Rozdział 2

       Ubrałam się w swój standardowy strój do szkoły, czyli w białą koszulę z kołnierzykiem, ciemną spódnicę w kratkę sięgającą do kolan, granatowy rozpinany sweter z logo szkoły i tego samego koloru krawat. W mojej szkole taki strój jest obowiązkowy. Dyrektorka to sobie ubzdurała. Ja osobiście wolę się ubierać w normalne luźne ciuchy, a nie jakieś koszule... Jest w nich okropnie niewygodnie! To czasami mnie dobija. I to właśnie jeden z minusów tej szkoły.

-Andie, widziałaś gdzieś moją sukienkę?- zapytała mnie z paniką w głosie Alex.

-Szkolną?- chciałam się upewnić.

-Mhm...

-Nie, nie widziałam. A nie zaniosłaś jej do pralni?

        Dziewczyna przeklęła i nim się obejrzałam, a już jej nie było. Tak się śpieszyła, że nie zamknęła za sobą drzwi. Rozbawiona pokręciłam głową. Alex zawsze o czymś zapominała, a ja oczywiście jej o wszystkim przypominałam. Założyłam swoje czarne baleriny, wzięłam torbę z książkami i już miałam wychodzić, gdy do pokoju wbiegła zdyszana Alexandra.
       -Sukienka się znalazła?- zapytałam.

       -Taak, ale zapomniałam ją wyprać- jęknęła.

       -To załóż coś innego- zaproponowałam tak od niechcenia.

       -Koszula...- powiedziała z miną męczennicy.

       Alex z tą miną wyglądała komicznie! Nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem.

       -No co?- zdziwił ją mój nagły atak śmiechu.- Nie powinnaś się śmiać z przyjaciółki, która przeżywa tutaj dramat!- oburzyła się.

       -Wiem, wiem...- Z trudem stłumiłam śmiech.- Też nie lubię nosić koszul.

       Minęłam przyjaciółkę. Nadal miała tą śmieszną minę. Zatrzymałam się dopiero w drzwiach i powiedziałam:

       -Czekam przed budynkiem.

       Wyszłam z pokoju. Na korytarzu ściany były koloru białego. Zawsze mnie to dobijało. Wszędzie dominowała biel. Nie dość, że była na korytarzu, to jeszcze była ona we wszystkich pokojach, łazienkach... Nawet szkoła, do której chodzę jest pomalowana na biało, mimo że to zupełnie inny budynek. Zawsze pocieszałam się tym, że bynajmniej kwiaty są innego koloru...

       Na korytarzu wszyscy chodzili tam i z powrotem. Zresztą jak zawsze. Przeszłam przez hol i w końcu doszłam do klatki schodowej. Od razu usłyszałam rozmowy, które niosło echo z dołu na górę. Zaczęłam nasłuchiwać. Po kilku sekundach ze skwaszoną miną stwierdziłam, że jedną z tych osób jest Nathan, który jest najbardziej znienawidzonym przeze mnie osobnikiem na świecie. Zawsze dokucza mi przy każdej nadarzającej się okazji. Toleruje go jedynie ze względu na resztę paczki, do której należę... Nie chciałam od samego rana się na niego natknąć. Postanowiłam, że nie będę się śpieszyła i powolnym krokiem ruszyłam przed siebie. Dopiero gdy przeszłam jedną trzecią drogi zobaczyłam, że Nathan stoi w miejscu i rozmawia z Jaredem. Odruchowo się cofnęłam. Chciałam już zawrócić i wyjść z budynku inną drogą, ale nie chciało mi się wracać, a poza tym nie chciałam wyjść na tchórza. Wzięłam głęboki wdech, wyprostowałam się dumnie i ruszyłam pewnym krokiem przed siebie. Jak tylko pojawiłam się na polu widzenia chłopaków, ci przerwali rozmowę. Całkowicie ignorując obecność Nathana zwróciłam się do jego towarzysza:
      -Cześć!

      -Siemka Andie! Jak leci?- zapytał entuzjastycznie Jared.
      -Ok, a u ciebie?
      -Luzik. Chloe już idzie?- spytał znudzonym głosem.
      -Nie widziałam jej- odparłam szczerze.- Chyba sobie jeszcze na nią poczekasz.
      Chłopak przewrócił oczami. Nie dziwiłam mu się. Czekanie na Chloe nie miało nigdy końca. Ta, żeby przyszła na czas, graniczyło z cudem.
      -Dziewczyny- westchnął ciężko.- Idę po nią.

