Rozdział 12

      Już od dłuższego czasu szykowałam się na bal absolwentów. Odkąd wróciłam ze szkoły. W duchu bardzo się cieszyłam, bo moi przyjaciele też zdecydowali się iść. Jak się okazało, Alex myślała o tym już od dawna, ale nie była pewna, czy się zgodzimy, więc nie pytała. Dopiero dwa dni temu wyskoczyłam z gadką, że zaprosił mnie Eric, więc sprawa była jasna. Alexandra wyściskała mnie z tego powodu. Miło było zobaczyć uśmiech na jej twarzy. Zdecydowaliśmy, że po prostu wcześniej się urwiemy z balu, żeby dojechać w góry. Tak... Jestem szczęśliwa z tego powodu, bo w końcu będę mogła odpocząć od nauki, a powietrze górskie dobrze mi zrobi. Często nie ma okazji, żeby gdzieś wyjechać, a skoro nadarzyła się teraz i to z przyjaciółmi, to czemu nie? Z nimi jest zawsze fajna zabawa. Co z tego, że mają głupie pomysły? Bez tego się nie obejdzie, a poza tym... Na tym to polega.
      Wyciągnęłam z szafy swoją kreację (kupiłam ją w weekend z Alex na zakupach), którą miałam założyć. Śliczna, biała sukienka, która sięgała mi do kolan. Bez ramiączek i zapinana na zamek. Od pasa w dół była rozkloszowana, natomiast góra, na której na materiale znajdowała koronka, przestawiająca coś na kształt kwitów, przylegała do ciała.
      Ściągnęłam z siebie mundurek szkolny i na jego miejsce założyłam sukienkę. Trochę się namęczyłam z zapięciem zamka, ale jakoś sobie poradziłam. Wzięłam szczotkę i zaczesałam swoje długie włosy. Zostawiłam je rozpuszczone, ponieważ dobrze się tak czułam. Nigdy nie przeszkadzało mi, że spadają mi na twarz. W ogóle to nie lubię ich wiązać. Usiadłam na łóżku i zaczęłam robić sobie makijaż, kiedy do pokoju weszła Paula.
      Podniosłam wzrok i zobaczyłam boginię. Dziewczyna miała na sobie krwistoczerwoną sukienkę, która przylegała do jej cała, ukazując zgrabną sylwetkę. Kolor kreacji ślicznie skontrastował się z jej blond włosami. Miała pomalowane oczy na ciemny kolor, a usta na czerwono. Do tego miała czarne szpilki, które według mnie nie były jej potrzebne. Dziewczyna już była wystarczająco wysoka bez nich.
      -Pomalować cię?- spytała błagalnie.
      Zastanowiłam się na chwilę, ale zgodziłam się. Podałam dziewczynie swoje kosmetyki, a ona z szerokim uśmiechem je wzięła. Malowanie kogoś zawsze sprawiało jej radość. Zaczęła szukać odpowiednich cieni i wytrzeszczyła oczy, kiedy znalazła je, ale jeszcze nierozpakowane.
      -Nie było jeszcze okazji- wytłumaczyłam i uśmiechnęłam się niewinnie.
      -Nie było okazji - mruknęła pod nosem i zdarła z cieni przeźroczystą folię.
      Już po chwili zaczęła mnie malować. Czekałam cierpliwie, aż skończy. W sumie to mi się nie spieszyło, ale nie lubiłam siedzieć bezczynnie. Denerwowało mnie to. Z lekko przymkniętych powiek widziałam, że Paula co chwila daje na mnie tonę makijażu. Gdy skończyła z cieniami, to pomalowała mi jeszcze rzęsy mimo, że mówiłam jej, że zrobię to sama. Przyjaciółka na policzki dała mi jeszcze trochę różu, bo uznała, iż jestem za blada. Z tym faktem nie chciałam się z nią kłócić, bo to była prawda.
      -Gotowe!- powiedziała podekscytowana i uśmiechnęła się szeroko. Wzięła lusterko i mi je podała.- Podoba się?
      -Wow- tylko na tyle było mnie stać.
      Oniemiała patrzyłam w swoje odbicie. Nie poznawałam siebie. Przyjaciółka fachowo zrobiła mi ciemny makijaż, co ślicznie kontrastowało się z moimi szarymi oczami. Na usta natomiast dała mi błyszczyk, przez co były one koloru jasnego różu. Policzki były lekko różowawe i wyglądałam, jakbym się zarumieniła. Miałam wrażenie, że patrzę na jakiś obrazek.
