Rozdział 4

       Jeszcze za bardzo nie wiedziałam, jak zemścić się na nauczycielce, ale wiedziałam, że coś wymyślę. Skoro ona może się na nas wyżywać, to czemu ja też bym nie mogła? Nikt mi tego nie zabroni. Zdarzało się czasami, że na kimś się za coś zemściłam, ale to zazwyczaj na tych nielubianych przeze mnie osobach, a jedną z tych osób jest właśnie babka od wf-u. Z czego, co wiem, to jeszcze nikt nigdy nie dał jej w kość. Ja będę pierwszą osobą, ale nikt nie będzie o tym wiedział. Nawet ona, bo wykorzystam do tego mój dar, który w końcu się na coś przydaje... Zachichotałam. Posiadanie moich umiejętności zmienia mnie na złe.

       Wyszłam z szatni i rozglądnęłam się dookoła, czy nikogo nie ma w pobliżu. Uff. Droga była wolna. Szłam prosto do sali gimnastycznej na palcach. Nie chciałam by moje kroki niosło echo. To by mnie zdradziło! Wyglądałam pewnie jak te postacie z bajek, które się skradają. Uśmiechnęłam się na tą myśl. Jak już doszłam do drzwi, przez które wchodziło się do sali gimnastycznej, zatrzymałam się. Słyszałam, jak ktoś odbija sobie piłkę. Byłam pewna, że to nauczycielka, ponieważ czasami zostawała po lekcji. Nigdy nie wiedziałam dlaczego, ale teraz już wiem. Stałam nieruchomo, bo bałam się, że jak podejdę bliżej, to nauczycielka mnie zobaczy. Wzięłam głęboki wdech i powoli wychyliłam zza drzwi głowę. Nie myliłam się. Babka odbijała piłkę do siatkówki. Nieźle jej to szło.Szkoda, że z nami nie ćwiczy takich rzeczy. Większość z mojego rocznika, a mianowicie dziewczyny, nie umieją odbijać nad sobą piłki. Mnie to idzie średnio. Kucnęłam przy drzwiach. Było mniejsze prawdopodobieństwo, że nauczycielka mnie zobaczy. Zaczęłam się zastanawiać, jaki psikus zrobić nauczycielce. Gdy już wymyśliłam, odezwał się za mną głos:

-Co robisz?

       Podskoczyłam ze strachu, tłumiąc w sobie krzyk. Serce zaczęło mi walić jak oszalałe. Myślałam, że to jakiś nauczyciel, na przykład Lewis, ale to był na szczęście Harry. Chłopak z mojego rocznika, który chodził ze mną na lekcję wf-u. Bardzo wysoki i chudy jak tyczka. Miał piegi i włosy koloru rudego i to bardzo ognistego. Nie to, co moja przyjaciółka Nicole. Ładny to nie był, ale za to sprytny tak.
       -Nic!- powiedziałam półgłosem i uśmiechnęłam się niewinnie.

       Chłopak patrzył na mnie tak, jakby mi nie wierzył. Zacisnęłam szczęki. Przecież nie mogłam mu powiedzieć: "Właśnie przyłapałeś mnie na zamiarze zrobienia nauczycielce psikusa i wykorzystam do tego mój dar! Świetny pomysł, prawda? Nikt nie będzie o tym wiedział!" Zaczęłam intensywnie myśleć, co mam mu powiedzieć.

-A ty, co robisz?- Tylko to przyszło mi do głowy.

-Ja pierwszy zapytałem- przypomniał wymownie.

       -No dobra...- zaczęłam i zrobiłam krótką pauzę.- Miałam zamiar pójść do babki powiedzieć jej, co myślę o jej metodach karania, ale stchórzyłam. Zadowolony?

-To dla czego klękasz?- Nie dawał za wygraną.

-Stchórzyłam- powtórzyłam.

       Chłopak się zamyślił. Długo trwało to jego milczenie. Wkurzyło mnie to bardzo. Chciałam zrobić psikusa nauczycielce, a on tak tu stoi i mi to uniemożliwia! Co za człowiek! Po co on tu w ogóle przyszedł?!
       -Po co tu przyszedłeś?- zapytałam gniewnie. Wcale nie miało to tak zabrzmieć, ale emocje nad którymi nie można zapanować...

