Rozdział 38

      Zaczęło wschodzić słońce. Wszystko zaczynało przybierać swoje barwne kolory, ładnie się ze sobą kontrastując. Dźwięczny śpiew ptaków roznosił się po całym lesie, a wszystko zaczynało budzić się ze snu. Na wąskiej ścieżce, usypanej małymi kamyczkami, szły dwie osoby, a obok nich duch, zdający się niknąć w świetle dnia.

      Andrea w głębi serca cieszyła się, że znalazła brata. Wyglądał tak samo, jak kiedyś. Identycznie. Dokuczało jej jedynie to, że był duchem i miał barwę zbliżoną do niebieskiego. Wiedziała, że nie mogła nic na to poradzić, dlatego pogodziła się z tym.

      Wszystko wydawało się piękne i spokojne, ale Theo miał dziwne przeczucie, że coś mogło się wydarzyć. Nawet za chwilę. Ukrywał swoje zdenerwowanie, bo nie chciał niepotrzebnie niepokoić reszty. Do końca nie był pewien, czy czasem sobie czegoś nie ubzdurał. Przypomniał sobie, bez żadnej przyczyny, o Rose. Już jakiś czas jej nie widział i powoli zaczynał się o nią martwić. Również była duchem, więc wiedział, że nic poważnego nie mogłoby się jej stać, ale silne czary mogły już coś zdziałać.

***

      — Gdzie jesteśmy? — zapytała niepewnie Lilith, rozglądając się po ciemnym pomieszczeniu.

      Chciała się zatrzymać, już po raz kolejny, ale silna dłoń czarownicy wciąż ją trzymała za nadgarstek.

      — Mam prawo wiedzieć! — krzyknęła zdesperowana.

      — Radzę ci, żebyś się zamknęła — syknęła kobieta.

      Przerażona Lilith spojrzała w czerwone oczy kobiety, które mimo iż było ciemno, były doskonale widoczne. Po plecach przeszły jej ciarki.

      — Nie jesteś Aweną — stwierdziła tonem, jakby odkryła coś nieprawdopodobnego. — Co z nią zrobiłaś?!

      Była zła. Zła, jak nigdy wcześniej, a przecież prawdziwa Awena uczyła ją, że powinna trzymać emocje na wodzy. Bała się o swoją opiekunkę. ,,Czy ona jeszcze żyje?’’ — przeszło jej przez myśl.

      — Jesteś bardzo spostrzegawcza — powiedziała z kpiną wiedźma.

      — Kim jesteś i co z nią zrobiłaś?!

      Wąskie wargi czarownicy wygięły się w krzywym uśmiechu, ale Lilith nie była w stanie tego dostrzec, bo w pomieszczeniu panowały egipskie ciemności. Cisza, jaka jej odpowiedziała, podziałała na nią jak płachta na byka. Serce wciąż miała przepełnione złością, ale mimo to bała się. Nawet nie wiedziała, w czyich rękach się znalazła, co dokuczało jej jeszcze bardziej,

      — Odpowiedź ci się nie spodoba — powiedziała wymijająco czarownica.

      ,,Czyli nie żyje’’ — pomyślała ze smutkiem dziewczyna. Miała malutką nadzieję, że się myli, ale wszystko wskazywało na to, że stało się najgorsze. Ścisnęło ją w sercu, a po policzku spłynęła jedna, malutka łza. Myślała, że jeszcze kiedyś ją zobaczy. W końcu spędziła z opiekunką prawie trzynaście lat.

      — Jak ja was nie rozumiem. — Westchnęła wiedźma.

      Lilith niespodziewanie stanęła czarownicy na nogę tak boleśnie, że ta krzyknęła i rozluźniła uścisk na jej nadgarstku. Wykorzystała moment i wyrwała rękę z dłoni wiedźmy i na oślep zaczęła uciekać jak najdalej. W ciemnościach wciąż wpadała na kamienne, zimne ściany albo o coś się potykała. Była niemal pewna, że ucieknie, lecz w pewnej chwili zatrzymała się bez możliwości jakiegokolwiek ruchu. Przeklęła w myślach. Wzrok miała wbity w rozciągającą się niedaleko jasną poświatę. Tak niewiele brakowało...

      Zaczęła unosić się w powietrzu. Wciąż nie była zdolna się poruszać. Nie mogła nawet rozglądać się, bo gałki oczne również odmówiły posłuszeństwa. Ktoś, kto jej nie znał, mógł pomyśleć, że dziewczyna jest marmurowym posągiem. Sprawczyni całego zajścia szła dumnym krokiem z jeszcze większą szybkością, natomiast ciało Lilith szybowało za nią.

