Rozdział 9

      Obudziły mnie ciepłe promienie słońca padające na moją twarz. Było to bardzo miłe uczucie. Otworzyłam oczy i od razu tego pożałowałam, bo promienie słoneczne mnie oślepiły. Oczy mi załzawiły, co nie było fajnym uczuciem. Chciałam podnieść dłoń, żeby je otrzeć, ale zorientowałam się, że nie mam na to siły. Zastanawiałam się właśnie, dlaczego? Rozglądnęłam się dookoła i z uśmiechem stwierdziłam, że wichura przeszła. Wiatr przestał wiać, wiatr przestał wiać... Zaczęłam chichotać jak nie zrównoważona psychicznie wariatka. Dokonałam niemożliwego. Do oczu napłynęły mi łzy szczęścia. Zamknęłam powieki i zaczęłam się bezgłośnie śmiać do nieba. Musiało to wyglądać bardzo dziwnie, ale byłam taka szczęśliwa, że mnie to w ogóle nie obchodziło.

      Tą miłą chwilę przerwał warkot silnika. Niechętnie otworzyłam oczy i zobaczyłam, że tatowy samochód wyjeżdża na ulicę. Tata musiał jechać do pracy. Z ulicy był dobry widok na mój balkon, dlatego niezdarnie skuliłam i przytuliłam się do ściany, żeby nikt mnie nie zobaczył. Zauważyłam, że cała podłoga jest we krwi. Tak samo było z moim ubraniem. Wcześniej nie zwracałam na to uwagi, ale teraz... Przełknęłam ślinę. Moja twarz musiała wyglądać równie okropnie. Przygryzłam dolną wargę i poczułam dziwny smak... To ta zaschnięta krew. Jest ohydna! Zemdliło mnie. Zakryłam dłonią usta, bo zbierało mi się na wymioty. Dlaczego to tak na mnie działa?! Dlaczego musiałam przygryźć tą wargę?! Zamknęłam mocno oczy. Minęła chwila i mi przeszło...

      Otworzyłam oczy. Z ust zabrałam dłoń i łapczywie nabrałam powietrza. Teraz było mi tego potrzeba. Oddychałam ciężko przez jakiś czas. W końcu wstałam, a raczej próbowałam wstać, bo chciałam dostać się do swojego pokoju, ale nie miałam na to siły. Byłam wykończona. Nie uśmiechało mi się siedzenie tutaj cały dzień. Szczególnie, że dookoła znajdowała się krew. Gdzie bym nie spojrzała, tam ona była. Coś okropnego... Musiałam jakoś dostać się do swojego pokoju! Zaczęłam gorączkowo myśleć, jak mogłabym to zrobić. Przecież nie jestem w stanie ustać na nogach... Siedziałam i myślałam, aż w końcu  do głowy wpadł mi pomysł, który postanowiłam wcielić w życie. Przecież mogę dojść do pomieszczenia na czworaka. Jak te małe dzieci, które jeszcze raczkują.

      Otworzyłam drzwi i już po chwili czołgałam się po ziemi. Nie było można tego nazwać raczkowaniem, bo to tego nie przypominało. Cóż... Bynajmniej mogłam przemieścić się do swojego "królestwa". Czołgałam się po podłodze. Chciałam doczołgać się do upragnionego celu, którym jest łóżko, ale utrudniał mi w tym dywan. Czy mnie zawsze muszą spotykać jakieś trudności? Chyba tak. Jeśli mam to po swoim nieznanym mi jak dotąd tatusiu, to się załamię jeszcze bardziej. Po długiej chwili znalazłam się przy miękkim łóżku. Z trudem na nie weszłam. Byłam wycieńczona! Nie przeszkadzało mi to, że mam całe ubranie we krwi. Liczyło się to, że byłam już na miejscu.  Położyłam głowę na poduszkę i nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

 ***

      Tak jak przedtem obudziło mnie słońce. Nie miałam zasłoniętych żaluzji i przez to było za jasno. Otworzyłam zaspane oczy, po czym je przetarłam rękoma. Miałam już dużo więcej sił, niż przedtem. Uśmiechnęłam się szeroko z tego powodu. Przeciągnęłam się leniwie. Musiałam rozprostować kości. Za długo leżałam. Sięgnęłam po komórkę, która leżała obok mnie. Była godzina jedenasta trzydzieści. O nie! Za półtorej godziny miała przyjechać po mnie Alex, a ja muszę jeszcze porozmawiać z mamą i posprzątać na balkonie! Jak rodzice zobaczą, co się stało, to zejdą przeze mnie na zawał! Postawiłam telefon na szafce nocnej, a sama wyskoczyłam z łóżka jak oparzona. Od razu tego pożałowałam. Zatoczyłam się jak pijana i gdybym nie złapała się szafki nocnej, to boję się pomyśleć, jak to wszystko mogłoby się skończyć. Odetchnęłam z ulgą, kiedy nie runęłam na podłogę i z ulgą stwierdziłam, że nic mi się nie stało. Przez to wszystko ręce mi się trzęsły. Zanim doszłam do siebie, musiała minąć długa chwila.

      W pewnym momencie usłyszałam jadący samochód. Podeszłam wolno do okna. Nie miałam zamiaru się spieszyć, bo bałam się, że znowu się zatoczę. Oparłam ręce o parapet i mrużąc oczy spojrzałam przez okno na drogę. Przed oczami śmignął mi samochód, w którym jechała mama. Pewnie na zakupy. Skrzywiłam się na jej widok. Nie chciałam na nią patrzeć. Wiem, że nie powinnam zachowywać się tak w stosunku, co do matki, ale nie potrafiłam inaczej. Nie po tym, co zrobiła. Odwróciłam się tyłem do okna. Skoro mama pojechała, to ja w spokoju mogę sobie posprzątać na tym balkonie. Nie będę musiała się kryć. Teraz będzie o wiele łatwej. Nie trzeba będzie się tłumaczyć, co robię.

