Rozdział 5

      Obudziłam się około godziny siódmej. Zawsze w weekendy wstaję o tej porze mimo, że mogę sobie dłużej pospać. Tylko do szkoły mam problem ze wstaniem. Zresztą ja zawsze... Jedyne co pamiętałam z wczorajszego wieczoru to to, że pisałam wypracowanie z angielskiego i chyba musiałam się zdrzemnąć. No dobra, nie będę siebie okłamywać. Zasnęłam na dobre. Byłam tak zmęczona wczorajszym dniem i tym wypadkiem, że opadałam z sił. Jak na zawołanie przypomniało mi się, że wczoraj spadłam ze schodów i obiłam sobie tyłek. Ruszyłam się i poczułam ogromny ból. Syknęłam. Bolało jak diabli! Może i mniej jak wczoraj, ale bolało. Chciałam jakoś wstać z łóżka, ale każdy ruch sprawiał mi ból. Mimo to musiałam jakoś to zrobić. Zacisnęłam szczęki i jakimś cudem wytrzymując ból podniosłam się z łóżka i stanęłam na równe nogi. No może nie na równe, bo trochę były ugięte. Nie byłam w stanie stanąć na prostych. Rozglądnęłam się po pokoju i zobaczyłam, że mojej współlokatorki Alex nie ma. Tak wcześnie wstała? Wzruszyłam ramionami. Dopiero teraz się zorientowałam, że wczoraj się nie przebrałam i nadal jestem w szkolnych ciuchach. Westchnęłam. Poczłapałam do szafy jak jakaś kaczka. Otworzyłam ją i zaczęłam szukać jakiś odpowiednich ciuchów. Nie grzebałam w tych na dole, bo nie mogłam kucnąć. Co za pech! W końcu znalazłam jakąś białą, krótką koszulkę w cienkie, czarne paski z koronką z tyłu i krótkimi rękawami, które się podwijały, oraz czarną spódnicę sięgającą do kolan. Spodni nie chciałam ubierać, bo i tak wiedziałam, że nie dam rady ich założyć. Nie chciałam nawet wiedzieć, czy w ogóle się w nie zmieszczę! Ściągnęłam mundurek szkolny i na jego miejsce założyłam ciuchy, co sobie wybrałam. Trudno było mi założyć i ściągnąć spódnicę, bo tyłek mnie bolał i to mi to utrudniało...

      -No w końcu wstałaś!- powiedziała głośno Alex wchodząc do pokoju.

      -Możesz trochę ciszej?- spytałam niemal błagalnie. Niedawno, co wstałam, a ona musi się tak drzeć...

      -Wcale nie mówię głośno- zaprzeczyła mojej uwadze.

      -Zgadzam się. Ty nie mówisz głośno. Ty krzyczysz!- powiedziałam tonem nieznoszącym sprzeciwu.

      Dziewczyna przewróciła oczami. Zgarnęła swoje ciemnobrązowe włosy sięgające do łopatek na bok, by później przejść się dookoła pokoju. Nie wiem dlaczego, ale ona tak robi często. Zatrzymała się dopiero po chwili i oznajmiła:

      -Dobrze, że się już ubrałaś. Jedziemy.

      -Dokąd?- zdziwiłam się nie na żarty. Czy ja o czymś zapomniałam?

      -Jak to dokąd? Miałaś dzisiaj jechać do swoich rodziców- przypomniała mi z wyrzutem.- Już nie pamiętasz?

      A no fakt! Jak ja mogłam o tym zapomnieć? Przecież co weekend jeżdżę do rodziców i nigdy o tym nie zapominałam. Coś ze mną nie tak?

       -Pamiętam, pamiętam...- powiedziałam trochę cicho, zakładając swoje czarne baleriny.

      Wzięłam swoją torbę, do której wrzuciłam najpotrzebniejsze rzeczy, czyli kosmetyczkę, komórkę, portfel i tak dalej...

      -Dla czego tak dziwnie chodzisz?- spytała z lekkim zdziwieniem Alex.