      Po kilkuminutowej drodze znalazły się w lochu, który był oświetlany tylko przez jedną świeczkę. Wiedźma położyła Lilith w miejscu oddzielonym kratami, nie starając się na delikatność, i tym samym przywracając dziewczynie zdolność poruszania się. Młoda czarownica wolała wciąż leżeć w bezruchu. Nadal była w szoku.

      Wiedźma w tym czasie wyczarowała w dłoni szklaną kulę i spojrzała w jej głąb. Gdy ujrzała to, co chciała, złowieszczo uśmiechnęła się.

***

      Na czystym niebie zaczęły pojawiać się ciemne i gęste chmury. Nie wróżyły niczego dobrego. Zapanował półmrok i zrobiło się momentalnie zimno. Zerwał się silny wiatr, a w oddali było słychać groźne wycie wilków. Dominic z Andreą stanęli przerażeni, jakby zobaczyli upiora. Theo, stojący obok nich, stracił bijący od siebie blask. Wszystko przybrało mroczne kolory, że momentalnie nie miało się ochoty tam znajdować.

      Gdzieś w oddali rozniósł się dźwięk łamanej gałęzi, który echo przyniosło aż do nadnaturalnych. Ci, zaniepokojeni, niespokojnie poruszyli się.

      — Co się dzieje? — zapytała Andrea.

      Miała szeroko otwarte oczy.

      — Nie wygląda mi to na zwykłe zjawisko — powiedział niespokojnie Theo.

      — A na co ci to wygląda? — Dominic zmarszczył brwi.

      — Na czarną magię — wyznał duch.

      — Czy to może być sprawka Hildy? — zapytała niemal niesłyszalnie Andrea.

      Jej brat nie zdążył odpowiedzieć, ponieważ ziemia zatrzęsła się, przez co Andie z wilkołakiem upadła. Chwilę później zaczęła pękać i powychodziły z niej kościotrupy. Ich widok nie przeraził tylko Andrei, ale i samego Dominica. Jeden z nich, dopiero co wychodził z ziemi, złapał Andreę za nogę. Pisnęła i nie kontrolując się, zaczęła okładać go pięściami. Miała w sobie tyle siły, że kościotrup runął na zieloną trawę, a połamany na kilka części już się nie podniósł.

      — Co to jest?! — krzyknęła piskliwym głosem, który jej się lekko trząsł ze strachu.

      Wszystkie szkielety w miejscach, gdzie powinny znajdować się oczy, świeciły się na czerwono, wyglądając przez to jeszcze upiorniej. Wszystkie skierowały się na jeden cel, którym była właśnie Andrea i Dominic. Niektóre z nich były tak bezmyślne, że zaczęły atakować Theo. Mimo że wszystko przez niego przenikało, one wciąż na niego ruszały.

      Na powierzchni było ich kilkanaście, a wciąż pojawiały się nowe. Otaczały nienaturalnych, uniemożliwiając im ucieczkę. Ich widok obrzydzał, a brudne i przede wszystkim ludzkie kości powodowały odruch wymiotny u Andrei.

      — Jest ich za dużo — szepnęła Andie.

      — Zwątpiłaś we mnie? — Zaśmiał się Dominic.

      Przemienił się w wilkołaka, czego dhampirzyca w ogóle się nie spodziewała. Odskoczyła na bok i z szeroko otwartymi oczami obserwowała, jak jej towarzysz z dziecinną łatwością rozwala szkielety. Niestety te po jakimś czasie odnawiały się i ponowne atakowały. Andrea poczuła, jak ktoś knebluje jej usta. W obrzydzeniem złapała za ręce szkieletu. Za wszelką cenę chciała odejść jak najdalej od oprawcy. Biła się z myślami, czy użyć magii Hildy, bo Hekate ostrzegała, by tego nie robiła. Gdyby nie było odpowiedniej chwili, pewnie by tego nie zrobiła...

      Tak jak przez niewidzialną ścianę, przeszła przez kościotrupa. Wyciągnęła dłoń do przodu i wystrzelił z niej czerwony blask, który spowodował, że szkielet zamienił się w pył. Andrea dopiero teraz zdała sobie sprawę, jakiej silnej magii jest w posiadaniu.

      — Idziemy — powiedział Dominic. — Wciąż się odnawiają.

      Pociągnął dziewczynę za rękę i obydwoje pobiegli w stronę lasu. Andie jeszcze obejrzała się za Theo, ale nigdzie go nie zauważyła. ,,Pewnie poszedł’’ — pomyślała.

      Szkielety wciąż biegły za nadnaturalnymi, dlatego Dominic przemienił się w wilkołaka i nakazał Andrei, żeby ta wsiadła na jego grzbiet. Tak też zrobiła i w co najmniej zdwojonym tempie znaleźli się w bezpiecznej odległości od kościotrupów.

