Rozdział 35

      Byli przerażeni. Do końca nie przemyśleli planu. Nie sądzili, że któraś z czarownic, a tym bardziej ich przywódczyni, mogłaby mieć wizję, że poszukują ostatniej osoby z przepowiedni. Za każdym razem, gdy próbowali się wydostać, musieli zderzyć się z niewidzialną ścianą, która otaczała ich z każdej możliwej strony. Nawet znajdowała się na górze. Zaczynało ich to irytować, ale mimo to nie przestawali próbować. Dla kogoś stojącego z boku musiało wyglądać to zabawnie, gdyż trzy osoby zamknięte w niewidzialnym ,,czymś’’ za wszelką cenę chciały wyjść na zewnątrz, a stojąca na uboczu czarownica miała założone na piersi ręce i z lekkim rozbawieniem patrzyła ma swoich więźniów.
      Hekate nie odzywała się. Nie czekała, aż reszta zwróci na nią uwagę. Jej wzrok przykuła Andrea. Dhampirzyca przyłożyła dłoń do jednej ze ścian. Nieznacznie marszcząc czoło, sunęła palcami po jej powierzchni. W końcu przystanęła i teraz jej dłoń całkowicie przylegała do przeszkody ku wolności. Na początku nic się nie działo, jednak wystarczyło być cierpliwym, żeby zauważyć pewną rzecz, a ujrzała ją jedynie przywódczyni czarownic, bo Nathan i Dominic nie zwracali uwagi na towarzyszkę.
      Ściana, w miejscu, gdzie była dłoń Andrei, zadrżała, ujawniając swoje istnienie. Obraz za nią stał się niewyraźny, jakby przechodziła przez niego fala dźwięku. Andie poczuła przyjemne ciepło, znajdujące się jedynie w pobliżu jej ręki. Chciała, ale nie oderwała dłoni od powierzchni, ponieważ jakiś wewnętrzny głos podpowiadał jej, by tego nie robiła. Dlaczego go posłuchała? Nie wiedziała, jednak ucieszyła się, bo przez dzielącą ją ścianę przeszła jej górna kończyna. Nie wierzyła własnym oczom, ale mimo to na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu. By przekonać się, że czasem nie śni, zrobiła krok do przodu. Nie poczuła żadnego bolesnego zderzenia. To było dla niej coś wywołujące ogromny szok. Gdy znalazła się na wolności, niepewnie obejrzała się za chłopakami.
      Przyglądająca się wszystkiemu Hekate nie kryła swoich uczuć. Z niedowierzaniem przypatrywała się sytuacji, jaka miała przed chwilą miejsce, a z podziwem Andrei, która była niczego nieświadoma — nie wiedziała, że to akurat ona została wybrana jako punkt obserwacyjny czarownicy.
      — Nie wiedziałam, że posiadasz aż tak wielką moc — powiedziała Hekate, ujawniając swoje szczere zaskoczenie.
      Dominic i Nathan zrozumieli, o czym jest mowa, dopiero wtedy, gdy zauważyli, że Andrea stoi poza ich więzieniem. Ze zdziwienia otworzyli szeroko oczy. Najbardziej zastanawiało ich, jakim cudem dhampirzyca znalazła się na zewnątrz, gdy oni wciąż siedzieli w środku. Nie chciało im się wierzyć, że to czarownica za tym stała. Wilkołakowi przyszło na myśl, że ściany wokół nich mogły zniknąć — według niego nie było innego wytłumaczenia — więc ruszył żwawym krokiem przed siebie. Zdziwił się, jak jego twarz rozpłaszczyła się na niewidzialnej powierzchni. Jęknął obolały i złapał za nos. Nathan w tym czasie siłą woli powstrzymywał się, żeby nie wybuchnąć śmiechem, dlatego udał atak kaszlu, co u wampirów było rzeczą nadzwyczaj niemożliwą, gdyż te istoty nie chorowały.
      — Nie mam pojęcia o czym mówisz — powiedziała z ,,lekkim’’ niedowierzaniem Andie, ignorując zachowanie Nathana.
      Kąciki ust Hekate znacznie podniosły się. Nie zdziwiło jej, że dhampirzyca nie miała o niczym pojęcia. Kto mógłby to wiedzieć, jak nie ona sama? Jedyna posiadała tą wiedzę.
