Rozdział 27

      Odsunęłam się od Nathana. Czułam się... dziwnie. Policzki wciąż mnie paliły. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Nie sądziłam, że kiedyś się na to zdobędę. Tak naprawdę chciałam poznać w końcu prawdę, a że on chciał w zamian, bym go pocałowała to... To niech się cieszy, bo więcej tego nie zrobię. Nigdy!
      Unikałam spojrzenia chłopaka, ale po kilku minutach niepewnie na niego zerknęłam. Miałam wrażenie, że w jego oczach skaczą iskierki szczęścia. Zmarszczyłam czoło, a on uśmiechnął się szeroko. Cierpliwie czekałam, aż coś powie, ale z jego ust nie wydobywały się żadne słowa. Założyłam ręce na piersi i wyczekiwałam odpowiedzi. Mijały sekundy, a mi się wydawało, że były to godziny. Czułam się... skrępowana?
      Od tamtego dnia minęło kilka dni. Nathan oczywiście nic mi nie powiedział. Zagotowało się we mnie i miałam ochotę dać mu z liścia, ale nie wiedząc czemu, powstrzymałam się i tylko wyszłam. Gdybym mogła, to trzasnęłabym drzwiami. Do teraz chodziłam naburmuszona i starałam się unikać wampira, ale nie było to łatwe, ponieważ spotykałam go niemal na każdym kroku. Za każdym razem śmiał się ze mnie, przez co robiłam się jeszcze bardziej zdenerwowana. Okłamał mnie i nie miałam zamiaru szybko mu przebaczyć. Miałam wielką ochotę wyciągnąć coś od Jessici, ale Nathan wciąż miał siostrę na oku. Nie rozumiałam, co działo się wokół mnie.
      Przez ostatnie dni pojawiło się wiele tajemnic, a większość z nich nie została wyjaśniona. Denerwowało mnie to, ale przecież nie mogłam wszystkiego wiedzieć. Musiałam czekać, a z moją cierpliwością czasami było ciężko. Często przesiadywałam na wieży, gdzie oprócz przyjemnego dla uszu śpiewu ptaków, niczego nie było słychać. Rozmyślałam niemal nad wszystkim. Często moje myśli szły w kierunku rzeczy, jakie się pojawiały i zostawały jak na razie niewyjaśnione. Miałam nadzieję, że uda mi się coś wykombinować, ale nie. Momentami nie czułam się na siłach.
      Jak co dzień siedziałam na wieży. Tym razem jadłam mandarynkę i delektowałam się jej smakiem. Wzrok miałam utkwiony w niebo i wpatrywałam się w szybko poruszające się na nim chmury. Kąciki moich ust uniosły się, kiedy zawiał ciepły wiaterek, rozwiewający moje włosy na wszystkie strony. Zgarnęłam je na bok i przytrzymałam, by nie przeszkadzały mi w patrzeniu.
      — Całe dnie tutaj siedzisz — w drzwiach stanęła Jessica i zaśmiała się.
      Włożyłam ostatni kawałek mandarynki do buzi i wzruszyłam ramionami.
      — Nic innego nie mam do roboty — westchnęłam.
      — Przemęczasz się — zmarszczyła czoło.
      — Naprawdę? Ciekawe, w jaki sposób — zadrwiłam.
      — Umysłowo — zachichotała.
      — Zabawne — powiedziałam z sarkazmem.
      Założyłam ręce piersi i spojrzałam na czarownicę przenikliwym wzrokiem. Przyszło mi na myśl, że mogłabym od niej czegoś się dowiedzieć. Nathana nie było, a wiedziałam, że Jessica z miłą chęcią wszystko by mi powiedziała. Nie było problemu. Wystarczyło tylko poprosić...
      — Jessi... — zaczęłam słodko.
      — Jeśli masz na myśli to, co ja, to nie — powiedziała pewnie, ale jej spojrzenie mówiło co innego.
      — Ale dlaczego?! — oburzyłam się. — Przecież chciałaś mi powiedzieć!
      Czarownica westchnęła. Zerknęła gdzieś w bok. Dokładniej to w las. Przez chwilę tam patrzyła, po czym ponownie spojrzała na mnie. Wpatrywała się w moją twarz dziwnym wzrokiem. Zmrużyłam oczy, a jej usta wygięły się w podkówkę. Ponownie westchnęła, w tym samym czasie kręcąc głową.
      — Nie dasz mi spokoju — zaśmiała się.
      — Nie — wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu.
      Dziewczyna zagryzła dolną wargę. Jeszcze raz rozejrzała się dookoła, by po chwili machnąć lekceważąco ręką. Czyżby obawiała się Nathana? Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale szybko je zamknęła. Złożyła ręce, jakby do modlitwy i zamknęła oczy. Wyszeptała jakieś niezrozumiałe słowa. Zmarszczyłam czoło i uważnie obserwowałam jej poczynania. Czarownica rozłożyła ręce, w których pojawiła się... mgła? Była gęstą jak mleko. Usiadłam po turecku i popatrzyłam dziwnie na dziewczynę.