      Nikt nie zauważył, że księżyc był większy, niż zazwyczaj. Jego wielka tarcza zastanawiała i miała w sobie coś magicznego. Dominic i Andrea zauważyli to dopiero wtedy, gdy się zatrzymali.

      — To nie jest normalne — powiedziała Andrea.

      — Nie jest — potwierdził wilkołak i przełknął ślinę. — Narodził się kolejny.

      — Co? — Andie nie rozumiała i dawała to po sobie poznać.

      — Słyszałaś o krwawych wilkołakach?

      — Nie — odpowiedziała od razu.

      — Tak myślałem. — Uśmiechnął się pod nosem.

      — Co... to? — zapytała nie bardzo wiedząc, jak ułożyć pytanie.

      — Powiem tyle, że każdy z nich zabija z zimną krwią — odparł tajemniczo chłopak. — Jeszcze nikt nie przeżył, gdy miał stracie właśnie z takim wilkołakiem. Każdy z nich rozrywa swoje ofiary na strzępy. Są bezlitośni.

      — Skąd się biorą?

      — To już dłuższa historia.

      Andrea pokiwała głową. Zrozumiała, że chłopak nie ma zamiaru o tym opowiadać, więc postanowiła dać sobie spokój. Obserwowała go, gdy ten był wpatrzony w księżyc. Dopiero po jakimś czasie ujrzała, że na jego karku świeci czerwona kreska, częściowo zasłania przez włosy.

      — Ehm... Dominic? — odezwała się niepewnie.

      Ten na nią popatrzył.

      Nie wiedziała, jak ubrać zdanie w słowa, więc zdobyła się tylko, by pokazać na jego kark. Ten zorientował się, o co chodzi. Westchnął i spojrzał na dziewczynę ze smutkiem.

      — To blizna — powiedział krótko.

      — Która świeci się na czerwono? Nie wierzę. — Założyła ręce na piersi.

      — Bo to nie jest zwykła blizna — powiedział podniesionym głosem, na co Andrea podniosła jedną brew. — To po krwawym wilkołaku.

      — Jeszcze przed chwilą mówiłeś, że nikt nie uszedł z życiem po spotkaniu z takim — przypomniała i popatrzyła na niego podejrzliwie.

      — Ojciec mnie uratował — powiedział łamiącym się głosem. — Odwrócił jego uwagę, bym mógł uciec. A sam...

      Dhampirzyca otworzyła usta. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Domyśliła się, co stało się z ojcem Dominica i postanowiła już o nic go nie wypytywać. Zrobiło jej się go żal. Wiedziała, jak to jest żyć ze stratą kogoś bliskiego, więc doskonale go rozumiała. Nawet za bardzo. Sama straciła brata i przez bardzo długi czas nie mogła pogodzić się, że jej go odebrano. Uważała, że tak nie powinno być i na początku wszystkich o to obwiniała.

      — Rozumiem. — Tylko na to się wysiliła.

      Spojrzał na nią kątem oka, ale nic nie powiedział. Wciąż miał zaciśnięte szczęki i starał się nie zmienić wyrazu twarzy z beznamiętnej na taką, co wyrażałaby jego smutek. Ojciec uczył go, że nie powinien tego pokazywać, by nikt przez przypadek nie odkrył jego słabego punktu.

      — Powinniśmy się zbierać — zdecydował.

      — Gdzie masz zamiar iść? — Andrea przystanęła z nogi na nogę.

***

      Rosalie w końcu dotarła do domu Aweny. Zatrzymała się w drzwiach, które były rozwalone. Pojawił się w niej niepokój. Powolnym krokiem weszła do środka i mimo że spodziewała się tego, co ujrzała, jej serce pękło na malutkie kawałeczki. Wokół panował istny chaos. Większość mebli była całkowicie zniszczona, a reszta porozrzucana po całym pomieszczeniu. Do tego wszędzie była krew. To najbardziej przeraziło Rose i już wiedziała, że Awena nie żyje. Jej największe obawy potwierdziły się. Nie chciała wchodzić głębiej do środka. Wiedziała, że nic tam nie znajdzie. Po policzkach spływały jej słone łzy, a na ziemi wyrastały piękne, żywe róże. Od razu je podeptała, ale że była duchem, nic im się nie stało. To jeszcze bardziej ją rozzłościło. Miała ochotę na czymś się wyżyć.

      — Theo... — wypowiedziała szeptem.

      Od razu postanowiła go znaleźć i wszystko mu powiedzieć. Chciała poinformować go o podstępnym uprowadzeniu Lilith i śmierci Aweny. Jej jednej z prawdziwych przyjaciółek.

      Rose wyczuła obecność Theo dopiero około dwóch kilometrów od domku Aweny. Znalazła go opartego o pień drzewa. Najwidoczniej nad czymś myślał, bo jego twarz wyrażała głębokie zamyślenie.

