Rozdział 3

       Ten wiatr... Jak ja mam u licha go zlikwidować?! Jeszcze nigdy nie wywołałam takiej wichury. Zawsze był to mały, niegroźny wiaterek, który zazwyczaj udawało mi się zlikwidować... Im staję się starsza, to tym mam większe trudności z użyciem mojego daru. Miałam już go prawie opanowany, a tu proszę! Wymknął mi się spod kontroli. Czy znowu przed dwa lata, albo i dłużej będę musiała się uczyć nad nim panować? A co, jeśli tym razem mi się nie uda i stanę się niebezpieczna dla otoczenia? Co ja wtedy zrobię? Ucieknę, czy co? Przecież to nie może się tak skończyć...    
       Wyszłam z klasy głośno zamykając przy tym drzwi. Czułam się już o wiele lepiej i nabrałam siły. Ucieszyłam się z tego powodu, bo miałam mieć teraz wf. Jak wyszłam na korytarz to wszyscy gadali o tym, co wydarzyło się na lekcji. To był chyba nowy news w szkole. Przez następne kilka dni nikt nie będzie gadał o niczym innym, tylko o tym. Masakra.

-Widziałaś jego minę?!

       Dopadły mnie Chloe z Nicole. Nawet nie wiem, która się mnie o to zapytała. Obie uśmiechały się promiennie, ale najbardziej Nicole. Ucieszyłam się, że tak bardzo ją to cieszy. Zrobiło mi się z tego powodu ciepło na sercu.

-Jasne, że widziałam. Ale była beka!- zaśmiałam się głośno.

-Lewis nie zapomni tego do końca życia!- mówiła Chloe.
"Ja szczególnie ", pomyślałam zmartwiona.

-Ale wiecie, co było w tym wszystkim dziwne?- ciągnęła swój monolog Chloe.

-Nie- powiedziałam przeciągle.Tak naprawdę to domyślałam się, że chodzi jej o ten wiatr.

       -Widziałyście, jak to okno się otworzyło? Przecież wcześniej było zamknięte. To nie jest normalne, że tak nagle się otworzyło- powiedziała tonem, jakby właśnie odkryła coś ważnego.
       Szłyśmy szkolnym korytarzem w stronę sali gimnastycznej. Wzrok miałam utkwiony w podłogę. Zastanawiałam się właśnie nad tym, jak mam zlikwidować ten wiatr. Nikogo o pomoc nie poproszę, bo nikt przecież nie wie, że to ja go wywołałam.
       -No, ale może okno było przymknięte?- powiedziała z namysłem Nicole.
       -Załóżmy, że tak było- zgodziła się Chloe- ale jakie wytłumaczenie znajdziesz na ten wiatr?
      Nicole zabrakło słów. Widocznie nie mogła znaleźć na to racjonalnego wytłumaczenia.
      -Patrzyłam przez okno, gdy ten wiatr się zerwał. Wcześniej go nie było- ciągnęła swój monolog przyjaciółka.
       Zrobiła taką minę, jakby się nad czymś zastanawiała, a po chwili powiedziała tonem, który do niej nie pasował:
       -Dziwne to wszystko.

       Nie wiem dlaczego, ale coś mnie tknęło, żeby zawrócić i wyjść na dwór. Nie odpowiadając na pytania przyjaciółek, co robię, szybkim krokiem przeszłam przez cały korytarz i wyszłam na dwór. Powiew wiatru dmuchnął mi w twarz. Był bardzo chłodny. Jak w zimie. Jak dobrze, że miałam na sobie swój sweterek, bo chyba bym zmarzła...
       -Ale zimno- jęknęła Nicole.
       -Ten wiatr...- zaczęła nieswoim głosem Chloe.- Jest jakiś dziwny... Taki magiczny...
       "Nawet nie wiesz ile jest prawdy w tym, co mówisz...", pomyślałam i uśmiechnęłam się smutno.        Zeszłam po schodach i ruszyłam w stronę ławek. Bynajmniej ja, bo moje przyjaciółki stały w miejscu. Wiatr był taki silny, że trudno było mi iść.
        -Andrea!- krzyknęła Nicole.- Wracaj do budynku!
        Nie słuchałam jej się i usiadłam na ławce. Wydawało mi się, że jak posiedzę na świeżym powietrzu, to uda mi się wymyślić, jak zatrzymać ten wiatr.
       -Halo! Ziemia do Andrei!- Chloe pomachała mi ręką przed oczami.Kiedy się tu znalazła?
       -Co?- spytałam. 

