Rozdział 25

      Ze zmarszczonym czołem wpatrywałam się w zmartwioną, a jednocześnie zaciekawioną twarz czarownicy. Mój wzrok był nieprzytomny i obca mi osoba mogłaby pomyśleć, że jestem chora. A ja tylko zastanawiałam się, czy mam powiedzieć o zdjęciu. Nie miałam pewności, czy wciąż tam było, a wystarczyło mi, że w oczach Nathana już od dawna byłam skończoną idiotką. On mi nie wierzył. Tylko Jessica, ale... czy czasem nie kłamała? Nie miałam pewności. Znałam ją tylko dzień. Nie więcej. Ona mogła tylko udawać, a to zdjęcie było po prostu dziwne.
      — Andrea! — Jessi pomachała mi dłonią przed oczami. — Ziemia do ciebie! Gdzie wywędrowałaś?
      Uśmiechnęłam się krzywo i przechyliłam głowę na bok. Jeszcze przed chwilę wpatrywałam się w czarownicę, by później wyminąć ją i usiąść w swoim miejscu na kanapie. Założyłam ręce na piersi i wlepiłam wzrok w podłogę.
      — Zachowujesz się dziwnie — stwierdziła Hiller i usiadła obok mnie.
      — Dlaczego? — na mojej twarzy pojawił się grymas.
      — Jesteś przestraszona. Jeszcze jakiś czas temu byłaś uśmiechnięta — przypomniała i spojrzała na mnie uważnie. — Co z tobą?
      — Nic — wysiliłam się na uśmiech.
      Siostra Nathana wciąż bacznie mnie obserwowała. Czułam się... nieswojo. Do tego to mnie drażniło. Nie znosiłam, gdy ktoś uporczywie się we mnie wpatrywał w celu wyciągnięcia czegoś ode mnie. Często to się udawało, bo nie mogłam tego znieść, ale postanowiła, że nie tym razem. Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam w przeciwną stronę niż tą, po której siedziała dziewczyna. Miałam nadzieję, że to mi pomoże, ale wciąż czułam na sobie jej wzrok. Westchnęłam.
      — Masz zamiar tak nade mną czuwać? — fuknęłam.
      — Możliwe — uśmiechnęła się ciepło.
      Przewróciłam oczami. Ta czarownica była denerwująca! Spojrzałam błagalnie na Nathana, który już zdążył pozbyć się swojego sweterka, ale tylko się zaśmiał. Wykrzywiłam usta w krzywym uśmiechu i z miną dziecka, które nie dostało obiecanej zabawki, wstałam z kanapy i poszłam do korytarza. W to samo miejsce, gdzie wcześniej siedziałam. Zdjęcia nie było, natomiast za mną stała Jessica.
      — Ty mi nie dasz spokoju — powiedziałam zmęczonym głosem.
      — Nie — odpowiedziała bez chwili zastanowienia.
      Spojrzałam na nią wilkiem. Zastanawiałam się nad miejscem, gdzie mogłabym pobyć sama, ale nie byłam w stu procentach pewna, czy to będzie możliwe. Gdy Jessica odwróciła się, cichutko poszłam na schody, które prowadziły na na wieżę. Szybko przebiegłam przeze schody i w ułamku sekundy byłam na miejscu. Zadowolona uśmiechnęłam się szeroko i wyszłam na zewnątrz. Otuliło mnie zimne powietrze, a wiatr zaczął się bezkarnie bawić moimi włosami. Obróciłam się wokół własnej osi. Wzięłam głęboki wdech. Moje płuca wypełniło chłodne powietrze. Kucnęłam i oparłam się o ścianę wieży. Naciągnęłam golf po sam nos, a w rękawach ukryłam dłonie. Sweterek Jessici jednak na coś się przydał. Było mi ciepło, gdyby nie on, to pewnie marzłabym.
      Podmuch zimnego wiatru przyprawił mnie o dreszcze, które przebiegły po moich plecach. Zaczęłam chuchać w dłonie, by zrobiły się cieplejsze. Pogoda dzisiaj była wyjątkowo paskudna. Nie dość, że było zimno, to jeszcze wiał chłodny wiatr. Wstałam z kucek i odwróciłam się w stronę lasu. Spojrzałam na zielone drzewa, które bez słońca wyglądały mrocznie. Nawet śpiew ptaków ucichł, co wydawało mi się dziwne. Słyszałam tylko pojedyncze ćwierkanie ptaków. W momencie, kiedy zamrugałam oczami, bo wiatr niestety niósł ze sobą piasek, zauważyłam w głębi lasu postać. Wystraszona cofnęłam się do tyłu o kilka kroków. Przetarłam wierzchem dłoni oczy, gdyż wydawało mi się, że miałam jakieś omamy. Gdy ponownie zerknęłam w to samo miejsce, nikogo nie było. Jedynie w wietrze tańczyły zielone liście. Ze mną naprawdę było coś nie tak.
      Jeszcze jeden, ostatni raz spojrzałam tam, gdzie wcześniej i weszłam do zamku. Uśmiechnęłam się, kiedy w pomieszczeniu okazało się być cieplej. Powolnym krokiem zeszłam po schodach na sam dół i skierowałam się do salonu. Na początku zawahałam się, ale tam poszłam. Rozejrzałam się dookoła. Nathana nie było, natomiast czarownica siedziała w fotelu — była taka drobna, że z ledwością ją dostrzegłam — i za pomocą swoich czarów wciąż coś wyczarowywała.
