Rozdział 15

      -Ale... Wszystko jest ok, prawda?- zapytała z troską w głosie Nicole.

      -Jak najbardziej- zapewniłam i uśmiechnęłam się przekonująco.

      -Martwię się o ciebie- powiedziała dziewczyna i popatrzyła na mnie w taki sposób, jakiego nienawidzę.

      Skręciło mi się w żołądku. Nie znosiłam tego uczucia, kiedy ktoś uważał mnie za jakąś małą dziewczynkę, która w niczym nie może sobie poradzić. Bardzo nie lubiłam, jak ktoś nade mną ubolewał. Czułam się z tym okropnie. Zawsze się o wszystkich martwiłam, ale nie znosiłam, jak ktoś ubolewał nade mną. Uważałam to za niepotrzebne szczególnie, że bym sobie poradziła. Mam te swoje dziwne dary. Może za dobrze nie umiem nad nimi panować, ale czasami są pożyteczne. Wystarczy się tylko skupić. Nabrać doświadczenie i będzie wszystko dobrze.

      -A ta rana na policzku?- Nicole nie kończyła z pytaniami.

      Odruchowo złapałam się za swój policzek, bo zapomniałam, że gałąź mnie tam zraniła. Nie czułam, jakby leciała z rany krew, co mnie troszkę zdziwiło. Zmarszczyłam lekko czoło. Ruda przyglądała mi się uważnie, a ja unikałam jej wzroku. Nie chciałam, by dostrzegła w moich oczach zmieszanie. Wystarczyło, że ja wiedziałam, że coś było nie tak.

      -To nic poważnego- uśmiechnęłam się szeroko i odważyłam się spojrzeć dziewczynie w oczy, która wciąż patrzyła na mnie, jakbym była małym dzieckiem, które z niczego nie zdaje sobie sprawy.

      -Ale...

      -Dziewczyno!- wybuchłam. Nie mogłam już znieść tego jej wzroku.- Nic mi nie jest! Ile mam jeszcze to powtarzać? W nieskończoność, byś zrozumiała? No proszę cię...

      -Ok- Nicole się trochę zmieszała, a mi zrobiło się z tego powodu głupio. Wcale nie chciałam, by tak wyszło.

      -Muszę do łazienki- bąknęłam i pokuśtykałam do mojego celu.

      Słyszałam, jak Ruda wychodzi z pokoju. Nawet mnie to ucieszyło. Potrzebowałam zostać teraz sama i wszystko na spokojnie przemyśleć. Noga strasznie mnie bolała, ale starałam się nie zwraca na to uwagi, choć to i tak nie było łatwe. Doszłam do jasnego pomieszczenia i od razu stanęłam przed lustrem. Za bardzo nie mogłam rozpoznać, jak bardzo się zraniłam w policzek, ponieważ krew wszystko zasłaniała. Odkręciłam kurek, z którego od razu zaczęła lecieć woda. Zamoczyłam rękę w zimnej cieczy i obmyłam nią zranione miejsce. Za bardzo mi nie przeszkadzało, że woda była zimna. Dawało to nawet dziwną ulgę. Gdy tylko obmyłam ranę i spojrzałam ponownie w lusterko, doznałam szoku. Na moim policzku nic nie było. Nawet najdrobniejszego zadrapania. Z niedowierzaniem przejechałam dwoma palcami po gładkiej, jak nigdy dotąd skórze. Pokręciłam powoli głową i rozchyliłam lekko usta. Odsunęłam się od lustra, po czym oparłam się o ścianę i zsunęłam się po niej na podłogę wyłożoną białymi kafelkami. Nie przeszkadzało mi, że podłoże było zimne. Ostatnio nic mnie nie drażniło.

      To wszystko było dziwne. Nierealne. Nie wiedziałam, co się ze mną działo. Przecież ja się zraniłam a ten policzek. To bolało i piekło, a teraz nic? Była krew, a teraz jej nie ma? Co to ma znaczyć? Czy ja w ogóle jestem człowiekiem? To nie jest możliwe, by rany goiły się tak szybko i to jeszcze tak, by nie pozostawały po tym żadne ślady. Do tego ten głos, który rozbrzmiewał w mojej głowie. Był dziwny, ale miałam wrażenie, że należał do tej kobiety, która tak nagle zniknęła. Zastanawiało mnie, kim on była i dlaczego kazała  mi uciekać prze tymi facetami? A ci mężczyźni? Wyglądali na zwykłych ludzi, ale to o czym rozmawiali, było bardzo dziwne. Mówili, że muszą kogoś zaatakować, a nawet zabić. Że takich, jak oni powinno się od razu wybijać. Młodszy do tego dopowiedział, że nie mogą tego zrobić, bo pełnia jest dopiero jutro, a jednak mimo to zaatakują dzisiaj. Niby nie powinno mnie to obchodzić, ale jakoś nie mogłam przestać o tym myśleć. To było na swój sposób bardzo intrygujące.

      Usłyszałam głośne śmiechy, dochodzące z dołu. Ja tutaj sobie siedziałam, rozmyślając nad jakimiś bzdurami, a na dole moi przyjaciele bawili się w najlepsze! Westchnęłam ciężko. Spuściłam wzrok na swoją nogę. Zdziwiło mnie to, że nie była tak bardzo opuchnięta jak przedtem. Zmarszczyłam lekko czoło. Najpierw ta rana na policzku, a teraz noga? Przecież jeszcze niedawno była opuchnięta i przypominała jakiś balon! To nie było możliwe, że tak szybko wracała do dawnego stanu. Przecież opuchlizny nie schodzą tak szybko, a w szczególności po takim czasie, jak mi. Ona już prawie zniknęła, a ja patrzyłam na to z niedowierzaniem. Ruszyłam nogą, by sprawdzić, czy czasem przestała mnie boleć. Syknęłam, bo ból nie ustąpił. Nie był tak silny, jak poprzednio, ale jeszcze był. Zgarnęłam do tyłu włosy, które zasłaniały mi cały widok i z trudem podniosłam się z zimnej podłogi. Pokuśtykałam do pokoju. Stamtąd miałam zamiar zejść jakoś na dół, ale w tym samym momencie zadzwoniła moja komórka. Przewróciłam oczami. Podeszłam do łóżka, na którym leżała. Wzięłam ją do ręki. Myślałam, że dzwoniła mama, ale to nie była ona. Gdy spojrzałam na wyświetlacz telefonu, doznałam lekkiego szoku. Nie sądziłam, że Eric mógłby się zdecydować do mnie zatelefonować. A jednak tak zrobił. Wstrzymałam na chwilę oddech. Nie wiedziałam, czy odebrać, czy też nie. Wciąż pamiętałam poprzednią rozmowę i się trochę bałam. Sama nie wiedziałam czego, ale miałam ten lęk. Patrzyłam jak jakaś głupia w imię, które wyświetliła mi komórka. Zagryzłam dolą wargę. Tak bardzo chciałam z nim porozmawiać, ale nie wiedziałam, czy byłabym w stanie wydukać jakiekolwiek słowo. Wzięłam głęboki wdech i drżącą ręką nacisnęłam zieloną słuchawkę.

