Rozdział 8

      -Andrea!- krzyknęła z dołu mama.

      -Tak?!- zapytałam. Co ona chciała?

      -Zejdź na dół!

      -Idę...

      Domyślałam się już, że rodzice przygotowali coś z okazji moich urodzin. Zawsze robią to w najmniej spodziewanym momencie. Miałam już iść, kiedy usłyszałam dźwięk dzwoniącej komórki. To był mój telefon! Od razu rzuciłam się na sprzęt, który leżał na łóżku. Wzięłam go do ręki. Hmm... Dzwoniła Alex. Co ona chciała? Przecież dzisiaj się widziałyśmy. Zaciekawiona odebrałam.

      -No cześć!- zaświergotała. Po głosie poznałam, że z jakiegoś powodu bardzo się cieszy.

      -Hej- powiedziałam lekko zszokowana.- Coś się stało, że dzwonisz?

      -Żebyś wiedziała, że się stało!

      Znieruchomiałam. Co miało się stać? Chyba nikomu nic poważnego! Na tą myśl serce zaczęło mi szybciej bić. A jeśli ktoś z moich przyjaciół miał wypadek i leży nieprzytomny w szpitalu?! A jeśli jest w śpiączce i się już nie obudzi?! Dlaczego mi do głowy zawsze przychodzą najgorsze scenariusze? Może to z powodu zaginięcia mojego brata? Zaczynałam już panikować, kiedy zorientowałam się, że coś jest nie tak. Przecież Alex nadal miała wesoły ton głosu...

      -Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!- pisnęła tak głośno, że w uchu, do którego miałam przyłożoną słuchawkę mi zadzwoniło.- Dużo szczęścia, radości, żebyś w końcu znalazła sobie przystojnego chłopaka i nie została starą panną z kotem, by spełniały się twoje wszystkie marzenia... Co mam ci jeszcze życzyć? Wszystkiego najlepszego! A! Żebyś w końcu dostała złą ocenę, bo straszny kujon z ciebie! Jeszcze raz wszystkiego dobrego!

      Stałam ja jakiś posąg. Nie spodziewałam się tego, że Alex może pamiętać o moich urodzinach. Wiem. To moja przyjaciółka, ale wspominałam jej o nich zaledwie dwa razy, a Alex ma strasznie słabą pamięć do takich rzeczy. Przyznam szczerze, że byłam zszokowana.

      -Dziękuję-powiedziałam z delikatnym uśmiechem na twarzy.

      -Szczerze, to przed chwilą mi się przypomniało, że masz urodziny. Przepraszam, że zapomniałam! W ramach przeprosin proponuje ci jutro wypad na zakupy! Co ty na to?

      -Zgoda- odparłam wesoło. Na zakupach dawno nie byłam, a przydałaby mi się jakaś rozrywka.

      -To jesteśmy umówione! Jutro około trzynastej po ciebie przyjadę. Może być?- chciała się upewnić.

      -Jasne!- zgodziłam się. W sumie to mi było wszystko jedno.

      -To się cieszę! Do jutra!- pożegnała się i już po chwili usłyszałam sygnał kończący rozmowę.

      -Pa- powiedziałam cicho do siebie.

      Już miałam odstawić telefon, kiedy on ponownie zadzwonił. Spojrzałam na wyświetlacz. Tym razem była to Chloe.

      -Witam! Witam! Witam!- zaświergotała do słuchawki moja przyjaciółka.- Rano nie zdążyłam ci złożyć życzeń, bo z Alex już pojechałaś, więc teraz ci je składam. Dużo śmiechu, mniej nauki, więcej szczęścia i radości, mniej tchórzostwa, boś wstydliwa, mało smutku, bo go nie trzeba, wiele marzeń i wszystkiego, czego dusza zapragnie!

      -Jejku. Dziękuję- powiedziałam wzruszona. Jej życzenia się zrymowały. Chloe zdarzało się układać coś w rymy, ale zawsze był to czysty przypadek. Bynajmniej ona tak sądziła.

