Rozdział 34

      — Dlaczego? — Oczy Vincenta patrzyły na Nathana z niedowierzaniem.

      — Chciałbym pomóc. Poza tym...

      — Nie — zagrzmiał, przerywając tym Nathanielowi i kręcąc głową. — Nie mieszaj się w to. W przepowiedni nie chodzi o ciebie.

      — I co z tego? — Zmarszczył czoło. — To chyba nie stoi na przeszkodzie.

      — Czy nie wyraziłem się jasno? —Zmrużył oczy. — Nie. To nie twoje przeznaczenie, jakkolwiek to ująć. Jesteś nam potrzebny, tutaj — powiedział, akcentując ostatnie słowo. — Sami sobie poradzą. Nie wydaje mi się, że mogliby mieć jakieś trudności.

      — Jest ich tylko dwójka — zauważył Nathaniel.

      Vince nic nie powiedział. Poszedł w kierunku drzwi i gdy już prawie za nimi zniknął, usłyszał pytanie Nathana:

      — Mógłbyś chociaż uzasadnić swoje zdanie?

      — Oczywiście. — Odwrócił się w jego stronę. — Nikt nie na prawa wtrącać się w przepowiednię, która go nie dotyczy. To może źle się skończyć. Możesz zaszkodzić sobie, a nawet innym. Nie ryzykuj. Chociaż raz mnie posłuchaj. Jesteś jeszcze młody i nie marnuj życia na takie coś.

      To były ostatnie słowa, jakie wypowiedział. Później wyszedł z pokoju, pozostawiając osłupiałych wampirów, do których echo niosło dźwięk jego lekkich kroków. Rozmowa została uznana za zakończoną. Nathan nie był z tego zadowolony, ale wiedział, że nie zmieni zdania przywódcy. Westchnął ze zrezygnowaniem. Pokręcił lekko głową i zdenerwowany wyszedł z domu. Harry za nim. Nie rozumiał, dlaczego przyjaciel chciał iść na poszukiwania. Również był zdania, że szukaniem trzeciej osoby powinny zająć się ci, o których jest mowa w przepowiedni. Mieszanie się w to nie musiało koniecznie pomóc.

      Na zewnątrz wiał chłodny wiatr, bezkarnie bawiąc się włosami wampirów i szeleszcząc liśćmi drzew i krzaków. Niebo było zasłonięte ciemnymi, gęstymi chmurami, przez które nie przedostawało się światło słoneczne, natomiast las nie wyglądał już tak bezpiecznie. Zrobiło się znacznie ciemniej. Na dróżce, po której szli nadnaturalni, znajdowała się znaczna ilość kolorowych kamyczków, przy obecnym świetle wyglądających na szare.

      — W końcu wieczór. — Westchnął Harry. — Już głowa bolała mnie od tego słońca. — Skrzywił się na twarzy.

      Nathan mruknął coś niezrozumiałego pod nosem. Rozmyślał nad słowami Vincenta. Nie chciał postępować wbrew jego zakazom, ale z drugiej strony chciał przeżyć jakąś ciekawą przygodę. Wyprawa na poszukiwania trzeciej osoby z przepowiedni mogła być dla niego nowym przeżyciem. A może otworzyłaby przed nim nowe możliwości? Nie docierało do niego, co mówił przyjaciel. Rozmyślał tylko o jednym, obstawiając argumenty za i przeciw.

***

      Była noc. Dookoła panowała ciemność. Jedynie zza drzwi dochodziło słabe światło  zapalonej, starej świecy. Wokół panowała głucha cisza, którą było można ciąć nożem. W powietrzu roznosił się zapach lawendy, nadający przyjemną dla nosa woń. Na stole leżała duża, stara księga, mająca ponad siedemset stron. Osoba, siedząca na przeciwko niej, tępo patrzyła na ostatnią stronę. Nie ruszała się. Jej klatka piersiowa równomiernie i powoli podnosiła się, i na przemian opadała. Jej długie, czarne włosy zakrywały chude ramiona. Przy oknie stała kobieta z elegancko upiętym, z siwych włosów kokiem, która wpatrywała się w ciemność za szybą. Była niespokojna, ale nie dawała tego po siebie poznać. Nie chciała, by jej uczennica coś zauważyła.

      Odwróciła się. Podeszła do dziewczyny, roznosząc za sobą dźwięk skrzypiącej, drewnianej podłogi. Położyła na jej kościste ramiona blade, pomarszczone dłonie. Powoli nachyliła się i szepnęła do jej ucha pytanie:

      — Czy jesteś już gotowa?

