Rozdział 26

      Mimo iż był początek lata, pogoda była ponura. Wiał chłodny wiatr, a do tego siąpił deszcz. Mężczyzna ubrany w ciemny płaszcz, chodził tam i z powrotem w pobliżu jednego domu. Jego wzrok był utkwiony w fotografii, na której niegdyś uwiecznił swoją ukochaną. Dziewczyna o blond, długich włosach i dużych, błękitach oczach uśmiechała się do niego w sposób piękny i uroczy. Śmiała się do całego świata, a najbardziej do swojego ukochanego. Nie wiedziała jednak, kim tak naprawdę jest. Wampir uśmiechnął się lekko, ale ze smutkiem, jaki ciążył mu od ponad osiemnastu lat. Był silnym mężczyzną, ale mimo to wciąż nosił po sobie żal po stracie Amy. W jego oczach, w których krył się niebezpieczny błysk, pojawiły się łzy. Już po chwili jedna krwawa łezka spłynęła po jego bladym niczym papier policzku, ale szybko ją otarł wierzchem dłoni.
      Michael wykrzywił usta w krzywym uśmiechu. Jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki, z jego twarzy znikł smutek, a jego miejsce zajęła czysta nienawiść. Pewnym krokiem wszedł na terytorium domu, koło którego się kręcił. W szybkim tempie, ale takim, który nie ujawniał jego prawdziwej tożsamości, wszedł na taras. Już po chwili bez pukania wszedł do budynku, gdzie od razu skierował się do salonu, uśmiechając się przy tym z kpiną. Po drodze na umyśle trącił wazon stojący na szafce, który roztrzaskał się na podłodze w drobny mak, by domownicy mogli go usłyszeć. Rzeczywiście tak się stało, ponieważ mężczyzna będący w pokoju swojej córki na górze, zaniepokojony hałasem postanowił zejść na dół. Wcześniej całkowicie bezsilny wpatrywał się w swoją żonę, która wciąż płakała po stracie kolejnego dziecka. Jemu samemu było bardzo ciężko, ale usilnie starał się ukryć smutek i żal.
      W tym samy czasie Michael znalazł się w salonie, gdzie jedna rzecz od razu przykuła jego uwagę. Było to zdjęcie w ramce. Podszedł do stołu i wziął fotografię do ręki. Przedstawiała ona uśmiechniętą Andreę, która leżała na hamaku w ogrodzie. Zdjęcie było robione kila miesięcy temu, gdy dziewczyna była w weekend u rodziców. Wampir uśmiechnął się z pogardą. ,,Ci ludzie są niedomyślni!’’ — zaśmiał się w myślach. Odłożyli rzecz na swoje miejsce i zaczął rozglądać się dookoła.
      Niczego nieświadomy John zszedł powolnym krokiem po schodach. W korytarzu napotkał zbity wazon, co go zaniepokoiło. Nie przypominał sobie, by ktoś wcześniej coś z nim robił, ale przez zaginięcie córki często nie wiedział, co działo się wokół niego. Niepewnym krokiem zaczął iść za śladami, które ktoś pozostawił przez niewytarte buty. Przed wejściem do salonu zawahał się, ponieważ nikogo nie zapraszał, ale było mu już wszystko jedno. Zrobił pierwszy krok i widok, jaki zastał, zszokował go. Z wielkim trudem nabrał powietrza i zamrugał kilka razy oczami. W pierwszej chwili myślał, że śni, ale gdyby tak było, w swoim sercu nie odczuwałby tak bardzo dużego bólu, który towarzyszył mu od kilku dni.
      — To ty?! — powiedział z wymalowanym szokiem na twarzy John. Musiał oprzeć się o ścianę, by nie upaść.
      Pojawienie się jakiekolwiek osoby jeszcze nigdym tak nie podziałało na mężczyznę. Nie sądził, że po tylu latach spotka tego ,,człowieka’’. Ostatnim razem widział go ponad osiemnaście lat temu. Pierwszy raz w życiu był taki zagubiony i nie wiedział, co ma zrobić. Czuł w sercu dziwną obawę i bojaźń.
      — We własnej osobie — zaśmiał się złowieszczo wampir.
      Spojrzał na według siebie ,,marnego człowieka’’ z pogardą. W jego oczach momentalnie pojawiła się nienawiść, a jednocześnie radość, że w końcu będzie mógł jeszcze bardziej namieszać w życiu znienawidzonego przez siebie mężczyźnie.
      — Co ty tutaj robisz?! — John wciąż nie mógł uwierzyć własnym oczom.
      — Pamiętasz? — syknął Michael i pokazał człowiekowi zdjęcie swojej ukochanej.
      Elson drżąca ręką wziął fotografię. Nie wiadomo czemu bał się. Przełknął głośno ślinę i spojrzał w twarz, która się w niego wpatrywała. Od razu rozpoznał trzydziestoletnią dziewczynę, której twarz śniła mu się po nocach.
      Był wtedy letni wieczór. Wiał lekki, ciepły, przyjemny wiatr. John wsiadł do swojego samochodu. Skończył właśnie pracę i miał zamiar wrócić do domu. Do swojej rodziny, którą kochał całym sercem — do żony i syna. Odpalił silnik i ruszył. Jechał przez ciemną drogę, gdzie nie było latarni. Był to niebezpieczny obszar, szczególnie dla ludzi, którzy nocą chodzili tam pieszo. Mężczyzna miał szeroki uśmiech ma twarzy, ale nie miał pojęcia, że szybko on zniknie. Droga stawała się coraz ciemniejsza. Mimo zapalonych w aucie świateł, widoczność i tak była ograniczona. Elson jechał dość szybko i jak na razie to nie miał zamiaru zwolnić. Jeszcze nigdy podczas jazdy nic mu się nie przytrafiło. Był pewny w stu procentach, że i tym razem nic się nie stanie, ale mylił się.
