Rozdział 19

      Odwzajemniłam uśmiech i spojrzałam w magnetyczne, bursztynowe oczy Nathana, które przyglądały mi się z uwagą, a jednocześnie z lekkim rozbawieniem. Nie rozumiałam, skąd to drugie się wzięło, ponieważ ta sytuacja na żaden sposób nie wydawała mi się być zabawna. Może spowodowało to to, że patrzyłam na niego z nieudawanym zaciekawieniem? Ale przecież to było normalne zjawisko, no bo kto nie chciałby poznać prawdy o swoim koledze, który jak się wydało, jest wampirem? W tym momencie bardzo mnie to interesowało, choć kiedyś nawet bym nie chciała słuchać opowieści Nathaniela, dotyczących jego tajemniczej przeszłości. Wampir zawsze wydawał mi się być innym. Nie chodziło mi o jego wygląd tylko o to, że nigdy nie przyjaźnił się z kimś tak bardzo, jak ja z Alex, czy Nicole. Nathan wszystkich trzymał na dystans i jeszcze się nie zdarzyło, by z kimś utrzymywał bliższe kontakty. Był w postaci takiego odludka, który ni trzymał się z ludźmi, ni nie. Czasami bardzo mnie to dziwiło, a za razem ciekawiło, ale nie odzywałam się do niego, ponieważ zawsze starałam się go unikać, jak mała myszka kocura. Nie pytałam się przyjaciół, czy coś o tym wiedzą, ponieważ bardzo prawdopodobne było, że pomyśleliby, iż się w nim zakochałam, co było wielkim błędem. Nigdy nie zaprzeczałam temu, że Nathan był przystojny i to bardzo, ale nie czułam, że mogłabym się w nim zakochać, a tym bardziej ze wzajemnością. Wydawało mi się to absurdalne i wciąż tak było.

      Nathaniel uśmiechnął się lekko, przez co wydawało mi się, że jest z czegoś zadowolony, ale wolałam nie dociekać, z jakiego to było powodu. Spojrzałam głęboko w jego oczy w tym samym momencie podpierając brodę na swych kolanach, a ręce owijając wokół zgiętych w kolanie nóg. Często robiłam tak, jak miałam słuchać czyiś opowieści, a wysłuchiwałam ich z ogromną chęcią, ponieważ uwielbiałam dowiadywać się o ludziach nowych rzeczy.

      — Wszystko zaczęło się od tego, jak zamieszkałem w Paryżu — zaczął opowiadać swoją opowieść, a ja na słowo ,,Paryż ’’ poczułam w sercu ukłucie zazdrości.

      Od najmniejszych lat ciągnęło mnie do tego miasta. Nie umiałam stwierdzić, dlaczego tak było. Niby jest to miasto takie jak każde inne, ale nazywane jest ,,Miastem zakochanych’’. Zawsze wydawało mi się, że to nie z tego powodu chciałam się tam znaleźć, ale kiedyś wyobrażałam sobie, że skoro tak go nazywają, to ja tam znajdę swoją prawdziwą miłość, co w obecnej chwili wydawało mi się ogromną głupotą. Takie coś to może być tylko w snach, bo wątpiłam, by akurat tam się zakochać. Na świecie jest sporo miejsc, gdzie ludzie się poznają, a później spędzają ze sobą resztę swego tak bardzo krótkiego życia, które szybko przemija z wiatrem. Możliwe też było, że do Paryża ciągnęła mnie tak bardzo znana wieża Eiffla, którą bardzo chciałam zobaczyć na żywo. Widzieć coś na obrazku, a w realu, to zupełnie co innego. Nawet przeżycia od sobie się różnią!

      — Moi starzy dostali tam bardzo dobrze płatną pracę, którą załatwił im wujek i byliśmy, a raczej ja byłem zmuszony tam się przeprowadzić.  Nie popierałem tego, bo wolałem zostać w Los Angeles, gdzie miałem wszystko i niczego mi nie brakowało. Jednak nie byłem jeszcze pełnoletni i przez to nie miałem nic do gadania — powiedział powoli wampir, a na ostatnie słowa skrzywił się na twarzy. — Po przeprowadzce matka wysłała mnie do prywatnej szkoły. Nie byłem z tego zadowolony, ale jak zwykle moje zdanie się nie liczyło. Tam poznałem swoich kumpli, ale najbardziej zakumulowałem się z Jamesem i Harrym. Chodziliśmy razem na imprezy, piwo, laski... Wiadomo, że jak jest się młodym, to chce się bawić — uśmiechnął się lekko na swoje wspomnienia i popatrzył na mnie w ukosa. — Pewnego dnia upiłem się i wsiadłem za kierownicę. Chłopaki widzieli, że jestem totalnie pijany, ale pozwolili mi prowadzić. Nawet nie wiem, kiedy omal nie wjechałem w autobus, jadący na przeciwko. Samochód wymknął mi się spod kontroli i wjechałem w drzewo. Chłopakom nic się nie stało, ale ja ucierpiałem. Wtedy też odkryłem prawdziwe oblicze kumpli... — Na te słowa Nathan uśmiechnął się kwaśno, a ja domyśliłam się, o co mu chodziło. — Jak zobaczyli, że jestem ranny, to chcieli uciec. James zwiał, ale Harry nie mógł się powstrzymać przed pragnieniem i mnie ugryzł — zaśmiał się, ale jego śmiech nie był taki jak zwykle. Był wymuszony, sztuczny. Nie jego.

      — A... Co działo się dalej? — zapytałam, kiedy to Nathan przez dłuższy czas się nie odzywał.

      — Dołączyłem do nich. Nie miałem innego wyjścia. — Wzruszył ramionami i popatrzył na mnie wzrokiem mówiącym: ,,Rozumiesz’’. — Opuściliśmy miasto. Chłopaki wszystko mi wytłumaczyli. Na początku było mi w to uwierzyć tak samo trudno, jak tobie. To oni we wszystko mnie wtajemniczyli i dzięki nim odnalazłem się w tym nowym świecie. Żyliśmy w spokoju jakiś rok, kiedy pewnego dnia zaatakowały nas wilkołaki. Harry nie przeżył tego starcia, a ja z Jamesem ledwo z tego wyszliśmy. Okazało się, że wkroczyliśmy na ich teren. James był nieźle wkurzony. Zaszyliśmy się w lesie niedaleko. Tam był nasz dom. Z czasem znudziło mi się życie, jakim było ciągle siedzenie w jednym miejscu, tylko czasami zmieniając miejsce pobytu i ciągłe polowanie w celu zdobycia krwi. Miałem dość tego monotonnego stylu życiu i zdecydowałem się zamieszkać wśród ludzi. James nie był za tym pomysłem, dlatego odszedłem od niego. Miałem nadzieję, że zmieni zdanie, ale nie. Od tamtego momentu co kilka lat zmieniłem miejsce swojego zamieszkania, by ludzie niczego się nie domyślali. W końcu wciąż byłem młody. Na początku było mi bardzo trudno zapanować nad pragnieniem i kilka razy zdarzyło się, że zabiłem człowieka przy innych i musiałem wtedy wybić resztę. — Wzdrygnęłam się, a on mówił o tym tak spokojnie. Jego mina była bardzo poważna. — Musiałem wtedy uciekać. Jednak z czasem było coraz lepiej i już bez żadnych obaw mogłem przebywać wśród ludzi... No. To masz moją historię w ogromnym skrócie.