       -W tej samej sprawie, co ty. Też chciałem pogadać z babką o jej metodach karania. Dzisiaj to przesadziła. Mówię serio.

      Ooo... Hak mi. Zrobiło mi się ciepło na sercu, ponieważ oprócz moich przyjaciół ktoś jeszcze podziela mój los. Uśmiechnęłam się lekko.

       -To idziesz ze mną?- zapytał nagle Harry.

       -Nie!- krzyknęłam. Szybko zakryłam sobie usta ręką.

       Słyszałam jak nauczycielka przestała odbijać piłkę. Z Harrym cała zesztywniałam. W pierwszej chwili chcieliśmy uciec, ale nauczycielka powróciła do odbijania piłki. Odetchnęliśmy z ulgą.

       -Nie- powtórzyłam ciszej. Niemal szeptem.- Nie mam zamiaru. Jak chcesz to idź, ale ja nie mam odwagi. Poza tym to i tak nas nie posłucha. Cześć!

       Wstałam z kucek, wzięłam swoją torbę i odeszłam, zostawiając osłupiałego Harry'ego samego. Odwróciłam się tylko na chwilkę by zobaczyć, czy ten idzie do nauczycielki. Rzeczywiście poszedł. Podbiegłam do drzwi i wyjrzałam przez nie ostrożnie. Szedł powoli w jej stronę. Mowę mi odebrało.

-Ale on jest odważny- powiedziałam do siebie.

       Chłopak był coraz bliżej nauczycielki od wf-u. Babka w końcu go zauważyła i przestała odbijać piłkę do siatkówki. Położyła ją obok siebie i ruszyła żwawym krokiem w stronę chłopaka. Szkoda, że piłka nie zaczęła się turlać prosto pod jej nogi! Nauczycielka była po drugiej stronie siatki. Gdy miała przechodzić pod siatką, ja odruchowo zrobiłam tak, że zatrzęsła się podłoga pod nogami nauczycielki. Można powiedzieć, że zatrzęsła się ziemia, bo tak naprawdę to panowałam nad ziemią. Potrafię zrobić tak, że ziemia zatrzęsie się w jednym miejscu. Nauczycielka tak poleciała na siatkę, że gdy osuwała się na podłogę, to koszulka zadarła jej się do góry ukazując biust. Harry szybo się odwrócił tyłem do niej, a ja schowałam się za drzwi i zbiegłam z miejsca zdarzenie. Wolałam nie wiedzieć, co teraz się tam działo. Dla nauczycielki to trauma do końca życia! Ja natomiast musiałam zakryć ręką usta, by nie parsknąć śmiechem. Biegłam ile sił w nogach, byleby się znaleźć jak najdalej stamtąd. Gdy przebiegłam z dwadzieścia metrów zatrzymałam się i głośno parsknęłam śmiechem. Nie mogłam już dalej go powstrzymać. Oparłam się o ścianę, po czym przykucnęłam. Oczy zaczęły mi łzawić, więc szybko je wytarłam. Nie mogłam się uspokoić.

-A panienkę, co tak rozbawiło?- spytał mnie kobiecy głos.

       Podniosłam głowę i zobaczyłam niziutką kobietę o pomarszczonej twarzy i zaróżowionych policzkach. Miała z co najmniej czterdzieści pięć lat. Włosy krótko ścięte, podkreślające jej rysy twarzy o kolorze brązowym i tej samej barwy duże, ale ładne oczy. Była to jedna z pań sprzątających w mojej szkole.

-Nic, nic- wykrztusiłam.

