Rozdział 33

      Biegł niczym torpeda w miejsce, gdzie siało grozą. Gdzie na skórze pojawiała się gęsia skórka, a serce ze strachu niemal przestawało bić. Gdzie nie zapuszczały się żadne ludzkie istoty, a nadnaturalni przebywali naprawdę rzadko. Podążał w stronę kryjówki wampirów, do obszaru, gdzie nie docierało światło słoneczne, a noc trwała cały czas. Zbliżał się do terenu niebezpiecznego. Dla innych. Nie dla niego. On mógł czuć się bezpieczny. Chyba że byłby nieproszonym gościem.
      Pędząc przez ciemny las i zwinnie omijając drzewa, dotarł do celu. Uważnie rozejrzał się dookoła, aż w końcu poszedł w stronę jeszcze ciemniejszej, niż otaczającej go gęstwiny, jaskini. Idąc po kamiennych i zniszczonych schodach, nie wydawał nawet najmniejszego szmeru, czy odgłosu. Nawet echo nie niosło brzmienia jego nadzwyczaj lekkich kroków. Zejście na sam dół zajęło mu mało czasu. Z poważnym wyrazem na bladej twarzy, dumnym krokiem szedł po ziemi. Stanął przed masywnymi, metalowymi drzwiami i zapukał. Minęła zaledwie chwila, a niewielkie, prostokątne okienko, znajdujące się po prawej stronie wejścia, otworzyło się. Wampir zobaczył ciemność, ale w oddali usłyszał zachrypnięty głos:
      — Hasło.
      — Cruentus flamma* — powiedział wyraźnie Nathan.
      Okienko nagle zamknęło się, ale za to drzwi zostały otwarte na oścież. Nathaniel wszedł do środka. Jak na zawołanie na ścianach zapaliły się pochodnie. Kiwnął głową w stronę wampira, mającego ponad tysiąc lat. Był nadzwyczaj wysoki. Miał, kręcone blond włosy, brązowe oczy, wyrażające niechęć do innych i sine usta, które nigdy nie wykrzywiły się w uśmiechu — chyba że tym szyderczym, który zawsze posyłał swoim ofiarom. Jego potężna postura budziła u innych strach. I słusznie. Wampir należał do tych bezwzględnych i najsilniejszych. Był doskonale wyćwiczony. Można było powiedzieć o nim ,,maszyna do zabijania’’. Nie miał nawet najmniejszych skrupułów przez zabiciem kogoś. To nawet sprawiało mu przyjemność. Nathan przez dłuższą chwilę patrzył na krwiopijcę, po czym jak gdyby nigdy nic, ruszył przed siebie. Nie chciał patrzeć na wampira, w którego oczach kryła się chęć mordu. Na samo wspomnienie tego widoku przechodziły go ciarki.
      W korytarzu nie było widać żywej duszy. Panująca cisza była tak głucha, że można było ją ciąć nożem. Chłopak doskonale znał to miejsce. Kilka lat przebywał w kryjówce wampirów. Gdy został przemieniony, musiał mieszkać z dala od ludzi, dopóki nie nauczył się panować nad pragnieniem. Później mógł przebywać, gdzie tylko chciał. Był tylko jeden warunek. Nie mógł ujawnić ludziom, kim tak naprawdę jest.
      Młody wampir doszedł do kolejnych drzwi. Złapał za klamkę, po czym otworzył wejście. Chcąc nie chcąc, przeszedł przez próg. Wrócił na stare śmieci. Kąciki jego ust uniosły się lekko, powodując, że na twarzy wyglądał znacznie łagodniej. To właśnie w tym miejscu chłopak poznawał tajemnice otaczającego go świata, o którym wcześniej nie zdawał sobie sprawy. Pamiętał niemal każdy zakamarek tego ciemnego miejsca.
      Przez ostatnie lata nic się nie zmieniło. Na ścianach wciąż paliły się pochodnie, oświetlając wszystko dookoła, a zarazem dodając nutki mroku. Pomieszczenie wyglądało jak opuszczona fabryka. Ściany, jak i podłoga, były poniszczone, okna, za którymi kryła się ciemność, powybijane. W suficie znajdowały się sporych rozmiarów dziury, przez które wampiry śmiało mogły zeskakiwać na dół. Cały budynek był obskurny i swoim wyglądem odstraszał. Większość zapewne czułaby się źle w takim miejscu.
