Rozdział 37

      Siedziała na zielonej trawie. Zgięła nogi w kolanach, a ręce owinęła wokół nich. Wiatr bezkarnie bawił się jej długimi, czarnymi włosami. Nieobecnym wzrokiem spoglądała gdzieś w dal. Z daleka sprawiała wrażenie głęboko zamyślonej. Rzeczywiście tak było. Zastanawiała się, dlaczego to akurat jej zostało powierzone tak ważne zadanie. Była jeszcze młoda, bo miała zaledwie trzynaście lat. Miała przed sobą całe życie, a bardzo prawdopodobne było, że umrze. Obawiała się, że stanie się to zanim znajdzie ich. Nie wiedziała, kim oni są.

      — Lilith — odezwał się dźwięczny głos. — Długo masz tak zamiar siedzieć?

      — Nie wiem — powiedziała dziewczyna, nawet nie zwracając uwagi na ducha. — Powiedz mi, Rose... Dlaczego ja?

      — Nie wiem — odparła smutnie jej towarzyszka.

      Podeszła do niej tanecznym krokiem i usiadła obok.

      Mimo iż była duchem, miała piękne rysy twarzy, długie, skręcone przy końcach, włosy i błyszczące oczy. Miała na sobie pelerynę z kapturem, który zawsze miała na głowie, a pod nim sięgającą do kolan sukienkę. Chodziła na boso. Cała jej osoba miała odcień niebieski. Jej lekko przeźroczysta cera powodowała, że stawała się tajemniczą osobą.

      — Rose? — zapytała Lilith.

      — Hm? — mruknęła pod nosem.

      Położyła się na plecach i wpatrzyła w czyste, błękitne niebo, po którym latały wolne ptaki. Też tak chciała.

      — Mogę cię o coś zapytać? — Czarownica była zdenerwowana.

      — Jasne. — Uśmiechnęła się.

      — Jak umarłaś?

      Usta Rosalie momentalnie wykrzywiły się w prostą linię. Nie lubiła tego wspominać, bo to zawsze wywoływało bolesne wspomnienia, o których chciała zapomnieć, jednak to, kim się stała, uniemożliwiało to. Tak bardzo chciała cofnąć czas i tego dnia nie wychodzić z domu. Po jej policzku spłynęła błękitna łza, połyskująca w świetle dnia. Spadła na ziemię, a w miejscu tym wyrosła biała róża. Tylko ona była prawdziwa, ta łza. Duchy przenikały wszystko. Były jak jakieś złudzenie, ale ich łzy jak u człowieka, tyle że niebieskie i lecznicze.

      — Rose? — po raz kolejny zapytała Lilith.

      — Przepraszam — szepnęła. — Nie lubię o tym rozmawiać.

      — Rozumiem. — Czarownica uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

      Przed oczami Rosalie pojawiła się ta scena. Wyszła z domu, bo szła do koleżanki. Poszła przez las, bo chciała skrócić sobie drogę. Nie zwróciła uwagi na to, że księżyc miał inny kolor. Gdy słyszała szelest w krzakach, nie zwróciła na to uwagi, bo wiał wiatr. Była już blisko wyjścia na drogę, ale przed nią wyrósł wielki wilk. Stanęła i z przerażeniem w oczach patrzyła w czerwone ślepia. Nie była w stanie się ruszyć, bo strach spowodował, że nogi odmówiły jej posłuszeństwa. W ułamku sekundy poczuła na sobie wielkie, włochate cielsko, które boleśnie przygniotło ją do ziemi. Nie mogła zapomnieć tego okropnego bólu. Płakała i krzyczała, ale nikt nie słyszał jej wołań o pomoc. Myślała, że umarła, ale wciąż żyła, tylko niczego nie czuła. Widziała, jak bestia znęca się nad jej ciałem. Uciekła, nie mogąc na to patrzeć.

      Dziewczyna-duch zaczęła cicho szlochać. Wokół niej powyrastały białe róże. Lilith chciała ją pocieszyć, ale gdy tylko ją dotknęła, jej ręka przenikała przez nią, więc powstrzymała się.

      — Odebrał mi ciało — załkała. W jej oczach kryła się nienawiść. — Rozumiesz?

      Czarownica pokiwała głową. Znała Rose już od trzech lat i nigdy nie widziała, żeby ta była w takim stanie emocjonalnym. Nigdy nie dawała po sobie poznać, że jest jej smutno. Jej usta zawsze wykrzywiały się w szerokim uśmiechu, maskując prawdziwe odczucia. Zrobiło jej się bardzo żal przyjaciółki, ale wiedziała, że nic nie mogła poradzić, mimo że bardzo chciała. Zdecydowała się jedynie na pocieszające słówka, które nic nie dawały.