      W pewnym momencie jak z ziemi wyrosła mu dziewczyna. Blondynka. Odwróciła się, a w jej, jak i Johna oczach pojawiło się przerażenie. Chciała uciekać. Już miała zrobić pierwszy krok, ale było za późno. Mężczyzna nie zdążył zahamować i potrącił ofiarę. Przerażony zatrzymał się ponad dwa metry dalej. Przez chwilę z wielkim strachem wpatrywał się w ciemność przed siebie. Chciał uciekać i jakoś zataić ślady, ale doskonale wiedział, że jego sumienia wciąż będzie przypominało o nieszczęsnym wypadku. Zaczął przeklinać siebie w duchu. Wyskoczył z auta i na nogach jak z galarety podbiegł do młodej kobiety. Bał się ją do ruszyć. Nie reagowała na jego słowa, co jeszcze bardziej zwiększyło strach w jego sercu. Zadzwonił po pogotowie. Wiedział, że będzie musiał przyznać się do winy. Po jego policzkach spłynęły słone łzy. Gorzkie łzy.
      Po przyjeździe karetki okazało się, że dziewczyna zmarła na miejscu. To jeszcze bardziej załamało Johna. Przyznał się do winy, przez co zabrała go policja, a jemu później po nocach śniła się ofiara.
      — To było ponad osiemnaście lat temu — szepnął Elson, odganiając od siebie wspomnienie. Mimo to było słychać, że jego głos drży. — Dlaczego do tego wracasz?
      — Kochałem ją, a Ty mi ją odebrałeś — Michael usilnie starał się powstrzymać łzy. Nie mógł pokazać, że były krwawe.
      — Ona pojawiła się tak nagle! Nie zdążyłem zahamować! — krzyknął z rozpaczą.
      — Mogłeś jechać ostrożniej! — warknął wampir i znalazł się niebezpiecznie blisko Johna.
      — Mi też jest z tym ciężko! Długo nie mogłem się po tym pozbierać! Ale to było osiemnaście lat temu! Dlaczego pojawiasz się akurat teraz?! — człowiek zrobił krok w tył.
      — Chcę, byś cierpiał tak samo, jak ja! — Michael zaśmiał się, jak szaleniec.
      — Chcesz zemsty? Dlaczego dopiero teraz? —Elson nie ukrywał zdziwienia.
      — Teraz jest odpowiedni czas i moment — nadnaturalny spojrzał na przeciwnika wzrokiem przepełnionym chęcią mordu.
      — Co masz zamiar zrobić? — zapytał lękliwie mężczyzna. Jego oczy wyrażały przerażenie.
      — Poznasz całą prawdę, a później będziesz sam! Samiuśki jak ten palec! — krzyknął.
      — Co?
      Przybrany ojciec Andrei miał wrażenie, że przed nim stoi szaleniec, który powinien być leczony psychiatrycznie. Jego słowa do niego nie docierały. Nie wiedział, że już niedługo straci tak bliską sobie osobę.
      Obaj mężczyźni usłyszeli w oddali kroki. Powoli po schodach schodziła kobieta. Jej duże, opuchnięte oczy były podkrążone i czerwone od płaczu, natomiast brązowe włosy zostały związane w niedbałego koka. Mimo to kosmyki włosów i tak opadały na bladą i wychudzoną twarz, na której bardzo odznaczały się kości policzkowe, a same policzki były zapadnięte. Emily wyglądała jak siódme nieszczęście. Zaniepokojona dłuższą nieobecnością męża, poszła do salonu. Potrzebowała go. W drzwiach zamarła.
      — Michael?! — powiedziała słabo z wymalowanych szokiem, a jednocześnie przerażeniem na twarzy.
      — Wy się znacie? — zapytał zdziwiony John. Patrzył na żonę z nieukrywanym niedowierzaniem i z szeroko otwartymi oczami.
      Kobieta zawahała się. Przecież nie mogła powiedzieć, że zdradziła go z mężczyzną, który stał przed nim! Szurając stopami, podeszła do fotela, na który ciężko opadła. Otarła samotną łzę, spływającą po jej policzku i pociągnęła nosem. Spojrzała na męża martwym wzrokiem. Czuła w sercu taką pustkę...
      — Tak jakby — szepnęła i spojrzała na biologicznego ojca córki wzrokiem przepełnionym bojaźnią. Ten tylko uśmiechnął się chytrze.
      — Co mam przez to rozumieć? — zniecierpliwił się John.
      — Usiądź. Pozwól, że wszystko ci opowiem — powiedział z cieniem uśmiechu na twarzy wampir. — Najwyższy czas, byś się dowiedział.
      — Nie! — krzyknęła Emily z przerażeniem. — To znaczy... Michael? Możemy na osobności? — zapytała drżącym głosem dawnego kochanka.
      — Skrywasz coś przeze mną? — Elson popatrzył podejrzliwe na żonę.
      Kobieta poczuła, że robi jej się gorąco. Nabrała łapczywie powietrza. Chciała uciec, bo bardzo się bała. Nawet miała taki zamiar, ale gdy napotkała mordercze spojrzenie Michaela, stchórzyła. Zakryła twarz dłońmi i siłą woli powstrzymywała się, by nie zacząć szlochać. Nawet cicho. Zresztą... Brakowało jej już łez. Wypłakała je po tym, jak dowiedziała się o zaginięciu córki. Nie mogła wciąż ich ronić. Jak na razie miała tylko opuchnięte oczy, co odczuwała, ponieważ czasami stawało się to dokuczliwe. Do tego ją piekły.
      W Johnie zaczął narastać niepokój. Patrzył to na Michaela, to na żonę, która z jego pojawieniem zaczęła zachowywać się dość... dziwnie. Nigdy nie podejrzewałby jej o zdradę. Przecież na ślubie składali sobie przysięgę małżeńską. Nie mogła go oszukać, a tym bardziej zdradzić. Ona taka nie była! Przybrany ojciec Andrei bił się z myślami. Obawiał się najgorszego, choć w głębi serca miał małą nadzieję, że jego podejrzenia nie okażą się trafne.