      Młódka nawet nie drgnęła. Poczuła jedynie, jak po jej ciele roznosi się chłód. Przez chwilę miała wrażenie, że ktoś otworzył drzwi wejściowe, przez co zrobił się przeciąg, ale w domu nie mieszkał nikt oprócz niej i jej opiekunki.

      — Tak — powiedziała cicho i niepewnie po dłuższej chwili. — Chyba tak...

      Odwróciła głowę w bok i spojrzała swoimi dużymi, ciemnymi oczami w tęczówki kobiety. Nie widziała w nich nic. Żadnych uczuć, które mogłyby jej coś powiedzieć. Jak zawsze były puste. Nigdy nie wiedziała, co ma na myśli jej opiekunka, którą uważała za swoją matkę, gdyż jej nigdy nie miała. Zmrużyła oczy w nadziei, że może wtedy coś zobaczy. To nie pomogło. Rozchyliła usta, by coś powiedzieć, cokolwiek, ale skończyło się na ich zamknięciem. Otuliła się rękoma.

      — Wahasz się — stwierdziła kobieta. — Zwlekałaś z odpowiedzią. Może powinnaś jeszcze...

      — Nie — przerwała jej łagodnie. — To już czas. — Uśmiechnęła się smutno.

      — Już czas... — powtórzyła bezsilnie. — Już czas...

      Dziewczynka zamknęła księgę. Wstała od stołu, a książkę oddała swojej nauczycielce. Ta przyjęła ją. Podeszła do kominka, który za machnięciem dłoni zapalił się. Poczekała, aż płomienie zrobią się wystarczająco duże, po czym wrzuciła w ogień księgę. Uczennica podeszła i wraz z nią obserwowała, jak lekturę liżą macki czerwono-pomarańczowego ognia. Gdy już księga zniknęła, obie wiedziały, że pojawiła się u czarownicy, która miała nauczać kolejną osobę.

      — Chyba powinnam już iść, Aweno.

      Ich twarze były rozświetlone przez światło z kominka. Obie zrobiły smutne miny.

      — Jesteś pewna? — zapytała z troską nauczycielka. — Przeszłaś przyśpieszony kurs nauczania.

      — Tak. W stu procentach jestem tego pewna. — Uśmiechnęła się szczerze.

      Kobieta pokiwała głową. Wiedziała, że jej uczennica da radę. Miała ją pod opieką od najmłodszych lat. Doskonale ją znała. To było zadanie, które zostało jej powierzone. Nie chciała się do niej przywiązywać. Próbowała tego nie robić, ale z każdym dniem coraz bardziej kochała dziewczynkę, która rosła w jej oczach. Szybko kradła serca innych. To mogło jej w przyszłości pomóc. Wciąż nie mogła uwierzyć, że przed tak bardzo młodą dziewczyną postawiono tak trudne zadanie. Czuła się źle z myślą, że padło akurat na nią. Dlaczego?

      — To dobrze — szepnęła. — Bądź ostrożna.

      Ucałowała uczennicę w sam czubek głowy, po czym przytuliła ją do siebie. Długo nie mogła się od niej oderwać. Bardzo zażyła się z podopieczną i nie chciała dopuścić do siebie myśli, że coś mogłoby się jej stać. Traktowała ją jak własną, rodziną córkę. Oczy zaczęły ją piec, a zaraz potem po zapadniętym policzku spłynęła słona łza goryczy.

      — Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć — zapewniła, ukradkiem ocierając ślad po łezce.

      — Nie płacz. — Oczom dziewczynki nie uciekł ten czyn. — Wrócę. — Posłała szeroki uśmiech, starając się, by wyglądał na naprawdę wesoły, a przede wszystkim na prawdziwy, a nie sztuczny. — Na pewno.

      — Mam nadzieję. Trzymam cię za słowo. — Spuściła wzrok.

      Młódka po raz kolejny uśmiechnęła się. Tym razem lekko, ale prawdziwie. Odeszła. Jeszcze w drzwiach zatrzymała się, by ostatni raz spojrzeć na opiekunkę. Mogła ją widzieć po raz ostatni w życiu. Nie chciała tego, jednak pragnęła zapamiętać ją jak najdokładniej.

      — Nie smuć się. Pamiętaj, że wrócę — powiedziała.