      — Mhm... Pewnie trudno było Ci zostawić rodzinę... — szepnęłam smutno i popatrzyłam na niego ze współczuciem, które pojawiło się jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki.

      — Szczerze? — zapytał lekko rozbawiony, co nie pasowało mi do zaistniałej sytuacji, na co ja tylko pokiwałam lekko głową. — Nie — wyznał po krótkiej chwili, co mnie zamurowało.

      Popatrzyłam na chłopaka oniemiała. Bardzo trudno było mi uwierzyć w to, że było mu tak łatwo, kiedy ja teraz w głębi rozpaczałam, a moje serce z minuty na minutę rozpadało się na miliony malutkich kawałeczków, przypominających puzzle, których na chwilę obecną nie dawało się na powrót złożyć, a on mówił o tym tak spokojnie. Jaki człowiek nie cierpiałby po tym, jak się dowiedział, że nie będzie mógł spotykać się z najbliższymi? Czy on już zdążył pogodzić się z tą myślą? Ale... Ale jak? Było mi bardzo trudno uwierzyć w prawdziwość jego słów. Kilkakrotnie zamrugałam oczami, by po chwili ponownie wbić w niego wzrok przepełniony niedowierzaniem. Wampir natomiast uśmiechał się od ucha do ucha i wydawało mi się, że jest to dla niego na pewien sposób zabawne. To zaczęło utwierdzać mnie w faktu, że ja go w ogóle nie znam.

      — Nie? — mimowolnie z moich ust wydobyło się tak bardzo krótkie pytanie.

      — Nie — potwierdził i uśmiechnął się szeroko, pokazują rząd swych śnieżnobiałych zębów.

      — Dlaczego? — zadałam kolejne pytanie, które zaczęło mnie gnębić.

      — Stałem się wolny — powiedział wolno i wyraźnie. — Nie musiałem już słuchać narzekań staruszków, że to zabiłem źle, tamto, że będą musieli się wstydzić za moje wybryki... To się skończyło i mogłem robić, co mi się żywnie podobało. Żyłem według własnych praw.

      Powoli analizowałam słowa Nathana. Dotarło do mnie, że on chciał uwolnić się od tych wszystkich obowiązków i cieszył się, że musiał odejść. Ja nie potrafiłam się z tego cieszyć, ponieważ mimo wszystko kochałam moich rodziców. Co z tego, że czasami mnie denerwowali, a szczególnie mama swoim zachowaniem, a przede wszystkim troską o mnie? To się nie liczyło. Dla mnie brane pod uwagę były te wszystkie wspaniałe chwile, które spędzałam z nimi, śmiejąc się wesoło, oraz i te smutne, kiedy to staraliśmy się siebie pocieszyć. Mimo tych wszystkich krzywd, jakie kiedykolwiek doznałam, nie potrafiłam wyobrazić sobie życia bez nich. Chciałam być teraz blisko nich i rozmawiać. Zobaczyć ich szerokie uśmiechy i poczuć obejmujące mnie ojcowanie ramię, przy którym zawsze czułam się bezpieczna i ujrzeć łagodne, matczyne spojrzenie. To mi niestety zostało odebrane, przez co bardzo cierpiałam.

      — Nie było ci ich żal? — spytałam, otrząsając się z lekkiego szoku.

      — Hm... — zamyślił się. — Może...

      — Aha — wykrztusiłam. Spodziewałam się zupełnie innej odpowiedzi. Ja na jego miejscu płakałabym jak bóbr! Zresztą. I tak zbierało mi się na płacz.

      — Wiesz, że byłem na własnym pogrzebie? — zaśmiał się, na co ja wytrzeszczyłam oczy.

      Popatrzyłam na niego, dopiero po jakimś czasie zdając sobie sprawę, że otworzyłam szeroko buzię, przez co musiałam wyglądać jak psychicznie chora fanka Justina Biebera, którego właśnie zobaczyła i śliniła się na jego widok. Czym prędzej zacisnęłam szczęki i spojrzałam głęboko w bursztynowe oczy wampira, które przyglądały mi się z uwagą. Jego słowa podziałały na mnie jak kubeł zimnej wody, ponieważ zrozumiałam, że moi rodzice prędzej, czy później i tak zorganizują mój pogrzeb mimo, że wciąż będę żyła, ale oni niestety nie będą o tym wiedzieli. W swoim sercu poczułam dziwne ukłucie, którego bardzo rzadko doświadczałam. Zazwyczaj pojawiało się, kiedy czułam się podle. Kiedy nie mogłam zrobić w życiu tego, co bardzo chciałam, albo gdy nie mogłam kogoś zobaczyć. Pierwszy raz tak było w dniu zagięcia Theo. Za bardzo to na mnie nie oddziałało, ponieważ byłam jeszcze małą dziewczynką, ale jakimś dziwnym trafem doskonale rozumiałam, co działo się wokół mnie. Teraz wiedziałam, że było to spowodowane moją naturą, ale nie sądziłam, że jeszcze kiedyś tego doświadczę. Nie chciałam tracić kontaktu z rodzicami, ponieważ byli dla mnie najważniejsi. Tylko oni mi zostali. Nikt więcej. Teraz mieli zorganizować mi pogrzeb? Ale... Będą mnie szukać, prawda? Przecież oni się nie poddadzą! Tylko przecież nie zniosą kolejnej ,,śmierci’’ swojego dziecka. To nie mogło tak wyglądać...

      — Halo! — Nathan pomachał mi dłonią przed oczami.

