Rozdział 36

      — Podążajcie tam, gdzie słońce zawsze wschodzi, gdzie nocą gwiazdy układają się w okrąg, a blask słońca odstrasza wszystko, co złe — Dominic powtórzył słowa Hekate. — Kto to wymyślił?! — Zdenerwowany z dużą siłą uderzył w pień drzewa. — Trzeba będzie poczekać, aż się ściemni.
      — Nie możemy czekać — powiedziała lekko zirytowana Andrea. — Nie mamy czasu.
      — A widzisz tu jakieś gwiazdy? — zapytał z powątpiewaniem wilkołak.
      — Nie, ale skoro słońce zachodzi tam — wskazała na stronę zachodnią — to powinno wschodzić tam. — Teraz pokazała przeciwny kierunek.
      Dominic nic nie powiedział. Musiał przyznać sam przed sobą, że nie pomyślał o tym, co Andie. Za bardzo skupił się na gwiazdach, przez co zapomniał o słońcu. Nie chciał pokazać Andrei, że ta w jakikolwiek sposób uraziła jego męską dumę, dlatego jedynie wysilił się na wzruszenie ramionami.
      Idąc, nie spodziewali się, że słońce zajdzie tak szybko. Jeszcze niedawno było jasno, a zrobiło się już ciemno. Czas im się strasznie dłużył, bo nikt z nich później nie odezwał się choćby słowem. Towarzyszył im wiatr, szeleszczący liśćmi drzew, który wiał w kierunku, w którym szli.
      Niebo zasłoniły chmury. Chwilę później zaczął padać rzęsisty deszcz. Nadnaturalni nie zareagowali na to. Jedynie Andrea poczuła się znużona i śpiąca. Usilnie powtarzała sobie, że jeszcze wytrzyma, ale chęć snu przewyższała wszystko. Ziewnęła, co nie uszło uwadze chłopakom. Ci bowiem wiedzieli, że dhampirom potrzebny jest sen, więc postanowili zrobić postój. Schronili się pod drzewami. Andrea oparła się o pień i nie minęła chwila, kiedy powieki opadły na jej oczy i znalazła się w objęciach Morfeusza.

***

      Dookoła panowała oślepiająca jasność. Wszystko wydawało się świecić. Nie było nawet cienia mroku, który nie miałoby niknąć w świetle. Świat wydawał się piękniejszy, ale za razem dziwny. Wszystko było inne i nienaturalne. Dopiero gdy Andrea otworzyła zaspane oczy, wszystko zaczęło wracać do dawnych barw i odcieni. Na powrót zapanował półmrok.
      Dhampirzyca podniosła się. Znajdowała się w innym miejscu, niż była. Zaskoczona rozejrzała się i w oddali ujrzała białą smugę. Na początku myślała, że mogła być to mgła, ale była za mała. Zmrużyła oczy. Powili wstała na równe nogi i zaczęła iść w kierunku smugi. Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy to ,,coś’’, a raczej ,,ktoś’’ odwróciło się w jej stronę. Wydała zduszony okrzyk zdziwienia, gdy ujrzała twarz. Była jej tak bardzo znana, że w oczach zaczęły jej się zbierać łzy szczęścia i wzruszenia.
      Miał idealne rysy twarzy, przez które szalała nie jedna dziewczyna. Jego blond włosy jak zwykle były w totalnym nieładzie, a zielone oczy tryskały radością. Usta wykrzywił w szerokim uśmiechu, dając do zrozumienia, że również jest szczęśliwy.
      — To ty — powiedziała drżącym głosem, a po policzku spłynęła jej łza.
      — To ja — powiedział czule.
      Przyłożyła dłoń do ust i siłą woli powstrzymywała się, żeby nie wybuchnąć głośnym szlochem. Ogarnęła ją niewyobrażalna fala szczęścia, powodująca, że chciała skakać z radości i krzyczeć wniebogłosy. Chciała go mocno przytulić i już nigdy nie puścić. Nie po tym, co się wydarzyło. Pierwszy raz od tamtego dnia go zobaczyła. Doskonale wiedziała, że to sen i bała się, że jak podejdzie bliżej, za chwilę jak czar pryśnie, a wraz z nim Theo i że już go nigdy więcej nie zobaczy. Stała naprzeciwko niego i uśmiechała się, napawając jego widokiem. Chciała zapamiętać go takiego, radosnego. Miała zamiar zachować w pamięci każdy, nawet najmniejszy szczegół jego twarzy. Była tak szczęśliwa, że nie zauważyła, iż ciało brata jest przeźroczyste. Zorientowała się dopiero wtedy, gdy Theo położył na jej policzku dłoń, a ona nic nie poczuła. Momentalnie posmutniała.
