Rozdział 11

      Usłyszałam jakiś głos. Kobiecy? Na to wyglądało, tylko... Co on mówi? Jest tak bardzo daleko, że nie mogę go zrozumieć, a tak blisko, że go słyszę. Czy ze mną naprawdę jest aż tak źle? Może powinnam wybrać się do lekarza, czy coś? Jedyne co zapamiętałam z wczorajszego wieczora to to, że odrabiałam pracę domową z trygonometrii. Później najzwyczajniej w świecie musiał mi się urwać film...

      Głos stawał się coraz głośniejszy. Może to dlatego, że powoli wracałam do świata żywych? Niewykluczone. Głowa strasznie mnie bolała. Czy ten "ktoś' musi się tak drzeć?! Z każdym krzykiem odczuwałam coraz mocniejszy ból w czaszce. Gdy głos stawał się coraz bardziej dokuczliwy, postanowiłam otworzyć oczy, ale moje ciężkie powieki odmówiły mi posłuszeństwa. Tak bardzo chciało mi się spać...

      -Andrea!- krzyk w końcu do mnie dotarł.

      Zadzwoniło mi w uszach, a ból głowy przybrał na sile. Zmarszczyłam czoło. Kto chce mnie obudzić? Tak miło mi się spało... Poczułam coś zimnego na twarzy. Woda. Z trudem otworzyłam oczy i zerwałam się z łóżka, jak oparzona i wyprostowałam się jak struna.

      -Co się dzieje?! Pali się?!- krzyknęłam z lekkim przerażeniem.

      Chciałam już pakować do torby najpotrzebniejsze rzeczy i uciekać, gdzie pieprz rośnie, ale nie poczułam zapachu dymu, ani nie zobaczyłam ognia. Rozejrzałam się dookoła i napotkałam wzrok Alex. Patrzyła na mnie jak na jakąś idiotkę. Zażenowana przetarłam zaspane oczy. Właśnie tak się czułam. Jak skończona idiotka.

      -Dobrze się czujesz?- spytała z troską w głosie moja przyjaciółka.

      Zerknęłam na nią niepewnie. Mimo, że jej ton głosu był spokojny, oczy wyrażały lekkie przerażenia, zaciekawienia, a nawet zagubienie. No tak. Sama nie wiedziałam, co się ze mną działo. Może to po prostu, że chciało mi się spać i byłam tak bardzo zmęczona? Odkąd wróciłam z weekendu od rodziców, dziwnie się czułam. Nie wiem dlaczego.

      -Która godzina?- odważyłam się w kocu zapytać.

      -Jest w pół do ósmej. Jeśli nie chcesz się spóźnić do szkoły, to...

      Nie dokończyła, bo ja już grzebałam w szafie za mundurkiem szkolnym. W końcu dogrzebałam się do granatowej spódnicy i tego samego kolosu sweterka z logo szkoły, oraz białej koszuli z kołnierzykiem. Założyłam na nogi czarne baleriny, wzięłam do rąk ciuchy i kosmetyczkę i poszłam do łazienki. Przeszłam prze korytarz, który był już zapełniony przez roześmiane dziewczyny i po dłuższej chwili doszłam do upragnionego celu. Ciągle musiałam się prosić "szanownych" panienek, by łaskawie dały mi przejść. Ugh! Weszłam do łazienki i od razu skierowałam się do toalety, gdzie się ubrałam. Gdy już z niej wyszłam, to Zrobiłam poranną toaletę. Gdy zobaczyłam swoje odbicie w lustrze, to się przeraziłam! Blada twarz, wory pod oczami... Muszę zacząć się wysypiać, bo to tak nie może wyglądać. Rozczesałam włosy, które zostawiłam rozpuszczone, wzięłam swoje rzeczy i wyszłam z łazienki. Szybkim krokiem doszłam do swojego pokoju. To, co miałam w rękach rzuciłam na łóżko. Wzięłam z szafki nocnej pracę domową z trygonometrii, schowałam ją do torby, którą po chwili założyłam na ramię. Wyszłam z pokoju i ruszyłam korytarzem prosto przed siebie. Chciałam jak najszybciej znaleźć się na świeżym powietrzu. Przeszkodził mi w tym Eric który zatrzymał mnie na piętrze dla chłopaków.