      -Halo?- udało mi się powiedzieć, ale po jakimś czasie. Serce waliło mi bardzo mocno.

      -Już myślałem, że nie odbierzesz- usłyszałam jego głos. Był troszkę smutny, ale mimo to się uśmiechnęłam. Znowu mogłam go usłyszeć.

      Na chwilę zapanowała głucha cisza, która dla mnie trwała całe wieki. Do tego jeszcze nie wiedziałam, co mam powiedzieć, a to jeszcze bardziej mnie zdołowało. Przysiadłam na łóżku, bo nie mogłam dalej stać z powodu mojej nogi. Czkałam cierpliwie, aż Eric się odezwie, ale to nie następowało. Czułam się z tym bardzo dziwnie. Cisza pomiędzy nami bardzo mi dokuczała. Zawsze rozmawialiśmy, a teraz? Było zupełnie inaczej. Jakbym była zmuszona do rozmowy z całkiem obcą mi osobą. To było okropne... Nie wiedziałam czemu, ale do moich oczu zaczęły się cisnąć łzy. Byłam za bardzo wrażliwa, co mi przeszkadzało, ale to nie była moja wina. Już taka byłam i nie umiałam tego zmienić. Czasami nawet zdarzało się, że tego żałowałam. Nagle ni stąd, ni zowąd pojawiła się we mnie chęć, by przerosić chłopaka.

      -Eric, ja cię przepraszam!- wybuchłam. Czułam, że zaraz zacznę ryczeć jak małe dziecko, które chce zwrócić na siebie uwagę swoich rodziców, a tak bardzo tego nie chciałam. Czułam się wszystkiemu winna.- Ja wiem, że tak nie powinnam, ale ja nie wiedziałam! Nie sądziłam, że ty... Że możesz czuć do mnie coś więcej. Nie zauważałam tego, ale... Teraz wiem, że źle robiłam. Powinnam inaczej to rozegrać. Może w ogóle nie powinnam była się z tobą umawiać, ale ja sama nie wiem, dlaczego tak zrobiłam! Teraz pozwoliłam, byśmy się do siebie zbliżyli... Ja naprawdę tego nie chciałam. Myślałam, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale...

      -Andrea...- przerwał mi Eric.

      -Nie! Ja nie powinnam na to pozwolić! Teraz ty się we mnie zakochałeś, a ja nic do ciebie nie czuję! Tak! Znowu muszę ci to mówić, ale ja naprawdę czuję się z tym źle! Ja nie chcę, byśmy...- nie wiedziałam, jak dobrać słowa. Nawet nie wiem, kiedy po moich policzkach zaczęły spływać pojedyncze łzy. Szybko je jednak otarłam.

      -Andie, uspokój się- powiedział kojąco, co na mnie podziałało. Pociągnęłam nosem.- Ty płaczesz?

      -Nie- zaprzeczyłam szybko. Znów kłamałam.- Mam katar.

      -Aha...- Po jego tonie głosu rozpoznałam, że mi nie wierzy.

      -Przepraszam...- szepnęłam i wzięłam wdech przez usta. Zgarnęłam za ucho swój zabłąkany kosmyk włosów.

      -To ja powinienem cię przerosić- powiedział wolno i wyraźnie.- Nie powinienem tak mówić. Ba. Tak od razu wyznawać ci swoich uczuć, nie wiedząc... Ech- westchnął, po czym kontynuował dalej.- Chciałem ci powiedzieć, że to, co powiedziałem to było jak najbardziej szczere. Pewnie myślisz sobie, że to tylko zauroczenie, ale wiesz mi, że nie. Ja naprawdę cię kocham. Już... Odkąd przyszłaś do tej szkoły- wyznał, a mnie zatkało. Ze zdziwienia otworzyłam buzię, a Eric mówił dalej.- Wiem. Trochę dziwne, bo chyba mnie znasz... Ale to był pierwszy raz, kiedy bałem się zagadać do dziewczyny- zaśmiał się wesoło, a jednocześnie z niedowierzaniem.- Jest to dziwne, że przez tak długi czas nie odezwałem się do ciebie ani razu. Kumple się już ze mnie śmiali. Dopiero niedawno się odważyłem, ale...

      -Ale ja odrzuciłam twoje wyznania- powiedziałam cicho, przerywając mu.

      -Tak- zgodził się.- Myślałem...

      -Wiem- przerwałam mu i uśmiechnęłam się do siebie smutno.- Eric... Ja nie chcę, by coś się pomiędzy nami zmieniało. Ja naprawdę bardzo cię lubię. Ja nie mówię tego z litości! Uwierz! Czy... Wciąż będziemy się przyjaźnić?- ostatnie zdanie wypowiedziałam niemal szeptem.

      -Jasne!- powiedział wesoło Rooker, a ja się rozpromieniłam.

      -Dziękuję- powiedziałam radośnie.

      Moje serce ogarnęło ogromne szczęście, które nie zawsze mnie spotykało. To było jedno z największych. Na mojej twarzy zagościł promienny uśmiech, a ja miałam nadzieję, że już nie zniknie. Byłam naprawdę szczęśliwa, bo Eric nie obraził się na mnie za tamto, a ja głupia myślałam, że tak będzie i nie będzie chciał mnie znać. Miałam ochotę z tego powodu walnąć się w czoło. Śmiać mi się chciało na myśl, że Eric mógłby mnie znienawidzić. A on wciąż mimo to, co mu zrobiłam, chce się ze mną przyjaźnić.