       -Wracamy- powiedziała stanowczo i pociągnęła mnie za rękę.

       -Ja tu jeszcze posiedzę...- odparłam bez przekonania i wyszarpałam rękę z jej uścisku.

       Chloe wzruszyła ramionami i usiadła obok mnie. 

       -Ale dudni w uszy- krzyknęła Nicole i podbiegła do nas, po czym usiadła na ławce.
      Zamknęłam oczy. W głowie krążyło mi tyle myśli, ale i tak nie mogłam się nad niczym skupić. Zaczęłam żałować, że w ogóle się urodziłam. Teraz jak miałam zlikwidować ten wiatr? Było mało prawdopodobne, że mi się uda... Dlaczego taki los spotkał mnie? Dla czego to ja mam ten dar?! Ludzie nie wiedzą, że na świcie znajduje się człowiek, który nie jest taki jak inni ludzie, że tym człowiekiem jestem ja i ja wywołałam ten wiatr!
       Ciągle myślałam o tym feralnym wydarzeniu. Skupiłam się na wietrze. Może uda mi się go w końcu zlikwidować? Ciągle myślałam o tym, żeby się choć odrobinę zmniejszył. Westchnęłam ciężko, kiedy moje próby szły na marne. Mimo to próbowałam dalej. Byłam całkowicie skupiona na swoim zadaniu. Duchowo wcale mnie nie było chyba, że fizycznie. Czułam, że na czole pojawiają mi się krople potu. Mimo wiatru, zrobiło mi się gorąco. Nie wiem ile czasu minęło, ale nie udało mi się zlikwidować tego wiatru. Zacisnęłam mocniej powieki i skupiłam się jeszcze bardziej. Na maksa. Nagle zrobiło mi strasznie słabo. Zakręciło mi się w głowie i przez chwilę myślałam, że zemdleję. Złapałam się ławki, żeby z niej nie zlecieć. Otworzyłam oczy. Wiatr zmalał na sile. Nie zniknął, ale ważne, że nie był już tak silny. Uśmiechnęłam się szeroko. Byłam wykończona. To naprawdę jest męczące. Miałam u duchu nadzieję, że wiatr ponownie nie zwiększy się na sile...

-O... Wiatr już tak nie wieje- powiedziała Chloe. -Był już dzwonek?!- Nicole prawie krzyknęła.

-Zaraz sprawdzę- powiedziała Chloe i popatrzyła na zegarek w telefonie.

Zajrzałam jej przez ramię i wytrzeszczyłam oczy.

-Wf!- krzyknęłam i pędem ruszyłam w stronę wejścia do szkoły.

       Chloe z Nicole też zerwały się na równe nogi i pobiegły w ślad za mną. Mówiąc szczerze, to normalny nauczyciel nie zrobiłby wielkiej afery z tego, że uczeń spóźnił się na lekcję. Co najwyżej zrobiłby ci kazanie, ale nauczycielka wf-u jest inna. To żona Lewisa i nie znosi spóźnialskich. Poza tym ma ten sam charakter, co jej mąż. Gdy ktoś spóźni się na jej lekcję, karze biegać dwadzieścia długości sali, a sala ma czterdzieści cztery metry długości! Ta sala jest wielgachna. Babka jest chora na umyśle. Tak jak ja uważają wszyscy, oprócz jej pupilków, którym wszystko odpuszcza. Nie raz widziałam jak ktoś biega te długości sali. Nie zazdrościłam mu tego. Teraz ja będę musiała je biec! To chore... Po lekcji wf-u zawsze jestem wykończona, a teraz będę jaszcze bardziej! Mamo, ratuj! Przecież nie pobiegnę do dyrektora, by mu się poskarżyć. Nie uwierzy mi, bo burak szanuje żonę Lewisa i jego samego. Małżeństwo już sporo lat pracuje w tej szkole i z czego, co wiem to jeszcze dłużej niż dyrektor jest tu dyrektorem. Jak babka dowiedziałaby się, że naskarżyłam a nią, to miałabym do końca u niej przechlapane. Co za ironia losu!