      -Twoja rekcja mówi mi, że ci się podoba. Nie mylę się?- spytała ze śmiechem.
      -Nie mylisz się- potwierdziłam i zaśmiałam się perliście.
      Do pokoju weszła Alex. Dziewczyna wyglądała oszałamiająco. Miała na sobie obcisłą, kremową sukienkę, która sięgała do połowy ud. Z tyłu miała duże wycięcie, które odsłaniały połowę pleców dziewczyny, a z przodu na górnej części kreacji była na materiale wyszyta koronką. Czarne szpilki dodawały Alex centymetrów. Do tego miała mocny makijaż, a usta pomalowane na krwistoczerwony kolor. Mowę mi odebrało. Wyglądała ślicznie!
      -No! Nasza Andrea odważyła się na mocy makijaż- zaśmiała się wesoło Alex.
      -Tak- bąknęłam pod nosem i przewróciłam oczami.
      Założyłam swoje ciemne szpilki. Nie wiedziałam, jak w nich wytrzymam tyle czasu. Nie byłam przyzwyczajona o chodzenia w tak wysokich butach, ale innych nie miałam. No, ale bynajmniej dodadzą mi te kilka centymetrów, których mi brakuje. Jestem z natury niska. Nigdy mi to nie przeszkadzało, ale kiedy przebywam wśród wysokich osób... To już co innego. Zawsze czułam się ja jakieś dziecko. Wszyscy tacy wysocy, a ja taka mała.
      Siedziałam w milczeniu i wgapiłam się w podłogę. Zagryzłam dolną wargę. Nie chciałam iść na ten bal, ale się zgodziłam i już nie mogłam zmienić decyzji... Sięgnęłam po dwa granatowe etui, które leżały na szafce nocnej. Wyciągnęłam z nich złotą biżuterię, którą dostałam od rodziców na urodziny. Bransoletka i wisiorek. Każde z nich ze złotym serduszkiem... Założyłam ozdoby na siebie i wzięłam swoją czarną torebkę i oznajmiłam, że wychodzę z pokoju.
      Wyszłam na korytarz, gdzie wszędzie roiło się od roześmianych dziewczyn. Wszystkie prezentowały się olśniewająco. Śliczne sukienki, które były troszkę wyzywające, mocny makijaż... Mimo zapewnień przyjaciółek, że wyglądam ślicznie, czułam się przy nich, jak jakaś szara myszka. Zacisnęłam szczęki. Ze spuszczonym wzrokiem przecisnęłam się przez tłum panienek, które kłóciły się, która ma najpiękniejszą kreację. Z mocno bijącym sercem doszłam do pokoju Nicole i Pauli. Nie pukając, weszłam do środka. Od razu wszystkie rozmowy ucichły. Nic nie mówiąc usiadłam na łóżko i rozglądnęłam się dookoła.
       Chloe miała na sobie czarną kreację. Jej sukienkę sięgającą do kolan, trudno było rozróżnić z ciemnymi włosami, które związała w elegancki kok. Grzywka natomiast swobodnie zakrywała czoło dziewczyny. Miała na sobie czarne szpilki, a ciemny makijaż skontrastował się z jej niebieskimi oczami. Usta pomalowała różową szminką.
      Nicole ubrała rozkloszowaną sukienkę koloru granatowego z falbankami. Kreacja sięgała jej do kolan, a carne szpilki dodawały jej centymetrów. Dziewczyna rozpuściła swoje rude włosy i zgarnęła je na bok. Mocny makijaż trudno było odróżnić od jej oczu, które były prawie jak dwa małe węgielki.
      Chłopaki jak to zawsze na takie uroczystości, ubrani byli w czarne smokingi. Wszyscy prezentowali się wspaniale.
      Usłyszałam jakieś gwizdanie pełne... Zachwytu? Popatrzyłam w stronę dochodzącego dźwięku. Był to Nathan. Co go tak oczarowało? No chyba nie ja! Rozejrzałam się dookoła i zobaczyłam, że wzrok wszystkich jest utkwiony we mnie. Czy ja coś zrobiłam? Poczułam się trochę nieswojo...
      -Co?- wydukałam zmieszana. Czułam, że robię się czerwona na twarzy.
      -No nie wierzę!- pisnęła Chloe, patrząc na mnie z niedowierzaniem.