      — No nie patrz tak na mnie — zwróciła mi uwagę.
      Rozbawiona pokręciłam głową.
      Jessica dmuchnęła w dłonie i mgła zaczęła rozchodzić się dookoła mnie i młodej czarownicy. Kąciki ust Jessi uniosły się lekko, a ja niepewnie zaczęłam rozglądać się dookoła. Na chwilę zrobiło się tak bardzo biało, że zaczęło razić mnie w oczy. Musiałam je zamknąć, bo zaczęły mi łzawić. Po kilku sekundach otworzyłam je i ujrzałam niewyraźny zarys domu, który wydawał mi się być dziwnie znajomy. Dopiero po chwili zorientowałam się, że jest to mój dom! Mimowolnie oczy mi załzawiły, ale to może dlatego, że obraz był trochę rozmazany. Przetarłam je wierzchem dłoni, a gdy ponownie spojrzałam przed sobie, zobaczyłam mamę.
      Kobieta miała rozpuszczone włosy, opadające na jej chudą twarz, ale w totalnym nieładzie, a ciuchy miała wymiętolone. Szła, jakby zaraz miała upaść. Była strasznie chuda. Jej policzki były zapadnięte, natomiast oczy czerwone od płaczu, pod którymi znajdowały się wory.
      Ścisnęło mnie w sercu. Miałam ochotę podbiec do rodzicielki i mocno ją przytulić, ale wiedziałam, że było to niemożliwe. Zacisnęłam szczęki i siłą powstrzymywałam cisnące do oczu łzy. W gardle poczułam gulę, której nie mogłam się pozbyć. Chrząknęłam. Mama podeszła do skrzynki pocztowej i chudymi dłońmi wyciągnęła list. Z trudem go otworzyła i przeczytała. Mrużyła przy tym oczy i marszczyła czoło. Po chwili po jej zapadniętych policzkach zaszły spływać gorzkie łzy. Wybuchła głośnych płaczem. Rzuciła na ziemię papiery, a sama pobiegła do domu, trzaskając za sobą drzwiami. Na nogach jak z waty podeszłam w miejsce, gdzie wcześniej stała mama. Kuknęłam i zaczęłam czytać list, a raczej papiery rozwodowe.
      Obraz momentalnie znikł. Kucałam na wierzy i oniemiała wpatrywałam się w podłogę. Przeniosłam powili wzrok na Jessicę, w której oczach krył się ból i współczucie.
      — To o to chodzi? — zapytałam drżącym głosem. — Rozwodzą się?
      — Tak — szepnęła młoda czarownica i pokiwała lekko głową.
      — Ale dlaczego nie chcieliście mi o tym powiedzieć? — mówiłam prawie niesłyszalnie z wielką gulą w gardle.
      — Pomyśl, co twoja matka może zrobić później — mruknęła.
      Spojrzałam gdzieś w bok i zagryzłam wargę. Gdy po zaginięciu Theo mama się załamała, wcale nie wychodziła ze swojego pokoju. Doskonale pamiętałam, jak moje dziecięce oczy patrzyły, jak rodzicielka z dnia na dzień staje się... obca. Wtedy nie mogłam nic zrobić, a teraz? Też nie mogłam. Byłam bezsilna. Straciła kolejne dziecko, a do tego tata będzie chciał rozwodu. To cios poniżej pasa. Zostanie sama i przez myśl mi przeszło, że mogłaby się zabić, ale wydawało mi się to głupie. Tak sobie wmawiałam, ponieważ nie zniosłabym jej śmierci. Ona nie mogła tego zrobić. Z chęcią pokazałabym się jej, ale nie mogłam. Jak przypominałam sobie ostatnie spotkanie z Nicole, to miałam obawy. Bałam się, że mogłoby być tak samo, jak z nią. A nawet gorzej. Nie chciałam jej skrzywdzić. Nie mogłam też zadzwonić i powiedzieć, że nic mi nie jest, ponieważ żądałaby, bym wróciła do domu. Poza tym szukaliby nas. Tak jak teraz... Wszystko było bez sensu!
      — Będzie dobrze — powiedziałam szeptem i uśmiechnęłam się blado. Bardzo chciałam, by tak było.
      Jessica odpowiedziała mi tym samym. Jej uśmiech był sztuczny. Taki wymuszony. Westchnęłam ciężko i mijając ją, zeszłam po schodach. Za sobą słyszałam kroki. Przewróciłam oczami. Miałam nadzieję, że jak wyjdę z zamku, to Jessica nie pójdzie za mną, ale myliłam się. Jęknęłam.
      — Chcę pobyć sama — powiedziałam, siląc się na miły ton.
      — Wciąż jesteś sama. Może pora to zmienić? — czarownica odparła z wyrzutem i założyła ręce na piersi.