      — Nie zastanawia cię, jakim cudem udało ci się przejść przez ścianę? — zapytała.
      — Może trochę — powiedziała, marszcząc brwi. — Nie wiedziałam, że potrafię to robić.
      — Nie wiedziałaś, bo wcale tego nie umiałaś i nie powinnaś umieć. — Czarownica wydawała się być zdenerwowana, a jednocześnie zaniepokojona. — To czysty przypadek. To stało się nieumyślnie!
      — Zaraz... Co? — Andrea nie wiedziała, o co chodzi.
      Hekate przyjrzała jej się uważnie.
      — Eee... Nie chcę wam przeszkadzać, ale my wciąż tutaj siedzimy — fuknął zirytowany Dominic.
      Przywódczyni wiedźm nie zwróciła na niego nawet najmniejszej uwagi. Biła się ze swoimi myślami. Nie wiedziała, czy uświadomić dhampirzycę, w jakiej sytuacji się znalazła, czy poczekać na odpowiednią chwilę i dopiero później jej powiedzieć. Wciąż była zszokowana swoim odkryciem. Nie sądziła, że sprawczyni wszystkiego mogła być tak głupia! A może zrobiła to celowo? Po niej można się było spodziewać wszystkiego.
      — Widzisz — zaczęła Hekate. — Znalazłaś się w posiadaniu potężnych mocy, które niekoniecznie muszą być dla ciebie... dobre.
      — Proszę? Mogłabyś mówić jaśniej? — poprosiła grzecznie Andrea.
      — Oczywiście. — Jej twarz przybrała zaniepokojony wyraz. — Słyszałaś o legendzie mówiącej o dwóch czarownicach?
      — Nie — powiedziała Andie bez chwili namysłu. — Wychowałam się w zwykłym świecie.
      Hekate podniosła jedną brew.
      — W świecie ludzi — uzupełniła.
      — Chodź za mną.
      — A oni? — Andrea wskazała na Nathana i Dominicka.
      — Poczekają. — Hekate uśmiechnęła się mimowolnie. — Nic im się nie stanie.
      Dziewczyna wahała się. Posłała kobiecie pytające spojrzenie, ale ta już zaczęła iść przed siebie i tego nie widziała. Spojrzała oczami wystraszonego dziecka na chłopaków, lecz ci sami nie wiedzieli, co zrobić. Dominic wzruszył ramionami, a wzrok Nathana mówił sam za siebie. Nie chciał, by Andrea szła z kobietą. Obawiał się, że coś mogłoby się jej stać.
      — Idziesz? — zapytała zniecierpliwiona Hekate.
      Andie nie odpowiedziała. Nawet nie drgnęła. Stojąca za nią przywódczyni przewróciła oczami. Wystarczyło, by wyszeptała słowa, machnęła ręką i obraz już zaczął się zmieniać. Obie znalazły się na stromym brzegu klifu. Za nimi rozciągał się zielony i gęsty las, natomiast przed czysta rzeka, za którą na odległość kilometra rozciągało się pasmo wysokich gór. Na niebie znajdowały się gdzie nigdzie chmury. Latały po nim ptaki, wesoło śpiewając. Wiatr bawił się włosami Andrei i Hekate, układając je w nieład.
      — Lubię tu przychodzić — powiedziała czarownica.
      Andie zrobiła krok do przodu. Znalazła się na samym skraju brzegu. Spojrzała w dół i zaparło jej dech w piersiach. Znajdowała się dobre dwieście metrów nad poziomem morza. W pierwszej chwili chciała się cofnąć, ale zrezygnowała i zachwycała się widokami, zapominając o całym świecie.
      — Nie dziwię się — wyszeptała.
      — Ciesz się tą chwilą póki możesz. Później będzie tylko gorzej — wyznała.
      — Próbujesz mnie przestraszyć? — Andrea wytrzeszczyła oczy.
      — Nie. Strach pogorszyłby tylko sytuację. Przez niego pokazałabyś, jak bardzo jesteś słaba, a to nie byłoby dobrym zagraniem, uwierz. Słuchaj głosu serca.