      W korytarzu chodziło kilku wampirów. Wyglądali, jakby nie interesowało ich, co dzieje się dookoła. Jedni bez celu chodzili tam i z powrotem, natomiast drudzy zawzięcie o czymś rozmawiali. Ich trupio blade twarze przerażały samym wyglądem, szczególnie że doskonale były widoczne w mroku, natomiast w oczach kryła się żądza mordu. Dwie pary zaciekawionych oczu, niemal świecących w ciemnościach, popatrzyły na Nathana, jednak ten nie zwrócił na to nawet najmniejszej uwagi. W mgnieniu oka przeszedł przez korytarz, aż wszedł w kolejny. Ten był węższy i jeszcze ciemniejszy, ponieważ w nim nie znajdowały się żadnego rodzaju rzeczy dające światło. Na szczęście krwiożercy doskonale widzieli w nocy.
      Idąc, Nathan słyszał wodę pod swoimi butami. Przewrócił oczami. W wampirzym tempie dotarł do końca korytarza i w końcu znalazł się u celu. Wpadł do zadbanego pomieszczenia. Podłoga była wyłożona ciemnymi i tak czystymi kafelkami, że można było ujrzeć w nich swoje odbicie. Ściany były pomalowany na czarny kolor, a w nich znajdowały się duże okna z przyciemnionymi szybami, żeby światło słoneczne nie szkodziło zamieszkującym istotom — w czasie dnia wszystkie wampiry znajdowały się w tak zwanym ,,centrum’’, a na czas nocy lub jak nie było słońca, wychodzili na zewnątrz.
      — Nathan!
      Wampir usłyszał tak bardzo znany głos. Odwrócił się w stronę przybysza i uśmiechnął szeroko.
      — Harry! Jaki szmat czasu! — powiedział wesoło Nathaniel.
      Harry był wampirem, z którym Hiller przyjaźnił się, zanim postanowił żyć wśród ludzi. Blondyn zawsze miał poczucie humoru. Jego zielone, niemal zawsze wesołe oczy, ukazywały chęć do życia. Wyglądał na kruchego, ponieważ był szczupły i niski, jednak posiadał siłę i wielu przeciwników łapało się na mylnych pozorach. Nathan od razu złapał z nim wspólny język. Obydwoje wiedzieli, że będą się świetnie dogadywać. Przyjaźnił się z nimi również James. Chłopaki nie mieli z nim tak dobrych kontaktów, jak ze sobą. Mimo to większość wolnego czasu, który głównie opierał się na głupich żartach, spędzali wspólnie. James należał do tych spokojniejszych i opanowanych. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Czasami uśmiechał się, gdy chciał pokazać, że coś go bawi. Jego brązowe, badawcze spojrzenie zawsze było czujne. Tak jak Nathan był szczupły, ale nie tak bardzo, jak Harry. Do tego był najwyższy z całej trójki.
      — Jak leci? — zapytał wesoło Nat i spojrzał na przyjaciela.
      — A jak ma być? Nudno bez ciebie. — Harry skrzywił się na twarzy.
      Kąciki ust Nathana podniosły się. Zaśmiał się cicho pod nosem.
      — Co cię tu sprowadza?
      — Interesy — powiedział tajemniczo Hiller. — Gdzie William?
      Pomiędzy przyjaciółmi zapanowała głucha cisza. Hiller podniósł jedną brew, gdy przyjaciel z każdą chwilą wciąż milczał. Był szczerze zdziwiony, bo Harry zazwyczaj mówił jak nakręcony.
      — Nie żyje — w końcu powiedział. W jego głosie pojawił się smutek, gdyż William — przywódca wampirów — był mu bardzo bliski. To on wprowadził go w świat krwiożerczych istot. Gdy był zagubiony, zawsze służył pomocą. Był dla niego niemal jak ojciec, którego odebrano mu, gdy miał pięć lat. Mężczyzna był alkoholikiem. Pewnego dnia, gdy miasto pokrywał biały puch, upił się. Zasnął wśród śniegu i zamarzł. Nie było dla niego ratunku. Może gdyby ktoś wcześniej go znalazł, to by przeżył, ale w tym czasie była noc.
      — Co się stało? — szepnął Nathan.
