Rozdział 1

       Już dziesięć lat minęło od zaginięcia mojego brata. Do tej pory się nie odnalazł. Nie wiadomo dlaczego, z jakich przyczyn i kto mógł go uprowadzić. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nawet nie znaleziono jego ciała. W końcu uznali go za zmarłego, ale ja nie chciałam w to uwierzyć. Codziennie modliłam się o to, by go jeszcze kiedyś zobaczyć, ale moje prośby nie zostały wysłuchane. Straciłam już w to wiarę. Strasznie mi go brakuje. Mama dopiero po pięciu latach doszła do siebie. Można powiedzieć, że zaginięcie Theo ja zniosłam najlepiej, choć nie było mi z tym wszystkim dobrze. Ciotka Margaret, a siostra mamy, nie chciała nam pomóc. Wykręcała się tym, że nie ma czasu, bo pracuje. Co za babka! Przez to wszystko tata stracił pracę, bo opiekował się mamą. Nasza sąsiadka, pani Charlotte, mimo swojego podeszłego wieku postanowiła nam pomóc. Poprosiła swojego syna, by porozmawiał ze swoim szefem o pracę dla mojego taty. Zgodził się i od tej pory tata pracował w firmie ochroniarskiej. Pani Charlotte codziennie do nas przychodziła, gotowała obiady, a przede wszystkim opiekowała się mamą, która w tym czasie popadła w depresję. Mama była w takim stanie, że nawet nie była w stanie wykonać najprostszej czynności. Jak już miałam dwanaście lat, pani Charlotte nie mogła nam pomagać. Nie pozwolił jej na to swój stan zdrowia. Rozumiałam to, ale i tak byłam jej bardzo wdzięczna. Musiałam wtedy pogodzić naukę z obowiązkami domowymi, a gdy ja byłam w szkole, mamą opiekowała się opiekunka polecona przez naszą sąsiadkę...

       Pogrzeb brata był dopiero wtedy, gdy uznali go za zmarłego. Dziwnie się czułam jak chowali tą pustą trumnę... Osobiście wolę unikać takich uroczystości. Nie lubię ich, ponieważ później w nocy śnią mi się koszmary, w których pojawia się zmarła osoba. Brr. Jednak tym razem nie miałam nic do gadania. Theo to mój brat... Nie mogłam mu tego zrobić! Nie mogłam go zawieźć! On na moim miejscu zrobiłby to samo, co ja. Wstyd by mi było, gdyby mnie tam nie było...

       Jeśli chodzi o mój dziwny, nieludzki dar... W końcu udało mi się go opanować. Na początku miałam z tym ogromny problem. Bez przerwy wywoływałam wiatr, który czynił wielkie szkody. Musiałam się wtedy z tego tłumaczyć rodzicom. Zdarzało się nawet tak, że gubiłam się w swoich kłamstwach. To był istny koszmar! Dużo czasu spędzałam na opanowaniu swojej umiejętności. Przez co zaniedbywałam naukę, ale nie miałam innego wyjścia. W szkole zdarzało mi się zupełnie nieświadomie użyć swojego daru. Raz nawet wiatr, który wywołałam zrzucił ze ściany zegarek, który spadł na nauczyciela. Bałam się, że w końcu zrobię komuś krzywdę. Zaczęłam wtedy udawać chorą, by ćwiczyć. Na początku szło mi to beznadziejnie. Opanowanie tego zajęło mi prawie dwa lata. Z czasem zorientowałam się, że umiem też panować nad ziemią, a to już był cios poniżej pasa. Zdarzało się, że jak tupnęłam nogą, to ziemia pękała. Żeby nikt tego nie zobaczył, to złamałam nogę, by nie ćwiczyć na wf-ie. Opanowanie tej umiejętności zajęło mi kolejne dwa lata.