      -Nie ma sprawy- odpowiedziała dziewczyna, co w ogóle nie pasowało jako odpowiedź.-To do zobaczenia!

      -Pa- odparłam.

      Westchnęłam. Tak szybko? No cóż... Nic nie trwa wiecznie. Odstawiłam telefon na łóżko i ruszyłam w stronę wyjścia z pokoju. Miałam zejść na dół, ale telefon znowu zadzwonił. Przez chwilę stałam w miejscu, ale w końcu zawróciłam. Wzięłam komórkę do ręki. Hmm. Jared. Odebrałam.

      -Dzień dobry! A raczej, dobry wieczór!- krzyknął chłopak zanim zdążyłam się w ogóle odezwać.- Tak więc życzę ci dużo imprez i więcej luzu, boś trochę za sztywna, super życia, dużo forsy, fajnej fury, odlotowej chaty, a przede wszystkim nie żałuj sobie niczego! Spełnienia marzeń!

      -Dziękuję- odparłam z szerokim uśmiechem.

      -Spoko. Smacznego jajka!- zarechotał.

      -Dzięki, ale to chyba jeszcze nie czas- zauważyłam. Z trudem powstrzymywałam wybuch śmiechu.

      -Na jajko zawsze jest czas!- oburzył się.

      W sumie to racja. Jajko można zjeść w każdej chwili. Jaka ja głupia.

      Jared się rozłączył nawet się nie żegnając. Czy ktoś będzie jeszcze dzwonił? Nie mam zamiaru tak przez cały wieczór sterczeć z telefonem w dłoni. Czekałam, aż ktoś zadzwoni. Już po chwili moja komórka zaczęła wibrować. Tym razem była to Nicole.

      -Witam moją solenizantkę!- powiedziała wesoło dziewczyna.- Z okazji twojego święta chciałam ci złożyć dużo zdrówka, szczęścia, pomyślności, potopu miłości, lawiny radości, żeby każdy dzień był dla ciebie dniem udanym, żeby uśmiech nie znikał ci z twarzy. Po prostu wszystkiego najlepszego!

      -Dziękuję bardzo- podziękowałam wzruszona.

      -Ależ nie ma za co! Spędź urodziny w dużym gronie rodziny.

      -Jasne- odparłam choć wiedziałam, że to nie będzie duże grono. Ja, mama i tata...

      W słuchawce usłyszałam jakieś chichoty. Chciałam się o nie zapytać, ale w tym właśnie momencie Nicole powiedziała:

      -To pa! Buziaczki!

      No i się rozłączyła. Teraz to byłam pewna, że z nią jak i z Chloe i Jaredem jest reszta moich przyjaciół. Czy oni zamierzają każdy z osobna do mnie dzwonić? Nie lepiej złożyć mi życzenia wszyscy razem? Może po prostu mają niezły ubaw z tego, że bez przerwy odbieram telefony? Fajna zabawa, ale mi się nie podoba!

      Telefon zadzwonił ponownie. Tym razem była to Paula. Odebrałam i zanim ta zdążyła się odezwać, ja powiedziałam jednym tchem:

      -Wiem, że jesteście tam wszyscy. Nie musicie dzwonić każdy z osoba chyba, że chcecie mnie wykończyć.

      Na chwilę zapadła głucha cisza, która według mnie była za cicha. Nikt się nie odzywał. Słyszałam tylko bicie własnego serca. W końcu jedna osoba przerwała tą ciszę.

      -Jak się domyśliłaś? To był taki genialny pomysł!- zaśmiał się Matthew.

      -No cóż... Już cztery osoby pod rząd do mnie dzwoniły- powiedziałam beznamiętnie.

      -Cztery?!- krzyknęło kilka osób.

      -Tak. Jeszcze Alex dzwoniła- wytłumaczyłam.

      -Kiedy?- spytał zszokowany Paul.- Pamiętała?

      -Widocznie tak, a dzwoniła dosłownie chwilę przed wami.

      -Ta to ma wyczucie- mruknął Jared.