      — Kim on był? — zapytała.

      — Wilkołak — wyszeptała Rosalie.

      — Co? — Lilith wydała z siebie zduszony okrzyk.

      — Słyszałaś o krwawych wilkołakach? — Zwężała brwi.

      — Nie — powiedziała z zaciekawieniem czarownica.

      — Kilka tysięcy lat temu, urodził się pewien wilkołak. Był inny, niż reszta watahy. Objawiał się agresją nie tylko dla wrogów, ale i swoich. Kilka razy zdarzyło się, że próbował zabić kogoś ze swojej rodziny. Nikt nie mógł dać sobie z nim rady, dlatego postanowiono go zabić. Oczywiście nie udało się. Zdążył uciec, a od tamtej pory co sto lat rodzi się kolejny taki wilkołak. Skąd to wynika? To pozostaje bez odpowiedni. Prawdopodobnie jest to w genach, bo każdy taki nadnaturalni jest potomkiem tego nadnaturalnego.

      — Nie słyszałam o czymś takim — powiedziała Lilith i popatrzyła na Rosalie wzrokiem, jakby jej nie wierzyła.

      — Ja też nie — szepnęła. — Zaczęłam dociekać ponad sto lat po tym, jak mnie zabito. Wcześniej nie byłam w stanie. Nie mogłam pogodzić się ze swoją stratą. Od razu udałam się do czarownic. Coś mnie tknęło, żeby pójść akurat do nich. Niestety nie znalazłam tam odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Na początku myślałam, że będą to wiedziały... W końcu są mądre. Dopiero u wilkołaków dowiedziałam się całej prawdy. Nie chcieli mi nic powiedzieć, ale jeden z nich uznał, że mam do tego prawo.

      — I słusznie — powiedziała Lilith.

      — Szczerze? Mimo to poczułam się jeszcze gorzej — wyszeptała i wzniosła oczy ku niebu. — Tak bardzo chciałabym cofnąć czas, albo zapomnieć o tym, co się wydarzyło.

      — Nie dziwię się... Ale czy mimo to żałujesz, że... No wiesz. Że stałaś się duchem?

      Rose pogrążyła się w lekkiej zadumie. Zaczęła kiwać się do przodu i tyłu. W końcu na jej twarz wstąpił szeroki uśmiech.

      — Nie — powiedziała szczerze i z ukosa spojrzała na towarzyszkę. — Nie — powtórzyła, jakby chciała utwierdzić przyjaciółkę w przekonaniu, że nie kłamie.

      Czarownica odwzajemniła uśmiech. Cieszyła się, że Rosalie jest szczęśliwa. Dość rzadko widziała ją smutną, co i tak powodowało w jej sercu żal.

      — Powinnyśmy iść — powiedziała lekko zaniepokojona Rose. — Czuję, że jak dłużej tu zostaniemy, coś złego się wydarzy.

      — Nawet tak nie mów — skarciła ją Lilith.

      Dziewczyna sama zaczęła się bać. Wyglądała na odważną, ale w głębi tak nie było. Od samego początku, odkąd dowiedziała się, co ją czeka, bała się wszystkiego. Nawet swojego cienia. Miała dopiero trzynaście lat. Za dużo nie wiedziała o życiu, co niestety na pewien sposób ją drażniło. Wolała spodziewać się, co za chwilę się wydarzy.

      Po plecach Lilith przeszły ciarki. Wzdrygnęła się i skrzywiła na twarzy. Dźwięk łamiącej się gałęzi przestraszył ją. Stojąca obok niej Rosalie czujnie wpatrywała się w ciemność lasu, który wydawał się jeszcze bardziej mroczny, niż był w rzeczywistości.

      Niespodziewanie ciało czarownicy wygięło się w łuk. Rozległ się krzyk dziewczyny przepełniony niewyobrażalnym bólem. Upadła na ziemię, mając nadzieję, że w końcu jej ulży, ale cierpiała coraz bardziej. Pragnęła zamknąć oczy i obudzić się dopiero wtedy, gdy to się skończy. W duchu modliła się, by tak się stało, ale cichy głosik, siedzący w jej podświadomości, szeptał, że to jeszcze potrwa. Przerażona Rose nie była w stanie nic zrobić. Stała z rękami przyłożonymi do drżących ust, a szeroko otwarte oczy patrzyły na przyjaciółkę.