      Podeszłam do krzesła, które stało przy biurku. Sięgnęłam po torebkę i wyciągnęłam kosmetyczkę, a z niej lusterko. Lękliwie spojrzałam na swoje odbicie. Bałam się, co mogę tam zobaczyć. Wystraszyłam się, kiedy ujrzałam swoje odbicie. Wyglądałam koszmarnie. Jak z jakiegoś horroru! Na mojej twarzy widoczne były ślady zaschniętej krwi, która pozostawiła po sobie ślady ciągnące się od nosa, po brodę i aż po samą szyję. Wiedziałam, że dalej ciecz spływała na moje ubranie. Nie musiałam się o tym przekonywać, bo widziałam to, jak pierwszy raz dzisiaj rano się obudziłam. Z przerażeniem zabrałam lusterko z pola widzenia. Z wyglądu przypominałam nowonarodzonego wampira, który właśnie wrócił z polowania. Nie raz widziałam w filmach, jak niedoświadczone krwiopijcy wracały z niego. Wyglądałam tak jak one i przez to wzdrygnęłam się na ten widok. Szczerze to nie mam zielonego pojęcia, dlaczego akurat z tym mi się to skojarzyło.

      Po traumatycznym widoku postanowiłam, że czas posprzątać na balkonie. Poszłam do łazienki i tam wzięłam wiadro do sprzątania i napuściłam do niego wodę. Następnie z kosza na brudne ciuchy wzięłam bluzkę, którą dostałam od ciotki Margaret. Nie płakałabym gdy się nie doprała. Szczerze, to bardzo bym się z tego cieszyła. Z rzeczami poszłam na balkon i zabrałam się za sprzątanie. Szorowałam grunt z zaschniętej krwi, ale sama woda nic nie mogła zdziałać. Musiałam wrócić do łazienki po silne detergenty. Gdy już je wzięłam to z powrotem poszłam na balkon i powróciłam do swojej roboty. Zapach, który czułam przy czyszczeniu był nie do wytrzymania. Nie w jednym momencie zbierało mi się na wymioty z powodu zapachu i tego widoku. Czułam się tak, jakbym była seryjnym zabójcą, który właśnie kryje dowody zbrodni. Robiło mi się słabo na takie stwierdzenie. Chciałam skończyć robotę, zanim wróci mama, dlatego się spieszyłam. Już po około pół godziny skończyłam z wyczekującym efektem. Wstałam z klęczek i poszłam do łazienki. Tam wylałam wodę zmieszaną z krwią do toalety. Spuściłam wodę i porządnie wyczyściłam sedes, po czym wiaderko.  Chciałam do tego wżyć bluzkę, która służyła mi jako ścierka, ale uznałam, że się nie dopierze. Ba! Nie było na to nawet najmniejszych szans! Musiałam się jej tylko jakoś pozbyć... Wyrzucić jej nie mogłam, bo gdyby rodzice ją znaleźli, to zaczęłyby się pytania, których nie mogłabym uniknąć. Jaki człowiek nie dociekałby, gdyby znalazł bluzkę całą we krwi? Jeszcze by mnie zaczęli podejrzewać o jakieś zabójstwo! Przygryzłam dolną wargę, ale po chwili zaczęłam wypluwać ślinę do zlewu, bo zapomniałam, że się jeszcze nie umyłam. Przeszły mnie ciarki.

      Ściągnęłam brudną piżamę i rzuciłam ją na podłogę wyłożoną niebieskimi kafelkami. Weszłam pod prysznic i odkręciłam kurek. Ciepła woda spłynęła na moje ciało. Sięgnęłam po swój żel pod prysznic o zapachu truskawkowym i porządnie się nim namydliłam. Trudno było domyć tą krew, ale przecież nie mogłam do umycia się użyć detergentów. Musiałam poradzić sobie samym żelem. Cóż... Jakoś się udało. Zakręciłam kurek i woda przestała lecieć. Sięgnęłam po biały ręcznik i się szczelnie w niego owinęłam. Taka poszłam do swojego pokoju i w szafie zaczęłam szukać jakiś ciuchów. Wybór padł na krótkie dżinsowe spodenki i miętową koszulkę. Wzięłam bieliznę i z ciuchami poszłam do łazienki. Tam się ubrałam. Wzięłam do rąk zakrwawianą bluzkę od ciotki Margaret (mimo, że bluzka była czerwona, to i tak było na niej widać plamy rubinowej cieczy), oraz piżamę i poszłam z ubraniami na balkon. Miałam zamiar zrobić rzecz, która była trochę ryzykowna, ale nie miałam innego wyjścia.

