Rozdział 24

      Otworzyłam szeroko oczy i zaczęłam wpatrywać się z niedowierzaniem w czarownicę. Przez myśl mi przeszło, że może kłamać, ale jej twarz była śmiertelnie poważna. Nie byłam w stanie uwierzyć, że mogłaby być siostrą Nathana. Ten nic wcześniej o tym nie wspominał. Mimo że strasznie chciało mi się spać, słowa czarownicy podziałały na mnie jak wiadro zimnej wody. Zerknęłam na twarz Nathaniela, który całkowicie był zbity z pantałyku. Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie.
      — Co? — wydobyło się z jego ust. — Śmieszny żart. Naprawdę — dodał drwiąco.
      — To nie żart, Nathan — odparła lekko urażona Jessica.
      — Ale... Ale jakim cudem? Przecież ty jesteś czarownicą — zwróciłam się do czarownicy. Wciąż nie mogłam wyjść z szoku.
      — Przecież ty jesteś stara — powiedział wprost do Jessi Nathan, powodując, że ta skrzywiła się na twarzy.
      — Nie jestem stara! — warknęła i zmrużyła groźnie oczy.
      — Twój wygląd mówi sam za siebie — mruknął wampir z cieniem uśmiechu na twarzy.
      Jessica zrobiła niezadowoloną minę, jednak miałam wrażenie, że kąciki jej ust lekko się uniosły. Zaczęłam się jej przyglądać i zobaczyłam coś, czego jeszcze nie widziałam nigdy w życiu. Z twarzy czarownicy powoli zaczęły znikać zmarszczki. Robiła się gładka. Dosłownie wnikało to w jej skórę, nic po sobie nie pozostawiając. Jej skóra była teraz jak niemowlęcia. Z szokiem na to wszystko patrzyłam. Jej oczy były jeszcze bardziej młode i piękniejsze. Nie okazywały zmęczenia, a radość. Włosy kobiety zaczęły tracić na swej szarej barwie. Na początku zaczynały ciemnieć, aż w końcu zmieniły się w kolor śliczny brązowy. Teraz lśniły w świetle i stały się lekko falowane i krótsze, niż były wcześniej.
      Z wymalowanym szokiem wpatrywałam się w kobietę, a raczej w... dziewczynę? Była teraz bardzo młoda i mniej więcej w moim wieku. Właśnie oto przede mną stała zupełnie inna osoba. Nic oprócz niebiesko-zielonych oczu nie przypominało dawnej staruszki. Byłam totalnie zaskoczona i nie byłam w stanie wymówić choćby jednego słowa.
      — Nie jestem stara — powiedziała po raz kolejny czarownica i uśmiechnęła się drwiąco.
      — Kim ty jesteś? — zapytał Nathan, starając się zachować normalny wyraz twarzy.
      — Twoją siostrą — westchnęła... dziewczyna.
      — To nie jest możliwe — jęknął wampir. — Przecież ja nie miałem siostry!
      — Miałeś, ale o tym nie wiedziałeś — Jessica uśmiechnęła się smutno. — Twoja... znaczy nasza babcia, Isabella, była czarownicą. Nikt o tym nie wiedział. Nawet nasza mama. Doskonale się kryła. Gdyby ludzie odkryli, kim tak naprawdę jest, to zostałaby spalona na stosie, ale nie przez nich, tyko my, czarownice. Może jest to dziwne, ale czarownice mogą zakładać rodziny, ale jest tylko jeden warunek... — Jessi popatrzyła na nas swoimi oczami, wyrażającymi smutek. — Trzeba wyzbyć się swojej mocy i wszystkich umiejętności, jednak pamięć o tym, kim się było, musiała pozostać. Babcia tak zrobiła i wyszła za mąż. Za naszego dziadka Nathanie. Za Christophera. Po kilku latach zaszła w ciążę i urodziła naszą mamę... Chyba jej okres dorastania mogę ominąć. W końcu za dużo o tym nie wiem — zaśmiała się cicho. — Po roku, jak wyszła za mąż za naszego tatę, urodziła ciebie Nathanie. Ty dorastałeś, a gdy osiągnąłeś dziewiętnaście lat, przeprowadziłeś się z rodzicami do Paryża. Mama jakiś czas później dowiedziała się, że jest w ciąży. Chciała o tym powiedzieć, ale... Ale ty wtedy uciekłeś... Mama bardzo to przeżyła... Później urodziła mnie. Tu się właśnie zaczynały schodki — Miałam wrażenie, że kąciki ust czarownicy lekko drgnęły. — Działy się ze mną dziwne rzeczy. Często robiłam coś, co nie jest możliwe, a zdarzało się, że widziałam przyszłość. Wydawało mi się, że to tylko jakiś sen, ale to później się zdarzało. Za każdym razem. Babcia to zauważyła i zaczęła ze mną rozmowę. Pamiętam, że zadawała mi dziwne pytania związane z magią. Czasami miałam wrażenie, że zwariowała, ale... uwierzyłam jej, gdy zaczęła mi pomagać, a do mnie przychodzili dziwni ludzie. Nie wiedziałam, kto to był. Babcia nie chciała mi nic powiedzieć. Jednak dzięki ich pomocy potrafiłam nad tym wszystkim zapanować. W wieku piętnastu lat poszłam do babci. Zapomniałam wspomnieć, że też przeprowadziła się do Paryża... Powiedziała, że musi ze mną poważnie porozmawiać. Na samym początku było wszystko dobrze, dopóki nie powiedziała mi całej prawdy — twarz dziewczyny wyrażała żal. Serce podeszło mi do gardła. — Dowiedziałam się, że jestem czarownicą. Nie chciałam jej uwierzyć. Uznałam ją za idiotkę, ale... innego wyjścia nie było. Nic nie mogło wytłumaczyć tych wszystkich rzeczy, oprócz tego dziwacznego stwierdzenia. Wtedy powiedziała mi też, że również jest czarownicą, a dokładniej, że nią była. Kiedyś... Powiedziała, że to przez nią jestem teraz tym, kim jestem. To geny, które na mnie przeszły to spowodowały. W nich to było zapisane. Na mamę to nie przeszło, ponieważ nie zawsze tak jest. Te geny mogą przechodzić z pokolenia na pokolenie i uaktywnić się dopiero u dzieci swoich prawnuków, a nawet dalej. Czasami nie muszą wcale. Nie wiem, od czego to zależy, ale u mnie się obudziły.
      — Bardzo ciekawa opowieść, ale wciąż mnie nie przekonałaś, że jesteś moją siostrą — powiedział poważnie wampir.