      — Serce mówi co innego, a rozum co innego — zmartwiła się i popatrzyła gdzieś w dal.
      Nie czuła zagrożenia, jakie miało nadejść. Jak na razie było spokojnie i na nic się nie zapowiadało. Czy tak nagle miało się to zmienić? Ktoś by zapewne powiedział, że wszystko jest możliwe. Ale czy to też? Coś niebezpiecznego miało się niebawem wydarzyć?
      — Wspominałaś coś o jakieś legendzie — powiedziała Andrea, przypominając sobie, o co pytała ją wcześniej czarownica. Poza tym chciała przerwać panującą pomiędzy nimi ciszę.
      — Gdzieś bardzo dawno temu...
      — Za górami, za lasami i tak dalej? — Andrea uśmiechnęła się lekko.
      — Nie — zaprzeczyła rozbawiona Hekate. — Dawno temu, gdy jeszcze nasze gatunki żyły ze sobą w zgodzie, żyły dwie czarownice. Były ze sobą bardzo zżyte, mimo że nie były siostrami. Jedna była w stanie oddać życie za drugą. Nazywały się Mara i Morgana. Ta pierwsza nie bez powodu nosiła takie imię. Została na nią rzucona klątwa, przez co za dnia była sobą, a w nocy przybierała postać ducha. Mimo to Morgana dzielnie trwała przy przyjaciółce, gdy inni się od niej odwrócili. Pewnego razu Morgana została wezwana do przywódczyni. Zostało jej powierzone zadanie, by odebrała Marze moc. Dziewczyna w dniu swoich pięćdziesiątych urodzin miała na zawsze pozostać w postaci zjawy błąkającej się po świecie i rządnej zemsty za to, co jej zrobiono. Morgana nie chciała się na to zgodzić, bo była jej najlepszą przyjaciółką.
      — Dlaczego to akurat jej powierzono to zadanie? — przerwała Andrea.
      — Tylko jej ufała Mara. Reszta się od niej odwróciła. Nawet rodzina. Wiedziała, że Morgana nie mogłaby jej nic zrobić, dlatego wybrano ją. Chcieli jej wmówić, że z mocą Mara jest niebezpieczna i dlatego musi jej ją odebrać. Nie chciała dać się przekonać, dlatego rzucono na nią zaklęcie, dzięki któremu będzie spełniała wszystkie powierzone jej rozkazy.
      — To nie fair — zauważyła dhampirzyca. — Dlaczego to zrobili?
      — Dla bezpieczeństwa — powiedziała Hekate. — Dla bezpieczeństwa — powtórzyła. — Morgana nie była w stanie nic zrobić. Czar sprawił, że więź łącząca ją z przyjaciółką zanikła. Przynajmniej dla niej. Poszła do Mary dzień przed jej pięćdziesiątymi urodzinami. Ta niczego się nie spodziewała. Morgana odebrała moc Marze, nawet nie czując ukłucia bólu. Nikt wtedy nie wiedział, że z powodu połączenia, które zostało wytworzone pomiędzy czarownicami przez czar, którym odbiera się moce, część mocy Morgany przedostała się do Mary. Zorientowano się dopiero wtedy, gdy Morgana nie mogła wykonywać pewnych rzeczy. Niestety zaklęta zniknęła.
      — Dlaczego mi o tym mówisz? — zapytała Andrea.
      Hekate popatrzyła na dhampirzycę wzrokiem mówiącym ,,pomyśl’’, po czym przeniosła spojrzenie na góry i czekała na trafną odpowiedź.
      Zrezygnowana Andrea zdała sobie sprawę, że towarzyszka ani śni odpowiedzieć na jej pytanie. Na początku nie wiedziała, w którym iść kierunku, ale zatrzymała się na jednej myśli. Moce. Koniec legendy mówił, że Mara straciła swoją moc, ale część mocy Morgany dziwnym trafem trafiła do niej. Później ni stąd ni zowąd przypomniało jej się pierwsze pytanie Hekate i jak Hilda odebrała jej moce.
      — Czy to możliwe, że... No... — jąkała się.
      — Mów dalej — zachęciła ją czarownica.
      — Mam moce tej całej Hildy? — wykrztusiła.
