Rozdział 16

      Już od ponad godziny siedziałam z Nathanem w salonie. Wcześniej oczywiście się umyłam i przebrałam w suche ciuchy, ale oprócz tego to nic innego nie zrobiłam. Siedziałam skulona na fotelu, a ręce miałam owinięte wokół swoich nóg. Wciąż się trzęsłam ze strachu, a w tej pozycji czułam się bezpiecznie. Byłam pod ostrzałem spojrzenia Nathana, który bacznie mi się przyglądał. Mimo zgaszonego światła i tak to widziałam, ale starałam się nie zwracać na to uwagi. Chciałam o tym wszystkim zapomnieć, ale nie byłam w stanie. To co się wydarzyło, było okropne. Zapadło mi głęboko w pamięci i bałam się, że szybko nie pozbędę się tego wspomnienia. Po policzku ciągle spływały mi pojedyncze łzy, których nie byłam w stanie pohamować. Mimo iż chciałam to zrobić, nie udawało mi się to. Oparłam głowę na swoich kolanach i wpatrzyłam się w tańczący ogień, który palił się w kominku. Nathan musiał go rozpalić, bo ja nie byłam w stanie. Przez cały ten czas odkąd siedziałam tu z nim, nie odzywaliśmy się od siebie. Wciąż byłam tym wszystkim roztrzęsiona i jak tylko chciałam coś powiedzieć, to z moich ust nie wydobywały się żadne słowa. Co najwyżej cichy szloch. To wszystko było dla mnie czymś nie do ogarnięcia. Nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim myśleć. Chciałam zniknąć, zapomnieć.

      — Dlaczego? — zapytałam cicho z nadzieją, że Nathan zrozumie moje pytanie.

      Chciałam wiedzieć, dlaczego ten facet mnie zaatakował. Nie mogłam tego zrozumieć. Nie wiedziałam, jaki on miał w tym cel. Przecież ja mu nic nie zrobiłam! Odruchowo przyłożyłam trzęsącą się dłoń na miejsce, w które mężczyzna wbił mi kołek. Krew już dawno przestała lecieć, ale rana do końca się nie zagoiła. Wciąż się sączyła. Nathan powiedział, że szybko się zagoi. Nie wiedząc czemu, uwierzyłam mu. Ja już wierzyłam we wszystko. Chyba...

      — Dlaczego chciał cię zabić? — Nathaniel chciał się upewnić. Spojrzałam na niego załzawionymi oczami i potaknęłam głową. Chłopak westchnął. — Wiesz... Nie jesteś normalną osobą...

      — To wiem — powiedziałam beznamiętnie, patrząc mu prosto w oczy. — Już od dawna.

      — Nie chodzi mi o to... — zaczął niepewnie, a ja posłałam mu pytające spojrzenie. — Nie jesteś... Do końca człowiekiem.

      Podniosłam jedną brew. Nie wiedziałam, co jego słowa mogły oznaczać. Już odkąd odkryłam swój dar wiedziałam, że nie jestem normalna. To było pewne, bo żaden normalny człowiek nie posiada takich umiejętności, jak ja. Nie wiedziałam jednak, dlaczego powiedział, że nie jestem do końca człowiekiem. Przecież ja nim byłam. Nie robiłam niczego, co nie byłoby ludzkie...

      — Ale nie wiem, czy ona mówiła prawdę — dodał szybko.

      — Jaka ona? — zamurowało mnie.

      Zapadła głucha cisza. Patrzyłam wyczekująco na Nathana, ale ten w ogóle się nie odzywał, co zaczęło mnie powoli denerwować. Nie mogłam znieść tego, że ciągle były jakieś tajemnice! To naprawdę rozbiło się okropne szczególnie, że nikt o niczym nie wiedział, a teraz miałam jeszcze przeczucie, że Nathaniel wie o czymś, o czym ja nie mam zielonego pojęcia! Przecież to on znalazł mnie, jak ten facet chciał mnie zabić. Do tego on i mężczyzna rozmawiali ze sobą, jakby się już znali. To mi nie grało i musiałam się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi!

      — Chyba powinnam coś wiedzieć, nie uważasz? — zapytałam, a słowa z ledwością przeszły mi przez gardło.

      — Hm — zamyślił się na chwilę. — Pamiętasz, co robiłaś, jak byłaś pijana?

      — A... Powinnam wiedzieć? — spytałam niepewnie. Nie wiedziałam, co to ma wspólnego z tą kobietą, o której chcę zyskać jakiekolwiek informacje. Zaczęłam się bać, że mogłam zrobić naprawdę coś głupiego, skoro Nathan zadał mi takie pytanie.

      — Raczej tak — westchnął, a moje serce zaczęło walić jeszcze mocniej. — Wiesz... Alkohol nieźle uderzył ci o głowy. Nie wiedziałaś co robisz... Zachowałaś się jak jakaś wariatka i podpaliłaś las. Do tego nie chciałaś ugasić pożaru... Andrea. Musisz zapanować nad swoją mocą. Po pijaku człowiek robi różne rzeczy, ale w twoim przypadku jest to naprawdę niebezpieczne. Mogłaś zrobić komuś krzywdę, a do tego prawie nas zdradziłaś. Choć i tak nie ma to znaczenia, bo nas znaleźli... Ale pomyśl, co by było, gdyby taki Jared zobaczył, co odwalasz? To nie jest codzienny widok. Nie wiem, co by się stało, gdybym za tobą nie poszedł.