      -Andie- krzyknął za mną.

      Odwróciłam się w jego stronę i oparłam o ścianę. Tak bardzo chciało mi się spać. Z trudem powstrzymywałam się, żeby nie zamknąć oczu.

      -Pamiętaj, że dzisiaj idziemy do wesołego miasteczka- powiedział wesoło.

      -Będę pamiętała- odparłam siląc się na uśmiech.

      Ten odwzajemnił gest i wrócił do swoich kolegów. Miałam już ruszyć w dalszą drogę, kiedy doszedł do mnie głos Alex.

      -Skąd ty go wytrzasnęłaś- spytała z niedowierzaniem.

      -Znikąd. Sam się zjawił- powiedziałam beznamiętnie.

      -Jesteście parą!- pisnęła podekscytowana. Zabrzmiało to jak stwierdzenie, a nie pytanie.

      -I tu się mylisz, droga panno- zaprzeczyłam ostro.

      -Ja się mylę? Przecież się umówiliście!

      -I co z tego? To nic nie znaczy- powiedziałam dobitnie.

      -Znaczy, znaczy i nie ściemniaj mi tu!- stawiała na swoim.

      -Mówię prawdę. Nic do niego nie czuję!- krzyknęłam, po czym zacisnęłam szczęki. Moje oczy miotały błyskawice.

      -A on do ciebie?- spytała.

      Nic nie powiedziałam, bo nie znałam odpowiedzi. Zagryzłam mocno dolną wargę. Odwróciłam się na pięcie i zbiegłam po schodach na sam dół. Otworzyłam drzwi i wyszłam na świeże powietrze. Wzięłam głęboki wdech. Ruszyłam żwawym krokiem do szkoły. Wzrok miałam utkwiony w ziemię. Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Eric mógłby coś do mnie czuć? Nie. Nie wydaje mi się. Nawet nie wiem, kiedy doszłam do budynku szkolnego. Weszłam do niego i od razu musiałam się natknąć na Nathana.

      -Wow- powiedział na mój widok i wytrzeszczył oczy, po czym uśmiechnął się złośliwie.- Wyglądasz jak zombie.

      -Zabawne- bąknęłam pod nosem. Chciałam go wyminąć, ale ten mnie zatrzymał.

      -Czekaj!- powiedział.- Jesteśmy do siebie podobni, czyż nie?- wyszczerzył swoje białe zęby w uśmiechu.

      Mina mi zrzedła. Popatrzyłam na niego, jak na jakiegoś idiotę. Podobni?  Przyjrzałam mu się uważnie. On i ja mamy bladą twarz, wory pod oczami... Nie! To jeszcze nic nie znaczy! To nie mówi o tym, że jesteśmy do siebie podobni! Po prostu najzwyczajniej w świecie robi sobie ze mnie żarty!

      -Idiota- powiedziałam bardziej do siebie, niż do niego.

      Wyminęłam chłopaka i szybkim krokiem poszłam pod salę od historii. Ta rozmowa była dziwna.

***

      Siedziałam pod ścianą i czekałam na lekcję angielskiego. Wzrok miałam utkwiony w podłogę. Strasznie chciało mi się spać. Wcześniej wypiłam kubek kawy, ale to za bardzo mi nie pomogło. Do tego bolała mnie głowa i za bardzo nie mogłam się nad niczym skupić. Nie wiem dlaczego ostatnio źle się czuję. Jest tak odkąd wróciłam od swoich rodziców... Podkuliłam nogi i oplotłam je rękoma. Oparłam na kolanach brodę i patrzyłam niewidzącym wzrokiem przed siebie. Czułam jedynie ból swojej głowy...

