Rozdział 7

      Wyszłam z domu. Robiło się już trochę ciemno, ale jakoś mnie to nie obchodziło. Wiatr nadal wiał, a że był wieczór, to było jeszcze zimniej niż w dzień. Brr... Mimo, że było mi zimno to nie wracałam do domu. Nie miałam ochoty. Chciałam pobyć trochę sama. Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że jestem tak bardzo dziwna? Ten mój dar... Powinnam się cieszyć, że go mam. Poczuć się jakaś wyróżniona, czy coś takiego, ale nie umiem. Nie potrafię się nim cieszyć. Sprawia mi same problemy, które nie zawsze umiem naprawić. Na przykład ten wiatr. Do tej pory go nie zlikwidowałam. Szczerze mówiąc to nawet nie mam ochoty go likwidować. Dlaczego? Sama nie wiem.

      Szłam już pustymi ulicami. Od czasu do czasu na kogoś się natykałam, ale to była rzadkość. Mimo, że ciemność dookoła mnie budziła we mnie strach, szłam dalej. Świeciły lampy, więc nie miałam się czego bać. Patrzyłam w ziemię, a powinnam patrzeć przed siebie szczególnie, że jest ciemno. Jaka ja głupia! Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że niedaleko znajduje się cmentarz, na którym jest pochowany mój brat. Pójść tam? Czemu nie? Ruszyłam żwawym krokiem w wyznaczonym mi celu. Już po kilku minutach byłam na miejscu. Stanęłam przed masywną bramą. Jakoś zaczęłam się wahać, czy mam tam iść. Tak sama... W nocy, gdzie nikogo nie ma. Owszem, na cmentarzu nie było aż tak bardzo ciemno, bo świeciły się znicze, ale i tak się trochę bałam. Zawsze chodziłam z kimś, a teraz... Wzięłam głęboki wdech. Złapałam za klamkę, pchnęłam furtkę i weszłam na cmentarz. Od razu przeszły mnie ciarki. Chyba ze strachu. Takie miejsca zawsze wzbudzają we mnie strach. Szłam prosto przed siebie. Nie potrzebowałam jakiejś latarki, by oświecić sobie drogę, bo znałam ją na pamięć. Doszłabym na nagrobek brata nawet z zamkniętymi oczami, o ile po drodze nie potknęłabym się o inne nagrobki. Zatrzymałam się dopiero na miejscu. Spojrzałam na grób, a następnie na na napis, znajdujący się na nim. Imię i nazwisko mojego brata, oraz data urodzenia i śmierci. Co do daty śmierci to nie jestem taka pewno, bo przecież on może jeszcze żyć. Pod spodem widniał napis "Kiedy odchodzą Anioły zostaje wiatr po ich skrzydeł trzepocie". W moim oku zakręciła się łezka. Westchnęłam ciężko i odmówiłam modlitwę. Po jej skończeniu chciałam zapalić znicze, bo prawie wszystkie pogasły, ale nie miałam przy sobie zapałek. Zagryzłam dolną wargę. Zaczęłam gorączkowo myśleć o ogniu. Skąd ja go mogę wytrzasnąć? Miałam wątpliwości co do tego, czy w ogóle zapaliłabym znicz. Od dziecka bałam się ognia i omijałam go szerokim łukiem. Teraz miałabym zapalić znicz? Mało prawdopodobna. Kucnęłam krzywiąc się z bólu. Kiedy ten tyłek przestanie mnie boleć?! Zamachnęłam się ręką, bo prawie się przewróciłam. Wtedy właśnie stało się coś niespodziewanego.