      Awena patrzyła, jak drobna osóbka znika w ciemnościach za drzwiami. Coś w niej pękło. Nie mogła się z tym pogodzić. Chciała za nią pobiec, choć doskonale wiedziała, że już spełniła swą powinność. Martwiła się o nią. Miała przed sobą jeszcze całe życie, a musiała iść na pewną śmierć. Chciała ją ochronić, jednak nie mogła. Musiało się wypełnić to, co zostało zapowiedziane. Bez pomocy innych. Inaczej byłoby jeszcze gorzej, niż dotychczas.

      Starsza pani usiadła przy stole na drewnianym stołku. Łokciami oparła się o blat, natomiast dłonie ze sobą złączyła. Zamknęła oczy, zmarszczyła czoło i zagłębiła się w otchłani tęsknoty za podopieczną. Tak krótka chwila wystarczyła, by za nią zatęskniła. Wzięła głęboki wdech, chcąc się skupić. Widziała uczennicę. Szła przez las, uważnie rozglądając się na wszystkie strony. Była ostrożna i pewna siebie, ale mimo to Awena obawiała się najgorszego.

***

      Andrea stała przy oknie, starając się, by promienie słońca jej nie dosięgały. Sama nie miała pojęcia, na kogo czeka. Z tęsknotą w oczach obserwowała, jak zwierzęta chodzą po słońcu i po trawie koloru żywej zieleni. Nic im się nie działo. Zazdrościła im. Bardzo chciała się znaleźć na ich miejscu. Już dawno nie chodziła po złocistym słońcu. Jego promyki nie grzały jej skóry. Brakowało jej tego. Z westchnieniem oderwała wzrok od lasu i powróciła nim do pomieszczenia.

      — Musimy się zbierać — powiedział pewnie Dominic. Bardzo zależało mu na odnalezieniu ostatniej osoby z przepowiedni. Ślepo wierzył, że uda się.

      Andrea pokiwała głową. Nie odezwała się, bo uznała, że nie ma po co. I tak miała mało co do mówienia. Wszystko stało się dla niej obojętne.

      — Wiesz chociaż, gdzie jej szukać? — zapytała, śmiesznie marszcząc brwi.

      — Nie — odparł wilkołak bez chwili zastanowienia. — Ale siedząc w miejscu i tak nic nie zdziałamy.

      — No niby tak...

      Do pokoju weszła Jessica. Zaczęła chodzić z jednego końca pomieszczenia do drugiego. Zawzięcie nad czymś rozmyślała, jednak nie chciała, by przyjaciele to zauważyli. W pewnym momencie zatrzymała się. Podniosła zgiętą w pięść dłoń, ale z wyciągniętym palcem wskazującym i uśmiechnęła się triumfalnie.

      — A może po prostu jest wśród czarownic? — wyświergotała.

      — Wątpię. Raczej by się kryła, bo Hilda na pewno chciałaby ją zabić. — Dominic, który siedział na krześle, założył nogę na nogę.

      — Skąd to przekonanie? — Młoda czarownica podniosła brwi. — Będąc wśród swoich, byłaby bezpieczniejsza. Poza tym nie wzbudzałaby podejrzeń, bo ukrywając się, wiadomo by było, że coś jest na rzeczy.

      — A jeśli ona nie wie, że to właśnie o niej jest mowa w przepowiedni? — zaniepokoiła się Andrea. — Ja też nie wiedziałam.

      — Czyli masz zamiar wysłać nas do czarownic? — zapytał zszokowany blondyn, całkowicie ignorując pytanie Andie.

      — No... Ja tylko mówię, że ona gdzieś tam może być, ale nie musi...

      — Nie przekonałaś mnie.

      — Wolisz się błąkać? Wydaje mi się, że lepiej jest sprawdzić.

      — Przypominam ci, że czarownice nie tolerują wilkołaków. — Dominic założył ręce na piersi.

      — Nie, ale zawsze mogę was przemienić w...

      — Nie! — krzyknęła Andrea, łapiąc się za głowę. — Wszystko, ale nie to! Nie chcę przechodzić przez to po raz kolejny!

      — Nie dramatyzuj. Przecież cię nie rozpoznały. — Jessica uśmiechnęła się.

      — Może i nie, ale i tak dziwnie się na mnie patrzyły. Czułam się obco w swoim ciele! Poza tym wciąż miałam wrażenie, że jednak zorientują się, kim tak naprawdę jestem — wypomniała.

      Czarownica przewróciła oczami. Nie miała zamiaru rezygnować ze swoich planów. Z drugiej strony nie chciała robić nic na siłę.

      — Ale przeżyłaś — zwróciła się do dhampirzycy z uśmiechem.

      Tym razem to Andrea przewróciła oczami i westchnęła.