      Zatrzymałam się na miejscu i wzięłam głęboki wdech. Wyciągnęłam przed siebie ręce i zamknęłam oczy. Skupiłam się na tym, co chciałam, żeby się stało. Wiem, że nie powinnam była eksperymentować z ogniem, ale prędzej, czy później i tak musiałabym to zrobić. Poczułam, jak miłe ciepło oplata moje dłonie. Nie bolało mnie. Wręcz przeciwnie. Było to przyjemne uczucie. Chyba mi się udało. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że ubrania się zapaliły. Spodziewałam się takiego widoku, ale i tak on mnie wystraszył. Przez to ogień zrobił się większy. Serce zaczęło mi szybkiej i mocniej bić. Nie chciałam, żeby ogień wymknął mi się spod kontroli. Starałam się uspokoić. Pomagała mi w tym myśl, że ogień, który ja wytwarzam nie robi mi krzywdy. Co najwyżej komuś, ale nie mi. Ogień momentalne zmalał. Uśmiechnęłam się szeroko. Patrzyłam, jak ciuchy, które trzymałam w dłoniach powoli się spalają. Najpierw robiły się czarne, przez co po chwili w tych miejscach pojawiały się dziury, aż w końcu pozostawał sam popiół. Misja została ukończona! Tak to chyba można było nazwać. Pozostałości po ubraniach wyrzuciłam na podwórko. W trawie nie było tak bardzo tego widać i to wielki plus. Wróciłam do pokoju i ze zmartwieniem stwierdziłam, że na pierzynie znajduje się krew. No nie... Ściągnęłam pościel z niej. Na szczęście tylko ona była brudna. Wyszłam z nią na balkon i zrobiłam to samo, co z ciuchami, które już spaliłam. Na szczęście nie stwarzało mi to żadnych problemów. Zdziwiłam się, ale nie chciałam wiedzieć, dlaczego tak jest. Cieszyłam się, że wszystko jest ok.

      Usłyszałam jadący samochód. To mama wróciła. W końcu! Muszę z nią porozmawiać. Wyszłam z balkonu. Nawet nie raczyłam zamykać drzwi. Przebiegłam przez pokój, po drodze biorąc nieszczęsne zdjęcie, które zaraz schowałam do kieszeni i niczym torpeda przebyłam schody. Po drodze o mało, co nie zaliczyłam gleby, bo potknęłam się o buty, które nie wiadomo jakim cudem znalazły się przed schodami. Stanęłam przed drzwiami i otworzyłam je w tym samym momencie, kiedy chciała to zrobić mama. Kobieta była przerażona moim widokiem. Widocznie zauważyła brak zdjęcia.

    -Musimy porozmawiać- powiedziałam tonem nieznoszącym sprzeciwu.

      Mama przełknęła głośno ślinę, po czym potaknęła głową. Wzięłam od niej jedną torbę z zakupami, bo ona ledwo, co to wszystko trzymała w rękach. Poszłyśmy razem do kuchni i tam postawiłyśmy zakupy na stół. Oparłam się o jego blat i popatrzyłam wyczekująco na matkę. Ta skruszona spuściła głowę. Byłam pewna, że zastanawiała się właśnie, czy ma zostać, czy uciec. Domyślałam się, że chciała wcielić z życie opcję drugą, ponieważ niepewnie zerkała w stronę wyjścia. Nawet gdyby uciekła, to i tak rozmowa by jej nie ominęła. Prędzej, czy później i tak musiałabym rozpocząć tą rozmowę. Ja jestem pamiętliwa szczególnie, jeśli chodzi o takie rzeczy.

      Patrzyłam na kobietę, która nie miała zamiaru się odzywać. Czekałam cierpliwie, bo wiedziałam, że w końcu coś powie. Spuściłam wzrok na swoje dłonie i zaczęłam się nimi bawić. Musiałam jakoś zabić czas. W pewnym momencie moją uwagę przykuła bransoletka, którą dostałam wczoraj od rodziców. W pierwszej chwili chciałam ją zerwać, ale po pierwsze było mi jej żal, a po drugie była również od taty. Podniosłam wzrok na mamę. Ta wciąż patrzyła w podłogę. Zaczynałam się niecierpliwić. Przecież ja muszę dowiedzieć się, dlaczego ona to zrobiła?! Dlaczego mi tego nie powiedziała?! Co z tego, że mogła się bać! Przecież mogło to coś zmienić...

      Wyciągnęłam z kieszeni zdjęcie i pokazałam je mamie. Kobieta niechętnie na nie spojrzała. Jej oczy się zaszkliły.

      -To jest zdjęcie, jak widzisz...- zaczęłam powoli. Głos mi drżał.- Jesteś na nim ty z jakimś facetem. Możesz mi to wyjaśnić?

      Mama zaczęła głośno płakać. Zakryła twarz dłońmi. Wiedziałam, że żałuje i okropnie się z tym wszystkim czuje, ale mi też jest źle i to bardzo. Czuję się o stokroć gorzej od niej. W końcu to ja jestem osobą, którą ona zraniła. Patrząc na nią zrobiło mi się jej żal, ale to uczucie szybko zstąpiła złość, bo przypomniało mi się, dlaczego teraz szlocha.

      -To jest twoja odpowiedź?- zapytałam głosem przepełnionym bólem.

      Mama odpowiedziała mi jeszcze głośniejszym płaczem. Postanowiłam poczekać, aż się trochę uspokoi, choć doskonale wiedziałam, że szybko do tego nie dojdzie. Obserwowałam, jak próbuje coś powiedzieć, ale nie może. Łzy jej na to nie pozwalały. Patrzyła na mnie swoimi wielkimi oczami, które zawsze były przepełnione troską i radością, a tym razem bólem i wstydem. Jej twarz wyrażała lęk. Musiała bardzo się bać, że musi powiedzieć prawdę. Nie mogłam znieść tego widoku, dlatego odwróciłam wzrok. Do oczu cisnęły mi się łzy.

      -Mamo... Ten facet... Ja... Ja jestem do niego podobna. Czy on... Jest moim ojcem?- wychrypiałam. Musiałam odkaszlnąć, bo w gardle poczułam wielką gulę.

      -Tak- powiedziała przez łzy.- Uwierz mi tylko, że ja nie chciałam! On mnie uwiódł, a ja się dałam! Ja naprawę żałuję, uwierz...