       Czasami zastanawiałam się, dlaczego posiadam takie dary i dlaczego tylko ja. Chciałam o to zapytać mamę, ale ona miała wtedy tą depresję, więc spytałam się taty. On odpowiedział mi, że takie coś jest tylko w bajkach i to nie możliwe, żeby ludzie mieli takie talenty. Żeby nie wzbudzić podejrzeń zapytałam: "A gdyby mieli?". Tata przez chwilę się zastanawiał i uznał, że mam zbyt bujną wyobraźnię, ale gdy nadal pytałam go o to samo to odpowiedział, że takie osoby wysłaliby na jakieś badania, obserwacje przeprowadzane przez naukowców, albo po prostu wysłaliby tych ludzi do psychiatryka, bo zostałyby uznane za nienormalne. Po tej rozmowie z tatą uznałam, że jednak nikomu nie powiem o moim darze. Nie chciałam przechodzić przez jakieś badania lub być zamknięta w zakładzie psychiatrycznym. Miałam w tym czasie dopiero siedem lat, i całe życie było przede mną. Uznałam, że po prostu jestem jakimś odmieńcem, albo istotą nie z tego świata. Chorym na umyśle człowiekiem... Czasami nie mogłam się z tym wszystkim pogodzić. W niektóre chwile chciałam komuś, byle komu powiedzieć o wszystkim, o tym, co się ze mną dzieje, ale bałam się. Zostałam z tym sama i nie było mi z tym dobrze...

      -Andrea!- wrzasnęła Alex, moja współlokatorka, a za razem jedna z najlepszych przyjaciółek.

       Zaskoczona aż podskoczyłam, a serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Miałam wrażenie, że za chwilę wyskoczy mi z piersi. Zerknęłam gniewnie na przyjaciółkę.

      -Przez ciebie kiedyś dostanę zawału- warknęłam.

       Już niedługo minie rok, ja mieszkam w internacie. Do szkoły nie jest daleko, około dwóch kilometrów. Nie bez przyczyny wybrałam taką szkołę. Odkąd mama wyleczyła się z depresji, bez przerwy się o coś mnie czepiała, na przykład o to, że za dużo czytam książek lub że się uczę lub za późno wracam do domu... Z czasem zaczęła mi truć, żebym została prawnikiem, którego tak bardzo chciała mieć w rodzinie. Miałam już tego wszystkiego powyżej uszu, dlatego znalazłam się w tym internacie, i nie żałuję swojej decyzji. Poznałam tu wielu fajnych ludzi, między innymi Alex, Chloe, Jareda, Nicole, Paulę, Matthewa, z którymi stworzyliśmy paczkę, oraz znienawidzonego przeze mnie Nathana, który w tej paczce musi być, a którego toleruję tylko ze względu na swoich przyjaciół... Nie przeszkadza mi to, że jestem w środku Nowego Yorku, a rodzice na jego początku. W weekendy zawsze ich odwiedzam i to mi wystarcza. Zawsze byłam ich oczkiem w głowie. Jak oznajmiłam rodzicom, że chcę zamieszkać w internacie. to tylko tata poparł moją decyzję. Uznał, że muszę się usamodzielnić. Po długich namowach mama w końcu dała się namówić i tak tu się znalazłam.

       -Och nie marudź- zniecierpliwiła się dziewczyna, po czym dodała- Z Chloe jedziemy na zakupy. Zabierasz się z nami? 

       -Jasne!- odparłam wesoło bez chwili zastanowienia. Zakupy kochałam, a rzadko znajdowałam na nie czas. Cieszyłam się, że w końcu mogę się na nie wybrać.

      -To czekamy przed budynkiem- zaświergotała i już jej nie było.

       Zeskoczyłam z łóżka, po czym rozczesałam włosy, które strasznie mi się poplątały. Wzięłam portfel i schowałam go do torebki i wyszłam z pokoju zmykając przy tym drzwi na klucz. Już po chwili byłam na dole.

      -Szybka jesteś- powiedziała z uznaniem Chloe.  

      -No ba! Jeśli chodzi o zakupy to zawsze!- zaśmiałam się serdecznie. Alex i Chloe do mnie dołączyły.