       Kobieta popatrzyła na mnie niedowierzająco. Nie dziwię się jej, ponieważ z tego jak się śmiałam trudno było się nie domyśleć, że coś mnie bardzo rozbawiło. Żeby uniknąć dalszych pytań wstałam a kucek i ruszyłam biegiem w stronę wyjścia ze szkoły. Nadal czułam na sobie wzrok kobiety, dlatego przyspieszyłam. Zatrzymałam się dopiero przy wyjściu ze szkoły i tam parsknęłam śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać. Często mam tak, że jak zacznę się śmiać to nie mogę przestać i mogę tak chichotać dobre pięć minut. Wiem, że dziwoląg ze mnie, ale ja już tak mam i nie zamierzam tego zmieniać. Bynajmniej dopóki nikomu to nie będzie przeszkadzało.
       W pewnym momencie gwałtownie zatrzęsła się ziemia. Aż budynek szkolny się zatrząsł, a ja upadłam na podłogę, obijając sobie przy tym łokieć. Na szczęście nie tak mocno, jak się spodziewałam. Wystraszona podniosłam się z podłogi i stanęłam na równe nogi. Serce waliło mi jak oszalałe, a ja cała się trzęsłam ze strachu. Powoli docierało do mnie, co się stało, co ja zrobiłam. Przecież przez to mogłam zrobić komuś krzywdę! Czy znowu stało się to z powodu mojego wybuchu radości? Jeśli tak, to będę musiała nauczyć się nad sobą, a szczególnie nad moimi darami panować. Na samą myśl o tym zrobiło mi się słabo. Znowu przez następne lata mojego życia będę musiała uczyć się tego, co robiłam gdy miałam sześć lat. Dlaczego los akurat mnie pokarał? Co ja takiego w życiu zrobiłam, żeby teraz cierpieć?! Co się stało, że teraz mam takie wielkie problemy nad zapanowaniem nad moim darem? Nigdy ich nie było, chyba że na początku. Czy to dlatego, że jestem,starsza? Ale czemu te problemy nie pojawiły się wcześniej tylko teraz, kiedy za niedługo będę miała siedemnaście lat? Przecież zawsze wszystko było dobrze... Ech. Czasami mam wrażenie, że to po kimś odziedziczyłam. Tylko po kim? Nikt w mojej rodzinie nie ma żadnego daru. Bynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Życie jest takie niesprawiedliwe!
       Pojedyncze łzy zaczęły spływać mi po policzku. Szybko je jednak otarłam. Nie chciałam się przed sobą przyznać, że jestem słaba, choć wiedziałam, że to prawda. Wyszłam z budynku. Wiatr nadal wiał i był silny. Na szczęście nie tak, jak wcześniej. Chyba nie uda mi się szybko go pozbyć. Westchnęłam ciężko. Rozglądnęłam się dookoła. Moich przyjaciół już nie było. Pewnie nie chciało im się na mnie czekać. Foch. Zamknęłam za sobą drzwi i zobaczyłam w szybie odbicie jakiejś brunetki. Przerażona stwierdziłam, że tą dziewczyna jestem ja. Nadal miałam czerwoną twarz, załzawione oczy, a włosy w totalnym nieładzie. Zapomniałam się uczesać! Zaczęłam doprowadzać swoje włosy do porządku. Uśmiechnęłam się delikatnie, gdy już wyglądałam w miarę dobrze. Już miałam się odwrócić, gdy w szybie zobaczyłam odbicie jakiegoś chłopaka, który mi się przyglądał. Zrobiło mi się trochę głupio, bo pewnie widział, jak doprowadzałam się do porządku. Co za wtopa! Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Nie chciałam uciekać, ale i nie chciałam, żeby zobaczył, że to ja tu stałam. O ile już nie widział mojej twarzy! Nie patrząc pod nogi zrobiłam krok do tyłu. Od razu tego pożałowałam, bo źle stanęłam i walnęłam tyłkiem o jeden ze schodków, a następnie zjechałam po schodach aż na sam dół. Tak sobie obiłam przy tym pośladki, że z bólu napłynęły mi do oczu łzy.

-Aua- jęknęłam zbolałym głosem. Skrzywiłam się z bólu.

       Musiało to wszystko wyglądać żałośnie, bo usłyszałam jak ktoś się śmieje, a tym "ktoś" był na pewno ten chłopak, co stał niedaleko. Wkurzyłam się na siebie, ale jeszcze bardziej na niego, bo się śmiał!
       -Bawi cię to?!- wrzasnęłam przez łzy patrząc w stronę chłopaka. Za bardzo go nie widziałam, bo łzy rozmazywały i cały obraz.