      Spodziewałam się takiej odpowiedzi. Ba! To było pewne, że tak powie. Mimo to jej słowa podziałały na mnie jak sztylet, który wbił mi się w samo serce. Po raz kolejny moje biedne serduszko rozpadło się na milion malutkich kawałeczków nie do sklejenia. Jakiej ja w ogóle spodziewałam się po sobie reakcji? Przecież sama chciałam usłyszeć to z jej ust. Sama chciałam! Nikt na mnie tego nie wymuszał...

      Po moich policzkach zaczęły ciec łzy wielkości grochu. Nie umiałam już dłużej ich powstrzymać. Prędzej, czy później i tak wydostałyby się na zewnątrz.

      -Możesz mi powiedzieć, dlaczego to zrobiłaś?- spytałam. Nie byłam pewna, czy w ogóle mnie zrozumiała, bo mój głos był strasznie niewyraźny.

      -Z twoim tatą... Nie układało nam się...- zaczęła powoli.

      -I to był powód?!- wybuchłam. Nie mogłam się powstrzymać.

      -Ciągle się mijaliśmy- kontynuowała nie zważając na moje zachowanie. Pewnie uznała je za normalne w takiej sytuacji.- Jak on szedł do pracy, to ja wracałam do domu, a jak ja szłam do pracy, to on wracał. Tak było w kółko. Nie dziw się, że oddalaliśmy się od siebie-mówiła, bacznie mnie obserwując. Na chwilę przestała mówić, by otrzeć łzy, spływające jej po policzkach. Już po chwili kontynuowała.- Pewnego dnia poznałam Michaela. Twojego prawdziwego ojca... Był taki... Przystojny. Bardzo. Jeszcze nigdy nie widziałam takiego mężczyzny... Wytwarzał wokół siebie aurę, której nie było można się oprzeć... Na początku była to zwykła znajomość. Dopiero później przerodziło się to w coś więcej. Zakochałam się w nim- przestała na chwilę mówić, by zaśmiać się gorzko.- Jak się okazało, on odwzajemniał moje uczucia. Nie wiedziałam jeszcze wtedy, że są to tylko puste słowa, które nic nie znaczą, że tak naprawdę nic do mnie nie czuje...

      Twarz mamy momentalnie posmutniała. W jej oczach zobaczyłam tyle cierpienia, a zarazem wstydu i nienawiści. Ścisnęło mi się żołądku. Już sama nie wiedziałam,co mam o tym wszystkim sądzić.

      -Pewnego dnia umówiliśmy się i wtedy...

      -Przespałaś się z nim!- krzyknęłam. Tak bardzo chciałam, żeby zaprzeczyła. Widziałam, że nie stanie się tak, jak chciałam.

      -Tak- potwierdziła i uśmiechnęła się smutno.- Wtedy zaszłam z nim w ciążę. Powiedziałam mu o tym, ale on tylko mnie wyśmiał. Następnego dnia nie było go w kraju. Wyjechał i mnie zostawił. Tchórz jeden. I pomyśleć, że nie widziałam świata poza nim.- Oczy mamy ponownie napełniły się łzami, które po chwili ujrzały światło dzienne.- Nie miałam innego wyjścia i powiedziałam Johnowi, że to z nim jestem w ciąży. Bardzo się ucieszył. Zaczęłam wierzyć, że wszystko wróci do normy. Tak też się stało, bo John był cały w skowronkach, kiedy urodziłaś mu się ty- uśmiechnęła się lekko na to wspomnienie.

      -Tak, ale nie widział, że to dziecko nie jest jego!-  krzyknęłam z żałością.

      Uśmiech z twarzy mamy znikł tak szybko, jak się pojawił. Teraz wykrzywiła usta w grymasie bólu. Nie zrobiło to mnie żadnego wrażenia. Nie chciałam jej znać.

      -Nie mów tak...- powiedziała cicho. Do jej oczu napływały łzy.

      -A jak mam mówić?! Mam kłamać?! Oszukiwać go tak, jak ty?! No proszę cię!- wykrzyczałam z niedowierzaniem.

      -Nie mów mu nic, proszę...

      -Czy ty siebie słyszysz?- spytałam powoli. Byłam pewna, że się przesłyszałam.

      Jak ona może tak mówić? Nie dość, że przez tyle lat oszukiwała mnie i tatę to jeszcze będzie mnie nakłaniać, żebym okłamywała ojca? Co za tupet! Ona nie wie, co mówi? Nie mogę w to uwierzyć! Przecież... Przecież na ślubie ludzie zawsze przysięgają sobie miłość, że nie opuszczą cię aż do śmierci, a przede wszystkim wszystkim, ślubują sobie wierność! Mama właśnie nie jest wierna, co do taty i najwidoczniej nie ma takiego zamiaru! Okłamała go i mnie! Jakim trzeba być człowiekiem? Z drugiej strony... Tata jest moim tatą. Co z tego, że nie biologicznym? Geny nie mają nic do tego! To tata mnie wychował, uczył mówić i stawiać pierwsze kroki. To chyba jest najważniejsze w byciu ojcem, prawda? Nie chciałabym mieć innego taty, a szczególnie nie chciałabym go zranić. Jest teraz taki szczęśliwy. Nie chcę tego niszczeć. Nie chcę, żeby cierpiał tak, jak ja teraz. Owszem. Źle będę się czuła z tym, że go okłamuję, ale co zrobić? Życie jest pełne kłamstw...

      -Dobrze...- powiedziałam cicho.- Nic mu nie powiem.

