Rozdział 32

      — Wy się znacie? — zapytała Andrea tonem, jakby odkryła Amerykę, ale i niepewnie.

      Dominic uśmiechnął się czarująco do młodej czarownicy, na co jej policzki przybrały odcień czerwieni. Na twarzy Hiller malował się szok i niedowierzanie, natomiast Dominic stał, wciąż uśmiechając się i z widoczną radością, jak i zaskoczeniem, spoglądał przed siebie. Gołym okiem było widać, że ich obydwoje zaskoczył swój widok. Andrea z każdą chwilą miała coraz większe wrażenie, że jej przyjaciółka jednak zna się z wilkołakiem i z ogromnym zaciekawieniem spoglądała na nich, czekając na dalszy rozwój sytuacji.

      — We własnej osobie! — powiedział wesoło chłopak, całkowicie ignorując pytanie Andie.

      Podszedł żwawym krokiem do lekko zdezorientowanej dziewczyny, po czym wziął ją w objęcia i mocno przytulił. Gdy się od niej oderwał, poczochrał jej długie, ciemnie włosy, jak małej dziewczynce. Czarownica wciąż była zarumieniona, ale w jej oczach tańczyły iskierki szczęścia. Czuła w sercu ogromną radość. Tak jak Dominic.

      — Co ty tutaj robisz? — zapytała wciąż w szoku.

      Wzruszył ramionami.

      — Ty tutaj? — Za drzwiami stanęła babcia Isabella i zmarszczyła nos. Pod groźnie patrzącymi oczami miała zmarszczki bardziej widoczne, niż zazwyczaj.

      Oczy wszystkich powędrowały w jej stronę.

      — Czołem, Bello! — Dominic pokazał rząd białych zębów. — Dawno się nie widzieliśmy. — Puścił do niej oczko.

      — Rzeczywiście — powiedziała od niechcenia czarownica. — Dlaczego tutaj przyszedłeś? — Posłała mu podejrzliwe spojrzenie. — Oni cię tutaj wysłali?

      — Nie — zaprzeczył. — Sam siebie wysłałem.

      Staruszka pytająco podniosła jedną brew. Nie rozumiała, co wilkołak miał na myśli.

      — Odszedłem od watahy. — W jego głosie, gdyby ktoś się postarał, można było wyłapać nutkę smutku.

      Zaskoczona Isabella z wrażenia zachwiała się i przytrzymała framugi drzwi. Jessica zdusiła okrzyk przerażenia. Odruchowo zakryła dłonią usta i spojrzała na znajomego z jeszcze większym szokiem, niż jak go pierwszy raz tego dnia ujrzała. Andrea natomiast spojrzała gdzieś w bok.

      — Dlaczego?! — pisnęła z paniką w głosie Jessica.

      — Może wejdziemy do środka? — zapytał młody wilkołak i wskazał ruchem głowy na pomieszczenie za Bellą.

      Babcia rodzeństwa Hiller przeleciała nieufnym wzrokiem po Dominicu. Przez chwilę wahała się. W końcu odsunęła się, przepuszczając go do środka. Wszyscy weszli. W wejściu czarownica złapała Andreę za rękę.

      — Po co z nim tu przyszłaś? — zapytała zniecierpliwiona.

      Andrea przygryzła dolną wargę i odwróciła głowę, by uciec od karcącego wzroku Belli, który niemal zawsze był łagodny. Była pewna, że przyprowadzenie wilkołaka, którego widziała pierwszy raz na oczy, nie pójdzie jej płazem. Gdy poczuła, że dłoń staruszki mocniej ściska się na jej ramieniu, niechętnie spojrzała jej w oczy.

      — Posłuchaj, co powie — powiedziała wymijająco.

      Chciała wyrwać się z uścisku. Nie sądziła, że czarownica ma w sobie tyle siły.

      — Tylko to masz mi do powiedzenia? — Niedowierzała.