      -Za co dziękujesz?- spytał lekko zdziwiony. Mimo to wiedziałam, że się uśmiecha.

      -Och! Myślałam, że po tym wszystkim nie będziesz chciał ze mną rozmawiać- powiedziałam trochę zmartwiona. Wiedziałam, że przesadzam.

      -No wiesz ty co?- udał oburzonego. Zaśmiałam się, a on mi zawtórował.

      -Wiem, głupia jestem- bąknęłam.

      -Przesadzasz- zaprzeczył.

      -Wcale nie!- krzyknęłam, marszcząc przy tym nos.- Byłam głupia, że myślałam, że po tym wszystkim nie będziesz chciał mieć ze mną nic wspólnego.

      -Naprawdę?- zdziwił się lekko. Już wyobrażałam sobie jego minę i uśmiechnęłam się na to w duchu.- Czyli mam u ciebie szanse?

      -Eric...- Na chwilę zapadła głucha cisza, ale szybko ją przerwałam.- Nie miałam tego na myśli. Uwierz. Nie sądziłam, że tak to odbierzesz. Ja po prostu... No przecież wiesz! Bardzo cię lubię. Mówię jak najbardziej serio. Można powiedzieć, że jesteś dla mnie jak brat, ale... Nic więcej- ostatnie słowa wypowiedziałam szeptem. Z trudem przełknęłam ślinę.

      -Czyli nie da się nic zrobić?- spytał trochę zmartwiony.

      -No... Nie- powiedziałam smutno i po chwili przygryzłam dolną wargę.- Może kiedyś się w tobie zakocham? Kto wie...

      -Rozumiem- powiedział beznamiętnie.

      -Ale... Jest wszystko pomiędzy nami ok?- zapytałam z nadzieją w głowie. Tak bardzo chciałam, by tak było. To naprawdę było dla mnie bardzo ważne.

      -Jasne.

      -To co?- uśmiechnęłam się.- Jak wrócę to się umówimy?- zaproponowałam ochoczo.

      -Zgoda- rozpromienił się, a mnie ponownie ogarnęła wielka radość.- Ale ja wszystko zorganizuję.

      -Dobra!- wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

      -Ok... To ja jutro jeszcze zadzwonię- powiedział.- Mam jeszcze coś do załatwienia.

      -Ok. To... Cześć- powiedziałam z uśmiechem, którego nie widział.

      -Cześć.

      Usłyszałam sygnał kończący połączenie. Westchnęłam. Postawiłam komórkę obok siebie, a sama uśmiechnięta położyłam się na łóżku. Bardzo się cieszyłam, że pomiędzy mną, a Ericem na powrót było wszystko dobrze. Chciało mi się śmiać z siebie, że uważałam, że mogłoby być inaczej. Byłam z tego powodu bardzo szczęśliwa, bo naprawdę zależało mi na utrzymaniu z nim dobrych kontaktów. Bardzo go lubiłam i był jedną z bliskich dla mnie osób. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby przeze mnie cierpiał. Nie zniosłabym tego i wciąż bym to w sobie dusiła, a znając mnie, nie minęłoby to szybko. Teraz to mogłam mieć nadzieję, że wszystko się ułoży, a Eric znajdzie sobie kogoś innego. Oczywiście gdyby zakochał się w innej, to bardzo bym się cieszyła. Może nasz kontakt by się osłabił, ale mimo to miałbym poczucie, że jest szczęśliwy. Nie to, co teraz.

      Na dole tak jak przedtem, ktoś strasznie głośno zaczął się śmiać. Podczas rozmowy z Ericem tego nie słyszałam, bo byłam tak bardzo pochłonięta naszą rozmową. Postanowiłam to sprawdzić, bo naprawdę mnie to zainteresowało. Wiedziałam, że przyjaciele coś wymyślili. Wstałam z łóżka i pokuśtykałam na dół. Zanim doszłam do drzwi, przeszłam przez korytarz i zeszłam na dół, to trochę minęło. Noga mnie wiąż bolała. Na szczęście nie tak, jak przedtem. Na miejscu od razu doszedł mnie zapach alkoholu. Zmarszczyłam nos. Nie znosiłam tego. Mogłam się domyśleć, że moi przyjaciele się bez tego nie obejdą, ale nie sądziłam, że aż tak przesadzą. Paul i Jared już byli całkowicie pijani, a reszta moich przyjaciół jak na razie zachowywała się normalnie. Tylko Alex kiwała się na boki.

      Na chwilę się zawahałam, czy iść dalej, ale pokuśtykałam do salonu i zaszyłam się w kącie. Oprócz Nathana, to nikt mnie nie zauważył. Nawet się z tego cieszyłam. Oparłam się o ścianę i owinęłam swoje ręce wokół nóg i tak siedziałam. Obserwowałam, jak moi przyjaciele powoli się upijają. Marszczyłam przy tym czoło, ale nawet gdybym zwróciłam im uwagę, to i tak by się mnie nie posłuchali. Westchnęłam tylko na to. Byli bez swoich rodziców. Sami. Mogli sobie poszaleć. Po pewnym czasie wstałam i uchyliłam lekko okno, po czym z powrotem wróciłam do poprzedniej pozycji. Cieszyłam się w duchu, że nikt mnie nie namawiał do picia. Nigdy nie próbowałam i nie miałam zamiaru. Mama by mnie chyba zabiła, gdyby się dowiedziała, że choć upiłam łyk alkoholu. Gdy tak patrzyłam na swoich przyjaciół... Ogarnęła mnie chęć, by jednak spróbować. Chociaż raz. Dziewczyny jakoś nie jęczały, że jest niedobre. Poza tym to chciałam jakoś się uspokoić. Te dzisiejsze przeżycia... Ten głos w głowie, dziwny sen... Wywarły trochę na mojej psychice. Wciąż było mi się trudno po tym pozbierać. Ponoć alkohol pomaga zapomnieć. Przynosi na swój sposób ulgę...