      — Niezupełnie. Tylko ich część — uściśliła.
      — Skąd w ogóle wiesz, że mam jej moce? — dopytywała.
      — Tego już nie musisz wiedzieć. To... bardzo delikatna sprawa — mruknęła pod nosem i zgarnęła za ucho kosmyk swych siwych włosów.
      — Aha... No dobrze. W takim razie co teraz? — Andrea przystanęła z nogi na nogę.
      Na pewną chwilę zapadła głucha cisza. Było jedynie słychać świst wiatru i szelest liści drzew. Andie patrzyła wyczekująco na czarownicę i cierpliwie czekała, aż ta coś powie. Czuła się dziwnie z myślą, że ma coś wspólnego z Hildą, która tak jeszcze niedawno odebrała jej dar. Coś, dzięki czemu była wyjątkowa, ale bardzo nie rozpaczała nad tą stratą, ponieważ moc tak naprawdę nie należała do niej.
      — To niedobrze, że posiadasz te zdolności — powiedziała śmiertelnie poważnie Hekate.
      — Dlaczego? — Zaniepokoiła się dziewczyna.
      — Hilda ma mroczną duszę. Jej magia jest czarna. To zła kobieta, a posiadając tą część jej mocy, to tak, jakbyś posiadała cząstkę jej. To może być dla ciebie niebezpieczne. Powinnaś uważać. — Spojrzała na nią ze smutkiem. — Lepiej by było, gdybyś nie używała tych zdolności, dobrze?
      Andie pokiwała głową, po czym spojrzała gdzieś w bok.
      — Nikomu nie mów o naszej rozmowie. Tak będzie najlepiej — dodała czarownica.
      — A jak ktoś usłyszy moje myśli? Trudno nie zastanawiać się nad tym... — Skrzywiła się na twarzy.
      — Z tym nie będzie problemu. — Hekate uśmiechnęła się z triumfem.
      Wypowiedziała zaklęcie. Andreę zaczynało irytować, że ktoś ciągle rzucał na nią jakieś czary. Głównie miała na myśli Jessi, która często w jej obecności wypowiadała niezrozumiałe dla niej słowa. Czułaby się znacznie lepiej, gdyby wiedziała, co one oznaczają.
      Poczuła przyjemne ciepło, rozchodzące się po jej całym ciele, ale najbardziej czuła je w głowie. Z tego powodu po pewnym czasie zrobiło jej się gorąco i w duchu modliła się, by to już się skończyło. Była pewna, że na policzki wstąpił jej rumieniec.
      — To zaklęcie na blokowanie umysłu — poinformowała czarownica, gdy Andrea poczuła chłód. — Teraz nikt nie będzie mógł czytać w twoich myślach.
      — Tak zawsze? — zapytała zdziwiona.
      — Nie. W odpowiednim momencie czas pryśnie.
      Dhampirzyca chciała się zapytać, kiedy będzie ten odpowiedni moment, ale zerwał się silny wiatr. Obraz diametralnie zaczął się zmieniać. Zniknął klif, góry, rzeka... Ich miejsce zastąpił las. Było to to samo miejsce, do którego wcześniej teleportowali się poszukujący osoby z przepowiedni.
      Andie w oddali kilku metrów zauważyła znajomego wampira i wilkołaka. Miała zamiar do nich pójść, ale zatrzymała ją Hekate, która mocno złapała ją za nadgarstek.
      — Pamiętaj, dziecko, że nigdzie nie będziesz bezpieczna. Gdziekolwiek nie pójdziesz, zło złapie cię w swoje sidła — powiedziała z troską w głosie.
      Przez chwilę Andie patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. Nie kryła uczucia niepokoju, które zagnieździło się w jej sercu. Miała niewyraźny wyraz twarzy, a usta lekko otwarte. Gdy uścisk na jej nadgarstku zelżał, cofnęła się o krok i poszła w kierunku Nathana i Dominica. Ci siedzieli znudzeni w ,,więzieniu’’, jak to nazwali i o czymś rozmawiali. Gdy ich oczom ukazała się postać Andrei, od razu obaj przerwali wymianę zdań i poderwali się na równe nogi. Nathan uderzył w niewidzialną ścianę, która nie miała zamiaru zniknąć.