       Odpowiedział mi jeszcze głośniejszy śmiech. Wstałam z ziemi i się skrzywiłam. Nie mogłam się wyprostować. Tak mnie bolało. Chciałam temu chłopakowi wszystko wygarnąć, ale nie miałam odwagi. Zawsze należałam do tych wstydliwych. Dopiero jak bardziej przyjrzałam się chłopakowi to zorientowałam się, że to jest Eric Rooker. Jest on o rok ode mnie starszy. Wysoki (jak większość chłopaków ze szkoły) przystojniak o brązowych włosach i niebieskich oczach. Jeszcze nigdy nie zamieniłam z nim choć jednego słowa. Może to dlatego, że nie zadaję się ze starszymi? Miałam nadzieję, że nie zna mojego imienia, bo jeśli cała szkoła się dowie o tym zdarzeniu, to się chyba zabiję. W sumie to najbardziej bałam się tego, że Nathan się o tym dowie. Nie da mi żyć! Odwróciłam się tyłem do Erica i syknęłam z bólu. Każdy mój najmniejszy ruch powodował, że tyłek mnie bolał jeszcze bardziej. Łza spłynęła mi po policzku. Nie byłem pewna, czy dojdę do internatu, bo to aż dwa kilometry drogi. Byłam bliska załamania. Zaczęłam iść prosto przed siebie, ale ból był nie do zniesienia. Sposób w jaki szłam wyglądał komicznie. Musiałam przypominać jakąś starą babcię. Jak odchodziłam z miejsca zdarzenia to jeszcze czułam na sobie wzrok Erica. To dodawało mi siły, by przyśpieszyć nie zważając na ból. Szybko opuściłam teren szkoły. Wyszłam na ulicę. Ludzie przechodzący obok mnie gapili się na mnie, dla tego zakryła twarz włosami. Nie chciałam by ktoś mnie rozpoznał. W duchu powtarzałam sobie, że jeszcze kilkanaście metrów i będę na miejscu, ale ból dawał o sobie znać. Zaczęłam żałować , że nie potrafię się teleportować, albo, że nie jestem odporna na wszelkie bóle. Jak wtedy byłoby dobrze!

       Przez całą drogę rozmyślałam nad tym, czy Eric nie rozpowie wszystkim w szkole, co się wydarzyło. Na oko to nie wygląda na jakiegoś plotkarza, czy coś, ale pozory mylą. Znam go tylko z widzenia i nie wiem jaki jest na prawdę. Z czego, co mówią to to jest spokojny chłopak, ale czy naprawdę? Ludzie mówią różne rzeczy. Jedni mówią prawdę, a inni kłamią. Niektórzy mówią to, co im się wydaje. Taka jest na przykład Alex. Ona to wszystkich ocenia po wyglądzie, a jeśli chodzi o chłopaków to patrzy na to, czy jest on przystojny, czy nie. Masakra...

       W końcu doszłam o internatu. Rozpromieniłam się, ale po chwili uśmiech zniknął mi z twarzy. Teraz musiałam wejść na trzecie piętro! Co za ironia losu! Myślałam, że rozpłaczę się już na dobre. To był istny koszmar! Otworzyłam drzwi i weszłam do budynku. Stanęłam przed klatką schodową. Wzięłam głęboki wdech i stanęłam na pierwszym schodku. Jęknęłam. Ból był jeszcze silniejszy niż jak szłam. Dla czego tutaj nie ma windy!? Zaczęłam po cichu płakać. Nie wiedziałam, jak dostanę się na górę. Modliłam się, żeby nikt mnie nie zobaczył w takim stanie. Schyliłam się i w takiej pozycji szłam. Może i było niewygodnie, ale ból nie był taki mocny. Szłam więc w takiej pozycji. Jak ktoś szedł to ściągałam z siebie torbę i udawałam, że coś w niej szukam. Następnie, gdy nikogo niebyło w pobliżu to torbę z powrotem zarzucałam na ramię i szłam dalej. Cieszyłam się, że po drodze nikt mnie nie zagadywał. Nie wiem po jakim czasie, ale na pewno po długim weszłam na trzecie piętro. Myślałam, że ze szczęścia zacznę skakać nie zważając na ból. Przez korytarz przeszłam już w szybszym tempie. Doszłam do mojego pokoju i do niego weszłam. Alex siedziała przy biurku i odrabiała lekcje. Nie usłyszała jak wchodzę, bo miała na uszach słuchawki. Jak dobrze. Z wielkim trudem doszłam do swojego łóżka. Gdy doszłam do celu postawiłam torbę obok łóżka, a sama postanowiłam się na nim położyć, ale nie zdążyłam, bo Alex powiedziała:
       -A ty jak się tu znalazłaś?

