Rozdział 28

      Stałam jak ten słup soli i zdenerwowana błądziłam oczami po okolicy. Kłóciłam się w myślach, czy mam iść do chaty — a nie wiedziałam, co lub kto tam był — czy zawrócić. To i to rozwiązanie wydawało mi się być trochę niebezpieczne. Przełknęłam głośno ślinę i na trzęsących się nogach zrobiłam krok w tył. Dlaczego teraz, kiedy to potrzebowałam pomocy, nikogo nie było? Mogłam się jedynie modlić, że Jessi i Nathan mnie odnajdą, w co wątpiłam.
      Odwróciłam się na pięcie i zaczęłam przeciskać się między drzewa, które stały znacznie bliżej siebie, niż poprzednio. Im szłam dalej, tym było coraz ciaśniej. Nie rozumiałam tego. Zahaczyłam się ubraniem o wystającą gałąź. Przynajmniej tak mi się wydawało. Jak się okazało, to drzewo złapało mnie za ubranie. Wytrzeszczyłam oczy i spojrzałam w jego wręcz ogromne. Przeraziłam się nie na żarty. Drzewo podniosło mnie do góry, przez co zaczęłam machać rękami i nogami, i krzyczeć, by mnie puściło. Zdawałam sobie sprawę, że musiało to wyglądać bardzo dziwnie, a za razem zabawnie.
      — Puść mnie! — wciąż się wierciłam.
      Kopnęłam w korę dębu, ale on jakby tego nie poczuł. Policzki zaczęły mnie palić ze złości. Rzuciłam w drzewo ogniem, ale nic się nie stało. Nawet się nie zapaliło... Zamrugałam oczami i ponowiłam próbę. Efekt był ten sam. Nie dowierzałam. Z całej siły kopnęłam dąb, ale znowu nic się nie stało. Tylko noga zaczęła mnie boleć. Założyłam ręce na piersi i przybrałam beznamiętnym wyraz twarzy. Tak naprawdę w głębi serca bałam się, ale starałam się tego nie pokazywać. Czujnym wzrokiem rozglądałam się dookoła. Przeszedł mnie dreszcz, kiedy zorientowałam się, że drzewo zmierza do chaty. Wymierzyłam cios w stronę mojego ,,porywacza’’. Gdy to nie podziałało, znowu zaczęłam się szarpać. Jęknęłam, kiedy otworzyły się przede mną drzwi. Spojrzałam z przerażeniem w oczy drzewka, jakbym chciała, by mnie oszczędziło. Czułam się przy tym nadzwyczaj głupio.
      — Nie zrobisz tego — syknęłam i poczułam się jak idiotka. Mówiłam do drzewa!
      Dałabym sobie rękę uciąć, że dąb się uśmiechnął. Otworzyłam buzię i już miałam coś powiedzieć, kiedy on chciał wrzucić mnie do chaty. W ostatniej chwili złapałam się za jego gałąź, ale dąb swoją drugą ,,ręką’’ złapał mnie od tyłu i zrobił to, co zamierzał. Odciągnął mnie od siebie i jak szmacianą lalkę, wrzucił do środka. Uderzyłam plecami o drewnianą ścianę, po czym głośno upadłam na taką samą podłogę. Posłałam dębowi mrożące krew w żyłach spojrzenie, ale w tym samym momencie drzwi się zatrzasnęły i zapanowała jeszcze większą ciemność. Odczekałam chwilę, by później zerwać się na równe nogi. Złapałam za klamkę i szarpnęłam drzwi w swoją stronę, ale one ani drgnęły. Zmarszczyłam czoło i tym razem pchnęłam je, ale nie otworzyły się. Ze złości kopnęłam w nie.
      — Co ja tu robię? — kucnęłam, oparłam się o ścianę i schowałam twarz w dłoniach.