      -Nie ważne- odparłam. Nie chciałam jej opowiadać o tym wczorajszym zdarzeniu.- Jestem gotowa.

      -A... Nie bierzesz jakiś ciuchów?

      -Nie. Mam u rodziców.

      Dziewczyna nic już nie powiedziała. Wzięła swoją torbę i obie wyszłyśmy z pokoju. Przyjaciółka go zamknęła, a ja w tym czasie szłam wolnym krokiem korytarzem.  Alex już po chwili do mnie dołączyła, ale zaraz się zatrzymała i powiedziała:

      -Idę powiedzieć dziewczynom, że już jedziemy!

      -Po co?- zdziwiłam się. Przecież same by się domyśliły, że pojechałyśmy. Wiedzą o naszych planach.

      Alexandra nie odpowiedziała. Już po chwili jej nie było. Wzruszyłam ramionami. Ruszyłam żwawym krokiem w stronę klatki schodowej. Jak na taki szybki chód, tyłek tak mocno mnie nie bolał. Wzrok utkwiłam w podłogę. Zastanawiała mnie cisza, która wokół mnie, mnie panowała. Strasznie była dołująca. Jeszcze nigdy w weekend nie było tak cicho!

      Zeszłam po schodach aż na sam parter. To doświadczenie nie należało do najprzyjemniejszych, ponieważ tyłek strasznie mnie bolał. Westchnęłam ciężko. Dopiero teraz zauważyłam, jak strasznie dudni. No tak, to ten wiatr, który wczoraj wywołałam. Nie zlikwidowałam go wczoraj. Udało mi się zrobić tak, że już tak mocno nie wiał, ale mimo to był silny. Zrezygnowana podniosłam wzrok znad podłogi. Drzwi wyjściowe o dziwo były otwarte. No cóż... Mogłam się tego domyślić. Już prawie przeszłam przez drzwi wyjściowe, kiedy wpadłam na coś strasznie twardego. Miałam poczucie, że zderzyłam się ze skałą! Wielkie było moje zdziwienie, że to coś na co wpadłam, przytrzymało mnie za łokieć, żebym nie upadła. Syknęłam, bo ból pośladków dał o sobie znać.

      -Zapomniałaś, że trzeba patrzeć jak się chodzi?- spytał Nathan z wścibskim uśmieszkiem. Jak mnie drażnią te jego komentarze!

      -Nie, nie zapomniałam, że trzeba patrzeć, jak się chodzi, Nathanielu!- zaprzeczyłam ostro.

Po raz pierwszy w życiu zwróciłam się do niego pełnym imieniem. Na twarzy chłopaka pojawił się dziwny grymas. Czyżby nie lubił, jak ktoś się do niego tak zwraca? Bingo! Chyba trafiłam w jego czuły punkt!

      Mimo swojego odkrycia byłam na niego wściekła, ale i też wdzięczna za to, że mnie przetrzymał inaczej poleciałabym na ziemię. Wyrwałam rękę z jego uścisku. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że skóra Nathana jest przeraźliwie zimna. Przecież jest lato i nie mogło być mu zimno! Popatrzyłam na miejsce, gdzie mnie trzymał. Na skórze pojawiła mi się gęsia skórka. Brr... Nathan popatrzył na mnie tak jakoś dziwnie. O co mu u licha chodzi?! Wpatrywał się we mnie bardzo intensywnie. Wyglądało to tak, jakby się chciał czegoś we mnie doszukać, tylko czego? Jego bursztynowe oczy były dziwnie magnetyczne... Takie hipnotyzujące. Dopatrzyłam się w nich lekkiego przerażenia, ale czym to było spowodowane?

      -Co się gapisz?!- warknęłam w końcu. Nie mogłam tego dłużej znieść.

      Chłopak nic nie odpowiedział. Zmierzył mnie jeszcze raz wzrokiem, po czym wszedł do internatu. Tyle go widziałam.