      Dhampirzyca przewróciła oczami. Zrobiło jej się głupio. Bella dała jej dach nad głową, a ona przyprowadziła do jej domu wilkołaka. Czuła się winna, ale pocieszała się myślą, że obie czarownice znały Dominica, jednak widząc groźne spojrzenie starszej z nich, ponownie nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Chyba nadużyła jej dobrotliwości.

      — Proszę, nie patrz tak na mnie! — Andrea skrzywiła się na twarzy. — I tak poszedłby za mną, czy bym tego chciała, czy nie! To nie robi żadnej różnicy w związku z tym, że go tutaj przyprowadziłam... — Ostatnie słowa wypowiedziała cicho i niepewnie.

      Starsza pani pokiwała lekko głową, ale nie puściła jej. Miała mieszane uczucia. Wciąż była zła, ale w głębi serca czuła litość. Poza tym słowa Andie brzmiały logicznie. Znała Dominica i wiedziała, że zrobi wszystko, co będzie chciał, nie zważając na konsekwencje.

      Dziewczyna korzystając z sytuacji, wyrwała rękę z żelaznego uścisku kobiety i zwinnie, i szybko wyminęła ją. Szybkim krokiem weszła do niewielkiego pokoju. Już wchodząc do domu od razu znajdowało się w tym pokoju.

      Jessica zawzięcie tłumaczyła coś bratu, gdy Dominic z udawanym zaciekawieniem przyglądał się książkom, znajdującym się na półkach. Andrea oparła się o ścianę. Uwagę wszystkich zwróciło głośne trzaśnięcie drzwiami. Isabella usiadła na starej kanapie. Wcześniej, mijając wilkołaka, posłała mu wściekłe spojrzenie. Nie kryła swojego zdenerwowania. Była rozdrażniona. Nawet Nathan nie odezwał się słowem, tylko patrzył ze zmarszczonym czołem na babcię. Kobieta założyła nogę na nogę i bacznie patrzyła na wszystkich znajdujących się w pomieszczeniu.

      — Co macie mi do powiedzenia? Słucham — powiedziała chłodno, przez co na skórze Andrei pojawiła się gęsia skórka, bo głównie to na nią patrzyła.

      Dhampirzyca przeniosła przestraszony wzrok na wilkołaka. Ten posłał jej zniewalający uśmiech. Zmrużyła oczy. Jej twarz wyrażała powagę. Założyła ręce na piersi i popatrzyła wymownie na resztę zgromadzonych. Nadnaturalny zachichotał, jakby zapomniał, dlaczego się tu znalazł.

      Dominic zaczął opowiadać o tym samym, co Andrei. Tylko bardziej szczegółowo. Wszyscy uważnie go słuchali.

      W wieku szesnastu lat, Dominic przeszedł swoją pierwszą przemianę. Już wcześniej wiedział o wilkołakach. W końcu od urodzenia mieszkał wśród nich. Wtedy po raz pierwszy usłyszał przepowiednię. Był sam i nie wiedział, co się działo. Po części to go przerażało. Nie był przyzwyczajony do głosu, który znienacka pojawiał się w jego głowie i rozbrzmiewał w niej jak echo. Początkowo starał się to ignorować, ale nie było to proste, zważywszy na dziwne sny, które śniły mu się co nocy.

      Widział w nich walczące ze sobą trzy gatunki. Wilkołaki, wampiry i czarownice. Jego oczom ukazywały się martwe ciała, powodując dreszcze przechodzące po jego plecach. Zawsze miał wrażenie, że to działo się naprawdę. Chciał się obudzić, ale sen był tak mocny, że nie był w stanie. Kolorowe światła — magia — przelatywały koło głów wrogów, natomiast duże wilki atakowały ze zdwojoną siłą. Wampiry również. Były bezwzględne, jak ich przeciwnicy.