       Z przyjaciółkami wpadłam do szatni i tam zaczęłyśmy się przebierać w swoje stroje do ćwiczeń. Były to granatowe spodenki i biała koszulka z logo szkoły. Masakra. Założyłam buty na wf i w tym właśnie momencie wpadł mi do głowy świetny pomysł.

-A może zerwiemy się z tej lekcji?- zapytałam. To było do mnie nie podobne, ale byłam taka zmęczona i nie chciałam biegać.- To tylko wf.

-Andie! I ty to mówisz?- zdziwiła się Chloe.

Tak, wiem. Pilna uczennica.

-To najlepsze rozwiązanie, jeśli nie chcemy biegać- powiedziała z uznaniem Nicole.

       Już się nie przebierałyśmy, bo uznałyśmy, że nie ma potrzeby. Schowałyśmy ciuchy do swoich toreb i wyszłyśmy z szatni. Przedtem sprawdziłam, czy nikt nie patrzy w naszą stronę. Grali w halówkę, więc trudno było uciec niezauważonym. Mimo wszystko puściłyśmy się pędem. Biegłyśmy dopóki nie zniknęłyśmy w widoku z sali gimnastycznej. Ale heca, uciec z lekcji!

-Wiejmy z tej szkoły- ponagliła nas Chloe.

       Już miałyśmy iść, gdy usłyszałyśmy, że ktoś idzie. Przestraszyłyśmy się nie na żarty. Najbliższa toaleta była dopiero na końcu korytarza, a wyjście ze szkoły jeszcze dalej! To za daleko! Co robić?!

-Za mną!- powiedziałam szeptem. Głos mi drżał.

       Pomieszczenie, gdzie panie sprzątające trzymały rzeczy do sprzątania znajdowało się koło nas. Na szczęście było otwarte. W sumie to zawsze było. Nikt ich nigdy nie zamykał, a później dziwili się, że coś zniknęło.Otworzyłam drzwi i tam razem z przyjaciółkami weszłam. Fuj! Ale smród! Myślałam, że się porzygam! Tan zapach domestosu i innych świństw. Brr. W pomieszczeniu było strasznie ciasno i ledwo, co tam wszystkie się mieściłyśmy. Musiałyśmy stać nieruchomo w niewygodnych pozycjach, by niczego nie ruszyć, bo to narobiłoby hałasu, ale i tak byłyśmy oparte o drzwi, bo inaczej się nie dało. Nie wiem ile tak stałyśmy, ale dla mnie to była wieczność. Najgorsze w tym wszystkim było, że coś zaczęło mnie swędzieć w nosie. Zbierało mi się na kichanie. Wiedziałam, że nie mogłam tego zrobić, bo bym nas wydała, ale to było bardzo trudne do wykonania. Wstrzymałam oddech, bo myślałam, że to pomorze, ale nie.

-Zaraz kichnę- poinformowałam z wielkim, bólem przyjaciółki.

-Nie! Powstrzymaj to- błagała Nicole z Chloe, ale było już za późno.

       Już po chwili kichnęłam. Nie umiałam tego zrobić cicho, bo nie umiałam. Nigdy mi to nie wychodził. Za drzwiami było słychać coraz głośniejsze kroki. Ktoś szedł. Skrzywiłam się.

-Przepraszam was- wyjąkałam. Oczy zaczęły mi łzawić.

       Po chwili drzwi się otworzyły. Od razu runęłam na podłogę, a razem ze mną i Nicole. Tylko Chloe utrzymała się na nogach. Otworzyłam oczy i zobaczyłam przed samymi oczami sportowe buty. Już wiedziałam kto to. Podniosłam głowę i ze złością stwierdziłam, że nauczycielka wf-u uśmiechała się złośliwie. Mogłam się tego po niej domyślić. Uśmiechnęłam się niewinnie, gdy na mnie popatrzyła.

-No proszę, proszę. Kogo my tu mamy?- zapytała tonem, którego nienawidziłam z całego serca.