      Nie wiedząc, jaka siła mnie tam ciągnęła, podeszłam niezauważalnie do stołu. Wzięłam jedną butelkę, po czym wróciłam na swoje miejsce. Zorientowałam się, że nie miałam czym otworzyć napoju. Przewróciłam oczami. Zaczęłam się rozglądać za jakimś otwieraczem, ale właśnie w tym samym momencie popatrzył na mnie Matthew. Był bardzo zdziwiony widokiem, który zastał. Uśmiechnęłam się tylko nieśmiało, a ten odwzajemnił gest. Podeszłam ponownie do stołu. Wzięłam z niego widelec i jego końcem chciałam otworzyć butelkę, ale nie mogłam tego zrobić. Czułam się z tym trochę głupio i czułam, że robię się czerwona na twarzy. Ni stąd, ni zowąd podszedł do mnie Nathan i uśmiechnął się. Jego wzrok i tak wyrażał niedowierzanie. Wziął ode mnie piwo i widelec.

      -Nie spodziewałam się tego po tobie- wyszczerzył zęby w uśmiechu, po czym wręczył mi już otwartą butelkę. Nawet nie zauważyłam, kiedy to zrobił.

      Wzruszyłam ramionami, bo nie byłam w stanie nic powiedzieć. Nawet głupiego "dziękuję". Nie patrząc na Nathana, minęłam go i zaszyłam się z powrotem w swoim kąciku. Na początku się wahałam, czy mam się napić. No, ale jak zaszaleć, to zaszaleć. Upiłam mały łyk. Nie było takie złe. Nawet dało się to wypić, choć wydawało mi się, że alkohol jest ohydny. Tak bynajmniej mówiła mama. Co chwila piłam co kolejny łyk. Znosiłam spojrzenia przyjaciół, którzy patrzyli na mnie z wielkim szokiem. Po części ich rozumiałam. Ja sama byłam zdziwiona szczególnie, że kiedyś się zarzekałam, że nigdy nie wypiję chociaż łyku. Kierowała mną przede wszystkim ciekawość, a też i to, że wszyscy wokół pili, a ja nie chciałam się czuć gorsza. Chyba każdy by mnie zrozumiał. Nie chciałam się upić tak jak Jared, który już dawno odpłynął, ale jakoś nie miałam ochoty przestać. Może to dlatego, że przynosiło to na swój sposób ulgę? Po wypiciu połowy butelki czułam się jakaś rozluźniona i wolna. Nie umiałam tego opisać, ale był to jakiś stan błogości. Czułam, jakbym mogła wszystko i nic nie było mi w stanie w tym nie przeszkodzić. Były mi to jak dotąd nieznane uczucia, ponieważ nigdy nie byłam taka pewna siebie. Uśmiechnęłam się lekko.

       Chciałam wziąć kolejny łyk, ale zorientowałam się, że butelka była pusta. Popatrzyłam do środka jej wnętrza z niedowierzanie. Musiało to wyglądać bardzo głupio, bo miałam otwartą buzię. Ktoś się zaczął śmiać, więc byłam o tym święcie przekonana. Czułam, że robię się czerwona jak burak. Uśmiechnęłam się nieśmiało Mimo, że kręciło mi się strasznie w głowie, to postanowiłam wypić jeszcze jedną butelkę. Kątem oka widziałam, jak Nathan zerka na mnie ukradkiem. On chyba jako jedyny wypił najmniej. Zdziwiło mnie to trochę, ale nie chciałam się wtrącać. Wstałam ze swojego miejsca. Co najlepsze to nie czułam, że boli mnie noga. Nawet się z tego powodu ucieszyłam. Zrobiłam pierwszy, chwiejny krok. Miałam wrażenie, że się wywrócę, ale jakoś się tym nie przejmowałam. Podeszłam do stołu, o który się oparłam, by się nie wywrócić. Wyciągnęłam rękę po kolejną butelkę.

      -Nie przesadzasz?- zapytał Nathan, który jakimś cudem znalazł się koło mnie.

      -Cz... Czemu?- zapytałam trochę bełkotliwie.

      -Jesteś pijana- powiedział dobitnie i spojrzał mi w oczy.

      Zaśmiałam się, bo wydawało mi się to śmieszne. Nie zważając na jego protesty, wzięłam butelkę, którą wręczyła mi Chloe. Na szczęście była otwarta, co wywołało na mojej twarzy uśmiech. Nie wiedziałam, czy zdołałabym ją otworzyć. Chwiejnie doszłam do kanapy, na którą ciężko usiadłam. Byłam pewna, że jak jeszcze trochę postoję, to polecę na podłogę jak długa. Zaczęłam pić zawartość butelki mimo, że już bardzo kręciło i się w głowie. Myślałam, że będę miała mocniejszą głowę, ale się myliłam. Nawet nie wiedziałam, kiedy już skończyłam. Byłam trochę zawiedziona, ale to nie była moja wina, że już nie wiedziałam, co robię. Kiwałam się z zamkniętymi oczami na boki. Nie wiedziałam, dlaczego, ale czułam się świetnie.

      W pewnym momencie poderwałam się z miejsca. Zatoczyłam się, ale w porę złapałam się stołu, by nie upaść. Przytrzymując się wszystkiego, co miałam na swojej drodze, doszłam do drzwi, po czym nieświadoma tego, co robię, wyszłam na dwór. Od razu otuliło mnie górskie powietrze, co tylko wywołało na mojej twarzy przeogromny uśmiech. Do tego jeszcze świeciło słońce które zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. Nie wiedziałam, czy to mi się przyśniło, czy nie, ale i tak nie zepsuło mi humoru. Zaczęłam iść w stronę lasu. W jednej chwili potknęłam się o wystający kamień i poleciałam jak długa na ziemię. Jęknęłam, bo upadek mimo, iż była trawa, to i tak był bolesny. Z trudem podniosłam się. Był to nie lada wyczyn. Jeszcze przez jakiś czas byłam roztrzęsiona i przez to miałam oczy szeroko otwarte. Gdy tylko doszłam do siebie, zaczęłam iść przed siebie. Wciąż się zataczałam i śmiałam jak głupia. Ten alkohol wywarł na mnie pozytywne uczucia. Weszłam w głąb lasu i od razu zaczęłam podpalać wszystko, co stało mi na drodze. Wydawało mi się to przezabawne i z tego powodu śmiałam się jeszcze głośniej. Rzucałam coś na kształt ogniowych kul, które trafiały w drzewa i krzaki. Wydawało mi się, że jestem w jakieś bajce. Ogień który wywołałam, ślicznie tańczył i połyskiwał. Był to przecudowny widok.