      Jeszcze przez jakiś czas nie mogłam się z tego otrząsnąć. To zachowanie Nathana jest czasami bardzo dziwne. Niby zachowuje się normalnie, ale tak naprawdę jest zupełnie inaczej. Zawsze, gdy wydaje mi się, że coś w jego zachowaniu jest dziwne, a ten znajduje się w pobliżu, to zawsze tak krzywo się na mnie patrzy. Jakby nie wiem, co zrobiła! To staje się nie do ogarnięcia, ale jest zarazem intrygujące...

      Alex jeszcze nie było. Sterczałam przed szkołą jak ta głupia, a jej jak nie ma, tak nie ma. Wkurzyłam się i weszłam do budynku. Szłam trochę wolno, bo tyłek mnie bolał, ale co ja na to poradzę? Chodzenie po schodach szło mi opornie.Trzymałam się drewnianej poręczy wygiętej przy końcach. Jak na swój wiek była w doskonałym stanie. Wiedziałam, że trzymanie się jej ma mój ból mi nie pomoże. Szłam po tych schodach, aż w końcu dotarłam na piętro, na którym miałam swój pokój. Szłam wolno korytarzem. Wzrok miałam wlepiony w podłogę. Zatrzymałam się dopiero wtedy, gdy usłyszałam dziwne odgłosy. Czy to ktoś się całował? Podniosłam wzrok i moim oczom ukazał się widok, którego tak bardzo nie znosiłam. Zdębiałam. Oto przede mną zobaczyłam, jak moja przyjaciółka Alex całuje się z jakimś nieznanym mi chłopakiem. Kim on jest, to ja nie wiem. Od razu się odwróciłam, ponieważ nie cierpiałam takich widoków. To było dla mnie obrzydliwe. Fuj! Ohyda! Nie mogli sobie znaleźć innego miejsca, tylko w miejscu publicznym?! Co za ludzie! Rzygać się chce, jak się a takie coś patrzy!

      -Andrea!- zawołała wesoło Alex.

      Westchnęłam ciężko. Niechętnie się odwróciłam. Było to spowodowane tym, że nie byłam pewna, czy dalej się obściskują. Popatrzyłam na nich. Uff. Nie całowali się. Jaka ulga.

      -Poznaj Theo- przedstawiła mnie Alex swojemu chłopakowi.- Theo, to Andrea. Moja przyjaciółka.

      Popatrzyłam na chłopaka. Przez chwilę miałam malutką nadzieję, że ten oto chłopak może być moim zaginionym bratem, ale nie. Nadzieja prysła jak bańka mydlana, gdy przyjrzałam się bardziej chłopakowi. Nie był nawet odrobinę podobny do mojej mamy lub taty. Do nikogo z mojej rodziny. Oczywiście był przystojny. Brunet o ładnych rysach twarzy, dużych zielonych oczach, które patrzyły z czułością na Alex... Był wręcz idealny. Uśmiechnęłam się smutnawo.

      -Cześć- powiedział chłopak z szerokim uśmiechem na twarzy.

      -Hej- przywitałam się grzecznie.

      - To ty jesteś tą kujonką?- spytał chłopak Alex. Miło, że postrzegał mnie w taki sposób. Popatrzyłam na niego groźnie, ale ten widocznie tego nie zauważył, bo dodał- Alex dużo mi o tobie opowiadała.

      Teraz to swój wzrok przeniosłam na przyjaciółkę, tyle że był on o stokroć groźniejszy. Musiała przedstawić mnie w takim świetle? Kujona, tak? Właśnie przez to nie mam za wielu przyjaciół, bo kto chce się kolegować z kimś takim jak ja? Jaką szkoda, że wzrokiem nie można zabijać! Dziewczyna popatrzyła na mnie niewinnie. Na jej twarz wstąpił rumieniec wstydu. Przewróciłam oczami i powiedziałam do niej z wyrzutem:

      - Miałaś iść na chwilę do dziewczyn...

      -Tak, ale wpadłam na Theo i...

      -Wiem. Wyobraź sobie, że widziałam.- Z trudem utrzymałam normalny wyraz twarzy. Byłam na nią trochę zła, ale gdy przypomniało mi się, jak całowała się z Theo, to tak mnie korciło, żeby się skrzywić, gdy to wymawiałam...- To wy sobie nie przeszkadzajcie. Poczekam na ciebie Alex na zewnątrz.