      Przerwał, by przyjrzeć mi się uważnie. Przełknęłam z trudem ślinę, bo nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Nie sądziłam, że robiłam takie coś. Przez bardzo długi czas mrugałam oczami i powoli przetwarzałam w głowie, co przed chwilą powiedział Nathan. Nie sądziłam, że alkohol tak na mnie może zadziałać. Teraz zrozumiałam, że powinnam go unikać, ale miałam teraz kolejne zmartwienie. Nathan odkrył moją tajemnicę. Mój największy sekret... Ale to nie miało być tak! On nie mógł tego wiedzieć! Obiecałam sobie, że nikt o tym się nie dowie! Złamałam dane sobie słowo i to przez swoją głupotę! Teraz byłam pewna, że wyląduję z psychiatryku! Kiedyś za takie coś spalono by mnie na stosie! A teraz? Ja nie chciałam trafić do domu dla obłąkanych! Ja nie mogłam! Straciłam wszystko. Swoje marzenia. Ludzie dowiedzą się o moim darze i nie będę miała życia. Stanę się jakąś atrakcją i pewnie dadzą mnie na jakieś dziwne badania, by się dowiedzieć, skąd to u mnie się wzięło. Ja nie mogłam na to pozwolić. Ludzie nie mogli o niczym wiedzieć.

      Nie wiedząc kiedy, wstałam ze swojego miejsca, zaczęłam się powoli wycofywać do tyłu w stronę drzwi wyjściowych. Chciałam uciec i już nigdy nie wracać. Musiałam zniknąć, by być bezpieczna. Nie obchodziło mnie, że nie będę miała gdzie zamieszkać. Ukryłabym się w jakimś lesie i jakoś wszystko by się samo potoczyło. Ważne, że nikt by nie wiedział, gdzie się znajduję. W mieście nie było mowy by się ukryć, ponieważ całą sprawę by nagłośnili i pokazali moje zdjęcie. Ludzie zaczęliby się za mną rozglądać i w takich miejscach nie byłabym bezpieczna. Nathan zobaczył, co mam zamiar zrobić i również wstał ze swojego miejsca. Ogarnęła mnie panika. Zaczęłam się trząś ze strachu i coraz szybciej cofać się w stronę drzwi. Poczułam, że wpadłam na ścianę. Wymacałam drzwi, a następnie klamkę i otworzyłam wyjście. Już miałam uciekać, gdzie pieprz rośnie, ale Nathan w porę mnie złapał za rękę, której nie mogłam wyrwać z jego mocnego uścisku. Powstrzymałam pisk, bo nie chciałam obudzić przyjaciół. Przemknęło mi przez myśl, że to już koniec.

      — Gdzie się wybierasz? — zapytał lekko zdziwiony.

      — Daleko stąd! Puść mnie! — warknęłam i zaczęłam się szarpać.

      — Nigdzie nie idziesz — powiedział i z powrotem zaciągnął mnie do środka. Byłam za słaba, by mu się przeciwstawić. Znalazłam się w kropce.

      — Czego ode mnie chcesz? — jęknęłam, a po mojej twarzy zaczęły spływać pojedyncze łzy.

      — Ja od ciebie nic nie chcę — powiedział, nie ukrywając zdziwienia moją reakcją. — Powiedz tylko, co ty wyprawiasz?

      — Uciekam? — zapytałam, co wydawało mi się głupie.

      — Dlaczego, jeśli można spytać? — Wciąż był zszokowany zaistniałą sytuacją, ale to bardzo go ciekawiło.

      — Bo... — nic nie mogłam powiedzieć. Słowa nie chciały mi się przecisnąć przez gardło.

      Wyrwałam rękę z uścisku Nathana i cofnęłam się na bezpieczną odległość, po czym kucnęłam w kącie. Skuliłam się w nim i wlepiłam wzrok w podłogę. Kątem oka widziałam, że chłopak wciąż mi się uważnie przygląda, co mi się nie podobało. Bardzo chciałam zniknąć. Zaczęłam nawet żałować, że się urodziłam. Nathaniel odkrył moją tajemnicę, a ja przez swoją głupotę pomogłam mu w tym. Czułam się z tym podle, bo obiecałam sobie, że nikt o tym się nie dowie. Teraz chłopak będzie mógł to wszystkim opowiedzieć, a ja bałam się tego najbardziej. To nie miało tak wyglądać. Jestem skończoną idiotką.

      — Nikomu nic nie powiem — Nathan ponownie się odezwał, a powiedział to tak kojąco i wiarygodnie, że zaczęłam się głupio czuć, że się tak zachowywałam.

      — Czyli... — podniosłam głowę i popatrzyłam na niego niepewnie. — Nie wyślesz mnie do psychiatryka?

      To pytanie wydawało mi się głupie. Przecież zapewnił mnie, że nikomu nic nie powie. Chciałam się jednak upewnić, bo to wszystko wydawało mi się niewiarygodne. Miałam przeczucie, że to jakaś głupia gra. Nathan na potwierdzenie swoich słów uśmiechnął się szczerze. Odpowiedziałam mu nieśmiałym uśmiechem.

      — Widzisz... Ja też nie jestem normalny — powiedział pewny siebie.

