimienny pojawi się w kolejnym rozdziale, ale w tym też był, może wiesz, który to? xD ) :D
Witam Was kochani po tak długiej nieobecności! :3
W końcu pojawiam się z kolejnym rozdziałem! To najdłuższy okres, kiedy żaden się nie pojawił. Aż 4 tygodnie! Przepraszam bardzo, że musieliście tyle czekać ( obiecuję, że to już się więcej nie powtórzy! ), tylko mam masę nauki, a jeszcze później trafiłam do szpitala ( poprzednie notki ) i nie miałam jak pisać, bo podle się czułam. Mieć kamienie w nerce to nic fajnego. Nie polecam nikomu :'(
W czasie pisania rozdziału, zdążyłam zrobić nowy szablon. Jak się Wam podoba? Ja jestem zadowolona z efektów :D
Jak widać, rozdział krótszy, niż zazwyczaj. Ech. W ogóle ostatnio wychodzą mi krótkie, ale nie chcę na raz wprowadzać tylu rzeczy xD
Mam nadzieję, że notka się Wam podobała. O co Was spytać? Hm... Może... Co Was najbardziej zaskoczyło i co możecie powiedzieć o wilkołakach? xD
Przepraszam, że krótko, ale jutro, a raczej już dzisiaj, trzeba wcześnie wstać do szkoły... :'(
Zaległości na Waszych blogach będę nadrabiała, jak tylko znajdę czas :D
I standardowa prośba. Jeśli znaleźliście jakiś błąd, bardzo proszę o skopiowanie zdania, w jakim się znajduje. Będzie mi łatwiej znaleźć xD
Pozdrawiam Was cieplutko! xoxo :***

Maggie