      Spojrzałam w swoje jakże bardzo interesujące trampki. Może rzeczywiście powinnam była przestać nad tym wszystkim myśleć? Tyle że nie potrafiłam. To mnie przerastało. Skrzyżowałam ramiona i po długiej chwili milczenia, popatrzyłam na Hiller.
      — Jutro — powiedziałam dumnie.
      — Co jutro? — zdziwiła się.
      — Jutro... to się skończy. Jeszcze dzisiaj chcę pobyć sama. Proszę — zakończyłam szeptem.
       Czarownica wzniosła oczy ku niebu. Uśmiechnęłam się lekko i z wdzięcznością, ale ona tego nie widziała, bo poszła. Otuliłam się rękami i zaczęłam iść w stronę lasu. Nie miałam pojęcia, dlaczego szłam akurat tam i to sama, ale miałam przeczucie, że i tak nic mi się nie stanie. Nawet nie miałam w planach się oddalać. Chciałam po prostu pobyć... sama. Zdawałam sobie sprawę, że oddalałam się od Jessi i Nathana, ale... nie wiedziałam, czego chciałam. Może o tym wszystkim zapomnieć?
      Szłam wąziutką ścieżką. Dookoła rosły drzewa i krzewy, wokół których była trawa, mająca piękny, zielony kolor. Wdychałam cudowną woń drzew, jaką uwielbiałam. Mimowolnie uśmiechnęłam się. Co jakiś czas kopałam szyszki, jakie napotkałam na swojej drodze. Rozejrzałam się i stwierdziłam, że w dzień las nie jest tak straszy, jak nocą. Czułam, że mogłabym nawet tam zamieszkać. Ptaki jak co dzień śpiewały przyjemną piosenkę, a niektóre skakały z gałązki na gałązkę i patrzyły na mnie. Gdzieś w oddali przemknęła mi ruda wiewiórka, ale szybko schowała się w krzakach. Las tętnił życiem, a ja... nie, co stwierdziłam ze smutkiem. Musiałam wziąć się w garść!
      Usiadłam na drewnianym moście, pod którym wolno płynęła rzeka. Nogi zwisały poza most, dzięki czemu zaczęłam nimi machać. Oparłam brodę na dłoni i wlepiłam wzrok w połyskującą w świetle dziennym tafle wody. Widok ten dziwnie mnie uspakajał i pozwalał na moment oderwać się od rzeczywistości. Zmrużyłam oczy, po czym je zamknęłam. Wsłuchałam się w dźwięk płynącej rzeki, mieszający się z ćwierkaniem ptaszków. Mogłabym tak siedzieć cały dzień.
      — Andrea? — usłyszałam niepewny, aczkolwiek znajomy głos.
      Z przerażeniem otworzyłam szeroko oczy i momentalnie wstrzymałam oddech, bo doszła do mnie woń krwi... człowieka. Powoli odwróciłam głowę w stronę chłopaka. ,,Nie. To nie może być prawda. On nie ma prawa tu być! Co on tutaj robi?!’’ — histeryzowałam w myślach. Tak bardzo mi znane, niebieskie oczy wpatrywały się we mnie ze szczęściem, a jednocześnie z niedowierzaniem. Jego usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Zrobił krok w moją stronę, a ja w tym samym czasie wstałam i szybko cofnęłam się. Chłopak zmarszczył czoło. Tak. Przede mną stał Eric Rooker. We własnej osobie. Żałowałam, że postanowiłam tu przyjść. Że też to zawsze mi coś musi się przytrafić...
      — Ty... żyjesz — powiedział tonem, jakby właśnie odkrył Amerykę.
      ,,Nie. Umarłam.’’ — cisnęło mi się na usta. ,,Dla ciebie. Dla was wszystkich...’’
      — Gdzie byłaś przez ten czas? — zapytał.
      Nie wiedziałam, czy mam stać, czy uciekać. Wolałam tę drugą opcję, ponieważ nie chciałam zrobić mu krzywdy, a z drugiej strony miałam wielką ochotę go przytulić. Zdałam sobie sprawę, że tęskniłam za nim. Bardzo...
      Nie byłam w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa, a nawet się ruszyć. Zaczynało mi już brakować powietrza. Miałam wrażenie, że moja twarz staje się sina. Nie mogłam czuć tego zapachu! Zrobiłam kilka kroków w tył, omal nie potykając się o własne nogi. Eric nie czekając na moją odpowiedź, niespodziewanie i szybko, niemal biegiem, podszedł do mnie i mocno przytulił. Cała zesztywniałam. Wystraszona wypuściłam resztki powietrza. Spanikowałam i gdy wzięłam wdech, bo musiałam, zaczęłam się wyrywać, ale chłopak ani myślał mnie puścić. Zapach jego krwi nie był tak piękny, jak Nicole, ale i tak bardzo mnie kusił. Miałam ochotę wbić się kłami w jego szyję, mimo iż wiedziałam, że będę tego żałowała do końca życia. Był tak blisko... ,,Nie! Opanuj się!’’ — wydarłam się w myślach.