      -Andrea!- Usłyszałam męski głos. Już po chwili ktoś mnie objął w pasie i odciągnął od ognia, bo za bardzo się do niego zbliżyłam.

      -C.. Co.. O?- zapytałam bełkotliwie, uśmiechając się przy tym głupio.

      -Ugaś ten ogień!- warknął Nathan, na co ja się tylko głupkowato zaśmiałam.

      -Nie- wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu.

      -Ugaś!- krzyknął chłopak i złapał mnie za ramiona. Patrzył mi prosto w oczy.

      -Nie- powtórzyłam i tym razem się zaśmiałam. Po chwili dostałam czkawki, przez co zaczęłam się jeszcze głośniej śmiać. Było to dla mnie straszne zabawne.

      -Andrea! Mówię po dobroci! Ugaś ten pożar, bo spalisz cały las!- Chłopak zacisnął mocno na moich ramionach ręce, ale nie bolało mnie to.

      -Och Misiu!- zaśmiałam się radośnie i przytuliłam do Nathana, na co ten cały zesztywniał. Jakoś nie czułam tego chłodu, który zawsze od niego bił.

      -Ech- odchrząknął, a ja na niego popatrzyłam ze zdziwieniem.- Ugaś pożar.

      -Czemu?- spytałam, patrząc na niego spod rzęs i uśmiechając się słodko.

      -Spalisz las- powiedział dobitnie i wyraźnie, jak do jakiegoś dziecka.

      -I co z tego?- wybuchłam gromkim śmiechem i uwiesiłam się na szyi chłopaka, który pod moim ciężarem się schylił.

      -Myślałem, że masz mocniejszą głowę- powiedział zawiedziony, przyglądając mi się uważnie. Jego twarz nic nie wyrażała oprócz lekkiego rozbawienia.

      -Ależ ja mam mocną głowę! Kochany!- zaświergotałam i cmoknęłam go w policzek.

      Słowa Nathana nie wywarły na mnie żadnych negatywnych uczuć. Nie złościłam się na niego, że powiedział do mnie takie coś. Jakoś mnie to nie ruszało. Czułam się szczęśliwa i nic nie mogło mi w tym przeszkodzić. Nie obchodziło mnie, że przez ogień, który wywołałam, może spłonąć las, a przy tym zginąć wiele niewinnych stworzeń. Miałam to głęboko gdzieś. Liczyło się teraz to, że jestem szczęśliwa, a przede wszystkim wolna. Uwolniłam się od wszystkiego. Mogłam teraz robić, co mi się żywnie podobało.

      -Ugasisz ogień?- Nathan nie dawał mi z tym spokoju. Westchnęłam ciężko.

      -A ty nie możesz tego zrobić?- zaczęłam jęczeć. Nie miałam zamiaru tego robić.

      -Ja nie jestem w stanie tego zrobić- uśmiechnął się niewinnie.

      -To masz problem!- powiedziałam bezczelnie, marszcząc przy tym groźnie brwi. Zaczynał mnie już denerwować.

      Odsunęłam się od niego i automatycznie zmieniłam wyraz twarzy na uśmiechniętą i zaczęłam ponownie rzucać coś na kształt ognistych kul. Czułam się, jakbym była jakąś czarodziejką. Wyobrażałam sobie nawet, że latam. Odbijało mi, ale ja nie miałam nad tym kontroli. Skakałam i robiłam w powietrzu piruety, po czym lekko opadałam z powrotem na ziemię. Wychodziło mi to marnie, bo usłyszałam śmiech Nathana, ale nie zwracałam na to uwagi. Nie obchodziło mnie to, choć gdybym nie wypiła tego alkoholu, to pewnie spaliłabym się ze wstydu, że ktoś mnie na takim czymś przyłapał! W pewnym momencie poczułam, że ktoś łapie mnie w pasie, uniemożliwiając mi dalszą "zabawę". Westchnęłam, bo był to Nathaniel. Jęknęłam, bo nie wiedziałam, czego on znowu chciał.

      -Czyli muszę cię zmusić- powiedział, a ja popatrzyłam na niego z lekkim szokiem, bo nie wiedziałam, o o mu chodzi.- Ugaś ten ogień.

      Patrzyłam w jego bursztynowe zmrużone oczy, jak jakaś zahipnotyzowana. Właśnie się tak po części czułam. Wciąż w głowie słyszałam jego słowa, które odbijały się echem. Jego oczy mnie hipnotyzowały, a jakaś niewidzialna siła kazała mi uczynić to, co chciał Nathan. Czułam się, jakbym była w jakimś transie. Nie mogłam się powstrzymać i zrobiłam to, co chciał Nathaniel. Odsunęłam się od niego na odległość metra. Zamknęłam oczy i rozchyliłam lekko usta. Rozstawiłam nogi w niewielkim rozkroku, a ręce pozostawiłam bezwładnie opuszczone. Tak mogłam się skupić. Wciąż myślałam, by ogień się ugasił, ale nie mogłam tego zrobić, bo wciąż czułam na sobie ciekawski wzrok Nathana, który mnie rozpraszał. Otworzyłam jedno oko i posłałam mu wymowne spojrzenie. Ten tylko się uśmiechnął lekko i odwrócił. Wzięłam głęboki wdech i ponownie się skupiłam. Jednak i tym razem nic z tego nie było. Myślałam, że to może dlatego, że za dużo wypiłam, choć i tak nie chciałam się do tego przyznać.

      Usiadłam ciężko na ziemi, bo zaczęłam się kiwać, jakbym miała zaliczyć zaraz glebę. Oddychałam ciężko. Ni stąd, ni zowąd z moich dłoni wystrzeliły strumienie wody. Zaczęłam się śmiać, jak chory na umyśle człowiek. Nathan się odwrócił, ale w tym samym momencie nieświadomie skierowałam na niego swoje dłonie. Było to zrobione pod wpływem ciśnienia wody i nie mogłam nad tym zapanować. Strumień wody uderzył w Nathaniela, który poleciał na drzewo. Rozśmieszyło mnie to jeszcze bardziej. Ze śmiechu się aż popłakałam. Chłopak jakimś cudem wyszedł z tego cało, choć normalnemu człowiekowi by się to nie udało. Cały mokry stanął za mną. Pewnie zauważył, że sobie nie radzę z ciśnieniem wody, bo złapał mnie za nadgarstki i tym samym skierował moje dłonie na ogień. Dzięki temu pożar został ugaszony, ale został tylko problem tego, by woda przestała się wydobywać z moich dłoni. Skupiłam wszystkie swoje myśli tylko na tym. Byłam jednak za bardzo roześmiana i co chwila zaczynałam się śmiać. Niespodziewanie moja ręka skierowała się w stronę Nathana i na jego twarz poleciał strumień wody. Wybuchłam tubalnym śmiechem.