      Przez nawiedzające Dominika koszmary, postanowił w końcu zagłębić się w sprawię krążącej wokół niego przepowiedni. Wertował pożółkłe kartki w starych książkach w nadziei, że coś znajdzie. Książki znajdowały się w zbiorze biblioteki, do której miały dostęp tylko i wyłącznie wilkołaki. Chodził do niej niemal codziennie. Niestety nic nie mógł znaleźć i gdy już tracił resztki nadziei, pewnego dnia na swojej drodze spotkał czarownicę. Był zaskoczony jej widokiem, jednak o dziwo od początku wiedział, że ma dobre zamiary i może jej zaufać. Inni mogli porównać go do naiwnego, małego chłopca, któremu nieznane było życie pełne kłamstw i podstępów. To od czarownicy więcej dowiedział się na interesujący go temat.

      — Musisz znaleźć resztę, o których jest mowa w przepowiedni — mówiła z dużą nadzieją w głosie wiedźma, poważnie patrząc na młodego wilkołaka.

      Niestety jeszcze w tym samym dniu czarownica zmarła. Na jego oczach. Niespodziewanie jej ciało wygięło się w łuk, a następnie rozsypało w drobny mak. Pozostała po niej jedynie kupka popiołu, która zaczęła wchłaniać się w ziemię.

      Od tamtego dziwnego dnia Dominic, który nie widział choćby cienia szans, szukał dziewczyn, o których była mowa. W końcu los sprawił, że na jego drodze stanęła Andrea.

      — No dobrze, ale kto może być tą trzecią osobą? — zapytała pełna zaciekawienia Jessica.

      — Wciąż zadaję sobie to samo pytanie — powiedział Dominic. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć, ale oczy mimo wszystko kryły w sobie cień smutku.

      W pomieszczeniu zapanowała głucha cisza. Nikt przez długi czas nie odzywał się. Było jedynie słychać szum liści drzew. Na dworze wiał wiatr. Nie za mocny, ale i nie za słaby. W powietrzu bezkarnie tańczyły odpadnięte z drzew liście. Słabe promienie słońca przebijały się przez dość grube zasłony na oknach chaty. W ich świetle, dostającym się do środka, można było dostrzec drobiny unoszącego się kurzu. Wszystko na pozór wyglądało na zadbane, jednak gdzieniegdzie leżały porozrzucane papiery, zrozumiałe tylko dla czarownic. Panował lekki półmrok, ale w jednym miejscu, niedaleko drzwi, paliła się lampka. Dawała niewiele światła, ale to wystarczało.

      — Wierzycie, że to się spełni? — zapytał z powątpieniem Nathan. Miał na myśli przepowiednię.

      Nikt nie odpowiedział. Andrea ukradkiem spojrzała na Dominica. Nawet nie drgnął. Wciąż pozostawał w tej samej pozycji. Wyglądało na to, jakby słowa wampira wcale do niego nie dotarły, jednak w jego błękitnych tęczówkach dhampirzyca dopatrzyła się nadziei. Nie była do końca pewna, czy wilkołakowi zależało na doprowadzeniu do pokoju. Uważała to za absurdalne. Wojny były zawsze. Dlaczego miałoby to się zmienić? Zawsze znajdował się powód, który doprowadzał do konfliktów. Wątpiła, że można było jakoś temu zaradzić. Z drugiej strony nie chciała wciąż żyć w ukryciu. Przyjaźni osób o różnych gatunkach nie uważała za złą. Dla niej było to coś zupełnie normalnym. Niestety nie dla wszystkich. Osoby, które zawierały taką przyjaźń, żyły w strachu o własne życie.

      — Nie wiem — odparła szczerze Isabella i przyjrzała się wnukowi. — Naprawdę nie wiem. Przepowiednie nie zawsze muszą nieść ze sobą jakiś cel i sens. Czasami mogą być to nic nie znaczące słowa.

      — Tak? — zapytała zszokowana Andie. Wciąż dowiadywała się czegoś nowego.

      — Powinniśmy coś z tym zrobić — powiedział Nathaniel i przeleciał wzrokiem po twarzach wszystkich osób. — To przez Hildę konflikt się nasilił. A z każdym dniem staje się coraz silniejsza. Nie mam pojęcia, co chce przez to osiągnąć, ale robi się groźnie.