       Z przyjaciółkami wsiadłam do srebrnego mercedesa Alexandry. Niedawno dostała go na swoje siedemnaste rodziny. Szczęściara. Moi rodzice obiecali mi samochód dopiero na osiemnaste, a ja mam dopiero szesnaście lat... Oczywiście nie zazdroszczę jej. No może troszkę... Ja muszę na razie nacieszyć się rowerem, ale to i tak nie jest taki zły środek transportu. Chyba, że jest zła pogoda...

       Razem z dziewczynami zdecydowałyśmy, że pojedziemy do naszej ulubionej galerii handlowej. Zawsze tam jeździmy.

       -Andie, jedziesz w ten weekend do rodziców?-zapytała mnie Alex.

       -Tak, a co?- Zaciekawiło mnie to. Nigdy się tym nie interesowała.

       -Bo ja jadę do cioci. Mieszka nie daleko twoich rodziców i pomyślałam sobie,  że mogłabyś się ze mną zabrać. Ja muszę zająć się młodsza kuzynką, bo ciocia będzie do późna w pracy, a wujek wyjechał w delegację- wytłumaczyła ochoczo, zerkając na mnie w lusterku.

       -A ciotka nie ma z kim zostawić twojej kuzynki?- zapytała Chloe.

       -Nie zostawia jej z obcymi- wytłumaczyła. -To co Andie? Zabierzesz się ze mną?

       -Jasne! Jesteś wielka. W końcu nie będę musiała jeździć tymi autobusami- odetchnęłam z ulgą.

       -To jesteśmy umówione!- ucieszyła się.

       -A kiedy wrócicie?- spytała Chloe.

       -Nie wiem- powiedziałam równo z Alex. Zaśmiałyśmy się głośno.

       -Będzie bez was nudno- zaczęła marudzić.

       Alexandra chciała coś powiedzieć, ale w tym samym momencie coś strasznie huknęło, a samochód automatycznie zwolnił. Strasznie nim trzęsło. Za nami jakieś auto głośno zahamowało, a jego kierowca zaczął wykrzykiwać pod naszym adresem przeróżne wyzwiska. Klną jak szewc. Jeszcze gorzej niż kierowcy ciężarówek! To wszystko tak szybko się działo, że nawet nie wiem, kiedy z przyjaciółkami zaczęłam piszczeć. Alex i Chloe z przerażonymi minami były przytulone do siebie, a na dodatek miały wytrzeszczone oczy. Ja z taką samą miną przywarłam do fotela. Nie miałam do kogo się przytulić... Za nami kierowcy samochodów trąbili klaksonami.

      -Alex... wyłącz... silnik...- wykrztusiłam drżącym głosem.

       Dziewczyna zrobiła, co powiedziałam. Trzęsła jej się przy tym ręka. Sztywnym krokiem wyszła z auta. Odwróciłam głowę do tyłu i zobaczyłam, że za nami utworzył się spory korek. Ze zdziwieniem, a jednocześnie z ogromną ulgą stwierdziłam, że nie doszło do żadnego wypadku.

       -Dziewczyny...- Alex zajrzała przez okno z drzwiczkach.- Opona pękła- wyjąkała słabym głosem.

      -No to pchamy!- zadecydowała Chloe stanowczo.

       Wyszłam z nią z auta. Stanęłyśmy z jego tyłu, Alex od strony drzwi kierowcy i zaczęłyśmy pchać mercedesa. Jak już go dopchałyśmy na pobocze, Alexandra zadzwoniła po pomoc drogową. Ja oparłam się o samochód i patrzyłam, jak ludzie, którzy stali w co najmniej kilometrowym, albo i dłuższym korku odjeżdżali i posyłali nam gniewne spojrzenia. Wzdrygnęłam się na ten widok.

      -A to pech. Tak się napaliłam na te zakupy...- jęknęła Chloe.

      -Pech?! Co ja powiem rodzicom?! Nowy samochód!- rozpaczała Alex. Prawie zaczęła płakać.       -Obok jest lodziarnia, idziemy?- zapytałam z przekąsem.