      — A Nathan gdzie? — podeszłam do niej.
      — Poszedł na polowanie —powiedziała, nie przerywając swojej czynności.
      Usiadłam na podłodze przed nią. Wpatrzyłam się w jej dłonie, które wciąż coś czarowały. Na mojej twarzy odbiło się zdziwienie, kiedy z mgły powstał błękitny motyl i zaczął lecieć w moją stronę. Krążył wokół mojej głowy, aż w końcu powrócił do Jessi. Czarownica zamknęła go w swoich dłoniach. Zmrużyła oczy i coś szepnęła, jednak mimo swojego bardzo dobrego słuchu nie mogłam niczego zrozumieć. Dziewczyna otworzyła ręce, a z nich wyleciało kilka, a nawet kilkanaście motyli w kolorach tęczy. Z moich ust wydobył się okrzyk zachwytu. Z szerokim uśmiechem na twarzy wpatrywałam się z niecodzienne zjawisko. Na moment byłam... szczęśliwa. Moje serce przyspieszyło. Gdy motyle rozpłynęły się w powietrzu, poczułam smutek.
      — To było... — nie dokończyłam, bo nie potrafiłam dobrać odpowiednych słów.
      — Piękne? Urocze? — zaśmiała się czarownica.
      Pokiwałam głową i uśmiechnęłam lekko. Jeszcze długo nie mogłam zapomnieć o cudnym zjawisku! Spojrzałam na twarz Jessi. Wyczytałam z niej szczęście i szczerość. Od niej samej biła radość, a ja mimo to miałam wrażenie, że coś w głębi serca ukrywa. Nic na to nie wskazywało, ale byłam przekonana, że coś jest na rzeczy, skoro zjawiła się od tak. Przecież to trochę dziwne, że znikąd się pojawiła.
      Wbiłam wzrok w swoje splecione dłonie. Zaczęłam się nimi bawić, marszcząc przy tym czoło. Miałam tyle pytań, a na żadne nie było odpowiedzi. Dręczyło mnie nagłe pojawienie się czarownicy, która była siostrą Nathana, zdjęcie, przez które bałam się coraz bardziej, dziwny sen... Do tego musiałam opuścić rodzinę i przyjaciół dla ich bezpieczeństwa. Byłam potworem i nie czułam się dobrze z tą myślą.
      — Zjedz — Jessica podała mi talerz z kanapkami. Kiedy ona to zrobiła?!
      — Nie jestem głodna — bąknęłam i popatrzyłam na dziewczynę. Jej niebiesko-zielone oczy wciąż się uśmiechały. — Dlaczego tutaj przyszłaś?
      Na twarzy Jessi momentalnie pojawił się... smutek? Bardzo zdziwiło mnie to odkrycie. Zmrużyłam oczy i zaczęłam jej się badawczo przyglądać. Jej usta wykrzywiły się w grymasie, a oczy straciły na moment blask i miałam wrażenie, że się zaszkliły, ale czarownica gwałtownie zamrugała oczami i nie mogłam dokładnie tego stwierdzić. Czy ona była smutna?
      — Już mówiłam. Chciałam poznać Nathana, dopóki... — nie dokończyła, a w jej głosie wyłapałam żal. Dziewczyna wydawała się być taka bezsilna.
      — Dopóki co? — zapytałam zdziwiona jej zachowaniem.
      — Nie ważne — powiedziała cicho i uśmiechnęła blado.
      — Zachowujesz się dziwnie — stwierdziłam i popatrzyłam na nią uważnie. Zaskoczona otworzyłam buzię, ponieważ wcześniej Jessica powiedziała to samo do mnie.
      — Tobie też to się zdarza — mruknęła.
      — Ty coś ukrywasz — powiedziałam wprost.
      — Co? — przyjrzała mi się podejrzliwie.
      — A skąd mam to wiedzieć? — zniecierpliwiłam się.
      — Skoro nie wiesz, to dlaczego mnie o to podejrzewasz? — popatrzyła na mnie z politowaniem.
      — Wciąż kręcisz.
      — Wydaje ci się — zaprzeczyła i dla potwierdzenia swoich słów uśmiechnęła się ciepło.
      Postanowiłam jak na razie dać sobie spokój z czarownicą. Uznałam, że nic od niej nie wyciągnę. Nie rozumiałam tylko, dlaczego zrobiła się smutna? Przecież ja tylko zapytałam się jej, dlaczego przyszła... To było bardzo dziwne. Może coś ją trapiło? Ale co?
      — Andrea — usłyszałam cichy głos czarownicy. — Ja naprawdę jestem tutaj w dobrej wierze. Nie przyszłam po to, by coś wam zrobić. Uwierz mi.
      — Aha — powiedziałam z sarkazmem.
      Usłyszałam, jak Jessica westchnęła. Odwróciłam się do niej tyłem i spojrzałam na okno, przez które przedostawały się słabe promienie słońca. Kąciki moich ust uniosły się lekko. Na pewien moment zamknęłam oczy i wsłuchałam się w cichy śpiew ptaków, który dochodził z lasu. Gdy usłyszałam szuranie czegoś o podłogę, podniosłam powieki i odwróciłam się. Jessica stała i wzruszyła ramionami, gdy napotkała moje pytające spojrzenie. Podniosłam jedną brew. Dziewczyna odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju na zewnątrz. Zrezygnowana usiadłam na podłodze i zaczęłam bawić się swoimi dłońmi. Nie minęła minuta, a usłyszałam przerażony krzyk Jessici.