      Nagle poczułam, że coś ciężkiego spadło mi na głowę. Złapałam się na obolałe miejsce i syknęłam z bólu, który był gorszy niż ten samoistny. Zaczęłam rozmasowywać miejsce, w które zostałam uderzona. Zorientowałam się, że obok mnie znajduje się uformowana z kartek piłka. Na dodatek była obklejoną taśmą. Zmarszczkami czoło. Zaczęłam się zastanawiać, jaki idiota tym rzucił.  Wzięłam"piłkę" do ręki i rozejrzałam się dookoła. Niedaleko mnie siedział Nathan, który dławił się ze śmiechu. Palant. Zacisnęłam szczęki. Zamachnęłam się i rzuciłam kulą z kartek w chłopaka. Uśmiechnęłam się złośliwie, kiedy oberwał w sam środek twarzy. Spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Jego mina była bezcenna. Zaśmiałam się perliście. Nie mogłam się  powstrzymać.

      Równo z dzwonkiem przyszedł nauczyciel. Wysoki,  szczupły w podeszłym wieku mężczyzna z dużymi okularami na nosie, które bardzo powiększały jego niebieskie oczy. Jego mleczne włosy skontrastowały się z czarnym garniturem, w którym zawsze przychodzi do szkoły. Czasami mam wrażenie, że przychodząc tutaj, wybiera się na jakiś pogrzeb.

      Weszliśmy do klasy. Jak zawsze usiadłam w ławce z tyłu.  Niestety sama. Nauczyciel uznał, że dobrzy uczniowie powinni siedzieć sami. Za bardzo nie słuchałam tego, co mówi. Nie miałam do tego głowy. Resztkami sił starałam się nie zasnąć. Kątem oka widziałam, jak Nathan rozmawia z kolegami, którzy siedzą za nim. Nauczyciel ukradkiem na nich zerkał, ale nic nie mówił. Chłopaki widocznie nie zamierzali przerywać rozmowy, choć doskonale wiedziałam, że widzą karcące spojrzenia mężczyzny. Nauczyciel w końcu nie wytrzymał i wybuchł:

      -Hiller!- warknął. Jego mina była groźna, a wzrok mógłby zabić.

      -Tak, panie profesorze?- spytał Nathan odwracając się w stronę faceta i uśmiechnął się.

      -Zbieraj swoje rzeczy i przesiadasz się do Andrei! W podskokach!- wydarł się.

      Zamarłam. Zalała mnie fala złości. Dlaczego on? Miałam ochotę rozszarpać nauczyciela za to! Nie chciałam siedzieć z Nathanem. Co z tego, że to tylko jedna lekcja? Nie wytrzymam psychicznie, jeśli on usiądzie koło mnie!

      Nathan chyba na poważnie wziął słowa nauczyciela do serca, bo zaczął skakać na jednej nodze. Kilka osób zaczęło się śmiać, a ja pacnęłam się czoło. Nie wiedząc dlaczego to robię, wzięłam swoją torbę i postawiłam ją na krzesło obok. Nathaniel zatrzymał się przy ławce i chrząknął.

      -Zajęte, nie widzisz?- warknęłam. Co ja wygadywałam?!- Tu siedzi mój kolega- dodałam wskazując na torbę.

      -Hmm... Nie wiedziałem, że przyjaźnisz się z rzeczami martwymi- pokiwał głową, a kąciki jego ust lekko się uniosły.

      Nathan chciał wziąć torbę i postawić ją na ziemi, ale ja na to nie pozwoliłam. Posłałam mu mordercze spojrzenie.

      -Nie ruszaj- syknęłam.

      -Bo co?- spytał unosząc jedną brew.

      -Przeziębi się- pisnęłam.

      -Torba?- zapytał, a ja pokiwałam głową. Popatrzył na mnie, jak na wariatkę.

      Alex, która siedziała na przeciwko mnie, rozdziawiła usta i patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. Nathan natomiast się zaśmiał. Miałam ochotę walnąć się w swój głupi łeb. Dlaczego ja takie coś wygadywałam?! Co mnie opętało? Czułam na sobie wzrok całej klasy. Na moje policzki wstąpił rumieniec wstydu. Myślałam, że zapadnę się pod ziemię.

      -Andreo- zaczął nauczyciel, patrząc na mnie jak na idiotkę.- Nie bądź niemądrą.