      Ta wiadomość go całkowicie zszokowała. Nigdy taka nie przyszłaby mu do myśl. Zawsze stawiał sobie Williama za wzór i starał się go naśladować. Przywódca był bardzo mądry. Nikt wcześniej nie wykazał się taką wiedzą. Doskonale radził sobie ze wszystkim. Przede wszystkim traktował siebie na równi z innymi, przez co zyskał jeszcze większe poparcie.
      — Nie wiadomo. Znaleziono jego ciało całe we krwi. Już nie żył... — Mówił ze ściśniętym gardłem. Gołym okiem było widać, że wypowiedzenie tych słów sporo go kosztowało. — Na jakiś czas zapanował chaos. W końcu przywódca został zabity. Nie wiedzieliśmy, co robić. Zazwyczaj znajdowano ciała mniej ważnych wampirów.
      W magicznym świecie już od dawna popełniano tak zwane ,,ciche’’ zabójstwa. Nikt nie wiedział, kto za tym stoi. Wszyscy uważali na siebie, jednak to nie wystarczało. Mimo szczególnej ostrożności, ofiary wciąż się pojawiały. O dziwno, zabite osoby pochodziły z każdych gatunków, dlatego trudno było powiedzieć, czy za tym stoją wampiry, wilkołaki, czy czarownice. Każdy nawzajem obwiniał się, dlatego spór pomiędzy rasami nasilał się.
      — Kto jest teraz przywódcą? — Zadał pytanie Hiller i spojrzał z ukosa na kolegę.
      — Vince — powiedział z jadem w głosie blondyn. Z niewyjaśnionych przyczyn darzył wampira nienawiścią. — Ten, co zawsze podlizywał się Willowi. — Przewrócił oczami na to wspomnienie. — Później jego prawa ręka...
      — Nie jest taki zły. — Zaśmiał się Nat, kojarząc, o kogo chodzi. Nigdy nie miał złych stosunków z nowym przywódcą. W życiu mało ze sobą rozmawiali, ale gdyby ktoś zapytał się Nathana, czy go lubi, pewnie bez zastanowienia powiedziałby, że tak.
      Harry nic nie powiedział, tylko prychnął. Obaj koledzy siebie nie rozumieli.
      — Gdzie go znajdę?
      — Tu, gdzie mieszka każdy przywódca — powiedział z sarkazmem blondyn.
      Nat pokiwał głową. Pamiętał, gdzie mieszkał William. Wyszedł z budynku, a Harry za nim. Dookoła rozciągało się pokaźne pasmo gór. Doskonałe miejsce dla wampira. Główne było zarośnięte drzewami, ale znajdowały się dość spore polany. To dobrze, że w większości przeważały lasy, ponieważ w pobliżu znajdowały się zwierzęta i nie trzeba było wychodzić z ukrycia, by zapolować. Krwiożercze istoty bardziej preferowały ludzką krew, ale na nich polowali co jakiś czas. Przede wszystkim nie chcieli wzbudzić podejrzeń częstymi morderstwami, dlatego też starali się nie polować w tych samych miejscach.
      Chłopaki szli wolno leśną ścieżką. Przez całą drogę Harry opowiadał Nathanowi, co wydarzyło się pod jego nieobecność. Nie było to nic ciekawego, gdyż chłopak opowiadał o rzeczach, które działy się na co dzień. Jedyne, co go zaciekawiło, to to, że James znalazł sobie dziewczynę. Nie sądził, że taki wampir mógłby kogoś mieć. Zazwyczaj wywyższał się, w wyniku czego nie miał za wielu przyjaciół. Jednak cuda się zdarzają.
      — Pewnie znowu z nią siedzi — powiedział znużonym głosem wampir, kiedy doszli pod dom przywódcy.
      Nathan zaśmiał się, gdy zobaczył minę przyjaciela.
      — Przejdzie mu. — Uśmiechnął się.
      — Wątpię. Wampiry zakochują się tylko raz.
      — Wątpię, że się zakochał. Dobrze go znam.
      Hiller wszedł na teren posiadłości przywódcy. Odwrócił się w stronę przyjaciela.
      — Idziesz, czy zostajesz? — zapytał.
      — Idę. — Machnął lekceważąco ręką. ,,A co mi tam’’ — dodał w myślach.