      -Dobra, cicho! Chcę w końcu złożyć życzenia Andrei!- krzyknęła Paula. Wszyscy natychmiastowo ucichli.- Kochana! Życzę ci wszystkiego najlepszego, spełnienia marzeń, dużo szczęścia, radości, wodospadu miłości i wszystkiego, czego sobie zapragniesz!

      -Dzięki- mruknęłam uśmiechając się lekko.

      -I oderwij się choć trochę od tych książek!- krzyknął Nathan.- Bo mózg ci się z lansuje.

      -Spoko- odparłam. Wow. Nie wkurzył mnie jego komentarz. Nowość! Może to dlatego, że już dostałam tyle życzeń i nie jestem w stanie się złościć?

      -I znajdź sobie w końcu jakiegoś chłopaka, bo zostaniesz starą panną- dodał i się zaśmiał.

      Jejku. Mówi tak samo jak Alex. Czy go naprawdę może interesować, że mogę zostać starą panną? Niemożliwe! Na pewno mówi tak w żartach. Zresztą jak zawsze. Nigdy nie był wobec mnie poważny i to mnie drażni. Zawsze się ze mnie naśmiewa. Inne dziewczyny najzwyczajniej w świecie by go olewały, ale nie ja. Nie potrafię.

      -Andrea! Idziesz?!- usłyszałam krzyk mamy z dołu. Nie ukrywała zniecierpliwienia. 

      -Już!- odkrzyknęłam.

      -To ja jeszcze życzę ci wszystkiego najlepszego i czego dusza zapragnie- powiedział pospiesznie Matthew.

      -Dziękuję- odparłam. Ile już dzisiaj razy wymówiłam to słowo?

      -Sto lat i dużo szczęścia- dodał Paul.

      -Dużo kasy i kiełbasy- zarechotał Nathan.

      -Dzięki- mruknęłam.

      -Andrea!- mama ponownie krzyknęła.

      -To my już się rozłączamy, bo twoja mama zaraz przyleci i cię rozszarpie- zaśmiał się Nathaniel.

      -Ona wcale taka nie jest!- skarciłam go. Jak on śmie oceniać moją mamę?! Na oczy jej nie widział! Jaki dupek!

      -To cześć- powiedziała Chloe i zaraz po niej wszyscy po kolei się ze mną żegnali.

      -Cześć!- odpowiedziałam.

      Rozłączyłam się, rzuciłam telefon na łóżko i wyszłam z pokoju, po czym szybko zbiegłam na dół i wbiegłam do salonu, gdzie czekali na mnie rodzice z małym tortem (była nas tylko trójka), do którego było włożone szesnaście świeczek. Od razu jak pojawiłam się na horyzoncie, rodzice zaczęli śpiewać "Sto lat!". Uśmiechnęłam się wzruszona. Czułam, że do oczu cisną mi się łzy. Nie wiem, dlaczego tak ten widok na mnie zadziałał. Im staję się starsza, tym jestem coraz bardziej... Wrażliwa? Po skończonej piosence mama, jak to zawsze, powoli (tak, by świeczki nie zgasły) podeszła do mnie z tortem. Uśmiechała się przy tym radośnie. Nie mogłam nie odwzajemnić gestu. Szczerze, to chciało mi się płakać. Weź się w garść, dziewczyno!

      -Pomyśl życzenie i zdmuchnij świeczki- powiedział z wymalowaną radością na twarzy tata.

      Poczułam się jak jakieś małe dziecko. Mam pomyśleć życzenie przed zdmuchnięciem świeczek? Wydaje się to śmieszne, ale zawsze jak byłam mała to tak robiłam. To taka... Tradycja? Nie wiem, jak to nazwać. Oczywiście nie kupuję tego, że moja prośba się spełni. Mam już skończone szesnaście lat i nie wierzę w jakąś moc spełniania życzeń. To takie dziecinne. Odkąd zaginął Theo, to moim największym marzeniem było to, żeby mój brat się odnalazł i żeby moi rodzice nigdy więcej nie cierpieli. To jest dla mnie najważniejsze. Mimo, że uważałam to wszystko za bajki, to pomyślałam, żeby rodzice już nigdy więcej nie cierpieli i zdmuchnęłam świeczki. Zrobiłam chyba tak z przyzwyczajenia. Już tyle lat to robię. Trudno byłoby mi się od tego odzwyczaić.