      Zdałam sobie sprawę z tego, że mężczyzna całej tej sytuacji się przyglądał. Zrobiło mi się jeszcze bardziej wstyd. Zabrałam torbę z krzesła i rzuciłam ją na podłogę między swoje nogi. Wlepiłam wzrok z blat ławki. Czułam się jak skończona idiotka.

      -Tylko bez żadnych komentarzy- syknęłam do Nathana, który siadał na krzesło obok.

      Chłopak nic nie powiedział, tylko zaśmiał się cicho. Zacisnęłam szczęki. Próbowałam słuchać tego, co mówił nauczyciel, ale nie mogłam się skupić. Były tego dwa powody. Pierwszy taki, że strasznie bolała mnie głowa, a drugi, że Nathan przez całą lekcję rzucał we mnie papierkami. Miałam włosy jakbym wróciła do domu po jakiejś śnieżycy. Za każdym razem kiedy papierek lądował w moich włosach, kopałam Nathana pod ławką w nogę. Ten nic sobie z tego nie robił, a ja wyciągałam papier z włosów. To było monotonne zajęcie, które z czasem mi się znudziło. Byłam w siódmym niebie, kiedy zadzwonił dzwonek. Szybko spakowałam swoje rzeczy i wyszłam z klasy. Zaraz po mnie wybiegła Alex.

      -Co to miało być?!- naskoczyła na mnie. Popatrzyłam na nią pytająco.

      -Co?- udałam głupią.

      -To, co odwaliłaś na angielskim!- krzyknęła, łapiąc mnie za rękę, bym się zatrzymała.

      -Nie chcę o tym rozmawiać- bąknęłam.

      Wyminęłam ją, ale wiedziałam, że za mną idzie. Przez całą drogę do stołówki wyciągałam z włosów białe kulki. Wszyscy obok których przechodziłam, patrzyli się na mnie dziwnie. Nie zwracałam na nich uwagi, bo byłam zbyt zajęta swoim zajęciem. Alex ciągle wypytywała się mnie o to samo, co powoli robiło się uciążliwe. Na miejscu kupiłam sobie kawę i zaczęłam ją pić. Przyjaciółka stanęła koło mnie i zaczęła mi się przyglądać. Nie zwracałam na nią nawet najmniejszej uwagi. Traktowałam ją jak powietrze.

      -Wyjaśnisz mi to?- dociekała dalej.

      Przestałam pić i wlepiłam wzrok w brązowy napój. Przez jakiś czas się nie odzywałam. Alex jest tak sam uparta, jak ja. To jedyna rzecz, jaka nas łączy oprócz zakupów. Tak to jesteśmy inne, a mimo to się przyjaźnimy. Po długim namyśle doszłam do wniosku, że to kawa mi szkodzi. Jak jej nie piłam, to tak mi nie odbijało.

      -Kofeina powiedziałam na głos. Alexandra wytrzeszczyła oczy.

      -Czy ty siebie słyszysz?- zapytała z niedowierzaniem.

      -Jak najbardziej- potwierdziłam jej słowa.- Na co dzień taka nie jestem, a dzisiaj wypiłam kawę...

      -I dalej ją pijesz- powiedziała dobitnie. Złapała mnie za ramiona i spojrzała mi w oczy.

      -Wiem, ale bez niej zasnę.

      Wzruszyłam ramionami. Dziewczyna mnie puściła. Dokończyłam pić ciepły napój i zostawiłam oniemiałą przyjaciółkę samą. W drodze wyrzuciłam kubek po kawie do kosza na śmieci. Szybkim krokiem poszłam do łazienki. Tam zamknęłam się na klucz, usiadłam na toalecie, wyciągnęłam z torby pracę domową z trygonometrii i zaczęłam ją robić. Zostały mi jeszcze cztery zadania. Kawa mi trochę pomogła, bo już nie chciało mi się tak bardzo spać. Zaczęłam dokańczać pracę domową. Nie było wcale tak łatwo, bo zadania, które mi zostały były najtrudniejsze ze wszystkich i przez to musiałam się nad nimi nieźle nagłowić. Niby było ich mało, ale rozwiązywałam je do końca przerwy. Po dzwonku szybko się spakowałam i wyszłam z toalety.