      Domyśliłam się, że chodzi im wszystkim o mój wygląd. Przewróciłam oczami. Tak. Po raz  pierwszy zrobiłam sobie mocny makijaż, co jest do mnie niepodobne. Jejku... Czym się tutaj tak zachwycać? To tylko makijaż i nic więcej.
      -Nie myślałem, że się tak dla niego wystroisz- powiedział cicho Nathan, ale wysilił się na złośliwy uśmieszek.
      -Wcale nie wystroiłam się dla niego!- zaprzeczyłam ostro. Wiedziałam, że chodzi chłopakowi o Erica, ale on dla mnie nic nie znaczy! To tylko przyjaźń!
      -Czyżby?- na jego twarzy odbiło się lekkie zdziwienie.
      -A żebyś wiedział!
      -Kto cię tak wymalował?- spytała Chloe, przerywając mi rozmowę z Nathanem.
      -Paula- odparłam, przenosząc wzrok na nią.
      -Ładnie ci- dodała z zachwytem Nicole.
      Wzruszyłam ramionami. Mało obchodziło mnie, jak wyglądam. Chciałam mieć ten bal po prostu z głowy. Pójść na niego i z niego wyjść. Zgodziłam się na niego tyko dlatego, że nie chciałam robić przykrości Ericowi. Tak mnie prosił, że nie umiałam odmówić. Dziwi mnie tylko to, że zaprosił mnie. Jeden z najprzystojniejszych chłopaków w szkole chce pójść właśnie ze mną, kujonką, szarą myszką. Przecież mógł wziąć każdą dziewczynę! Gdyby się tak rozejrzeć dookoła, to jest więcej ładniejszych panienek, niż ja. Inne to mogłyby być modelkami. Coś chyba musi w tym być, ale co?
      -Nad czym tak dumasz?- Z rozmyślań wyrwało mnie pytanie Matthewa. Jego oczy wyrażały ciekawość.
      -Nad niczym szczególnym- powiedziałam beznamiętnie.
      -Nad niczym szczególnym- powtórzył drwiąco moje słowa Nathan.
      Popatrzyłam na niego wilkiem. W pokoju zapadła cisza jak w grobowcu. Wszyscy patrzyli to na mnie, to na Nathaniela z widocznym zaciekawieniem, a jednocześnie ze zdziwieniem. Nie mogłam tego znieść i postanowiłam wyjść z pomieszczenia. Niestety w tym samym momencie, co ja, wstał Nathan i na niego wpadłam. Znowu był zimny i twardy, jak skała. Syknęłam z bólu, bo to naprawdę było bolesne. Przed oczami pojawiły mi się ciemne plamy, bo jakimś cudem walnęłam głową o jego ramię. Cóż. Był sporo wyższy ode mnie. Na twarzy chłopaka zagościł wredny uśmieszek. Ktoś z kolei parsknął śmiechem. Jak się okazało, był to Paul. Jared, który siedział koło niego, był niemal purpurowy na twarzy. Zapewne powstrzymywał wybuch śmiechu. Zacisnęłam szczęki. Wiedziałam, że zrobiłam się czerwona, ale to ze złości. Tak bardzo było to zabawne? Wyminęłam Nathana i wyszłam z pokoju, głośno trzaskając za sobą drzwiami. Usłyszałam za sobą głośne śmiechy chłopaków. Wkurzyło mnie to jeszcze bardziej.
      Do oczu zaczęły mi się cisnąć łzy, ale nie były one spowodowane smutkiem, tylko złością. Byłam zła jak diabli! Już chciałam wybuchnąć płaczem, kiedy przypomniałam sobie, że mam makijaż. Wzięłam głęboki wdech. Pomogło. Zgarnęłam włosy na lewy bok i szybkim krokiem przemknęłam przez korytarz i ruszyłam klatką schodową na dół. Chciałam jak najszybciej wyjść z budynku. Po drodze potknęłam się o własne nogi i o mało nie runęłam na podłogę. W ostatniej chwili złapałam się za drewnianą poręcz, która była strasznie popisana markerem. Uczniom się nudziło i nie mieli co robić, dlatego całą ją popisali. Nie zwracałam uwagi na napisy, dopóki nie przeczytałam jednej rzeczy: "Andrea kocha Nathana". Obok napisu było jeszcze narysowane serduszko i kolejny zapis: "Kto się czubi, ten się lubi". Co to miało być?! Że niby ja go kocham?! Kto to napisał?! Wkurzona zaczęłam ścierać ten napis, ale nic z tego. Próbowałam go zdrapać paznokciami, ale jakoś opornie mi to szło. Walnęłam z całej siły ręką o poręcz. Syknęłam z bólu. Trochę przesadziłam. Bolało strasznie! Zaczęłam masować sobie rękę, żeby złagodzić ból. Jakoś nie pomagało. Zacisnęłam szczęki i ruszyłam dalej. Nie wiedziałam, czym się tak przejmowałam. To był tylko głupi napis.