      Z przerażeniem stwierdziłam, że moja dłoń się pali! Był to najprawdziwszy w świecie ogień! Krzyknęłam. Byłam przerażona! Co najgorsze, nie czułam bólu! To chyba z tych emocji! Może to i lepiej?! Nie będę czuła jak się spalam! Zaczęłam gasić palącą się dłoń na wszystkie sposoby, ale nie mogłam! Coraz bardziej panikowałam choć nie byłam pewna, czy bardziej w ogóle się da. Machałam ręką na wszystkie strony, gasiłam ją bluzą, przykładając ją do dłoni, sypałam ziemią, ale to wszystko było na nic! Spalę się żywcem! Po twarzy zaczęły mi ciec strumienie łez. Nic mnie nie bolało, ale bardzo się bałam. Zginę, jak mój brat, ale to będzie męczeńska śmierć! Zaraz! Mnie nikt nawet nie pochowa, bo zostanie ze mnie sam popiół! I co ja zrobię! Bałam się jak diabli. Histerycznie gasiłam swoją dłoń, ale nic nie działało. Ogień wciąż lizał moją rękę... Jak doszło do tego, że się podpaliłam?! Musiałam chyba dotknąć ognia z jakiegoś znicza. Co najdziwniejsze, ogień się nie rozprzestrzeniał, ale to pewnie było chwilowe. Płakałam jak nigdy dotąd. Tak bardzo chciałam zniknąć, albo umrzeć jak najszybciej. Nie chciałam cierpieć. Czekałam na falę bólu, ale nie nadchodziła. Zaśmiałam się histerycznie. Nie kontrolowałam już swoich emocji. Nie chciałam umierać w tak młodym wieku. Zaczęłam biegać dookoła cmentarza i krzyczeć. Zachowywałam się nie inaczej jak człowiek, który właśnie uciekł ze szpitala psychiatrycznego. Tarzałam się po ziemi, płakałam, znowu biegałam i tak w kółko. To był koszmar. Nie wiedziałam co mam zrobić. Tak bardzo chciałam, żeby to był jakiś zły sen, z którego zaraz się obudzę, ale nie! Los sprawił mi takie coś! W końcu nie wytrzymałam. Położyłam się na ziemi i czekałam na śmierć, która nie nadchodziła. Bałam się, ale bardziej o rodziców, a szczególnie o mamę. Co jeśli znowu popadnie w depresje?! Krzaczek, który znajdował się obok mnie się zapalił. Zaczęłam sypać na niego ziemię, bo nie chciałam wywołać pożaru. Co?! Krzak się ugasił, a moja ręka nie?! Co to ma znaczyć?! Załkałam jeszcze głośniej. Czekałam aż się spalę. Za szybko się poddałam, ale to nie moja wina, że jestem taka słaba. Przyglądałam się temu, jak ogień bezkarnie lizał swoimi mackami moją dłoń...

      Nie wiem ile czasu tak siedziałam, ale ogień nagle zgasł. Zaśmiałam się histerycznie jak jakaś niezrównoważona psychicznie wariatka. Doznałam wielkiej ulgi. Byłam szczęśliwa. W końcu przeżyję! Bałam się tylko spojrzeć na moją dłoń. Na pewno była cała zwęglona. Zaczęłam płakać jeszcze głośniej. Czułam się podle. I co ja teraz powiem? A co, jeśli jest gorzej niż myślę? Przecież nie czuję bólu! Musi być bardzo źle... Cała trzęsłam się ze strachu. Powoli zaczęłam przenosić wzrok na moją dłoń. Nie zauważyłam na niej żadnych zmian. Zaczęłam się śmiać. Przecież powinna być cała zwęglona! To mnie przeraziło. Z niedowierzaniem patrzyłam na swoją rękę. Nie mogłam uwierzyć, że jest w całości. Że nie ma na niej żadnego śladu oparzenia! Nadal płakałam, ale teraz były to łzy szczęścia. Jakim cudem? Przecież się paliłam! Może mam jakieś zwidy? Ale... Przecież to działo się naprawdę! Nie mogłam sobie tego wymyślić! A ten krzaczek?! On się ugasił, a moja ręka nie?! Co to ma znaczyć?! Zaczęłam z trudem oddychać. Zdałam sobie sprawę, że wiatr przybrał na sile. No pięknie! Przygryzłam dolną wargę, bo zaczęła do mnie docierać pewna informacja związana z tym, co się przed chwilą wydarzyło. Krzak został ugaszony, a moja ręka nie, bo sama się ugasiła. Ogień nie zrobił mi krzywdy, bo dłoń jest w całości. Czy... Czy to może być... Mój dar? Przełknęłam z trudem ślinę. Czy ja potrafię panować nad ogniem? Ale dlaczego odkryłam to dopiero teraz? Tylko dlatego, że wcześniej omijałam go szerokim łukiem? To bez sensu! Ziemia, wiatr, czyli powietrze, teraz ogień! Co ja sobie ubzdurałam?! Trzy żywioły?! Nie... Czy ja... A woda? Czwarty żywioł?