      Biegiem puściłam się pod salę od trygonometrii. Nie chciałam się spóźnić. Pod salę dobiegłam równo z nauczycielem. Lewis wpuścił nas do sali, a ja zanim usiadłam w swojej ławce, wręczyłam mu pracę domową. Mina faceta była bezcenna, gdy zorientował się, że wszystko zrobiłam. Nie mogłam się powstrzymać i uśmiechnęłam się słodko. Usiadłam w swojej ławce. Nauczyciel zadał nam zadania do robienia, a sam zaczął sprawdzać moją pracę. Z ciekawości co chwila na niego zerkałam. Uśmiechałam się, kiedy widziałam na jego twarzy wymalowany szok i niedowierzanie, a jednocześnie złość. Facet był pewien, że nie zrobię tych zadań. Specjalnie dał mi najtrudniejsze, ale widocznie nie wiedział, że ze mnie taka kujonka. Warto było się tak głowić, by teraz widzieć jego reakcję.

***

      Już od ponad dwóch godzin byłam z Ericem w wesołym miasteczku. Bawiliśmy się świetnie! Pierwsze co, to od razu poszliśmy na kolejkę górską. Zawsze lubiłam tam chodzić. Jak każdy darłam się na całe gardło, choć wcale się nie bałam. Może to tak z przyzwyczajenia? Raz jechaliśmy szybciej, a raz wolniej. Wolałam to pierwsze, bo miło było ponownie poczuć wiatr we włosach. Zawsze serce stawało mi na zakrętach, bo miałam poczucie, że wylecę i zostanie ze mnie krwawa miazga. Wiem, byłam zapięta, ale takie miałam odczucie. Jak już jazda się skończyła i stanęłam na ziemi, to miałam wrażenie, że się przewrócę. Zachowywałam się jak jakaś pijana.

      Następnie z Ericem poszłam na tor quadów. Zachowywaliśmy się jak jakieś małe dzieci. Ludzie, co byli z nami krzyczeli na nas, byśmy się uspokoili, bo nie jesteśmy sami, ale my i tak nie słuchaliśmy się nikogo. Rooker jak na złość ciągle we mnie wjeżdżał. Udawałam, że strzelam na niego focha z tego powodu, ale on nie dawał się na to nabrać. 

      Dla żartów później poszliśmy na karuzelę wiedeńską, która była przeznaczona dla dzieci. Ludzie patrzyli się na nas jak na jakiś idiotów, a dzieci się śmiały, pokazując przy tym na nas palcami. Nie zwracając na nikogo uwagi, usiadłam na białego konika. Eric zajął czarnego przede mną i już po chwili karuzela ruszyła. Skrzywiłam się, bo wolno się kręciliśmy. No, ale była w końcu dla dzieciaków, więc czego można się było spodziewać? Nawet się nie zatrzymaliśmy, a ja zeskoczyłam ze swojego rumaka. Rooker poszedł w moje ślady.

      -Idziemy na inną?- spytałam wręcz błagalnie.

      -Spoko- zgodził się mój towarzysz.- Kto pierwszy?

      Podniosłam jedną brew i po chwili obydwoje puściliśmy się biegiem w stronę karuzeli. Przeciskaliśmy się przez tłum ludzi, którzy na nas krzyczeli. Na początku Eric był na prowadzeniu, ale szybko go wyprzedziłam. Po drodze biedak wpadł na jaką grubą babkę. Kobieta właśnie jadła lody, które przez Rookera wylądowały jej za koszulkę prosto między piersi. Miałam z tego niezłą bekę. Ze śmiechu poleciałam na kolana i złapałam się za brzuch, który zaczął mnie boleć. Kobieta zbeształa chłopaka, a do niej przyłączył się jej mąż. Mina mojego towarzysza była bezcenna. Ze śmiechu do oczu napłynęły mi łzy. Eric przeprosił i potulnie niczym baranek, podszedł do mnie.

      -I co?- spytałam ze śmiechem. Nie mogłam się opanować.