      Zatkało mnie. Zaczęłam gwałtownie mrugać, bo jego słowa wydawały mi się być jakimś złudzeniem. Byłam pewna, że się przesłyszałam, jednak mina chłopaka mówiła co innego. Zaczęłam nawet wierzyć, że on też może mieć jakieś moce. Podobne do moich. Nawet się z tego ucieszyłam, ale naszła mnie myśl, że może robić sobie ze mnie jakieś żarty. Wzięłam głęboki wdech i zgarnęłam włosy do tyłu, bo zasłaniały mi cały widok. Jak słyszałam ten głos w głowie, to on powiedział, że muszę ufać Nathanowi. Mówił to to tak, jakby wydawał mi jakoś rozkaz. Teraz jak dłużej się nad tym zastanawiałam, to wydawało mi się, że głos mówił prawdę. Że był święcie przekonany o tym, co mówił. Zagryzłam dolną wargę.

      — A co mają znaczyć twoje słowa? — wydukałam, na co Nathan się tylko uśmiechnął.

      — Hm. Jak ci to powiedzieć? — zastanowił się na moment, a mnie ogarnął lęk. Nie wiedziałam, dlaczego? — Nie jestem człowiekiem- zaczął powoli, a ja słyszałam, jak serce zaczyna mi szybciej bić. Te słowa podziałały na mnie jak wiadro z zimną wodą. — Jestem wampirem.

      Cała zesztywniałam. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Spodziewałabym się wszystkiego, ale nie takiej odpowiedzi. Nie tego, że Nathan mógłby być wampirem. Był to dla mnie szok szczególnie, że takie istoty nie istnieją. Byłam pewna, że robi sobie ze mnie jakieś jaja. Wydawało mi się to niewiarygodne, ale było przeciwnie. Co chwila otwierałam buzię, by coś powiedzieć, ale z moich ust żadne dźwięki się nie wydobywały i musiałam je zamykać. Musiało to wyglądać bardzo śmiesznie, ale mało co mnie to obchodziło. W głowie wciąż huczały mi jego słowa. Było to nieznośne, ale nic nie mogłam na to nic poradzić. Patrzyłam tylko na niego oniemiałym wzrokiem. Na nic innego nie było mnie stać.

      — Powiesz coś w końcu? — Nathan zaczął się niecierpliwić i pomachał i dłonią przed oczami. Zamrugałam gwałtownie.

      — To jakiś tani żart? — wykrztusiłam z siebie, a uśmiechałam się przy tym z drwiną.

      — Nie — powiedział pewny sobie.

      — Czy ty siebie słyszysz? — zapytałam go, nie kryjąc niedowierzania.

      — Jak najbardziej — potwierdził, patrząc na mnie uważnie.

      — Jesteś... — nie wiedziałam, jakie mam dobrać słowa. Uważałam go w tym momencie za jakiegoś idiotę. Kto normalny wygadywałby takie rzeczy? — Na mózg ci siadło?

      — Andrea — westchnął ciężko. — Ja wiem, że jest w to trudno uwierzyć, bo to wydaje się nierealne, ale tak jest naprawdę. Oprócz wampirów żyją jeszcze na tym świecie inne stworzenia, które występują w legendach. My musimy się ukrywać, bo ludzie nie mogą się o nas dowiedzieć...

      — No dobra — przerwałam mu i spojrzałam na niego podejrzliwe. — Załóżmy, że jesteś tym wampirem. Teraz takie pytanie... Po co mi to mówisz?

      Na pewien moment zapadła cisza. Czekałam cierpliwie, aż Nathan w końcu odpowie mi na moje pytanie, bo naprawdę byłam tego ciekawa. Wydawało mi się, a raczej byłam pewna tego, że nie mówił tego od tak. Przecież powiedział, że muszą się ukrywać, a skoro tak, to czemu mi o wszystkim powiedział? Jak tajemnica to tajemnica. Nie ma mowy, by coś zdradzić! Zaczęłam się bawić swoimi placami. Przestałam dopiero wtedy, gdy Nathan ponownie się odezwał.

      — Jesteś kim podobnym — wypalił, co wywołało na mojej twarzy szok.

      — Niby skąd to przekonanie o tym? — zapytałam słabo. Musiałam oprzeć się o ścianę, by nie upaść.

      — Pewna osoba mi o tym powiedziała...

      — Ciekawe kto? — zapytałam z sarkazmem.

      — Czarownica — powiedział beznamiętnie.

      Ze zdziwienia otworzyłam buzię. Nie mogłam się opanować. Właśnie usłyszałam już kolejne słowa, które wydawały mi się jakąś głupotą! Czarownica! Jeszcze czego! Wiedziałam, że żyły w średniowieczu, choć to nie była prawda, bo uznawano za nie kobiety, które po prostu znały się na ziołach i tym podobne. Osądzali je za jakąś magię, choć to było kłamstwo i biedne były spalane na stosie. A były niewinne. Teraz Nathan wyskoczył mi z gadką, że wie, kim jestem, bo powiedziała mu o tym czarownica, której tak naprawdę nie ma! Jemu już całkiem odbiło! To wszytko było chore!

      — Czy ty robisz sobie ze mnie jakieś jaja? Myślisz, że ja wierzę w te wszystkie bajki? — zapytałam wprost i przyglądałam się uważnie chłopakowi.

      — To nie są żadne bajki — powiedział pewnie, zaprzeczając przy tym rękoma, a ja zaczerpnęłam ze świstem powietrza.