      — Ale to prawda! — krzyknęła dobitnie Jessica. — Gdy skończyłam osiemnaście lat, wyprowadziłam się z domu i z babcią wyjechałam w te góry. Zamieszkaliśmy w głębi lasu. Wtedy nawiedziła mnie wizja, że tutaj będziecie. Ucieszyłam się. Nie zaprzeczę — zaśmiała się głośno. — Z kuli wyczytałam, że Andrea stanie się dhampirem. I postanowiłam do niej pójść.
      Zesztywniałam. Przecież ja jej nie mówiłam, jak mam na imię! Po chwili przypomniała mi się pewna sytuacja.
      — Czy to byłaś ty? — wtrąciłam się do rozmowy. — W tym lesie, kiedy zobaczyłam... A później jeszcze ten głos...
      — Tak — uśmiechnęła się dziewczyna. Zdziwiłam się, że wiedziała o co mi chodzi.
      — Ale... jakim cudem cię słyszałam? W głowie...
      — Magia — wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.
      — I wszystko jasne — powiedziałam z sarkazmem, po czym westchnęłam ciężko.
      — I tak ci nie wierzę — mruknął Nathan.
      Czarownica westchnęła, ale ciepło się uśmiechnęła. Niespodziewanie wokół mnie i Nathana zaczęła pojawiać się mgła, która uniemożliwiała normalne widzenie. Nie byłam w stanie nic dostrzec, ponieważ była gęsta jak mleko. Chciałam oprzeć się o kanapę, ale zorientowałam się, że siedziałam na podłodze, a dokładniej to na dywanie, którego wcale nie było w zamku. Zdezorientowana zaczęłam rozglądać się dookoła, ale moje oczy w dalszym ciągu nie byli w stanie niczego dostrzec. Dopiero po minięciu kilku sekund mgła zaczęła znikać, a ja znalazłam się w zupełnie innym miejscu. Zerknęłam w stronę, gdzie wcześniej stał Nathan. Wciąż tam był. Czarownica natomiast stała tuż obok mnie i omal nie zeszłam na zwał, ponieważ wcześniej była w zupełnie innym miejscu. Z lękiem spojrzałam na jej śmiertelnie poważna twarz.
      Odwróciłam głowę w przeciwnym kierunku i zobaczyłam widok, jakiego w ogóle się nie spodziewałam. W salonie na kanapie siedziała kobieta, która miała około dwadzieścia pięć lat. W swoich ramionach trzymała jeszcze malutkie dziecko, które zasypiało, a obok niej siedział mężczyzna, który był jej mężem i był o co najmniej kilka lat starszy od małżonki. Lękliwe podeszłam do pary i przyjrzałam się dziecku, które matka trzymała. Miało zamknięte oczka, ale po chwili obudziło się i je ujrzałam. Doznałam niemałego szoku, kiedy zobaczyłam, że były identyczne, co Nathana. Ten sam bursztynowy kolor, w krótkim połyskiwały iskierki zadowolenia. Rozkojarzona przeniosłam wzrok na wampira, który miał oczy szeroko otwarte, a usta lekko rozchylone. Zauważyłam, że na twarzy czarownicy przemknął cień uśmiechu.
      — Jaki ty słodki — powiedziała czułym głosem kobieta, więc spojrzałam na nią. — Będziesz taki jak twój tatuś — w jej oku zakręciła się łza.
      — Chyba jak mama —zaśmiał się wesoło mężczyzna. — Patrz, jak się śmieje!
      — Uroczy — szepnęła rodzicielka i zgarnęła swój zabłąkany kosmyk włosów za ucho. — Widzę go jako prawnika — uśmiechnęła się szeroko i spojrzała na męża.
      — Kochanie... Nathan sam zdecyduje, kim będzie w przyszłości — odpowiedział żonie i uśmiechnął się delikatnie.
      — Ale ja zawsze chciałam mieć prawnika w rodzinie... — powiedziała smutno.
      Zerknęłam na Nathana. Skrzywił się na twarzy na słowa matki.
      Obraz zaczął się rozmazywać, a później wyostrzył, ale powstał zupełnie inny. Usłyszałam trzask. Gwałtownie odwróciłam głowę w stronę dźwięku i zobaczyłam... Nathana?! Miał około siedemnastu lat. Prawdopodobnie znajdowaliśmy się w jego pokoju, ponieważ wskazywało na to wnętrze, ale... było trochę puste. Oprócz lóżka i wielu kartonów nic się w nim nie znajdowało. Zaskoczona obserwowałam chłopaka, który odwrócił się w moją stronę. Na początku miałam wrażenie, że mnie widzi. Znieruchomiałam, a fikcyjny Nathan zaczął iść w moją stronę. Nim zdążyłam odsunąć się na bok, on przeszedł przez moje ciało. Otworzyłam szeroko oczy. Wyglądało to tak, jakby on był duchem, a ja człowiekiem lub na odwrót. Spojrzałam z lekkim przerażeniem na czarownicę, której wyraz twarzy wciąż był ten sam, a później na prawdziwego wampira, którego czoło było zmarszczone, a twarz poważna i skupiona. Odwróciłam się do tyłu, by zobaczyć, jak siedemnastoletni chłopak wynosi z pokoju kartony wypełnione po brzegi rzeczami.
      Dookoła ponownie pojawiła się mgła, która zapowiadała koniec wizji, a początek następnej. Zamknęłam oczy, a gdy je otworzyłam, znalazłam się w kolejnym miejscu. Był słoneczny dzień, gdzie wiał lekko ciepły wiatr, który rozwiewał moje włosy na wszystkie strony. Stałam na samym środku ruchliwej drogi, gdzie prawie każdy samochód przenikał mnie, jakby mnie wcale tam nie było. Zeszłam na chodnik do Nathana i czarownicy. Tłumy ludzi chodziły tam i z powrotem. Miałam wrażenie, że ludzie błąkali się bez celu. Obejrzałam się na bok i zauważyłam Natana, który szedł w stronę jakiś drzwi w kamienicy. Na początku myślałam, że to ten Nathaniel — wampir, ale to był ten w wizji. Za czarownicą i prawdziwym Nathanielem weszłam do środka, gdzie jak się okazało, była impreza. Słychać było głośną muzykę, a ludzie tańczyli i na nic nie zwracali nawet najmniejszej uwagi. Stanęłam pod ścianą i kątem oka zauważyłam idącego do jakiś dziewczyn Nathana. Po minięciu kilku sekund zorientowałam się, że był to nieprawdziwy chłopak. Zaczął rozmawiać z dziewczynami, obok których stał. Blondynka uśmiechała się szeroko, natomiast brunetka miała swoje brązowe oczy utkwione w nim. Wizja się skończyła, gdy zaczęli tańczyć.