      -Andrea, ogarnij się!- warknął przez zaciśnięte zęby, odsuwając się ode mnie.

      -Nie mogę- zachichotałam i zaczęłam się kiwać na boki.

      Gdy tylko Nathan spojrzał na mnie znowu swoim hipnotyzującym spojrzeniem, to ponownie poczułam się inaczej. Mimo własnej woli mogłam się skupić, co i tak wydawało mi się niemożliwe. Po kilku, a nawet kilkunastu nieudanych próbach, dokonałam swego. Ogarnęło mnie jednak zmęczenie. Starałam się je zlekceważyć.

      -Można było?- zapytał Nathaniel. Wydawało mi się, że jest tym wszystkim zmęczony.

      -Tak!- zawołałam wesoło.

      Wstałam o własnych siłach. Zrobiłam pierwszy chwiejny krok i upadłabym plackiem na ziemię, gdyby Nathan w porę mnie nie złapał. Zaśmiałam się. Pozwoliłam by chłopak objął mnie w pasie. Zaczęliśmy iść w stronę wyjścia z lasu. Dopiero teraz zauważyłam, że robiło się ciemno. Podczas drogi zaczęłam podskakiwać i śpiewać jakieś dziwne piosnki, które same zaczęły mi się układać w głowie. Zaśpiewałam o bocianie, który latał nad stawem, aż w końcu znalazł spasioną żabę, która bez opamiętania zajadała tłuste muchy i ją zjadł, po czy pękł z przeżarcia. Nathan się tylko z tego śmiał, a ja wymyślałam co kolejne zwrotki, lub ulepszałam poprzednie.

      -Zaczynam żałować, że pozwoliłem ci tyle wypić- powiedział rozbawiony w pewnym momencie.

      Nie zwróciłam na jego słowa najmniejszej uwagi, bo z czasem zaczęło mnie ogarniać znużenie i już wcale nie myślałam.