      Wyjrzałam zza palców. Nie mogłam tam siedzieć cały dzień! Poderwałam się z miejsca i szybko podeszłam do najbliższego okna. Próbowałam je otworzyć, ale było tak samo, jak z drzwiami. Zdenerwowana stanęłam przed innym oknem i je też chciałam otworzyć, ale się nie udało. Uderzyłam pięścią w brudną szybę, ale to tylko mnie zabolało. Skrzywiłam się na twarzy. Pomasowałam obolałą dłoń. Zamknęłam czy, a za chwilę szybko je otworzyłam. Miałam nadzieję, że pomieszczenie stanie w płomieniach, ale nic takiego się nie stało. Zaskoczona rozchyliłam lekko usta i szybko ich nie zamknęłam. Rzuciłam kulą z ognia, ale w trakcie lotu niespodziewanie zniknęła. Westchnęłam ze zrezygnowaniem. Byłam uwięziona.
      Rozejrzałam się dookoła. Mimo iż były ciemności, dzięki swoim wyostrzonym zmysłom mogłam co nieco zobaczyć. Na pewno znajdowałam się w jakimś korytarzu, w ktorym nic nie było — przynajmniej tak mi się wydawało — ale za to był długi, jak na taką małą chatkę. Nawet za bardzo.
      Wzięłam głęboki wdech i na trzęsących się nogach zrobiłam malutki kroczek do przodu. Nie kryłam się z tym, że trochę się bałam. Przez chwilę stałam w miejscu, ale później zrobiłam kolejne kilka małych kroków. Zatrzymałam się dopiero wtedy, gdy obok zobaczyłam schody. Nie mogłam uwierzyć, że chatka, która z zewnątrz wydawała się być taka mała, w środku była wielkości dużego domu. Schody znajdowały się w pół drogi, a do końca korytarza było jeszcze kilka dobrych metrów!
      Serce zabiło mi mocniej. Cichutko poszłam na pierwsze piętro, gdzie również znajdowały się pustki. Jedynie na końcu korytarza były otwarte drzwi, zza których dochodziło mocne światło. Od razu cofnęłam się i odwróciłam. Chciałam zejść na dół, ale przede mną pojawił się czarny kot. Przez chwilę na niego patrzyłam, ale postanowiłam go zignorować. Przewróciłam oczami. Podniosłam nogę w chęci zrobienia kroku, kiedy w tym samym momencie zwierzę głośno zamiauczało. Spojrzałam na kota wilkiem.
      — Jesteś — usłyszałam za sobą zrzędliwy głos.
      Znieruchomiałam. Na czole zaczęły mi się po pojawiać krople potu, a oddech przyspieszył. Nie wiedząc, co robię, puściłam się biegiem, mimo że nie wiedziałam, jak wydostanę się na zewnętrz. Nawet nie obejrzałam się za siebie, bo bałam się zobaczyć osobę, która przemówiła.
      — A ty dokąd się wybierasz? — przede mną wyrosła postać.
      Odwróciłam się na pięcie i zaczęłam biec w przeciwnym kierunku, rozpaczliwie szukając drogi ucieczki.
      — Zatrzymaj się smarkulo!
      Powstrzymałam krzyk, jaki cisnął mi się na usta. Zacisnęłam mocno szczęki. Obok mnie przeleciało jasne światło i poczułam, jak wpadam na ścianę, ale niczego nie zobaczyłam. Doskonale czułam coś twardego, ale ściana znajdowała się dobre trzy metry dalej! Zsunęłam się po niewidzialnym ,,czymś’’ na podłogę tuż przed czyimiś stopami. Powili podniosłam wzrok i spojrzałam w czarne, jak węgielki oczy kobiety, które pomimo że było ciemno, świeciły. Wydawało mi się, że moje serce na moment przestało być.
      — Miał rację co do ciebie — powiedziała.
      ,,Co?!’’ — krzyknęłam w myślach.
      Zaczęłam unosić się w powietrzu. Z przerażeniem w oczach spojrzałam na kobietę o siwych, potarganych, długich aż do pasa włosach i pomarszczonej twarzy. Staruszka była ubrana w poniszczone ciuchy i uśmiechała się, patrząc przy tym na mnie z wyższością. Od razu domyśliłam się, że była to czarownica. Niby dlaczego się unosiłam?