      Powili, aczkolwiek pewnie, z lasu zaczęła wyjawiać się ciemna postać. Duże skrzydła zapierały dech w piersiach. Mimo że potwór wyglądał mrocznie i odrażająco, przyciągał i intrygował samą swoją osobą. Wymachiwał kolczastym ogonem, a z jego ust wydobywała się para, niknąca w powietrzu. W czerwonych ślepiach kryła się nienawiść, a ostre kły mroziły krew w żyłach.

      — Przestań! — krzyknęła na całe gardło Rosalie.

      Mimo że dziewczyna-duch uniosła głos, on wciąż był melodyjny i przyjemny.

      Odpowiedział jej szyderczy śmiech, ale Lilith przestała krzyczeć i siłą woli zdołała podnieść się do pozycji siedzącej. Była blada na twarzy, a oczy miała lekko zaczerwienione, natomiast na czole pojawiły jej się pojedyncze krople potu. Ciężko oddychała i miała wrażenie, że powietrze jest zimne, a tak naprawdę to tylko jej było gorąco.

      — Kim jesteś? — zapytała cienkim głosem.

      Potwór przechylił głowę na bok.

      — Powinnaś wiedzieć — powiedział głosem Hildy.

      Lilith myślała, że to głos bestii, bo nigdy wcześniej nie spotkała złej wiedźmy.

      Rose jakby wyczuła zagrożenie, bo stanęła przed dziewczyną, by obronić ją swoim ciałem. Potwór ponownie się zaśmiał.

      — Przecież przez ciebie wszystko przenika! Jak chcesz ją obronić? — krzyknęła.

      Rosalie poczuła smutek i żal. Bolało ją, gdy ktoś usilnie przypominał jej, że jest duchem. To, że wszystko przez nią przenika, było jedną ze znienawidzonych przez nią cech ducha, które jej dokuczały. Zacisnęła szczęki i z mordem w oczach spojrzała w szkarłat oczu potwora. Nie chciała dać po sobie poznać, że w jakikolwiek sposób została urażona.

      — Uważaj, co mówisz — warknęła.

      — W niczym mi nie przeszkodzisz — zadrwiła bestia.

      Dłonie ducha zacisnęły się w pięści.

      Posłaniec Hildy nie zwrócił na to nawet najmniejszej uwagi. Miał powierzone zadanie i tylko na tym chciał się skupić. Rzucił w stronę Lilith czar, który miał ją unieruchomić. Rose wciąż się nie ruszała i pewna siebie zasłaniała przyjaciółkę. Doskonale wiedziała, że rzucone zaklęcie przez nią przeniknie, ale miała obawy. Podejrzewała, że to przez to, że była kiedyś człowiekiem.

      Potwór myślał, że tak jak chciał, czarownica zostanie unieruchomiona, ale zdziwił go fakt, że tak się nie stało. Dlaczego? Pojawiła się Awena, która zatrzymała czar. Bestia groźnie ryknęła i ruszyła w stronę czarownicy, jednak ta jednym zaklęciem uniemożliwiła jej dalsze iście. Po minięciu zaledwie kilku sekund, zniknęła. Lilith i Rose były zszokowane zaistniałą sytuacją. Najbardziej zdziwiło je, że Awenie udało się tak szybko pokonać przeciwnika.

      — Nic ci nie jest? — Czarownica zwróciła się do uczennicy.

      — Nie — ta odpowiedziała niepewnie.

      — Znalazłaś już ich? — zapytała wprost. Nie chciała zaczynać tematu zabicia potwora.

      Trzynastolatka pokręciła głową, wciąż bacznie przyglądając się nauczycielce.

      — Nie wiem gdzie ich szukać — szepnęła. Ale chyba są gdzieś blisko. Tak mi się wydaje... Co tutaj robisz?

      Wiedźma zmrużyła oczy.

      — Chodź —zarządzała.

      — Gdzie? — zapytała zdziwiona Lilith.

      — Nie zadawaj zbędnych pytań — warknęła.

      — Zachowujesz się inaczej — zauważyła i oddaliła się od Aweny.

      Ta uśmiechnęła się lekko i z maską łagodności na twarzy zwróciła się do młodej dziewczyny.

      — Czyżby? Coś ci się wydaje. Za dużo emocji jak na jeden raz. — Wykrzywiła usta w sztucznym uśmiechu.