      Odwróciłam się do nich tyłem i ruszyłam żwawym rokiem w stronę klatki schodowej. Jakoś nie chciałam przebywać w towarzystwie chłopaka Alex. Za bardzo przypominał mi o moim bracie. Może to przez to jego imię? Mają takie same. Dobrze chociaż, że nie są do siebie podobni. Idiotka ze mnie, że mogłam myśleć, że ten Theo to mój Theo... Braciszku, gdzie się podziewasz? Czy w ogóle jeszcze żyjesz?

      Nawet nie wiem, kiedy wyszłam z budynku internatu. Od razu wiatr rozwiał moje włosy, tworząc mi na głowie totalny nieład. Nie przejmowałam się tym za bardzo. Nawet wiatrem. Nie miałam ochoty go likwidować. Ba! Nawet nie wiedziałam, czy w ogóle dam radę! Zatrzasnęłam za sobą drzwi od budynku, po czym nie zważając na ból pośladków przykucnęłam przy ścianie i schowałam twarz w ręce. Załkałam. Nie mogłam powstrzymać łez. Tak bardzo brakowało mi mojego brata. Nic nie mogło się równać z bólem po jego stracie. Wiem, że Theo na pewno nie chciałby, żebym teraz roniła łzy, ale ja tak nie mogłam. Nie umiałam! Z trudem zaczerpnęłam powietrza do płuc. Próbowałam się uspokoić, ale moje próby szły na marne. Czasami jak zacznę płakać, to przez długi czas nie mogę się uspokoić... Otarłam łzy i spojrzałam przed siebie. Ludzie przechodzący obok mnie, zerkali na mnie krzywo. Odwróciłam wzrok w inną stronę. Zrobiło mi się głupio, że publicznie musiałam wybuchnąć płaczem. Co za idiotka ze mnie!        

      -Andrea...- usłyszałam cienki głos.

      Popatrzyłam na przyjaciółkę, która przykucnęła obok mnie i przyglądała mi się z widoczną troską, która rzadko była u niej spotykana. Nie chciałam, żeby się o mnie martwiła, dlatego wysiliłam się na słaby uśmiech. Musiało to wyglądać żałośnie, skoro miałam załzawione oczy i na sto procent czerwone od płaczu.

      -Powiesz mi, co się stało?- spytała wręcz błagalnie.

      Przez jakiś czas mierzyłyśmy się wzrokiem. Nie wiem jak długo, bo straciłam rachubę czasu. Patrzyłam w wielkie brązowe oczy przyjaciółki, które oprócz zmartwienia nic nie wyrażały. W końcu nie wytrzymałam i wybuchłam płaczem. Alex objęła mnie ramieniem i przytuliła mocno do siebie.

      -Cii...- powtarzała co chwilę, gładząc moje włosy.

      Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza. Wzięłam kilka głębokich wdechów, a gdy już się trochę uspokoiłam, to zajrzałam przyjaciółce prosto w oczy.

      -Powiesz mi, co się stało?- zadała identyczne pytanie, co wcześniej.

      Alex to dziewczyna, którą na ogół nic nie obchodzi. Jednym słowem, ma wszystko w nosie. Rzadko co, żeby kogoś wysłuchała, a co dopiero poradziła, pomogła! Zdarza się, że czasami błyśnie i okaże swoje wielkie serce tak, jak teraz. Jednak to u niej rzadkość. Aż trudno mi było w tym momencie uwierzyć, że interesuje się mną tak bardzo...

      Uśmiechnęłam się krzywo do przyjaciółki. Nie byłam pewna, czy mam jej mówić, co mnie dręczy, ponieważ Alex bierze wszystko na luz. Poza tym, nie straciła nikogo bliskiego i nie wie, co czuje taki człowiek. Nie wie, co ja przeżywam w tej chwili. Wstałam z kucek i wyprostowałam się jak struna. Skrzywiłam się, poczułam silny ból w pośladkach. Alex poszła w moje ślady. Chciała coś powiedzieć, kiedy ja ją uprzedziłam:

      -To co? Jedziemy?- spytałam z udawaną chęcią. Głos miałam jakiś nieswój.