      Kolejny obraz pokazywał pomieszczenie w jakimś domu. Odwróciłam głowę w stronę okna i zauważyłam wieżę Eiffla. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Zawsze chciałam pojechać do Paryża! Miałabym wzrok wciąż utkwiony w oknie, gdybym nie usłyszała krzyków, które były bardzo głośne. Powili się odwróciłam i zobaczyłam Nathana, który kłócił się ze swoimi rodzicami. Wszyscy byli czerwoni na twarzy, tylko Nathaniel był najbardziej zdenerwowany.
      — Nienawidzę was! — syknął Nathan.
      — Nathanielu! — upomniała go matka. Porozmawiajmy na spokojnie!
      — Nie! Mam dość! Nie masz prawa mną dyrygować! Jestem już pełnoletni! — krzyczał, a jego dłonie trzęsły się ze złości.
      — Ale wciąż mieszkasz pod naszym dachem! — warknęła i zrobiła krok w stronę syna. Żyła na jej skroni mocno pulsowała.
      — Mogę się wyprowadzić! 
      Chłopak wybiegł z pomieszczenia, trzaskając za sobą drzwiami.
      — Martin! No zrób coś! — kobieta zwróciła się do męża. Ten tylko pokręcił ze zrezygnowaniem głową.
      Mgła ponownie zamazała cały obraz, po czym pokazała kolejną sytuację, której byliśmy świadkiem. Tym razem był to wypadek samochodowy. W aucie, którym ktoś wjechał w drzewo, był cały zakrwawiony chłopak. Świadkami zdarzenia byli dwaj nastolatkowie. Prawdopodobnie koledzy poszkodowanego. Jeden z nich uciekł, natomiast drugi pozostał i powolnym krokiem, jakby był zahipnotyzowany, podszedł do poszkodowanego. Wystraszyłam się, a serce zaczęło mi bić szybciej, ponieważ bez żadnego ,,ale’’ wyciągnął go z auta. Jak jakąś szmacianą lalkę. Lękliwie podeszłam do osób i w rannym poznałam Nathana. Zamrugałam kilkakrotnie oczami. Nie mogłam w to uwierzyć. Jak w obrazek z szeroko otwartymi oczami wpatrywałam się w sytuację, jaka miała miejsce. Chłopak położył zakrwawionego Nathaniela na ziemi, po czym bez chwili wahania ugryzł go w szyję. On był wampirem...
      Obraz znikł i na powrót pojawiłam się w zamku, ale na podłodze. Z wymalowanym na twarzy szokiem zaczęłam przenosić wzrok to na Nathana, to na Jessicę, której twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Moje spojrzenie na dłużej zatrzymało się na chłopaku. Wciąż otwierał buzię, by po chwili ją zamknąć, ponieważ nie mógł wypowiedzieć żadnego słowa. Był totalnie zmieszany, a w jego głowie prawdopodobnie panował istny chaos. Zaczerpnęłam powierza, po czym usiadłam na podłodze, opierając się o kanapę.
      — Co to... było? — wykrztusił wampir.
      — Sceny z twojego życia — czarownica wzruszyła ramionami. — Właśnie udowodniłam ci, że jestem twoją siostrą. Wiem o tobie sporo.
      — Skąd? — jęknął.
      — Od babci — uśmiechnęła się i zgrabnie usiadła na stole.
      — Co?
      — No nie udawaj głuchego — Jessi przewróciła z dezaprobatą oczkami.
      — Po co tu przyszłaś? — zapytał Nathan, mrużąc przy tym oczy. Automatycznie przeniosłam wzrok na dziewczynę, ponieważ sama byłam tego bardzo ciekawa.
      — Chciałam cię poznać. I Andreę przy okazji — jej usta wykrzywiły się w serdecznym, a jednocześnie szczerym uśmiechu.
      — To tyle? — ponownie zapytał. Miałam wrażenie, że w ten sposób chce coś wyciągnąć od... siostry.
      — No... — dziewczyna zawahała się i zagryzła dolną wargę. — Ale co ty mnie tak wypytujesz?! — wybuchła po chwili.
      — Ja pierwszy zadałem pytanie — Nathan posłał dziewczynie mordercze spojrzenie.
      — Co z tego? — warknęła.
      — To, że ty pierwsza odpowiadasz — zacisnął usta, tworząc prostą linię.
      — Nie? — zapytała bezczelnie siostra chłopaka. Założyła ręce na piersi i zrobiła minę namurmuszonego dziecka.
      — Po co tu przylazłaś? — wampir nie dawał za wygraną.
      — Już mówiłam! — syknęła. — Chciałam...
      — Nie wierzę ci — warknął i zrobił krok w jej stronę. — Kręcisz.
      — Niby dlaczego? — zmarszczyła czoło.
      — Masz w tym jakiś cel — Nathaniel lekko przechylił głowę na prawą stronę.
      — Nie... — dziewczyna zacisnęła szczęki. — Skąd ten pomysł?
      — Jesteś zmieszana — odparł i uśmiechnął się złośliwie.
      — Wcale nie! — Jessi zaprzeczyła i wyciągnęła dłonie przed siebie w geście obrony.
      — A właśnie, że tak — syknął wampir.
      — Nie! — odpowiedziała mu tym samym czarownica.
      — Tak!
      — Nie!
      — Tak! — warknęła i wstała ze stołu, by stanąć na przeciwko swojego brata. W przeciwieństwie do niego była taka niziutka... Sięgała mu zaledwie do ramienia.
      — Nie!
      — Tak!
      — N...
      — Dość! — krzyknęłam w momencie, kiedy to Nathan miał zamiar się odezwać i wstałam z podłogi.
      Rodzeństwo zamilkło, ale nie oderwało od siebie wzroku, który był przepełniony złością. Miałam wrażenie, że gdyby się dało, to swoim spojrzeniem mogliby się nawzajem pozabijać. Czarownica założyła na biodrach ręce i zmrużyła groźnie oczy, a Nathan w tym czasie uśmiechnął się chytrze.
      — Możecie się uspokoić? — zapytałam już nieco spokojniej.
      — To on zaczął! — czarownica łaskawie przeniosła na mnie wzrok i wskazała palcem na wampira.
      — Ona! — oburzył się Nathan.