      Po dość długiej chwili Dominic i Andie w końcu zdecydowali się przystanąć na propozycję Jessici, bo ta nie chciała za nic odpuścić. Czarownica była bardzo przekonująca. Sam wilkołak nie wiedział, czy wynikało to z jej uroku osobistego i daru przekonywania, czy po prostu tak bardzo ją lubił? Albo użyła jednej ze swoich magicznych sztuczek, byleby wyszło na jej? Znacznie trudniej było przekonać Andreę, jednak udało się. Głównie dlatego, że z czasem Dominic sam dołączył do Jessici, bo zaczęło go ciekawić, jak to jest znajdować się w nie swoim ciele. Wiedział, że wciąż będzie w tym samym, ale ciekawiły go różnice. Zastanawiało go, czy będzie odczuwał jakiekolwiek zmiany.

      Młoda czarownica machnęła ręką, wcześniej szepcząc zrozumiałe jedynie dla siebie zaklęcie. Wokół Andrei i Domica pojawiło się oślepiające, jasne światło, a już po chwili ich ciała przekształciły się w czarownice z długimi, siwymi włosami i pomarszczonej, suchej skórze. Andie, skrzywiona na twarzy, przystanęła z nogi na nogę, natomiast wilkołak uśmiechał się od ucha do ucha.

      — Wciąż uważam, że nie jest to dobry pomysł... — wyszeptała, bardziej do siebie, Andrea.

      Nikt zdawał się nie usłyszeć jej słów. Zamiast tego Dominic pociągnął dziewczynę w stronę drzwi, ale w tym samym momencie do pomieszczenia wszedł Nathan. Automatycznie zatrzymali się i spojrzeli pytająco na wampira. Wszyscy byli niemal, w stu procentach przekonani, że przywódca wampirów nie zgodził się na uczestnictwo Nathaniela w poszukiwaniach. Zszokowałaby ich odpowiedź, gdyby było odwrotnie, ale na to były naprawdę marne szanse.

      — Zgodził się — powiedział bez krzty niepewności i wahania.

      — Żartujesz! — krzyknęła Jessica. W jej szeroko otwartych oczach kryło się przerażenie. — Powiedz, że to żart...

      Nie doczekała się odpowiedzi brata. Doskonale ją znała. Naprawdę Nathan miał iść na poszukiwania? Nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby nie wiedziała, co się z tym wiąże. Martwiła się. Bardzo. Nie mogła uwierzyć, jak przywódca wampirów mógł pozwolić na takie coś. Na pewno wiedział, co może się stać!

      — To my poczekamy na zewnątrz — powiedział Dominic, domyślając się, że Jessica chce porozmawiać z bratem i wolał pozostawić rodzeństwo same.

      Po chwili zniknął z Andreą za drzwiami.

      — Naprawdę ci pozwolił? — W pomieszczeniu rozległ się przepełniony bólem głos Jessi.

      — Tak — Nat wzruszył ramionami. — A coś nie tak?

      — Zastanów się jeszcze. Masz czas...

      — A nad czym tu się zastanawiać? — przerwał siostrze i podniósł jedną brew.

      — Nie powinieneś się wtrącać. W przepowiedni...

      — I kolejna! — Nathan podniósł w górę ręce, a po chwili je opuścił.

      — Co? — Spojrzała krzywo na wampira. — Co masz na myśli?

      — W przepowiedni nie chodzi o mnie. To chciałaś powiedzieć? — Zrobił krok w jej stronę. — I co z tego? — zapytał, nie czekając, co dziewczyna ma do powiedzenia.

      — Nie pozwolił ci. — Sama udzieliła sobie odpowiedzi na dręczącą ją myśl.

      Czarownica była zszokowana zachowaniem wampira. Nie przyszło jej na myśl, że mógłby być tak zdenerwowany. Miała nadzieję, że jak przywódca nie pozwoli mu pójść, on posłucha. Nie wiedziała, że ma tak nieodpowiedzialnego brata. Myślała, że wie, w co się pakuje. Nie potrafiła powiedzieć, co nim kierowało.

      — I? — Nathan odwrócił głowę w bok i spojrzał na okno, z którego dostawało się do środka światło dzienne.

      — Co ci powiedział? — Głos Hiller był słaby i można było wychwycić w nim smutek.

      — Że to nie moje przeznaczenie. — Ponownie spojrzał na siostrę.

      — Ma rację — wyszeptała i przeniosła wzrok na swoje złączone dłonie. Kosmyki brązowych włosów spadły na jej rumianą twarz, zakrywając policzki. — Nie mieszaj się w to. To źle może się skończyć.