      Pokręciłam z niedowierzaniem głową i powoli zaczęłam iść w stronę schodów. Chciałam jak najszybciej zniknąć. Uważałam Nathana za jakiegoś wariata, bo to co mówił, było dla mnie czymś nie do ogarnięcia. Nie chciałam w to wierzyć. To wszystko to był jakiś absurd. On chciał ze mnie zrobić jakąś idiotkę. Pewnie myślał, że uda mu się mnie nabrać.

      —  Nie chcesz wiedzieć, kim jesteś? — spytał lekko zdziwiony.

      — Nie wiem — powiedziałam niepewnie. — Już za wiele powiedziałeś. To wszystko... Jest jakieś kłamstwo!

      — Wcale nie! — zaprzeczył, a we mnie zakipiało. Nie sądziłam, że on może wygadywać takie bzdury.

      Oderwałam od niego wzrok, po czym odwróciłam się na pięcie i pobiegłam na górę, by zaszyć się w swoim pokoju. Musiałam to wszystko na spokojnie przemyśleć.

***

      Do samego rana nie zmrużyłam oka. Choćby nawet na chwilę. Nie mogłam zasnąć, ale to mi nie przeszkadzało. Nawet nie odczuwałam zmęczenia, co było do mnie całkiem niepodobne. Przez cały ten czas toczyłam walkę z myślami, która wydawała mi się być nielogiczna, bezsensowna. Nie mogłam znaleźć wytłumaczenia na to, co się działo. Jeszcze nigdy nie przypuszczałam, że może mnie spotkać takie coś. Nie wiedziałam, co mam zrobić. Zostałam zaatakowana przez faceta, którego w ogóle nie znałam, a to jeszcze Nathan powiedział, że jestem kimś podobny do niego! Chciało mi się z niego śmiać, ale mówił śmiertelnie poważnie. Zaczynałam żałować, że nie pozwoliłam mu powiedzieć tego, co chciał, ale to było już dla mnie za wiele. Nie mogłam tego znieść. Wydawało mi się, że żyję w innym świecie. Było to po części prawdą, bo mój dar nie był normalny, ale... To było coś więcej. To już nie było to samo. Wszystko się zmieniło. Kiedyś żyłam w przekonaniu, że jestem wyjątkowa i że nie ma takiej drugiej osoby. Teraz po tym co powiedział Nathan, zaczęłam myśleć inaczej. To wszystko wydawało mi się być jakimś snem, z którego zaraz się wybudzę. Bardzo chciałam dowiedzieć się o tym wszystkim więcej, ale nie byłam pewna, czy wytrwam do końca. Te wszystkie bzdury... Musiałam trochę odpocząć.

      — Długo tak siedzisz? — zapytała zaspana Nicole. Przetarła oczy i zerknęła na mnie trochę zdziwiona.

      — Możliwe- szepnęłam i spuściłam wzrok. Byłam zazdrosna, że ona nie przechodziła tego, co ja. Szczęściara.

      Dziewczyna ziewnęła potężnie i się przeciągnęła. Nie zwracałam na nią nawet najmniejszej uwagi. Chciałam zniknąć. Chociaż raz oddalić się od tych wszystkich trosk. Naprawdę było mi trudno, a nikt nie zdawał sobie z tego sprawy. To całe moje życie było nie fair. Dlaczego tak było?

      — Wszystko ok? — zapytała Nicole. Dopiero teraz zorientowałam się, że od dłuższego czasu mi się przygląda. Popatrzyłam na nią i uśmiechnęłam się przekonująco, choć wiedziałam, że wyszło mi to marnie, bo dziewczyna nie zmieniła wyrazu twarzy. Westchnęłam ze zrezygnowaniem.

      — Tak. Wszystko jest w jak najlepszym porządku — zapewniłam. Czułam się źle, że okłamywałam sama siebie. Robiłam wszystko, by o tym zapomnieć, ale wiedziałam, że moje próby i tak nic nie zmienią. Tego nie da się wymazać z pamięci.

      — Ale nie wyglądasz za dobrze... — bąknęła nieśmiało dziewczyna, a ja popatrzyłam na nią wilkiem.

      Wstałam leniwie łóżka, po czym skierowałam się do łazienki. Zamrugałam gwałtownie, bo dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że noga mnie już nie boli. Wstrzymałam oddech, bo wydawało mi się to niemożliwe. Szybkim krokiem weszłam do jasnego pomieszczenia — kolor biały wyjątkowo mi nie przeszkadzał, choć kiedyś byłabym z tego powodu wściekła jak osa — i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Skrzywiłam się, bo zrobiłam to głośniej, niż zamierzałam. Westchnęłam ciężko. Czasami robiłam wszytko nie tak, jak chciałam. Podniosłam swoją nogę, którą miałam "ranną". Otworzyłam szeroko oczy, bo po opuchliźnie nie było już żadnego śladu. Drżącą dłonią dotknęłam swojej nogi w miejsce, gdzie powinna się ona znajdować. Zaczęłam przesuwać opuszkami palców po skórze. Dolna warga zaczęła mi lekko drżeć, dlatego ją zagryzłam. Nawet nie zauważyłam, kiedy po policzkach zaczęły mi spływać niewielkie łzy, które szybkim strumieniem skapywały na podłogę, obijając się o nią i wydając dźwięk podobny do plusku. Zamurowało mnie to, bo nie powinnam słyszeć takich rzeczy.

      — To tylko sen — szepnęłam i przełknęłam głośno ślinę. Tak bardzo chciałam, by to była jednak prawda.