      -Właśnie miałem po ciebie iść- usłyszałam znajomy głos.
      Odwróciłam się w stronę Erica i uśmiechnęłam lekko. Ten odwzajemnił gest.
      -Cóż... Wyprzedziłam cię- powiedziałam, wzruszając ramionami.
      -Pięknie wyglądasz- powiedział, lustrując mnie swoim spojrzeniem.
      -Dziękuję- bąknęłam czując, że na moje policzki wstąpił rumieniec. Spuściłam wzrok.- Idziemy już?
      -Tak.
      Eric wystawił w moją stronę dłoń. Przewróciłam oczami. Wzięłam go pod rękę i razem wyszliśmy z budynku. Wiele ludzi już szło na bal, a wszyscy byli w sobie zakochani po uszy. Chyba tylko ja z moim towarzyszem nie chodziliśmy z sobą. W sercu poczułam ukłucie zazdrości, ale to szybko minęło. Westchnęłam w duchu, bo czasami zazdrościłam innym dziewczynom, że znalazły już swoją miłość...  Miejsce, w którym miał się odbyć bal, było niedaleko. Rzut kamieniem od internatu. Nie minęło nawet pięć minut, a już byliśmy na miejscu.
      Weszliśmy do budynku. Korytarz był szeroki, a z każdej strony białych ścian- niestety musiały być akurat tego koloru, który mnie drażni- znajdowały się drzwi. Jedne prowadziły do toalety dla pań i dla panów, drugie do kuchni, w której jeszcze nigdy nie byłam. Przez drzwi po prawej stronie można było się dostać do przebieralni, z której mało kto korzysta. W okolicy jest dużo złodziei, a ludziom nie brakuję, by coś im ukraść. Eric otworzył masywne drzwi, przed którymi się znaleźliśmy i moim oczom od razu ukazała się ogromna sala. Widok mnie urzekł. Na suficie znajdowały się gęsto powieszone balony, które były koloru białego, różowego i fioletowego. Doskonale skontrastowało się to z białym tłem. Dekoracja przypominała sklepiania. Wzdłuż środkowej linii sufitu wisiał żyrandol. Na białych ścianach znajdowały się oświetlenia, nad którymi były trzy balony tych samych kolorów, co na suficie. Pod nimi stały stoły, na których znajdowały się już smakołyki, na widok których ciekła ślinka z ust. Na środku sali była wolna przestrzeń, gdzie już tańczyło sporo osób. Przeszły mnie ciarki. Od razu przypomniała mi się scena, kiedy to byłam na weselu mojej mamy koleżanki i wpadłam w tort. Brr. Nieprzyjemne wspomnienie. To trauma do końca życia.
      -Ładnie tu, prawda?- na ziemię ściągnął mnie głos Erica. Musiał dostrzec zachwyt w moich oczach.
      -Tak- odparłam, przenosząc wzrok na niego i uśmiechnęłam się lekko.
      -Zatańczymy?
      -Jasne- zgodziłam się.- Ale uprzedzam, że nie jestem dobra w te klocki.
      Jak byłam jeszcze mała, to chodziłam na naukę tańca. Marzyło mi się, żeby zostać sławną tancerką, ale zrezygnowałam z tego. Po zaginięciu Theo mama popadła w depresję i nie miał, kto mnie prowadzić. Tata był w pracy, a pani Charlotte, która nam pomagała, nie była w stanie iść taki kawał drogi, bo miała już te swoje lata. Zajmowała się jedynie domem. Gotowała i sprzątała, a to i tak było wiele. Nie miała do tego zdrowia, a mimo to postanowiła pomóc. Do tego czasu pozapominałam wszystkich kroków, ale nie przejmowałam się tym. Przecież nikt nie kazał przedstawiać mi jakieś salsy. 