      — Andrea! Nie!
      Wystraszona podskoczyłam na miejscu. Odwróciłam głowę i zobaczyłam twarz siostry Nathana przepełnioną strachem. Wyglądała, jakby właśnie zobaczyła ducha. Już miałam coś powiedzieć, kiedy obraz zaczął się zmieniać. Zamarłam, a serce zaczęło mi bić tak szybko i mocno, że miałam wrażenie, że zaraz wyskoczy mi z piersi. Ze strachem obserwowałam, jak ściany i meble znikają, a ich miejsce zajmuje ciemny las. Widziałam jedynie konary drzew i cienie, które rzucały. Jedynie dzięki księżycowi byłam w stanie coś dostrzec. Mimo iż miałam na sobie sweterek od Jessi, zrobiło mi się bardzo zimno. Skuliłam się i z szeroko otwartymi oczami wbiłam wzrok w punkt przed sobą, a mianowicie krzaki. Poczułam się dokładnie, jak w tamtym śnie. Bałam się.
      — To jakieś żarty — powiedziałam z rozpaczą w głosie.
      Drgnęłam, kiedy w krzakach zaczęło się coś ruszać. Gdybym była w podeszłym wieku to padłabym na zawał. Zaczęłam się trząść, a w duchu modliłam się, by to wszystko tak jak poprzednio okazało się być tylko głupim snem. Przełknęłam głośno ślinę i uszczypnęłam w rękę. Na moje nieszczęście niestety zabolało. Jęknęłam cicho. Rozpaczliwie rozejrzałam się dokoła w nadziei, że znajdę drogę ucieczki. Zobaczyłam kontury dróżki. Uśmiechnęłam się blado, po czym poderwałam na równe nogi i zaczęłam biec w nieznane. Chciałam znaleźć się najdalej od tego miejsca, ale nie miałam pojęcia, gdzie mam biec i czy w ogóle z powrotem znajdę się w zamku. Koło głowy coś mi przeleciało. Prawdopodobnie jakiś ptak. Wzdrygnęłam się, ponieważ był bliski zetknięcia się ze mną. Z trudem powstrzymałam pisk. Mój oddech stał się przyspieszony. Starałam się równomiernie oddychać. Co chwila zerkałam na boki, ale widoki przyprawiały mnie o strach i dreszcze. Było ciemno, a momentami miałam wrażenie, że widziałam czyjeś duże ślepia utkwione właśnie we mnie. Moja wyobraźnia zaczynała mnie przerażać! Przez ostatnie dni bardzo się rozwinęła. W pewnym momencie potknęłam się o wystający korzeń drzewa i upadłam. Przeklęłam głośno.
      — Nie ładnie jak na dziewczynkę — usłyszałam nieznany mi głos, ale miałam wrażenie, że należał do wampira ze snu.
      Mimowolnie krzyknęłam, ale z zaskoczenia, lecz szybko zakryłam sobie dłonią usta tak, że zrobiłam się czerwona na twarzy. Wstałam z ziemi i zaczęłam biec w kierunku, co poprzednio. Nie miałam pojęcia, co chciałam przez to osiągnąć. Na pewno nie dostałabym się z powrotem do zamku. Biegłam ile sił w nogach, nie zważając na cierniste chaszcze, które mnie raniły. Nie czułam nawet bólu, choć niektóre rany były dość głębokie. Wiedziałam, że po chwili znikną, więc nie przejmowałam się nimi. Po kilku minutach zatrzymałam się. Zmęczona usiadłam koło jednego z masywnych drzew i z przerażeniem stwierdziłam, że zawędrowałam jeszcze głębiej w las. Miałam ochotę się zabić. Moje szeroko otwarte oczy uważnie wypatrywały wroga, ale jak na razie nikogo nie widziałam. Mimo to wciąż byłam zlękniona.
      Zza chmur wyszedł księżyc i troszeczkę rozjaśnił miejsce, w którym się znajdowałam. Wzięłam trzy głębokie wdechy, by się uspokoić, ale nie podziałało. Zacisnęłam wargi w prostą linkę. Moich uszu doszedł głośny trzask złamanej gałęzi. Od razu powędrowałam wzrokiem w odpowiednią stronę. Zobaczyłam postać, ale bałam się spojrzeć na jej twarz. Co ze mną się działo?!
      — Dlaczego uciekałaś? — odezwał się mężczyzna. Po plecach przeszły mnie ciarki.
      — Bo... — zaczęłam drżącym głosem, ale nie byłam w stanie dokończyć.