      — Tylko tak mówisz — prychnął.

      — Nie — powiedziała dobitnie. — Dlaczego mi nie wierzysz?

      — Bo znam cię zbyt krótko? — odpowiedział pytaniem na pytanie. — Skąd mogę wiedzieć, czy czasem nie masz w tym jakiegoś celu?

      — Jak możesz tak mówić? — Głos jej zadrżał, a w oczach pojawił się niewyobrażalny smutek i cierpienie.

      Coś ukuło ją w sercu. Te słowa ją zabolały. Owszem. Znała brata krótko, ale chciała dla niego jak najlepiej. Bała się, że coś mogłoby mu się stać. Wolała go pilnować i mieć pewność, że nic mu nie jest. Mimo że wiedziała, że kiedyś z ust Nathana popłyną takie słowa, zadziałały na nią jak cios sztyletem. Sądziła, że jak dowie się, że jest jego siostrą, to od razu jej zaufa? Nie. Doskonale wiedziała, że będzie inaczej, a mimo to poczuła się bardzo dotknięta. Wargi zaczęły jej drzeć, natomiast oczy zaszkliły się. Zmrużyła je, byleby tylko nie popłynęły z nich łzy. Zacisnęła szczęki.

      — Przepraszam, ale to prawda. Przykro mi — odparł beznamiętnie.

      Pokiwała lekko głową, z trudem powstrzymując cisnące się do oczu łzy. Zuchwale podeszła do Nata i machnęła ręką przed jego twarzą. Tak jak u Andrei i Dominica, jego ciało owinęła smuga światła i wampir zamienił się w czarownicę. Smutna cofnęła się o krok, a z jej dłoni jeszcze odchodziły promienie przypominające te słońca. Wolno zacisnęła je w pięści. Nathan ruszył w kierunku drzwi.

      — Czekaj! — Jessica potruchtała za nim, ale zrezygnowała w połowie drogi, sama nie wiedząc, czego się obawiała.

      Niechętnie zatrzymał się.

      — Nie zdajesz sobie sprawy, jakie to będzie niosło za sobą konsekwencje — mówiła do jego pleców. — Będą poważne i...

      — Nie chcę tego słuchać — syknął i wyszedł trzaskając drzwiami.

      Zrezygnowana oparła się o ścianę, po czym zsunęła na podłogę. Wyprostowała nogi. Po policzku spłynęła jej łza goryczy. Dlaczego nie była w stanie nic zrobić? Bała się. Nie rozumiała tylko jednego: Dlaczego Nathan tak bardzo uparł się, by pójść z nimi? Pragnęła uchronić go przed niebezpieczeństwem, ale on zdawał się za wszelką cenę to uniemożliwić. Najgorsze było to, że nawet gdyby chciała coś zrobić, a pragnęła tego z całego serca, nie mogłaby, bo to nie od niej zależał jego los.

      W tym samym czasie Andie, Dominic i Nathan za pomocą umiejętności tego ostatniego teleportowali się do miejsca pobytu czarownic. Znaleźli się na obrzeżach ich małej wioski. Poszli w jej kierunku, starając się nie zwracać na siebie zbytniej uwagi.

      — Najlepiej będzie, jak się rozdzielimy — szepnął wilkołak, kiedy minęli jedną z prawdziwych czarownic.

      Pozostali pokiwali głową i każdy poszedł w swoją stronę.

      Andrea wciąż miała obawy, że ktoś ją rozpozna. Z tego powodu zachowywała się niepewnie i z lekkim strachem zerkała na wszystkie strony. W końcu zrozumiała, że tym może wzbudzić jakieś podejrzenia, więc starała się być pewniejsza. Mimo jej prób, nogi wciąż miała jak z galarety. Szła wzdłuż chat, które były takie same, jak te Isabelli. Błądziła dookoła wzrokiem w celu wypatrzenia jakieś młodej czarownicy. Im dłużej zajmowało jej szukanie, tym bardziej czuła, że to na nic. Gdy już ujrzała dwie młode czarownice, zatrzymała się. Skupiona patrzyła na nie. Wiedziała, że nie chodzi o żadną z nich. Będąc blisko dziewczyny, o którą chodziło w przepowiedni, czułaby, że to właśnie ona. Przy nich nie czuła nic. Pustka. Obie zdziwione spojrzały na Andreę, która zaskoczona wysiliła się na ciepły uśmiech, po czym wolnym tempem, ale dość szybkim, by szybciutko zniknąć w pola widzenia, pognała jak najdalej.