      Na twarzy mamy zagościł szeroki uśmiech. Podeszła,do mnie, by mnie przytulić, ale ja się odsunęłam. Nie chciałam. Nie po tym, co zrobiła. Nie chciałam jej widzieć na oczy. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie powinnam się tak zachowywać, ale inaczej nie mogę. Nie potrafię. Odwróciłam się na pięcie. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju, ale w pewnym momencie do głowy przyszło mi pewne pytanie...

      -Mamo... Skąd to zdjęcie wzięło się w naszych pamiątkach rodzinnych?- spytałam ze łzami w oczach.

      Kobieta popatrzyła na mnie tak jakoś dziwnie. Przez chwilę panowała między nami głucha cisza, która była zdecydowanie za głucha. Na twarzy mamy odbiło się uczucie wstydu, a w jej oczach doczytałam się zagubienia. One błądziły gdzieś, ale nie wiadomo gdzie. Zaniepokoiło mnie to. Czyżby ona sama tego nie wiedziała?

      -Ja... Ja nie wiem...- wyjąkała na potwierdzenie moich słów.

      Że co?! Ona nie wie jak to zdjęcie się tam znalazło?! Przecież to jest niemożliwe! Co ona w ogóle mówi?! Wciska mi jakiś tani kit, w który ja mam uwierzyć?! Nie...

      -Robisz mnie w konia- powiedziałam z niedowierzaniem.

      -Nie... Ja naprawdę nie wiem, jak to się tam znalazło- podniosła na mnie swoje niebieskie oczy.- Ja nie miałam takiego zdjęcia.

      Ja nie miałam takiego zdjęcia, ja nie miałam takiego zdjęcia... Te słowa ciągle odbijały mi się jak echo w głowie. Przecież to nie może być prawda. Ja się przesłyszałam. Ja coś źle zrozumiałam! Przecież to jest nierealne! Niemożliwe! To musi być jej zdjęcie! Może sobie po prostu nie przypomina? Tak... Chyba tak...

      -To nie jest moje zdjęcie- odezwała się ponownie, gdy zobaczyła wymalowany szok na mojej twarzy i otwartą buzię.

      "Ona mnie okłamuje", przemknęło mi przez myśl. Przecież to nie kleiło się w logiczną całość! Skoro to nie jej zdjęcie, to kogo?! Księcia z bajki?! Może taty, który o niczym nie ma zielonego pojęcia?! Może to on wynajął jakiegoś prywatnego detektywa, który jakimś cudem i nie wiadomo od kogo, zdobył zdjęcie i dał je tacie, a on załamany je podrzucił do pamiątek rodzinnych, bo chciał, żebym ja też je znalazła i odkryła prawdę?! Czy jej na mózg siadło? Co w nią wstąpiło?! Czy ona wie, co mówi?

      Patrzyłam na matkę, jak na jakąś idiotkę. W tym momencie za nią ją miałam. Nie dowierzałam temu, co usłyszałam. Obstawiałam wciąż przy swojej opcji, ale ta mina mamy... Przez nią zaczynałam mieć wątpliwości. Coraz bardziej jej wierzyłam. Te oczy, w których kryła się powaga i szczerość. Twarz, która nie pokazywała nawet cienia podstępu... Nie. Ten świat schodzi na psy.

      Szybkim krokiem poszłam do swojego pokoju, nie oglądając się za siebie. W połowie drogi już biegłam. Nie wiem, dlatego. Może tak bardzo spieszyło mi się do samotności? Żeby to wszystko sobie na spokojnie przemyśleć? Nie można było tego wykluczyć.

     Weszłam do swojego "królestwa" i ciężko opadłam na łózko. Zaczęłam cicho łkać. Nie mogłam się już powstrzymać. To, co usłyszałam, to było już za wiele. Trudno było mi to wszystko przyjąć do wiadomości. Dowiedzieć się, że twój tata nie jest twoim ojcem to najgorsza rzecz, jaka może spotkać dziecko. Może istnieją na świecie jeszcze gorsze rzeczy, ale ta jest właśnie jedną z nich. To coś okropnego. Do tego jeszcze to zdjęcie nie jest mamy... Czułam się podle z tym wszystkim. Byłam jak ta roślina, z której uszło całe życie. W moim sercu był żal, smutek i żałość. Tych uczuć jeszcze nigdy tak bardzo nie doznałam. Chyba, że gdy dowidziałam się, że Theo zaginął, ale to, to co innego. Teraz czułam nieopisany ból. Nie był to jednak ból fizyczny, ale psychiczny, który był nie do zniesienia. Odwróciłam się na plecy i wlepiłam wzrok w sufit. Łzy spływały mi po policzkach strumieniami. Ocierałam je wierzchem dłoni, ale dałam sobie z tym spokój, gdy uznałam, że nie ma to najmniejszego sensu. Już po chwili poduszka, na której miałam głowę, była cała mokra. Szczerze, to nie obchodziło mnie to. Byłam tak bardzo załamana...

      W pewnym momencie poczułam, że coś jest nie tak. Wokół mnie było wilgotno, co i tak było za łagodnym określeniem. Dotknęłam pierzyny, na której leżałam. Poczułam zimną wodę. Wyskoczyłam z łóżka jak oparzona. Ze mnie żywcem lała się bladoniebieska ciecz! Zerknęłam na lożę. Na nim również znajdowała się woda. Załkałam. Teraz wszystko działało na mnie tak, że chciało mi się płakać. Po prostu drażniło mnie to. "Dziewczyno! Ogarnij się! Nie jesteś jakimś dzieckiem, które na każdym kroku beczy!", skarciłam siebie w myślach. Czy naprawdę za każdym razem, nie ważne, czy będę szczęśliwa, czy smutna, mój dar będzie mi płatał takie figle? No proszę! Otarłam łzy. Uwzięłam z łóżka pierzynę i wyszłam z nią na balkon. Tam wylałam niej wodę na podwórko, a ją samą powiesiłam na poręczy. Świeciło słońce, więc szybko wyschnie. Wróciłam do pokoju i tam poszłam do szafy. Wyciągnęłam z niej rozkloszowaną lilaróż spódnicę, która sięgała mi do kolan,  białą koszulę bez rękawów, zapinaną na guziki i bieliznę. Ubrania rzuciłam na krzesło, a sama wzięłam niebieski ręcznik, który wczoraj zostawiłam w pokoju i po ściągnięciu mokrych ciuchów wytarłam się w niego. Następnie wzięłam suche ubrania i się w nie ubrałam, chowając koszulę w spódnice, a mokre powiesiłam na kaloryfer.