      Wampir usiadł na drugim fotelu, by mieć oko na domowników. Szczególnie na Emily. Założył nogę na nogę, a dłonie na piersi, by obserwować jej reakcję. Tak naprawdę nie musiał mówić całej prawdy, ale z całego serca chciał, by John cierpiał tak samo, jak on po śmierci swojej ukochanej Amy. Doskonale wiedział, że było jeszcze wiele innych zemst. Dlaczego wybrał tą? Otóż wiązała się z nią pewna rzecz, dzięki której nie tylko mąż jej dawnej kochanki będzie odczuwał ból.
      — Zacznę może od tego, że John pewnie nie powiedział Ci, że zabił człowieka... — zaczął Michael, a kobieta popatrzyła na niego, jak i na męża z niedowierzaniem. — Tak. Wyszłaś za mordercę.
      — To był wypadek! Nie widziałem jej! — warknął zdenerwowany John.
      — Zabiłeś człowieka? — kobieta zapytała przez łzy męża.
      — Tak — szepnął już nieco spokojniej, a w jego głosie dało się wyłapać smutek.
      — Stąd te wyjazdy... — powiedziała cicho Elson, przypominają sobie po dłuższej chwili liczne nieobecności męża, które miały miejsce ponad osiemnaście lat temu. Po raz kolejny dała się nabrać. — Dlaczego o tym mówisz?
      — Widzisz... — na twarzy nadnaturalnego pojawił się brzydki uśmiech. — Postanowiłem się zemścić. Pominę kilka rzeczy, jakie wydarzyły się wcześniej. Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie Em?
      Emily zadrżała, gdy Michael zwrócił się do niej zdrobniale. Oczywiście, że pamiętała! Jak mogła zapomnieć? Przecież później spotykała się z nim niemal codziennie pod pretekstem, że idzie do znajomej, gdyż tego jej potrzeba. Utkwiło jej głęboko w pamięci, jak były kochanek obiecał jej wiele rzeczy, których nie spełnił. Gdy zaszła w ciążę, a on odszedł. Tak po prostu. Nie mogła tego znieść i przepłakała przez niego wiele nocy. Czuła się okropnie. Brzydziła się sobą. Dała się zabawić. Wiedziała, że upadła. Żałowała. Żałowała, że rozpoczęła z nim znajomość, ale jeszcze wtedy nie wiedziała, że spotykała się z mężczyzną, któremu jej własny mąż zabił ukochaną. Nieświadomie stała się tylko pionkiem w jego grze.
      — Wyjdź — powiedziała pewnie kobieta. — Wyjdź! — krzyknęła, gdy Michael uśmiechnął się perfidnie.
      — Dlaczego? Twój mąż na pewno będzie chciał się dowiedzieć, co działo się dalej — wampir przechylił głowę na bok.
      — Czy ktoś mi może powiedzieć, co tu się dzieje? — zniecierpliwił się John.
      — Nie wierz mu w nic, co powie! — niespodziewanie krzyknęła do męża kobieta, na co wampir zaśmiał się złośliwie.
      — Otóż twoja żona zdradziła cię — powiedział dobitnie Michael. — Mało tego zaszła w ciążę. Andrea to nie twoje dziecko. Ona jest moją córką.
      — Co?! — wycedził przed zęby Elson.
      — On kłamie! — Emily zaczęła głośno płakać. Nie rozumiała, dlaczego Michael przyszedł dopiero teraz. Po tylu latach. Na co mu to było? Nie powinien przyjść od razu, jak urodziła się Andrea? Albo wcześniej?
      — Spotykałem się z Em, gdy byliście w separacji — ciągnął wampir. — Wspominała, że nie układało się wam. Postanowiłem to wykorzystać, a twoja żona jest taka naiwna, że nie było żadnych problemów. Na początku była to tylko przyjaźń, ale bez trudny udało mi się ją w sobie rozkochać — zaśmiał się donośnie i popatrzył na zapłakaną byłą kochankę z wyższością. Nie wzruszały go jej łzy. — Przespałem się z nią, a ona później zaszła w ciążę.
      — Nie wierzę — John złapał się za głowę. Mimo to w jego głosie było słychać powątpienie. — Dlaczego mówisz to po tylu latach?
      — Interesy... — uśmiechnął się tajemniczo.
      — Jakie interesy? — Elson zmarszczył czoło.
      — To niestety muszę zachować dla siebie — powiedział wampir z udawaną nutką zmartwienia. Nie mógł powiedzieć rodzicom swojej córki o układzie, jaki zawarł osiemnaście lat temu. Wiązał się z tym plan, na jaki musiał się zgodzić, by osiągnąć swój cel. Już tak niewiele brakowało, tyle lat na to czekał...
      — I co ci to dało?! Co ci dało, że powiedziałeś prawdę?! — wydarła się mama Andrei. Wstała ze swojego miejsca i z oczami pełnymi bólu, wpatrywała się w ,,człowieka’’, którego niegdyś uwarzyła za miłość swojego życia.
      John popatrzył na żonę z niedowierzaniem. Miał jeszcze maleńką nadzieję, że to, co przed chwilą powiedział Michael, nie jest prawdą. Słowa kobiety zniszczyły ten płomyk. Poczuł, że się rozpada. Tak bardzo kochał żonę, która była dla niego wszystkim, całym życiem, a ona tak go potraktowała! Zdradziła go! Co z tego, że wtedy im się nie układało? To nie zmieniało faktu, że byli i są do tej pory małżeństwem! Mężczyzna nigdy nie pomyślał, że jego ukochana mogłaby być zdolna do takich rzeczy. Ufał jej całym sercem, a ona... To mu się w głowie nie mieściło! Nie spodziewał się, że kiedyś zostanie tak zraniony przez kobietę, a przede wszystkim przez swoją żonę. Jego świat legł w gruzach. Czy można było wyobrazić sobie coś gorszego od straty dzieci i zdrady żony?