      Poderwałam się z miejsca. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu. Czułam się jak jakaś idiotka z myślą, ze mogę jeszcze władać nad wodą. To głupie, ale skoro władam nad tymi trzema żywiołami to czemu nie? Przez całą drogę do domu biegłam nie zważając za silny ból tyłka. Mało, co mnie to w tym momencie obchodziło. Biegłam ile sił w nogach. Byłam trochę zdenerwowana. Odkryć co jeszcze potrafię? Dlaczego dopiero teraz to wszystko się ujawnia? Dlaczego nie wcześniej? Jest na to jakieś sensowne wytłumaczenie? Po kilku minutach byłam już na miejscu. Nic nie mówiąc, od razu schodami popędziłam na górę do łazienki.

      -Andrea? To ty?- usłyszałam krzyk mamy. Po glosie rozpoznałam, ze jest zdenerwowana.

      - Tak- odkrzyknęłam zdyszana.

      -Czy coś się stało?- dociekała dalej.

      -Nie!

      -To dlaczego biegniesz?

      Kobieto! A co cię to?!

      -Muszę pilnie do toalety!- wypaliłam bez chwili zastanowienia.

      Była to odpowiedź trafna, bo mama już się nie odzywała. Wbiegam do łazienki i zamknęłam za sobą drzwi na klucz. Pierwsze co zrobiłam, to odkręciłam wodę w kranie. Przykucnęłam przy zlewie i zaczęłam uporczywie wpatrywać się w wodę lecącą strumieniem z kranu. Mijała sekunda za sekundą, minuta za minutą i nic się nie działo. Serce waliło mi tak mocno, ze miałam wrażenie, że zaraz wyskoczy mi z piersi. Co za idiotka ze mnie! Zaczęłam dochodzić do wniosku, że to wszystko sobie wymyśliłam, ale ten ogień... Przecież on był prawdziwy! To nie była jakaś Fata Morgana! Przecież on sam zgasł! To nie mógł być czysty przypadek! A jeśli jednak był? Może ja tylko śnię? Ach! Czego ja się spodziewałam?! Idiotka!

      -Andie, dlaczego bez przerwy leci woda?- usłyszałam za drzwiami pytanie mamy.

      Ze strachu aż podskoczyłam i z trudem stłumiłam pisk.

      -Yyy...- bałam się cokolwiek powiedzieć, bo nie wiedziałam, czy głos czasem mi nie drży.

      Napuściłam do zlewu wody, po czym włożyłam do niej rękę i zaczęłam nią poruszać tak, że woda uderzała o ściany zlewu. Słychać było pluskanie.

      -Kąpie się!- wypaliłam. Uff... Głos mi nie drżał.

      -A... A ręcznik masz?- spytała mama.

      -Tak, tak.

      -Aha...