      Nie wiedząc jakim cudem i dlaczego, rzuciłam w nieznajomego swoim ogniem, który nie wiadomo kiedy wyczarowałam i zaczęłam uciekać. Za sobą usłyszałam jeszcze jego krzyk przepełniony bólem. Czy tylko w czasie niebezpieczeństwa potrafiłam na tyle się skupić, by używać swój dar bez żadnych większych konsekwencji? Chciałam znaleźć ścieżkę, która prowadziłaby w przeciwnym kierunku niż biegłam, ale żadnej takiej nie było. Miałam ochotę zniknąć i pojawić się, jak to wszystko się zakończy. Nawet nie oglądałam się za siebie, ale biegłam z zamkniętymi oczami. Mój instynkt umożliwiał mi wymijanie drzew, nie widząc ich. Podniosłam powieki dopiero wtedy, gdy na drodze jak z ziemi wyrósł mi ten sam mężczyzna, co wcześniej spotkałam. Zatrzymałam się zaledwie kilka centymetrów od niego. Od jego twarzy! Na nogach jak z galarety zrobiłam krok w tył.
      — Nie ładnie tak atakować ojca — powiedział niezadowolony i wbił we mnie swój lodowaty wzrok.
      Z trudem przełknęłam ślinę i spojrzałam w jego oczy. W moje oczy. Nasze były identyczne. Ten sam kolor... To po nim miałam. W realu wyglądały inaczej, niż na zdjęciu. To... To był mój ojciec. Biologiczny tata...
      — Coś sobie myślała? — zapytał ostro.
      Mimowolnie ponownie cofnęłam się o krok, przez co upadłam na ziemię. Znowu. ,,Co za niezdara ze mnie!’’ — krzyknęłam na siebie w myślach. Cała drżałam ze strachu, choć wolałam, by było to z zimna. Na twarzy ojca zagościł cyniczny uśmiech, a jego oczy patrzyły na mnie z wyższością. Wyobrażałam go sobie inaczej. Nasze spotkanie miało być inne! Nigdy nie sądziłam, że można spotkać się z biologicznym ojcem w takich okolicznościach. W takim miejscu, jakim był ciemny las. Do tego było bardzo zimno, a lęk we mnie wciąż rósł. Tata na zdjęciu nie wyglądał tak groźnie. Jego twarz była taka niewinna, a teraz przerażająca. Samo jego spojrzenie powodowało, że ogarniał mnie strach. To tak nie miało być!
      — Przepraszam — usłyszałam jego głos, ale był inny. Taki spokojny i kojący. — Uniosłem się, ale zaatakowałaś mnie.
      — Prze... Przepraszam — wydukałam drżącym głosem. — To... To ja... nie powinnam.
      Przełknęłam z dużym trudem ślinę. Szeroko otwartymi oczami wpatrywałam się w mężczyznę. Dopiero po jakimś czasie odważyłam podnieść się z miejsca. Ukradkiem otrzepałam ubranie z ziemi. Cofnęłam się o krok i założyłam ręce na piersi. Nie wiedziałam, co miałam zrobić. Czułam się nieswojo. Nigdy nie myślałam, co będzie, jeśli spotkam swojego biologicznego ojca. Zawsze byłam pewna, że to John jest moim tatą. Spędziłam z nim tyle czasu, a po siedemnastu latach dowiedziałam się o bolesnej prawdzie. To był cios poniżej pasa.
      — Nie bój się — powiedział Michael. Znałam jego imię, bo mama mi je mówiła.
      Ojciec uśmiechnął się lekko i zrobił krok w moją stronę, a ja do tyłu.
      — Dlaczego tutaj jestem? — zapytałam ze ściśniętym gardłem.
      — By nikt nam nie przeszkadzał. Szczególnie ta mała wiedźma — powiedział jadowicie, aż się wzdrygnęłam.
      — Jessica? — zapytałam zdziwiona, a moje usta ułożyli się w idealną literę ,,o’’. Mężczyzna pokiwał głową. — Dlaczego akurat ona?
      — A dlaczego ty jesteś taka ciekawa? — odpowiedział pytaniem na pytanie.
      — Po kimś to muszę mieć — bąknęłam.
      — Po matce. Była strasznie upierdliwa — mruknął z niezadowoleniem.
      — Nie kochałeś jej? — zapytałam cicho, widząc nienawiść w jego oczach.
      Michael zaśmiał się głośno. Poczułam się nie dość, że głupio, jakbym strzeliła jakąś gafę, to jeszcze taka mała. Jak mała dziewczynka z dwoma warkoczykami i lalką w ręce. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Wydawało się być głupie, że nie kochał mamy, skoro z nią był, ale pozostawało pytanie: Dlaczego ją zostawił, gdy ta zaszła w ciążę? Bał się? Raczej nie, ponieważ był wampirem. Poza tym... Do spłodzenia dhampira jest potrzebna czarna magia. Michael musiał mieć jakiś w tym cel, skoro się urodziłam. Ale jaki?
      — Zadajesz za dużo pytać moja droga — powiedział czytając mi w myślach i posłał mi chłodne spojrzenie.
      — Bo to wszystko jest bez sensu, nie uważasz? Mama zaszła w ciążę, a do tego jest potrzebna jakaś czarna magia, którą znają jedynie najpotężniejsze z czarownic. Później ty bez słowa ją zostawiasz nie patrząc, jakie mogą być później tego konsekwencje i zjawiasz się dopiero po siedemnastu latach i wcale nie okazujesz wobec mnie żadnej sympatii, a kilka godzin przed spotkaniem mnie straszysz! Nawet nie zapytałaś, co słychać u mamy?! Jak sobie z tym wszystkim poradziła?!
      — Andrea, ucisz się — powiedział stanowczo.