      Chłopaki weszli do jaskini, czyli tak zwanego podziemnego domu, ponieważ jamy, zamieszkujące przez wampiry, były zwykłymi mieszkaniami. Już po kilku krokach, pomieszczenie zaczęło się rozjaśniać, ujawniając ładnie urządzony pokój. Tym razem na ścianach nie było pochodni, tylko na suficie wisiały dwa spore, lekko pozłocone żyrandole. Dookoła stały stare, ale zadbane meble w odcieniach czerwieni i granatu. Największe wrażenie robiła szafa, która zakrywała całą szerokość jednej ze ścian. Stała na niej kolekcja książek. Zapewne właściciel domu nie czytał ich. Na samym środku pokoju stał ciemny, duży, prostokątny stół, a wokół niego ponad dziesięć krzeseł tego samego koloru. Na podłodze leżał czerwony, puszysty dywan, zakrywający całą jej powierzchnię.
      Harry od śmierci Williama nie przychodził do tego domu. Mógł jedynie śmiało stwierdzić, że wystrój się zmienił. Wcześniej dosłownie wszystko było w kolorach czerni. Teraz doszła czerwień. Z nieukrywanym zaciekawieniem oglądał książki. To było jego nietypowe zainteresowanie, bo u wampirów rzadko zdarzało się, że któryś lubił czytać. Większość wolała prowadzić aktywny tryb życia. Nathan w tym czasie bawił się lampą stojącą na stole. Włączał ją i na przemian wyłączał.
      — Widzę, że mam gości. — W drzwiach stanął Vince.
      Przyjaciele spojrzeli na krwiopijcę.
      — Co was tu sprowadza?
      Wampir był bardzo wysoki. Jego czarne oczy z zainteresowaniem przyglądały się przybyłym, natomiast ciemno-brązowe, proste włosy opadały na ramiona. Był ubrany w granatową koszulę i spodnie, dodające mu elegancji i powagi. Ręce miał założone na piersi i stał oparty o framugę drzwi.
      — Nathan! — wykrzyknął z niedowierzaniem, kiedy zorientował się, że stoi przed nim. — Dawno się nie widzieliśmy.
      — Popieram —powiedział beznamiętnie.
      — Wnioskuję, że nie bez powodu tu przyszedłeś? — zgadywał Vincent.
      — Nie mylisz się. — Hiller uśmiechnął się tajemniczo.
      — W takim razie mów. Jestem ciekawy, co masz mi do powiedzenia.
      Nie minęła chwila, a Nathan zaczął mówić:
      — Kojarzysz tą Hildę?
      — Tak. Dlaczego pytasz? — Zdziwił się.
      — Sprawy nie mają się za dobrze. Nie wiem, czy dotarła do ciebie ta wiadomość, ale ona już wykradła płomień wiedźmom i wilkom.
      — Psom też?! — Vince wytrzeszczył oczy. — Dawno?
      — Chyba tak. Ostatnio kręcą się po terytorium czarownic i mówią, że Hilda coś im ukradła.
      — Skąd wiadomo, że jest to akurat płomień?
      — Jeden wilkołak o tym powiedział.
      Przywódca podniósł jedną brew.
      — Ot tak? — zapytał z nutką niedowierzania w głosie. — Nie chce mi się w to wierzyć.
      — Odszedł od watahy.
      Na te słowa Harry, który wcześniej nie interesował się zaistniałą sytuacją, zaczął uważnie przysłuchiwać się rozmowie.
      — Dlaczego?
      — Kojarzysz przepowiednię?
      — Czemu pytasz? — zapytał podejrzliwie Vince.
      — Kojarzysz? Wiesz, o czym mówi?
      — Tak. I co? — zmarszczył brwi. Nie miał pojęcia, do czego dąży Nathan.
      — To między innymi o nim jest w niej mowa.
      — Co to ma do rzeczy? — Przywódca zmarszczył czoło.
      — Chce znaleźć trzecią osobę...
      — Drugą już znalazł? — zdziwił się.
      — Tak.
      — Kiedy wyruszą na poszukiwania?
      — Jak najszybciej. Chcą ją znaleźć, zanim Hilda wykradnie płomień i nam. Trzeba ją jakoś powstrzymać...
      — Uwierz mi, ale nasz płomień jest bardzo dobrze strzeżony. — Vince miał poważny wyraz twarzy. Wyglądał na pewnego, ale w jego głosie można było wychwycić nutkę wahania.