       Przełknęłam nerwowo ślinę. Zrobiło mi się głupio, bo gdybym nie kichnęła, to nauczycielka by nas nie znalazła i dawno byłybyśmy poza szkołą. Teraz będziemy wszystkie miały przechlapane i to wyłącznie z mojej winy...

-No wstawać!- popędziła pani Lewis.

       Z Nicole podniosłam się z podłogi. Byłam strasznie słaba. Dopiero teraz zorientowałam się, że przy upadku mocno walnęłam kolanem w podłogę. Trochę mnie bolało,ale dało się to znieść. Z przyjaciółkami niczym potulne baranki poszłyśmy za nauczycielką. Na początku chciałam uciec, ale uznałam, że nie ma po co, skoro już nas znalazła. Byłam na siebie zła. Spojrzałam na przyjaciółki wzrokiem, który wyrażał moje przeprosiny. Dziewczyny uśmiechnęły się do mnie. To mi wystarczyło by stwierdzić, że mi wybaczyły. Doszłyśmy do sali gimnastycznej. Wszyscy tam zebrani od razu popatrzyli w naszą stronę. Paula, która tam stała wytrzeszczyła oczy, gdy nas zobaczyła. Uśmiechnęłam się do niej krzywo, ale ta dalej na nas patrzyła.

-No to biegamy dziewczynki!- powiedziała nauczycielka.

-Ile?- Z wielkim trudem wykrztusiłam tak proste pytanie.

-Piętnaście okrążeń- powiedziała z tym swoim uśmieszkiem.

-Cała sala dookoła?!- Chloe prawie krzyknęła.

-Tak.

       Zerknęłam kątem oka na Chloe. Miała buzię szeroko otwartą, a jej oczy wyrażały niedowierzanie. Stała jak oniemiała. Ja sama byłam zszokowana. Przecież sala ma czterdzieści cztery metry na trzydzieści. Jeśli mamy biec okrążenia, to obwód wynosi sto czterdzieści osiem metrów. Jęknęłam. Mamy biec piętnaście okrążeń?! Przecież to dwa kilometry z hakiem! Ona oszalała. Jest zdrowo rąbnięta!
       -Przecież to dwa kilometry - powiedziała cicho Nicole.
       -I co z tego?- powiedziała babka słodko- Guzik mnie to obchodzi. Zabierać się do biegania.
       Stałam z przyjaciółkami zszokowana. Nie widziałam, czy mam się śmiać, czy płakać.
       -Biegać- wrzasnęła nauczycielka tak głośno, że myślałam, że bębenki mi popękają.- Nie zrozumiałyście polecenia? Chcecie biec dodatkowe dziesięć okrążeń?
      Tego to ja już się wystraszyłam. Bez chwili zastanowienia zaczęłam biec, a za mną ruszyły Chloe i Nicole.

-A wy grajcie dalej w halówkę- zwróciła się do reszty klasy.- Chyba, że macie ochotę biegać.

       Klasa zabrała się do gry. W sumie to bez sensu taka groźba, bo za piłką i tak muszą biegać. W tym momencie jednak mało mnie to obchodziło. Ja musiałam biec i to dwa kilometry! W głowie mi się to nie mieściło. Na początku biegłam truchtem, bo chciałam oszczędzić sił, ale nauczycielka mnie poganiała. Nie wiedziałam, czy liczy te okrążenia, ale modliłam się w duchu, żeby ich nie liczyła. Sama liczyłam okrążenia, ale to trwało wieki. Czas dłużył mi się strasznie. Jeszcze byłam tak strasznie zmęczona... Gdy myślałam, że przebiegłam z pięć okrążeń okazywało się, że tak naprawdę przebiegłam dopiero niecałe dwa. Masakra. Jeszcze nie miałam na tyle siły, by biec bez chwilowych przerw. Zmniejszenie wiatru na sile totalnie mnie wykończyło...
       -Ile jeszcze?- zapytała Chloe. Ledwo to z siebie wydusiła.
       -Dopiero przebiegłyśmy trzy- odparła Nicole szeptem.
       Wspaniale! Złapała mnie kolka. Złapałam się za brzuch i zwolniłam. Strasznie bolało...
       -Wszystko ok?- zapytała mnie z troską w głosie Nicole.
       -Tak, tak- powiedziałam i wymusiłam się na uśmiech.
       Starałam się oddychać miarowo. Wdychałam powietrze nosem, a wydychałam ustami. Na kolką to troszkę pomogło, bo aż tak nie bolało.
       -Elson, nie obijaj się- popędziła mnie nauczycielka.
       Wygarnęłam bym jej to, co o niej myślę, ale nie miałam najmniejszego zamiaru zaczynać z nią wojny. Zatrzymałabym się, jednak nie chciałam by pomyślała, że mam kiepską kondycję. Uciechy jej z tego nie dam. 