      Zamrugałam kilkakrotnie oczami. ,,Tak. Wszyscy są niewinni’’ — powiedziałam w myślach, a kąciki ust Nathana drgnęły. Założyłam ręce na piersi i zaczęłam przyglądać się rodzeństwu. Na początku patrzyłam im głęboko w oczy, ale dopiero później spojrzałam na ich twarze, które były... podobne. Ze zdziwienia aż rozchyliłam lekko usta. Mimo że oczy i włosy różniły się kolorami, gładkie rysy ich twarzy były wręcz identyczne. Obydwoje mieli owalną buzię i leciutko zapadnięte policzki. Ich pełne usta miały odcień barwy, która niby była czerwona, niby różowa. Do tego ich spojrzenie... Bez chwili zastanowienia mogłam śmiało stwierdzić, że to brat i siostra. Nawet głupi  by to zauważył.
      — O nie, nie. To nie moja siostra — Nathan zaśmiał się.
      — Dlaczego? — zapytałam, marszcząc czoło.
      — Ona... To jest niemożliwe — jęknął. — Przecież ona jest czarownicą, ja wampirem... To nie idzie ze sobą w parze!
      — I co z tego? — burknęła Jessica.
      — Jesteśmy wrogami — warknął chłopak.
      —My nie. Jesteśmy rodziną — uśmiechnęła się szeroko.
      Wampir westchnął i usiadł na fotelu. Mimowolnie uśmiechnęłam się. Widok zagubionego Nathana to naprawdę rzadkość. Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie. Niby wydawało się to zabawne, ale w głębi serca trochę mu współczułam. Musiał być to dla niego ogromny szok, gdy dowiedział się, że ma siostrę. Ja sama nie wiedziałam, jak bym na taką wieść zareagowała, ale informacja o zaginięciu bliskiej osoby była jeszcze bardziej szokująca i... bolesna.
      Zagryzłam dolną wargę. Nie chciałam myśleć o Theo i tym samym znowu zacząć płakać, więc cofnęłam się do tyłu i położyłam na kanapie. Wlepiłam wzrok w podłogę i zaczęłam wsłuchiwać się w odgłosy dochodzące z telewizora, jednak nie było to łatwe. Nie mogłam się skupić. Westchnęłam. Obróciłam się na plecy i zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam, a nie było to łatwym zadaniem, bo ogarnęło mnie zmęczenie i dopiero teraz zauważyłam, że dawno nie spałam, jeszcze jeden, ostatni raz spojrzałam na rodzeństwo Hiller. Nathan oglądał telewizor, a Jessica... robiła na drutach. Z niedowierzaniem otworzyłam jeszcze szerzej oczy. ,,Ta dziewczyna jest niemożliwa’’ — przeszło mi przez myśl. Czarownica na chwilę przerwała pracę, by spojrzeć na mnie oczami, w których tańczyły iskierki szczęścia i uśmiechnąć się ciepło. Otworzyłam usta, jakbym chciała coś powiedzieć, ale w tym samym momencie Jessi powróciła do swojego zajęcia. Przestraszyłam się trochę, gdy w jej dłoniach zobaczyłam różową włóczkę. ,,Mam nadzieję, że robi to dla siebie’’ — jęknęłam w myślach. Oderwałam wzrok od siostry Nathana i ponownie zamknęłam oczy. Tym razem nie miałam zamiaru ich otwierać. Już po krótkim czasie straciłam kontakt z rzeczywistością, znajdując się gdzieś daleko.

***

      Siedziałam w ciemnym lesie. Sama. Z dala od bliskich mi osób. Nie miałam pojęcia, jakim cudem się tutaj znalazłam, ale nie czułam się najlepiej. Było dziwnie głucho, a cisza panującą dookoła aż dzwoniła w uszach. Nerwowo  rozejrzałam się, by zobaczyć jedynie rysy drzew, które pochłaniała ciemność. Mimo wyostrzonego wzroku, nic innego nie byłam w stanie dostrzec. Zgięłam nogi w kolanach i owinęłam je rękami. W takiej pozycji czułam się bezpieczna. Serce waliło mi jak młotem, a ja sama chciałam stamtąd uciec, jednak nie potrafiłam.
      — Jest tu ktoś? — zapytałam ze ściśniętym gardłem.
      Na moje pytanie odprowadziło jedynie ciche echo, które niosło moje słowa gdzieś daleko. Przełknęłam nerwowo ślinę. Poczułam, jak na moim czole zaczęły pojawiać się pojedyncze kropelki potu. Nie miałam pojęcia, dlaczego się bałam, czego się obawiałam? Zdawałam sobie sprawę, że śnię, ale jak na złość z tego snu nie mogłam się wybudzić. Gdyby była to jawa, to zapewne w pobliżu znajdowałby się Nathan lub Jessica. Poza tym wiedziałabym, jak znalazłam się w tym lesie. Nigdy sama nie chodziłam do takich miejsc. Obecna sytuacja mnie przerażała. Miałam wrażenie, że to nie wróży nic dobrego, że zaraz coś się stanie...
      W pewnym momencie poderwałam się z miejsca. Nie mogłam znieść tego napięcia. Bardzo się bałam i miałam ochotę wrócić do zamku, ale nie miałam pojęcia, gdzie się znajdowałam. Łapczywie nabrałam do płuc powtarza i na kilka sekund zamknęłam oczy. Po minionym czasie otworzyłam je, a w moich dłoniach pojawił się ogień. Uśmiechnęłam się lekko, ponieważ to jeszcze bardziej utwierdzało mnie w fakcie, że był to tylko sen. Na jawie nie byłoby to takie latwe. Z widoczną ulgą spojrzałam przed siebie. Lękliwie zrobiłam pierwszy krok do przodu. Potem następny i kolejny. Już po chwili biegłam w nieznanym mi kierunku. Z nadmiaru emocji ogień zgasł, a ja z przerażeniem wpatrywałam się w ciemność przed sobą. Tak bardzo chciałam się obudzić, ale nie potrafiłam. Moje oczy zaszły łzami. Zatrzymałam się i oparłam o lekko nachylone drzewo. Dłońmi dotknęłam jego szorstkiej kory. Pozwoliłam, by łzy spływały po moich rozpalonych policzkach. Wzięłam kilka wdechów, by się uspokoić.
      — Andrea...
      Na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka, gdy moich uszu doszedł męski głos. Nie był on Nathana, ani innej znajomej mi osoby, co wywołało u mnie atak paniki. Zaczęłam gwałtownie doglądać się dookoła, ale nikogo nie zauważyłam. Ze strachu zaczęłam się cała trząść. Zacisnęłam dłonie na korze i całym ciałem oparłam się o drzewo.