       Jared poszedł, zostawiając mnie sam na sam z Nathanem! Posłałam mu gniewne spojrzenie, którymi zaszczyciłam jego plecy. Nabrałam do płuc powietrza, po czym wypuściłam je ze świstem. Nie miałam zamiaru tu zostać ani minuty dłużej. Mijając Nathana nawet nie zaszczyciłam go swoim spojrzeniem, ale kątem oka widziałam, że ten mi się przygląda. Przeszły mnie ciarki. Przyśpieszyłam.

-Tylko się nie potknij!- krzyknął za mną zaczepnie i się zaśmiał.

-Bez obaw!- odkrzyknęłam przez zaciśnięte zęby.- Choć ty byś się pewnie z tego cieszył!

      Chłopak mruknął coś pod nosem. Nie usłyszałam co, bo byłam już daleko od niego. Pewnie była to jakaś zaczepka. Biegłam przeskakując dwa, trzy schodki na raz. Nie wiem dlaczego mi się tak śpieszyło. Zatrzymałam się dopiero na parterze. Zdyszana otworzyłam drzwi na zewnątrz. Przywitał mnie oślepiający blask słońca. Przymrużyłam oczy, które zaczęły mi łzawić. "Jaka szkoda, że nie wzięłam ze sobą okularów przeciwsłonecznych", pomyślałam zmartwiona. Zrobiłam krok do przodu i na kogoś wpadłam.

-Uważaj, Andie- usłyszałam głos, który jak mi się wydawało należał do Pauli.

-Sorki- przeprosiłam.- Słońce mnie oślepiło.

       Podniosłam wzrok na nią. Była trochę wyższa ode mnie. Zresztą jak każdy. Oczy ponownie mi załzawiły. Wszystko widziałam rozmazane. Przetarłam je czym prędzej. Wiedziałam, że zaraz będę wyglądała tak, jakbym płakała.

       -Jak było u rodziców Paula?- zapytałam, gdy sobie przypomniałam, dlaczego Pauli nie było wczoraj na zakupach.

       -Polubili mnie!- powiedziała radośnie, wręcz krzyknęła.

       -To wspaniale!- cieszyłam się razem z nią.

       -A już miałam wątpliwości.

       -Do czego?- zdziwiłam się.

       -No, że mnie nie polubią... Bynajmniej matka Pala- wyjaśniała.

       -No co ty?! Jak ciebie można nie polubić?!- wybuchłam. Paula to fajna dziewczyna. Dobrze wychowana i niczego jej nie brakuje.

       -Matka Paula nie chciałaby mieć biednej, źle wychowanej synowej...- zaczęła wyliczać, ale jej przerwałam:

       -Ale tobie tego nie brakuje!- wrzasnęłam.

       -No wiem, ale Paul coś wspominał, że jego matka miała dla niego wybraną dziewczynę...- powiedziała zmartwionym głosem.

       Zatkało mnie. Nie wiedziałam co powiedzieć. Dziwnie się czułam, ale nie umiałam wyobrazić sobie, jak czuła się moja przyjaciółka jak to usłyszała.

      -Ale Paul cię kocha... I nie zostawi cię dla...- Słowa: "innej dziewczyny" nie chciały przecisnąć mi się przez gardło.

       -Wiem- uśmiechnęła lekko.

       -To o co się martwisz?

       -Sama nie wiem.

       Wzniosłam oczy ku niebu. Z budynku wyszła reszta naszej paczki. No oprócz Nathana. Nigdy z nami nie szedł do szkoły. No chyba, że nie było słońca... A tak to zawsze przychodził sam. Nie wiem dlaczego. Oczywiście mnie to jakoś specjalnie nie interesuje. Po prostu jestem ciekawa. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że mimo, że wychodził później to w szkole był szybciej niż ja czy ktoś inny z moich przyjaciół. Znał jakie skróty, o których nikt nie wiedział, czy co?