      — Nie płacz — szepnął, chcąc otrzeć jej łzy.
      — Jesteś duchem. — Głos jej zadrżał. — Dlaczego? To tylko tutaj tak jest?
      Pokręcił głową i spojrzał gdzieś w dal. Miał niewidzący i pusty wzrok, co zaniepokoiło Andreę. Chciała złapać go za rękę, by dodać mu otuchy, ale jej dłoń przeniknęła przez jego. Na skórze miała gęsią skórkę.
      — Już na zawsze tak będzie — wyznał. — Tutaj i wszędzie.
      Ścisnęło ją w sercu.
      — Co się wtedy stało? — zapytała z bólem, przypominając sobie dzień, kiedy zaginął jej brat.
      — Zabili mnie — powiedział wprost. Andie była przerażona szczerością jego słów. — Zabili mnie wilkołaki, powodując, że już na zawsze będę błąkającą się duszą.
      — Wilkołaki nie mogą zabijać ludzi — jęknęła.
      — Te były inne.
      Przed oczami stanęła mu ta scena. Czuł okropny ból, kiedy ogromne wilki bezlitośnie rozrywały jego ciało na strzępy. Ich czerwone ślepia, bez tęczówek, bo to ich białka były krwiste, przeszywały go na wskroś i wywoływały strach, uniemożliwiający bronienie się. Czuł ulgę, kiedy jego oczy na wieki zamknęły się, a serce przestało bić. Myślał, że pójdzie na górę, do nieba, ale obudził się w innej postaci. Wciąż ich widział, ale oni już nie mogli mu nic zrobić. Odeszły, pozostawiając go samego, zagubionego i przerażonego. Kto próbowałby zabić ducha?
      — Theo? — zapytała zaniepokojona Andrea.
      Popatrzył na nią ze smutkiem w oczach.
      — Nie idźcie tam — powiedział.
      — Gdzie? — Nie rozumiała.
      — Tam, gdzie kazała wam Hekate. Nikogo już tam nie ma. Zastaniecie jedynie pustą chatę i nic więcej. Ona odeszła. Śpieszcie się, dopóki jej nie znaleźli.
      — Nie rozumiem... — Zamrugała oczami.
      — Nie znajdziecie tam osoby, której szukacie — powiedział dobitnie.
      — Dlaczego mam ci wierzyć? — zapytała, z trudem wypowiadając tak proste słowa.
      — Bo jestem twoim bratem. — Uśmiechnął się lekko.
      — Ale ty mi się tylko śnisz... — Po policzku spłynęła jej słona łza.
      — Andrea. — Jej imię wypowiedział w taki sposób, jak kiedyś, gdy byli jeszcze mali. Zacisnęła szczęki. — Ja tutaj jestem. Może nie w takiej postaci, w jakiej chciałabyś mnie zobaczyć, ale wciąż jestem tym samym Theodorem...
      — Który jest wytworem mojej wyobraźni — dokończyła, nie powstrzymując łez.
      Stała z lekko rozchylonymi ustami. Miała zmarszczone czoło, a włosy w totalnym nieładzie, które opadały na jej policzki. Postać Theodora zaczęła się rozmazywać. Andrea wyciągnęła rękę, jakby chciała go zatrzymać, ale nie mogła go złapać.
      — Theo! — krzyknęła rozpaczliwe.
      — Kocham cię, siostro — powiedział z czułością. — Jeszcze się spotkamy.
      — Theo! Zaczekaj! — błagała.
      Oślepił ją blask, przed który upadła na ziemię. Jęknęła.
      — Też cię kocham — załkała.
      Po chwili zapanowała ciemność.
      Nie mogła się ruszyć, mimo że usilnie próbowała. Poczuła spadające na jej twarz zimne krople potu. Stopniowo do jej uszu dochodziły wołania. Wysiliła się, żeby powrócić do świata żywych. Otworzyła gwałtownie oczy, gdy poczuła, jak ktoś boleśnie szarpie ją za ramię. Podniosła się, uderzając głową o czoło Dominica. Jęknęła i złapała się za obolałe miejsce.
      — A tobie co? — zapytała, widząc, że wilkołak jest zdenerwowany.
      — Zobacz — powiedział nie swoim głosem, ignorując ból głowy.