      — Nie jestem pewna, czy byłoby to najlepsze posunięcie — stwierdziła Jessi. — Z Hildą nie mamy szans. Przynajmniej w takiej grupce. Co możemy przeciwko niej zdziałać? Wykradła płomienie.

      — Nam jeszcze nie — poprawił Hiller.

      — Tylko wam. Wampiry będą go broniły, ale co, jak go dostanie? Będzie jeszcze silniejsza.

      — Ja w to wierzę — wyszeptał Dominic. Oczy wszystkich zwróciły się w jego stronę, gdyż nie wiedzieli, o czym mówi — Tylko trzeba znaleźć tą trzecią dziewczynę.

      — Słyszysz siebie? — zapytała pobłażliwie Andrea. — Jak to sobie wyobrażasz? Nie wiemy nic, oprócz tego, że jest czarownicą.

      — I że jest młoda, niedoświadczona, ale mądra — dodał wilkołak.

      — Bardzo dużo to mówi — powiedziała z sarkazmem i przewróciła oczami.

      — Zawsze coś — wzruszył ramionami. — Znajdziemy ją.

      — A później co, hm? Pomyślałeś?

      — Jakoś się potoczy.

      Andie pokręciła głową. Wyglądała, jakby zaraz miała się załamać.

      — Koniec świata. Dzieci chcą ratować świat — Isabella zamknęła oczy i złapała się za głowę. Nikt nie spodziewał się, że takie słowa w ogóle mogłyby wypłynąć z ust osoby, która żyje dość sporo lat i jeszcze nigdy czegoś podobnego nie powiedziała. — Jesteście za młodzi i głupi. Nie wecie, w co się pakujecie. To niebezpieczne!

***

      Zacisze mieściło się chyba w najbardziej zarośniętej części lasu. Dookoła znajdowała się przyjemna dla oczu, głęboka zieleń. Płynąca rzeka spokojnie uderzała o niewielkie skały, wystające spoza tafli wody, mieniącej się w świetle dziennym. Ciepłe promienie słoneczne oświetlały uśmiechnięte twarze Jessici i Dominica. Przyjaciele po długich latach rozłąki mogli w końcu się spotkać. Czego więcej brakowało im do szczęścia?

      Jessi znała Dominica już od najmłodszych lat. Zawsze razem bawili się, śpiewali, robili wspólne pikniki i płatali innym niewinne figle. Byli sobie bardzo bliscy, jak rodzone rodzeństwo. Nie widzieli świata poza sobą. Jedno broniło drugiego i chciało dla niego jak najlepiej.

      Przyjaciele byli nierozłączni. Wszystko robili razem! Nigdy nie przyszło im na myśl, że kiedyś będzie czekała ich rozłąka. Tak naprawdę to na początku nie wiedzieli, że są dla siebie wrogami. Jessica od małego miała problemy z magią, ale Isabella kazała trzymać jej to w tajemnicy. Jeszcze nie wiedziała, że jest czarownicą. Gdy to wyszło na jaw, postanowiła wciąż spotykać się z przyjacielem. Z czasem kontakt jej i Dominica zaczął się urywać. Jego rodzice i Bella byli przeciwni, by się spotykali. Nie chcieli wyjawić tego powodu. Niebawem później Dominic przeszedł swoją pierwszą przemianę w wilkołaka, a Jessi dowiedziała się, kim tak naprawdę jest. Zrozumieli, dlaczego nie mają prawa się widywać. Dla obydwojga był to wielki ból, ale dzielnie musieli go znosić. Szukali różnych zajęć, by zapomnieć, ale często mijając się nie było to proste. W końcu Hiller wyprowadziła się z babcią. ,,To dla waszego bezpieczeństwa.’’ — powtarzała niemal codziennie Bella. Młoda czarownica po tych słowach nic nie mówiła. Patrzyła tylko tęsknym wzrokiem gdzieś w dal i zastanawiałam się, co w obecnej chwili robi Dominic. Czy o niej myśli, a może jest czymś zajęty? Trudno było jej przyjąć do wiadomości, że już więcej go nie spotka.