      Serce waliło jej jak oszalałe. Próbowała wyrównać oddech, lecz nadal być szybki i cążki, a ona sama zdenerwowana. Uparcie patrzyła przed siebie, natomiast ręce trzymała wzdłuż ciała. Nie chciała przypominać szaleńca, który wszystko świdrował wzrokiem, dlatego za wszelką cenę próbowała doprowadzić siebie do porządku.

      — Jesteś nowa? — zapytała jedna z wiedźm, łapiąc Andreę za ramię. Nie mogła przypomnieć sobie twarzy ,,czarownicy’’.

      Dhampirzyca powili przeniosła na nią wzrok.

      Całą scenką zainteresowały się wiedźmy będące w pobliżu. Poustawiały się w grupkach i z zaciekawieniem obserwowały całe zajście. Andrea zdębiała. Czuła, jakby była sparaliżowana. Mimo że bardzo chciała, nie była w stanie wydusić z siebie choćby jednego, łatwego do wypowiedzenia słowa. Jej największe obawy potwierdziły się. Mało brakowało, by została zdemaskowana. A nie miała nic do powiedzenia na swoje usprawiedliwienie. Czy mogło być coś gorszego?

***

      Zadowolony Dominic zwinnie omijał co kolejne osoby, stające na jego drodze. Miał nadzieję, że szybko uwinie się ze znalezieniem poszukiwanej dziewczyny, ale mylił się. Dokuczała mu w tym wszystkim jedna rzecz. Nie spodziewał się w jednym miejscu tak sporej ilości starszych pań. Był szczerze zawiedziony, bo w głębi serca chciał spotkać kogoś mniej więcej w jego wieku. Szybko znudziło go patrzenie na pomarszczone i podobne do siebie twarze. ,,Już stare wilkołaczyce są ładniejsze’’ — pomyślał uszczypliwie i w duchu zaśmiał się. Oczami wyobraźni widział, jak któraś ze staruszek beszta go za takie słowa i aż na jego twarz wstąpił promienny uśmiech.

      W pewnym momencie gwałtownie się zatrzymał. Poczuł, że Andie ma jakieś kłopoty. Łącząca ich przepowiednia spowodowała między nimi więź, która pozwalała na odczuwanie tego, co czuje druga osoba, a nawet zobaczenia jej oczami tego, co ona widzi. Skupiony zmrużył oczy, by widzieć to, co dhampirzyca. Robił to pierwszy raz. Kiedyś w ten sposób chciał odnaleźć Andreę, ale nie mógł, ponieważ całkowite połączenie się osób z przepowiedni robi się, gdy złączą się za pomocą złapania za dłonie. Tak jak przy spotkaniu Dominica i Andrei sam na sam.

      Zabolała go głowa. Syknął. Zobaczył rozmazany obraz, z którego nic nie mógł odczytać, mimo że bardzo się starał. Dopiero po kolejnych usilnych próbach wizja znacznie wyostrzyła się.

      Czarownice stały w idealnym okręgu, a w środku przerażona Andrea, mająca na ubraniu zaciśnięte w pięści dłonie. Jej usta były lekko rozchylone, a szeroko otwarte oczy błądziły po twarzach wiedźm.

***

      Monotonność tego miejsca zaczynała doskwierać Nathanowi. Wampir Zastanawiał się, jakim cudem czarownicom to się nie nudziło. Wszystko było poukładane w tym samym szyku i było niemal identyczne. Z pewnością założyłby się, że wnętrza wszystkich chat również wyglądają tak samo. Czarownice ceniły sobie porządek, a ułożenie wszystkiego w ten sam sposób może miało odstraszać?

      Nathaniela zainteresowały dwie mieszkanki wioski. Gdy tylko usłyszał płynące z jednej z nich ust słowo ,,pokój’’ postanowił je śledzić, ponieważ z kontekstu zrozumiał, że chodzi o pokój pomiędzy rasami. Chciał wiedzieć coś więcej, a wiedźmy najwidoczniej zmierzały w konkretnym kierunku, co go jeszcze bardziej cieszyło.

      Chłopak trzymał się z tyłu, by nie wzbudzić żadnych podejrzeń. Wszedł za kobietami do większej niż inne budynki budowli, o dziwo wybudowanej z cegły, a nie drewna. Zamknął za sobą masywne drzwi. Zdziwił się, bo znalazł się w sporych rozmiarów komnacie. Czuł, że użyto tam magii, ponieważ pomieszczenie nie zmieściłoby się w takim pomieszczeniu. Szczególnie że znajdowały się drzwi. Przez jasność, jaka dochodziła znad przeciwka, Nathan zawahał się, czy iść dalej. W górze zauważył okna, przez które przedostawało się światło dzienne. Na szczęście on znajdował się w ciemniejszej części.