      Dziewczyna podążyła za jego wzrokiem. Zauważyła coś na kształt skały. Naprawdę była przekonana, że to właśnie ona, bo padający deszcz rozmywał obraz. Dominic pociągnął ją za rękę. Poszła za nim i zamarła, gdy zobaczyła to, co chciał pokazać jej wilkołak. Miała problem ze złapaniem oddechu. Wyciągnęła drżącą dłoń, ale zatrzymała się w pół drogi.
      — Nathan... — wykrztusiła. — Ale... Ale...
      — Ostrzegali go — zauważył Dominic.
      Andreę zapiekły oczy. Dotknęła Nata, zamienionego w kamień. Przerażona odsunęła się na pewną odległość. ,,Czy to jest możliwe?’’ — pomyślała.
      — Musimy iść — powiedział Dominic.
      — Zaraz... Co?! — krzyknęła. Wilkołak zdziwił się jej wybuchem. — Nie możemy go tak zostawić!
      — Dla niego nie ma już ratunku.
      — Ale... Może da się coś zmienić?! — pytała zrozpaczona.
      Widok Andrei w takim stanie wcale go nie cieszył. Wiedział, że dziewczyna nie lubiła Nathana, ale mimo to od płaczu miała czerwone oczy. Sprawiło mu ból wypowiadanie tych słów, ale nie mógł trzymać jej w przekonaniu, że można coś zrobić. Tak naprawdę to nie czuł nic, oprócz współczucia, szczególnie dla Jessici. Nie wiedział, jak czarownica zareaguje, ale był pewien, że na pewno gorzej, niż Andrea. Znał ją doskonale i był pewny, że strata brata byłaby dla niej ciosem poniżej pasa. Co z tego, że za dobrze go nie znała? Liczyła się ich więź. Jessi była wrażliwa. Nie ujawniała tego, jedynie przed wilkołakiem to robiła, i mogła popaść w rozpacz. Gdy wyobraził sobie jej wyraz twarzy po tym, jak dowie się prawdy, ścisnęło go w sercu.
      — Nic nie można już zrobić, tak trudno to zrozumieć? — zapytał nadnaturalny, marszcząc przy tym brwi.
      — Tak — szepnęła przez łzy.
      Była zła. Nie rozumiała, jak Dominic mógł tak się zachowywać. W takim momencie! Jakby widział to na co dzień. Miała nadzieję, że choć trochę go to poruszy. Zdała sobie sprawę, że było to złudne. On niczym się nie przejmował. W ogóle go to nie obchodziło. Mimo że Nathan tak wiele razy jej dokuczał, nie chciała go zostawić... takiego. Już wiele razy uratował ją, więc nie chciała być mu dłużna. Chociaż tyle mogła zrobić.
      — Weźmy go ze sobą — wykrztusiła.
      — Czy ty siebie słyszysz? — Wilkołak popatrzył na nią, jakby widział ją pierwszy raz na oczy.
      — Doskonale siebie słyszę. Mamy go skąd zabrać — warknęła. — Inaczej nigdzie nie idę.
      — To szantaż? — zapytał i podniósł jedną brew.
     — Nazywaj to sobie jak chcesz. — Założyła ręce na piersi. — Jestem mu to winna. Proszę...
      Wzrok Andrei mówił sam za siebie. Błagała wilkołaka, żeby ten się zgodził. Gdyby mogła sama zabrać Nathana, to nie prosiłaby o jego łaskę, ale nie dość, że nie umiała się teleportować, czy tak szybko przemieszczać, to jeszcze nie miała wystarczająco dużo siły. Do tego za bardzo nie wiedziała, gdzie się znajduje. Była w kropce. Nie miała innego wyjścia, niż żeby prosić o pomoc nadnaturalnego.
      — Dlaczego ja to robię? — Dominic skierował do siebie pytanie.
      Był zirytowany, ale tkwiło w nim przekonanie, że Andrea nie dałaby mu spokoju, więc postanowił jej ulec. Nabrał do płuc powietrza i ze świstem je wypuścił.
      — Tylko się nie przeraź — ostrzegł.
      Andie nie rozumiała jego słów, dopóki chłopak nie ściągnął butów. Po chwili jego ciało zaczęło się trząść. Odruchowo cofnęła się o kilka kroków. Widok człowieka przemieniającego się w wilkołaka był dla niej czymś nowym i niespotykanym. Nie ukrywała na twarzy obrzydzenia, kiedy ciało towarzysza zaczęło obrastać białą sierścią. Z niedowierzaniem przyglądała się wilkołakowi. Jej wzrok zatrzymał się dopiero na pięknych, niebieskich tęczówkach, patrzących na nią z triumfem.