      -Wymiękasz?- spytał złośliwie Nathan, gdy go mijałam nie wiem który raz. Spiorunowałam go wzrokiem i przyśpieszyłam tak, że dogoniłam przyjaciółki.

       Przebiegłyśmy już cztery okrążenia. Miałam tego serdecznie dosyć. Myślałam, że padnę! W duchu myślałam, że babka w końcu się nad nami zlituje, ale gdy na nią patrzyłam, to od razu traciłam nadzieję. Czułam, że na twarzy mam wypieki. Musiałam je mieć, bo moje przyjaciółki też je miały. Gdy skręcałam, to te kilka metrów biegłam z zamkniętymi oczami. Dopiero gdy wiedziałam, że zaraz będę musiała skręcać to je otwierałam. Nawet nie wiem, kiedy wyprzedziłam dziewczyny. Cieszyłam się, bo miałam nadzieję, że szybciej skończę biegać, ale byłam już taka padnięta. Nie miałam sił, żeby utrzymać się na nogach... Wiedziałam, że z czasem Nicole albo Chloe mnie wyprzedzą. Obie są wytrzymałe. Ja nie zawsze dobiegałam do końca, gdy biegliśmy na długi dystans, bo nie jestem aż tak bardzo wytrzymała. Czasami zdarzało się, że dobiegłam, ale wtedy to byłam na szarym końcu. Westchnęłam. Biegłam coraz wolniej. Opadałam z sił. Kątem oka zauważyłam, że grupa w ogóle nie koncentruje się na grze, a Alex o coś kłóci się z nauczycielką. Zaczęłam baczniej się wszystkim przyglądać. W pewnym momencie natknęłam się na wzrok Nathana. Jego twarz była bez wyrazu, ale w jego oczach zobaczyłam coś jakby współczucie. Byłam w szoku. Czy jemu jest mnie żal, czy tylko mi się wydaje? Zdziwiło mnie to tak bardzo, że potknęłam się o swoje nogi i o mało, co nie runęłam na podłogę. Ale niezdara ze mnie.

      Zwolniłam trochę, bo przez to wszystko zapomniałam o liczeniu okrążeń. Pozwoliłam, żeby Nicole mnie dogoniła i wtedy zapytałam:
      -Ile jeszcze?
      -Yyy... dziesięć- wysapała dziewczyna. Ledwo, co ją słyszałam, a była czerwona jak burak.

       Nogi się pode mną ugięły. Myślałam, że padnę. Tak bardzo chciałam zniknąć. Zatrzymałam się, ale nauczycielka na mnie warknęła, więc powróciłam do biegania. Bieganiem to tego raczej nie można było nazwać. To nawet nie był trucht! Ślimaki mnie doganiały. Ruszałam się jak mucha w smole. Ja chcę do domu! Tu i teraz!

       Alex dalej dyskutowała z nauczycielką, ale tym razem do dyskusji dołączyli Paula i Matthew. Babka nie patrzyła. Uff. Zatrzymałam się, by odsapnąć. Nagle poczułam wielką chęć, żeby się położyć na podłodze, ale nie mogłam, bo gdyby nauczycielka popatrzyła na mnie, to musiałabym w tym momencie zacząć biec. Kiepska sprawa. Nagle nauczycielka wychyliła się zza Matthewa i na mnie popatrzyła. Speszona zaczęłam biec. Szybciej niż przedtem, ale już po chwili się zatrzymałam, bo miałam taką kolkę, że po prostu nie mogłam dalej biec. Chloe zatrzymała się i padła na kolana obok mnie.
        -Nie mogę- wydusiła z siebie.