      — Wszyscy cię szukają. Ja też — powiedział ciepło i z... wyrzutem?
      Moje serce ogarnęła fala ogromnego ciepła, a do oczu zaczęły cisnąć się łzy szczęścia. Nie mogłam ich uronić... Wargi zaczęły mi drżeć. Ponownie wstrzymałam oddech, ale nie było to łatwe. Woń przyprawiała mnie niemal o zawroty głowy. Nie mogłam tak stać. Musiałam coś zrobić!
      — Nie — powiedziałam drżącym głosem i znowu poczułam ten kuszący zapach.
      — Co ,,nie’’? — zapytał zdziwiony i odchylił głowę, by spojrzeć mi w oczy.
      Zerknęłam w inną stronę, by tylko na niego nie spojrzeć. Ponownie zaczęłam się wyrywać, ale jego uścisk był tak silny, że nie byłam w stanie. Chłopak wziął mnie pod brodę i zmusił, bym na niego spojrzała. Mimo to wciąż rozglądałam się dookoła, byleby nie spotkać jego oczu. Brak powietrza zaczynał dawać o sobie znać. Zacisnęłam dłonie w pięści i zamknęłam oczy. Miałam nadzieję, że jak wsłucham się w przyśpieszone bicie serca Erica, to coś mi pomoże, ale nie udało się. Łapczywie zaczerpnęłam powietrza, bo nie byłam w stanie wytrzymać. Rooker myślał, że chcę go przytulić, więc zrobił to samo, ale tak naprawdę ułatwił sprawę. Przybliżyłam usta do jego szyi i wbiłam już wystające kły w miejsce, gdzie znajdowała się tętnica. Gorącą krew zaczynała zaspakajać mój głód. Piłam bez opamiętania, ale po chwili zdałam sobie sprawę, co zrobiłam. Z trudem oderwałam się od Erica i pośpiesznie cofnęłam, przez co zaplątały mi się nogi i runęłam na ziemię. Nawet nie starłam krwi, która spływała mi po brodzie. Wystraszona spojrzałam na chłopaka, z którego oczu na odległość raziło przerażenie, niedowierzanie, szok, strach... Serce biło mi jak oszalałe, a jak Eric dotknął swojej rany, z moich oczu popłynęły słone łezki. To pogorszyło sytuację, ponieważ chłopak jeszcze bardziej przerażony cofnął się o kilka kroków, gdy zobaczył, że moje łzy są krwawe. Zakryłam dłońmi usta i starałam się stłumić szloch. ,,Jestem potworem...’’ — pomyślałam.
      Chciałam uciekać, ale nie byłam w stanie się ruszyć. Cała się trzęsłam. W oczach Erica stałam się krwiożerczą bestią. Poznał moje prawdziwe ja. Może to i nawet lepiej? Wstałam na miękkie nogi i zrobiłam krok w jego stronę, ale ten w tym samym momencie w tył. Marzyłam o cofnięciu czasu.
      — Eric... — tylko to wydobyło się z moim ust. Nie potrafiłam powstrzymać płaczu.
      Chłopak otwierał i na przemian zamykał usta. Wiedziałam, że chciał uciekać, ale coś go trzymało. Tylko co?
      — Czym ty jesteś? — wydobyło się z jego ust.
      Aua. Zabolało. Bardzo... ,,Czym ty jesteś? Czym ty jesteś?...’’ — jak echo huczało mi w głowie. Zapytał o mnie jak o jakąś rzecz. Czy mogłam spodziewać się czegoś gorszego? Pewnie tak. Mógł niczym mała dziewczynka z piskiem uciekać jak najdalej stąd. Czy czułam się z tym źle? Oczywiście. To była chyba jedna z najgorszych rzeczy, jakie mi się przydarzyły.
      — Eric... — ponowiłam próbę. — Nikomu nic nie mów... — wychrypiałam.
      Moje słowa wydawały mi się być śmieszne, a nawet bardzo. To było głupie, że w takim momencie mówiłam takie coś! Ale co innego miałam zrobić? Mogłabym uciec, ale... nie potrafiłam.
      Spojrzałam w szeroko otwarte oczy... przyjaciela?
      — Zapomnij... Zapomnij o mnie, o naszym spotkaniu, o... o tym, co przed chwilą się wydarzyło... O wszystkim. Po prostu zapomnij — szepnęłam, ale na tyle głośno, by mnie usłyszał. — I... odejdź.
      Roztrzęsiona zakryłam dłonią usta, a drugą złapałam się za głowę. Rooker zrobił się jakiś dziwny. Pokiwał twierdząco głową i nadzwyczaj w świecie sobie poszedł. Nie miałam pojęcia, czy to dobrze, czy źle. Przecież mógł o wszystkim powiedzieć. Była jeszcze szansa, że nikt by mu nie uwierzył, a bardzo chciałam, by tak było. Pragnęłam wymazać z pamięci to, co przed chwilą się wydarzyło.