      — Myślałam, że przemieniacie się tylko podczas pełni — powiedziała, nie kryjąc szoku.
      Nie tylko. Niektórzy z nas mogą przemieniać się o każdej porze dnia i nocy. Usłyszała w głowie. Znowu. Nie lubiła tego, bo miała wrażenie, że jest obłąkana. Mimo to nie zmieniła wyrazu twarzy z zaskoczonego. Jedyne co, to wzdrygnęła się. To było nieprzyjemne uczucie. Nie ruszaj się stąd! Pokiwała lekko głową. Dominic jeszcze przez jakiś czas bacznie ją obserwował, aż w końcu puścił się biegiem gdzieś w dal.
      Andrea przyglądała się szybko biegnącemu wilkowi. Gdy zniknął z pola widzenia, popatrzyła smutnie na skamieniałą twarz Nathana. Brakowało jej jego kpiącego uśmiechu i głupich uwag. Zagryzła dolną wargę i zamknęła oczy.

***

       Na miejscu był po kilku minutach. W drzwiach zamienił się w ludzką postać i na boso wszedł do środka, pozostawiając za sobą mokre ślady. Woda kąpała mu z ubrań i zlepionych ze sobą włosów. Jessica była zaskoczona jego widokiem. Stanęło jej serce, kiedy ujrzała tylko Dominica. Nie wiedząc czemu, spodziewała się najgorszego. Niespokojnie przystanęła z nogi na nogę.
      — A gdzie... — zaczęła Jessica, ale nie dokończyła.
      — Jest tu Bella? — zapytał, ignorując jej pytanie.
      — Wyszła, ale gdzie Nathan z Andreą?
      — Ehm — Wilkołak nie wiedział, co powiedzieć.
      — Dominic! — krzyknęła, jeszcze bardziej zdenerwowana. — No wyduś to z siebie! — Podeszła do niego i położyła dłonie na jego ramionach. Lekko nim potrząsnęła. — Co z nimi?
      — Z Andreą nic, ale Nathan...
      — Co z nim? — pisnęła. — Powiedz, że to nie to, o czym myślę!
      Spodziewała się, że mogło mu się coś stać poprzez to, że wtrącał się w nie swoje przeznaczenie, jednak w głębi serca miała malutką nadzieję, że to nie to i ogarnie ją spokój.
      — Niestety nie mogę tego powiedzieć — odparł z bólem.
      — Nie... — szepnęła i spuściła wzrok. — Nie — powtórzyła. — Nie, nie, nie! — Złapała się za głowę. — Gdzie on teraz jest?!
      — Chodź. — Złapał ją za rękę i pociągnął w stronę wyjścia.
      Na zewnątrz z powrotem przemienił się w wilkołaka. Jessica w przeciwieństwie do Andrei nie czuła odrzucenia, czy obrzydzenia. Przywykła do takich widoków, gdyż już nie raz się z nimi spotykała. Usiadła na grzbiecie przyjaciela i mocno złapała jego puszystej i miękkiej sierści. Mogli się teleportować, tyle że czarownica nie wiedziała, gdzie Dominic zostawił Andreę z Nathanem.
      Jeszcze nie przemieszczała się w tak szybkim tempie. Poza tym nie miała okazji siedzieć na olbrzymim wilku i czuć wiatr we włosach. Miała uśmiech na twarzy, ale sztuczny. Nie potrafiła się szczerze uśmiechać, gdy wiedziała, co przytrafiało się jej bratu. Przez całą drogę jej myśli krążyły wokół jego osoby. Nie mogła skupić się na czymś innym. Nawet na malutką chwileczkę.
      Gdy dobiegli na miejsce, Jessica cicho zeskoczyła na ziemię. Nie ruszyła się, by spojrzeć na zmokłą Andreę, która z żalem patrzyła na jej brata. Na drżących nogach podeszła do wampira. Wilkołak w tym czasie przemienił się w ludzką postać. Czarownica położyła dłoń na policzku brata i wpatrzyła w jego pusty i niczego nieświadomy wzrok. Miał jeszcze piękniejsze rysy twarzy i wydawał się być bardziej tajemniczy, niż był dotychczas. Zapiekły ją oczy, więc zamrugała. Nie powstrzymywała łez, które zdążyły wyjść na świat i przywitać noc. Rozchyliła usta, z których nie miały wydobyć się żadne słowa, tylko cichy szloch cierpiącej osoby.