      Oparłam się o ścianę i zesunęłam się na zimną podłogę. Zgięłam nogi w kolanach i oparłam na nich łokcie, by móc złapać się za głowę. Zacisnęłam ręce w pięści, przez co wyrwałam sobie nieświadomie kilka włosów. Nie obchodziło mnie to. Spuściłam smutny wzrok na podłogę. W kafelkach zobaczyłam swoje odbicie. Nie było tak bardzo widoczne, ale zauważyłam, że byłam bardzo blada. Byłam pewna, że było to przez światło, które się odbijało, ale wolałam się jeszcze upewnić. Moje serce przyspieszyło, a ja wstałam na równe nogi i niepewnie podeszłam do lustra, znajdującego się nad umywalką. Lękliwie w nie spojrzałam.

      Widok, który zastałam nie był codzienny, ale moje przypuszczenia się potwierdziły. Byłam na twarzy blada jak papier. Było to bardzo widoczne szczególnie, że miałam włosy koloru ciemnego brązu, które opadały na cześć mojej buzi. Moje lekko rozchylone usta, które układały się na kształt jakiegoś dzióbka, były barwy lekko różanej. Tak samo jak policzki. Wyglądało to tak, jakbym była wykuta z jakiegoś marmuru. Mój wygląd przypominał posąg. Gdyby nie to, że mrugałam oczami, to byłoby można pomyśleć, że tak jest. Opuszkami palców dotknęłam swojego odbicia. Szybko jednaj oderwałam rękę i zakryłam nią swoje usta. Po policzkach zaczęły mi spływać łzy. Nie wiedziałam, czemu. Może dlatego, że stawałam się podobna do Nathana? Tak. Powiedział, że tak jest. Czy ja naprawdę mogłabym być kimś podobnym do niego? Może powinnam była mu uwierzyć ?

     Odwęglam wzrok od swojego odbicia. Nie mogłam uwierzyć w to, że w tak szybkim czasie się zmieniłam. To wszytki było bardzo dziwne. Miałam mętlik w głowie i próbowałam go rozwikłać, ale to szło na marne. Nie potrafiłam znaleźć na nic żadnego racjonalnego wytłumaczenia. Moją jedyną szansą był... Nathan. Nie sądziłam, że tak mogłoby być, ale wydawało mi się, że on wiedział o mnie więcej, niż ja sama. Możliwe było, że to co powiedział mi do tej pory, było prawdą, ale mogło być też i inaczej. Nie wiedziałam już sama, co miałam zrobić. To wszystko było bardzo dziwne. Wszystko.

***

      Od ponad godziny siedziałam w szopie — dokładniej w drzwiach — gdzie było narąbane drzewo. Nikt nie wiedział, że tutaj byłam, ale bardzo mnie to cieszyło. W końcu mogłam pobyć w ciszy i w spokoju. Wybrałam akurat to miejsce, ponieważ uwielbiałam przebywać w pomieszczeniach, gdzie było czuć zapach drewna. To dawało na swój sposób ukojenie, a ja czułam się, jakbym na nowo wracała do życia. Czasami zaczynałam żałować, że nie mieszkałam w lesie. Było to moje marzenie, odkąd skończyłam dziesięć lat. Wzrok utkwiłam w zieloną trawę, gdzie widziałam mrówki, które jak zawsze chodziły w te i we w te. Podziwiałam te malutkie stworzonka, że mimo iż były bardzo malutkie i to jeszcze były jednymi z najmniejszymi zwierzątek, to wciąż ciężko procowały, mimo tych wszytych rzeczy, które je spotykały. Zazdrościłam im, bo też bym tak chciała. One procowały, ale nie musiały się zamartwiać. Ja jako człowiek zmartwień miałam wiele. Jeszcze nie było dnia, gdzie żadne by mnie nie dopadło. Możliwe było, że przesadzałam, ale miałam dziwne przeczucie, że będzie jeszcze gorzej, niż jest. Chciałam odgonić od siebie tą myśl, ale nie potrafiłam i czułam się z tym bardzo źle. Tak bardzo chciałam zniknąć i raz w życiu o wszystkim zapomnieć. Wiedziałam, że było to niemożliwe.

      Tylko jedno sprawiało uśmiech na mojej twarzy — nie duży, ale chociaż lekki — a mianowicie to, że z bezchmurnego nieba, ciepłe promienie słońca padały na ziemię, co dodawało uroku całemu miejscu. Nie było tak ponuro jak zazwyczaj. Słońce pobudzało do życia. Dzięki temu w oddali słyszałam, jak ptaki ślicznie śpiewają, co samo zapraszało, by się do nich dołączyć i śmiać się wesoło. Chciałam to zrobić, ale nie miałam na to siły. To wszystko przez to, że nie potrafiłam się cieszyć z tego, co działo się dookoła. Siedziałam w cieniu, bo przebywając na słońcu czułam się źle. Bolała mnie bardzo głowa. Westchnęłam. Nie wiedziałam, co się ze mną działo.