      Spojrzałam na niego smutnym wzrokiem. Nagle przed moimi oczami pojawił się obraz mojego pogrzebu. Trumna w której leżałam, została spuszczona do głębokiego rowu. Przed tym całym zjawiskiem stali moi rodzice, rodzina, przyjaciele. Wszyscy byli ubrani w stroje żałobne, a od nich bił ogromny smutek i żal, który stawał się zaraźliwy. Przyglądali się wszystkiemu z załzawionymi oczami, poważnymi minami, a jedni w ogóle nie patrzyli. Moja mama była wtulona w tatę i szlochała najciszej, jak potrafiła, a tata stał jak słup soli i wydawało się, że jest jakimś posągiem, wykutym z marmuru. Przełknęłam z trudem ślinę i załzawionymi oczami spojrzałam głęboko w oczy Nathana, które obecnie wydawały się nie wykazywać żadnych emocji. Starałam się odgonić tą ponurą myśl, która co chwile pojawiała się na powrót i przelatywała, jak jakiś film. Czułam się, jakbym siedziała w jakieś sali kinowej i oglądała to w ciemnym pomieszczeniu bez świateł. Było to bardzo realne, a ja z sekundy na sekundę wykrzywiałam usta w grymasie bólu.

      Nathan gdy patrzył na mnie, wydawało mi się, że czuje się tak samo podle, jak ja. Jego twarz z wyrazu beznamiętnego momentalnie przerodziła się w smutną. Jego duże oczy teraz wyrażały współczucie, czego bardzo nie lubiłam. Nie znosiłam, jak ktoś się nade mną użalał, ale w tym momencie to mnie mało obchodziło. Nawet nie wiedziałam, kiedy Nathan objął mnie ramieniem i powili przytulił do siebie. Zszokował mnie ten gest, ponieważ Nathaniel jeszcze nigdy nie okazywał uczuć. Bynajmniej na pokaz. Był skryty w sobie, co zawsze mnie w nim intrygowało, ale nigdy nie chciałam się do tego przez sobą przyznać. Przygryzłam ze zdenerwowania dolną wargę, ale ostrożnie wtuliłam się w jego zimne ciało. Było mi smutno i potrzebowałam się wypłakać w czyjeś ramię. Nie obchodziło mnie, że robiłam to teraz z chłopakiem, którego nienawidziłam z całego serca, ale teraz z tym uczuciem mogłam się kłócić, ponieważ zniknęło. Poczułam, jak moje policzki zaczynają płonąć, ale starałam się nie zwracać na to uwagi. Zamknęłam oczy, a moje serce waliło jak oszalałe. Czułam się z tym bardzo głupio, ponieważ Nathan pewnie to słyszał. W końcu był wampirem. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech, by się uspokoić, ponieważ łzy cisnęły mi się do oczu.

      — Będzie dobrze — powiedział łagodnie chłopak i zaczął pocierać swoją zimną dłonią moje ramię. Otworzyłam powili oczy i kątem oka zauważyłam, że uśmiecha się do mnie blado.

      — Nie wiem... — Odsunęłam się od niego i wlepiłam swój smutny wzrok.

      — Pomogę ci — uśmiechnął się szczerze, a ja nie potrafiłam nie odpowiedzieć mu tym samym.

      Zrobiło mi się ciepło na sercu. Nigdy bym nie pomyślała, że kiedyś usłyszę z jego ust tak bardzo miłe słowa. Zawsze darzyłam Nathana nienawiścią, nie chcąc nawet poznać, jaki jest naprawdę. Codziennie patrzyłam na niego jak na pewnego siebie chłopaka, który nie ma sobie równych, wywyższa się — co było tylko moim chorym przekonaniem — i jest opryskliwy oraz najważniejszy. Nigdy nie starałam się go poznać, co źle wpłynęło na nasze relacje. Od pierwszego dnia w szkole nie nabrałam do niego sympatii i nie starałam się nawet tego zmienić. Może gdybym od samego początku starała się z nim zaprzyjaźnić, to byłoby mi teraz lepiej? Niewykluczone, ale to i tak nie zmieniało faktu, że nie chciałam do końca ufać Nathanielowi. Doskonale wiedziałam, że został mi tylko on, ponieważ z nikim innym nie miałam prawa utrzymywać jakichkolwiek kontaktów, ale i tak się bałam. Nie wiedziałam, czy mogę mu ufać. Tak naprawdę to nie znałam go za dobrze. Jak każdy inny. Ale... Ale tylko on wiedział, kim tak naprawdę jestem i to teraz z nim musiałam się trzymać. Zwykli ludzie nie wiedzieli, że na świecie istnieją takie istoty, jakimi jestem ja i Nathan. Zrozumiałam, że muszę się trzymać blisko wampira, ponieważ sama nie dam sobie rady w tym nowym świecie, który wciąż jest dla mnie nierealny mimo, że w nim żyje. Życie jest naprawdę dziwne. Kryje w sobie tyle tajemnic, których nie da się odkryć. Czasami potrzeba na to wielu lat, a i tak wszystkiego nie odkryjemy. Tak. Życie bez tajemnic naprawdę byłoby dziwne. Bez żadnych emocji i niespodzianek. Tak to bynajmniej można dostać przypływu adrenaliny.

      —Dlaczego tak jest? — zapytałam przez ściśnięte gardło i zaczęłam się bawić swoimi palcami u rąk.

      — Życie — powiedział Nathan. Podniosłam na niego wzrok i przyjrzałam uważnie. — Nigdy nie wiesz, co ci się przydarzy, ale czasami masz nad tym kontrolę. To ty wiesz, jakie będzie twoje życie, bo to zależy tylko od ciebie. Możesz sprawić, że będzie ponure i pozbawione jakiegokolwiek sensu, ale i barwne. Możesz być szczęśliwa u boku faceta , takiego jak ja — uśmiechnął się szeroko na te słowa i zaczął kiwać się na boki, jakby o tym śnił, a ja uniosłam jedną brew — i marzyć, by te chwile trwały wiecznie.  Jako taka mądrala powinnaś chyba o tym wiedzieć — wyszczerzył zęby w uśmiechu, a ja nie wiem czemu, ale zrobiłam minę obrażonego dziecka. — Co z tego, że żyjesz teraz w innym świecie? To nie znaczy, że nie ma być fajne. Życie istot takich jak my nie jest nudne. Jeszcze się o tym przekonasz. Fakt, że czasami jest niebezpiecznie, jak natknie się na takie wilkołaki... — przerwał, by sprawdzić wyraz mojej twarzy, ale dostrzegł, że za bardzo nie wiem, o co chodzi. Kurczę. Jaka ja ułomna! — Te wilki, co nas zaatakowały. Są jeszcze czarownice, ale je to rzadko się spotyka. Zazwyczaj mają swoje miejsce głęboko w lesie, by żaden człowiek nie mógł ich znaleźć, nikt o zdrowych zmysłach nie zapuszcza się głęboko w las i nawet dobrze.

      — A... Wybacz, że ci przeszkodzę, ale mam takie pytanie... — powiedziałam zachrypniętym głosem, na co Nathaniel popatrzył na mnie z zaciekawieniem. — Dlaczego te wilkołaki nas zaatakowały?