      Słyszałam jak mama odchodzi i schodzi po schodach. Całe szczęście.Westchnęłam z ulgą. Po chwili podeszłam na palcach do drzwi i je otworzyłam. Wyjrzałam, czy nikogo w pobliżu nie ma. Gdy się okazało, że droga jest wolna poszłam na palcach do swojego pokoju, by wziąć piżamę. Jak już to zrobiłam to wróciłam do łazienki. Ciuchy położyłam na szafeczką, a sama weszłam pod prysznic. Odkręciłam wodę i zamknęłam oczy. Ciepła woda leciała na moje ciało, a ja się relaksowałam. Nawet nie wiem, ile tak stałam. Zakręciłam kran, wykręciłam włosy, żeby pozbyć się z nich wody, a następnie sięgnęłam po niebieski ręcznik, który wisiał na wieszaku obok kabiny. Szczelnie się w niego owinęłam i wyszłam spod prysznica. Spojrzałam w lustro. Zobaczyłam swoje odbicie. Zdziwiło mnie to, że moja twarz wyglądała na bardzo zmęczoną. Nawet trochę pobladłam. Chora będę? Przecież jest za ciepło! Oderwałam wzrok od swojego odbicia. Wzięłam ręcznik tym razem mniejszego rozmiaru i wytarłam nim włosy. Nigdy nie używałam suszarki, bo ona niszczy włosy. Wzięłam z szafki swoją piżamę i się w nią ubrałam. Chciałam umyć zęby, ale przypomniało mi się, że w zlewie wciąż jest napuszona woda. Już miałam ją spuścić, kiedy zorientowałam się, że ona drgnęła. Ja chyba mam jakieś zwidy. Nie wiem czemu, ale zaczęłam się w nią wpatrywać, jak ta głupia. Co ja przez to chciałam osiągnąć?! Chciałam ją spuścić, ale coś we mnie krzyczało, żeby tego nie robić. Dlaczego? Całą swoją uwagę skupiłam na tej wodzie. Nic się nie działo. Przecież mogłam się tego spodziewać. Nie wiem kiedy, ale w pewnym momencie zaczęłam wymachiwać rękami jak jakaś wariatka. Musiało to wyglądać bardzo dziwnie. Sama czułam się głupio, jak to robiłam. Tak robią tylko mimowie!  Ruszałam rękami w geście, by ta woda się podniosła, czy coś takiego. Okropne. Mimo, że śmiać mi się chciało z tego, co robiłam, to byłam na maxa skupiona. Nie wiem przez jaki jeszcze czas wymachiwałam w ten dziwaczny sposób rękoma, ale w pewnym momencie cała woda, która znajdowała się w zlewie, wylądowała na mnie z bardzo dużą siłą. Przez to upadłam na podłogę prosto na mój obolały tyłek. Co za pech! Zachłysnęłam się wodą i zaczęłam kaszleć. Z wielkim trudem łapałam powietrze. Byłam w szoku. Dopiero po pewnym czasie doszłam do siebie. Zgarnęłam z twarzy mokre kosmyki włosów, które utrudniały mi widzenie i z trudem podniosłam się z podłogi wyłożonej białymi kafelkami. Musiałam się złapać zlewu, bo inaczej ponownie bym upadła. Było tak bardzo ślisko. Syknęłam, bo ból pośladków dał o sobie znać, ale w zdwojonej sile. A było już lepiej... Popatrzyłam na siebie. Byłam cała mokra! Koszmar! Zaczęłam wyciskać z włosów i ubrania wodę. Nie wiem, czemu nie robiłam tego nad wanną tylko nad podłogą. Była przez to jeszcze bardziej mokra! Ja już nie myślę... Zaczęłam rozglądać się za jakąś ścierką do podłogi, ale nigdzie nie mogłam takiej znaleźć. Czy ten pech musi akurat mnie prześladować?! Z paniką poszukiwałam czegoś, czym mogłabym wytrzeć podłogę. Nagle usłyszałam czyjeś kroki. To chyba była znowu mama. Nie myliłam się, bo powiedziała:

      -Andrea, co się stało?

      -Nic! A co miałoby się stać?- spytałam z lekką paniką w głosie.

      -Słyszałam jakiś huk. Upadłaś?- zapytała mama z troską.

      Przez chwilę milczałam, bo nie wiedziałam, co powiedzieć. W końcu odparłam:

      -Mydło mi spadło.

      Ale ze mnie idiotka. Mydło?! Też coś!

      -Naprawdę? Nie wydaje mi się. Otwórz drzwi- powiedziała stanowczo mama.