      Miałam cofnąć się, ale ktoś zamknął mnie w szczelnym uścisku. Przestraszyłam się, ale gdy odwróciłam głowę, ze spokojem stwierdziłam, że był to Nathan. Mocno wtuliłam się w niego i zaczęłam płakać głośniej, niż poprzednio. Na szczęście miał ciemną koszulkę, bo inaczej czerwone plamy byłyby bardzo widoczne.
      — Cii — pogładził mnie po włosach.
      — On wszystko powie — załkałam jeszcze głośniej.
      — Nie powie — zaśmiał się cicho.
      — Skąd wiesz? — spojrzałam na niego załzawionymi oczami. Czy on zawsze musi mieć na twarzy ten uśmiech?!
      — Zahipnotyzowałaś go — powiedział dumnie.
      — Co?! — wyrwałam się z jego uścisku i na moment zapomniałam o tej całej sytuacji.
      — To. Zahipnotyzowałaś go. Dhampiry też to potrafią.
      — Ale... skąd wiesz?
      — Wyobraź sobie, że umiem czytać w myślach. Zapomniałaś? — wyszczerzył zęby w uśmiechu, a ja poczułam się głupio.
      Cieszyłam się, że odkryłam swoje nowe umiejętności, ale nie potrafiłam tego okazać. Wciąż czułam się podle po tym, co zrobiłam. Po moich policzkach wciąż spływały łzy, więc wampir ponownie mocno mnie przytulił. Pociągnęłam nosem. Byłam mu wdzięczna. Trudno było mi uwierzyć, że czasami potrafił zabłysnąć. Ciekawiło mnie, jak on mnie znosił. Przecież tak go denerwowałam... tym ciągłym płaczem...
      — Skąd wiedziałeś, że tu jestem? — zapytałam cicho, gdy oddaliliśmy się o kilka metrów od miejsca zdarzenia.
      — Bardzo trudno jest cię wywąchać — powiedział z sarkazmem. Miałam wrażenie, że chciał mnie tym rozbawić.
      — Super — westchnęłam i otarłam z policzka ostatnią łzę.
      Wydawało mi się, że mój wyraz twarzy wciąż przypominał zbitego psa, dlatego uniosłam kąciki ust, choć byłam pewna, że uśmiech wyglądał na sztuczny. W milczeniu z Nathanem doszłam do zamku. Zastanawiałam się, ile jeszcze będziemy tam siedzieć. Nie mogliśmy przez kilkanaście najbliższych lat... Bardzo chciałam zamieszkać wśród ludzi, ale doskonale zdawałam sobie sprawę, jak to może się skończyć. Wcześniej zaatakowałam Nicole, a teraz Erica... Na myśl mi przyszło, że Nathan zjawił się dużo wcześniej i pozwolił, bym ugryzła Rookera...
      — Bingo — zaśmiał się Nathaniel.
      Spojrzałam na niego oniemiała.
      — Dobrze myślisz — wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
      — Że... — nie dokończyłam. — Zrobiłeś to specjalnie — spojrzałam na niego wilkiem. — Nie lubisz go.
      — Nie lubię — potwierdził.
      — Ale w tym przypadku... — zawahałam się i spojrzałam w dół.
      Nie mogłam obwiniać Nathana, że nie zareagował. Przecież nie powinnam była wciąż czekać, aż coś zrobi za mnie, że będzie mnie... niańczył. Może to dobrze, że nic nie zrobił? Powinnam się uczyć na błędach... Tylko skąd miałam wiedzieć, że Eric będzie w tym lesie?!
      — Już nie ważne — westchnęłam ze zrezygnowaniem.
      — Teraz będziesz wiedziała, żeby się nie oddalać — mruknął pod nosem.
      — Nie wiedziałam, że tam będzie! — warknęłam.
      — Tylko się nie unoś — zaśmiał się dźwięcznie. — Nie wiedziałaś, ale mogłaś się spodziewać, że możesz napotkać na drodze człowieka. Trzeba się ze wszystkim liczyć.
      Zamrugałam oczami. Dlaczego przy tym, jak to wszystko mówił, czułam się głupia? Może rzeczywiście taka byłam...?
      — Mam tego dość — powiedziałam, jakbym chciała uniknąć dalszej rozmowy. W odpowiedzi usłyszałam tylko cichy śmiech. Przewróciłam oczami.
      Usiadłam w ruinach zamku. Zgięłam nogi w kolanie i owinęłam je rękami. Spojrzałam w ziemię, a później na niebo, na którym przemieszczały się kłębiaste chmury. Poczułam chłodny powiew i byłam pewna, że był to wiatr, ale później nic nie czułam. Zmarszczyłam czoło i zaczęłam rozglądać się dookoła. Myślałam, że to Nathan chciał mnie przestraszyć, ale nie zobaczyłam go. Miałam zamiar wstać, ale ujrzałam zdjęcie. Otworzyłam szeroko oczy i wzdrygnęłam się. Ono mnie prześladowało! Już miałam je wsiąść do ręki, by porwać je na strzępy, kiedy usłyszałam krzyk Jessici.