      Dziwiło mnie to od samego początku. Uważałam, że te stworzenia musiały mieć jakiś powód, by to zrobić. No bo od tak, to nie miało najmniejszego sensu. Wątpiłam, że zrobili to dla przyjemności, bo przecież większa część nich nie przeżyła tego starcia. Nie mogłam zrozumieć, czym się kierowali? Przed swoimi oczami jak jakiś film, pojawiły mi się te ich koszmarne ślepia, których się obawiałam. Bałam się, że będą mnie nawiedzać w dzień, jak i w śnie. Te oczy wpatrywały się we mnie z nienawiścią, co powodowało dreszcze na moich plecach i gęsią skórkę na bladej skórze. Zamrugałam kilkakrotnie oczami, by pozbyć się tego widoku, ale to nie pomogło. Widziałam to jeszcze wyraźniej, na co serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Bałam się, że jeszcze kiedyś te wilkołaki nas zaatakują. Zagryzłam dolną wargę, ponieważ często tak zrobiłam, jak zaczynałam się denerwować. Zgięłam nogi w kolanach i owinęłam sobie je rękami, by następnie oprzeć na nich brodę. Westchnęłam cicho i zaczęłam czekać na odpowiedź Nathaniela.

      — Jest to na pewien sposób zabawne — zaśmiał się dźwięcznie. — Nasza nienawiść jest od samego początku. Od początku naszego istnienia. Nie mam pojęcia, skąd to się wzięło? Odkąd żyję, nie spotkałem się z przypadkiem, by nasze rasy się ze sobą dobrze dogadywały, a co dopiero przyjaźniły...

      — No to może trzeba to zmienić? — zapytałam bez zastanowienia.

      — Żartujesz! — Nathan wybuchł niekontrolowanymi śmiechem, a ja spuściłam wzrok. — Andrea, w jakim ty świecie żyjesz?

      — Yyy... Dziwnym? — bąknęłam i podrapałam się z tyłu głowy.

      — Zapomniałem — uśmiechnął się wampir i usiadł obok mnie. — Jeszcze nie we wszystko zostałaś wtajemniczona.

      — To tego jest jeszcze więcej? — jęknęłam i popatrzyłam na niego z niedowierzaniem.

      — Tak, ale same ciekawe rzeczy — powiedział, po czym posłał mi uroczy uśmiech. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że w jego policzkach pojawiły się dołeczki...

      Nathan jak zobaczył, że mu się przyglądam, uśmiechnął się jeszcze szerzej. Poczułam, że spłonęłam ogromnym rumieńcem. Zamrugałam kilkakrotnie, po czym chrząknęłam i odwróciłam wzrok. Poczułam się bardzo dziwnie, ale postarałam się zapomnieć o tej sytuacji. Kątek oka zauważyłam, że chłopak wciąż się szczerzy. Przewróciłam oczami, ale i tak uśmiechnęłam się z rozbawieniem. Pokręciłam lekko głową i spojrzałam na niego z ukosa, po czym uśmiechnęłam się słodko.

      — Kiedyś oglądałam film, gdzie ludzie podczas pełni zamieniali się wilkołaki. To jest prawda? — zapytałam z zaciekawieniem.

      — Prawda — uśmiechnął się lekko.

      — A... A jak można rozpoznać go, jak jest w ludzkiej postaci? — zadałam kolejne pytanie. Wolałam wiedzieć, by na przyszłość być ostrożna.

      — Przede wszystkim zapach — powiedział jak nauczyciel, który właśnie tłumaczył uczniom trygonometrię. — Przypomina swąd zmokłego psa.

      — Ja ostatnim razem nic nie czułam — powiedziałam ze zdziwieniem.

      — Jeszcze do końca nie byłaś tym, kim jesteś — wyjaśnił i uśmiechnął się z wyższością.

      — Och — zrobiłam zaskoczoną minę i zmarszczyłam czoło. — A inaczej?

      — Jest już trudniej. Są szybcy i silni, ale przy ludziach tego nie pokazują. Tak jak my się kryjemy.

      — Mhm — zastanowiłam się. — A jak to jest z czarownicami?

      — Poznasz je po ubiorze — uśmiechnął się rozbawiony. — Ubierają się w stare łachmany, maja szpiczasty kapelusz, jak w bajkach... Do tego są jeszcze stare i brzydkie. Na twarzy mają pełno brodawek, duży nos, mają siwe, potargane włosy, długie jak szpony paznokcie...

      — Mówisz tak, jakbyś miał się z jedną ożenić — zauważyłam, ponieważ Nathan z każdym słowem się krzywił na twarzy.

      — Chciałabyś — powiedział z sarkazmem.

      — No — uśmiechnęłam się wrednie, na co ten odpowiedział mi tym samym. — A mają te różdżki? — postanowiłam powrócić do tematu.

      — Jasne! Do tego czyhają na ciebie w lesie, by zamienić w obślizgłą ropuchę z brodawkami albo złapać i ugotować na obiad w swoim kociołku — powiedział jednym tchem i popatrzył na mnie z politowaniem.

      — Tak...? — zapytałam niepewnie.

      — Nie — powiedział beznamiętnie, a przez jego wzrok poczułam się, jak mała dziewczynka.

      — Skąd miałam wedrzeć? — fuknęłam i zrobiłam obrażoną minę.

      — Nie wiem — wampir wzruszył ramionami. — Tak naprawę to latają na miotle, przewidują przyszłość z fusów i swojej dziwnej kuli, rzucają wymyślone przez sobie czary, a do tego sporządzają mikstury, które mogą nawet zabić — powiedział to tak spokojnie, że mnie zaczęło to przerażać.

      — A jak to jest z wampirami? — zmieniłam temat i zgarnęłam z twarzy grzywkę.

      — Ciekawiej — Nathaniel uśmiechnął się szeroko. — Jak zapewne zauważyłaś, jesteśmy zabójczo piękni, mądrzy, silni — pokazał swoje bicepsy, na co ja uniosłam jedną brew, pozostawiając beznamiętny wyraz twarzy. — Mamy doskonały wzrok, słuch, węch...

      — Aha... — Wszystko, co usłyszałam, chowałam w najgłębszych zakamarkach swojego mózgu. Zmrużyłam oczy i wsłuchałam się w słowa wampira, by niczego nie pominąć. — A jakieś umiejętności?