      W tym właśnie momencie usłyszałam zatrzymujący się samochód. Wciąż popłakując podeszłam do okna i zobaczyłam, że przyjechała Alex. No tak... Miałyśmy dzisiaj jechać na te zakupy. Wzięłam torbę, która leżała na fotelu. Rozejrzałam się po pokoju by sprawdzić, czy wszystko wzięłam. Nie miałam komórki. Szybko dostrzegłam ją na szafce nocnej. Wzięłam ją do ręki i schowałam do torby. Wyszłam z pokoju, zamykając za sobą drzwi i zeszłam po schodach na sam dół. Zdziwiłam się, bo dotarcie mi do celu zajęło mi nie lada moment. Podniosłam ze zdziwienia brwi. Przecież się ociągałam... Stanęłam przy drzwiach i otworzyłam je dokładnie wtedy, kiedy moja przyjaciółka chciała zadzwonić. Była zszokowana moim widokiem. Miałam wciąż czerwone oczy od płaczu? Kurczę...

      -Hej- przywitałam się siląc na wesoły ton głosu.

      -Cześć - powiedziała dziewczyna ostrożnie.

      Nic już więcej nie mówiąc przeszłam przez próg drzwi. Odwróciłam się i już miałam zamknąć wejście, kiedy natknęłam się na wzrok mamy, czego tak bardzo chciałam uniknąć. Jej niebieskie oczy wyrażały tyle bólu i cierpienia. Przygryzłam dolną wargę. Nie czułam się wcale lepiej od niej, ale patrząc na tą jej kruchą sylwetkę miałam ważenie, że widzę ją po raz ostatni. Nie wiem, dlaczego. Tak bardzo chciałam do niej podbiec i ją przytulić, jak to zawsze robiłam na pożegnanie, ale kończyny odmówiły mi posłuszeństwa. Byłam tylko w stanie stać i patrzeć na mamę smutnym wzrokiem. Do oczu zaczęły mi się cisnąć łzy. Już po chwili po policzku spłynęła mi wielka kropla, wielkości grochu. W końcu nie wytrzymałam i podeszłam do rodzicielki, po czym ją przytuliłam. Mama odwzajemniła uścisk, ale w zdwojonej siłą.

      -Kocham cię- powiedziała czule.

      -Ja ciebie też- odparłam zachrypniętym głosem.

      -Wybaczysz mi?

      Odsunęłam się od niej i popatrzyłam na nią. Jej zaszklone oczy były takie smutne, a za razem szczęśliwe. Doczytałam się w nich szczerości, ale mimo to nie potrafiłam. Nie umiałam zapomnieć. Nie tego...

      -Nie... Nie teraz. Muszę to sobie wszystko przemyśleć. Przepraszam- powiedziałam smutno i uśmiechem się niepewnie.

      -Rozumiem- odparła kobieta odwzajemniając gest.- Bynajmniej nie oddaliłaś się ode mnie.

      Potaknęłam głową. Tak. Nie oddaliłam się, ale to dlatego, że nie potrafiłam. Przecież osoba stojąca na przeciwko mnie jest moją matką. Zraniła mnie bardzo, ale powinno się wybaczać nawet najgorsze rzeczy.

      -Alex czeka...- powiedziałam patrząc za siebie.

      -Tak, tak. Idź- uśmiechnęła się ciepło.- W przyszły weekend nie przyjedziesz, prawda?

      -Nie...

      -Miłego pobytu w górach.

      -Dziękuję- powiedziałam z uśmiechem.

      -Uważaj na siebie- mówiła z troską w głosie.

      -Mamo... Nie mam pięciu lat- odparłam przewracając oczami.

      -Wiem, wiem, ale dla mnie zawsze będziesz małą dziewczynką.

      Po jej policzku spłynęła łza. Przewróciłam oczami i przytuliłam ją. Pożegnałam się i wyszłam z domu machając jej jeszcze na pożegnanie. Na dworze zastałam zniecierpliwioną przyjaciółkę. Cóż... Rozmowa z mamą się przeciągnęła i miała prawo być zdenerwowana. Popatrzyłam na nią przepraszająco i uśmiechnęłam się niewinnie.

      -Już jestem. Wiesz, jaka jest moja mama- próbowałam się wytłumaczyć.

      -Tak, tak. Wiem- powiedziała beznamiętnie.

      -To jedziemy?

      -Jasne!- Na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Wiedziałam, że od razu poprawi jej się humor.

      Z przyjaciółką przeszłam przez całe podwórko, po czym wsiadłyśmy do srebrnego mercedesa. Zapięłyśmy pasy i już po chwili byliśmy w drodze do największego centrum handlowego w Nowym Yorku. Z Alex w każdej wolnej chwili tam jeżdżę. Galeria znajduje się niedaleko internatu, w którym mieszkam. To jest jeden z plusów. Można tam kupić  dosłownie wszystko! Dlatego też tam najczęściej chodzę. Niektórzy mówią, że z Alex jesteśmy zakupoholiczkami, choć to tak naprawę nie jest prawda. Po prostu lubimy spędzać wolny czas na zakupach. W przypadku wybuchu wojny, to bez zakupów bym przeżyła. A co to dla mnie!