      — Theo! — krzyknęła.

      Duch od razu na nią spojrzał, a na jego twarz wstąpił szeroki uśmiech.

      — Gdzie byłaś? —zapytał.

      — Zabrała Lilith! — powiedziała z przerażeniem.

      Wyraz jego twarzy zmienił się, kiedy zobaczył załzawione oczy Rose.

      — Kto? — Duch zwęził brwi.

      — No jak to kto?! Hilda!

      — Jak ją znalazła?! Przecież Awena rzuciła na nią czar, który demaskował jej obecność — szepnął jeszcze bardziej zamyślony, niż wcześniej.

      — Awena nie żyje — poinformowała ze smutkiem Rosalie.

      — Jak to nie żyje? —zdziwił się.

      — Byłam u niej w domu. Wszędzie było pełno krwi... — Po policzku spłynęła jej łza. — Lilith znalazła bestia, na której poczułam obecność Aweny. Podejrzewam, że to ona ją zabiła.

      Theo przytulił Rose i pozwolił jej się wypłakać. Pocałował ją w sam czubek głowy. Doskonale zdawał sobie sprawę, że Rosalie przyjaźniła się z czarownicą i jej strata musiała być dla niej jeszcze boleśniejsza niż to, że stała się duchem. Sam coś o tym wiedział, bo również przeżył bolesną stratę rodziny. Może nie stracił jej tak dosłownie, ale nie mógł do niej wrócić.

      — No już. Cii — Zgarnął jej zabłąkany kosmyk włosów za ucho. — Będzie dobrze.

      — Nic nie będzie dobrze! — Odsunęła się na taką odległość, by mogła spojrzeć ukochanemu w twarz. — Będzie wojna. To jest nieuniknione.

      — Wiem — powiedział, jednak w głębi serca miał nadzieję, że tak nie będzie.

      — Wszyscy zginą.

      — Nawet tak nie mów — zwrócił jej uwagę.

      — Tak będzie, Theo — popatrzyła na niego wilgotnymi oczami. — Muszą się przygotować.

      Nie odpowiedział.

***

      Nagle drzewa zaczęły się rozstępować. Odsłoniły wielki, niebieski, świecący okrąg. Był wypukły, a światełka w nim mieniły się, pojawiały i na przemian znikały. Okrąg dawał niebieskie światło, które rozjaśniało wszystko dookoła. Dominic ostrożnie podszedł do niego. Uważnie mu się przyjrzał. Wydawało się, że nic się nie stanie, ale to było złudne. Nastąpił wybuch, a z okręgu zaczęła lecieć woda, która swym ciśnieniem powaliła wilkołaka i Andreę na ziemię. Leżeli tak, póki woda nie przestała lecieć. Gdy się podnieśli, od razu spojrzeli za siebie.

      Znajdował się tam tunel. Był ciemny i panowała tam cisza jak w grobowcu, którą było można ciąć ostrym jak brzytwa sztyletem.

      — Czujesz to? — szepnęła Andrea.

      — Tak — powiedział wilkołak.

      Czuł to samo, kiedy znalazł Andreę. Dokładnie to samo uczucie.

      — Ona tam jest.

      — Jesteś pewien, że to nie jest żaden podstęp? — spytała dhampirzyca.

      — Tak. Na sto procent.

      Powolnym krokiem wszedł do tunelu. Andrea po chwili namysłu poszła w jego ślady, choć nie była przekonana, że robi dobrze.

***

      Podłoga, na której leżała, była zimna. Poruszyła się niespokojnie, kiedy poczuła ich obecność. ,,Nie przychodźcie tutaj, proszę’’ — myślała. Chciała, żeby w jakiś magiczny sposób usłyszeli jej myśli, ale wiedziała, że jest to niemożliwe. Zamknęła mocno oczy i w duchu modliła się, żeby zmienili kierunek drugi.

      — Doskonale.

      Doszedł do niej głos Hildy. Już dawno domyśliła się, że to ona. Poderwała się na równe nogi i dotknęła krat, które ją więziły. Od razu poraził ją prąd. Echo rozniosło jej krzyk przepełniony bólem.

Witam kochani! ♥

Mamy kolejny rozdział! Już myślałam, że nie uda mi się go na dzisiaj skończyć xD

Jak wrażenia po nim? Został trochę tak podzielony na kilka scen, ale mam nadzieję, że to nie przeszkadzało w czytaniu (:

Za niedługo historia zostanie skończona. Będzie to szybciej, niż myślałam. Napiszę jeszcze 3-4 rozdziały (wątpię, że więcej) i epilog...

Coś nie wiem, co mam jeszcze powiedzieć, więc... Do napisania! ♥

Pozdrawiam cieplutko! xoxo :***

Maggie