      Rooker wziął mnie za rękę i już po chwili tańczyliśmy w rytm muzyki. Przyznam, że szło nam bardzo dobrze, a Eric okazał się doskonałym partnerem do tańca. Wirowaliśmy po sali, która była już prawie pełna. Tylko pojedyncze osoby stały pod ścianą i patrzyły na wszystkich. Pośród tańczących mignęły mi przed oczami sylwetki moich przyjaciół. Na początku nie byłam pewna, czy to na sto procent oni, ale moje przypuszczenia się potwierdziły, kiedy obok mnie przemknęła Chloe, która tańczyła z Jaredem. Wiąż nie mogłam się nadziwić, że oni tak do siebie pasują. Z czego to wiedziałam, to chodzą ze sobą już prawie cztery lata. Westchnęłam cicho, a w sercu poczułam znajomą mi pustkę. Nie. Ja nie potrzebuję miłości... Do szczęścia nie jet mi potrzebna.
      -Odbijamy- usłyszałam znajomy głos.
      Popatrzyłam na Paula i uśmiechnęłam się do niego. Chłopak odwzajemnił gest. Eric niechętnie mnie puścił i posłał mi blady uśmiech, na który wcale nie zwróciłam uwagi. Odsunął się kilka kroków dalej i podpierając ścianę, obserwował mnie, jak tańczę z przyjacielem.
      -Twojemu chłoptasiowi się nie podoba, że cię mu odbiłem- powiedział ze śmiechem Paul.
      -To nie jest mój chłopak, to po pierwsze, a po drugie, wcale mnie to nie rusza- odparłam zgodnie z prawdą.
      Chłopak popatrzył na mnie, jak na jakąś idiotkę. Wciąż nie mogłam zrozumieć, dlaczego oni mi nie wierzą? Przecież mówiłam im ze sto razy, że Eric jest dla mnie tylko przyjacielem i nikim więcej. Oni najzwyczajniej w świecie nie mogą tego zrozumieć i to mnie boli. Nie chcę, żeby żyli w błędzie, ale to chyba jest nieuniknione...
      -Nathan mówił...- zaczął Paul, ale mu przerwałam.
      -Nathan mówił, Nathan mówił. Dlaczego ty mu wierzysz? Nie pomyślałeś, że może kłamać?- powiedziałam jednym tchem.
      -No... Nie.
      -Spodziewałam się tego- szepnęłam, patrząc w inną stronę.
      No tak. Przyjaciel zawsze uwierzy przyjacielowi szczególnie, gdy takim jest Nathaniel. Temu to wszyscy wierzą. Dlaczego? Co on takiego robi, że wszystkich potrafi owinąć sobie wokół palca? Rozumiem, że jeśli chodzi o to, że dziewczyna umawia się z chłopakiem, to do głowy przychodzi tylko jedna myśl, ale to jeszcze nie znaczy, że jest ona trafna! Ja i Rooker jesteśmy tylko przyjaciółmi. Przecież przyjaźń damsko-męska istnieje...
      -Paula się nie obrazi, że ją porzuciłeś?- spytałam, siląc się na żartobliwy ton głosu. Chciałam zmienić temat.
      Chłopak wybuchł głośnym śmiechem. Uśmiechnęłam się do niego.
      -O to się nie martw- powiedział wesoło.
      Jeszcze przez jakiś czas tańczyłam z przyjacielem. Później usiadłam przy stole, żeby trochę odpocząć. Eric poszedł za mną, co mi się nie spodobało. Ciągle za mną łaził! Jakby nic innego nie miał do roboty. Czułam się, jakbym była jakimś więźniem, którego przez cały czas trzeba mieć na oku. Napiłam się zimnej wody i jeszcze przez jakiś czas posiedziałam i patrzyłam w podłogę. Dopiero po kilku minutach z powrotem zatańczyłam z Rookerem. Z czasem moi partnerzy się zmieniali. Byli to Matthew, Jared, a nawet Theo, co mnie zdziwiło. No, ale chłopak odkąd zaczął chodzić z Alex, starał się z nami zaprzyjaźnić i powiem, że okazał się bardzo miły. Miałam w duchu nadzieję, że Alexandra nie zostawi go tak szybko, bo on na to nie zasługuje. Pasują do siebie, a Theodor za nią szaleje i to widać gołym okiem. Zależy mu na niej.