      Oparłam głowę o szybę i patrzyłam, co dzieje się za nią. Budynki jednorodzinne powoli znikały mi z oczu.  Zaczęły się pojawiać bloki, a już po chwili większe budynki. Stawał się już to prawdziwy Nowy York. Centrum. Ludzie jak zwykle byli zabiegani. Zawsze wydawało mi się, że to dlatego, że uciekają przed przyszłością i przeszłością, że wolą żyć teraźniejszością. Tak jak ja. Boję się... Obawiam się tego, że kiedyś coś się stanie i nie będzie już odwrotu. Nie wiem, co to mogłoby być i dlatego boję się jeszcze bardziej...

      -Tutaj nie wolno parkować, drobie panie- usłyszałam męski głos. Skądś go kojarzyłam...

      -Ale ja zawsze tutaj parkowałam i...- Alex umilkła, bo mężczyzna wskazał na znak pokazujący, zakaz parkowania. Dziewczyna westchnęła zrezygnowana. Co się będzie kłócić, skoro i tak nie wygra? Ma dowód przeciwko sobie.

      Widziałam jedynie dłoń faceta, dlatego musiałam odwrócić głowę bardziej w bok. Zobaczyłam policjanta, a na to wskazywał granatowy mundur i czapka policyjna. Czego mogłam się spodziewać, jak nie jego? Kto inny zwróciłyby nam uwagę? Facet miał na sobie okulary, ale mimo to dało się zobaczyć poważy wyraz twarzy. Gdy ujrzał mnie, od razu uśmiechnął się szeroko, co mnie zdziwiło.

      -Andie!- powiedział wesoło.

      Zamarłam, a serce zaczęło mi szybko bić. Skąd on mnie znał?! Przecież nigdy nie byłam karana za łamanie prawa, ani nic z tych rzeczy! W szczególności nie zadawałam się z policjantami! O co chodzi? Patrzyłam na faceta szeroko otwartymi oczami. Moja towarzyszka też zerkała to na niego, to na mnie. Policjant w pewnym momencie zaśmiał się głośno i ściągnął okulary. Mojej przyjaciółce zaparło dech w piersiach, ale ja nie zwróciłam na to uwagi, bo moim oczom ukazała się znajoma twarz.

      -Wujek!- powiedziałam lekko zawstydzona i zrobiłam się czerwona jak burak.- Nie poznałam cię.

      -Cóż... Zdarza się- zaśmiał się wesoło. -Dawno cię nie widziałem. Wyrosłaś.

      -Tak...- bąknęłam.

      Racja. Z wujkiem widuję się bardzo rzadko. Co z tego, że mieszka niedaleko internatu, w którym ja mieszkam, jak on prawie całe dnie spędza w pracy? Nie dziwię mu się, że nie ma go wcale w domu i woli spędzać czas na komendzie. Tam bynajmniej nie jest samotny. Gdybym ja mieszkała sama w domu, to zanudziłabym się na śmierć. Owszem, nie jestem tak bardzo towarzyska, jak Alex, ale nie jestem też typem samotnika.

      -Jak u rodziców?- spytał z zaciekawieniem.

      -Wszystko dobrze- powiedziałam. Nie chciałam się rozgadywać szczególnie, że nie byłam w nastroju do tego. Jak tylko przypominała mi się rozmowa z mamą, to czułam bolesne ukłucie w sercu.

      -Muszę kiedyś do was wpaść i oderwać się od pracy.

      -Nie mogę się doczekać- powiedziałam radośnie.

      Jak byłam mała, to z wujkiem spędzałam prawie każdą wolną chwilę. Bardzo lubiłam się z nim bawić. Często chodziliśmy na plac zabaw, kiedy mama miała depresję, a tata był w pracy. To najlepszy wujek, jakiego można sobie wyobrazić. Szczerze, to on nauczył mnie jak się bronić, kiedy ktoś mnie napadnie. No, ale w końcu jest policjantem i boi się, że coś może mi się stać...

      -Dobra. Zmykajcie, bo będę musiał wlepić wam mandat- powiedział i uśmiechnął się, na co Alex ponownie zaparło dech w piersiach.

      Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że dziwnie się zachowuje. Wujek poszedł, a moja przyjaciółka zaparkowała w innym miejscu. Chciałam zapytać się jej o to jej zachowanie, ale ona mnie wyprzedziła.

      -Jaki on jest przystojny!- pisnęła tak głośno, że w uszach mi zadzwoniło.

      -Czy masz na myśli...- chciałam się upewnić, czy chodzi jej o tą samą osobę, co mi.

      -Tak!

      Zdębiałam, choć tak naprawdę, to spodziewałam się takiej odpowiedzi. Owszem. Mój wujek jest bardzo przystojny, ale... Jest za stary dla mojej przyjaciółki! Ach! Ten bzik Alex na punkcie przystojnych osób płci męskiej.

      -Alex... Nie chcę cię martwić, ale mój wujek jest dla ciebie za stary- powiedziałam wolno i dobitnie. Chciałam, żeby to sobie uzmysłowiła.

      -Tak? A ile ma lat?- spytała z zaciekawieniem.

      -Trzydzieści osiem...

      -Żartujesz!- krzyknęła nie wierząc mi.- Robisz mnie w konia! Prawda? Powiedz, że kłamiesz!

      -Niestety nie- odparłam udając współczucie.

      -Hmm... A jak ma na imię?