      Bezszelestnie podszedł do ściany. Zza niej wychylił jedynie lekko głowę, by mieć dobry widok. Przy oknie stała czarownica ubrana, o dziwo, w jasną, zadbaną szatę. Siwe włosy opadały na jej plecy. Z tyłu miała splecione dłonie. Za nią stały kobiety, które śledził Nathan. Teraz zaciekawiony oczekiwał, co się wydarzy.

      — Chciałaś nas widzieć, Hekate — powiedziała jedna z przybyłych czarownic.

      — Tak, Irino — odpowiedziała kobieta i odwróciła się w stronę przybyłych. — Będę musiała was na chwilę opuścić. Dopilnujecie wszystkiego?

      Z wyrazu jej twarzy nie było można nic wyczytać.

      — Dokąd idziesz? — zapytała druga czarownica.

      — Vincent zorganizował spotkanie pomiędzy przedstawicielami gatunków...

      — A co z Williamem?

      — Nie żyje —odparła Hekate bez krzty żalu, czy współczucia. — Zabiły go te bestie. Zginął w tę noc.

      — Ale ona wypada co sto lat! — pisnęła przerażona wiedźma. — Jak to możliwe?!

      — Hilda, Mirando. — Jak na zawołanie przywódczyni zmrużyła groźnie oczy. — To jej sprawka — wysyczała z jadem.

      — Jest aż tak silna? — zapytała jak dotąd cicha Irina.

      — Tak. — Przytaknęła.

      — Zgodzisz się, jak zaproponuje pokój? — zapytała Miranda.

      — Oczywiście! Nie można pozwolić, by Hilda była jeszcze silniejsza, niż jest teraz, szczególnie że wykradła nam i wilkołakom płomienie. Najlepiej będzie, jak wszyscy się złączymy. Nie tylko dla nas, ale dla wszystkich.

      Nathan domyślił się, że Hekate ma zamiar wyjść, dlatego sam postanowił opuścić budynek, zanim zostanie zauważony. Cichutko wycofał się. Przy drzwiach zatrzymał się jeszcze na chwilę.

      — Szukają jej. — Echo rozniosło słowa przywódczyni.

      — Proszę? — Irina za bardzo nie wiedziała, o co chodzi.

      — Szukają ostatniej osoby z przepowiedni. — Hekate uzupełniła swoją wypowiedź.

      Dopiero w tym momencie czarownice zdały sobie sprawę, że oczy przywódczyni patrzyły gdzieś daleko, przez co mogło się zdawać, że ona sama była nieobecna duchem. Miała wizję.

      — Są tutaj — wyszeptała.

      Nie była zaskoczona odkryciem. Spodziewała się, że prędzej czy później się zjawią.

      Nathaniel otworzył drzwi, bezgłośnie modląc się, żeby nie zaskrzypiały. Odetchnął z ulgą, kiedy wyszedł na zewnątrz. Miał wrażenie, jakby właśnie wydostał się ze skorupy, jaka go więziła. Instynktownie pobiegł w stronę, która miała zaprowadzić do go Andrei i Dominica. Nie spodziewał się grupki czarownic, otaczającej jedną z nich. Potrzebował chwili, nim zorientował się, że jedną z nich jest właśnie dhampirzyca. Otworzył szeroko oczy, bo nie sądził, że wiedźmy mogłyby coś zauważyć. Przeklął pod nosem.

      — Głucha jesteś? — zapytała jedna, zniecierpliwiona czarownica.

      — Nie — odburknęła Andrea.

      — Skąd jesteś?

      — A czy to ważne? — dhampirzycę zaczynały irytować pytania skierowane w jej stronę.

      — Odsuńcie się! — Na horyzoncie pojawiła się Hekate.

      Nathan, który obserwował całe zdarzenie, złapał się za głowę. ,,Dlaczego ona? Dlaczego akurat teraz?’’ — pomyślał. Nagle ni stąd ni zowąd zaciekawiło go, czy przemiana w czarownicę zablokowała jego zdolności?

      — Co kombinujesz? — Od tyłu podszedł Dominic. W końcu udało mu się dotrzeć.

      — Podpal którąś chatę. To odwróci ich uwagę — szepnął Nathan.

      — A ty co chcesz zrobić? — Wilkołak posłał mu podejrzliwe spojrzenie.