      Tata zaklaskał głośno w dłonie. Zawsze tak robił. Znowu poczułam się jak mała dziewczynka. Na moje policzki wstąpił rumieniec. Uśmiechnęłam się niepewnie. Mama postawiła na stół tort, podeszła do mnie i złapała za ręce.

      -Zdrówka kochanie. Dużo szczęścia, radości, żeby dobrze wiodło ci się w życiu- mówiła przez łzy. Ona zawsze musi się rozpłakać. Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale łzy jej na to nie pozwalały. Zamiast tego, mocno mnie przytuliła.

      -Dziękuję mamuś, ale już nie płacz. Proszę cię...- wychrypiałam. Dzielnie powstrzymywałam łzy. Miałam wrażenie, że się rozpłaczę. Zawsze jak ktoś płacze, a ja jestem w pobliżu, to mi też chce się płakać. Dlaczego łzy innych tak na mnie działają?

      -Już się uspakajam- załkała.

      Osunęła się ode mnie i otarła wierzchem dłoni łzy, po czym uśmiechnęła się lekko. Na jej miejsce przyszedł tata i to teraz on mocno mnie przytulił.

      -Wszystkiego dobrego córeczko. Spełnienia marzeń. dużo szczęścia, żebyś zawsze była uśmiechnięta- powiedział z pogodnym wyrazem twarzy.

      Tata nigdy nie płacze. Tylko raz widziałam go w takim stanie. Było to na pogrzebie Theo. Nie mógł powstrzymać łez. Przed uroczystością był, a raczej udawał twardego. Możliwe, że po kryjomu szlochał, ale ja tego nie widziałam...

      -Dziękuję- powiedziałam ze ściśniętym gardłem.

      -Czas na prezenty!- zaświergotała mama. 

      Tak szybko się uspokoiła? Niemożliwe! Zawsze szło jej to opornie. Skąd ta nagła zmiana? Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Tata wraz z mamą zaczęli grzebać w szafce w meblach, by po chwili z powrotem znaleźć się obok mnie. Obydwoje trzymali w rękach eleganckie, granatowe etui. Oba były podłużne tyle, że mamy było trochę mniejsze. Wyglądało na to, że znajdowała się tam biżuteria. Czyżby rodzice zdecydowali się na kupienie mi jej? Zawsze w prezencie dawali mi jakiś gadżety. Hmm... Miła odmiana. Na mojej twarzy musiało się pojawić lekkie zdziwienie, bo mama z tatą wybuchli gromkim śmiechem. Już po chwili wręczyli mi prezenty. Uśmiechnęłam się szeroko i przytuliłam ich.

      -Dziękuję- powiedziałam z uśmiechem.

      -Podziękujesz, jak zobaczysz- powiedziała dumnie mama.

      Podziękuję, jak zobaczę, tak? Oderwałam się od nich i otworzyłam jedno z etui. Akurat trafiłam na te od taty. Moim oczom ukazał się śliczny, złoty łańcuszek z wypukłym po obu stronach serduszkiem. Uśmiechnęłam się. Następnie otworzyłam etui od mamy. W środku znajdowała się bransoletka. Również była ze złota z serduszkiem. Pewnie komplet. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. Do oczu cisnęły mi się łzy.

      -Dziękuję- podziękowałam ponownie i znowu rzuciłam im się na szyje.