      W pewnym momencie wstałam ze swojego miejsca. Chciałam pójść do domku i się położyć. Szybkim krokiem przeszłam przez całą drogę, dzieląca mnie od szopy do domu. Zatrzymałam się dopiero niedaleko drzwi. Właśnie zauważyłam, jak na dwór wychodziła Nicole z Matthewem. Nie wiedząc dlaczego, schowałam się za ścianą. Wychyliłam tylko lekko głowę, by mieć przyjaciół w zasięgu wzroku. Otworzyłam szeroko buzię, bo jak tylko zamknęli za sobą drzwi, to... Chłopak objął dziewczynę w pasie, a ta wtuliła się w niego. Nawet się pocałowali! Myślałam, że padnę, jak to zobaczyłam. Był to dla mnie szok, ponieważ nie wiedziałam, że oni mogą być razem. Nikomu nic nie powiedzieli. Nawet Nicole przy mnie milczała! W sumie to się jej nie dziwiłam, bo ja sama nie chciałabym rozpowiadać, że mam chłopaka, ale przecież... Przecież to Ruda i Matthew! Dlaczego to kryli, skoro to nasi przyjaciele? Byłam tym zaskoczona, ale cieszyłam się, że są razem. Ładnie ze sobą wyglądali. Pasowali do sobie. Obydwoje spokojni, ale weseli... Idealnie się dobrali. Uśmiechnęłam się lekko, bo cieszyłam się, że byli szczęśliwi, a wskazywało na to to, że uśmiechali się do siebie słodko, a mi zrobiło się ciepło na sercu.

      Nagle ogarnęło mnie poczucie zazdrości. Zmarszczyłam czoło. Zorientowałam się, że oto właśnie wszyscy z moich przyjaciół byli z kimś związani, a co najlepsze, wszyscy moi przyjaciele to pary! Przyłożyłam pięść do serca i zamknęłam oczy. Tak. To była zazdrość. Dlaczego ja nie miałam chłopaka? Sama nie wiedziałam. Może było to spowodowane tym, że nikomu nie dawałam szansy? W tym właśnie momencie przypomniał mi się Eric. Jego odrzuciłam. Mogłam jakoś to inaczej rozegrać, ale nie umiałam. Co się stało, to się nie odstanie. A Nathan? Zaśmiałam się cicho. Po raz pierwszy od dawna. Wydawało mi się być śmiesznym to, że chłopak mógłby coś do mnie czuć. Zresztą... Ja też nie darzyłam go szczególną sympatią.

      Westchnęłam cicho i jak tylko moi przyjaciele byli daleko, w końcu poszłam w stronę drzwi. Weszłam do środka. Wszyscy siedzieli w salonie i się śmiali z żartów Jareda. Przewróciłam oczami. Po cichu skierowałam się na schody. Najciszej jak się dało po nich weszłam. Po przebytej drodze przeszłam niewielki kawał korytarza i weszłam do swojego pokoju, który dzieliłam z Nicole. Zdziwiło mnie to, że ktoś odwrócony tyłem do mnie, siedział na moim łóżku. W pierwszej chwili chciałam wyjść z pomieszczenia, ale poznałam charakterystycznie ułożoną czarną czuprynę. Nathan.

      — Yyy... Nie pomyliły ci się pokoje? - — zapytałam niepewnie.

      Chłopak na dźwięk mojego głosu odwrócił się w moją stronę. Miał śmiertelnie poważny wyraz twarzy, że zaczęło mnie to niepokoić. Przełknęłam nerwowo ślinę, bo nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy nie. Stałam jak ta głupia i tylko przystawałam z nogi na nogę. Nie widziałam, jak inaczej mam się zachowywać. Domyślałam się jedynie tego, że Nathan chciał porozmawiać o tym, co wcześniej.

      — Dobrze myślisz — powiedział, a mnie zatkało. Czy on właśnie odpowiedział na moje myśli?

      — Czy... — Chciała się go zapytać, czy wyczytał to telepatycznie, ale słowa nie chciały wyjść z moich ust. Spuściłam wzrok. — To... Mów.

      — Może usiądziesz? — zapytał przekonująco, co mnie zdziwiło.

      Popatrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. Zachowanie Nathana coraz częściej zaczynało mnie zaskakiwać. Najpierw jest cyniczny, a później taki milusi? Niemożliwe! Coś musiało się stać! On coś musi kombinować. Niepewnie zamknęłam na łóżko.

      — Nie. Postoję — powiedziałam pewna siebie.

      — Jak chcesz — wzruszył ramionami.

      Przełknęłam ślinę. Już po raz kolejny. Chyba już zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Nie jest to niemożliwe. Wlepiłam wzrok w podłogę i czekałam, aż chłopak zacznie mówić, ale wciąż między nami panowała cisza, która zaczynała mnie denerwować, a jednoczenie niepokoić. Nie lubiłam, kiedy było tak cicho, a szczególnie w obecności Nathaniela. Jakoś nie mogłam tego znieść, bo czułam się dziwnie. Kątem oka widziałam, jak ten mi się przygląda. Serce zaczęło mi szybciej bić.

      — Powinnaś w końcu poznać prawdę — odezwał się, a ja na chwilę wytrzymałam oddech.

      — Jaką prawdę? — zapytałam cicho. W moim gardle powstała wielka gula. Musiałam chrząknąć.

      — Jak to jaką? — zaśmiał się, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam. — Nigdy się nie zastanawiało, kim jesteś?

      — No... Tak, ale... Skąd ty możesz to niby wiedzieć? — spytałam, patrząc na niego podejrzliwie.

      — Już mówiłem — westchnął zrezygnowany. — Od czarownicy.

      — Nie wierzę ci — wypaliłam i nagle poczułam się głupio. Nie chciałam powiedzieć tego tak wprost, ale czasu nie mogłam cofnąć.