      — Spokojnie — powiedziała przywódczyni, niespodziewanie pojawiając się przed Natem.
      Położyła dłoń na powierzchni jednej ze ścian. Już chwilę później ogrodzenie wokół nadnaturalnych zniknęło. Dominic żeby się upewnić, że naprawdę tak stało, wyciągnął rękę przed siebie. Gdy niczego nie poczuł, zrobił pewny krok przed siebie i stanął koło Andrei. Nathan poszedł w jego ślady, przedtem srogo i ze skupieniem patrząc na czarownicę, lecz ta nie zwróciła na to uwagi.
      — Wiem, że szukacie trzeciej osoby z przepowiedni — odezwała się, patrząc na Andie i Dominica.
      — Tak — potwierdziła Andrea.
      — Nie wiem tylko, dlaczego ty jesteś z nimi — zwróciła się do Nathana. — Życie ci nie miłe?
      — Mówisz tak samo, jak inni — fuknął Nat.
      — Bo wiemy, jakie to niesie za sobą konsekwencje i chcemy cię przed tym ostrzec.
      — Sranie w banie — powiedział lekceważąco, na co Hekate pokręciła głową.
      — Będziesz żałował — powiedziała dobitnie. — Ale nie o tym chciałam mówić — zwróciła się do pozostałych. — Wiem, gdzie jest poszukiwana przez was osoba.
      Nikt nie krył swojego zdziwienia. Nie przyszło im na myśl, że przywódczyni mogłaby wiedzieć, gdzie znajduje się poszukiwana przez nich dziewczyna. W ich sercach pojawiła się nadzieja na odnalezienie jej.
      — Zleciłam jednej z nas, by opiekowała się nią. Miała ją uczyć, by była w stanie stawić czoło złu. — Posmutniała, przypominając sobie, jak bardzo młoda jest czarownica. — Jej opiekunka nazywa się Awena. Poinformuję ją, że do niej przyjdziecie, a żeby się do niej dostać, podążajcie tam, gdzie słońce zawsze wschodzi, gdzie nocą gwiazdy układają się w okrąg, a blask słońca odstrasza wszystko, co złe.
      Nie takiej wskazówki się spodziewali, ale nie zdążyli się pożalić, bo Hekate rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając po sobie strużkę białej mgły, która zniknęła i ich, rozkojarzonych i za bardzo niewiedzących, co zrobić.
      — No to pięknie — skwitował Dominic.

***

      Wokół panowała istna ciemność. Mogło się wydawać, że brakowało najważniejszej rzeczy. Życia, wokół którego wszystko się kręciło. Głuchą ciszę można było ciąć sztyletem. Jedynie światło, jakie znajdowało się w pomieszczeniu, dawała niewielka świeca, a jej malutki płomyk zdawał się niknąć w czeluściach ciemności. Wystarczyło jedno, leciutkie dmuchnięcie, by świeczka zgasła i zapanował całkowity mrok.
      Na środku pomieszczenia stało krzesło, a na nim siedziała stara kobieta. Miała zamknięte oczy. Jej cała twarz była w zmarszczkach, natomiast siwe włosy upięte w luźnego warkocza, dodającego sobie uroku. Tak naprawdę starsza pani nie była tak urocza, jak mogło się wydawać. Otworzyła oczy koloru czystego szkarłatu. Opuszkami palców przejechała po suchej skórze drugiej dłoni i uśmiechnęła się złowieszczo.
      Wstała na równe nogi. Zdmuchnęła świeczkę i wyszła z pokoju. Nie potrzebne było jej światło, bo bez niego doskonale wiedziała, gdzie podąża. Szła stromymi, krętymi schodami na sam dół. Zatrzymała się przed dużymi, metalowymi drzwiami, które były zamknięte na cztery klucze, tak dla bezpieczeństwa. Otworzyła je i weszła do ciemnego pomieszczenia, w którym znajdowało się dużo pajęczyn. Gdy tylko zrobiła pierwszy krok, rozległ się dźwięk uderzających o siebie grubych i ciężkich łańcuchów. Przykute nimi stworzenie ryknęło tak głośno, że nawet szczelnie zatkane uszy nic by nie zdziałały. Gdy zdało sobie sprawę, że przybyła jego pani, zamilkło.