      Rodzice odwzajemnili uścisk. Byli zadowoleni z tego, że prezent mi się podoba. Gdy już wypuściłam rodziców z mojego uścisku, to założyłam na siebie wisiorek i bransoletkę. Uśmiechnęłam się szeroko. Później ja, solenizantka pokroiłam tort. Niby był mały, ale i tak zostało jeszcze niego połowa. No dobrze. Więcej niż połowa. Tort okazał się być pyszny! Był o smaku czekoladowo kakaowym, posypany małymi serduszkami z białej czekolady, natomiast na górze było duże serce również z białej czekolady. Powoli jadłam po małym kęsie słodyczy, który rozpuszczał się w ustach. Jejku. Jakie to było pyszne! Nie mogłam się temu nadziwić. Nie byłam w stanie się oprzeć i wzięłam dokładkę, którą skonsumowałam tak szybko, jak pierwsza porcję. Posmutniałam, bo chciałam jeszcze, a byłam już najedzona. No cóż... Nic nie trwa wiecznie. Odstawiłam talerzyk na szklany stół. Zaczęłam patrzeć niewidzącym wzrokiem przed siebie. Siedziałabym tak, gdyby rodzice nie zaczęli ze mną rozmawiać. Ogólnie to wypytywali się, jak w szkole, choć doskonale wiedzieli, że wszystko jest dobrze, albo o to, co ciekawego się wydarzyło. No cóż... Zwykła rozmowa rodziców z dzieckiem. Później zamieniliśmy się rolami i to ja im zadawałam pytania. Rzadko, co mówią mi, co u nich słychać. Jak zwykle wykręcali się tym, że wszystko jest w porządku. Ach, ci rodzice. Nie zamartwiają dzieci swoimi sprawami.

      Później zaczęliśmy oglądać nasze stare zdjęcia. Nie zaprzeczę, ubaw był po pachy. Tata znalazł zdjęcie, na którym ja byłam cała zasmarkana, zapłakana i miałam naburmuszoną minę. Do tego twarz miałam czerwoną jak burak i mokrą od łez! Nie wiem, co się wtedy stało i nie chciałam wiedzieć. Miałam wtedy około trzech lat. Nie mogłam uwierzyć, jak do tej pory się zmieniłam! Kiedyś zawsze miałam włosy związane w dwa wysokie kitki i prosto ściętą grzywkę. Teraz wyglądam zupełnie inaczej! Tata powiedział, że wstawi to zdjęcie w ramkę i postawi na meble! Nie mogłam do tego dopuścić, dlatego szybko wstałam ze swojego miejsca i próbowałam mu je zabrać. Nie mogłam pozwolić, by ludzie, którzy przychodzą do tego domu widzieli takie coś! To jest niedopuszczalne!

      -Tato, nie!- krzyknęłam głosem nie znoszącym sprzeciwu. 

      Mężczyzna nie dawał za wygraną. Nie miał nawet najmniejszego zamiaru oddać mi zdjęcia. Zawsze, gdy znalazłam jakąś fotografię, na której wyglądam koszmarnie, to ją zabierałam i chowałam w swoim pokoju w mojej skrytce, jaką jest zwykłe pudełko po butach schowane w szafie, w której trzymam swoje ciuchy. Jeszcze nikt tych zdjęć nie znalazł, nawet mama. Może dlatego, że nigdy nie grzebie w moich rzeczach?

      Moje próby zdobycia fotografii szły na marne. Myślałam, że mama przy tym pęknie ze śmiechu. Jejku. Zamiast mi pomóc, to ona jeszcze się śmieje! W końcu dałam za wygraną i usiadłam naburmuszona na podłodze. Miałam nadzieję, że tata się zlituje, ale nie. Szkoda.

      Wzięłam następną fotografię. Byłam na niej ja i Theo. Chłopak siedział w kuchni na stole (mama zawsze z tego powodu na niego krzyczała) i trzymał mnie na swoich kolanach. Miałam wtedy może pięć lat? Obydwoje uśmiechaliśmy się szeroko. W oczach mojego brata dopatrzyłam się iskierek szczęścia. Mimo, że było to zwykłe zdjęcie, to i tak jego oczy wyglądały jak żywe. Zachciało mi się płakać, dlatego odłożyłam fotografię i wzięłam następną.