      — Andrea...
      Głos ponownie się odezwał. Miałam dziwne wrażenie, że usłyszałam go tuż przy swoim uchu. Powili przeniosłam wzrok przepełnionym przerażeniem na lewą stronę, ale nikogo nie ujrzałam. Miałam ochotę się rozpłakać. Nie wiedziałam, co to wszystko miało znaczyć. Kim był ten ,,ktoś’’ i jakim cudem znał moje imię?! A może to wytwór mojej wyobraźni? Czy ze mną jest aż tak bardzo źle?
      — Andrea... Kochanie...
      — Co?! — wykrztusiłam, a w odpowiedzi usłyszałam złowrogi śmiech. Przeszły mnie ciarki. — Kim jesteś?!
      Nikt mi nie odpowiedział. Byłam sparaliżowana strachem i nie mogłam się za wszelką cenę ruszyć. W moim gardle pojawiła się wielka gula, której nie mogłam się pozbyć. Zagryzłam dolną wargę i rozpaczliwie zaczęłam poszukiwać czegoś, co mogłoby mi pomóc. A może kogoś?
      — Gdzie jesteś? — jęknęłam, a mój głos był ledwo słyszalny.
      — Tutaj — odpowiedział mi głos, ale był jak... echo.
      Spojrzałam przed siebie, w miejsce, skąd było słychać słowa, ale ponownie nic nie zobaczyłam oprócz drzew i krzewów. Nabrałam do płuc powietrza, po czym głośno je wypuściłam. Odsunęłam się od drzewa i zrobiłam krok w bok. W oddali usłyszałam trzask łamiącej się gałęzi i automatycznie powróciłam na poprzednie miejsce. Serce zaczęło mi bić jeszcze szybciej, przez co miałam wrażenie, że zaraz wyskoczy mi z piersi.
      Jeszcze nigdy tak bardzo nie pragnęłam powrócić do rzeczywistego świata. Kiedyś oddałabym wszystko, by zniknąć od tej jak dla mnie ponurej rzeczywistości, a teraz chciałam w niej się znaleźć. Ja tego pragnęłam z całego serca. Zaczęłam odczuwać brak przy sobie... Nathana. Dopiero teraz w takiej sytuacji, mimo iż był to tylko głupi sen, poczułam się osamotniona i zapragnęłam, by jego osoba znalazła się w pobliżu. Wciąż go nie lubiłam, ale przy nim czułam się... bezpieczna.
      W moich oczach ponownie zaczęły zbierać się łzy. ,,Chcę się obudzić!’’ — wydarłam się na siebie w myślach.
      — Gdzie jesteś? — ponownie spytałam cienkim i trzęsącym się głosem, ponieważ wciąż nie mogłam dostrzec postaci.
      — Tu — doszło moich uszu.
      Na pewną chwilę strach ponownie mnie całą spenalizował, ale zdołałam zerknąć w bok. Moje serce stanęło, gdy ujrzałam zarys sylwetki. W pierwszym odruchu miałam ochotę uciec, ale nie miałam odwagi. Żeby tylko się nie rozpłakać, zacisnęłam szczęki. Wlepiłam wzrok w twarz mężczyzny, a raczej jego zarys. Uśmiechnął się, ale... tak cynicznie. Poczułam się dziwnie. Miałam wrażenie, że jestem słaba. Cofnęłam się, a postać zrobiła krok do przodu. Jęknęłam. Moje nogi były jak z waty. Chciałam krzyczeć, ale zdawałam sobie sprawę, że nikt mnie nie usłyszy. To było okropne.
      — Andrea — powiedział mężczyzna. — Dlaczego taka jesteś?
      ,,Jaka jestem?!’’ — krzyknęłam w myślach. Nie miałam odwagi wypowiedzieć tych słów na głos. Mężczyzna jakimś cudem musiał zobaczyć zdziwienie na mojej twarzy, bo uśmiechnął się szeroko. Zobaczyłam... kły. On był wampirem! Tylko dzięki księżycowi, jaki wyszedł właśnie zza chmur byłam w stanie dostrzec uśmieszek osoby stojącej przede mną. Tak to reszta chowała się za cieniem, jakie rzucały drzewa. Jakim cudem?
      Mężczyzna wyciągnął swoją bladą dłoń w moją stronę. Dokładnie tak samo, jak Nathan w poprzednim śnie, jak jeszcze byłam człowiekiem. Zmarłam. Przeraziłam się jeszcze bardziej, gdy wampir zaczął iść w moją stronę. Zrobiłam krok do tyłu, ale potknęłam się o wystającą z ziemi gałąź i upadłam.
      — Nie! — wydobyło się z moich ust.
      Wierciłam się i krzyczałam, jakby ktoś robił mi jakąś krzywdę. Nie wiedząc czemu moje policzki były mokre od łez. Wciąż trzęsłam się ze strachu jak galareta. Nie miałam pojęcia, czy był to wciąż sen, czy już jawa, ponieważ miałam oczy mocno zamknięte, a otworzyć ich nie miałam nawet najmniejszego zamiaru. Byłam zbyt bardzo wystraszona. Bałam się!
      — Nie! Nie! Nie! — wciąż wydobywało się z moich ust. — Nie! Nie... Nie!
      — Andrea — ususzałam przerażony, tak bardzo mi znany głos. No może nie tak bardzo...?
      Gwałtownie otworzyłam oczy. Uśmiechnęłam się szeroko, gdy na powrót znalazłam się w zamku. Nad sobą zobaczyłam zdezorientowane twarz Jessici i Nathana. Jessi chyba była jeszcze bardziej przerażona, niż ja. W jej niebiesko-zielonych oczach dostrzegłam również zmartwienie, smutek, bojaźń... Ona się o mnie martwiła?
      — Już dobrze — powiedziała czule i przytuliła mnie, kiedy usiadłam. Poczułam bijące od niej ciepło. Mimo to wciąż się trzęsłam. — Dlaczego krzyczałaś? — spytała po czasie.
      — To tylko sen... Nic takiego — szepnęłam i wtuliłam się w czarownicę, jak mała córka w mamę. Ufałam jej...
      — Co ci się śniło? — zapytał podejrzliwie Nathan.
      — Nie wiesz? — zdziwiłam się, gdy w jego oczach ujrzałam zaciekawienie i lekkie niedowierzanie. — Nie słyszałeś moich myśli?
      — No właśnie, że nie — wampir zmarszczył czoło. Był bardzo zagubiony.