      Chłopak wzruszył tylko ramionami, ale widziałam, że jest tą sytuacją lekko zawstydzony. W duchu mu współczułam, ale nie tak bardzo. Ta cała akcja była dla mnie śmieszna. Powinnam się nie wyśmiewać z niego, ale nie potrafiłam.

      Idąc poszliśmy na karuzelę. Na początku musieliśmy czekać, aż zwolnią się miejsca. Staliśmy jakieś pięć minut. Dopiero później zapłaciliśmy i usiedliśmy na siedzeniach. Były trochę niewygodne, ale co poradzić? Zaczęliśmy się kręcić. Znowu wiatr rozwiewał moje włosy. Musiałam je złapać w ręce, bo ciągle leciały mi na twarz, zasłaniając cały widok. Po jakiejś minucie zamknęłam oczy i uśmiechnęłam się lekko. Czułam się wolna, niczym ptak. Zdziwiło mnie tylko to, że nie kręciło mi się w głowie. Często z tego powodu nie mogłam chodzić na karuzelę. Czasami nawet zbierało mi się na wymioty. Tym razem było inaczej. Nic nie czułam oprócz wielkiej radości. Zrobiło mi się trochę smutno, jak już się zatrzymaliśmy. Ze skwaszoną miną stanęłam na ziemię.

      Rozejrzałam się dookoła. Prawie wszyscy jedli watę cukrową. Dzieci, młodzież, a nawet dorośli. Nagle mi też się jej zachciało. Od dziecka lubiłam ją jeść. To jeden z przysmaków dzieciństwa. Wytężyłam wzrok i już po chwili moim oczom ukazał się w podeszłym wieku pan, który sprzedawał watę. Uśmiechnęłam się szeroko, a humor od razu mi się poprawił. Nie czekając na Erica, ruszyłam w wyznaczonym mi miejscu. Szybko znalazłam się u celu. Mężczyzna z uśmiechem wręczył mi przysmak, a ja mu zapłaciłam. Nawet więcej, niż trzeba było. Chciał mi oddać resztę, ale ja się zarzekałam, że nie trzeba. Ten się tylko uśmiechnął ciepło. Odwzajemniłam gest. Odwróciłam się i okazało się, że Eric stał przede mną.

      -Szukałem cię - udał naburmuszonego.

      Wzruszyłam tylko ramionami i uśmiechnęłam się niewinnie. Nie powiedziałam nic, bo już zajadałam się moim przysmakiem. Liczył się tylko smak waty cukrowej...

      Nawet nie zauważyłam, że zaczęło się robić ciemno. Tak świetnie się bawiłam, że nie zwracałam na to nawet najmniejszej uwagi. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że niebo robi się pomarańczowe. Uśmiechnęłam się lekko.

      -Idziemy na diabelski młyn?- spytałam. Tak bardzo chciałam zobaczyć zachód słońca akurat z niego. Zawsze podziwiałam go z okna, a z góry jest inaczej.

      -Jasne!- zgodził się mój towarzysz i uśmiechnął się lekko. Odwzajemniłam gest.

      Ruszyliśmy w stronę wyznaczonego nam celu. Trafiliśmy tam szybko, bo diabelski młyn był sporych rozmiarów. Mieliśmy szczęście, bo zdążyliśmy na sam start. Mężczyzna, który to obsługiwał, jeszcze nas wpuścił. Zajęliśmy miejsce obok jakiejś zakochanej, młodej pary, która nie widziała świata poza sobą. Oderwałam od nich wzrok i jedząc watę cukrową, zaczęłam podziwiać widoki dookoła mnie, a dokładniej jeden.

      Zachód słońca. Najpiękniejszy z wielu widoków. Czerwona kula, która rzucała tego samego odcienia promienie, powoli znikała za linią horyzontu. Niebo przybrało pięknego, pomarańczowego odcienia, które zostało zmieszane z kolorem różowym. Chmury na niebie miały barwę lekkiego różu i czerwieni, natomiast budynki stały się czarne, jak jakieś cienie.