      A jednak stało się inaczej.

      — Co przez ten czas robiłeś? — zapytała cicho Jessi, wsłuchując się w melodyjny śpiew ptaków. — Wtedy, kiedy się wyprowadziłam? — Ciekawość w niej rosła coraz bardziej.

      — Myślałem o tobie — powiedział z uśmiechem. Na te słowa czarownicy zrobiło się cieplutko na sercu. — Zastanawiałem się, co u ciebie słychać. Nudno było bez ciebie. Tak... — zawahał się — pusto. Nie miałem co ze sobą zrobić. Zawsze wolne chwile spędzaliśmy razem, ale po twoim odejściu... Było mi naprawdę ciężko. Próbowałem myśleć o czymś innym, ale nie było to łatwe. Robiłem wszystko, byleby na chwilę zapomnieć. Czasami się udawało, ale nie na długo.

      — Miałam tak samo — szepnęła i oparła głowę o ramię przyjaciela. Ten objął ją w pasie. — Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę...

      — Ale twoje obawy nie potwierdziły się — zaśmiał się cicho.

      — Nie. Nie potwierdziły się. — Podniosła lekko kąciki ust.

      — Trzeba będzie nadrobić stracony czas. — Puścił do niej oczko.

      Obydwoje zachichotali.

***

      — Trzeba będzie coś z tym zrobić — upierał się Nathan.

      — Już ci mówiłam, że to niemożliwe. — Isabella dała nacisk na ostatnie słowo.

      — Gdyby inni zdecydowali się walczyć przeciwko Hildzie, byłoby to możliwe. Nie sądzę, że nie wiedzą, co się dzieje. Wiadomo, że jak będzie w posiadaniu wszystkich ogni, stanie się niezwyciężona, bo będzie miała kontrolę nad naszym życiem, ale póki nie jest jeszcze za późno, możemy coś zdziałać. Nie wierzę, że nasi nie myślą, by ją zabić.

      — Posiadając te dwa płomienie jest dość silna, by stawić nam czoło. Nawet największej armii. — Bella patrzyła pustym wzrokiem w równie pustą ścianę.

      — Przepraszam, że przerwę, ale — zaczęła niepewnie Andrea — po co jej te płomienie?

      — Oprócz tego, że mając je w posiadaniu może decydować o naszym życiu, jest w stanie stworzyć armię, lekko mówiąc, potworów. — Czarownica zamknęła oczy i wsłuchała się w ciszę, jaka zapanowała w pokoju.

      — Dlatego trzeba ją zabić teraz! — Nathan zaakcentował ostatnie słowo.

      — Jesteś optymistą — zauważyła z niesmakiem jego babcia.

      — Może, ale wolę coś zrobić, niż tu bezczynnie siedzieć. — Zmrużył oczy.

      — Skąd w tobie ta wola walki? — zapytała z drwiną Isabella.

      Chłopak wzruszył ramionami.

      — Sam nic nie zrobisz — powiedziała nagle Andrea.

      — Pójdę do wampirów. Dowiem się, co planują. Wątpię, że chcą siedzieć z założonymi rękami — odparł przekonująco.

      — Jeszcze niedawno sam mówiłeś, że to jakieś brednie — skrzywiła się Andrea.

      Wampir odpowiedział wzruszeniem ramion.

      W głębi serca Andie chciała, żeby w końcu panował pokój. Nie żyła długo w nowym dla siebie świecie, ale czuła, że to, co się dzieje, jest złe. Nie do końca chodziło jej o Hildę. Głównie to miała na myśli relacje pomiędzy wszystkimi gatunkami. To, że w przeszłości ktoś tak, a nie inaczej postąpił — źle, nie oznacza, że kolejne pokolenia robią tak samo. Świat się zmienia, a my wraz z nim. Dhampirzyca wolała, by panował pokój, ale bała się, co będzie dalej. To, że ktoś chciał zaprowadzić porządek, nie znaczyło, że to się uda. Ile w wojnach przelało się ludzkiej krwi? To i tak nic nie dało, bo konflikty były, są i będą. Nie widziała niczego, co miało spowodować, że nagle stanie się inaczej. Andrea była jeszcze młoda. Nie za dużo wiedziała o otaczającym ją świecie, szczególnie tym nowym, ale starała się patrzeć na wszystko z innej perspektywy. Często patrzyła oczami dziecka, tej małej dziewczynki, którą niegdyś była i którą gdzieś w głębi serca pozostała, jednak starała się widzieć świat jak dorosła osoba.