      — Nie wątpię w to, ale weź pod uwagę, że Hilda ma już dwa płomienie. To wystarczy, żeby była wystarczająco silna, by ukraść nasz płomień — powiedział dobitnie Hiller. — Może nas pokonać. Same wampiry nie będą w stanie go strzec. Już...
      — Przyjąłem — warknął przywódca wampirów. — Co chcesz zrobić?
      Zapanowała cisza. Nathan nie był pewny, czy ma powiedzieć to, co chciał, ale coś wewnątrz niego krzyczało, żeby jednak to zrobił. Kilka razy otwierał buzię, żeby coś powiedzieć, jednak z jego ust nie wydobywały się żadne słowa. Zerknął na ścianę po swojej lewej stronie. Wisiały na niej portrety wszystkich poprzednich przywódców wampirów. Pod każdym obrazem znajdowało się imię i nazwisko. Nawet wisiał już portret obecnego wodza. Jego wzrok zatrzymał się na obrazie przedstawiającego Willa. Zapatrzył się w jego błękitne tęczówki, szukając w nich pomocy.
      — Zaciąłeś się, czy co? — zapytał Vince widocznie zirytowany, patrząc na Nata.
      Wampir z powrotem przeniósł wzrok na wampira. Spojrzał na niego ze śmiertelną powagą w oczach i w końcu powoli i wyraźnie powiedział:
      — Proponowałbym rozejm. Z wilkołakami i czarownicami.
      — Mówisz poważnie? — przywódca popatrzył na niego, jakby właśnie dokonał niemożliwego.
      — Jak najbardziej. — Przytaknął głową.
      — To niemożliwe!
      — Dlaczego? Bo jesteśmy skłóceni? Uwierz, ale wspólny wróg jednoczy. — Nathan zmrużył oczy.
      Tym razem to Vince zamilkł. Przechylił głowę na bok i zastanawiał się nad sensem słów, które przed chwilą usłyszał. Wciąż wahał się, jak odpowiedzieć. Doskonale zdawał sobie sprawę, jak wygląda sytuacja. Bardzo chciał jakoś temu zaradzić. Wiele razy zastanawiał się, co zrobić, ale nigdy nie brał pod uwagę próby zawarcia pokoju. Z góry uważał, że to na nic. Słowa Nathana dały mu jeszcze więcej do myślenia. Mógł zorganizować spotkanie dla przywódców wszystkich gatunków, jednak miał obawy, że się nie zgodzą. Płomień wampirów wciąż był zagrożony. Jeżeli Hilda była tak silna, jak mówił Nathaniel, musiał działać.
      — Razem możemy zdziałać więcej. Jak to się mówi: ,,W grupie siła’’. Pomyśl. Gdy złączymy ze sobą siły, mamy dużo większe szanse, że uda nam się pokonać wiedźmę. Samym co możemy zrobić? Ona nas wszystkich pozabija. Może jest nas więcej, ale ona ma już dwa płomienie. Nie mamy z nią szans. Założę się, że wilki i czarownice zgodzą się na współpracę. Chociaż na ten czas. Nie chce mi się wierzyć, że patrzą na to beznamiętnie i nie chcą czegoś w końcu zrobić.
      — Hm. — Przywódca przyłożył zamkniętą w pięści dłoń do warg. — Dobrze. Jeszcze dzisiaj spotkam się z przywódcą watahy i czarownic — powiedział, na co Nathan lekko się uśmiechnął.
      — Nie sądziłem, że tak szybko uda mi się ciebie namówić — powiedział z wyraźnym zadowoleniem.
      — Twoja mowa ma sens — przyznał Vincent. — Już wcześniej zastanawiałem się nad tą całą sytuacją, ale do głowy mi nie przyszło, że mógłbym zwrócić się do naszych... wrogów. Nie przepadamy za sobą. Mogą się nie zgodzić.
      — Mogą, ale nie muszą. — Nathan wzruszył ramionami.
      — Myślicie, że to wypali? — zapytał jak dotąd cichy Harry. — No wiecie. Z tym pokojem.
      Wampir do końca nie był pewny, czy to w ogóle ma sens. Może lubił z kogoś żartować i często widział świat w kolorowych barwach, ale był realistą. Nie wierzył, że ot tak można wszystko załatwić. Wampiry, wilkołaki i czarownice żyli w sporze kilkaset lat. Uważał, że na odnowienie bardzo dawnych stosunków potrzeba czasu. Nie jest łatwo znów zacząć się dogadywać, szczególnie że co jakiś czas po magicznym świecie grasuje zabójca, który bez skrupułów zabija osoby każdej z ras i wszyscy nawzajem się obwiniają.