      -Nie!- pisnęłam.- Jestem pod prysznicem!

      -Andrea nie zmyślaj. Otwórz te drzwi!- kobieta nie dawała za wygraną.

      -Ale ja naprawdę jestem pod prysznicem!- powiedziałam z przerażeniem.

      -Dziewczyno. Albo otworzysz drzwi, albo zawołam ojca!- pogroziła mi.

      Nie wiedziałam, co mam zrobić. Jak mama się uprze, to dopnie swego. Zrobiłam burzę mózgu, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Że też musiałam się wywalić! Dlaczego ten pech mnie prześladuje?! Życie jest takie niesprawiedliwe!

      -John- krzyknęła mama do taty.

      -Daj jej spokój. Jak zechce to wyjdzie- odparł tata beznamiętnie. Uff... Tylko on niczego się nie czepia.

      -Czy ty siebie słyszysz?!- krzyknęła zdenerwowana mama i zeszła na dół. Całe szczęście.

      Rzuciłam się do kosza na brudne ciuchy. Wzięłam pierwsze lepsze ubranie, które wypadło mi w ręce. Okazała się nim być moja bluzka, którą dostałam od ciotki Margaret. Czerwony ciuch z trójkątnym dekoltem, trzy czwarte rękawami i dziwnymi wzorami z tylu. Wzdrygnęłam się. Nie dość, że nie w moim typie, to jeszcze brzydka. Cóż... Ciocia nigdy nie miała dobrego gustu. Niestety musiałam chodzić w tej bluzce, bo mama mi kazała. Nie sprzeciwiałam się jej, ponieważ miała wtedy depresje spowodowaną zaginięciem Theo. Coś okropnego! Bluzka nadawała się idealnie do ścierania podłogi. Nie płakałabym, gdyby się nie doprała.

      Zrobiłam krok w tył i tak się rozkraczyłam, że gdybym w porę nie przechyliła się na bok to prawie zrobiłam szpagat. Wkurzona uderzyłam pięścią w podłogę rozpryskując wodę na wszystkie strony. Wtedy niespodziewanie woda podniosła się jak jakiś latający dywan i wisiała sobie w powietrzu. Z wahaniem podniosłam wzrok do góry. Cudnie to wszystko wyglądało. Obraz był całkiem rozmazany, ale widziałam światło, które się odbijało od niej. Mój zachwyt jednak szybko zastąpiła złość, ponieważ cała woda wylądowała na mnie z głośnym pluskiem, jeszcze bardziej mnie przemaczając.

      -No pięknie - syknęłam przez zaciśnięte zęby.

      Bluzka, którą trzymałam w rękach była teraz cała mokra. Co za ironia losu! Wściekła rzuciłam ją na podłogę, rozpryskując dookoła wodę, a sama nad wanną wycisnęłam z piżamy i włosów bladoniebieską ciecz. Byłam zła jak nigdy dotąd! Sięgnęłam po bluzkę i wycisnęłam z niej wodę nad zlewem. Następnie zabrałam się za pozbycie się jej z podłogi. Na początku praca szła mi opornie, ale z biegiem czasu coraz szybciej. Jak już skończyłam robotę, to bluzkę rzuciłam do kosza na brudne ciuchy, a sama cała mokra wyszłam z łazienki, po drodze biorąc ręcznik. Przemieściłam się w stronę swojego pokoju najciszej jak umiałam. Uchyliłam drzwi tak, by nie było nic słychać i weszłam do pomieszczenia. Tam udałam się prosto do szafki z ciuchami. Nie mogłam znaleźć żadnej piżamy, dlatego wzięłam krótkie różowe spodenki i białą koszulkę z krótkim rękawkiem. Szybko się wytarłam, przebrałam, a piżamę, którą wcześniej miałam na sobie rozwiesiłam na kaloryferze, żeby wyschła. Wróciłam do łazienki, żeby zobaczyć, czy czasem na podłodze nie ma jeszcze wody. Nie znalazłam jej, więc w spokoju umyłam zęby, których wcześniej nie zdążyłam umyć.