      Długo nie mogłam oderwać wzroku od tego zjawiska, ponieważ zawsze mnie uspakajał. Przypominał mi chwile, kiedy to ze swoim bratem wieczorami siadłam w ogrodzie i obserwowałam zachód słońca. Robiliśmy to bardzo często, a teraz? Obserwowałam to zjawisko sama, bo Theo ze mną nie było.

      Poczułam, że do oczu zaczęły mi się cisnąć łzy, a w sercu pojawiła się pustka, która przypomniała mi o swoim istnieniu. Szybko odgoniłam wspomnienie, bo nie chciałam się rozpłakać. Nie teraz, kiedy wokół mnie byli ludzie. Nie chciałam okazywać swojej słabości. Musiałam się z tym pogodzić, ale nie potrafiłam. To dla mnie za trudne. Tak. Jestem słaba.

      -Nad czym tak dumasz?- spytał zaciekawiony Eric, ściągając mnie tym samym na ziemię.

      -O niczym ciekawym - powiedziałam cicho.

      -Przecież widzę, że jesteś smutna- nie dawał za wygraną.

      Oderwałam wzrok od zachodu słońca, by wlepić je w ziemię. Na dole ludzie chodzili w te i we w te. Dzieci biegały i bawiły się ze sobą. Tutaj na górze było ciszej, ale to nic nie znaczyło. Co ja bym oddała, żeby teraz zapomnieć o wszystkim i być jak te dzieciaki, które niczym się nie przejmują? One nie są obarczane żadnymi zmartwieniami, a ja? Ciągle mam je na głowie.

      Poczułam, że Eric obejmuje mnie ramieniem. Zadrżałam, a serce zaczęło mi szybciej bić. Nie byłam do tego przyzwyczajona, ale mimo to nie odepchnęłam go. Przecież on tylko chciał mnie pocieszyć. Nic więcej. Bynajmniej tak mi się wydawało.

      -Poszłabyś ze mną na bal absolwentów?- spytał ni stąd, ni zowąd mój towarzysz.

      Zatkało mnie. Przez dłuższy czas nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie dowierzałam że on zaprosił akurat mnie. To był dla mnie szok. Przecież mógłby pójść z każdą, a on wybrał chodzącą encyklopedię. Nawet nie wie, że nigdy nie lubiłam takiego typu zabaw. Zawsze czułam się na nich... Nieswojo. Jeszcze w tym roku bal jest w tym samym dniu, kiedy wyjeżdżam z przyjaciółmi w góry...

      -To jak?- spytał, kiedy długo się nie odzywałam.

      -Zastanowię się- odparłam, nie patrząc na niego.

      Chciałam jeszcze porozmawiać ze swoimi przyjaciółmi na ten temat. Nie chciałam ich olewać, szczególnie, że wypad w góry był już zaplanowany wcześniej. Nie fair byłoby z mojej strony, gdybym bez żadnej zapowiedzi poszła na ten bal. Jak oni pójdą, to ja razem z nimi. Jak nie, to jadę w góry. Proste i logiczne.

      -Dobrze- powiedział. Kątem oka widziałam, że się lekko uśmiechnął.

Witam! Kolejny rozdział za nami! ;D Podobał się? Wiem, wiem. Przynudzam. Znowu ;/ Obiecuję się poprawić! Teraz nasi bohaterowie wyjeżdżają w góry i... Ech. Nie chcę Wam za dużo zdradzić... Powiem, że wydarzy się, oj sporo. Kto wie? Może to już tam stanie się coś, co nawiąże do fabuły? Hehe. Nie chcę Was niecierpliwić, dlatego niż już nie mówię na ten temat, bo jeszcze za dużo powiem i będzie klapa. Tak... Co sądzicie o zachowaniu Erica i jego wyznaniach? Zdziwiliście się, a może nie? Może już od początku wiedzieliście, że Rooker coś czuje Andrei? Właśnie! Jak ocenianie zachowanie bohaterki? Według Was powinna... Inaczej zareagować? Może powinna dać mu szansę i się zgodzić? Czekam na Wasze opinie! Komentujcie! Pozdrawiam! ;***

madziula0909