      Harry oparł się o regał z książkami.
      — Musi — powiedział z przekonaniem Nathan. — Nie możemy tak bezczynnie stać i czekać, aż wiedźma zdobędzie nasz płomień. Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo jest potężny? Gdy będzie miała wszystkie trzy, za jednym zamachem będzie mogła nas wszystkich pozabijać i to bez najmniejszego wysiłku. Robi się coraz niebezpieczniej i trzeba działać. Jak najszybciej.
      — No dobrze, ale... — przyjaciel Nata zawahał się. — Wierzysz, że przepowiednia nie jest żadną ściemą? Wiesz... Zawsze mogą być to tylko puste słowa. — Skrzywił się na twarzy.
      — Na początku tak myślałem — przyznał się. — Ale w głębi serca czuję, że może się udać. Niekoniecznie chodzi o ten pokój. Mam na myśli zabicie tej wiedźmy.
      — I to mi się podoba. — Vincent wykrzywił usta w szerokim uśmiechu i popatrzył na znajomego z uznaniem. — Zawsze wiedziałem, że nie jesteś tak miękki, jak się zdaje.
      — Poczekaj, aż dojdzie do walki — powiedział Harry.
      Nathaniel pobłażliwie popatrzył na oba wampiry i prychnął.
      — Wiesz co, Nathan? Mam wrażenie, że nie tylko po to tu przyszedłeś. — Vincent zaczął uważnie przyglądać się wampirowi, na co ten cały się spiął. — O co jeszcze chciałeś zapytać?
      — Chciałem prosić o zgodę na wyruszenie na poszukiwanie tej trzeciej osoby. — Hiller wypowiedział te słowa nadzwyczaj spokojnie.

Hejo kochani! :3
Na początek: Cruentus flamma — to z łaciny. Znaczy to: Krwawy płomień. Nie mam pojęcia, czy to jest dobrze, bo nie znam tego języka, a tłumaczyłam w słowniku, co jest w internecie... więc jakieś błędy mogą być (oby nie! xD).
Wiem, że rozdział krótki (to między innymi przez brak czasu... Szkoła daje o sobie znać...), ale... BARDZO chciałam dodać go dzisiaj. Dlaczego? Otóż dzisiaj minął rok, od kiedy to założyłam bloga i od kiedy jestem w blogosferze (pierwszy post ukazał się 27 listopada, ale blog został założony dzień wcześniej). Zakładając bloga nie sądziłam, że uda mi się tu być aż tyle czasu! Obawiałam się, że zabraknie mi weny i zakończę przygodę z pisaniem xD
Chciałam szczególnie podziękować osobom, które do tej pory ze mną dotrwały. To dla mnie ogromna radość mieć tylu wspaniałych czytelników, którym podoba się moje opowiadanie. To dzięki Wam wciąż tutaj jestem, bo wiem, że dla kogoś piszę i że ktoś czyta moje wypociny. Dziękuję Wam z całego serducha za obecność i komentarze, które sprawiają mi tyyyle radości! Jesteście najlepsi! ♥♥♥
Ech. Mam wrażenie, że trochę nieogarnięta ta moja ,,przemowa’’ :'(
Jak podobał się Wam rozdział? Ostatnio niektóre osoby wypominały mi, że jest mało Nathana... Więc tutaj macie go więcej! :D
Hehe. Złościcie się, że zakończyłam w takim momencie? xD Cóż... Po prostu jestem ciekawa Waszego zdania na temat, czy według Was Vince zgodzi się, by Nathan brał udział w poszukiwaniu tej trzeciej osoby z przepowiedni xD.
Najbardziej chyba ciekawi mnie ogólne wrażenie po przeczytaniu tego rozdziału. Szczególnie chodzi mi i o wampiry...
Mam wrażenie, że ten rozdział jest nudny -,-
Dobra. Już nie przynudzam. Jeżeli znaleźliście jakiś błąd, to skopiujcie zdanie. Byłabym bardzo wdzięczna :D
W najbliższym czasie zacznę nadrabiać zaległości na Waszych blogach. Znowu sporo mi się tego uzbierało... :/
Pozdrawiam Was cieplutko! xoxo :***

Maggie