      — Nie! — krzyknęłam. — Zjawiasz się tak nagle i czego ty oczekujesz? Że rzucę ci się na szyję? Pojawiasz się bez powodu! Do tego to zdjęcie... O co z nim chodzi? Co to ma być? Nie można go zniszczyć! Za każdym razem odnawia się!
      — Andrea! — warknął, a mnie przeszły ciarki. — Skończ to biadolenie!
      — Bo? — zmrużyłam oczy.
      — Za dużo gadasz — warknął. Jego oczy zrobiły się krwisto czerwone. Z wymalowanym przerażeniem na twarzy cofnęłam się o kilka kroków.
      — Chociaż powiedz mi, o co chodziło z tym zdjęciem? — burknęłam i zmrużyłam oczy.
      Michel zaśmiał się donośnie.
      — Jak podejrzewasz, była do tego potrzebna czarna magia. Tak się składa, że wszedłem w układ z pewną czarownicą... — przerwał, a mi na myśl przyszła Jessica. Ojciec ponownie się zaśmiał. — Nie, nie. To nie ta twoja wiedźma. Jest za mało uzdolniona — uśmiechnął się z pogardą. — Ale nie o tym. Ze zdjęciem chodzi o to, że zostało ono zaczarowane. Za nic nie można go zniszczyć, a osoba, która dotknęła je jako pierwsza, zostaje z nim... złączona. Elementy układanki.
      — I po co to? —oburzyłam się.
      — Początek zabawy — jego oczy zrobiły się jeszcze bardziej krwisto czerwone. Zadrżałam.
      — Jakiej zabawy? — pisnęłam z przerażeniem.
      — Niedługo się przekonasz — zaśmiał się złowrogo.
      Poczułam, że miałam nogi są jak z galarety. Moje włosy ze strachu stanęły na głowie. Nie wiedziałam, co mam zrobić. Uciekać? A może pozostać i wciąż patrzeć w oczy tego szaleńca? Każda z tych opcji wydawała się okropna. Gdybym uciekła, to szybko by mnie dogonił. W końcu był wampirem, a ja nim tylko w połowie. Natomiast patrzeć na niego nie uśmiechało mi się. Bałam się go... Bardzo...
      — A... A dlaczego tutaj przyszedłeś? — jęknęłam.
      — Mam interes — uśmiechnął się tajemniczo.
      Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam niepewnie w bok. Przystanęłam niecierpliwie z nogi na nogę.
      — Jaki? — zapytałam cicho.
      — Dołącz do mnie — powiedział wprost.
      Gwałtownie zamrugałam oczami. Nie mogłam uwierzyć jego słowom. Spodziewałabym się wszystkiego, ale nie tego! Wydawało mi się, że coś źle usłyszałam, ale oczy ojca patrzyły na mnie wyczekująco. W pierwszym odruchu miałam ochotę dać mu siarczysty policzek. Co on sobie wyobrażał?! Pojawił się i od razu zadaje mi pytanie: ,,Czy dołączysz do mnie?!’’ Wydawało mi się, że niżej nie można było upaść. Popatrzyłam na niego z politowaniem, po czym zaczęłam się śmiać jak nierównoważoną psychicznie wariatka. Mój śmiech przypominał ten histeryczny, a nie miałam tego w planie. W moich oczach pojawiły się łzy złości.
      — Żartujesz?! — popatrzyłam na niego z politowaniem.
      — Nie. Dołącz do mnie — powtórzył, ale tym razem śmiertelnie poważnie.
      — Niby dlaczego? — zmarszczyłam czoło. — Co ci to da? I tak nie nadrobisz tych wszystkich lat!
      — Przydasz mi się.
      Moja mina musiała być komiczna. Nieznana mi osoba parsknęłaby głośnym śmiechem, gdyby mnie taką zobaczyła. Moje oczy były szeroko otwarte i wyglądały jak dwa duże spodki. Usta natomiast gdyby mogły, to jak w animowanych bajkach dosięgłyby ziemi. Stałam nieruchomo i z niedowierzaniem wpatrywałam się w biologicznego ojca. Co chwila mrugałam oczami, ponieważ nie byłam w stanie uwierzyć w jego słowa. Czy on uważał mnie za jakąś... rzecz? To było nie do pomyślenia! Może to śmieszne, ale poczułam się zraniona. Jeszcze nikt tak do mnie nie powiedział.
      — Co? — wydobyło się z moich ust. — Czy ja dobrze usłyszałam? Przydam ci się?! Za kogo ty mnie masz?! — wydarłam się na całe gardło zapominając, że przecież bałam się go. Cały strach nagle mnie opuścił.
      — Andrea, Andrea, Andrea. Najpierw się uspokój — powiedział spokojnie.
      — Po tym co mi powiedziałeś mam być spokojna?! No chyba śnisz! — zaśmiałam się panicznie.
      W oczach ojca pojawił się niebezpieczny błysk. Miałam ochotę wziąć nogi za pas i uciekać najdalej, gdzie tylko się dało. Był jednak problem. Nie miałam pojęcia, gdzie byłam, czy w ogóle było stąd jakieś wyjście... No ale to las... Cofnęłam się jeszcze o kilka kroków, ale jak na złość musiałam plecami dotknąć drzewa. Zacisnęłam mocno szczęki i dłonie w pięści.