      -Ale...

      -Nic się nie stało. Poza tym... Ty i tak nic nie zrozumiesz- powiedziałam, bo doskonale wiedziałam, co chciała powiedzieć moja przyjaciółka.

      -A może zrozumiem?- upierała się. Była przy tym bardzo zadziorna.

      Zerknęłam na nią niepewnie. Jej oczy jak zawsze były uśmiechnięte, ale jej wyraz twarzy wyrażał zupełnie co innego. Był poważny, co w ogóle nie pasowało do mojej przyjaciółki. Uśmiechnęła się do mnie zachęcająco. W końcu się poddałam. Wzięłam głęboki wdech, po czym zaczęłam mówić:

      -Po prostu Theo...          

      -Co zrobił?!- wybuchła Alex tym samym mi przerywając.

      -Nic!- zaprzeczyłam dobitnie, machając przy tym przecząco rękoma.- Pozwól mi dokończyć!

      -Okej- powiedziała z widoczną ulgą. Musiało jej bardzo zależeć na Theo, skoro tak wybuchła jak wymówiłam jego imię. Tak bardzo się bała, że jej chłopak mógł coś zrobić?

      -Nigdy ci o tym nie mówiłam... Po prostu nie lubię rozmawiać na ten temat, ale...- z trudem wymawiałam te wszystkie słowa i powstrzymywałam cisnące mi się do oczu łzy.- Gdy miałam sześć lat, to zaginął mój starszy brat. Był jeszcze taki młody. Miał dopiero osiemnaście lat. Uwierzysz? Do tej pory się nie odnalazł... Nie wiem jak oni mogli, ale uznali go za zmarłego... Nawet pogrzeb zrobili! Czy ty wiesz jak mnie to boli? Jak mi go teraz bardzo brakuje?! Dziesięć lat go nie widziałam! Straciłam już prawie całą nadzieję, że mogę go jeszcze kiedykolwiek zobaczyć!- Mam czego tak bardzo nie chciałam. Po twarzy zaczęły mi spływać strumienie łez.- Ciągle gdy ktoś o nim wspomina, to mi chce się płakać. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jaki to jest ból! Ja...

      Chciałam powiedzieć, że nadal nie umiem przyjąć tego do wiadomości, ale wybuchłam takim szlochem, że nic już nie mogłam powiedzieć. Poczułam, jak Alex mnie obejmuje i mocno przytula do siebie. Odwzajemniłam uścisk przyjaciółki. Tak bardzo nie chciałam wybuchnąć przed nią płaczem! Próbowałam się uspokoić, ale nie było to takie łatwe. Z trudem łapałam powietrze. W pewnym momencie odsunęłam się od dziewczyny, bo nie chciałam, żeby miała mokre ubranie od moich łez. Z zakłopotaniem stwierdzałam, że już miała je mokre...

      -No dobrze, ale... Co ma z tym wszystkim wspólnego Theo?- spytała z nieukrywanym zdziwieniem.

      -Wiem że to głupie- powiedziałam drżącym głosem.- Pewnie uznasz mnie za jakąś idiotkę, czy coś w tym stylu, ale... Mój brat też miał na imię Theo...

      Pociągnęłam nosem. Alexandra patrzyła na mnie pustym wzrokiem. Czekałam aż coś powie, ale między nami panowała tyko głucha cisza. Postanowiłam ją przerwać.

      -Przez cały czas starałam się unikać rzeczy, osób, które mogłyby przypominać mojego brata- powiedziałam cicho. Niemal szeptem.

      -Osób?- zdziwiła się jeszcze bardziej moja przyjaciółka. Uniosła jedną brew.- W jakim sensie?

      -Przypominające go trochę z wyglądu, albo jak w przypadku twojego chłopaka... Mające to samo imię.