      — Zostawiłeś mnie! Samą! — wciąż krzyczała Emily. Po jej policzkach spływały słone łzy. Nie mogła przyjąć do wiadomości, że kłamstwa wyszły na światło dzienne. — John! Ja... Ja nie chciałam!
      — Nie chciałam?! Czy ty sobie słyszysz, kobieto?! — nakrzyczał na żonę właściciel domu, przez co ona z powrotem usiadła i zakryła twarz dłońmi. — Gdybyś nie chciała, to byś tego nie zrobiła!
      — Ja przepraszam... — szepnęła drżącym głosem.
      — A wsadź sobie gdzieś te swoje przeprosiny! Przez tyle lat mnie oszukiwałaś! Kiedy miałaś zamiar mi to powiedzieć? Dziś?! Za rok?! Dwa?! A może nigdy?! Może zawsze miałem żyć ze świadomością, że Andrea nie jest moją córką?! — wykrzyczał niemal jednym tchem.
      — Ona jest twoją córką! — Em wstała i podeszła do męża, ale ten cofnął się. Brzydził się jej. Tyle razem wycierpieli, a tu nagle dowiedział się tak okrutnej prawdy... — To przecież ty ją wychowałeś! Kochałeś! Troszczyłeś się o nią! Czy jest inne tego świadectwo?! Geny nie mają nic do rzeczy!
      — Mogłaś mnie nie oszukiwać — szepnął, a po jego rozpalonym policzku spłynęła samotna łza.
      Michael uśmiechał się szeroko na widok kłócących się małżonków. Niezauważony wyszedł pewnym krokiem z salonu. Czuł w sercu radość. Wiedział, że John i Emily cierpieli po ,,śmierci’’ Andrei, ale chciał, by czuli się jeszcze gorzej. Szczególnie John. Wiedział, co miało się wydarzyć później i nie było mu żal, tylko ogarniała go jeszcze większa radość. Jeszcze kilka dni i miała się spełnić rzecz, o jakiej marzył tyle lat. Na jego twarz wkradł się szeroki uśmiech. Zatrzymał się w korytarzu przy wejściu, gdzie jeszcze raz spojrzał do tyłu, po czym wyszedł z domu i głośno zatrzasnął za sobą drzwi. Wziął głęboki wdech. Wyciągnął z kieszeni zdjęcie ukochanej Amy i powiedział czułym głosem:
      — Już niedługo będziemy razem.
      John zaalarmowany dźwiękiem spojrzał w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą siedział Michael. Zmarszczył czoło, ponieważ nie ujrzał osoby, której się spodziewał. Kątem oka spojrzał na zapłakaną żonę. Ścisnęło go w sercu, ale mimo to bez słowa odszedł od niej i poszedł na górę. Do sypialni. Jak zahipnotyzowany krążył po pokoju w poszukiwaniu pewnej rzeczy. Przez jakiś czas nie wiedział, czego chciał. Dopiero kilka minut później zatrzymał się przy szafie, z której wyciągnął dużą, czarną torbę na kółkach. Z westchnieniem zaczął wrzucać do niej swoje ubrania. Nawet ich nie składał, tylko wkładał, byleby były.
      — John! — krzyknęła Emily, kiedy niespodziewanie weszła do sypialni i zastała męża pakującego swoje rzeczy. — Co ty robisz?!
      Mężczyzna nie odpowiedział. Nawet nie raczył choć na sekundę zaszczycić jej spojrzeniem.
      — Wyprowadzasz się? — zapytała ze ściśniętym gardłem, a łzy ponownie spłynęły po jej zapadniętych policzkach.
      Nie odpowiedział. Kobieta znała odpowiedź. John nie chciał opuszczać żony, ale zmuszały go do tego okoliczności. Pragnął pobyć z dala od niej i na spokojnie wszystko sobie przemyśleć. Potrzebował spokoju i chwili wytchnienia. Na myśl przyszedł mu nawet rozwód. Była to za szybka i pewnie zbyt pochopna decyzja, ale z kobietą, która wypłakiwała się koło niego, nic już nie łączyło. Nawet jego miłość do niej zdawała się wygasać. A może to tylko przez te emocje? Był zdenerwowany, a jednocześnie bardzo smutny. Sam już nie wiedział, co robił, co działo się wokół niego. Nie miał pojęcia, czy zdoła wybaczyć Emily zdradę. Przecież był to cios poniżej pasa. Trudno jest zapomnieć o takiej rzeczy. Każde spojrzenie na kobietę przypominało mu o tym, a tak bardzo tego nie chciał.
      — John! — Emily złapała go za ramię, ale ten strącił jej dłoń.
      Mężatka poczuła, jakby ktoś wbił w jej serce sztylet. Czuła się taka samotna, odtrącona... Nie chciała takiego życia. Ta zdrada nie miała wyjść na jaw! To wszystko było nie tak, jak sobie wyobrażała! Miała mieć dom, kochającą rodzinę... Wszystko się układało, dopóki nie popełniła ogromnego błędu. Straciła dwoje dzieci, a przez swoją głupotę dodatkowo męża. Wiedziała, że zrobiła źle. Żałowała, ale już nie mogła cofnąć czasu. Tak się nie dało!
      Elson zamknął torbę, którą zaraz złapał za uchwyt. Wziął do ręki portfel z dokumentami i minął żonę. Zrozpaczona kobieta próbowała zastąpić mu drogę, ale ten się nie dał. Wyminął ją bez najmniejszego trudu. Jedynie patrzenie w jej zapłakane oczy, wyrażające tyle bólu i cierpienia powodowały, że jemu samemu robiło się ciężko na sercu. Zacisnął mocno szczęki i wolnym, aczkolwiek pewnym krokiem wyszedł z pomieszczenia. Od razu gdy zszedł po schodach na dół, wyszedł z domu, zatrzaskując za sobą drzwi. Nie miał, gdzie pójść, więc postanowił zamieszkać u Sama. Wiedział, że go przyjmie. Jego brat często przebywał poza domem, więc mógł wszystko na spokojnie sobie przemyśleć.