       Chciałam odwrócić uwagę dziewczyn od tego, co zaszło. Moje przyjaciółki nie protestowały (całe szczęście) i poszły za mną. Lodziarnia może i była mała, ale za to przytulna. Co najważniejsze, sprzedawali w niej najlepsze lody na świecie! Z automatu, na gałki... Mniam! Ja oczywiście jak zawsze, kupiłam sobie lody poziomkowe. Najlepsze pod słońcem!

       -Co słychać u Toma?- zapytała Chloe tak od niechcenia.

       Wiedziałam, że Alex jak zacznie gadać, to nie będzie mogła przestać nawijać. To było w jej naturze, ale wielkie było moje zdziwienia, gdy burknęła:

       -Nie wiem.

       -Jak to?- krzyknęłam zdziwiona. Zerwał z tobą?!

       -Nie on ze mną moja panno, tylko ja z nim- powiedziała oburzona.

       -Ale dla czego?- chciałam się dowiedzieć. Tom to fajny chłopak. Z nim Alex była szczęśliwa. To była świetna para. Co było powodem ich rozstania?

       -Bez przerwy gadał o baseballu. To takie nudne...- Wywróciła z dezaprobatą oczami.

       -I to był ten powód?- Nadal nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Alex to ładna dziewczyna i to wykorzystuje oczywiście. Chodziła już z co najmniej połową chłopaków ze szkoły i to z tymi najprzystojniejszymi, a chodzi tu do szkoły dopiero niecały rok. To nie fair, że zmienia ich jak rękawiczki. Najdłużej chodziła z Maxem. Dwa tygodnie... Ilu jeszcze chłopakom złamie serce i czy znajdzie tego jedynego? A może Alex i Tom byli tylko w sobie zauroczeni? Według mnie miłość powinna przetrwać wszystko. A moje przyjaciółka zanim związała się z Tomem, mogła go lepiej poznać...

       -Znalazłaś już sobie nowego?- zapytała zaciekawiona Chloe.

       -Można tak powiedzieć...- zrobiła pauzę, by po chwili powiedzieć radośnie:- Ma na imię Theo. Jest taki słodki!- westchnęła z zachwytem. Ciekawe, przez jaki jeszcze czas będzie do niego wzdychała?

       Alexandra gadała jak nakręcona. W końcu po prostu przestałam jej słuchać. Szczerze, to mnie to za bardzo nie interesowało. Powoli jadłam swoją słodycz. Mimo, że był zimny, to i tak było mi gorąco. Czułam jak krople potu spływają mi po twarzy. Nie mogłam już dłużej wytrzymać w tym skwarze. Postanowiłam wykorzystać swój dar i wywołać wiatr. Całą swoją uwagę skupiłam na wywołaniu jego. żeby lepiej było mi się skupić, przymknęłam oczy. Ach... Łatwe to nie było. Jeszcze bardziej się zmęczyłam i spociłam. Mimo to nie postanowiłam się poddawać... Ech. Ostatni razem udało mi się go wywołać od razu. Może to dla tego, że rozpaczliwie go potrzebowałam?... Po kilku minutach męczarni w końcu mi udało mi się. Uśmiechnęłam się do siebie szeroko. To był nie lada wyczyn.

      -O jak miło...-westchnęła zachwycona Alex. Chloe przyłączyła się do niej.

      Taa... Wiatr, który wywołałam zaczął nam służyć jako wiatrak.

       -Pomoc drogowa przyjechała- odezwała się Chloe. Z Alex popatrzyłam w stronę, którą ona wskazywała.-Jacy przystojniacy...- dodała z uznaniem, gdy tylko przestała się na nich gapić.

      -Przecież ty masz już chłopaka- powiedziałam zdziwiona jej zachowaniem.

      -Ale ty nie.- uśmiechnęła się zawadiacko.

      Westchnęłam ciężko i wzniosłam oczy ku niebu.

      -No i co z tego?