      Zamrugałam kilkakrotnie oczami. Zaczęłam się zastanawiać, czy podczas snu rzeczywiście myślałam, ale nie byłoby możliwością, gdyby tak nie było. Już po raz kolejny byłam pozbawiona jakichkolwiek informacji. Zerknęłam kątem oka na okno, jakby właśnie to miało w czymś pomóc. Świeciło słońce, którego promienie przedostawały się do środka, pokazując drobiny kurzu. To już kolejny dzień...
      — Co ci się śniło? — powtórzył pytanie wampir.
      Oderwałam wzrok od okna.
      — Nic takiego — szepnęłam i spuściłam głowę.
      — Krzyczałaś — przypomniał.
      — To nic... — zawahałam się. Poczułam się... głupio.
      — Andrea... — zaczęła cicho Jessica. Przez długi czas wcale się nie odzywała. — Potrafię być uparta. Uwierz. Jeśli będę chciała, to w każdej chwili mogę to od ciebie wyciągnąć.
      Wyrwałam się z uścisku czarownicy i zagryzłam dolną wargę, po czym westchnęłam. Z resztą... Co mi szkodziło powiedzieć? Wziąłem głęboki oddech i zaczęłam opowiadać mój sen. Dziwny sen. Tak. To chyba było najtrafniejsze określenie. Za każdym razem, gdy wypowiedziałam jakiekolwiek słowo, na mojej skórze pojawiała się gęsia skórka. Jak poprzednio. Podczas opowiadania czułam się bardzo głupio. Miałam wrażenie, że zwierzam się z dziecięcych, banalnych problemów, które są śmieszne. Po skończonej opowieści nie miałam odwagi podnieść wzroku.
      — Kim był ten facet? — zapytał zdziwiony Nathan.
      — Wampirem... — szepnęłam.
      — Widziałaś jego twarz?  — głos zabrała Jessica.
      — Już mówiłam, że nie... — jęknęłam i zakryłam twarz dłońmi.
      — Aha... — powiedziała. Zerknęłam na nią przez palce. Zmieszała się.— Wiecie? Ja mam wrażenie, że ktoś w ten sposób chciał skontaktować się z Andreą.
      — Kto? — zdziwił mnie nie tylko tok myślenia czarownicy, ale i jej stwierdzenie.
      — Nie wiem — wyszczerzyła zęby w uśmiechu.
      — Ojciec? — zapytał Nathan.
      — Skąd to przypuszczenie? — zdziwiłam się.
      — A ktoś inny przychodzi ci na myśl? Skoro jesteś dhampirem, to twój ojciec musiał być tylko i wyłącznie wampirem — wzruszył ramionami.
      — Co?! — na twarzy Jessi odbiło się ogromne zdziwienie, szok. — To niemożliwe! Wampiry się nie rozmnażają!
      — Co?! — teraz to ja z Nathanem krzyknęliśmy. Nie dowierzałam temu, co mówiła.
      — No to! Wampiry się nie ro-zmna-ża-ją! — dobitnie przesylabowała i spojrzała na nas jak na dwóch głupków.
      — Ale... — zaczęłam.
      — Nie ma żadnego,,ale’’ — syknęła Jassica. Zaczęła się denerwować, że ogóle jej nie słuchałam. — Kto wam takich bzdur naopowiadał?!
      — Nathan! — powiedziałam od razu, na co ten spojrzał na mnie wilkiem.
      — Koledzy — mruknął.
      — Fajnych ich masz. To ci, których opuściłeś? — zapytała z drwiną w głosie czarownica.
      — Skoro wszystko o mnie wiesz, to chyba powinnaś wiedzieć — powiedział sarkastycznie wampir.
      — Chciałam się upewnić, pajacu — odgryzła się.
      Nathan posłał dziewczynie mordercze spojrzenie, a ta jak małe dziecko wystawiła mu język.
      — To jakim cudem powstają dhampiry? — przerwałam ich sprzeczkę.
      — Chyba rodzą — poprawiła mnie czarownica i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. — To trochę skomplikowane...
      — Mów — powiedziałam, lecz to zabrzmiało jak żądanie, więc dodałam: — Proszę...
      — Ech... — westchnęła. — Dhampiry... Powstają ze związku człowieka z wampirem, ale! Jest jedno ,,ale‘’! — spojrzała na nas groźnie, byśmy jej nie przerwali. — Potrzebna jest do tego magia. Bardzo... silna, czarna magia, którą mogą używać jedynie najsilniejsze czarownice. Tak naprawdę jest ona zakazana, ale niestety pojawiają się czarownice, które ją używają... w różnych celach. Nie koniecznie tych dobrych. By człowiek, a dokładniej to kobieta zaszła w ciążę z wampirem, wampir wcześniej musi wypić eliksir... Nie patrzcie tak na mnie, bo ja nie wiem, jak się go sporządza! — wykrzyczała ostatnie zdanie, jakbyśmy my ją o coś podejrzewali. — Oprócz eliksiru, czarownica może też rzucić na wampira czar... ale on jak i mikstura działa tylko dobę. Później... No. Sami wiecie — zawstydziła się.
      — Och — tylko na tyle było mnie stać.
      Bardzo mnie to zszokowało. Wcześniej nie zdawałam sobie sprawy, że wampiry mogłyby się nie rozmazać. Nie patrzyłam na to pod tym kątem. Na początku miałam chwilę wahania pod względem, czy mój ojciec to rzeczywiście mój biologiczny tata, ale słowa Jessici i wcześniejsze przyznanie się mamy do winy pozwoliło mi wciąż trzymać się tego zdania.
      Zapanowała głucha cisza, przy której nie wiedziałam, co mam zrobić. Zerknęłam w bok na stół, gdzie pojawiło się zdjęcie, którego wcześniej nie było. Przetarłam ze zdziwieniem oczy. Gdy ponownie spojrzałam w to samo miejsce, fotografii już nie było. Jakby rozpłynęła się w powietrzu. Otworzyłam szeroko oczy. Ja naprawdę miałam jakieś omamy! Ze mną działo się coś nie dobrego. A może to było normalne...?
      — Andrea, co jest? — usłyszałam zdziwiony głos Nathana.
      — Nic!  —niemal krzyknęłam. Zakryłam sobie dłonią usta.
      — Właśnie widzę — powiedziała z sarkazmem Jessica.
      — Jest wszystko ok — na mojej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.
      — Jesteś jakaś dziwna — powiedział wprost Nathaniel. Jego słowa wcale nie obraziły mnie w żaden sposób.
      — Możliwe — szepnęłam.