***

      Przetarłam zaspane oczy, po czym je otworzyłam. Głowa mi strasznie pękała. Czułam się, jakby ktoś właśnie mnie mocno walnął. Nie sądziłam, że wypicie takiej ilości alkoholu może tak na mnie zadziałać. Złapałam się z obu stron za obolałe miejsce i jęknęłam cicho. Nawet nie zdałam sobie sprawy, że zamknęłam z powrotem oczy. Szybko je otworzyłam. W mroku za bardzo nie widziałam, ale zorientowałam się, że znajduję się w swoim pokoju. Leżałam na łóżku, dlatego było mi tak miękko. Westchnęłam, bo wszyscy już spali. Świadczyło o tym między innymi to, że na łóżku obok Nicole smacznie sobie pochrapywała. Uśmiechnęłam się lekko. Chciałam sobie przypomnieć, jak się tutaj znalazłam, ale nic nie pamiętałam. Film mi się urwał. Wiedziałam tylko, że wypiłam, ale nic więcej. Byłam bardzo ciekawa, co ja robiłam? Miałam nadzieję, że nie zrobiłam niczego głupiego. Nie wiedziałam, co robię po alkoholu. Było to bardzo interesujące. Starałam sobie wszystko po kolei przypomnieć, ale oprócz jakiś przebłysków, które nic mi nie mówiły, to nic nie widziałam. Westchnęłam cicho.
      W pewnym momencie naszła mnie ochota, by się przewietrzyć. Wiedziałam, że i tak już nie zasnę. Najciszej jak tylko umiałam, wstałam z łóżka, które mimo moich starań i tak zaskrzypiało. Przewróciłam z dezaprobatą oczami. Podeszłam do drzwi, po czym cicho je otworzyłam i wyszłam z pokoju, zamykając je za sobą. Przeszłam po omacku przez korytarz, aż w końcu doszłam do schodów. O mało, co się przy okazji nie zabiłam, bo ktoś zostawił na nich buty i przez to poleciałam na ścianę, uderzając się przy tym boleśnie w głowę. Syknęłam cicho. Nie umiałam być dyskretna, co było normalne. Złapałam się za obolałe miejsce i idąc przy ścianie, doszłam do drzwi wejściowych. Otworzyłam je i wyszłam na zewnątrz. Było trochę chłodno, co wywołało na moje skórze gęsią skórkę, ale i tak mi to nie przeszkadzało. Odeszłam od domu w odległości na jakieś pięć metrów i usiadłam na trawie, która była już wilgotna. Cóż... Najwyżej będę miała mokre spodnie. Są gorsze rzeczy na świecie.
      Nieświadoma tego, co robię, położyłam się na plecy. Wilgotna trawa nie przeszkadzała mi. Było nawet przyjemnie. Wpatrywałam się w czarne niebo, na którym świeciły białe punkciki. Uśmiechałam się na ten widok, bo zawsze tak robiłam. Gwiazdy budziły we mnie ogromną ciekawość. Była ich cała masa! Nie do zliczenia! Kiedyś próbowałam je policzyć, ale już po dwudziestu minutach ogarnęło mnie znużenie i zasnęłam. Miałam wtedy jakieś dziewięć lat. Od tamtego momentu wykorzystywałam to, by zasnąć, ale zawsze to nie działało. To zależało od tego, jak bardzo byłam zmęczona. Teraz mogłabym patrzeć w te mieniące się punkty, które się do mnie śmiały. Tak mi się bynajmniej wydawało. Zawsze na niebie szukałam dużego i małego wozu, ale nigdy nie umiałam ich rozróżnić. Jak znalazłam jeden, to nie mogłam znaleźć drugiego i nie wiedziałam, który to który. Tym razem było podobnie. Powinnam była najpierw znaleźć Gwiazdę Polarną, ale było kilka takich punktów, które mocno świeciły. I pomyśleć, że mówią, że tylko ta właśnie gwiazda świeci najmocniej. Dostrzegłam również księżyc. Jego kształt mi mówił, że jutro miała być pełnia, a to znaczy, że znowu nie będę mogła spać. Tak już było, a ja niestety nic na to nie mogłam poradzić.
      Niespodziewanie na niebie zaczęły się pojawiać gęste chmury, które zaczęły mi zasłaniać cały widok. Zmarszczyłam czoło, bo jeszcze przed chwilą nie zapowiadało się na złą pogodę. Było to trochę dziwne, bo nie było żadnych chmur, a one tak nagle się pojawiły. I to jeszcze w błyskawicznym tempie. Już po chwili lunął z nich deszcz. Szybko podniosłam się z ziemi. Zrobiło mi się strasznie zimno, a już po niespełna kilku sekundach byłam cała morka. A byłam tylko w cienkiej bluzce... Chciałam ruszyć biegiem w stronę domu, ale przed oczami śmignęła mi czyjaś sylwetka. Zamarłam, a serce zaczęło mi walić jak młotem. Stałam jak sparaliżowana. Coś we mnie krzyczało, by uciekać, ale dopiero po minięciu kilku sekund udało mi się postawić pierwszy krok. Coś, a raczej ktoś mnie przytrzymał, uniemożliwiając tym samym ucieczkę. Zaczęłam się wyrywać, ale uścisk był bardzo mocny. Chciałam krzyknąć, ale osoba zakryła mi usta dłonią. Po sile postaci domyśliłam się, że był to facet. Do tego miał jeszcze silę sto razy większą niż ja. Nie miałam z nim nawet najmniejszych szans! Do tego mężczyzna zaczął mnie ciągnąć w stronę lasu.
      Jak na zawołanie przypomniała mi się dzisiejsza rozmowa mężczyzn, którą słyszałam, jak siedziałam na drzewie. Przyszło mi na myśl, że ten facet, co mnie zaatakował, mogł być jednym z nich. W końcu mówił, że trzeba zaatakować. I to dzisiaj! Cała zesztywniałam, a moje serce zaczęło bić jeszcze mocniej. Cała trzęsłam się ze strachu. Teraz wiedziałam, że chodziło im o mnie. Na myśl mi nawet nie przyszło, że oni wiedzą, kim ja jestem. Tyle że ja nie zabijałam ludzi! Wydawało mi się to nierealne, ale tak było! Może ja podczas snu lunatykowałam i zabijałam? Albo to robiłam, a później o tym nie pamiętałam?! W głowie pojawiła mi się wizja, jak zabijam bezbronnego człowieka, ale ona szybko się zmieniła, bo przypomniało mi się, że mężczyźni wspominali, że osoby, przy czym najprawdopodobniej ja, jestem jedną z nich, co zabijają by mieć, co jeść! Ale ja nie byłam żadnym kanibalem! Więc o co chodziło?!
      Zdałam sobie sprawię, że facet już zdołał zaciągnąć mnie do lasu. Przez deszcz dom zniknął mi z oczu. Był taki siarczysty, że nic nie byłam w stanie dostrzec oprócz tych wszystkich drzew, które znajdowały się dookoła. Wstrzymałam oddech, bo przez myśl mi przeszło, że zginę. Zaczęłam się wyrywać, ale moje próby szły na marne. Nie miałam nawet jak krzyknąć, bo miałam zakryte usta. Do oczu zaczęły mi się cisnąć łzy, bo nie mogłam tego znieść. Bałam się, że mnie zabiją. Chciałam do obrony użyć swoich umiejętności, ale za bardzo się bałam i nie byłam w stanie się skupić. To tylko wywołało jeszcze większe łzy, które spływały mi po policzku, a mieszały się z wielkimi kroplami deszczu. Niespodziewanie ugryzłam mężczyznę w rękę. Miałam nadzieję, że to pomoże, ale oprócz syknięcia faceta z bólu, to nic się nie stało. Zdesperowana zdołałam wsiąść się w garść i na odwagę. Z całej siły kopnęłam faceta w krocze. Od razu podziałało. Mężczyzna zluźnił uścisk, a ja korzystając z okazji, wyrwałam się z niego. Na moją twarz wstąpił szeroki uśmiech. Zaczęłam biec po błotnistej ziemi, z której dosłownie nie mogłam podnosić nóg! Strasznie mi to przeszkadzało. Zrobiłam zaledwie trzy kroki, a od razu runęłam na ziemię w brązowe błoto. Nie wiedziałam jak to zrobiłam, ale jakimś cudem odwróciłam się o sto osiemdziesiąt stopni i upadłam na plecy. Jęknęłam głośno, bo wystawał korzeń drzewa, na który poleciałam. Chciałam wstać, ale poczułam na sobie czyjś ciężar. Przez deszcz, który zmuszał mnie do przymknięcia oczu, widziałam zarys twarzy mężczyzny, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk. Uśmiechał się cynicznie, co potwierdziło mnie w pewnym przekonaniu. Zamarłam, bo rozpoznałam jednego z tych facetów, co dzisiaj widziałam. To był ten starszy. Przypuszczałam, że mogło im chodzić o mnie i jak na złość, moje podejrzenia musiały się sprawdzić! Nie mogłam wstać, bo facet przygniótł mnie do ziemi, zatapiając moją głowę w błocie. Skrzywiłam się.
      -Czego ode mnie chcesz?!- krzyknęłam z przerażeniem w głosie.
      Mężczyzna uśmiechnął się złowrogo i wyciągnąć coś z kieszeni. Z ledwością dostrzegłam, że jest to coś małego, przypominającego kształtem jakiś kołek. Popatrzyłam na niego z przerażeniem, bo nie wiedziałam, co on miał zamiar uczynić. Już po chwili się o tym przekonałam. Zawyłam z bólu, bo wbił mi to coś w miejsce, gdzie znajdowało się moje serce. Krzyczałam, bo strasznie bolało, a mimo iż było zimno czułam, jak ciepła ciecz po mnie spływa. Wiedziałam, że to krew. Do tego jeszcze facet zaczął mnie dusić. Po moim policzku zaczęły spływać słone łzy, bo nie byłam w stanie złapać powietrza. Błagałam mojego oprawcę, by przestał, ale to nie wzbudziło w nim litości. Miał zamiar mnie zabić.
      Byłam w stanie poświęcić się za wszystkich moich przyjaciół, a w szczególności za rodzinę. Mogłabym zginąć. Nawet w największych męczarniach, ale nie wiedząc dlaczego?! Nie chciałam, a nawet nie miałam zamiaru przyjąć tego do wiadomości! Ja nic nie zrobiłam, a jakiś psychol bez żadnego powodu mnie zaatakował! Co on sobie wyobrażał? Nie mogłam tego przyjąć do wiadomości! Nie sądziłam, że przyjdzie mi zginąć z rąk wariata, którego widziałam dwa razy w życiu!
      Czułam jak powili tracę siłę. Było mi coraz trudniej łapać tlen. Czułam się, jakby uchodziło ze mnie życie. Nawet bym się z tego cieszyła, bo bardzo chciałam, by te męczarnie się skończyły. Ze świstem wciągałam przez lekko rozchylone usta powietrze, ale to i tak za bardzo mi nie pomagało. Ba! Prawie wcale! Zacisnęłam dłonie na nadgarstkach mężczyzny. Chciałam resztkami sił, zmusić go, by mnie zostawił. Zacisnęłam ręce, ale i tak sprawiało mi tą ogromną trudność. Byłam wobec niego bezsilna. Chciało mi się płakać. Byłam pewna, że robiłam się wręcz sina na twarzy. Moje przypuszczenie potwierdzało to, że mój oprawca uśmiechał się z widocznym zadowoleniem. Zamknęłam oczy. Nie mogłam znieść widoku jego okropnej twarzy. Wciąż próbowałam sprawić, by jakiś z żywiołów za moją sprawą zaatakował mężczyznę, ale nic na to nie wskazywało. Bardzo mnie to zawiodło, a ja zaczęłam wątpić w swoje możliwości.
      Usłyszałam głośne wycie, które było słychać nade mną. W tym też samym momencie uścisk na mojej szyi zelżał, a po chwili zniknął. Moje bezwładne dłonie opadły wzdłuż mojego ciała. Zaczerpnęłam łapczywie powietrza, które na nowo wypełniło moje płuca. Z trudem podniosłam powieki. Widziałam, jak mężczyzna patrzy na mnie z przerażeniem. Nie wiedziałam, dlaczego? Przecież ja nic nie zrobiłam. Kątem oka zobaczyłam, jak ktoś stoi za mną. Wstrzymałam oddech. Bałam się, że to kolejny z tych facetów, którzy są po stronie tego psychola, ale moje przypuszczenia na szczęście się nie potwierdziły. Nade mną stał Nathan. Po raz pierwszy w życiu naprawdę cieszyłam się, że go zobaczyłam. Na moją twarz wstąpił lekki uśmiech.
      -Ty...- zaczął przerażony mężczyzna, a głos mu drżał. Nie mógł uwierzyć w to, co widział.- Ty jeszcze żyjesz?! Ale... Ale jak?! Było ich więcej!
      -Cóż... Mam swoje sposoby- zadrwił Nathan, a ja ucieszyłam się, że usłyszałam jego głos. Przypuszczałam, że na jego twarzy na pewno wstąpił tak bardzo mi znany uśmiech.- Jeszcze nie wiesz, na co mnie stać.
      -Niemożliwe - mówił facet i patrzył oniemiały to na mnie, to na Nathaniela.
      -Nie ma rzeczy niemożliwych. Bynajmniej dla mnie- zaśmiał się, co nawet mnie o tym przekonało.
      -Jeszcze się policzymy - warknął nieznajomy i zaczął się powoli wycofywać.
      Nathan chciał ruszyć za nim, ale zatrzymał się, gdy przypomniał sobie o mnie. Nie chciałam wiedzieć, co by się wydążyło, gdyby zdecydował się jednak pójść. Chciałam zniknąć. Gdy tylko mężczyzna się oddalił, Nathan uklęknął przy mnie i usadził w pozycji siedzącej tak, że byłam oparta o niego.
      -Nic ci nie jest?- spytał z troską w głosie, co było do niego niepodobne. Nie kryłam zdziwienia, na co chłopak się tylko uśmiechnął.
      -Bywało lepiej - wychrypiałam. Mówienie sprawiało mi trudność.
      -Byłaś dzielna- powiedział i uśmiechnął się lekko.
      Nie wiedziałam, dlaczego to powiedział. Przecież on nie wiedział, co tutaj zaszło...