      — Tak naprawdę jesteś tylko pionkiem w tej całej grze, dziewczynko. Nie bez powodu się urodziłaś — jego wzrok przenikał mnie na wskroś, a strach na powrót mnie ogarnął. — Fakt. Mam w tym wszystkim cel, ale jeszcze za wcześnie, byś cokolwiek wiedziała. Dowiesz się w odpowiednim czasie i to od ciebie zależy, jak to wszystko się potoczy.
      — Nie rozumiem — powiedziałam zdezorientowana.
      — Życie jest pełne niespodzianek, nieporozumień i niezrozumiałych rzeczy. Ty jesteś tylko marną istotą, która stara się to wszystko zrozumieć, ale to nie o to chodzi.
      — Przepraszam, ale wciąż nie mam pojęcia, o czym do mnie mówisz... — odparłam zawstydzona i spojrzałam w błotnistą ziemię.
      — I słusznie — kąciki jego ust uniosły się, gdy na powrót przenosiłam na niego wzrok. — To jak? Dołączysz?
      — Nie — powiedziałam bez chwili zastanowienia. Wypowiedziałam to jedno słowo z takim jadem, że sama temu nie wierzyłam.
      Odruchowo zakryłam twarz dłońmi, bo miałam przeczucie, że Michael rzuci się na mnie, ale on nawet nie drgnął. Jego twarz pozostawała bez wyrazu. Tylko zamglone, czarowne oczy patrzyły na mnie z niedowierzaniem, szokiem. Czułam się przy nim jak mała dziewczynka. Miałam ochotę uciec, ale nie byłam w stanie zrobić nawet jednego kroku. Ba! Nie mogłam ruszyć się choćby o milimetr! Starałam się nie okazywać żadnych emocji, ale mój ruch obronny pokazał o mojej słabości i to, że się go boję.
      — Na pewno? Jeszcze możesz to odwołać — powiedział dobitnie. Wydawało mi się, że jego tęczówki zrobiły się jeszcze bardziej czerwone. Chciał mnie wystraszyć? No to udało mu się! — Nie zdajesz sobie sprawy z tego, co robisz.
      — A co robię? — zapytałam niepewnie.
      Ojciec zaśmiał się... szaleńczo. Jego śmiech dudnił mi w uszach. Jak echo, które odbijało się o ściany pustego pokoju. Moje serce ogarnął jeszcze większy strach i waliło mocniej, niż poprzednio. Marzyłam, by to wszystko się skończyło. Nie rozumiałam tylko, dlaczego ja tu się znalazłam, a Jessica nie? Kolejna magiczna sztuczka? Dlaczego ta czarownica mu pomagała? Kim ona była? Same pytania, które pozostawały bez odpowiedzi.
    Las powoli zaczął znikać. Drzewo, o które byłam oparta również i z tego powodu poleciałam do tyłu, mocno się przy tym obijając. Pisnęłam z przerażeniem, a jednocześnie z zaskoczeniem. Z niedowarzaniem spojrzałam na ojca, który powoli znikał. Nikł w jasnym świetle. Musiałam zamknąć oczy, ponieważ mocny blask oślepił mnie. Spod przymrużonych oczu spojrzałam przed siebie, ale Michaela już nie było. Znajdowałam się jednak na powrót w zamku. Zdezorientowana powoli błądziłam wzrokiem po pomieszczeniu, aż w końcu natrafiłam na Nathana i Jessicę. Patrzyli na mnie oniemiali, a jednocześnie... szczęśliwi. Na twarzy czarownicy zagościł szeroki uśmiech, a już po chwili podbiegła do mnie i mocno przytuliła. Omal mnie nie udusiła. Jak na taką drobną dziewczynę, jej uścisk był mocny. Miała siłę!
      — Andrea! Nic ci nie jest! — odsunęła się ode mnie na odległość wyciągnięcia ręki. Spojrzała mi głęboko w oczy i ponownie przytuliła. Jeszcze mocniej.
      Byłam cała sztywna. Gdyby Jessi nie wiedziała, że przytulia się do mnie, to pewnie pomyślałaby, że jestem skałą. Brakowało jeszcze, bym była zimna jak ona. Uśmiechnęłam się blado i z trudem wyswobodziłam z uścisku dziewczyny. Odetchnęłam z ulgą, gdy mogłam wziąć głęboki wdech. Nie mogłam uwierzyć, że tak się martwiła. Przeniosłam wzrok z uśmiechniętej Jessici na jej brata. Nathan patrzył na mnie z niedowierzaniem, ale mimo to lekko się uśmiechał.
      — To był twój ojciec, prawda? — zapytała czarownica.
      — Skąd wiesz? — zadziwiona przeniosłam na nią wzrok.
      — Bo... Krótko przed tym jak zniknęłaś, miałam wizję... — przyznała się. — Przepraszam, że nie udało mi się jakoś zaradzić, ale... Jeszcze nigdy nie spotkałam się z tak silną magią. Coś mnie blokowało... — jęknęła. W jej głosie wyłapałam żal i smutek.
      — Nic się nie stało — posłałam jej blady uśmiech.
      — Mógł ci coś zrobić! Skąd wiesz, jakie miał zamiary? — powiedziała tonem troskliwej matki. Od razy przed oczami stanął i obraz mojej mamy, której już nie zobaczę...
      — Yyy... Dziwne? — bardziej zapytałam, niż stwierdziłam.