      — Nie ruszaj!
      Zastygłam z dłonią oddaloną od zdjęcia o kilka milimetrów. Odruchowo cofnęłam ją i zdezorientowana spojrzałam na czarownicę, która do mnie podbiegła.
      — Dlaczego? — zapytałam zdziwiona jej zachowaniem.
      — Najlepiej się odsuń — spojrzała na mnie poważnie. Popatrzyłam na nią jak na idiotkę. — No już — dodała, gdy wciąż siedziałam w miejscu.
      Wolno wstałam i odeszłam krok od feralnego papieru. Jessi złapała mnie za ramię i odsunęła za siebie. Jak na taką drobną dziewczynę, była silna. Zaciekawiona patrzyłam na nią. Jeszcze nigdy nie wiedziałam czarownicy tak bardzo skupionej. Niespodziewanie z jej rąk ,,wystrzelił’’ czarny promień, który uderzył, a raczej próbował zetknąć się z podobizną mojej mamy i biologicznego ojca. Przestraszona niespodziewanym atakiem — o ile tak to można było nazwać — podskoczyłam i powstrzymałam się od piśnięcia. Widziałam, jak Jessi denerwuje się. Ponowiła próbę, ale fotografia, jakby żyła własnym życiem, w szybkim tempie ,,odfrunęła’’ na bok. Jeszcze kilka razy to się powtórzyło i z niepokojem stwierdziłam, że z każdą próbą zniszczenia zdjęcia, ono znajdowało się bliżej mnie. Zrobiłam krok do tyłu.
      — No stój w miejscu! — warknęła czarownica, gdy ponownie próbowała trafić w swój cel.
      Fotografia, niczym ptak, zaczęła lecieć w moją stronę. Zrobiłam szybki unik, ale ona zawróciła i ponownie zmierzała w moim kierunku, a Jessica w nią celowała — bezskutecznie. Musiało to wyglądać zabawnie, ale jak dla mnie nie było to przyjemne doświadczenie. Dziwnie się czułam, gdy atakowana mnie kartka papieru, przedstawiająca podobiznę moich rodziców. Co to miało być?!
      — Zrób coś! — krzyknęłam do czarownicy, gdy ponownie znalazłam się pod ostrzałem.
      Z moich dłoni wystrzelił ogień, który spalił zdjęcie tuż przy mojej twarzy. Poczułam swąd spalenizny. Z Jessicą odetchnęłam z ulgą, ale nie na długo. Tak jak kiedyś, fotografia odnowiła się. Nie wiedziałam dlaczego, ale pobiegłam w przeciwnym kierunku. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak mocno waliło mi serce.
      Tak jak przedtem, obrazek leciał za mną. Jessica z groźnie zmrużonymi oczami wycelowała w niego. Czarny promień przeleciał mi tuż nad głową. Zszokowana usiadłam na ziemi. Wytrzeszczyłam oczy i przełknęłam głośno ślinę. Przeczesałam dłonią rozpuszczone włosy i wypuściłam głośno z ust powietrze. Spojrzałam przed siebie, a później jak Jessi rozejrzałam się dookoła, ale nic nie zobaczyłam.
      — Gdzie to jest? — zapytała czarownica.
      — Nie wiem — szepnęłam.
      Czy to było dziwne, że Jessica uganiała się za zdjęciem, a ja przed nim uciekałam?
      Zobaczyłam przerażone oczy czarownicy, a już po chwili coś przewróciło mnie na ziemię. Czułam się, jakby przygniotła mnie skała. Jęknęłam zbolała. Jak się później okazało, był to Nathan, a nad nami przeleciało nieszczęsne zdjęcie.
      — Dlaczego to się mnie uczepiło? — syknęłam. Kątem oka zobaczyłam, jak Jessica i Nathan zerkają na siebie. — I czemu nie mogę tego dotknąć?!
      — Bo... — Jessi nie dokończyła, ponieważ ponownie wycelowała w cel.
      Pokręciłam z niedowierzaniem głową. To było nadzwyczaj dziwne. I głupie. Co to w ogóle miało być?!
      Cudem wyszłam spod Nathana i stanęłam na równe nogi. Wampir zrobił to samo i gdyby nie odtrącił fotografii, to dostałbym prosto w twarz. Otworzyłam buzię, bo wydawało mi się, że nędzna kartka miała czarne, jak koraliki, oczy. Złapałam się za ramię Nathana, bo inaczej z wrażenia przewróciłabym się. Zauważyłam, że jego dłoń była poparzona. Już miałam coś powiedzieć, gdy poczułam na plecach pieczenie. Z moich ust wydobyło się zdziwione ,,Au’’. Dałam dłoń za siebie, by złapać się za obolałe miejsce, ale wylądowała w niej... kartka. Przełknęłam głośno ślinę. Nie wiedziałam dlaczego, ale oczy Nathana wyrażały strach. Chciałam jeszcze spojrzeć na jego siostrę, ale poczułam w brzuchu silny ból, a już po chwili miałam wrażenie, że latam. Skręciło mi się w żołądku i zbierało na wymioty.