      Bestia była cała czarna i chodziła na dwóch łapach. Miała szkarłatne bez źrenic oczy, posyłające każdemu mordercze spojrzenie. Jej zęby były długie i ostre. Górna ich część wystawała na zewnątrz. Tak samo jak długi, szorstki język, pokryty dziwnymi brodawkami. Jej ostre pazury były tak mocne, że pozostawiały po sobie zadrapania na kamiennej podłodze. Czarne, zapierające dech w piersiach skrzydła o ostrym zakończeniu i kształtem przypominający trójkąt, tylko czekały, aż będą mogły się rozłożyć. Machała na wszystkie strony długim, kolczastym ogonem.
      Kobieta podeszła do ,,zwierzątka’’. Obiema dłońmi złapała je za policzki i ucałowała w sam czubek głowy.
      — Zabij ją — rozkazała, uśmiechając się przy tym jak seryjny zabójca.
      Cofnęła się o kilka kroków. Potwór ryknął i zaczął się szarpać. Po którymś razie z kolei pozbył się łańcucha z jednej kończyny. Później kolejnego, aż w końcu stał się wolny. Przy okazji zrobił kolejne głębokie zadrapania na podłodze oraz ścianie. W końcu pozwolił, by jego skrzydła rozłożyły się. Wzniósł się wysoko w powietrze i wyleciał z pomieszczenia, robiąc w ścianie dziurę wielkości dwóch słoni. Bestia była w ogromnych rozmiarach, a co najważniejsze, bardzo silna.
      Stworzenie leciało nad ciemnym lasem. Z jego ust ciekła ślina, która kropelkami spadała na ziemię, wypalając dziury w miejscach, w które wylądowała. Wiedziała, gdzie ma lecieć. To właśnie Ona dała mu życie i rozumieli się bez słów. Nie było potrzeba niczego więcej.
      Dotarcie na miejsce zajęło mu zaledwie dziesięć minut. Bezszelestnie i gładko wylądowało na miękkiej trawie. Podeszło do drzwi i lekko uderzyło w nie, w wyniku czego rozwaliły się na drobny mak. Bestia nie potrzebowała wkładać w to więcej siły. Kobieta znajdująca się w środku podskoczyła z przerażenia. Nie wiedziała, co się dzieje. Nim zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, została przyciśnięta do ściany. Poczuła, jak coś wbija się w jej brzuch. Jęknęła i popatrzyła zbolałym wzrokiem na oprawcę. Zamarła, widząc krwistoczerwony kolor tęczówek.
      — To już twój koniec, Aweno. — Bestia przemówiła Jej głosem. — Możesz pożegnać się z życiem.
      — I tak nie osiągniesz swojego celu. To już jest zapisane w gwiazdach. Nie uda ci się! — wykrzyczała czarownica.
      Odpowiedział jej szyderczy śmiech. Awena za pomocą darów odepchnęła bestię. Miała zamiar uciec, ale nie zdążyła dobiec do drzwi, bo potwór odepchnął ją ogonem. Poczuła, jak coś ostrego wbija jej się w skórę, a następnie przeraźliwy ból w czaszce, bo uderzyła głową o szafkę. Syknęła i złapała się za obolałe miejsce. Na chwilę zamknęła oczy, ale gdy je otworzyła, zobaczyła pędzącą w jej kierunku bestię. W ostatniej chwili odskoczyła na bok. Schowała się za blatem przewróconego stołu. Tam czuła się bezpieczniejsza. Nabrała do płuc powietrza. Wyszła z kryjówki i zaczęła okładać bestię czarami przeznaczonymi na atak. Wszystkie odbijały się od niego i wychodziło na to, że sama musiała przed nimi uciekać. Na potwora nic nie działało. Rzuciła na niego najsilniejszy czar. Zwierzę zaskomlało, jednak nie trwało to długo, bo rana na jego ramieniu szybko zniknęła. Awena nie wiedziała, co zrobić.
      — Nie sądziłam, że jest tak bardzo silna — wyszeptała z jeszcze większym przerażeniem i niepokojem.