        -No niech pani im odpuści!- krzyknęła Alex wręcz błagalnie.- I tak już dużo przebiegły.

        "Dużo" moja droga, to za mało powiedziane.

        Zapadła głucha cisza. Wydawało mi się, że wszyscy wstrzymali oddechy. Słyszałam tylko szybkie bicie własnego serca.

       -Siadać na ławkę- powiedziała stanowczo nauczycielka, ale w tym właśnie momencie zadzwonił dzwonek.

       -Ale się nasiedziałam- jęknęłam. Usłyszała to tylko Chloe, która klęczała obok mnie.

       Z klasą, a mianowicie z dziewczynami, udałam się do naszej szatni. Ja to wlokłam się po ścianie. Nie miałam już na nic sił. W przebieralni od razu usiadłam na ławce, bo musiałam trochę odsapnąć.

       -Nienawidzę babki- syknęła Nicole. Jej czarne oczy nadal miotały błyskawice.

       -Ja też- powiedziała Paula, która znalazła się koło nas.- Jest sto razy gorsza od swojego mężusia.

       -Zgadzam się- jęknęła Chloe. Usiadła obok mnie i oparła się o mnie, po czym wypiła całą butelkę wody.- Jak dobrze, że nie wypiłam jej na stołówce.

       Nagle mi też zachciało się pić. Wzięłam z torby swoją wodę i tak jak Chloe, wypiłam ją całą. Od razu poczułam się lepiej.

       -Z dzisiejszej lekcji zapamiętałam jedno- zaczęłam.- Nigdy nie spóźniaj się na lekcję wf-u.

       -Popieram- powiedziały równo Nicole i Chloe.

       Zaczęłam się przebierać. Szczerze, to nie miałam na to siły, ale musiałam. Z wielką trudnością ściągnęłam buty, a następnie spodenki i założyłam spódnicę. Ściągnęłam też koszulkę, by założyć tą przeklętą białą koszulę. Co najgorsze była z długimi rękawami. Wkurzyło mnie to. Rozpięłam guziczki przy rękawach i podwinęłam rękawy. Strój wrzuciłam do torby. To samo zrobiłam ze sweterkiem, w którym przyszłam do szkoły. Nie miałam zamiaru go zakładać. Przeżywałabym wtedy katusze. W szatni zostałam tylko ja, Amanda i jej przyjaciółka Lissa. Obie zabierały się już do wyjścia. Super. Tylko ja się tak ociągałam. Westchnęłam. Sięgnęłam do torby po swoje baleriny, ale ich tam nie było. Zdziwiłam się. Przeszukałam torbę, ale nic tam nie było oprócz książek. Chciałam się zapytać Amandy i Lissy, czy nie widziały moich butów, ale ich już nie było. Zaczęłam się więc rozglądać po szatni i w końcu je znalazłam. Były pod ławką. Musiałam je zapomnieć, gdy z Chloe i Nicole uciekałam z wf-u. Założyłam je, a buty na wf schowałam do torby. Wstałam z ławki. Dopiero teraz zorientowałam się, że nie mogłam chodzić. Byłam taka padnięta. Szłam jak stara babcia. Dobrze, że nikogo nie było w pobliżu. To byłby obciach. Wyszłam z szatni kiedy do głowy wpadł mi pomysł, żeby zemścić się na nauczycielce wf-u.

Hej! I mamy nowy rozdział! Podoba się? Zapraszam do komentowania! Jeśli zdarzyły się jakieś literówki, to serdecznie za nie przepraszam. Każdemu się zdarzają, a szczególnie mi :/ Czekam na opinie i proszę komentować szczerze. Jestem przygotowana na wszelkiego typu komentarze. Nawet na te krytykujące ;p Jeśli ktoś chciałby być informowany o nn, to zapraszam do zakładki "Informowani" =D Buziaczki i do napisania ;*
PS. Dziękuję wszystkim za to, że poświęcacie swój cenny czas na czytanie mojego bloga. To naprawdę dla mnie bardzo cenne ;*

madziula0909