      Nie wiem jak i kiedy to się stało, ale w pewnym momencie moim partnerem siał się... Nathan. Byłam strasznie zaskoczona i zdezorientowana. Nie spodziewałam się tego, a on był ostatnią osobą, z którą chciałbym zatańczyć. W pierwszym momencie chciałam odskoczyć od chłopaka, ale jakoś nie mogłam. Patrzyłam tylko na niego szeroko otwartymi oczami. Musiałam mieć naprawdę głupią minę, bo Hiller wybuchł głośnym śmiechem. Dopiero później zdałam sobie sprawę, że mam otwartą buzię. Szybko ją zamknęłam i zacisnęłam szczęki.
      -Jak...- zaczęłam, ale nie dokończyłam.
      Chciałam mu zadać pytanie typu: "Jak ty się tutaj znalazłeś?", ale słowa nie chciały przecisnąć mi się przez gardło. Poza tym, uznałam je za głupie i bez sensu. Dziwnie się czułam, tańcząc z Nathanem. To była dla mnie... Nowość? Nie mogłam uwierzyć, że on jest we wszystkim taki świetny. Nawet w tym głupim tańcu! Nie, że mu zazdroszczę, ale chyba nie ma rzeczy, której by on nie robił. To mnie coraz częściej zastanawia... Do tego jego skóra była lodowata, przez co na mojej pojawiła się gęsia skórka. Gdy tylko o tym pomyślałam, na twarzy Nathaniela pojawił się nieodgadniony dla mnie grymas, który zniknął tak szybko, jak się pojawił. Znowu się uśmiechał.
      -Zdziwiona?- spytał pogodnie. Po raz pierwszy w życiu usłyszałam, że zwraca się do mnie w taki sposób. Zawsze mi dogryzał...
      -Tak- bąknęłam. tylko na tyle było mnie stać.
      Spojrzałam w bok. Wirowaliśmy po całej sali w rytm muzyki. Przed oczami przemknął mi Eric. Zdziwiłam się, bo podpierał się o ścianę. Przecież było tyle dziewczyn, które nie tańczyły. Mógł którąś zaprosił do tańca. Na pewno jedna z nich by się zgodziła. Zmarszczyłam czoło, bo chłopak posłał w stronę Nathana mordercze spojrzenie. Miałam wrażenie, że gdyby nie tyle ludzi, to skoczyłby na niego i wydłubał oczy. Przeszły mnie ciarki. Spojrzałam na Hillera i zobaczyłam, że ten uśmiecha się wrednie do Rookera. Podniosłam ze zdziwienia brwi.
      -Ktoś tu jest zazdrosny- powiedział ze śmiechem Nathan.
      -Dlaczego powiedziałeś, że chodzę z Ericem?- spytałam przenosząc wzrok na niego i przyglądałam mu się uważnie.
      -A tak nie jest?- zapytał z udawanym zdziwieniem.
      -Dobrze wiesz, że nie- syknęłam, wkładając w swoje słowa tyle jadu, ile się dało.
      Nathan jak zawsze w takich sytuacjach, uśmiechnął się złośliwie. Wstrzymałam oddech i spojrzałam głęboko w jego bursztynowe oczy. Oprócz tego, że jest tym wszystkim rozbawiony, to niczego więcej się nie doszukałam. Westchnęłam zrezygnowana. Nie ma co! Doskonale kryje uczucia, których nie powinno się zobaczyć...
      -To powiesz mi, czemu tak powiedziałeś?- dociekałam. Chciałam to wiedzieć! Znać tego powód!
      Chłopak nic nie odpowiedział, a kąciki jego ust uniosły się. Uznałam to jako odpowiedź. Zmrużyłam oczy i zacisnęłam mocno szczęki. Nie wiem dlaczego, ale zagotowało się we mnie. To chyba przez ten jego kpiarski uśmiech. Nie chciałam wybuchnąć, dlatego wzięłam głęboki wdech. Nathan widząc moją reakcję, zaśmiał się. Znowu.
      -To chociaż odwołaj to, co powiedziałeś!- warknęłam, przez zaciśnięte zęby.
      -A co mi zrobisz, jak tego nie zrobię?- spytał złośliwie.
      I tu mnie ma! Właśnie nic nie mogę mu zrobić! Nie dość, że jestem od niego niższa o głowę... Ba! Nawet więcej, to jeszcze o stokroć  słabsza! Co ja takiemu mogę?