      — Ja zajmę się Andreą.

      Przez chwilę wahał się, ale w końcu zdecydował się wypełnić prośbę wampira. Nathan w tym czasie niecierpliwie czekał. Długo nie musiał. Już po zaledwie minucie czuć było swąd spalenizny, a ktoś z tłumu krzyknął:

      — Pali się!

      Nathaniel musiał się spieszyć, ponieważ czarownice mogły szybko i skutecznie ugasić pożar za pomocą czarów. Na szczęście wampiry posiadały dar telekinezy, jednak zanim go użył, za pomocą swojej wyjątkowej umiejętności sprawił, że niebo się zachmurzyło, jakby zbierało się na burzę — Nathan potrafił zapanować nad pogodą. Zrobiło się znacznie ciemniej. Wampir wykorzystał dar telekinezy i tak jak kiedyś, wzniósł Andreę ponad ziemię. Ta nie krzyknęła, ponieważ podejrzewała, że nie bez powodu to się dzieje. Poza tym w oddali ujrzała Nata i poczuła się upokorzona, ponieważ po raz enty była wyciągana z tarapatów. Uśmiechnęła się sztucznie, kiedy wylądowała na ziemi tuż obok niego. Akurat w tym samym momencie podbiegł do nich zziajany Dominic. Wampir ich obydwoje wziął za ręce i teleportowali się do lasu. Nathan planował wylądować zupełnie gdzie indziej i nie miał pojęcia, dlaczego stało się inaczej. W oddali usłyszeli krzyki przepełnione zszokowaniem i złością. Nie chcieli przypadkiem zostać znalezieni, więc ruszyli biegiem jak najdalej od miejsca zdarzenia. Mieli nadzieję, że już nic nie spotkają na swojej drodze, ale niespodziewanie uderzyli w niewidzialną ścianę. Chcieli zawrócić, ale za nimi ściana była również. Jak się okazał, byli zamknięci  w czymś na kształt dużego pojemnika.

      — Gdzie się tak śpieszycie? — Zza krzaków wyłoniła się smukła sylwetka Hekate. — Uciekać tak bez pożegnania?

      Wiatr rozwiewał jej długie włosy na wszystkie strony. Mimo że twarz wyglądała na przyjazną, oczy były złowrogie i gdyby mogły, to by zabijały. Nathan próbował teleportować się, ale to ,,coś’’, w czym się znajdował, mu to uniemożliwiało. Widocznie blokowało zdolności. Czego mogli się teraz spodziewać?

Hejo kochani! ♥

Dziś wigilia i tak bardzo chciałam napisać na dzisiaj rozdział i udało mi się! :D Na początku chciałam Wam złożyć najserdeczniejsze życzenia (nie jestem w tym dobra xD): Życzę Wam wesołych świąt spędzonych w dużym gronie rodziny, niech ten czas będzie dla Was magiczny i radosny, wypocznijcie trochę, życzę udanego sylwestra i szczęśliwego Nowego Roku (niech będzie o stokroć lepszy, niż ten!)! Dla tych co prowadzą blogi życzę potopu weny twórczej! ♥♥♥

Wiecie co? Już od jakieś 2 miesięcy czekałam na te święta, a teraz po prostu ich nie czuję. Też tak macie? Niby miały być białe, a słońce świeci, jest za ciepło jak na tę porę roku... -.- Ja chcę śnieg! Mam nadzieję, że może przy wigilijnym stole ta atmosfera trochę się zmieni. Ubraliście już choinkę? Ja tak ♥

A przechodząc do rozdziału xD

Mam taką małą nadzieję, że się Wam spodobał i że każdy, kto przeczytał, skomentuje. To dla mnie bardzo ważne (:

Hm... Chyba teraz każdy, kto myślał, że to Jessica jest tą trzecią osobą chyba zmienił zdanie ;)

Za bardzo nie wiem, o co pytać, więc... Przejdę do czegoś innego.

Wiem, że mam sporo zaległości na Waszych blogach, ale tamten tydzień całkowicie poświęciłam nauce. Miałam mega dużo zaległości w szkole i musiałam wszystko nadrobić. To cud, że mi się udało. Codziennie jak wracałam ze szkoły to do późna w nocy siedziałam nad książkami. Katorga -.- W najbliższym czasie wszystko nadrobię :*

Jeśli ktoś znalazł jakiś błąd, to bardzo proszę o skopiowanie odpowiedniego zdania (:

Jeszcze raz życzę Wam wszystkim wesołych świąt! Pozdrawiam cieplutko! xoxo :***

Maggie