      — Co mówił? — do rozmowy włączył się Nathan i kucnął obok mnie i Jessici.
      — No... że ma interes... — zaczęłam cicho.
      — Jaki? — czarownica zmarszczyła czoło.
      — Chciał, bym do niego dołączyła... — szepnęłam i mimowolnie zadrżałam na przypomnienie sobie jego okropnych oczu.
      — Dlaczego?
      — Nie mam pojęcia — zgięłam nogi w kolanach i owinęłam je sobie rękami. — Mówił też, że ma układ z czarownicą.
      Wzrok Nathana automatycznie powędrował na Jessicę. W tamtym momencie nie dziwiłam się mu, ponieważ jego siostra pojawiła się tak nagle, bez żadnych wyjaśnień. Ja na jego miejscu też podejrzewałabym o to akurat ją, ale od biologicznego ojca wiedziałam, że to nie ona.
      — Ja nie mam z tym nic wspólnego! — ręce czarownicy powędrowały w górę w geście obrony. Gdy napotykała groźne spojrzenie swojego brata, cofnęła się.
      — Wiem — powiedziałam, nim Nathan zdążył otworzyć usta. — Michael wspominał, że to jakaś uzdolniona czarownica i że ma z nią układ...
      — Hilda! — krzyknęła Jessica, ale szybko zakryła sobie dłonią usta, przez co zrobiła się czerwona na twarzy.
      — Kto?! — zapytałam równo z Nathanem.
      — No... To jedna z najpotężniejszych czarownic, która odeszła, a raczej uciekła. Nie odebrano jej mocy, ponieważ nikt nie wie, gdzie się znajduje. Hilda to czarownica, która jako ta z nielicznych zajmuje się czarną magią. Przez cały czas coś kombinowała, eksperymentowała... Nie wiadomo, co miała na celu, ale wywnioskowali, że jest to coś niedobrego. Gdy zaczęła być osądzana o ujawnianie naszego ,,gatunku’’, postanowiła uciekać. Było to jakieś trzysta pięćdziesiąt siedem lat temu. Od tamtej pory nikt jej nie widział, jednak skądś wiadomo, że wciąż żyje... Hilda była podopieczną Ingid, którą czarownice spaliły na stosie za ujawnienie się. To właśnie ona wychowała ją w świecie czarnej magii. Przez nią stała się tajemnicza, zaczęła się oddalać... wciąż o coś wszystkich podejrzewała. Była bardzo nieufna. Czasami zachowywała się jak szaleniec. Kiedyś chciała wywołać wojnę pomiędzy czarownicami, wampirami jak i wilkołakami, ale w porę została powstrzymana. Do tej pory nie wiadomo, czym było to spowodowane, ale krążyły plotki, że chciała za coś zemsty.
      Oniemiała patrzyłam na Jessicę. Trudno było mi uwierzyć w jej słowa. Wciąż dowiadywałam się czegoś nowego, a nie było na to odpowiedzi. To było uciążliwe. Gdy byłam już tak blisko celu, odległość zwiększała się, bo na drodze stawały kolejne zagadki. Miałam ochotę wyjść i wydrzeć się na całe gardło. Może to pomogłoby wydostać się moim emocjom na zewnątrz?
      — Skąd wiesz, że to akurat ona mogłaby wejść w układ z moim ojcem? — zapytałam, uważnie przyglądając się czarownicy.
      — Nie powiedziałam dosłownie, że to ona — pożaliła się siostra Nathana. — Ja tylko ją podejrzewam! To babcia mi o niej opowiadała. Gdy zaczęła zajmować się czarną magią, stała się dla wszystkich postrachem. Oczywiście znajdowali się śmiałkowie, a raczej... Śmiałki? Trochę dziwnie brzmi... Ale nie wszystkie czarownice popierały Hilde. Ta strasznie się rządziła i wciąż chciała coś zmieniać. Już wspominałam, że chciała wywołać wojnę. Może z twoim ojcem coś planuje? On chyba też ma coś w planach... Przecież sama powiedziałaś, że wszedł z kimś w układ.
      — To wszystko jest bez sensu — jęknęłam i złapałam się za głowę.
      Pogubiłam się. Byłam w kropce. Jeszcze nigdy nie czułam się taka... pusta. Prawie zawsze udawało mi się znaleźć wyjście z sytuacji, a teraz było inaczej. Nie mogłam niczego poukładać w głowie, bo jak zaczynałam zastanawiać się nad jednym, to pojawiło się jeszcze więcej tajemnic z nim związanych. Niby wszystko do siebie pasowało, ale tak naprawdę nie chciało się ułożyć w logiczną całość. Zdjęcie, ojciec, jego układ, Jessica, jakaś Hilda, ja jako dhampir... To był koszmar.
      Pokiwałam lekko głową i zamknęłam oczy. Nie mogłam skupić się na żadnej rzeczy. Byłam tym wszystkim zmęczona. Chciałam odpocząć od tych niespodzianek, ale czułam, że to szybko nie minie. Miałam dziwne przeczucie, że już niedługo coś się wydarzy. Coś niedobrego. Ta myśl zaczynała mnie dręczyć i nie poprawiała humoru. Chciałam choć na jeden dzień zapomnieć o wszystkim, obudzić się bez żadnych zmartwień...
      — To z czasem się wyjaśni — Jessica uśmiechnęła się lekko.