      -Złość piękności szkodzi- powiedział słodko Nathan, po czym poklepał mnie po głowie, jakbym była jakimś małym dzieckiem i najzwyczajniej w świecie sobie poszedł.
      Zakipiało się we mnie ze złości. Miałam ochotę go rozszarpać, choć doskonale wiedziałam, że mi się nie uda. Wzięłam głęboki wdech, by się uspokoić. Zaczęłam liczyć po cichu do dziesięciu. Czułam się... Upokorzona. Niech on i inni myślą sobie, co chcą! Nie obchodzi mnie, czy uważają, czy chodzę z Ericem, czy nie! Już mam to gdzieś! Ważne, że ja znam prawdę... Ech. Jestem za bardzo wrażliwa...
      -Wyjdziemy na zewnątrz?
      Ni stąd, ni zowąd, znalazł się przy mnie Rooker. W jego oczach dostrzegłam troskę, czego tak bardzo nie lubiłam. Nigdy nie znosiłam, kiedy komuś było mnie żal. Przytaknęłam na jego propozycję, bo świeże powietrze dobrze by mi zrobiło. Z towarzyszem wyszłam z budynku. Przeszły mnie ciarki. Dookoła było już ciemno. Świeciły tylko latarnie na ulicy, dzięki którym było coś widać. Wciągnęłam do płuc zimne powietrze i uśmiechnęłam się lekko. Oparłam się o ścianę i założyłam ręce na piersi. Wlepiłam wzrok w ziemię.
      -Andie?- spytał niepewnie Eric.
      Popatrzyłam na niego. Zmarszczyłam czoło, bo jego twarz była bardzo... Poważna. Zdziwiło mnie to trochę, bo zawsze był taki wyluzowany, a teraz? Przez głowę zaczęły mi przelatywać różne myśli, ale wszystkie wydawały mi się bez sensu. Nie wiem czemu, ale serce zaczęło mi szybciej bić. Wstrzymałam oddech.
      -Tak?- spytałam słabo.
      Przez jakiś czas mierzyliśmy się wzrokiem. Ta cisza, która panowała wokół nas, był cicha. Dla mnie za bardzo. Nie do wytrzymania! Myślałam, że zwariuję. Zaczęłam nerwowo stąpać z nogi na nogę. "No niech on w końcu to z siebie wykrztusi!", przemknęło mi przez myśl. Obawiałam się najgorszego, co wydawało mi się dziwne. Co on chciał mi powiedzieć? Zajrzałam mu głęboko w oczy, ale niczego nie mogłam się w nich doczytać. Zagryzłam mocno dolną wargę.
      -Kocham cię- wypalił, a mnie całkowicie zatkało.
      Musiałam wyglądać jak jakaś skała, bo nie ruszałam się, nie oddychałam, nie dawałam żadnych odznak życia! Nie byłam w stanie się poruszyć. Byłam w wielkim szoku. Nie mogłam, nie chciałam przyjąć do wiadomości, że on mnie kocha. Przecież... Nie. To na pewno był jakiś żart, ale twarz Erica niczego takiego nie wykazywała. Patrzył na mnie wyczekująco, a ja patrzyłam na niego oniemiała. Na nic więcej nie było mnie stać. Kończyny odmówiły mi posłuszeństwa. Nie wiedziałam, co się wokół mnie dzieje. Czułam się, jak w jakimś amoku. W głowie huczały mi tylko słowa Rookera: "Kocham cię".
      Jak ja mogłam tego nie zauważyć? Ciągle proponował mi spotkania, a ja się na nie zgadzałam nie myśląc, jaki jest w tym wszystkim sens. Te jego gadki, jak na mnie patrzył... Jaka ja niedomyślna! Wszyscy wokół mnie mówili mi, że on mnie kocha, a ja nikomu nie wierzyłam! Upierałam się, że tylko im się zdaje! Przecież wszystko wskazywało na jedno, a a jak zwykle tego nie widziałam. Nawet Nathan miał rację. Jaka ja głupia...
      -Andrea, oddychaj!- krzyknął przerażony Eric i podbiegł do mnie, łapiąc mnie za ramiona.
      Poczułam, że moja twarz staje się coraz bardziej czerwona. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że nie oddychałam. Jak można o tym zapomnieć? Ta informacja tak mnie zszokowała, że inaczej nie umiałam zareagować. Łapczywie złapałam powietrze i poczułam, jak te wypełnia moje płuca. Powoli zaczynałam rozumieć, co przed chwilą się wydarzyło.