      -Sam.

      -A ma żonę? Szkoda, żeby się zmarnował- nie dawała spokoju z pytaniami.

     Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Czy ona... Czy ona zamierza starować do mojego wujka?! O nie! Nie chcę mieć jej w rodzinie! Oczywiście kocham ją jak siostrę, ale gdyby znalazła się w moje rodzinie... Stałaby się moją ciotką! Zaraz... Co ja gadam? Przecież ona jest z Theo! Poza tym, mój wujek nie jest taki, żeby się dać uwieść jakiejś pustej nastolatce! Tak w ogóle, to jego serce już dawno zostało skradzione przez moją ciocię, która już niestety nie żyje. Potrącił ją jakiś pijany nastolatek i ciocia zmarła na miejscu. Wujek z rozpaczy wsadził chłopaka do więzienia, ale to i tak nic nie dało. Był kompletnie załamany i dlatego spędzał dużo czasu w pracy, tak jak teraz. Wciąż nie może się z tym pogodzić. Tragedia wydarzyła się czternaście lat temu. Trudno jest uwierzyć, że wujek do tej pory nikogo sobie nie znalazł. Przecież gdy umarła ciocia, miał zaledwie dwadzieścia cztery lata. No, ale trudno jest się pogodzić ze stratą osoby, którą kochało i wciąż kocha się nad życie. Wujek opowiadał mi o tym wszystkim kilka lat temu. Współczuję mu z całego serca, ale wiem, jak się czuje. Ja straciłam Theo, ale mój brat może gdzieś jeszcze jest na tym świecie?

      -Nie. Nie ma żony, ale ty już chodzisz z Theo, nie zapominaj!- przypomniałam jej.

      -Wiem... Tylko nic mu nie mów!- zaczęła błagać. Musiało jej bardzo zależeć na chłopaku.

      -Spokojnie. Nic mu nie powiem. Rozmowy nie było- uśmiechnęłam się ciepło.

      -Dziękuję- odwzajemniła gest.- Mam jeszcze tylko jedno pytanie dotyczące twojego wujka...

      Zaczęłam się bać. Co ona chciała jeszcze wiedzieć?! Mimo to, potaknęłam głową.

      -Czy twój wujek używa kremów odmładzających?

      Wybuchłam głośnym śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać. Alex widząc mój wybuch nic nie mówiła, tylko patrzyła na mnie wyczekująco.

      -Skąd takie pytanie?- teraz to ja spytałam. Nie chciałam na nie odpowiadać, dopóki nie dowiem się, dlaczego je zadała.

      -No... Twój wujek jest teraz taki młody i pomyślałam sobie, że skoro teraz taki jest, a stosuje jakiś kremów odmładzających, to mogłabym je zacząć stosować, jak zacznę się starzeć- powiedziała jednym tchem.

      -Zapewniam cię, że mój wujek nie używa żadnych kremów- powiedziałam śmiejąc się.- Jestem w stu procentach tego pewna.

      -Szkoda...- zasmuciła się.

      -Jeśli długo nie chcesz mieć zmarszczek, to używaj mniej tapety- poradziłam jej.

      -Wypraszam sobie!- pisnęła.

      Przewróciłam oczami. I tak wiedziałam swoje. Z przyjaciółką wyszliśmy z auta. Alex zamknęła mercedesa i we dwie ruszyłyśmy w stronę centrum. Już po chwili weszłyśmy do budynku. Znalazłam się w swoim raju na ziemi.

Witam! Cóż... Cały rozdział mi się skasował i wszystko musiałam napisać OD NOWA. A było 4000 słów z hakiem! I pomyśleć, że był stokroć lepszy niż ten, co teraz napisałam. A tak długo go pisałam... Jestem zrozpaczona! Nie potrafię wyrazić, jak się teraz czuję. Byłam bliska płaczu. Przepraszam bardzo, że się tak nad sobą użalam, ale to dla mnie to tragedia. Wielka tragedia! Płakać mi się chce, gdy pomyślę, że ten rozdział był taki piękny i bardzo długi :'( Chyba skończę na pisaniu na bloggerze i będę pisała na kompie... Mam nadzieję, że mimo to notka Wam się podobała. Według mnie poprzednia była lepsza, ale ja już nie pamiętam wszystkich rzeczy, które w niej zamieściłam :/ Ale mimo to, muszę się pochwalić, że ten rozdział wyszedł mi na 5263 słowa! Jestem w szoku *.*
Muszę Was pocieszyć. To już był ostatni rozdział, w którym występuje rodzinka (może jeszcze kiedyś wystąpi, ale to w dalekiej przyszłości)! Cieszycie się? Ja tak. Mam już po dziurki w nosie zrzędzenia matki Andrei. Bardzo mnie to denerwowało, ale jeśli mam być szczera, to przypadkiem wyszło tak, że matka bohaterki taka jest. No, ale może to i lepiej? Gdyby występowały tylko osoby wesołe, na luzie, to byłoby trochę nudno, prawda? Ale ocenianie zostawiam Wam. Jak wrażenia po przeczytaniu? Podobało się? Jeśli zdarzyły się jakieś literówki, to przepraszam bardzo za nie. Ja już ich nie wyłapuję -.- A i jeszcze jedno! Szczerze, to nie uśmiecha mi się, żeby w następnym rozdziale opisywać zakupy. Według mnie byłoby trochę nudno, bo co ciekawego może się wydarzyć? Następny rozdział rozpocznie się kolejnym dniem ;-) ALE JEŚLI CHCECIE ZAKUPY, TO PISZCIE W KOMENTARZACH. Zapraszam do komentowania! Do napisania! ^.*

madziula0909