       Przerwałam swoje rozmyślania i razem z przyjaciółmi poszłam do szkoły. Ulice w tym czasie były zapełnione. Uczniowie szli do szkoły, a inni ludzie do pracy... Jeśli chodzi o pogodę to była śliczna. Zresztą jak zawsze. Nie było, co narzekać. Już po kilku minutach doszliśmy do szkoły. Tam pożegnaliśmy się, a ja z Matthewem i Nicole poszłam na historię. W korytarzu minęliśmy Nathana. Znowu pojawił się szybciej od nas! Czasami mam wrażenie, że on się teleportuje, czy coś w tym stylu. Skoro ja mam ten mój dar, to on może potrafi się teleportować? Zaśmiałam się w duchu ze swoich podejrzeń, bo to było głupie. Popatrzyłam przed siebie  i przez przypadek natknęłam się na spojrzenie Nathana. Ten krzywo mi się przyglądał. Co ja u licha znowu zrobiłam? Odwróciłam wzrok, bo ta jego blada twarz mnie przerażała. Pokręciłam ze zdziwieniem głową i poszłam z Matthewem i Nicole pod salę historyczną.

       Pierwsze trzy lekcje minęły mi w spokoju, ale na WOS-ie i angielskim Nathan strasznie mi dokuczał. Nie mogłam się na niczym skupić. Jak go ignorowała, to jeszcze bardziej dawał o sobie znać. Z czasem zaczął rzucać we mnie papierkami. Powiedziałabym o tym wszystkim nauczycielowi, ale wtedy Nathan zacząłby się ze mnie naśmiewać. Zacisnęłam szczęki i czekałam, aż lekcje się skończą. Jak tylko zadzwonił dzwonek, zerwałam się z miejsca i szybkim krokiem poszłam na lunch. O dziwo w stołówce byłam pierwsza. Byłam tak wkurzona, że nawet odechciało mi się jeść. Usiadłam przy stoliku przy którym zawsze siadałam ze swoją paczką i postanowiłam poczekać na przyjaciół.
       -A tobie co?- zapytała mnie Chloe patrząc na mnie pytająco i siadając na przeciwko mnie.

       Zerknęłam wymownie na Nathana, który siadał obok niej. Od razu zrozumiała, o co chodzi.

       -Niedługo jest bal absolwentów!- zaświergotała Alex.

       -I co w związku z tym?- syknęłam nie odrywając wzroku od chłopaka, który był wyraźnie zadowolony z tego, że ponownie udało mu się mnie wkurzyć.

       -Pomyślałam sobie, że moglibyśmy gdzieś pojechać- powiedziała najwidoczniej niezadowolona z tego, że nie okazałam nawet najmniejszego entuzjazmu.

       Jej słowa jakoś do mnie nie docierały, ale gdy ponownie usłyszałam słowa "bal absolwentów", to odruchowo popatrzyłam na przyjaciółkę. Nie lubię takiego typu uroczystości. Były tego dwa powody. Pierwszy to to, że  jak kiedyś byłam na weselu przyjaciółki mojej mamy, to w trakcie tańca się potknęłam i wpadłam prosto w tort. Myślałam, że zapadnę się pod ziemię. To trauma do końca życia! Teraz, gdy ktoś wspomni o balu to obawiam się, że ktoś może mnie na niego zaprosić i wtedy przytrafi mi się to, co na weselu mojej mamy przyjaciółki, tyle że wpadnę w coś innego... Drugi powód mojej niechęci do takiego typu uroczystości jest to, że nie mam z kim pójść na taki bal.  Chłopaka nie mam, a sama przecież bym nie poszła. Na zaproszenie kogoś nie mam odwagi. Zresztą... Zawsze można się jakoś wykręcić. A poza tym, to bal absolwentów ma być dopiero w przyszłym tygodniu w piątek popołudniu...
       -Super!- ucieszył się w Paul.

       -Pojedźmy w...- zaczęła Nicole, ale Jared jej przerwał.

       -W góry!

       Krzyknął to tak głośno, że zadzwoniło mi w uszach, a większość ludzi ze stołówki popatrzyła w naszą stronę.

       -Chciałam powiedzieć to samo- burknęła Nicole.

       -Przykro mi bardzo, ale byłem pierwszy- zaśmiał się wesoło.

       -Wiecie, ja myślałam o tym samym- przerwała im Alex.- Moi rodzice mają domek w górach. Jak wyjazd wypali to w nim zamieszkamy.

       -Czemu wyjazd ma nie wypalić?- spytał Matthew.

       Alex wzruszyła ramionami.

       -Ok, ale zmieścimy się w tym... domku?- spytała niepewnie Paula.

       -Jasne- zaśmiała się dźwięcznie Alexandra.