      Uśmiechnęłam się smutno, po czym spuściłam wzrok. Czułam się jak jakaś idiotka mówiąc jej o tym. To przecież nienormalne! Unikać kogoś, bo przypomina twojego brata, który zagiął i prawdopodobnie już od wielu lat nie żyje! Przecież ja powinnam tak nie robić! Normalny człowiek nie robiłby czegoś takiego, tylko żyłby jak każdy inny człowiek. Oczywiście pamiętałby o swoim bracie i czułby w sercu jakaś pustkę, ale nie unikałby przez to ludzi. Starałby być szczęśliwy, patrzeć kolorowo na świat, a nie tak jak ja. Zamknięty w sobie otwierający się tylko wtedy, gdy musi i widzący świat w barwach czarno białych... Ależ jaka ja głupia! Zapomniałam, że ja nie jestem normalna!

      -Jedziemy?- spytałam beznamiętnie.

      -Tak- powiedziała powoli Alex.

      Ruszyłyśmy w stronę parkingu, który znajdował się za budynkiem internatu. Był niewielki, wyłożony kostką, której nienawidziłam. Jadąc po niej zawsze zbierało mi się na wymioty. Mimo to samochody się na nim mieściły. Może to dlatego, że niewiele osób je posiadało?  W tej chwili parking nie był zapełniony autami. W końcu jest weekend. Ludzie zawsze gdzieś jadą.

      Wsiadłam do srebrnego mercedesa przyjaciółki. Skrzywiłam się, bo zapomniałam, że boli mnie tyłek po wczorajszym upadku. Co za pech! Zapięłam pasy trochę gwałtownie, ale co poradzę? Rozglądnęłam się dookoła. W środku tapicerka była koloru czarnego i tej samej barwy siedzenia. Szyby były trochę brudne, a na lusterku, które znajdowało się pośrodku auta przy szybie, wisiał breloczek, przedstawiający pieska. Pluszowa maskotka koloru jasnego brązu i tej samej barwy (tylko ciemniejszej) łatki. Urocze. Kąciki moich ust lekko się uniosły.

      -Ten wiatr nadal wieje- powiedziała Alex i wsiadła do auta.

      -Tak... Ale on wieje od wczoraj- odparłam beznamiętnie.

      Dziewczyna patrzyła na mnie przez chwilę, po czym wzruszyła ramionami, zapięła pas i odpaliła silnik. Już po chwili jechałyśmy po tej koszmarnej kostce. Zakryłam ręką usta na wszelki wypadek, gdybym miała mieć cofkę. Było mi niedobrze... Z trudem wytrzymałam do momentu, kiedy wyjechałyśmy na prosty asfalt bez żadnych dziur. Odetchnęła z ulgą.

      -Mam nadzieję, że znowu nie trafi nam się jakaś niespodzianka- powiedziałam z nadzieją, kiedy to przypomniała mi się sytuacja, jak z Alex i Chloe jechałam na zakupy i wtedy pękła nam opona. Koszmar! Musiałyśmy pchać to nieszczęsne auto! Na szczęście nic nikomu się nie stało, ale do tej pory pamiętam spojrzenia ludzi, którzy patrzyli na nas z mordem w oczach. Przeszły mnie ciarki.

      -Spokojnie- odparła moja przyjaciółka z szerokim uśmiechem na twarzy.- Wszystko sprawdziłam i jest okej.

      -No mam nadzieję- powiedziałam bardziej do siebie, niż do niej.