      — Mamy — powiedział poważnie, a jednocześnie z szerokim uśmiechem, który nie schodził z jego twarzy. — Jeśli chodzi o nasze umiejętności, to jesteśmy podzieleni na dwie grupy. Jedni mają te, co posiada cała reszta bez wyjątków, a pozostali jeszcze dodatkowe, ale takich dużo nie jest. Mianowicie jak się domyśliłaś, potrafimy czytać w myślach. Nie polega to jednak na tym, że możemy od samego początku do końca przejrzeć czyjąś historię. Nie. My słyszymy tylko to, co w danym momencie się pomyśli — wytłumaczył, a ja wytrzeszczyłam oczy i popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. Nie chciało do mnie dotrzeć, że Nathaniel mógłby słyszeć wszystko, co pomyślałam! Żyć bez żadnych tajemnic? Przecież ja nie będę miała życia osobistego! — Nauczysz się kryć swoje myśli — powiedział łagodnie, widząc mój wyraz twarzy, który zapewne był komiczny. — Do tego posiadamy umiejętność telekinezy. — Jak na zawołanie kamień, który leżał na ziemi, zawisł w powietrzu, by po chwili przylecieć i znaleźć się w dłoni wampira. Rozchyliłam lekko usta, bo wyglądało to tak, jakby jakiś duch mu to podał. — Za pomocą umysłu potrafimy latać. Nie próbowałem jeszcze tego, a mówią, że jest to nieprzyjemne doświadczenie. Robi się to za pomocą umysłu, ale jest to bardzo trudne i wymaga kilku, a nawet kilkunastu lat ćwiczeń. Przeprowadzamy też coś takiego, co nazywa się projekcją astralną. Polega ona na tym, że nawet na odległość możemy okupować czyjeś ciało, ale przeprowadzają to tylko najsilniejsze wampiry, ale pocieszające jest to, że każdy z nas może się teleportować na różne odległości.

      — To wszytko? — zapytałam, nie kryjąc zszokowana, które pojawiło się na mojej twarzy.

      — Nie. Pozostała jeszcze jedna umiejętność — Nathan uśmiechnął się tajemniczo, a ja nie wiedząc czemu, wstrzymałam oddech. — Posiadany moc hipnozy.

      — Och — wymknęło mi się i szybko zakryłam dłonią usta. Jak je po chwili odkryłam, dodałam z lekkim przerażeniem — To znaczy, że mogę zrobić wszystko, co będziesz chciał?

      — Tak — Nathaniel zaśmiał się głośno, a mnie przeszyły ciarki. — Ale nie masz się czego obawiać — dopowiedział i uśmiechnął się ciepło.

      — No mam nadzieję — powiedziałam lekko trzęsącym się głosem.

      — Spokojna głowa — zaśmiał się. Znowu. — Jak już wspomniałem, są jeszcze wampiry, które mają dodatkowe umiejętności. To takie dary. Każdy ma inny i żaden się nie powtarza. Zdarza się, że niektóre są do siebie podobne, ale tak naprawdę mają w sobie coś innego. Mianowicie mają inną odmianę. Tak to chyba można powiedzieć. Jest to bardzo rzadkie, posiadać wyjątkową umiejętność, a takich wampirów jest mało.

      — A ty do nich należysz? — zapytałam z ciekawością. Tak. Dzisiejsza rozmowa Nathana ze mną wyglądała tak, że ja zadawałam mu dręczące mnie pytania, a on na nie odpowiadał.

      — Aha — powiedział wesoło, a ja jeszcze bardziej się zaciekawiłam. — Potrafię zapanować nad pogodą.

      — To byłeś ty?! — zerwałam się na równe nogi, przypominając sobie sytuację, kiedy to niespodziewanie pojawiała się ulewa i te nagłe zmiany pogody. Popatrzyłam na niego z lekkim szokiem, wymalowanym na moje twarzy.

      — Spokojnie — zaśmiał się wampir. Powoli powróciłam do poprzedniej pozycji, choć wciąż było mi trudno w to uwierzyć. Jak we wszystko zresztą. — Czy to takie dziwne?

      Spuściłam wzrok. Wcale nie powinno być to dla mnie nowością, a było. Teraz dowiadywałam się o rzeczach, jakich nie mogłam sobie wcześniej sobie wyobrazić. Czułam się jak w jakieś bajce, gdzie pojawiały się rzeczy z innego świata. Ale przecież moje życie i tak było jakąś bajką, a może i nawet komedią? Czasami zastanawiałam się, czy w pobliżu nie ma jakieś ukrytej kamery, która to wszystko nagrywa i czy czasem zaraz zza krzaków nie wyskoczy jakiś facet, który powie, że to wszystko to jedna wielka ściema, a ja głupia dałam się nabrać. Z każdą chwilą zaczynałam w to wątpić, ponieważ to wszystko wyglądało tak bardzo realnie. Nie byłam w stanie dostrzec żadnej rzeczy, która wskazywałaby na to, że Nathan może kłamać. Przez ostatnie wydarzenia zaczęłam wierzyć we wszystko, choć zdawałam sobie sprawię, że nie powinno tak być. Nie powinnam była tak we wszystko uwierzyć, jak jakieś małe dziecko, które właśnie naoglądało się bajek i uwierzyło, że tak rzeczywiście jest. Teraz uważnie słuchałam każdego wypowiedzianego przez Nathaniela słowa, bo doskonale zdawałam sobie sprawę, że bez niego nie dam sobie rady. Teraz musiałam trzymać się niego.

      — No... Nie — bąknęłam, po czym zadałam kolejne pytanie, które zaczęło mi się cisnąć na usta: — W jaki sposób można zabić wampiry? — zapytałam z zaciekawieniem. — Czosnek działa?

      — Nie — zaprzeczył i popatrzył na mnie wzrokiem: ,,Czy ty się dobrze czujesz?’’. Poczułam się głupio i spuściłam wzrok. — Może nas zabić wilkołak ze wzajemnością, albo wystarczy zaatakować nas rzeczą ze srebra, ale to co najwyżej narobi nam ran, bo człowiek nie ma z nami nawet najmniejszych szans. Wilkołaki są do nas podobni, bo ich też srebro rani.

      — Są jeszcze inne sposoby? — zapytałam szeptem i spojrzałam niewidzącym wzrokiem na chłopaka.

      — Owszem — potwierdził i skinął głową. — Wystarczy wbić w nasze serce drewniany kołek, podpalić, ściąć głowę — zaczął płynnie wymieniać, a ja poczułam, że robi mi się słabo. Zaczęłam żałować, że o to zapytałam. Tak naprawdę to brzydziłam się przemocy. — Zabija też nas słońce...

      — Och! — powiedziałam tonem, jakbym odkryła Amerykę. — To dlatego nigdy nie wychodziłeś w słoneczne dni — stwierdziłam i uśmiechnęłam się, ponieważ w końcu odkryłam prawdę.