      — Jesteś optymistką — spojrzałam na nią spode łba.
      — To zależy — zaśmiała się.
      Popatrzyłam na nią z niedowierzaniem. Nawet w takiej sytuacji nie zadręczała się, tylko uśmiechała. Uśmiech wciąż gościł na jej twarzy. Niby była smutna, ale kąciki jej ust prawie zawsze były uniesione. Zazdrościłam jej tej beztroski, choć w głębi serca miałam przeczucie, że tylko z zewnątrz jest taka pogodna i silna, a w głębi to taka wrażliwa dziewczyna. Zawsze mogła kryć swoje uczucia. Jeśli tak było, to znajdowałam się przed doskonałą aktorką.
      W rękach Jessi pojawi się dym, który zaczął układać się w jakiś kształt. Zaintrygowana przesunęłam się bliżej dziewczyny i przyjrzałam uważnie zjawisku. Nathana to ,,nie obchodziło’’, choć kątem oka również zerkał na siostrę. Obserwowałam, jak dym przybiera kształt twarzy. Otworzyłam szeroko oczy, kiedy zobaczyłam swoją. Jak odbicie w lusterku. Zamrugałam kilkakrotnie oczami i zaskoczona wlepiłam wzrok w czarownicę. Ta uśmiechnęła się ciepło i powiedziała:
      — Spójrz.
      Zrobiłam to, co mi kazała. Twarz była taka sama, jak moja. Różnił się jedynie jej wyraz. Był inny, nie taki, jaki zawsze pojawiał się u mnie. Wyczytałam z niej radość, a przeze wszystkim... siłę, powagę. Tylko oczy pozostawały beztroskie. Tak naprawdę to zawsze byłam słaba. Często nie potrafiłam się postawić, bo bałam się, jak zareaguje ta druga osoba. Z wielką chęcią pomagałam innym, ale nie umiałam poprosić kogoś o pomoc. Wolałam sama radzić sobie z problemami, co czasami nie kończyło się dobrze. Przykładem był dzień, w którym omal nie wywołałam tornada, jak byłam mała, ale wtedy to nie miałam do kogo zwrócić się o pomoc. Zdarzało się, że nie umiałam zawalczyć o swoje, bo wolałam dostosować się do innych w celu uniknięcia sprzeczek. Taka byłam. Słaba.
      — Bądź taka silna — powiedziała z triumfem na twarzy czarownica.
      — Nie umiem — szepnęłam i dodałam w myślach: — ale chciałabym...
      — Umiesz, ale nie chcesz uwierzyć w siebie — na jej twarzy wciąż gościł uśmiech.
      Westchnęłam ciężko i posłałam dziewczynie blady uśmiech. Już sama nie wiedziałam, co miałam o tym wszystkim myśleć. Jessi mówiła do mnie jak matka do swojej córki. Czułam się trochę głupio, bo z wyglądu była w moim wieku.

Rozdział z dedykacją dla Czarownicy Jessi, Mary♥, Eve Lovsed, Avery, Vicky 13, Lady Justice i Emilii DSE! Kocham Was dziewczyny! ♥♥♥ :***
Witam Was kochani! :3
W końcu przybywam do Was z nn! Znowu siedziałam do późna i pisałam ( ciągle piszę w nocy i się nie wysypiam... ). Dziś rozdział jest krótszy niż zazwyczaj, ale już nie chciałam go przedłużać ( poza tym jest późno ). Sytuacja, jaką miałam zamiar opisać, jest trochę długa, więc nie chciałam jej już tutaj wciskać. Mogę jedynie zdradzić, że będzie w niej uczestniczył biologiczny ojciec Andrei, ale Andrei, Nathana, czy Jessici tam nie będzie. Podejrzewacie, kto jeszcze mógłby  uczestniczyć z tej scence? xD Dopowiem jeszcze, że to, czego się tam dowiecie, może Was zszokować xD
A co myślicie o ojcu Andie? To najbardziej mnie ciekawi :3
Hehe. Wiecie co? Ze mną jest chyba coś nie tak, bo nie dobrnęliśmy jeszcze do połowy historii, a ja już napisałam ( w zeszycie ----> wyjątek ) epilog! o.O Dziwne, no nie? xD
Standardowo mam do Was prośbę. Jeśli wyłapaliście jakieś literówki, to prosiłabym o poinformowanie ( łatwiej by było, gdybyście skopiowali odpowiedni fragment, to zawsze pomaga ).
Hm. Za tydzień wyjeżdżam i przez tydzień mnie nie będzie. Z blogami u Was będę starała się być na bieżąco, bo mam internet w komórce ( Więc nie martwcie się! Prędzej czy później się zjawię! ). Kolejny rozdział postaram się napisać na niedzielę, byście nie musieli tyle czekać ;)
WAŻNE!!!! Nie mam pojęcia, czy wszyscy widzieliście, ale w poprzedniej notce wstawiłam zwiastun, jaki zrobiłam sama ( Tak w ogóle... Dostałam się na staż do http://zwiastunowa-wyspa.blogspot.com/ !!! Jaka jestem szczęśliwa! :D ). Tutaj macie bezpośredni link do posta: http://nowy-swiat-andrei.blogspot.com/2015/07/zwiastun.html
Czekam na Wasze opinie kochani! Pozdrawiam Was cieplutko i ślę całusy! :***

Maggie