      — Masz prawo, ale pozwól mi kontynuować — poprosił, a ja kiwnęłam głową na znak zgody. — W dniu, jak poszłaś z resztą na spacer, ja powiedziałem, że coś popsuło mi się w aucie i muszę zostać. To było kłamstwo. Tak napra...

      — Domyśliłam się — przerwałam mu w pól słowa, ale zaraz się uciszyłam, bo Nathan popatrzył się na mnie w taki sposób, że niemal padłam trupem. Zrobiłam minę niewinnego dziecka. — Mów dalej — bąknęłam.

      — Tak naprawdę poszedłem do lasu. Miałem zamiar wybrać się na polowanie... Już ci mówiłem, że jestem wampirem — powiedział, gdy ja posłałam mu pytające spojrzenie w momencie, w którym wspomniał o polowaniu. I tak nie wierzyłam w to, kim jest, ale wolałam się już nie odzywać, jeśli chciałam być żywa. Nathan natomiast kontynuował. — W czasie drogi spotkałem czarownicę. Wampiry i one to wrogowie, więc zdziwiłem się, że zaczęła ze mną rozmowę. Zazwyczaj siebie unikamy, bo nie chcemy mieć ze sobą nic wspólnego. Stara zaczęła mi mówić o tobie. Dziwiłem się, że w ogóle ciebie zna. Z czasem powiedziała mi, kim jesteś. Na początku jej nie wierzyłem, bo zawsze mógłby to być jakiś podstęp. Uwierzyłem jej dopiero wtedy, jak zacząłem ci się bardziej przyglądać. Zauważyłem u ciebie zmiany. Chociażby w wyglądzie. Owszem. Już wcześniej zaczynałaś się zmieniać, ale myślałem, że jesteś po prostu chora, czy coś. Stałaś się nienaturalnie blada. Pewnie to zauważyłaś. Nawet masz inny zapach — W tym momencie wziął głęboki wdech, a ja niemal zachłysnęłam się powietrzem. Po plecach przeszły mnie ciarki. Chciałam to zostawić bez komentarza. Nathan widząc moją reakcję, zaśmiał się wesoło. — Wiesz. Jest to inny zapach niż u typowych wampirów. Przyciąga nie tylko ich, ale i wilkołaki.

      — Wilkołaki?! — pisnęłam, ale szybko zakryłam sobie ręka usta. Ma twarz Nathaniela wstąpił szeroki uśmiech.

      — Tak — potwierdził, a uśmieszek nie schodził z jego twarzy. — Wilkołaki... Cóż. Jednych już poznałaś. To ci, których widziałaś, jak siedziałaś na drzewie.

      — Skąd wiesz, że ich widziałam? Nie powiedziałam ci o tym! — głos lekko mi się trząsł. Przerażało mnie to, że on o wszystkim wiedział.

      — Czarownica mi powiedziała.

      — Czarownica mi powiedziała, czarownica mi powiedziała. Czarownica wszystko ci powiedziała! — krzyknęłam. Zaczynało mnie to denerwować.

      — Bo tak było — powiedział szczerze i popatrzył na mnie lekko zdziwiony.

      — A choć przez chwile nie pomyślałeś, dlaczego ci o tym powiedziała? — zapytałam. Byłam tego bardzo ciekawa.

      — No właśnie. — Przybrał smutny wyraz twarzy. — Wciąż nad tym myślę. Nie mówiła nic więcej oprócz tego, że sama powinnaś się o tym dowiedzieć, i że niedługo to nastąpi.

      Zatkało mnie. Nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy płakać. To brzmiało poważnie, ale nie chciałam brać tego do serca. Nie wierzyłam w to. To wszystko było jedną, wielką bzdurą. Dziwiłam się, że jeszcze nie wybuchłam śmiechem. Powinnam wyśmiać Nathana, ale jakoś nie potrafiłam. Jakaś cząstka mnie mówiła mi, że to może być prawda I to jest prawda. Wierz mu, bo on wie, co mówi. Wstrzymałam oddech. Już byłam pewna, że ten głos nie zostawił. Że ta osoba mnie zostawiła! A teraz znowu rozbrzmiewa w mojej głowie i śmie mi mówić o jakiś bzdurach! Jak tam można?!

      — O proszę! — Nathan się zaśmiał. To był naprawdę szczerzy śmiech, a nie udawany. — Więc tak się z tobą kontaktuje!

      — Czarownica? — zapytałam, bo byłam pewna, że tak właśnie jest.

      — Tak — potwierdził. Spodziewałam się takiej odpowiedzi, ale i tak otworzyłam szeroko buzię. — Co?

      Pokręciłam lekko głową. To było dziwne. Naprawdę. Chwilami miałam wrażenie, że jest to jakiś dziwny, głupi sen, ale jak tylko chciałam się z niego wybudzić, zdawałam sobie sprawcę, że jest to jawa, w której niestety jestem. Zawsze żyłam w przekonaniu, że jestem dziwna i jestem najdziwniejszym przypadkiem na świecie. Po wcześniejszej rozmowie z Nathanem zaczynałam w to wątpić, a teraz? Zrozumiałam, że cały świat jest dziwniejszy, niż myślałam. Że to wszystko kryje w sobie tyle tajemnic, o których człowiek nie jest w stanie się dowiedzieć, bo jest normalny. Ja nie jestem i ta tajemnica została mi powierzona. Nie chciałam jednak w nią wierzyć. Nie miałam nawet zamiaru przyjąć tej prawdy do wiadomości.