      Spojrzałam na nią i omal oczy nie wyszły mi z orbit. Była na niej moja mama z jakimś facetem! Chciałam się bliżej przyjrzeć fotografii, ale mama mi ją wyrwała z rąk i schowała za siebie za poduszkę. Zszokowało mnie to. Patrzyłam oniemiała na matkę, której twarz pokazywała przerażenie. Czyżby to zdjęcie było zdjęciem, którego nie powinnam zobaczyć? Skoro tak, to dlaczego znalazło się w pamiątkach rodzinnych? Posłałam kobiecie pytające spojrzenie, ale ta tylko uśmiechnęła się krzywo i odwróciła wzrok, po czym powróciła do poprzedniego zajęcia. O nie. Ja tak szybko się nie poddam! Za wszelką cenę dowiem się, co to za zdjęcie i kim jest ten facet! Muszę tylko tą fotografię jakoś dostać w swoje ręce... Zorientowałam się, że tata przygląda się mi i mamie z lekkim zdziwieniem. Żeby nie wzbudzić żadnych podejrzeń, to wzięłam pierwsze lepsze zdjęcie i wlepiłam w nie wzrok. Patrzyłam na fotkę niewidzącym wzrokiem. W głowie krążyła mi jedynie myśl o tym, co przed chwilą się wydarzyło. Mama myślała, że na nią nie zwracam uwagi, ale myliła się. Doskonale widziałam, jak bacznie mi się przygląda. Zacisnęłam szczęki. Wzięłam kolejną fotografię i na nią również nie zwracałam uwagi. Robiłam tak w kółko, aż w końcu zdjęcia się skończyły. Jak mam zabrać tamtą fotografię?! Mama schowała ją za siebie... W pewnym momencie do głowy wpadła mi pewna myśl. Wzięłam pierwsze lepsze zdjęcie, po czym usiadłam koło matki i je jej pokazałam.

      -Mamo, ile tutaj miałam lat?- zapytałam z udawanym zaciekawienia. Kobieta popatrzyła na mnie niepewnie, ale po chwili się uśmiechnęła, widząc moją minę. Byłam świetną aktorką i mama była pewna, że to mnie interesuje.

      Matka połknęła haczyk, bo wzięła ode mnie fotkę i zaczęła się jej przyglądać. Ja w tym czasie powoli przysuwałam trzęsącą się rękę za poduszką i wymacywałam zdjęcie. Starałam się być przy tym jak najbardziej ostrożna. Serce waliło mi jak oszalałe, a na czole pojawiły się krople potu.  Byłam zdenerwowana i bałam się, że mama zorientuje się, o co mi tak naprawdę chodzi. Jest mało domyślna, ale nigdy nic nie wiadomo. Poczułam sztywną, śliską kartkę. Jest zdjęcie! Powolutku je wyciągnęłam...

      -Wydaje mi się, że pięć- powiedziała z zastanowieniem mama.

      Prawie poskoczyłam i siebie zdradziłam, tak mnie wystraszyła. Odetchnęłam z ulgą, kiedy kobieta nie dała żadnych oznak, że się czegoś domyśliła. Poczułam ogromną ulgę. Po kryjomu schowałam zdjęcie do kieszeni i spojrzałam na fotografię, którą wcześniej dałam mamie.

      -Dlaczego pytasz?- zapytała mnie z widocznym zainteresowaniem.

      -Po prostu jestem tego ciekawa. Na tych wszystkich zdjęciach jestem taka mała i podobna, że nie umiem określić ile miałam wtedy lat, a zapytałam się o to akurat ciebie, bo ty jesteś znawcą w takich sprawach- wytłumaczyłam z szerokim uśmiechem na twarzy.- Ja już idę spać, bo jestem śpiąca...- dodałam i ziewnęłam potężnie na potwierdzenie moich słów.

      Mama uśmiechnęła się lekko i odparła:

      -Idź, idź. Dobranoc.

      -Dobranoc- odpowiedziałam, odwzajemniając uśmiech.