      Przedstawiciele gatunków zjednoczą się, chcąc sporu ukojenie dać. W głowie niczym echo, huczała jej przepowiednia. Zmarszczyła czoło. Była jednym z przedstawicieli. Zaliczała się do grupy wampirów, ale... Czy rzeczywiście chciała zniwelować spór? Nie była pewna. Ona - przez swoje moce wyjątkowa. Kolejny wers rozbrzmiał, jakby chciał, by przestała się wahać. Przełknęła ślinę. Zamknęła oczy, pozwalając tym samym zagłębić się w głos, słyszalny tylko dla niej. Naprawdę chodziło o nią? Straciła moce. Mogła myśleć źle, ale skoro przepowiednię słyszą jedynie osoby, o których jest w niej mowa... A pokój zagości na miliony lat. Gwałtownie otworzyła oczy. Na jej skórze pojawiła się gęsia skórka. Potarła rękę, a następnie naciągnęła na obie dłonie rękawy ciemnej bluzy. Czuła się zagubiona. Jak mała dziewczynka, która nie ma pojęcia, co dzieje się wokół niej.

      — Nasze papużki nierozłączki wróciły. — Zaśmiał się Nathan.

      Jessica przewróciła oczami i posłała bratu lekceważące spojrzenie.

Hejo kochani (w końcu o normalnej porze! :D)! ♥♥♥

Podejrzewam, że na początku byliście zaskoczeni, że rozdział był pisany z perspektywy trzecioosobowej, a nie z pierwszo. Na początku pisania tego rozdziału pomyślałam sobie, że zrobię wyjątek i napiszę rozdział z innej narracji. Uznałam, że będzie to odciągnięcie się od rozdziałów widzianych oczami Andrei. Poza tym ten blog został założony nie tylko po to, by pokazać to opowiadanie, ale i po to, by podszkolić się w pisaniu (choć to stwierdzenie pojawiło się dopiero wtedy, gdy pokochałam pisać ♥♥♥♥ *.*). A tak w ogóle to w perspektywie trzecioosobowej czytelnik więcej dowiaduje się o bohaterkach i ich uczuciach. Bo w końcu co jeden bohater może wiedzieć, co czuje druga osoba? I teraz nasuwa się pytanie: Jak idzie mi takie pisanie? xD

Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu. Właśnie! Co sądzicie o Dominicu? Niektórzy już pod poprzednim rozdziale pisali, że go polubili. Czy wciąż tak jest? ;)

Hm... Ostatnio rozdziały coś krótkie mi wychodzą xD

Nie mam pojęcia, o co mogłabym Was zapytać xD Czekam na Wasze komentarze (dają mi ogromną motywację, więc bardzo proszę, skomentujcie!)! :D

Jeżeli znaleźliście jakiś błąd, to prosiłabym o skopiowanie zdania, w którym on się znajduje ;)

Aha! I jeszcze jedno! Zaktualizowałam (w końcu!) zakładkę z bohaterki. Jak ktoś chce, to niech zajrzy ------> BOHATEROWIE Hehe. Tak. Zmieniłam Andreę. Kiedyś jedna osoba powiedziała, że jest za stara... No na siedemnastolatkę to trochę xD

W wolnej chwili zabiorę się za robienie nowego zwiastuna (w końcu mamy nową fabułę) i zmienię wygląd bloga. Ten jest jakiś taki trochę ponury ;-;

Czekam na Wasze opinie!

Pozdrawiam cieplutko! xoxo :***

Maggie

CZYTASZ = KOMENTUJESZ (PROOOSZĘ!)