      -A to, że masz już szesnaście lat i do tej pory nie znalazłaś swojej miłości. Weź zacznij rozglądać się za chłopakami, bo zostaniesz starą panną!

      -O to się nie martw. Nie zostanę- powiedziałam mało przekonująco.-Chłopak nie jest mi potrzebny. 

      -Ale ty jesteś uparta!- pożaliła się.- Masz powodzenie u chłopaków i powinnaś to wykorzystać! Umówić się w końcu z którymś i zostawić te książki!...

       Chloe coś tam jeszcze mówiła, ale mało mnie to obchodziło. Olałam ją. Nie wiem dla czego ona tak bardzo chce, żebym sobie znalazła chłopaka. To moje życie i nie powinno jej to obchodzić. Mi do szczęścia chłopak nie jest potrzebny. A poza tym, żaden którego znam, nie wpadł mi w oko. Niektórzy są nawet przystojni, ale to albo są już zajęci, albo są za głupi. Kiedyś na pewno sobie jakiegoś znajdę...

      -A gdzie Paula?- nagle mnie olśniło.

      -Z Paulem u jego rodziców. Chcieli ją poznać- wyjaśniła moja przyjaciółka beznamiętnie.

      -Ahaa... A Nicole? Nie widziałam jej dzisiaj... Była w ogóle w szkole?

      -Nie. Wczoraj zamiast hiszpańskiego miałyśmy trygonometrię. Facet znowu się na nią uwziął.

      -I niech zgadnę, uczy się?

      -Aha... Za bardzo nie rozumie tematu...

      -Dla czego mi nie powiedziałaś?!- wybuchłam nagle.

      -Nicole nie chciała ci robić problemu...

      -Nie chciała mi robić problemu?!

       Zazgrzytałam zębami. Zalała mnie fala złości. Lewis znowu zrobił sobie z Nicole kozła ofiarnego! Nie mogłam tego znieść! Ten facet jest okropny! Dobrze wie, że trygonometria nie należy do najprostszych przedmiotów, a mimo to dużo wymaga, a szczególnie od Nicole. Nikt nie będzie tak traktował mojej przyjaciółki! Już ja się o to postaram! Wytłumaczę jej wszystko co i jak i Lewisowi szczęka opadnie! Ach! Czy on da jej w końcu święty spokój?!

      -Idę jej pomóc!- warknęłam. Ledwie panowałam nad emocjami.

       Wstałam od stolika i gwałtownie zasunęłam za sobą krzesło. Szybkim krokiem minęłam Alex, rzucając jej przy tym przelotne "cześć". Dziewczyna popatrzyła na mnie zdziwiona, a za razem zaniepokojona. Nie tłumaczyłam jej nic, bo wiedziałam, że zrobi to Chloe. Szłam bardzo szybkim krokiem. Prawie, że biegłam. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w internacie i pomóc Nicole. Szybkie iście utrudniało mi to, że na ulicach było pełno ludzi, którzy wracali z pacy. Jak musiałam się zatrzymać, bo było czerwone światło to myślałam, że ta chwila trwa wiecznie. To światło mnie irytowało pod tym względem, że świeciło dłużej niż zielone. Z wielką ulgą przyjęłam to, że światło się zmieniło. Ruszyłam biegiem przed siebie...

Hej! Dzisiaj mikołajki i dlatego też z tego powodu wstawiam pierwszy rozdział. Myślę, że się wam spodoba. Prosiłabym o wyrozumiałość, ponieważ to pierwszy blog, w którym publikuje moją historię. Nie nabrałam jeszcze zbytniej wprawy w pisaniu. Zawsze pisałam opowiadania, jakie pisze typowa dziewięciolatka... Jakby brakowało jakiś opisów, w ogóle jakby czegoś brakowało to proszę komentować. Na pewno skorzystam z rad. Drugi rozdział powinien pojawić się za jakiś czas. Powiem, że będzie o wiele ciekawszy niż ten. Ten może się wam wydać trochę nudny, ale bez niego nie może się obejść. Za wszelkie literówki przepraszam.

madziula0909