      Wstałam leniwie z kanapy i do taty, który chował zdjęcia do mebli krzyknęłam "Dobranoc" . Dopiero, gdy mężczyzna mi odpowiedział to pobiegłam do swojego pokoju. Wparowałam do mojego "królestwa" i zamknęłam cicho za sobą drzwi na klucz. Nie chciałam, żeby mama tutaj weszła, gdyby zorientowała się, że zabrałam zdjęcie. Wyciągnęłam z tylnej kieszeni fotografię i usiadłam po turecku na łóżku. Z mocno bijącym sercem spojrzałam na zdjęcie. Była na niej moja mama w ciąży i jakiś facet, który ją obejmował. Wyglądali jakby byli szczęśliwie zakochaną w sobie parą! Mężczyzna ten na pewno nie był moim ojcem, bo poznałabym go. Pierwszy raz widziałam go na oczy! Na początku miałam wrażenie, że to zdjęcie mogło być robione za czasów, gdy moje mama chodziła do szkoły, ale nie była taka młoda. Spojrzałam na tył fotografii i ujrzałam wyraźnie napisaną datę. Przecież to zdjęcie było robione siedemnaście lat temu! To mama była wtedy w ciąży ze mną! Jak to możliwe?! Spojrzałam jeszcze raz na matkę na zdjęciu. Oprócz zmarszczek, które teraz ma, to nic się nie zmieniła. Swoją całą uwagę skupiłam teraz na mężczyźnie. Był bardzo przystojny i chyba w wieku mamy. Miał brązowe włosy, trupio bladą twarz i... Nie! Nie wieżę! To nie może być prawda! On ma MOJE oczy! Moje szare oczy! On... On jest moim ojcem? Mam rozumieć, że mój tata nie jest moim tatą?! A może to po prostu jakiś zbieg okoliczności? Może ten facet to jakiś znajomy? Ale te oczy... Przecież one są takie same jak moje! Jakoś nigdy nie interesowałam się tym, dlaczego nie jestem podobna do swojego taty, ale teraz... Do oczu zaczęły mi się cisnąć łzy, by po chwili ujrzeć światło dziennie i spływać mi strumieniami po policzkach. Z niedowierzaniem gapiłam się na twarz mężczyzny. Oprócz oczu to miałam podobne rysy twarzy do jego...

      Nie mogłam wytrzymać i rozpłakałam się na dobre. W sercu poczułam ból. Nie ból fizyczny, ale psychiczny. Cierpiałam. Chciałam zniknąć i już więcej nie powrócić. Zdałam sobie sprawę, że rodzice mogą mnie usłyszeć, dlatego szybko zakryłam dłonią usta. Dławiłam się się swoimi łzami, płaczem. Moje serce pękło na milion malutkich kawałeczków nie do sklejania. Otworzyłam drzwi balkonowe i wyszłam na dwór, zamykając za sobą wejście. Tu rodzice nie mieli prawa mnie usłyszeć. Mimo, że wiatr stał się silniejszy niż był poprzednio, to nie miałam zamiaru wracać do ciepłego pomieszczenia. Wolałam marznąć. Było mi wszytko jedno. Czułam się strasznie. Po same brzegi wypełniła mnie gorycz, żałość, ból, smutek, którego nigdy tak bardzo nie doznałam. Nie dowierzałam temu, co przed chwilą odkryłam. To było dla mnie coś strasznego. W głowie ciągle huczała mi myśl: "Mój tata nie jest moim tatą. Mój tata nie jest moim tatą..." I tak w kółko. Byłam na sto procent pewna, że to prawda. To spojrzenie mamy... A ten facet? Nie przez przypadek jestem podobna do niego. Oczy, twarz... Nienawidziłam swojej matki z całego serca. Jak ona mogła mi to zrobić? Nie spodziewałam się tego po niej. Co?! Myślała, że kiedyś się nie dowiem?! Że wszystko zachowa w tajemnicy?! Myliła się! Przez nią cierpię! Dowiedzieć się, że twój ociec nie jest twoim ojcem to najgorsza rzecz, jaka może spotkać człowieka. Nie mogła mi powiedzieć tego prosto w twarz? Co z tego, że być może się bała! Może przyjęłabym to jakoś inaczej, gdybym usłyszała to z jej ust!