      Coś ostrego przeleciało jej tuż koło głowy. To bestia rzucała w nią kolcami, wydobywającymi się z jej ust i mającymi taką samą truciznę, co ślina. Zaczęła uciekać. Nie zdążyła zrobić uniku i dostała w plecy. Kolec wypalił jej skórę. Krzyknęła, ale nie poddawała się. Biegła dalej. Gdy już była prawie przy drzwiach, oberwała w dwa miejsca. Ból zwalił ją z nóg. Był nie do opisania. Chciała się podnieść, ale nie była w stanie. Jęknęła przeciągle. Po policzkach spłynęły jej łzy cierpienia.
      Potwór podszedł do czarownicy. Nie zważając na jej rany, przyparł ją mocno do ściany. Ta nawet nie próbowała się bronić, bo wiedziała, że i tak nie ma najmniejszych szans. Martwym wzrokiem patrzyła w tęczówki oprawcy.
      — Gdzie ona jest? — Bestia ponownie odezwała się Jej głosem.
      — Nie powiem! Po moim trupie! — krzyknęła Awena i próbowała się wyrwać ze stalowego uścisku stworzenia, ale to tylko przyprawiło ją o kolejną dawkę cierpienia.
      — Wciąż jesteś taka zawzięta — zaśmiała się szyderczo Ona. — Jak zawsze. Czy kiedyś się tego oduczysz? — Potwór szarpnął ją za włosy. — Poradzę sobie sama. Szkoda marnować czas na ciebie.
      — I tak ci się nie uda. Nie zmienisz przeznaczenia.
      To były ostatnie słowa, jakie wypowiedziała Awena. Potwór zatopił w jej sercu pazury. Z oczu czarownicy popłynęły łzy. Przed oczami pojawiła jej się niewyraźna twarz młodej dziewczyny, którą nauczała. ,,Kocham cię’’ — pomyślała i zamknęła wilgotne oczy. Już nie poruszyła się. Umarła. Martwe ciało opadło na podłogę, plamiąc ją krwią. Bestia zaczęła znęcać się nad nim, aż w końcu postanowiła zrobić sobie z niego pożywienie. Dawno nie jadła.

Rozdział z dedykacją dla Taka Miłość. W komentarzu pod ostatnim rozdziałem napisałaś, że jesteś żądna krwi. Mam nadzieję, że choć trochę Cię zadowoliłam ;) 
Hejo kochani! :3
JEŻELI KTOŚ NIE PRZECZYTAŁ POPRZEDNIEJ INFORMACJI, TO BARDZO PROSIŁABYM O ZAPOZNANIE SIĘ Z NIĄ: Informacja 15# DLA MNIE BARDZ0 WAŻNA
Nie przedłużając, przejdźmy do rozdziału. Jestem wkurzona. Miał pojawić się wcześniej, ale część rozdziału mi się nie zapisała i musiałam pisać na nowo. Masakra -.- Wciąż mam to głupie wrażenie, że o czymś zapomniałam napisać. Pierwszy raz wychodzi mi tak pięknie, a później...
No dobra. Nie będę narzekała.
Jak się podobało? Co o tym wszystkim sądzicie? Macie jakieś podejrzenia co do tego, skąd Hekate mogła wiedzieć, że Andrea ma moce Hildy (w ogóle co sądzicie o tej legendzie? xD)? Wpadłam na to dopiero dzisiaj (a raczej wczoraj...) podczas pisania tego rozdziału. Nie! Wpadłam na 2 pomysły i mam ogromną nadzieję, że wszystkich Was uda mi się zaskoczyć :D
Jak koniec? Sama do końca nie wierzę, że udało mi się to napisać. Chyba jestem w tym kiepska ;'(
Aha! Wiecie, kim jest ta Ona? :D
Już nie będę zbędnie przedłużała. Chciałam napisać na dzisiaj rozdział i udało mi się (przepraszam, że znowu tak późno...). Jak znajdziecie jakieś błędy, to oczywiście proszę o skopiowanie zdania z błędem (: NO I UZUPEŁNIŁAM ZAKŁADKĘ Z BOHATERAMI :D
Pozdrawiam cieplutko! xoxo :***

Maggie