      -Ja... Ja..- słowa nie chciały mi się przecisnąć przez gardło.- Eric, ja... Ja nic do ciebie... Nie czuję- wydukałam.
      Twarz chłopaka momentalnie posmutniała, a mi zrobiło się źle, że musiałam go zranić. Spuściłam wzrok. Poczułam ukłucie w sercu, a do oczu cisnęły mi się łzy. Nie wiem dlaczego. Tak bardzo nie chciałam, żeby teraz cierpiał, ale ja go naprawdę nie kocham. Jest dla mnie jak przyjaciel, co najwyżej brat którego mi odebrano. Nie wyobrażam sobie chodzenia z osobą, której się nie kocha. Było mi bardzo głupio. Eric to była jedna z najbliższych mi osób, których mam tak mało, nie licząc rodziny, a ja musiałam mu złamać serce. Zacisnęłam szczęki i z trudem przełknęłam ślinę. Nie mogłam na niego patrzeć, na jego wyraz twarzy. Czułam się podle.
      -Rozumiem- powiedział smutno i wysilił się na uśmiech.
      Podniosłam na niego wzrok. Wciąż miał to smutne spojrzenie. Skręciło mi się w żołądku, ale uśmiechnęłam się słabo. Wiedziałam, że wyglądało to żałośnie.
      -Przepraszam...- bąknęłam.- Możemy... Zostać przyjaciółmi...
      Miałam ochotę pacnąć się w czoło. Jaka idiotka ze mnie! Słowa: "Możemy zostać przyjaciółmi", jeszcze bardziej pogarszają sprawę. Można powiedzieć, że oznaczają, że nie ma szans u dziewczyny. Dobrze, u mnie nie ma, bo... Nie wiem dlaczego. Ja jeszcze nie spotkałam swojej miłości i na pewno nie będzie nią Eric. Sama nie wiem czemu, ale jestem tego pewna w stu procentach. Przyjaźń moja i Rookera to chyba jedna z najlepszych rozwiązać dla obu stron. Nie będę miała nic przeciwko, jeśli będzie próbował mnie w sobie... Rozkochać, ale to i tak nic nie da.
      -Andrea!- usłyszałam głos Puli.- Zbieraj się, bo już jedziemy!
      -Już idę- powiedziałam, nie spuszczając wzroku z Erica.
      -Gdzie jedziesz?- spytał chłopak z nutką zaciekawienia w głosie.
      -W góry... Z przyjaciółmi- wyjaśniłam i uśmiechnęłam się blado.- To... Cześć...
      Chciałam iść, ale w tym samym momencie Eric ujął moją twarz i złożył delikatny pocałunek na moich ustach. Zamarłam. Odsunęłam się od niego i popatrzyłam z wymalowanym szokiem na twarzy. Tego było już za wiele. Przecież powiedziałam mu, że go nie kocham! Czy on uważa, że skoro tak powiedziałam, to może mnie tak bezkarnie całować? Co on sobie myśli?! Mógł się chociaż zapytać! Strasznie mnie to zdenerwowało, ale mimo to nie potrafiłam się na niego długo gniewać. Nie w tym momencie.
      -Przepraszam, ale...- zaczął, ale nie dokończył.
      -Cześć- powiedziałam zmieszana i odeszłam z mieszanymi uczuciami.

Witam! Kolejny rozdział za nami! ;D Podobał się? Wiem, wiem. Przynudzam. Znowu ;/ Obiecuję się poprawić! Teraz nasi bohaterowie wyjeżdżają w góry i... Ech. Nie chcę Wam za dużo zdradzić... Powiem, że wydarzy się, oj sporo. Kto wie? Może to już tam stanie się coś, co nawiąże do fabuły? Hehe. Nie chcę Was niecierpliwić, dlatego niż już nie mówię na ten temat, bo jeszcze za dużo powiem i będzie klapa. Tak... Co sądzicie o zachowaniu Erica i jego wyznaniach? Zdziwiliście się, a może nie? Może już od początku wiedzieliście, że Rooker coś czuje Andrei? Właśnie! Jak ocenianie zachowanie bohaterki? Według Was powinna... Inaczej zareagować? Może powinna dać mu szansę i się zgodzić? Czekam na Wasze opinie! Komentujcie! Pozdrawiam! ;***

madziula0909