      Usiadłam na zimnym gruncie. Stałam się strasznie słaba. Opadałam z sił. Już po chwili zrozumiałam dlaczego. Wiatr szalał jak jakaś wichura! Na początku to mnie nie obchodziło, ale gdy zobaczyłam, że drzewa się bardzo mocno uginają, to aż otworzyłam buzię. Był bardzo silny. Musiałam zlikwidować ten wiatr za wszelką cenę. Nie widziałam jak, ale musiałam spróbować. Nie mogłam tego tak zostawić. To nie normalne zjawisko. Przecież jest czerwiec. Zamknęłam oczy, bo było mi się lepiej skoncentrować i całą swoją uwagę skupiłam na wichurze. Ciągle myślałam, by wiatr zmalał na sile. Im bardziej się starałam, tym byłam coraz słabsza. Czułam, że zaraz odpłynę, ale nie poddawałam się. Zmarszczyłam czoło. Nie czułam żadnych zmian, dlatego skupiłam się najlepiej jak potrafiłam. Nie było to łatwe, bo wciąż nie mogłam dojść do siebie po tym, co odkryłam. Stawałam się coraz słabsza. Nie był to wysiłek fizyczny, ale i tak strasznie męczący. Opadałam z sił.

      W pewnym momencie poczułam, że coś ciepłego spływa mi na usta, a następnie aż po brodę i spływa po samą szyję. Pociągnęłam nosem. To coś miało niemiłą woń. Podobną do zapachu rdzy. Zmarszczyłam nos. Otworzyłam oczy i dotknęłam tego, co spływało mi na usta. Spojrzałam na palce i ujrzałam rubinową ciecz. Krew? Wystraszyłam się. Krwawiłam z nosa. Czyżby to z wysiłku? Serce zaczęło mi walić jak oszalałe. I tak ma się kończyć każda próba zlikwidowania tak silnego wiatru? Do oczu zaczęły mi się cisnąć łzy. Powstrzymałam je jednak i nie przejmując się moim stanem ponownie skupiłam się na poprzednim zadaniu. Wiem, że nie powinnam była lekceważyć tego, co się ze mną działo, ale nie mogłam pozwolić, by jakaś krew, która ciekła mi z nosa, nie pozwoliła dokończyć mi zadania. Nie mogłam na to pozwolić...

      Siedziałam po turecku oparta o drzwi jak jakaś roślinka. Nie ruszałam się, na nic nie zwracałam uwagi, bo byłam skupiona na powierzonym mi przeze mnie celu. Zlikwidowania wiatru. Patrzyłam niewidzącym wzrokiem przed siebie i ciągle myślałam o tym, co chcę, żeby się stało. Wiatr powoli zaczynał maleć, ale za to pojawił się silny ból głowy. Chwilami miałam wrażenie, że rozsadzi mi czaszkę. Przed oczami pojawiły mi się ciemne plamy. Powoli traciłam kontakt z rzeczywistością. Nie odróżniałam już, co dzieje się w mojej głowie, a co na jawie. Odpływałam gdzieś daleko. Chciałam zostać, ale byłam wobec tej siły bezsilna. Oczy mi się zamykały. Za wszelką cenę próbowałam zostawić je otwarte, ale nie dawałam rady. Zobaczyłam ciemność i poczułam, jak osuwam się na podłogę. Nic już nie słyszałam. Byłam gdzieś daleko stąd.

Rozdział dedykowany wszystkim moim czytelnikom <3 ;*


Witam Was kochani! Na początek przepraszam za to, że przeze mnie nasza bohaterka tak bardzo cierpi, ale to, że jej ojciec nie jest jej ojcem z czasem bardzo dużo wniesie do historii. Musiałam tak zrobić, bo w mojej głowie zrodziła się pewna myśl. Według mnie ciekawa, ale o niej Wam nie powiem. Z czasem się dowiecie xD Naprawdę nie chcę tak katować Andrei, ale musiałam. Wybaczcie :) A teraz pytanie. Jak wrażenia po przeczytaniu? Podobało się? Jestem ciekawa Waszych opinii! Czekam na wszystkie komentarze, nawet te krytykujące! ^.^ Przepraszam za literówki, jeśli się zdarzyły. Do napisania! :3

madziula0909