      Zastanawiałam się, dlaczego właśnie dzisiaj odkryłam, co jeszcze potrafię robić. Przecież z wodą i ogniem spotykam się na co dzień! Już wcześniej mogłam się zorientować, że nad nimi panuję, a nie dopiero teraz! Ma to z czymś związek? Jeśli tak, to z czym? Moje wcześniejsze dary, a raczej część moich umiejętności, bo panuję nad czterema żywiołami, a to można uznać jako jeden dar odkryłam, gdy miałam niespełna sześć lat. Na początku zorientowałam się, że potrafię panować na powietrzem. Około trzech lat później odkryłam, że panuję nad ziemią. Oba te talenty były dla mnie czymś nowym, no i bardzo dziwnym. W końcu człowiek nie posiada takich umiejętności. Wiele razy przez bardzo długi czas siedziałam przy komputerze i szukałam informacji na temat osób, które mogłyby posiadać nieludzkie talenty. Wyskakiwały mi rożne rzeczy. Jakieś mity, w których pojawiały się postacie rodem z legend (na przykład wampiry), które posiadały przeróżne umiejętności. Te od niegroźnych, po te piekielnie groźne. O człowieku takim jak ja nie znalazłam nic. Owszem. Były wzmianki o kobietach, które ponoć miały jakieś talenty, ale je uznawano za czarownice i spalano na stosie. W końcu się poddałam, bo przeszukałam już chyba wszystkie możliwe strony. Teraz ciekawość powróciła. Czy ja mogłabym być jakąś czarownicą, wampirem, albo inną istotą nie z tego świata? Wydaje mi się to bardzo śmieszne, bo to tylko legendy, mity, ale mój dar jest prawdziwy. Nie wiem już sama, co mam o tym wszystkim myśleć...

      Skończyłam myć zęby. Wytarłam buzię w ręcznik, po czym wyszłam z łazienki i poszłam do swojego pokoju. Tam od razu przykuł moją uwagę kalendarz, który był otwarty na jednej ze stron. Podeszłam do biurka i wzięłam go do ręki. Spojrzałam na dzień. Ósmy czerwca. Czytałam dalej i wielkimi drukowanymi literami napisanymi na kolorowo przeczytałam "MOJE URODZINKI"! Stałam jak jakiś posąg. To dzisiaj jest ósmy czerwca?! Na śmierć zapomniałam, że mam dzisiaj swoje szesnaste urodziny! Z nadmiaru tych emocji wyleciało mi to z głowy. Jejku... Jaki człowiek zapomniałyby o takim dniu? Chyba tylko ja! 

Witam Was kochani! Rozdział nie jest już taki długi, jak poprzedni. Pewnie to zauważyliście xD Ponad tysiąc słów krótszy! ^^ Myślę, że się Wam spodobał... Tak, tak wiem. Kolejny dar, a raczej odkrycie pełnych swoich umiejętności. Na pewno nasuwa Wam się pytanie: Dlaczego Andrea odkryła dopiero teraz, że potrafi władać jeszcze nad ogniem i wodą, skoro z tym ma do czynienia na co dzień? Czym to jest spowodowane?... Powiem, że z czasem zostanie to wyjaśnione, ale musicie trochę poczekać. Nie umiem powiedzieć, który to będzie rozdział... Myślę, że wytrzymacie! Zanim zaczęłam pisać bloga to chciałam, żeby Andrea od początku władała nad tymi czterema żywiołami, ale w pewnym momencie do głowy wpadł mi pewien pomysł, dlatego talent naszej bohaterki podzieliłam jakby na dwa. Teraz odkryła dokładne, co potrafi robić, ponieważ powoli zbliżamy się do... Jakby to powiedzieć, żeby Wam tego nie zdradzić? Hmm... Zbliżamy się do dnia, kiedy zmieni się życie Andrei? Chyba tak będzie dobrze (: W następnym rozdziale też będzie się działo i to będzie kolejny szok dla bohaterki! Zapraszam do komentowania!

madziula0909