Witam! :3 Za nami już rozdział piętnasty! Ech... Ja naprawę wiem, że notka wyszła mi bardzo długa (5882 słowa), bo to najdłuższa ze wszystkich, ale wierzcie mi, że to nie było zamierzone. Naprawdę. Chciałam po prostu zamieścić w niej to, co chciałam (: Ale odważę się zapytać. Podobała się? Bo ja jestem w miarę z niej zadowolona. No cóż... Zawsze nie jestem w pełni zadowolona z rozdziałów :/ Ale mam nadzieję, że wyszedł mi dobrze. Na pewno skopałam moment, jak Andrea piła alkohol. Ja tam nie orientuję się w takich sprawach i nie wiem, jak człowiek się wtedy zachowuje. Stop! Jak się czuje. To, to akurat szukałam w internecie i znalazłam co nieco. Przyznam się, że i tak było mi trudno pisać ten moment :( Ale myślę, że ta scena z Nathanem, jak Andrea była pijana, to przypadła Wam do gustu :D Teraz już pewnie jesteście na sto procent pewni, że ci faceci mieli na myśli Andreę i Nathana. Wcześniej czytając Wasze poprzednie komentarze mówiliście, że tak myślicie. Teraz to macie pewność :3 Ale ogólnie to jak emocje? Wiem, że akcja zaczęła się dopiero pod koniec, ale tak wyszło. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie (: Powiem, że w następnym rozdziale też będzie się działo... A i bym zapomniała! Co myślicie o Ericu? Dzwonił do bohaterki i jak myślicie, po powrocie z gór dojdzie do spotkania, a może nie, bo coś w tym czasie się stanie? Czekam na Wasze komentarze! :D Pozdrawiam cieplutko i ślę całusy! :***
PRZYPOMINAM O ZAKŁADCE "LINKI"! JEŚLI CZYTAM JAKIEGOŚ BLOGA I ON SIĘ TAM NIE ZNALAZŁ, TO PROSZĘ MNIE O TYM POINFORMOWAĆ W KOMENTARZACH POD TAMTĄ ZAKŁADKĄ! :D

madziula0909