      Tak naprawdę przemieszczałam się w zadziwiająco szybkim tempie — w prędkości światła. Rozbolała mnie głowa i chwilami miałam ochotę zwymiotować. Nie byłam w stanie zakryć dłonią ust. Zatrzymałam się dopiero na drzewie. Dokładniej to przednia część mojego ciała wylądowała na korze z ogromną siłą. Nawet nie krzyknęłam. Jedynie z moich ust wydobył się przeciągły jęk, a po policzkach zaczęły spływać łzy bólu. Zsunęłam się na ziemię i wylądowałam na plecach. Wszystko bardzo mnie bolało.
      Leżałam i czułam, jakby stratowało mnie stado koni. Gorzej. Słoni! Jeszcze nigdy tak długo nie byłam w bezruchu. Plusem było, że poznałam odpowiedź na swoje pytanie. Nie mogłam dotknąć zdjęcia, bo ono mnie przeteleportowało. Minusem natomiast było miejsce. Znowu byłam w nieszczęsnym lesie...
      Obolała wstałam z ziemi i stanęłam na równe nogi. Zachwiałam się, ale przytrzymałam się drzewa. ,,Nie mogło być przyjemniejszego lotu’’ — przemknęło mi przez myśl. Rozejrzałam się dookoła w nadziei, że ujrzę znajomą twarz. Westchnęłam ze zrezygnowaniem, gdy nikogo nie zobaczyłam. Mogłabym tak ciągle stać w miejscu, ale robiło się coraz ciemniej. Postanowiłam udać się w kierunku, gdzie było najjaśniej. Zrobiłam kilka kroków, ale w pewnym momencie drzewa dosłownie stanęły mi na drodze. Zmieniły swoje położenie. Stanęłam jak wryta i oniemiała wpatrywałam się w zjawisko. Cofnęłam się o krok, a później o kolejny. ,,To nie działo się naprawę...’’ — powtarzałam w myślach. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam przed siebie... W ciemność.
      Przełknęłam głośno ślinę. Szłam niemal bezszelestnie, ale od czasu do czasu słychać było trzask gałęzi, na które stawałam. Bacznie rozglądałam się na boki, w poszukiwaniu niebezpieczeństwa. Serce waliło mi jak oszalałe, a strach we mnie narastał. Niby nie powinnam się bać, ale byłam sama w ciemnym lesie. Nie wiedziałam, czego mogłam się spodziewać. Na myśl mogły mi przychodzić przeróżne rzeczy, a pewnie i tak żadna nie byłaby trafna.
      Usłyszałam na dole syk i od razu się wzdrygnęłam. Wokół mojej nogi wił się ohydny wąż. Miałam ochotę zacząć krzyczeć, ponieważ nie wiedząc czemu, akurat te stworzenia budziły we mnie lęk. Bardzo się ich bałam. Nie miały nóg i wiły się... Do tego ich... głowa? Chyba tak to można było nazwać... Coś okropnego! Zakryłam sobie dłonią buzię. Myślałam, że jak będę stała nieruchomo, to gad sobie pójdzie, ale nie. Wciąż stał, a raczej leżał w miejscu, by po chwili owinąć się wokół mojej nogi. Mimowolnie zadrżałam. Na skórze pojawiła mi się gęsia skórka i wykrzywiłam usta w grymasie obrzydzenia. Bezgłośnie powtarzałam, by wąż znikł, ale moje błagania nie przynosiły wyczekiwanych osiągnięć. Jęknęłam i jak stworzenie wiło się się po mojej nodze coraz wyżej, zaczęłam nią machać na wszystkie strony, by tylko go ,,z trzepać’’. Zaczęłam panikować jeszcze bardziej i mało brakowało, a zaczęłabym krzyczeć. Gad upadł na ziemię, a ja skorzystałam z okazji i szybko pognałam w przeciwną stronę, nie pozbywając się z twarzy wyrazu obrzydzenia.
      Zatrzymałam się między drzewami i zdyszana oparłam się o jedno z nich. Starłam z czoło zimny pot. Zamknęłam oczy, ale szybko je otworzyłam, bo nad głową przeleciały mi nietoperze. Tym razem nie byłam w stanie powstrzymać głośnego pisku. Wzdrygnęłam się po raz kolejny. Miałam dziwne wrażenie, że drzewa po jednej stronie zaczynały zbliżać się do siebie. Zmrużyłam oczy. Rzeczywiście tak było. Wyglądało to, jakby zatrzaskiwała się strzelina. Co najgorsze — to zmierzało w moim kierunku. Nie miałam innej opcji i musiałam zacząć biec w głąb lasu, gdzie było jeszcze ciemniej. Szybko przebierałam nogami. Minuty zdawały mi się ciągnąć w nieskończoność. Nie miałam pojęcia, ile tak biegłam, ale byłam wykończona. To cud, że nie wpadłam na coś i że te drzewa mnie nie przygniotły. Wybiegłam na mniej zagęszczony teren, a drzewka zamknęły za mną przejście.