      — Ostrzegałam cię — wychlipała. — Dlaczego mi to zrobiłeś?
      Widok Nathana w tej postaci powodował kolejną dawkę cierpienia. To był jej brat. BYŁ. Owe słowo huczało jej w głowie, chcąc dodać jej jeszcze większej dawki bólu. Zamknęła oczy i łapczywie nabrała do płuc powietrza. Przyłożyła dłoń do ust i dławiła się szlochem. Była bezsilna. Nie mogła nic zrobić, przez co jeszcze bardziej siebie znienawidziła.
      Wiedziała, że ten moment kiedyś nastąpi, ale zawsze starała się oddalić od siebie tą okropną myśl. Kilka lat temu wyczytała z fusów, że Nathan odejdzie z tego świata. Postanowiła go odnaleźć, bo bardzo chciała go poznać, zanim to by się stało. Bella ostrzegała, że będzie cierpiała, ale uparła się, że go odnajdzie. I stało się. Widząc go całego i zdrowego, nie chciała dopuścić myśli, że zniknie, choć to dawno zapisano w gwiazdach. Jej jedyny motyw odnalezienia go: Chciała go poznać, zanim umrze. Ukrywała to przed nim i Andreą, dlatego wymyślała te wszystkie bajki.
      Miała ochotę zamknąć się w pomieszczeniu, do którego tylko ona miałaby wstęp. Nikt inny, tylko ona. Marzyła, by tam w samotności cierpieć i upajać się bólem po stracie brata. Nie pozostał jej nikt inny, tylko jej babcia, Bella. Była jedynym źródłem wsparcia. Owszem. Miała Andreę, ale ta nie była jej wystarczająco bliska.
      Andie widząc zrozpaczoną przyjaciółkę, przytuliła ją. Nie mogła patrzeć, jak ta cierpi. Chciała ją pocieszyć, ale wiedziała, że mimo usilnych prób nie udałoby się. Dziewczyna straciła bliską sobie osobę, co nie równało się z każdą inną stratą. Andrea coś o tym wiedziała. Jej Theo też został odebrany i przepłakała przez to nie jedną noc. Wiedziała, z jakim bólem zmagała się jej przyjaciółka i nie chciała, by przechodziła przez to samo, co ona.
      — Nie chcę wam przeszkadzać, ale nie możemy tutaj tak stać — powiedział wilkołak. Nie było mu łatwo.
      — Dominic... — Andrea spojrzała na niego wymownie, po czym na wciąż płaczącą Jessicę.
      — On ma rację. — Jessi zakryła twarz w dłoniach i wzięła głęboki wdech. — Przepraszam — powiedziała, ponownie na nich patrząc i ocierając łezki. — Musicie iść...
      — Ale... — zaczęła dhampirzyca, jednak czarownica jej przerwała.
      — Nie. Musicie znaleźć tą trzecią osobę. Ja... Ja zabiorę Nathana...
      Położyła dłoń na jego ramieniu. ,,Odszedł’’ — pomyślała. Zdała sobie sprawę, że jej babcia miała rację. Mogła nie szukać go, ale była tak bardzo uparta w swoim postanowieniu, że nic nie mogło jej powstrzymać przed nie wypełnieniem go. Czy żałowała? Nie. Mimo uciążliwego bólu, który spowodował, że jej serce rozpadło się na malutkie kawałeczki, cieszyła się. Była szczęśliwa, że mogła spędzić z nim te krótkie, czasami bolesne, chwile swojego życia. Była smutna, że trwało to tak krótko.
      — Idźcie — powiedziała stanowczo. Głos wciąż jej drżał.
      — Na pewno? — zapytała z powątpiewaniem Andrea.
      — Tak. Nie będę was zatrzymywała. — Uśmiechnęła się słabo.
      Zamknęła czerwone od łez oczy, wcześniej łapiąc brata za ramię, a raczej to, co z niego pozostało. Zniknęła z nim z pola widzenia, a pozostała po nich jedynie smuga gęstej mgły, która po dłuższym czasie rozpłynęła się w powietrzu. Jak na zawołanie zaczął wiać lekki wiatr, powodując szelest liści i zawiewając piasek w oczy Andrei. Dominic stał odwrócony tyłem, więc wiatr mu nie dokuczał.
      — Nie mamy czasu — powiedział.