       Była szczerze zdziwiona. Patrzyła na mnie tak, jakby nie widziała mnie z kilka lat.

       -Teleportowałam się- odparłam beznamiętnie.

       Alex jeszcze przez jakiś czas na mnie patrzyła, po czym wzruszyła ramionami i powróciła do odrabiania lekcji. Ja natomiast położyłam się na łóżku. Wręcz na nie padłam.

       -Aua!- krzyknęłam, a łzy spłynęły mi po policzku.

       -Co ci?- Alex się odwróciła. Wyglądała na wystraszoną. Tak głośno krzyknęłam?

       -Nic- powiedziałam cicho. Po moim głosie było można rozpoznać, że kłamię.

       -No nie wiem- popatrzyła na mnie krzywo.

       Odwróciłam się do niej tyłem. Z wielkim trudem powstrzymałam jęknięcie. Musiałam przy tym mocno zacisnąć szczęki. Tak bardzo bolało...

       -To powiesz mi?- dopytywała.

       -Lepiej żebyś nie wiedziała- burknęłam pod nosem.

       Nie widziałam, czy przyjaciółka nadal na mnie patrzy. Tyłek za bardzo mnie bolał, żebym mogła się odwrócić. Tak bardzo się cieszyłam, że jutro jest sobota i nie idę do szkoły. Nie wytrzymałabym nawet minuty na tych twardych jak kamień krzesłach. W ogóle bym nie siedziała! Zostałaby opcja siedzenia na poduszce, ale takiego pośmiewiska z siebie to bym nie zrobiła. Wolałabym już zostać w internacie i opuścić lekcje. Wf... Gdybym miała na nim ćwiczyć to chyba bym się zabiła. Babka a tego powodu by mnie nie zwolniła z ćwiczeń. Jeszcze by się śmiała.

       Podsumowując dzisiejszy dzień to jest do bani. Spóźniłam się na wf, przez co musiałam biegać, wywołałam ten głupi wiatr i trzęsienie ziemi, a na dodatek spadłam przy Ericu ze schodów i obiłam sobie tyłek! Przeżyłabym jeszcze, gdyby przy moim upadku nikogo nie było. Teraz nie wiem, czy czasem tego nie rozpowie po szkole. Jedyne, co mi w dzisiejszym dniu wyszło to zrobienie psikusów nauczycielce wf-u i nauczycielowi trygonometrii. Cała reszta dnia jest do kitu. Martwią mnie tylko dwie rzeczy. Nie wiem, czy jutro będą na mnie pasowały moje spodnie i czy tyłek nie spuchnie mi tak, że będzie to widoczne. Zostaje jeszcze pytanie, czy będę jutro w stanie podnieść się z łóżka? Dzisiaj nie mogę chodzić, a jutro co? Nie będę mogła się ruszyć! Przecież ja nie umiem siedzieć w jednym miejscu i nic nie robić, a co dopiero leżeć! Mam zamiar nikomu nie mówić o tym feralnym zdarzeniu, ale nie obmyśliłam co powiem, jeśli się mnie spytają, dlaczego nie mogę chodzić, czy coś w tym stylu. Znalazłam się w kropce. Ciekawe, ile jeszcze będzie mnie tak bolało?

       Położyłam się na brzuchu. Jak dotąd to była najwygodniejsza i najmniej bolesna pozycja. Sięgnęłam po swoją torbę i wyciągnęłam z niej książki. Wiem, że jutro sobota, ale zadanie domowe chciałam mieć już z głowy. Poza tym miałam zamiar zabić czas. Nie umiem siedzieć i nic nie robić. Wzięłam więc trygonometrię i odrobiłam zadanie. Następnie napisałam wypracowanie na angielski. To było pierwszy raz, kiedy nie miałam na nie pomysłu. Pisałam je z co najmniej półtorej godziny. Gdy już skończyłam to nawet nie wiem, kiedy zasnęłam...