      — Tak. Wystarczy wyjść na słońce i już. Może spalanie nie dzieje się od razu. Dopiero po kilku sekundkach. Tak od pięciu do dziesięciu, ale to nie zmienia faktu, że jest nieprzyjemne.

      — Mhm — zastanowiłam się na pewien moment. Zgarnęłam z twarzy włosy i spojrzałam z zaciekawieniem na Nathana. — U mnie jest tak samo?

      — Nie rozumiem. — Zrobił minę, jakby właśnie miał zjeść coś bardzo niedobrego i podrapał się po głowie.

      — Czy ja też mam takie umiejętności i... No. To wszystko — wyjaśniłam z uśmiechem.

      — Nie do końca — odpowiedział mi tym samym, a na jego słowa uśmiech zniknął mi z twarzy. — Jesteś w połowie wampirem, a to dużo zmienia. Oczywiście jeśli chodzi o te wszystkie cechy, a mianowicie słuch, siła i tak dalej, to je posiadasz, co zapewne zauważyłaś, ale są słabsze. Jesteś ode mnie wolniejsza, choć tobie to raczej wydaje się inaczej. Nie posiadasz tych wszystkich rzeczy, ale za to masz, a raczej powinnaś posiadać umiejętność telekinezy, umieć się teleportować, a przede wszystkim hipnotyzować. Powiem Ci, że przy tym ostatnim to dhampiry nie mają sobie równych.

      — Yyy... To jakiś żart? — zapytałam z nadzieją w głosie.

      — Nie — zaprzeczył gestem dłoni.

      — Super — powiedziałam przez zaciśnięte zęby. — Będę pierwszym dhampirem, który to skopie.

      Moich uszu doszedł głośny śmiech Nathana. Popatrzyłam na niego kątem oka i przez to zdałam sobie sprawę, że zacisnęłam dłonie w pięści. Byłam już przyzwyczajona do tego, że się ze mnie śmiał, ale i tak sprawiło mi smutek. W swoim sercu poczułam znajome ukłucie, które w ostatnich dniach dosyć często dawało o sobie znać. Zagryzłam dolną wargę i splotłam ze sobą palce u rąk, by po chwili je od siebie oderwać i ponownie złączyć. Zrobiło mi się przykro, ale nie chciałam dać o sobie tego znać. Z zaskoczeniem, które wcale nie powinno się pojawić stwierdziłam, że ostatnio coraz częściej jest mnie urazić, a robi mi się smutno z byle powodu. Już tyle razy obiecałam sobie, że będę silna, że już nie będę tą małą dziewczynką, która denerwowała się i płakała z byle powodu. Chciałam w końcu to zmienić i wyjść z tej skorupiki, ale zorientowałam się, że nie będzie łatwo. Westchnęłam ciężko i zacisnęłam mocno szczęki, by tylko nie wybuchnąć płaczem, bo łzy cisnęły mi się do oczu, by w końcu ujrzeć światło dzienne. Wzięłam łapczywie głęboki wdech w nadziei, że to mi pomoże.

      — No już — powiedział Nathan, zgarniając z mojej twarzy włosy, którą tak bardzo chciałam ukryć. Zaprotestowałam gestami dłoni, nie odzywając się. — Tylko nie mów, że się obraziłaś — westchnął ciężko i popatrzył na mnie z politowaniem. — Ej! Mała!

      — Tylko nie mała — syknęłam przez zaciśnięte zęby, na co wampir wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

      — To przestań się dąsać — poprosił i zrobił przy tym tak słodką minę, że kąciki moich ust mimowolnie się uniosły. — Śmieje się — zaśmiał się, patrząc na mnie rozbawiony.

      Szturchnęłam go w ramię, na co roześmiał się jeszcze głośniej. Nie sądziłam, że mi odda, ale mogłam się tego po nim spodziewać. Popatrzyłam na jego roześmianą twarz z ukosa i podniosłam jedną brew. Nathan zrobił to samo, do tego robiąc ten sam wyraz twarzy, co ja. Otworzyłam buzię, by coś powiedzieć, kiedy on zrobił dokładnie to samo. Zacisnęłam szczęki, a moje usta wykrzywiły się w prostą linkę. Gdy Nathaniel zrobił to samo, to trzepnęłam go lekko w głowę, na co roześmiał się dźwięcznie, a jego śmiech tak jak przedtem przypominał dzwoneczki. Z trudem powstrzymywałam się, by mu nie zawtórować. Odwróciłam głowę, by przestać na niego patrzeć i odgonić chęć zaśmiania się, ale w tym samym momencie poczułam, jak nie kto inny, jak Nathan mnie łaskocze. Mimowolnie zaczęłam się śmiać, a było mi trudno się powstrzymać. Jak tylko próbowałam się uwolnić od tej ,,brutalnej’’ czynności, to wampir łaskotał mnie jeszcze bardziej. Jako człowiek od zawsze miałam łaskotki, ale nie sądziłam, że jako dhampir również będę je miała.

      — Nathan...! Ha... Haha... Przestań! Haha! — zaczęłam go błagać, ale on ani myślał przestać. — Haha! Ej! Ha... Haha! Przestań...! Nathan! Hahaha!

      — Nie będziesz się już dąsać? — szepnął mi w ucho, a ja poczułam na swojej skórze jego zimny oddech.

      — Zobaczy się... Haha!

      Wampir zaczął mnie łaskotać jeszcze bardziej, natomiast ja zaczęłam się wyginać w różnych pozycjach. Zawsze tak robiłam, jak ktoś zaczynał mnie łaskotać. Jak byłam jeszcze mała, to tata właśnie mnie gilgotał i przez przypadek oberwał ode mnie pięścią w twarz, ponieważ podczas takiej ,,zabawy’’ w ogóle się nie kontroluje. Wtedy zrobiłam mu siniaka w postaci pamiątki koło oka i przez dobre bite dni z nim chodził, a ja czułam się okropnie głupi mimo, iż zapewniał mnie, że nic się nie stało. Ja i tak wciąż miałam poczucie winy, bo w końcu nieźle mu przywaliłam i było mi z tym źle. Teraz starałam się, by nie było taj sytuacji z Nathanem, choć ciekawiło mnie, czy w ogóle by coś poczuł?

      — Nathan! — wydarłam się na całe gardło, bo już nie mogłam tego znieść.

      — Tak? — zapytał, udając, że nie wie, o co mi chodzi. W jego bursztynowych oczach dopatrzyłam się tańczących iskierek rozbawienia.

      — Haha! Przestań! — zaprzeczyłam, starając się już po raz kolejny wyrwać z jego uścisku, ale to wyszło na marne, ponieważ przycisnął mnie do sobie jeszcze mocniej.

      — Pod jednym warunkiem — pokazał rząd swych białych, jak padający z nieba śnieg zębów.