      Zrozpaczona Emily klękła na kolanach na podłodze. Zakryła twarz dłońmi i zaczęła głośno szlochać. Jeszcze nigdy nie czuła w sercu takiego bólu. Miała wrażenie, że coś rozrywa ją od środka. Teraz, kiedy potrzebowała bliskości, została sama. Nie miała do kogo się zwrócić. Bała się samotności, a ona teraz ją spotkała. Nienawidziła siebie. Wiedziała, że to wszystko przez nią, ale nie mogła już cofnąć czasu. Nie było jak temu zaradzić. Pragnęła, by mąż ją zrozumiał, ale ten tylko ją zostawił. Samą. Czuła, że nie da rady. Straciła dwoje dzieci, a teraz jeszcze męża. Winiła się za wszystko, a Michaela zaczęła obwiniać za całe zło, jakie ją spotkało. Kobieta była zrozpaczona.

***

      Na moim czole już dawno pojawiły się krople potu, serce zaczęło mocno bić. Nie wiedziałam, kiedy zasnęłam, ale nie mogłam otworzyć oczu. Usilnie starałam się to zrobić, ale moje wysiłki szły na marne. Wierciłam się, a podłoga była zimna. To ja nie leżałam na kanapie? Moich uszu dochodziły czyjeś wołania. Nie mogłam ich rozpoznać, ponieważ były gdzieś daleko. Miałam wrażenie, że nie mogły przebić się przez niewidzialną barierę, jaka znajdowała się pomiędzy mną, a nawoływaniami. Zacisnęłam powieki, a dłonie w pięści. Ponownie spróbowałam otworzyć oczy, ale na nic. Jedynie zaczęłam rozpoznawać krzyki, które były kierowane w moją stronę. Wzięłam głęboki wdech i po męczarniach w końcu udało mi się podnieść powieki. Ujrzałam nad sobą twarz Jessici i Nathana. Nathaniel chyba był jeszcze bardziej przerażony, niż jego siostra. Zamrugałam kilkakrotnie oczami i wolno usiadłam, zginając jedną nogę w kolanie. Złapałam się za głowę i starałam uspokoić oddech.
      — To... tylko... sen... — wyszeptałam pomiędzy ciężkimi oddechami.
      — Wydaje mi się, że nie — powiedziała poważnie Jessi. Spojrzałam na nią zdezorientowana.
      — Słyszałem twoje myśli. Wszytko widziałem — dodał Nathan, patrząc na mnie uważnie. Jego twarz przybrała beznamiętny wyraz twarzy.
      — Andra... To wydarzyło się naprawdę — odparła czarownica. W jej oczach pojawił się żal i współczucie.
      — Skąd wiesz? — zapytałam ze ściśniętym gardłem. Wcale nie chciałam, by to się wydarzyło.
      — Zaniepokoiło mnie, że nie mogliśmy Cię obudzić. Nathan zaczął słuchać twoich myśli i wszystko mi powiedział. Zajrzałam w przyszłość twoich rodziców. Michael naprawdę do nich poszedł — zakończyła, posyłając mi smutne spojrzenie.
      — Ale dlaczego to zrobił? — zmarszczyłam czoło.
      Nie rozumiałam tego wszystkiego. Wokół mnie działy się dziwne rzeczy. Pojawił się mój ojciec, który powiedział, że jestem mu potrzebna do jakieś gry. Później nie wiadomo  czemu poszedł do moich rodziców, gdzie wyszło na jaw, że mój tata zabił jego... dziewczynę? Ale dlaczego dopiero po tylu latach wszystko opowiedział? Szukał zemsty, ale czemu wcześniej tego nie zrobił? I co to za chory układ?! Tata będzie cierpiał? Przecież już cierpiał! O co chodziło?!
      — Nie wiem. Jak na razie wszystko pozostaje jedną, wielką tajemnicą — powiedziała ze zmartwieniem Jessica.
      — Mam już tego dość. To wszystko mnie przerasta — odparłam ze smutkiem.
      — Musisz być silna — powiedział Nathan i położył rękę na moim ramieniu. Uśmiechnęłam się krzywo.
      — Mój kochany tatuś mógłby w końcu wszystko powiedzieć — pierwsze słowa wypowiedziałam z sarkazmem.
      — Niedługo wszystko wyjdzie na jaw — czarownica spojrzała na mnie pewnie.
      — Skąd ta pewność? — zapytałam zdziwiona.
      — Tak podejrzewam — wzruszyła ramionami. — Poza tym kiedyś musi to wszystko wyjść na jaw.
      — Racja — zaczęłam bawić się swoimi rękami. — Ale mój ojciec musi mieć w tym jakiś cel.
      — W to nie wątpimy — powiedział poważnie Nathan.
      Westchnęłam ciężko. Poderwałam się z miejsca i nic nie mówiąc, wyszłam na zewnątrz. Nathan i Jessica nawet za mną nie poszli i byłam im wdzięczna. Potrzebowałam spokoju. Zastanawiałam się, co teraz robiła mama. Martwiłam się o nią. To była delikatna i wrażliwa kobieta. To tak jak ja, ale mama była jeszcze bardziej. Po śmierci Theo taka się stała. Wiedziałam, że jak teraz została sama, to mogło coś jej przyjść na myśl. Niekoniecznie coś dobrego. Martwiłam się, że wymyśli coś głupiego, że coś sobie zrobi... Nie zniosłabym, gdyby coś się jej stało.