       -Zapowiada się niezła zabawa!- W oczach Nathana zabłysł znajomy błysk satysfakcji. Co on znowu wymyślił?!        Chłopak zerknął znacząco na Jareda, Paula i Matthewa. Ci uśmiechnęli się się do niego, a Paul parsknął śmiechem.
       -O co wam chodzi?- zapytała z przerażeniem w głosie Chloe.
       -Nic, nic...- Paul próbował stłumić śmiech.
       -Musieliście na coś wpaść, skoro tak się śmiejecie!- Chloe nie dawała za wygraną.
       -Im nie wolno ufać- szepnęła do mnie Paula.
       "Ale Paulowi to ty ufasz", powiedziałam w myślach.
       -Słyszeliśmy to- również szepnął Jared.
       Szczerze to byłam ciekawa, co oni takiego wymyślili. Zaczęłam się nad tym gorączkowo zastanawiać, ale moje myśli przerwał Nathan:
       -Nie myśl tak, bo mózg ci się przegrzeje.
       -No co ty nie powiesz- powiedziałam przez zaciśnięte zęby.
       Nathan uśmiechnął się złośliwie. Popatrzyłam na niego z mordem w oczach, ale to go tylko rozśmieszyło. Wypuściłam ze świstem powietrze z płuc. Dlaczego on tak na mnie działa? Ja zawsze się na niego wściekam, a gdy ja mu odpyskuje, to on nic sobie z tego nie robi!
       -Co będziemy robić w górach?- spytała Alex. Chciała zmienić atmosferę pomiędzy mną, a Nathanem.
       -Jak to co?! Chodzić!- krzyknął Paul.
       -Spotkamy tam misie grizzly?- spytał Nathan.
       -Oby nie!- Nicole przyłożyła sobie dłoń do serca.
       -A to czemu?
       -Idiota z ciebie- mruknęłam pod nosem.
       -Słyszałem- powiedział beznamiętnie chłopak.
       Znowu ten jego ton głosu! Czemu to zawsze ja się złoszczę?! Popatrzyłam na chłopaka i zobaczyłam, że ten się uśmiecha z satysfakcją. Zdziwiło mnie to. Przecież on nie słyszy moich myśli...
       -Zaraz zadzwoni dzwonek- powiedziała Nicole.
       Obejrzałam się dookoła. Stołówka była już prawie pusta. Zaczęliśmy się zbierać. Nie chcieliśmy się spóźnić na lekcje. Bynajmniej ja. Nathan przechodząc obok mnie, jak na złość rozczochrał mi włosy! Jak zwykle uśmiechał się zadowolony z tego, że jeszcze bardziej niż się dało w świecie mnie wkurzył! Nie umiałam pohamować ogarniającej mnie złości, więc powiedziałam przez zaciśnięte zęby:

-Jaszcze raz dotkniesz moje włosy, a obiecuję ci, że nie ręczę za siebie!

-Ojojoj, już się boję.- I udał, że się mnie boi.

       Zacisnęłam ręce w pięści i nie mrugając oczami obserwowałam, jak chłopak i reszta moich przyjaciół opuszcza stołówkę. Jak już zostałam w niej sama, dopiero wtedy poszłam na trygonometrię, bo nie chciałam się na nią spóźnić. Tą lekcję też miałam z Nathanem. Co za pech! Równo z dzwonkiem byłam pod salą. Z klasą weszłam do sali. Nathan specjalnie mnie popchnął tak, że wylądowałam na ścianie. "Idiota", pomyślałam i w tym właśnie momencie chłopak się odwrócił i uśmiechnął złośliwie. Dosłownie jakby słyszał moje myśli, co było niemożliwe. Pokręciłam głową i poszłam usiąść do ostatniej ławki koło okna. Nathan na szczęście siedział na drugim końcu sali. Moje przyjaciółki, Chloe i Nicole usiadły przede mną. Po tym, jak facet od trygonometrii patrzył na Nicole wiedziałam, że zaraz ją zapyta. Nie myliłam się, bo po chwili ją zapytał. Współczułam przyjaciółce. Z nerwów wszystkiego zapomniała, a wczoraj jeszcze wszystko tak pięknie umiała.

       -Widzę, że znowu się nie nauczyłaś.- Nauczyciel uśmiechnął się złośliwie. Po chwili dodał z udawaną przykrością- Niestety muszę ci postawić złą ocenę.