      — Andrea — Nathan westchnął i popatrzył na mnie naprawdę poważnie. Mówiły mi o tym jego oczy, twarz... Wszystko! — Powinnaś o tym wiedzieć. Jesteś w połowie człowiekiem, a w połowie... Wampirem.

      Zachłysnęłam się powietrzem. Spodziewałbym się wszystkiego, ale nie tego. Nie... Nie... Nie... To nie mogła być prawda! Ale... Ale wszystko na to wskazywało! Nathan powiedział, że jestem do niego podobna. To o to mu chodziło! Że jestem w połowie wampirem! Tyle, że ta szokująca wiadomość nie chciała mi się zadomowić w głowie. Uwierzyłabym we wszystko, ale w to? No proszę! Chciałam, by Nathaniel zaczął się śmiać i żeby powiedział, że to głupi żart, ale nic nie wskazywało na to, by moja prośba się spełniła. Ta szokująca wiadomości była dla mnie jak cios sztyletem w plecy. Nie sądziłam, że mogłabym być taką... Tym czymś!

      Pokręciłam powoli głową. Na nogach jak z waty, zaczęłam się wycofywać do tyłu. Jak tylko poczułam, że wpadłam na ścianę, wymacałam ręka klamkę i odtworzyłam drzwi na oścież, które były obok mnie. Wybiegłam z pokoju niczym torpeda, pozostawiając oniemiałego Nathana samego w pokoju. Zbiegłam po schodach na sam dół, gdzie rzuciłam się do drzwi jak osoba, która uciekała przed stadem wilków. Dlaczego właśnie wilków?! Kopniakiem otworzyłam i te drzwi, i wybiegłam na dwór, gdzie otuliło mnie zimne powietrze górskie.

      — Andrea! — usłyszałam za sobą spanikowany krzyk Nicole.

      Nie odwróciłam się, tylko zaczęłam iść szybkim krokiem przed sobie. Nie sądziłam, że ta wiadomość może tak na mnie podziałać.

      — Nathan! — teraz to krzyknęła Chloe. Po głosie rozpoznałam, że jest śmiertelnie przerażona.

      — Co się stało? — zapytał zszokowany Matthew.

      — Gówno się stało! — wydarłam się na całe gardło, aż mnie strasznie zabolało. Byłam w szoku, że powiedziałam takie coś, ale w tamtym momencie mało co mnie to obchodziło.

      — Andrea! — zawołał Paul, nie kryjąc zdziwienia.

      — Nathan! Co jej zrobiłeś?! — syknęła Alexandra. Odwróciłam się na chwilę i zobaczyłam, że ta się na niego rzuciła.

      — Ja?! Nic! Pogięło cię?! — warknął Nathaniel i brutalnie odepchnął od siebie dziewczynę, która gdyby nie Theo, to wylądowałby na ziemi.

      — Może delikatniej? — syknął Teodor.

      — Zamknij się!

      — Co tu jest grane? — do całej kłótni włączył się Jared.

      — Nic! — krzyknęłam jeszcze głośniej niż wcześniej. Z tego powodu głos stał mi się zachrypnięty. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że ze złości machałam rękami.

      Biegiem ruszyłam w stronę lasu. Kątem oka widziałam, jak Nathan idzie za mną. Przyśpieszyłam, aż w końcu zaczęłam biec. Chłopak nie pozostawiał mi dłużny. Myślałam, że mu ucieknę, ale był coraz bliżej. Ja tak bardzo chciałam być teraz sama...

Witam Was kochani! ♡ I mamy nową notkę! Wiem, że chyba znowu przynudzam i znowu wyszła długa! Ale ja naprawdę tego nie planowałam! I tak nie zamieściłam tutaj wszystkiego, co chciałam. Będzie to w następnym rozdziale, bo to wymaga opisu i jest bardzo... No. W sumie to wnosi do fabuły. Tak bardzo chciałam to już zamieścić tutaj, ale po prostu rozdział wyszedłby już mega, mega długi... Obiecałam, że już niedługo wyjaśni się, kim jest Andrea i kim był ten głos. Ta dam! I oto mamy! :D Spodziewaliście się tego? A może nie? Powiem tylko, że Andrea stała się dhampirem... No może inaczej. Powinna być nim od urodzenia, a nie była nim, tylko dopiero teraz stopniowo się w niego przemieniała. Oczywiście będzie na to wytłumaczenie. Cierpliwości :3 Hm. Nie wiem, co mam jeszcze powiedzieć na temat rozdziału :/
Na pewno zauważyliście, że zmieniłam wygląd bloga. I jak? Szablon robiłam sama i już nie wspomnę ile! Ja naprawdę nieźle się nad nim namęczyłam szczególnie, że bawiłam się w takie coś dopiero pierwszy raz i było to dla mnie straszną męczarnią. Uf! A ile poprawek wnosiłam, to już nie wspomnę! Oczywiście ten wilkołak nic nie znaczy. Po prostu chciałam dać kilka postaci fantastycznych, które będą występować. Nie są to wszystkie, bo na szablonie jest wilkołak, wampir i w lewym górnym rogu znajduje się kula do wróżenia, co mówi, że będą również czarownice :3 A postaci innego gatunku jeszcze będą. Tylko bardzo późno. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie :D
No to czekam na Wasze opinie! I na temat rozdziału i szablonu! Do napisania! Pozdrawiam cieplutko i ślę całusy! :***

madziula0909