      Rozejrzałam się uważnie. Nie kojarzyłam tej części lasu. Ta była... inna. Miałam takie dziwne przeczucie, ale drzewa rosły, tylko wydawały się być inne. Wolałam trzymać się od nich z dala. ,,Moja wyobraźnia mnie przeraża’’ — pomyślałam. Zrobiłam pierwszy, niepewny krok i zaczęłam iść w nieznane. Wciąż wydawało mi się, że byłam pod ostrzałem czyiś spojrzeń. Nie czułam się z tym dobrze, ale chciałam też dowiedzieć się, czy rzeczywiście jest ze mną coś nie tak. Z lękiem zerkałam na każdy krzew i drzewko. Przełknęłam głośno ślinę. Niespodziewanie wpadłam na pień. Cofnęłam się i rozmasowałam obolałą głowę. Spojrzałam na korę drzewa i zobaczyłam w niej... oczy! Duże i czarne z bardzo widocznymi białkami! Zszokowana przetarłam swoje. Miałam nadzieję, że miałam jakieś omamy, ale niestety tak nie było. Wyminęłam krzew i biegiem pognałam jak najdalej. Zatrzymałam się niedaleko jakieś chaty. Chciałam się cofnąć, ale nie wiedziałam, czego mogę się tam spodziewać. Po chwili namysłu doszłam do wniosku, że coś, a raczej ktoś chciał mnie zwabić. W gardle zaczęła dokuczać mi wielka gula. Nabrałam łapczywie powietrza i z szeroko otwartymi oczami wpatrywałam się w domek jak w nienaturalne zjawisko.

Rozdział z dedykacją dla Wampir Wampirowej, która tak bardzo czekała na Erica ♥ :***
Hej, hej kochani! Wróciłam! :3 Rozdział krótszy, ale jest! Wow. Udało mi się go na dzisiaj napisać! Hehe. Nie ma to jak siedzieć po nocach xD
Hm... Rozdział jak już wspomniałam krótszy, ponieważ i tak nawciskałam Wam sporo tych informacji i wrażeń, że postanowiłam resztę dać na kolejną notkę. I tak. W rozdziale 28 również będzie się duuużo działo! Hehe. Wpadłam na genialny pomysł ( według mnie )! Podejrzewacie może coś? ^-^
Hm... Co sądzicie o spotkaniu Andrei z Ericem? Taa... W końcu kogoś dziabnęła xD Spodziewaliście się go? Ale już od razu mówię, że więcej się nie pojawi...
Ech. Czy tylko mi się wydaje, że moment, w którym to uganiali się za zdjęciem był... dziwny i... głupi? No bo mam takie wrażenie...
Na koniec było trochę opisów, ale mam nadzieję, że nie zanudziłam Was tym :D
Chciałam przypomnieć o głosowaniu w ankiecie na blog miesiąca ( link do ankiety: http://katalog-opowiadan-o-wampirach.blogspot.com/2015/07/konkurs-na-blog-miesiaca-lipiec-2015.html ). Ponownie z całego serduszka dziękuję osobie, która mnie zgłosiła! ♥♥♥  :*** Jeśli uważacie, że zasłużyłam, to zachęcam do głosowania. Dziękuję z całego serducha za każdy głos! ♥♥♥
Również ruszyła akcja: People, who read say. Jeśli nie pisaliście opinii na temat mojego bloga, a chcielibyście, to tu podaję link: http://interankiety.pl/interankieta/17d4f324a01d59e04fd82be79a85ae4d Również za każdą opinię ogromnie dziękuję! ♥♥♥
DZIĘKUJĘ KOCHANI ZA 50000 WYŚWIETLEŃ! JESTEM W SZOKU, A JEDNOCZEŚNIE MEGA SZCZĘŚLIWA! DZIĘKUJĘ Z CAŁEGO SERDUCHA, A PRZEDE WSZYSTKIM ZA TO, ŻE JESTEŚCIE ZE MNĄ, MIMO IŻ CZASAMI NAPRAWDĘ PRZYNUDZAM ♥♥♥♥♥♥
Również dziękuję ogromnie incaligo za nominację. Jeszcze w tym tygodniu odpowiem :D :****
Jeśli znajdziecie błędy, to skopiujcie odpowiedni fragment. Słownik w telefonie nie słucha się mnie i tworzy swoje słowa... Chlip :'(
Hm. To tyle. Pozdrawiam Was cieplutko i ślę buziaki! Ściskam! :***

Maggie