      Jechałyśmy ulicami Nowego Yorku. Otworzyłam okno, bo było strasznie gorąco. Od razu poczułam wiatr, który wiał mi przyjemnie w twarz przynosząc oczekiwaną ulgę. Uśmiechnęłam się lekko. Miło było go znowu poczuć we włosach. Zaczęłam przyglądać się ponuremu obrazowi miasta. Wszędzie była droga... Budynki, z których większość z nich była wybudowana niepotrzebnie, bez celu... Światła drogowe. Czerwone, pomarańczowe lub zielone, które świeciły na zmianę... Później znowu była droga, światła i budynki... Krążyło tak w kółko! To takie nudne. Nic wartego uwagi! Bardzo brakowała mi tu jakiś drzew, które dodawałyby uroku temu miastu. Mogli posadzić gdzieś jakieś rośliny. Jedną... Małą.... Roślinkę... Czy to tak wiele? Jedynym miejscem, gdzie można spędzić wolny czas w ciszy i w spokoju jest park. Tam znajdują się drzewa, które tak bardzo uwielbiam. W ogóle uwielbiam naturę! Jak byłam mała, to zawsze w domu w ogrodzie, w którym tak bardzo lubiłam spędzać wolny czas wspinałam się na drzewa i tam potrafiłam siedzieć cały dzień! Jak jakaś małpka! Często też biegałam po ogrodzie i zrywałam kwiaty. Robiłam z nich wianki na głowę, lub po prostu zwykłe bukieciki. Zawsze z tego powodu dostawało mi się od mamy. Ta również uwielbia naturę, ale jeszcze bardziej to, żeby coś wyglądało tak, jak ma należeć. Tutaj w Nowym Yorku było mało prawdopodobne by robić takie rzeczy. Uparcie przyglądałam się tłumom ludzi na chodnikach. Niczego innego do roboty nie miałam, a z Alex nie miałam ochoty rozmawiać. Jakoś mi się nie chciało. Ludzie, którym się przyglądałam to szli na jakieś zakupy, do pracy, lub po prostu byli na spacerze... Nudno jest prowadzić monotonny tryb życia. W moim przypadku jest to szkoła, czas wolny (o ile go mam), weekend u rodziców i tak w kółko. Chciałabym żeby mój tryb życia zmienił się choć odrobinę...

      Nawet nie zauważyłam, kiedy to obraz za szybą zaczął się powoli zmieniać. Już nie było tak wielkiej ilości budynków, jak przedtem. Domy, owszem były, ale nie już w tak wielkich ilościach. Były mniejsze jednorodzinne. Niektóre miały już nawet ogrody. Już jestem blisko domu. Ucieszyłam się. Rodziców nie widziałam tylko kilka dni, a tak bardzo się za nimi stęskniłam. Jeszcze tak niewiele i już z rodzicami!

      Po kilku minutach dojechałam z przyjaciółką pod mój dom. Alex wiedziała gdzie mieszkam, ponieważ kiedyś ( na początku roku szkolnego ) też miałam jechać do swoich rodziców, ale jakoś wypadło tak, że spóźniłam się na autobus, a następnego nie było, który by w tym samym dniu jechał tu, gdzie ja chciałam. Wtedy Alex zaproponowała mi, że mogę się zabrać z nią i jej rodzicami, którzy jechali w odwiedziny do kogoś z rodziny. Chyba do ciotki Alex. Wyszłam z auta przyjaciółki i pożegnałam się z nią, po czym ruszyłam w stronę furtki. Nawet nie patrzyłam, jak ta odjeżdża... Zobaczymy, co przyniesie dzisiejszy dzień.

Witam Was kochani! Na początek chciałam Wam złożyć najserdeczniejsze życzenia. Wesołego sylwestra, spędzonego w dużym gronie rodziny, a w Nowym Roku dużo szczęścia, wodospadu miłości, radości, byście na co dzień byli uśmiechnięci, by spotykały Was same cudowne chwile, które zostaną Wam w pamięci, by Wasze marzenia się spełniały ^.^ Życzę Wam po prostu wszystkiego naj!!! >.<
Wracając do rozdziału. Jeśli pojawiły się jakieś literówki, to serdecznie za nie przepraszam. Wiecie, że często mi się zdarzają ;) Według mnie notka jest nudna. Mało się w niej dzieje, ale bynajmniej pojawił się w niej Theo, nowy chłopak Alexandry. Zabijecie mnie pewnie za to, że mało było tu Nathana. Obiecuję Wam, że z czasem to się zmieni ;-) Myślę, że notka choć troszkę się Wam spodobała (: Następne będą już ciekawsze (~.^) Zapraszam do komentowania! Do napisania! ^.^

madziula0909