      — Co cię trapi? — spytała zmartwionym głosem czarownica. Dlaczego przypominała mi się moja mama?!
      — Nic takiego — powiedziałam cienkim głosem. Nie wiedziałam, czy miałam powiedzieć im o tym zdjęciu. Martwiłam się, że uznają mnie co najmniej za idiotkę. Już chyba i tak nią byłam.
      — No wcale — wampir popatrzył na mnie z politowaniem.
      Westchnęłam i spojrzałam na rodzeństwo.
      — Chodzi o to zdjęcie... — zaczęłam.
      — Jakie zdjęcie? — czarownica nie była w temacie.
      — To, na którym jest matka i biologiczny ojciec Andrei — wyręczył mnie chłopak. Posłałam mu lekki uśmiech, a czarownica pokiwała głową na znak, że rozumie. — To co z nim?
      — Chodzi o to, że... — zawahałam się. — Ono jest dziwne. Bardzo dziwne. Pojawia się znikąd, jakby mnie prześladowało i... jakby wciąż ze mną było... — lękliwie spojrzałam na rodzeństwo Hiller, ponieważ myślałam, że w ich oczach robię z siebie dziwadło, ale oni mieli śmiertelnie poważne miny. — Kiedyś je porwałam. Jak byliśmy Nathan w tej jaskini, ale ono pojawiło się tutaj. W całości. Wczoraj tata na tym zdjęciu uśmiechał się do mnie. Był jak żywy. Wystraszyłam się i... spaliłam zdjęcie, ale ono na moich oczach się odnowiło...
      — To brzmi jak tandetny żart — powiedział Nathan, patrząc na mnie ze zmartwieniem.
      — To prawda — warknęłam, ale powoli zaczynałam żałować, że w ogóle się odezwałam.
      — To brzmi wiarygodnie Nathan — upomniała brata Jessica. — Widzę w tym czarną magię... Pokarz mi to zdjęcie — ostatnimi słowami zwróciła się do mnie.
      — Nie mam go przy sobie... — szepnęłam.
      — A gdzie jest? — spytała czarownica, mrużąc przy tym oczy.
      — Zostawiłam je... w korytarzu...
      — To chodźmy po nie — uśmiechnęła się ciepło i poderwała się na równe nogi.
      Niechętnie wstałam z kanapy. Spuściłam głowę i zaczęłam prowadzić rodzeństwo w miejsce, gdzie wczoraj byłam. Swoją pozą przypominałam osobę, która szła na ścięcie. Powoli i dokładnie przyglądałam się ścianom, których nie mogłam rozpoznać. Nerwowo spoglądam to tu, to tam, ale nigdzie nie mogłam rozpoznać wcześniejszego miejsca. Gdy już miałam zamiar się poddać, zauważyłam drzwi. Te same drewniane, co widziałam wcześniej. Uśmiechnęłam się lekko. Zrobiłam jeszcze kilka kroków do przodu, a przy samym wejściu zatrzymałam się. Spojrzałam w podłogę i zaczęłam na niej szukać zdjęcia...
      — Gdzieś tutaj powinno być — poinformowałam.
      Nathan i Jessica zaczęli ze mną szukać fotografii. Musiało to dziwnie wyglądać, ponieważ na ziemi nie było niczego oprócz kurzu. Zdenerwowana spojrzałam na czarownicę i wampira. Patrzyli na mnie z lekkim niedowierzaniem. Miałam wrażenie, że robię z siebie głupka.
      — Wczoraj jeszcze było — burknęłam zawstydzona.
      — Wierzę ci — uśmiechnęła się ciepło Jessi, a Nathan nic nie powiedział.
      — Nie mam pojęcia, dlaczego go teraz tutaj nie ma... — zaczęłam się tłumaczyć.
      — Pewnie osoba, która za tym wszystkim stoi nie chce, byśmy coś wiedzieli... — zastanawiała się na głos Jessica. — Może myśleć, że któreś z nas w czymś jej przeszkodzi. Powiedz mi Andreo... Kiedy to się zaczęło?
      —Dokładnie co? — zapytałam niepewnie.
      — Te wszystkie dziwne rzeczy, jakie działy się wokół Ciebie. Tylko nie chodzi mi o to, że jesteś dhampirem. Hm... — zastanowiła się i ułożyła swoje usta w idealny dziobek. — Od kiedy to zdjęcie zaczęło cię... prześladować? Miałaś je wcześniej?
      — Nie... Znalazłam je podczas oglądania pamiątek rodzinnych. Było w zdjęciach. Mama upiera się, że to nie jej, że wcale takiego nie pamięta... Później jakimś cudem wciąż miałam je ze sobą... — powiedziałam tak od niechcenie.
      — Dziwne... — szepnęła czarownica bardziej do siebie. — Podejrzewasz, kto za tym stoi? Komu może tak bardzo na tym zależeć?
      — No nie wiem... Ojciec? — zapytałam. — Uśmiechał się na tym zdjęciu...
      Mimowolnie wzdrygnęłam się na wspomnienie samej sytuacji.
      — Wcześniej próbował się jakoś z tobą kontaktować? — wciąż wypytywała. Poczułam się jak na jakimś przesłuchaniu. Jakbym była podejrzaną w sprawie zabójstwa!
      — Nie... Nie wydaje mi się... — powiedziałam po chwili zastanowienia.
      — Interesujące... — mruknęła pod nosem dziewczyna.
      Smutnym wzrokiem spojrzałam w ziemię. Z Nathanem i Jessicą poszliśmy do ,,salonu’’. Czarownica wciąż nad czymś gorączkowo myślała. Bacznie ją obserwowałam, jednak z widoku jej twarzy nie mogłam wyczytać nic oprócz tego, że była bardzo zamyślona. Nawet głupi nie ważyłby się jej przeszkodzić. Usiadłam na podłodze i oparłam się o ścianę. Spojrzałam na okno, za którym słońce właśnie schowało się za chmurami. Przymknęłam oczy i wsłuchałam się w piękny, cichy śpiew ptaków, jaki dochodził moich uszu. Kąciki moich ust uniosły się lekko.

***

      Siedziałam w zimnym korytarzu tuż przy drzwiach do pomieszczenia, gdzie tętniło życiem. Kiedyś zastanawiałam się, jak prawie cały dzień można siedzieć w jednym miejscu i gapić się wciąż w ten sam punkt? Zdarzało się, że śmiałam się z takich osób, a teraz robiłam to sama. Był wieczór, a od rozmowy z Jessi i Nathanem nie ruszałam się z jednego miejsca. Obserwowałam tylko wampira, który jak zwykle oglądał telewizję i Jessicę, robiącą coś na drutach. Prawdopodobnie jakiś sweter. No bo co innego? Od naszej rozmowy wciąż robiła. Jedną rzecz skończyła. Również była różowa, ale nie potrafiłam powiedzieć, czy się na coś nadawała, ponieważ szybko odłożyła ją na bok. Wydawało mi się, że chyba jej nie wyszło.