       Nicole spuściła skruszona głowę. Tak bardzo zrobiło mi się jej żal. Chciałam jej jakoś pomóc, ale nie wiedziałam jak. Nic nie poradzę na to, że Nicole  wszystko umie, a gdy przyjdzie co do czego, to zaraz wszystko zapomina. Spojrzałam na Lewisa. Jak zwykle uśmiechał się z satysfakcją. Zagotowało się we mnie. Zacisnęłam szczęki. Skupiłam się na tym, by zatrzęsła się podłoga pod stopami Lewisa, ale nie wychodziło mi to. Dopiero po kilku próbach udało mi się. Nauczyciel wylądował plackiem na podłodze. Wyglądało to komicznie. Był to niezapomniany widok. Można było pomyśleć, że mężczyzna się potknął. Nie mogłam dłużej wytrzymać i parsknęłam śmiechem, tak jak reszta klasy. Szybko jednak wybuch ten zastąpiłam udawanym atakiem kaszlu. W tej chwili czułam się wspaniale, a za razem byłam przerażona. Po raz pierwszy wywinęłam nauczycielowi taki numer. Nigdy wcześniej nie przyszłoby mi to do głowy. No, ale jak człowiek się wkurzy, to różne rzeczy przychodzą mu na myśl...

       -Macie natychmiast się uspokoić!- wrzasnął nauczyciel. Był tak wściekły, że gołym okiem było widać, jak żyła pulsowała mu na skroni.

       Klasa próbowała się uspokoić, ale nie było to łatwe. Sama się o tym przekonałam, bo nadal chichotałam. Wzięłam głęboki wdech, by się uspokoić, ale tym razem to nie podziałało. Uspokoiłam się dopiero wtedy, gdy Lewis spojrzał na mnie tak złowrogo, że aż przeszły mnie ciarki. Mężczyzna podszedł do tablicy, by napisać temat. Gdy szedł to patrzył pod nogi. Rozśmieszyło mnie to i zachichotałam, ale przestałam, gdy nauczyciel odwrócił się by sprawdzić, kto to się zaśmiał. Zaczęłam się skupiać na lekcji, ale nagle ogarnęła mnie wielka chęć pognębienia Lewisa jeszcze przez jakiś czas. Może to dla tego, że chciałam się na nim odegrać za to, co robił Nicole. Prawie doprowadził ją do załamania psychicznego. Już od pierwszego dnia w szkole ciągle brał ją do tablicy i odpowiedzi. Tak jak teraz. Zamiast udzielić jej jakiś korków, po prostu pomóc dziewczynie, on jeszcze bardziej ją gnębił... Zatarłam z uciechy ręce na myśl, że zrobię mu kolejnego psikusa, a on nie będzie o tym wiedział. Ponownie chciałam zrobić tak, żeby zatrzęsła się podłoga, ale mi nie wyszło. Spochmurniałam. Skończyła się zabawa. Szkoda, bo było fajnie. Nauczyciel skończył pisać na tablicy. Cofając się potknął się o własne nogi. Pewnie zapomniał pod nie patrzeć. Mimowolnie zaśmiałam się. Jakoś nie mogłam się powstrzymać. Może to dlatego, że miałam z tego niezłą frajdę?
       Niespodziewanie na dworze zaczął wiać strasznie silny wiatr. Natychmiast przestałam się śmiać, bo dotarło do mnie, że to ja go nieświadomie wywołałam. Chciałam go jakoś zlikwidować, bo przypominał wichurę, ale nie mogłam jednak tego uczynić. Nie dość, że nie mogłam się skupić, bo byłam wystraszona, to jeszcze nie wiedziałam jak mam to zrobić. Jeszcze nigdy nie udało mi się wywołać tak potwornie silnego wiatru... Wiatr tak mocno zawiał, że otworzył okno i wdarł się do klasy. Zaczęło mi wiać w uczy, więc je zakryłam rękoma. Kartki, co leżały na biurku zaczęły latać po całej klasie. Był to niezapomniany widok, nie do opisania! Mogłabym patrzeć na to całe wieki. Przez ten widok zapomniałam, że to ja wywołałam ten wiatr. Uprzytomniłam sobie to dopiero po dłuższej chwili. Z przerażeniem zaczęłam rozglądać się po sali. Dotarło do mnie, co zrobiłam! Wcale nie było mi w tym momencie do śmiechu mimo, że cała klasa chichotała, a Lewis latał po całej sali usiłując zebrać te wszystkie papiery. Przyznam, że wyglądało to przekomicznie, ale mimo to się nie śmiałam. Jedna z kartek (o ile się nie mylę, to była jakaś kartkówka) przyległa do twarzy nauczyciela. Facet próbował ją ściągnąć, ale za bardzo mu to nie wychodziło. Gdy już zrobił, co musiał, stanął tak, by cała klasa go widziała i na całe gardło się wydarł, byśmy przestali się śmiać. Zrobił się przy tym czerwony jak burak. Zrobiło mi się go żal. Westchnęłam ciężko, bo nie mogłam nic zrobić. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że Nathan patrzył na mnie tak jakoś dziwnie. Jakbym zrobiła nie wiadomo, co. Przeraziłam się na myśl o tym, że mógłby coś podejrzewać. Czym prędzej popatrzyłam w inną stronę i mój wzrok wylądował na nauczycielu, który był całkiem rozczochrany. Kartki latały po całej sali. Okno nadal było otwarte. Nikt go jeszcze nie zamknął? Niepewnie wstałam ze swojego miejsca i ruszyłam w stronę otwartego okna. Nikt nie zwracał na mnie nawet najmniejszej uwagi. Wszyscy byli zajęci tym, co działo się w sali. Kto zwróciłby uwagę na mnie? Doszłam do okna i je zamknęłam, a raczej usiłowałam zamknąć. Nie sądziłam, że ten wiatr jest tak silny! Byłam jakoś dziwnie słaba i nie miałam tyle siły. Dopiero po długim czasie dopięłam swego i zamknęłam to okno. Od razu znalazłam się w centrum uwagi. Wszyscy oprócz nauczyciela na mnie patrzyli.
       -Zbierajcie papiery!- warknął Lewis.