      Uważałam, że tata postąpił zbyt pochopnie z decyzją o wyprowadzce. Rozumiałam, że został zraniony przez mamę. W końcu zdrada to jedna z najgorszych rzeczy. Do tego dowiedział się, że nie jestem jego córką... Tak naprawdę prawda prędzej, czy później i tak wyszłaby na jaw. Ojciec mimo wszystko powinien być przy mamie. Teraz przeżywała najgorsze chwile swojego życia. Tak ja on... Musieli być razem i się wspierać. Miałam cichą nadzieję, że tata szybko wróci do mamy. Nie chciałbym, by coś się stało...
      A Michael... Nie rozumiałam go. Z tym snem pojawiło się jeszcze więcej tajemnic, które zaczęły mi chodzić po głowie, prosząc się o rozwiązanie. Tylko że ja nie wiedziałam, co mam zrobić. Od czego zacząć? Było tyle niejasnych rzeczy... Tylko od mojego biologicznego ojca mogłam się dowiedzieć, o co tak naprawdę chodziło, ale teraz nie miałam pojęcia, gdzie się znajdował. Czy się jeszcze pojawi? Możliwe. Przecież wspominał o interesie i o tym, że coś niedługo się spełni... Tylko co? Na co czekał tyle lat? Dlaczego ja byłam pionkiem w jakieś grze? To wszystko było... dziwne.
      Bijąc się z myślami poszłam nad rzekę. Usiadłam po turecku przy samym brzegu i wlepiłam wzrok w taflę wody. Ten widok zaczynał mnie dziwnie uspakajać, ale nie potrafił odgonić dręczących mnie myśli. Żałowałam, ale nic nie mogłam na to poradzić. Mogłam jedynie czekać na dzień, w którym to wszystko miało się wyjaśnić. Sądziłam, że szybko to nie nastąpi, ale często się myliłam.
      Zmrużyłam oczy i dałam dłonie na powierzchnie wody. Skupiona po chwili podniosłam je, a woda uniosła się wraz z nimi. Uśmiechnęłam się lekko, ale mimo to byłam zaskoczona. Już sama nie wiedziałam, dlaczego czasami potrafiłam panować nad swoim darem, a czasami nie. Często nawet gdy się skupiałam nie mogłam zrobić z mocą tego, co chciałam. Jedynie gdy się bardzo bałam, to prawie zawsze udawało mi się użyć daru, robiąc przy tym to, co chciałam.
      Zamknęłam w dłoniach wodę, po czym je otworzyłam i oddaliłam od siebie na odległość kilku centymetrów. Bezbarwna ciecz rozciągnęła się wzdłuż i przybrała kształt rulonika. Z lekko rozchylonymi ustami układałam wodę w różne kształty. Raz nawet przybrałam postać konia, co mnie zdziwiło. ,,Zwierzę’’ biegło po tafli wody, aż w końcu po trzech metrach biegu rozprysło się na wszystkie strony, jakby ktoś wpadł do wody. Mimowolnie zaśmiałam się radośnie jak mała dziewczynka. Zdarzyło się, że zaklaskałam w dłonie, ale szybko się opanowałam. Czy możliwe, że takie zjawisko poprawiło mi humor?
      Wstałam z miejsca i zaczęłam iść wzdłuż rzeki. Wpatrywałam się w swoje stopy, które stąpały po zielonej i już dużej trawie, w  której się chowały. Wsłucham się w piękny śpiew ptaków oraz wykrzywiłam usta w leciutkim półuśmiechu. Splotłam dłonie za plecami i podążałam dookoła zamku. Po minięciu kilku minut doszłam do jednego z okien, które było już trochę zniszczone. Minęłabym je, ale usłyszałam szepty  rodzeństwa Hiller. Wiedziałam, że nie ładnie podsłuchiwać, ale moja ciekawość wygrała. Stanęłam bliżej okna, ale w takim miejscu, by nikt mnie nie zauważył.
      — Myślisz, że powinniśmy jej powiedzieć? — zapytała Jessica. Jej głos był jakiś... inny.
      — Nie. Chyba nie. Nie wiadomo, jak to przyjmie — powiedział niepewnie Nathan.
      — Ale to jej matka! — oburzyła się czarownica i byłam pewna, że przybrała minę obrażonego dziecka, ale nie mogłam tego stwierdzić, ponieważ nic nie widziałam.
      — Wiem! Ale pomyśl, co zrobi, jak się dowie! Będzie chciała tam iść! — krzyknął Nathaniel, ale ostatnie zdanie wypowiedział już półgłosem.
      — I co z tego?
      — Nie panuje nad pragnieniem — powiedział śmiertelnie poważnie wampir.
      — Mimo to powinna wiedzieć. Nie możemy trzymać jej w niewiedzy. Nawet nie mamy takiego prawa! — syknęła.
      Usłyszałam kroki. Pewnie podeszła do brata.
      — A skąd wiesz, że to, co zobaczyłaś, wydarzy się naprawdę? — zapytał z powątpieniem Nathan.
      — To przyszłość. Pozatym zawsze się spra...
      — A jeśli będzie inaczej? — przerwał siostrze.
      — Nie ma takiej opcji. To, co się zobaczyło, zawsze się wydarzy. Tak już jest. Przykro mi — powiedziała z wielkim bólem.
      Kucnęłam i oparłam się o ścianę. Nie wiedziałam, o co chodziło. Dlaczego wspominali o mojej matce? Czego nie powinnam była wiedzieć? Miałam źle to przyjąć? Nie dość, że były same tajemnice związane z moim biologicznym ojcem, to jeszcze Jessica i Nathan nie chcieli mi czegoś powiedzieć. Czułam się... oszukana? Myślałam, że o wszystkim będą mi mówić... Przeliczyłam się. A może tak miało być? Ale Jessica upierała się przy tym, by mi powiedzieć. Do tego chodziło o mamę. Co więc ukrywali?