____________________$$$  Witam! Dziś w tak pięknym i radosnym dniu pełnym    
_____________________$$$$$
___________________$$$$$$  uroku, magii, jakim jest wigilia!  Wstawiam rozdział
_________________$$$$$$$     
_______________$$$$$$$$_$$$$$$$$$$  4 (taki prezent ode mnie) :D Na początek  
______________$$$$$$$$$$$$$$$$$$      
_____________$$$$$$$$$$$$$$$ chciałam Wam złożyć najserdeczniejsze życzenia: 
____________$$$$$$$$$$$$$    
___________$$$$$$$$$$$$ dużo zdrowia, szczęścia, pomyślności, lawiny radości,
__________$$$$$$$$$$    
_________$$$$$$$$$  potopu miłości, spełnienia marzeń (może ktoś podaruje Wam 
________$$$$$$$$   
_______$$$$$$$  gwiazdkę z nieba ;*  ), niech na Waszych twarzach na co dzień
______$$$$$$    
______$$$$$ gości szeroki uśmiech, byście nigdy nie byli smutni, by Wam humor
______$$$$
______$$$$  dopisywał na co dzień, by każdy dzień był dla Was  dniem
______$$$_____$
$______$$___$$  udanym pełnym radosnych chwil, które pozostaną Wam w 
__$$$$$$$$$$$
___$$$$$$$$$ pamięci na długo,  byście pod choinkę dostali stos prezentów i
____$$$$$$$$$
___$$$$$$$$$$$$$  wszystko, czego dusza zapragnie *.* Z całego serca Wam
__$$$$$$$$$$$$$$$
__$$$$$$$$$$$____$ życzę,  byście te święta spędzili w dużym gronie rodziny
$_____$$$$
_______$$$ śmiejąc się razem i kolędując, by urzekł Was cudny blask choinki... No 
________$
                  i żebyście trafiali na prawdziwych przyjaciół, a nie na tych fałszywych. 

 ___________< o >  Życzę Wam  udanych świąt! (^.-)
_____________/ 
_________o`* o.@*o`. Wracając do mojej historii. Rozdział dedykuję dla:
________.' '*Q o *o@     Wampira Wampirowej
________( () o*o* @ o'.      lilki24
_______.-' o *0_Q.-'-;*o)      Martine Rze
_______.' 0 Q @0@ ()* `-.      Miki Foggy
______* @ o*o @. ‘Q * o )      Dali Upendi
_____o`-...-@""-Q '-~@'`0*.’      Rudej         
_____.'` @ Q * 0*’Q. ‘ @`-.)         Alex Vicious
_____*.' o . @* '-@‘o’’Q.*-oQ’.     Little Shadow                  
____* @ * ._()__0*Q.~-' @ ()* `     Alice Cullen
____(o () * o* Q'._@_Q o ()’´´*.'.     Alice Spencer
___o'-.-' @`--._ @’* Q *.@-* * ``-      Mai Jaworskiej
___.-' @ _Q_.-'~'-. @ ´()`-*@.o’Q’       Angeliki Angeli
__.' @* o ..-' * o *.@ * 0 *@oQ`) o*'     Asi JOANNY
_* 0.-~@-._Q * 0 * ~. Q _.~@-.*_0_.'      Pauli Ż.
_'._@ * o () '-._@__0__@_.-'Q o . '-.*      Karoliny
_;--@' 0‘Q * Q o *@ * 0‘ o @ *'-*.o      oraz dla wszystkich, którzy czytają mojego 
_.o-' * ‘ '._@__* .Q.~ @- . 0 () Q @ *'.   bloga <3 Rozdział się podobał ??? Za 
_* @ *‘ o * @ _.''Q~o..__@__.--'`@--.*   wszelkiego rodzaju błędy, literówki bardzo 
_;'-.__@_Q . 0 () oQ * o*♥.*•.¸♥¸.•*♥   przepraszam. Często mi się zdarzają, niestety 
_____________$$$$$  ;/ Zanim wstawiam nową  notkę, to ją czytam, ale wiecie jak    _____________$$$$$   to jest xD Zapraszam do komentowania i krytykowania! Buziaczki i pozdrawiam ;*

madziula0909