       To do mnie jakoś nie dotarło. Byłam trochę zmęczona i ledwo, co trzymałam się na nogach. Nie wiem dlaczego. Rozglądnęłam się po klasie. Nathan znowu dziwnie się na mnie patrzył. Zaczęłam się bać, że mógł coś zauważył, ale to przecież nie było możliwe. Na wszelki wypadek wszystko sobie po kolei przeanalizowałam. Nic nie mógł zobaczyć. Uspokoiłam się. Może patrzył tak na mnie z powodu moich rozczochranych włosów? Dyskretnie przeczesałam je palcami.

       Klasa wstała z ławek i zabrała się za wykonywanie polecenia. Chyba jako jedyna nie zbierałam tych kartek papieru. Tak dziwnie się czułam. Byłam wykończona.

-A ty Elson, co tak sterczysz?!

       Aż podskoczyłam. Serce tak zaczęło mi walić, że przez chwilę miałam wrażenie, że wyskoczy mi z piersi. To Lewis stał przede mną i patrzył na mnie złowrogo. Przyznaję, że jeszcze nigdy nie widziałam go tak rozwścieczonego. Jego wzrok przenikał mnie na wskroś. Przeszły mnie ciarki.
       -Później pobujasz sobie w obłokach- powiedział cicho, ale po chwili wrzasnął- A teraz zbieraj te papiery!

       Przestraszyłam się nie na żarty. Ominęłam go szerokim łukiem. Dopiero teraz dotarło do mnie, jak bardzo byłam wykończona i ledwo, co trzymałam się na nogach. Wcześniej tak bardzo tego nie odczuwałam. Zamiast zbierać kartki, to ja schowałam się na końcu sali za ławkami w kącie i tam przysiadłam. Lewis nie mógł mnie tam zauważyć. I dobrze. Przyglądałam się, jak wszyscy robią porządek w klasie. Nikt się mnie nie czepiał, że nie pomagam. I dobrze. Nie miałabym jak tego wytłumaczyć. Klasa skończyła swoją robotę akurat wtedy, gdy zadzwonił dzwonek ogłaszający koniec lekcji. Wtedy wstałam z podłogi. Już lepiej się czułam. Ucieszyłam się z tego powodu, bo po tej lekcji miałam mieć wf, a nauczycielka, a żona Lewisa nawet gdy ktoś się źle czuł, kazała ćwiczyć. Wredna babka. Wzięłam swoją torbę z książkami i poszłam na wf. Jak wychodziłam z klasy, Lewis patrzył na mnie tak jakoś krzywo. Widział, że nie pomagałam klasie?

Hej! Oto kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się wam spodobał. Jest dużo ciekawszy niż ten poprzedni ;) Za wszelkie błędy jakie wystąpiły (o ile są) bardzo przepraszam. Ten rozdział akurat kopiowałam z poczty i mogłam zgubić jakieś słowa :/ Następny rozdział powinien pojawić się za jakiś czas. Zapraszam do komentowania i pozdrawiam gorąco ;*

madziula0909