      Zerknęła na niczego nieświadomą Rose i cicho wyszeptała słowa, których nawet nie rozumiała Lilith, mimo że doskonale je słyszała. Dziewczyna-duch nie mogła się poruszyć ani nic powiedzieć. Zaczerpnęła łapczywie powietrza, choć ten nie był jej potrzebny do życia.

      — Rose? — zapytała cicho Lilith.

      Zaniepokoiła się, gdy nie usłyszała odpowiedzi.

      — Idziemy. — Awena złapała uczennicę za ramię.

      — Ale co z Rose?

      — Poradzi sobie — syknęła zniecierpliwiona czarownica.

      Siłą zaciągnęła ją w stronę lasu.

      — Aweno... — zaczęła, ale nie dokończyła, bo wiedźma jej przerwała.

      — Nie odzywaj się! — warknęła.

      — Nie poznaję cię... — Głos Lilith zadrżał.

      Oczy Aweny stały się krwistoczerwone. Dziewczyna chciała się cofnąć, ale wciąż znajdowała się w stalowym uścisku nauczycielki. Miała wrażenie, że krew nie dopływa do jej lewej dłoni, bo w tej samej ręce czarownica trzymała ją za nadgarstek.

      — Kim ty jesteś? — zapytała przerażona.

      Rosalie z daleka obserwowała przyjaciółkę z czarownicą. Denerwowała się, bo wciąż nie mogła się ruszać. Bardzo bała się o Lilith. Znała Awenę i nie mogła uwierzyć, że mogłaby ją unieruchomić i tak zachowywać się wobec Lilith. Odprowadź była tylko jedna. Prosta i logiczna. To nie była Awena. Była duchem, jednak gdyby wciąż była człowiekiem, zapewne zrobiłoby jej się słabo na tę myśl.

      Mogła się ruszyć dopiero kilka minut po tym, jak została całkowicie sama jak palec. Niepewnie zrobiła krok do przodu. Gdy była już pewna, że nikogo nie ma, pobiegła w stronę lasu.

***

      Wiedziała, że nic nie wskóra, ale mimo to rzucała wszystkie odczarowujące zaklęcia, które przyszły jej na myśl. Denerwowała się jeszcze bardziej, gdy żadne z nich nie chciało zadziałać. W końcu sięgnęła po jedną z ksiąg, stojącą na półce. Położyła ją na drewnianym stole. Zdmuchnęła z powierzchni okładki kurz i otworzyła księgę na jednej ze stron. Uważnie przeczytała zaklęcie, po czym spojrzała na kamienną twarz brata. Przez chwilę wahała się, jednak zebrała w sobie odpowiednią ilość sił i rzuciła czar na Nathana. Nie zadziałało. Zrezygnowana usiadła na podłodze i oparła się o zimną ścianę.

      Dlaczego tak bardzo zależało jej na odczarowaniu Nata? Nie wiedziała. Znała go krótko, a mimo to czuła po nim w sercu jakąś dziwną pustkę. Miała poczucie, że mimo wszystko powinna próbować coś z tym zrobić. Może miała nadzieję, że jak będzie chciała odwrócić czar, coś się zmieni? Wiedziała, że tak się nie da. Nathan sam wydał na siebie ten wyrok. Przed swoją głupotę. Wszyscy go ostrzegali, a on co?

      — Jessico, wróciłam — powiedziała Bella, wchodząc do pomieszczenia.

      Stanęła jak wryta, kiedy zobaczyła Nathana. Nie była w stanie wydusić z siebie choćby jednego słowa. Niepewnie spojrzała na Jessi, a następnie z powrotem na wnuka. Jej wzrok wydawał się być pusty i odległy.

      — Mógł z nimi nie iść — wyszeptała Jessi. — Czy każda osoba, która miesza się z czyjeś przeznaczenie, zmienia się w kamień?

      Isabella pokiwała lekko głową.

Hejo kochani! ♥

Rozdział miał być dłuższy, ale nie jestem w stanie napisać nic sensownego. Czuję się podle. Chyba złapałam choróbsko od brata -.-

Mam nadzieję, że rozdział mimo że jest krótki, spodobał się Wam. W bohaterkach pojawiła się już postać Lilith i Rose (:

W najbliższym czasie nadrobię u Was wszystkie zaległości. Właśnie zaczęłam ferie (w końcu) :D

Jak znaleźliście jakiś błąd, to prosiłabym o skopiowanie zdania.

Pozdrawiam cieplutko! xoxo :***

Maggie