      — Jakoś nie mogę się odnaleźć. Jeszcze niedawno tutaj był, a teraz... — Powstrzymywała się, żeby znowu nie zacząć płakać. — Czuję pustkę i chyba nie da się jej zapełnić. Pozostanie, rozumiesz?
      — Może — burknął pod nosem.
      — Jak możesz tak mówić? — zapytała spokojnie, ale miała ochotę dać mu w twarz. — Jakby cię to nie obchodziło.
      — Wiesz. Nie zawarłem z nim zbyt dobrej więzi. Można powiedzieć, że znaliśmy się tylko z widzenia. Ile razy ze sobą rozmawialiśmy? Jak była potrzeba, a tak to unikaliśmy się. Nie widzę w tym żadnego powodu, dlaczego miałbym za nim w jakikolwiek sposób rozpaczać.
      Andrea spiekła raka. Postanowiła już nie odzywać się, bo zauważyła, że wspominanie Nathana powoduje u niej psychiczny ból. Z drugiej strony nie chciała go zapomnieć, bo zrobił dla niej dużo dobrego, choć początki ich znajomości wcale nie należały do tych dobrych. Był dla niej jak cichy anioł, który pilnował ją przed popełnieniem jakiegoś głupstwa. Nie zawsze to mu się udawało, jednak była Nathanowi wdzięczna z całego serca.
      — Chodźmy — powiedział stanowczo Dominic.
      — Czekaj! — Andrea niemal krzyknęła. — Chyba nie ma sensu, żeby tam iść...
      — Co? — Teraz to on się zdziwił.
      — To trochę delikatna sprawa... — Spuściła głowę.
      — Możesz jaśniej? — Chłopak zaczął się niecierpliwić.
      — Oczywiście — zacisnęła na spodniach dłonie w pięści.
      — Więc... Słucham — powiedział, gdy dziewczyna milczała.
      — Może to zabrzmi dziwnie, ale śnił mi się mój brat.
      — I co w związku z tym? — Zmarszczył czoło.
      — No bo on mówił, żebyśmy tam nie szli, bo jej tam nie ma.
      Niespodziewanie chłopak wybuchł głośnym śmiechem, przez co Andie poczuła się nadzwyczaj głupio. Miała ochotę zapaść się pod ziemię i zwyzywać siebie za to, co powiedziała. A tak to stała jak mała, zraniona dziewczynka.
      — Czy ty siebie słyszysz? Wierzysz w to? — Posłał jej rozbawione spojrzenie.
      — Wiem, że to głupie, ale...
      — Czasami mam wrażenie, że z zewnątrz jesteś już dorosła, a w środku jeszcze dzieckiem.
      — Dziękuję — wysyczała, mrużąc oczy. — Mówię tylko to, co słyszałam.
      — We śnie — zaakcentował każde słowo.
      — A słyszałeś, że we śnie można się komuś objawić?
      Obydwoje spojrzeli na postać, która opierała się o pień drzewa. Na twarz Andrei wstąpił szeroki uśmiech, natomiast Dominic wytrzeszczył oczy i z niedowierzaniem patrzył na ducha, którego widział po raz pierwszy. Jego postać rozświetlała wszystko dookoła, dzięki czemu można było poczuć się w ciemnościach raźniej. Wyglądał tak samo, jak przedtem.
      — Theo — szepnęła Andie i podeszła do niego.
      — Mówiłem, że wrócę. — Zaśmiał się. — A ty nie obrażaj mojej siostry — zwrócił się do Dominica.

Hejo kochani! :3
Może na początek...
NIE ZABIJAJCIE! Wiem, że bardzo lubiliście Nathana (przynajmniej większość z Was), ale już dawno miałam zamiar go zabić. Czekałam tylko na odpowiedni moment. Na początku miał zginąć w inny sposób, ale pojawił się motyw przepowiedni i wyszło, jak wyszło, więc... PRZEPRASZAM!
Tak! I mamy Theodora (pojawił się już w bohaterach)! *-* Ale to nie koniec niespodzianek! W kolejnym rozdziale pojawi się kolejny bohater, a raczej bohaterka! :D Choć w sumie... Będą to dwie bohaterki :D
Tych, co nie przeczytali poprzedniej notki, serdecznie na nią zapraszam: Informacja 17# W sumie warto przeczytać...
Już kończę tą nudną paplaninę xD Pozdrawiam cieplutko! xoxo :***
PS Wybaczcie, że zabiłam Nathana xD
PS 2 Dzisiaj zacznę nadrabiać zaległości na Waszych blogach ;)

Maggie