      — Powiemy? — zapytała zniecierpliwiona Jessi.
      — Nie — odpowiedział jej stanowczo wampir.
      — A jeśli nas podsłuchuje i wszystko wie? — warknęła czarownica. — O ile wiem, to dhampirów nie da się wyczuć.
      — Gdyby słyszała, to już by przyleciała — miałam przeczucie, że uśmiechnął się z drwiną.
      — Skąd wiesz? Mogła pobiec gdzieś indziej.
      Zapadła głucha cisza, przez co poczułam się nieco dziwnie. Wzięłam głęboki wdech i zgięłam nogi w kolanie. Oparłam głowę o ścianę zamku i czekałam na dalszy rozwój sytuacji. Siedziałam w milczeniu, choć nie zależało mi, by mnie znaleźli. Domyślałam się, że nie mieli już dalej zamiaru niczego mówić. Może to i nawet dobrze?
      Jak na złość zza chmur wyszło słońce i zaczęło świecić prosto na mnie. Zmrużyłam oczy, ale po minucie zazgrzytałam zębami, ponieważ poczułam znajome pieczenie na skórze. Spojrzałam na dłonie, na których zaczęły pojawiać się rany, które z chwili na chwilę robiły się coraz głębsze. Syknęłam z bólu. Z lekkim ociąganiem wstałam z miejsca i ruszyłam przed siebie. Miałam zamiar znaleźć jakiś cień, ale najbliższy był dopiero za zamkiem. Przyśpieszyłam kroku dopiero wtedy, jak ból stawał się nie do zniesienia.
      — Aua... — jęknęłam, gdy za zakrętem wpadłam na Nathana. Ach to poczucie zderzenia się z zimną skałą...
      — Tu jesteś — zaśmiał się rozbawiony, odsuwając mnie od siebie i patrząc na moją twarz. Skrzywił się, gdy zobaczył, w jakim jestem stanie. — Byłaś na słońcu?
      — I co z tego? — wzruszyłam ramionami i wymknęłam go. Wcześniej musiałam wyrwać się z jego uścisku, gdyż trzymał mnie za ramiona.
      Dumnym krokiem weszłam do zamku, gdzie od razu napotkałam zaniepokojone spojrzenie Jessici. Zacisnęłam mocno szczęki, po czym usiadłam na krześle stojącym przy stole. Założyłam ręce na piersi i zmrużyłam oczy. Przyjrzałam się uważnie rodzeństwu Hiller.
      — Czy możecie mi powiedzieć, co przede mną ukrywacie? — zapytałam wprost.
      Zapanowała głucha cisza. Zaczerpnęłam powietrza i patrzyłam to na Jessicę, to na Nathana. Twarz czarownicy była niezdecydowana, natomiast wampira bez wyrazu. Często mnie to denerwowało, ponieważ nie byłam w stanie odgadnąć, co czuł w danym momencie. Denerwowało mnie to, natomiast z drugiej strony zazdrościłam mu. Nie raz chciałam ukryć swoje emocje, ale jak zawsze nie udawało mi się to. Zgarnęłam zabłąkany kosmyk włosów za ucho i westchnęłam ze zrezygnowaniem.
      — Mam rozumieć, że nie macie zamiaru mi nic mówić? — zadałam retoryczne pytanie.
      Jessi ukradkiem popatrzyła na brata, który tylko pokręcił lekko głową. Wkurzyło mnie to. Wstałam z miejsca i pewnym krokiem podeszłam do niego, po czym nachyliłam nad nim. Zmrużyłam groźnie oczy i wymierzyłam wskazujemy palcem w jego klatkę piersiową.
      — Wspominaliście o mojej matce! — powiedziałam oskarżycielskim tonem. — Masz mi w tej chwili powiedzieć, o co chodzi!
      Nathan wytrzeszczył oczy. Kątem oka widziałam, jak zdezorientowana Jessi mruga oczami, a jej usta układają się w literkę ,,o’’. Mnie również zdziwiło moje zachowanie, ale nic nie mogłam poradzić, że denerwowało mnie, że nic nie wiedziałam. Zdawałam sobie sprawę, że nie mogłam wszystkiego wiedzieć. Pewnie nie wymagałabym odpowiedzi, gdyby nie chodziło o mnie, a co najważniejsze o moją mamę. Chyba miałam prawo dowiedzieć się o wszystkim! Chociaż o tej rzeczy!
      — A jak nie? Nie możesz mnie zmusić — powiedział z rozbawieniem wampir.
      — Dowiem się od Jessici — spojrzałam wymownie na jego siostrę.
      Dziewczyna zagryzła dolną wargę i odwróciła wzrok. Przewróciłam oczami i oburzona ponownie spojrzałam na Nathaniela. Jego spojrzenie wciąż mówiło to samo. Miałam ochotę wyjść, a najlepiej zacząć krzyczeć i wyżyć się na czymś. Zagryzłam dolną wargę i zaczęłam chodzić po pomieszczeniu tam i z powrotem. Po kilku minutach ponownie stanęłam na przeciwko Nathana. Założyłam ręce na biodrach i mierzyłam go wzrokiem. On mnie również. Już po chwili z trudem powstrzymywałam wybuch śmiechu. Nie potrafiłam długo patrzeć na kogoś, ponieważ zawsze zaczynałam się śmiać. Dlaczego tak się działo? Nie minęła minuta, a parsknęłam głośnym śmiechem.
      — Co? — zapytał zdziwiony.
      — Nic — powiedziałam i machnęłam ręką. — To powiesz mi? — zrobiłam słodką minkę.
      — To na mnie nie działa — wyszczerzył zęby z szerokim uśmiechu.
      Mina mi zrzedła. Teraz to on zaczął się głośno śmiać.
      — No Nathan! — krzyknęłam zniecierpliwiona.