      — Jaki?! — krzyknęłam, robiąc się na twarzy czerwona, jak burak. Niekontrolowanie zaczęłam go bić pięściami po klacie.

      — Przestań się dąsać — powiedział, uśmiechając się słodko.

      — A jak nie, to co? — zapytałam z zaciekawieniem, a on na chwilę przestał mnie łaskotać. Odetchnęłam z ogromną ulgą i dopiero ze zdziwieniem zdałam sobie sprawę, że moje serce wali jak oszalałe. Chwilami miałam wrażenie, że wyskoczy mi z piersi!

      — Bo to! — powiedział roześmianym tonem i znowu zaczął mnie łaskotać.

      — Haha! Nathan! Dość! Przestań! — warknęłam, bo już nie było mi do śmiechu. — Proszę!

      Po raz pierwszy w życiu prosiłam o coś Nathana i czułam się z tym dziwne. Nie ważne, że mnie łaskotał i ja go wręcz błagałam — gdybym mogła, to robiłabym to na kolanach, ale w obecnej sytuacji niestety tak się nie dało — by przestał, ale to nie miało żadnego znaczenia. To był mój pierwszy raz w życiu, kiedy o coś go poprosiłam i co z tego, że o taki banał? Kiedyś było to dla mnie nie do pomyślenia, ale obecna sytuacja tego wymagała, ponieważ jak długo się śmiałam, to zaczynał mnie boleć brzuch i tak też było teraz. Nie miałam innego wyjścia i musiałam powiedzieć ,,proszę’’, ponieważ nie wiedziałam, ile jeszcze wytrzymam, bo na pewno nie długo. Byłam jednak w stu procentach pewna, że Nathan nie miał zamiaru gilgotać mnie cały dzień, bo prędzej, czy później i tak to by mu się znudziło.

      — Możesz powtórzyć? — powiedział wampir, jednocześnie pokazując na ucho, że nie dosłyszał.

      — Przestań! — wydarłam się na całe gardło. Denerwowało mnie, że byłam wobec niego taka bezbronna. Jak ta myszka przed kotem...

      — Nie, nie. Powtórz to, co powiedziałaś później — uśmiechnął się wrednie.

      — Proszę! — syknęłam i popatrzyłam na niego groźnie, powstrzymując kolejny wybuch śmiechu, cisnący mi się na usta.

      — A wcześniej było tak ładnie — jęknął i zrobił smutną minę, by zaraz uśmiechnąć się i na powrót zacząć mnie łaskotać, gdy ja nie miałam już do niego sił.

      — Proszę! — powiedziałam najbardziej obrzydliwie słodko, jak tylko potrafiłam. — Błagam, przestań! Ja już nie mogę! Nathan!

      Próbowałam go złapać za ręce, by powstrzymać kolejną porcję łaskotek, ale jak już miałam uchwycić jego dłoń, on w szybkości światła zabierał ją. Jęknęłam. Rzeczywiście był szybszy. Nathaniel w końcu przestał mnie łaskotać i odetchnęłam z ogromną ulgą. Nabrałam do płuc powietrza, po czym ze światem je wypościłam. Dopiero po chwili tego ,,odpoczynku’’ zdałam sobie sprawę, że moja głowa znajduje się na kolanach wampira, a on pochyla się nade mną z szerokim uśmiechem, przepełnionym radością, a w jego policzkach znowu pojawiły się te dołeczki. Nie wiedziałam dlaczego, ale spłonęłam rumieńcem i na chwilę wstrzymałam oddech. Jak już doszłam do sobie — a musiała minąć chwila — usiadłam po turecku i spojrzałam z wyrzutem na Nathana. Zmrużyłam oczy i powiedziałam tonem, jakbym żaliła się rodzicom, że ktoś coś mi zrobił:

      — Już myślałam, że nie przestaniesz.

      Złapałam się za brzuch, który już od jakiegoś czasu zaczął mnie boleć i posłałam chłopakowi spojrzenie mówiące: ,,I co narobiłeś?’’.

      — Tak? — Przybrał zdziwiony wyraz twarzy, po czym znowu się uśmiechał. Miałam wrażenie, że ten uśmiech nie znikał z jego twarzy, a mi tylko wydawało się, że jest inaczej. — A ja świetnie się bawiłem.

      — Cieszę się — powiedziałam z sarkazmem.

      — Śmiech to zdrowie — stwierdził i podrapał się po głowie.

      — Może i tak, ale bez przesady! — zauważyłam.

      — Oj tam. Dramatyzujesz. Jak zawsze — westchnął i przewrócił oczami.

      — Dzięki — posłałam mu mordercze spojrzenie. — Dlaczego to zrobiłeś?

      — Byś przestała się dąsać — odparł, przyglądając mi się uważnie.

      — A co to ma do rzeczy, czy się dąsam, czy nie? — zapytałam, nie kryjąc zdziwienia.

      — Nie lubię tego — skrzywił się na twarzy.

      — Od kiedy to? — spytałam, niedowierzając.

      — Od zawsze — wzruszył ramionami.

      — Eee... — zaczęłam, ale na chwilę przerwałam. — Nie wiem, czy zauważyłeś, ale to ty zawsze powodowałeś, że byłam na ciebie zła.

      — Fakt, ale co poradzę? Taka moja natura — powiedział beznamiętnie.

      — Zauważyłam — powiedziałam z sarkazmem, na co wampir westchnął.

      Zapadła pomiędzy nami cisza, jak makiem zasiał. Tylko w oddali było słuchać ćwierkanie ptaków, a że byłam dhampirem, słyszałam to jeszcze wyraźniej, a moich uszu dochodził nawet najcichszy dźwięk. Zamknęłam oczy i z największą uwagą wsłuchiwałam się w śpiew ptaków, które przeskakiwały z gałązki na gałązkę, szum liści, spowodowanym wiejącym lekko wiatrem, rzeczką, która płynęła nieopodal... To wszystko tworzyło ze sobą przepiękną melodię przyjemną dla uszu, a harmonia panującą dookoła, budziła wszystko do życia ze zdwojoną siłą. Nie mogłam się powstrzymać, by nie uśmiechać się chociaż lekko. To pomagało mi zapomnieć o tym wszystkim, co zostało mi odebrane. Przyjaciele, a przede wszystkim najdroższa rodzina. Już nie mogłam się z nimi spotkać, zobaczyć ich uśmiechów, usłyszeć ich głosów, przemawiających do mnie, zobaczyć ich całych... To okropne.