      Oderwałam wzrok od rodzeństwa i zaczęłam wpatrywać się w ciemną ścianę na przeciwko mnie. ,,Dlaczego czuję się taka samotna?’’ —przemknęło mi przez myśl. W mojej głowie dudniło, że nie pasuję do tego świata. Marzyłam, by pójść spać, a gdy się obudzę, to żeby chociaż przez jeden dzień być normalną. Czy to naprawdę było tak trudne do spełnienia? Tak, było. Przecież wciąż żyłam w tej ponurej rzeczywistości!
      Miałam wstać, by dołączyć do towarzystwa Nathana i Jessi, ponieważ nie miałam ochoty wciąż siedzieć sama, ale nie zrobiłam tego. Tuż obok mnie pojawiło się tak bardzo poszukiwane zdjęcie. W pierwszym odruchu chciałam pójść po Hillerów, ale nie byłam pewna, czy czasem nie mam jakiś zwidów. Lekko trzęsącą się dłonią podniosłam zdjęcie i spojrzałam na twarz biologicznego ojca, na której malował się uśmiech. Przechylił głowę na bok.
      — Już niedługo się spotkamy — powiedział cierpko, po czym uśmiechnął tajemniczo tak samo, jak we śnie.
      Wystraszona wypuściłam z rąk zdjęcie, które poleciało na przeciwległą ścianę i uderzyło w nią, lądując u jej podnóża. Poderwałam się z miejsca i stanęłam na nogach miękkich jak z waty. ,,Co to było?!’’ — krzyknęłam w myślach. Niemal biegnąc weszłam do pokoju, by o wszystkim powiedzieć Jessice i Nathanowi. Nikt jednak mnie nie zauważył.
      — To dla ciebie Nathan! — powiedziała podekscytowana Jessica i wręczyła chłopakowi sweterek jakże bardzo męskiego koloru.
      — Różowy?! — wydarł się wampir na cały zamek. — Jeszcze czego!
      — Zakładaj! Ja też mam! — warknęła Jessi. Dopiero teraz zauważyłam, że również ma na sobie różowy sweterek.
      — Chyba śnisz! — syknął jadowicie wampir.
      Czarownica zacisnęła szczęki, a dłonie w pięści. Machnęła ręką, co spowodowało, że sweter znalazł się na zaskoczonym Nathanielu. Gdy wampir zobaczył, w co jest ubrany, jego twarz zrobiła się czerwona jak burak ze złości. Od wewnątrz cały kipiał. Miałam wrażenie, że jeszcze chwila, a rozszarpie siostrę na strzępy.
      — Andrea! — pisnęła radośnie. — Dla ciebie mam taki sam!
      Podeszła do mnie i nie zważając na mój wyraz twarzy, założyła mi go. Siłą. Zdezorientowana obserwowałam, jak uśmiech na jej twarzy staje się coraz szerszy. Zrobiłam krok do tyłu i uśmiechnęłam krzywo. Czułam się dziwnie. Czarownica wciąż miałaby wymalowany uśmieszek, ale w końcu zauważyła wyraz mojej twarzy. Zmarszczyła czoło i przechyliła lekko głowę na bok.
      — Coś nie tak? — zapytała zdziwiona.

Witam kochani! :3 W końcu o normalnej porze! :D
Jest! Jest rozdział! Ogromie Was przepraszam, że musieliście tak długo na niego czekać! Aż zrobiło mi się głupio! Mam nadzieję, że wybaczycie mi to! (:
Rozdział podobał się Wam? Wynagrodziłam nim tak długą nieobecność? xD Co sądzicie o tym śnie Andrei, o zdjęciu? Podejrzewacie, czyja to sprawka ( tak, wiem, pytanie retoryczne xD )? A może kto tej osobie pomaga? xD Polubiliście Jessi? Jak według Was wyglądają relacje pomiędzy nią, a Nathanem ( jako rodzeństwo )? Uważacie, że bohaterowie powinni jej zaufać? Czekam na Wasze opinie! Tylko jeszcze wspomnę, że już akcja niedługo się rozkręci! :D Aha! A jeśli chcecie zobaczyć, jak wygląda Jessica, to zapraszam do zakładki z bohaterami! :D :D :D
Hm... Coś miałam jeszcze powiedzieć??? Aha! Standardowo proszę Was o wskazanie błędów, jeśli jakieś wyłapaliście. Zawsze czytam rozdział przed opublikowaniem, ale moje biedne oczy nie są w stanie wyłapać takich rzeczy ( niestety ). Co z tego, że noszę okulary? One mi wcale w tym nie pomagają... :/ Do tego polubiłam pisać na telefonie ( mi jest wygodniej, ale później baw się w kopiuj i wklej xD ) i słownik jak zawsze robi swoje i... powstają czasami dziwne słowa -,-
Już pewnie od dzisiaj zacznę nadrabiać u Was zaległości! Byłabym na czas, ale chciałam w końcu napisać rozdział, więc na ten dzień i wczorajszy wieczór musiałam Was porzucić. Pisałam w nocy do baaardzo późna ( do 2 rano ), dzisiaj również pisałam, jak jechałam autobusem, w domu... Przez to udało mi się napisać aż ¾ rozdziału ( o ile nie więcej )! Jestem z siebie dumna! :D :D :D ( Jejku! Dlaczego ja wciąż daję te buźki?! xD )! :3
Dziękuję również za tyle nominacji, jakimi obsypaliście mnie w ostatnim czasie! To aż 7 w przez tak krótki czas! ♥♥♥
I MAM DO WAS OGROMNĄ PROŚBĘ!!! JEŚLI PRZECZYTALIŚCIE ROZDZIAŁ, TO BAAARDZO PROSZĘ WAS O SKOMENTOWANIE! CHOĆBY O NAPISANIE KILKU SŁÓW! DLA WAS TO TYLKO CHWILA, A DLA MNIE JESZCZE WIĘKSZA MOTYWACJA, KOLEJNY UŚMIECH NA TWARZY I WIELKA RADOŚĆ! :D
Pozdrawiam Was cieplutko kochanki! Ściskam, ślę buziaki! Trzymajcie się! ♥♥♥ :***

Maggie