      Założyłam ręce na piersi i wlepiłam wzrok w podłogę. Toczyłam walkę z myślami, ale na nic nie mogłam wpaść. Dopiero po dłuższej chwili do głowy przyszedł mi pewien pomysł. Był jak dla mnie trochę szalony. Nigdy bym się na to nie odważyła, ale sytuacja tego wymagała. Wzięłam głęboki wdech i podeszłam bliżej Nathana. Nie wahając się, usiadłam na jego kolanach. Podniósł jedną brew i uważnie obserwował moje poczynania. Popatrzyłam na niego i uśmiechnęłam się słodko. Oparłam głowę na jego ramieniu i zadrżałam. ,,Czy on zawsze był taki zimny?’’ — pomyślałam. Zaczęłam się bawić jego czarnymi włosami. W głębi serca miałam ochotę pacnąć się w czoło. Nie sądziłam, że kiedyś zrobię z siebie taką idiotkę! Kątem oka obserwowałam, jak Jessica dławi się ze śmiechu. Oczywiście robiła to bezgłośnie, ale jej twarz była cała czerwona. Na wszelki wypadek zakryła sobie dłonią usta. Tak naprawdę to ja też chciałam wybuchnąć śmiechem, ale tym histerycznym. Co ja robiłam?!
      — Powiesz? — mruknęłam mu w ucho. Miałam wrażenie, że bezgłośnie zachichotał. Bawiło go to. Nie dziwiłam mu się, ponieważ na jego miejscu również zachowywałabym się dokładnie tak samo.
      Kąciki ust chłopaka podniosły się. Uśmiechnęłam się, ale szybko przybrałam pokerową twarz. Położyłam głowę na jego klatce piersiowej, gdzie powinno znajdować się serce. Jedną dłonią wciąż bawiłam się jego włosami. Miałam zamiar wsłuchać się w bicie serca wampira, ale nic nie ususzałam. Zmarszczyłam lekko czoło, ale nic nie powiedziałam. Trochę przeraziło mnie to odkrycie.
      — Myślisz, że to wystarczy, byś mnie przekonała? — wampir zaśmiał się rozbawiony. Podskoczyłam, ponieważ usłyszałam jego głos tuż przy uchu.
      — Staram się — warknęłam, a tak naprawdę miałam ochotę zacząć się śmiać z samej siebie. — To co mam zrobić? — jęknęłam.
      Nathan posłał mi całusa, na co Jessi nie wytrzymała i zaczęła się perliście śmiać. Zaskoczona spojrzałam w jej stronę i zobaczyłam, że z jej oczu pociekły łzy. Pokiwałam ze zrozumiem głową. Przeniosłam wzrok na wampira, który w tym samym momencie spojrzał na mnie i uśmiechnął się szeroko. Popatrzyłam na niego pytająco. W jego oczach dostrzegłam znajomy błysk. On coś kombinował. Wiedziałam to! Zaczęłam się denerwować, ale nie dawałam tego po sobie poznać. Wpatrzyłam się w jego bursztynowe oczy, z których chciałam coś wyczytać, jednak sama nie wiedziałam, co to miało być.
      — Powiesz coś w końcu? — zapytałam podenerwowana.
      — Może buzi? — zastawił się i wskazał na swój policzek.
      Z trudem utrzymałam beznamiętnym wyraz twarzy. Westchnęłam ciężko. Już kiedyś to zrobiłam, więc powtórka z rozrywki nie zaszkodziłaby. Pocałowałam go w policzek i szybko odsunęłam na kilka centymetrów. Uśmiechał się, ale mina mi już zrzedła, kiedy pokazał na swoje usta. Chciałam powiedzieć coś w stylu: ,,Po moim trupie!’’, ale powstrzymałam się. Usłyszałam obok siebie kolejny śmiech czarownicy, ale nie oderwałam wzroku od wampira. Zamiast tego spojrzałam na jego usta. ,,To był szantaż!’’ — przymknęło mi przez myśl. Wmawiałam sobie, że to nic. Cała czerwona na twarzy przybliżyłam się do niego. Zmrużyłam groźnie oczy i spojrzałam w jego oczy, w których tańczyły iskierki... szczęścia. Bez żadnego ,,ale’’ złączyłam ze sobą nasze usta. Dlaczego tak łatwo dałam się zmanipulować? Obiecałam sobie, że jak po tym nic mi nie powie, to go rozszarpię. Naprawdę!

Witam kochani! :3
Hehe. Ale szczerzyłam się, jak pisałam zakończenie xD Hm... Co o tym myślicie? Podobało się Wam? W końcu się pocałowali! ^-^ Taa. Długo na to czekaliście :D
A tak w ogóle... Co myślicie o Michaelu i o jego spotkaniu z rodzicami Andrei? Podejrzewanie, o co może chodzić z tym układem? O co tak naprawdę... Hm. Walczy? O czym marzy...? Jestem ciekawa! W ogóle jakie wrażenie wywarło na Was to spotkanie?
Hehe. Macie jakieś pomysły co do mamy Andrei? :D :D :D
Yyy... No nie wiem, o co mam Was jeszcze zapytać xD
Chciałam poinformować, że dzisiaj wyjeżdżam i przez tydzień mnie nie będzie. Nie mam pojęcia, kiedy pojawi się kolejny rozdział. Raczej będzie mało czasu na napisanie go. Jeśli chodzi o Wasze blogi to postaram się być na bieżąco, ale nie obiecuję. W każdym razie... Spodziewajcie się mnie... kiedyś tam xD
Jeszcze dodam, że Ci, którzy czytają http://jedno--slowo.blogspot.com to tam też niech wpadną. Jestem z siebie dumna, bo udało mi się napisać rozdział tu i tam! :D
Jeśli znaleźliście jakieś literówki, to prosiłabym o napisaniu. Najlepiej by było, gdybyście skopiowali fragment z błędem ;)
W takim razie do napisania! Pozdrawiam Was cieplutko i ślę buziaki! Ściskam! ♥ :***

Maggie