      Otworzyłam oczy i spojrzałam smutnym wzrokiem przed sobie. W skalistą ścianę, mieniącą się w promieniach słońca. Z trudem powstrzymywałam łzy, które za wszelką cenę chciały wydostać się z więzienia, jakim były moje oczy, a powieki dodatkowym murem. Jedną nogę pozostawiłam prostą, natomiast drugą zgięłam w kolanie i oparłam na niej brodę. Zacisnęłam szczęki i starałam się odgonić myśli, od bliskich dla mnie osób.

      — Będzie dobrze — powiedział Nathan pocieszająco, na co odpowiedziałam mu lekkim uśmiechem.

      — No mam taką nadzieję — bąknęłam.

      Schowałam ręce do kieszeni spodenek i poczułam, że w jednej coś mam. Zmarszczyłam czoło i wyciągnęłam kartkę, na jakiej są zazwyczaj zdjęcia. Mogłam się tego spodziewać, bo papier okazał się być fotografią. Zrobiłam zdziwioną minę, po czym rozłożyłam zdjęcie i ujrzałam, że to to samo, co znalazłam w domu, jak byłam u swoich rodziców. Wytrzeszczyłam oczy, ponieważ nie miałam zielonego pojęcia, jak ono znalazło się w mojej kieszeni. Miałam podejrzenia, że mogłam je schować, jak byłam pijana, ale nie wiedziałam, czy to było trafne, ponieważ kompletnie nic nie pamiętałam. Miałam taką pustkę w głowie.

      — Co tam masz? — zapytał z nieukrywanym zaciekawieniem Nathan, ale nie słysząc żadnej mojej odpowiedzi, spojrzał mi przez ramię.

      Zaczęłam się przyglądać osobom, przedstawionym na fotografii, a w szczególności jednej. Mojemu biologicznemu ojcu. Jego blada twarz na pewien sposób była przerażająca, ale i bardzo ładna, a jego szare oczy, które były takie same, jak moje, również mi się przyglądały. Jego uśmiechem był wesoły, ale za to twarz nie wyrażała radości. Była taka tajemnicza i bardzo trudno było mi ją odgadnąć. Do tego te jego rysy twarzy, które były niemal takie same, jak moje. Wzdrygnęłam się, a na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka.

      Nie pasowała mi jednak jedna rzecz. Wcześniej nie zwróciłam na to nawet najmniejszej uwagi, bo byłam w szoku i liczył się tylko mój ojciec i mama w ciąży, ale teraz zdałam sobie sprawę, że było to bez sensu. Mama powiedziała mi, że to nie było jej zdjęcie, a ojciec zniknął bez śladu od razu, jak się dowiedział, że zaszła w ciążę. Na tym zdjęciu mama miała już brzuszek i właśnie to mi nie pasowało. To kiedy było robione to zdjęcie, skoro ciąża była widoczna, a tata zniknął od razu, jak dowiedział się prawdy? Wrócił? Nie... To byłoby bez sensu. O co w tym chodzi?

      — Nathan? — zapytałam, nie patrząc na niego. — Jak się rodzą dhampiry?

      — Normalnie. Jak ludzie, tylko kobieta musi zajść w ciążę z wampirem — wyjaśnił powoli i kątem oka zauważyłam, że spojrzał na mnie zdziwiony. — A co?

      — Czy jest się wtedy dhampirem od urodzenia? — zadałam kolejne pytanie, lekceważąc jego.

      — No tak...

      — A u mnie tak nie było — zauważyłam za zdziwieniem.

      — Owszem.

      — Dlaczego? — z moich ust popłynęło następne pytanie.

      — Nie mam bladego pojęcia — powiedział zmartwiony.

      — Och! — wymknęło mi się i zmarszczyłam czoło. Nie miałam bladego pojęcia, o co w tym wszystkim chodziło?

      — Ja też nie wiem, dlaczego tak jest — odpowiedział na pytanie, które zadałam sobie w myślach. — A to twój ojciec? — zapytał, wskazując na mężczyznę na zdjęciu.

      — Tak — szepnęłam smutno, po czym patrząc na tatę na fotografii, powiedziałam ze sarkazmem: — To wszystko twoja wina... Tatusiu.

      Właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że to przez niego znalazłam się w tym nowym świecie. Gdyby był człowiekiem, ja bym nie była tym, kim jestem obecnie. Tylko jemu to zawdzięczałam.

Witam! :3 Na początku kochani bardzo przepraszam Was za to spóźnienie! Mam nadzieję, że mi to wybaczycie! Ja wiem, że obiecałam rozdział w weekend, ale jednak są nie wyrobiłam. Jeszcze raz Was przepraszam i mam nadzieję, że mi wybaczycie, a ja postaram się poprawić ;)
Notka się Wam podobała? Już sporo było wspomniane o wampirach, wilkołakach, czarownicach, dhampirach... I jak?  Spodobało się Wam? Jestem ciekawa Waszych opinii na ten temat! :D A co myślicie o historii Nathana? Ja uważam, że jest do kitu :/
Hehe. Pomiędzy Nathanem, a Andreą doszło do nawet zabawnej sytuacji. Co o niej sądzicie? Pewnie niektórzy na pewno o niej wspomną w swoich komentarzach, a w szczególności dziewczyny, które mają duszę romantyczki tak, jak ja :D
A co myślicie o tym zdjęciu? Macie jakieś podejrzenia z tym związane? xD
Yyy... Chyba to tyle, bo jakoś za bardzo nie wiem, co mam pisać na temat rozdziału... Pozostaje mi tylko czekanie na Wasze opinie :P
Pewne zauważyliście już, że zmieniłam nazwie bloga na ,,Bo los pragnie, byś spełnił swoją Własną Legendę’’. Hehe. Bardzo spodobał mi się ten cytat. Jego autorem jest Paulo Coelho i jakoś te słowa dają mi wiele do myślenia. Wam też? :D W sumie to w poprzednim poście ,,Informacja 01#’’, napisaliście, że Wam również podoba się ten cytat i dlatego też postanowiłam dać go na nazwę bloga (:
Wszystkim, którzy piszą testy gimnazjalne, życzę powodzenia! By wyszły Wam jak najlepiej! Dajecie, a ja trzymam za Was kciuki! ^.^ Mnie to czeka dopiero w przyszłym roku, a na razie mam te trzy dni wolnego! :3
To ja już nie mam nic do gadania. Mam nadzieję, że żadna literówka się nie znalazła. Pisałam na telefonie, więc wiecie, jak to jest. Ja już tego nie wyłapuję >.< Jak coś znajdziecie, to piszcie! A rozdziały będę nadrabiała u Was w wolnej chwili (: Pozdrawiam cieplutko i ślę buziaki! ♡ :***
PRZYPOMINAM O ZAKŁADCE ,,INFORMOWANI’’. JEŚLI CHCECIE BYĆ INFORMOWANI O NN, TO NAPISZCIE TAM! :D

madziula0909