      Otworzyłam buzię, by zapytać, co tu się dzieje, ale zrezygnowałam. Nawet wydawało mi się, że nie wykrztusiłabym żadnego słowa. Czarownica wyminęła mnie i zaczęła iść w stronę schodów, a ja za nią leciałam. O dziwo nie mogłam się ruszyć, przez co czułam się bezsilna i słaba. Uważnie rozglądałam się dookoła. Mogłam znieść wszystko, ale zbliżałyśmy się do pomieszczenia, z którego dochodziło to światło. Co mogłam tam spotkać? A może kogo?
      Czarownica weszła do środka, a ja wleciałam za nią. Od razu z głośnym hukiem upadłam na podłogę, uderzając o nią brodą, przez co ugryzłam się w język. Poczułam w ustach smak krwi. Skrzywiłam się. Swoja krew nie była tak dobra, jak człowieka. To musiałam przyznać.
      Zdezorientowana skuliłam się przy ścianie. Czułam się jak intruz. W tym pomieszczeniu Rzeczywiście nim byłam, ale przeczuwałam, że nie jestem mile widziana. Wzięłam głęboki wdech i rozejrzała się dookoła. W pomieszczeniu nie było nic, oprócz niewielkiego, drewnianego stolika i krzeseł, co mnie zdziwiło. Ze ściśniętym gardłem przeniosłam wzrok na najbardziej odległą ścianę. Zamurowało mnie, kiedy dostrzegłam tam cztery sylwetki. Przestraszona popatrzyłam na czarownicę, stojącą obok mnie, ale ta tylko uśmiechnęła się sztucznie. Z powrotem spojrzałam na postacie. Mimo iż w pomieszczeniu było jasno, światło akurat tam nie padało. Dziwne.
      Poczułam narastający we mnie niepokój. Nie miałam pojęcia, dlaczego tu się znalazłam i kim była ta czarownica. Nigdy wcześniej jej nie widziałam. O to, co się wydarzyło, mogłam jedynie podejrzewać swojego ojca, ale go w pobliżu nie było. Może miał się niebawem pojawić? Może ta czarownica to była jego wspólniczka? A jeśli to właśnie z nią miał ten swój układ? Tylko jaki? O co w tym wszystkim chodziło?
      — Eee... — próbowałam wydusić z siebie jakieś słowa. — Co... ja... tu... ro... robię?
      Bałam się. Tak naprawę w głębi serca bałam się. Nie miałam pojęcia, co miało się wydarzyć dalej. Ta kobieta mnie przerażała. Wystarczyło, że na mnie spojrzała, a jej chłodny wzrok powodował u mnie ciarki. Co ona ode mnie chciała? Kim były te osoby pod ścianą?!
      W oddali usłyszałam, jak zamykają się drzwi. Przełknęłam z trudem ślinę. Czyli ktoś jeszcze był... Z przerażeniem w oczach wpatrywałam się w wejście do pomieszczenia. W myślach odliczałam sekundy, a na moim czole zaczęły pojawiać się pojedyncze krople potu. Wstrzymałam oddech, kiedy w drzwiach ukazała się znajoma mi osoba. Tak sądziłam, że ojciec miał z tym coś wspólnego! Tylko jaki układ miał wampir z czarownicą?
      — O co tu chodzi? — zapytałam zdenerwowana. Zacisnęłam dłonie w pięści.
      Czarownica uśmiechnęła się słodko, a Michael popatrzył  na mnie dziwnie. Skrzyżowałam ramiona i wyczekiwałam jakiejkolwiek odpowiedzi, a wydawało się, że trochę czasu minie, zanim to nastąpi.
      — Powie mi ktoś w końcu, co tu się dzieje? — wydukałam.
      — Nie musisz wiedzieć — powiedziała z drwiną czarownica.
      — Skoro się tutaj znalazłam, to chyba powinnam... — zaczęłam niepewnie.
      — A co ci to da, skoro i tak zaraz cię zabiję?
      — Co?! — pisnęłam przerażona i odsunęłam się.
      Ohydny uśmieszek wiedźmy wywoływał u mnie odruchy wymiotne. Wzdrygnęłam się i na chwilę zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam, zauważyłam przed sobą jej twarz, oddaloną od mojej o kilka centymetrów. Wstrzymałam oddech i zszokowana wpatrywałam się w jej ciemne, groźne oczy.
      — Szkoda cię. Taka ładna buźka... — poklepała mnie dłonią po policzku, na co skrzywiłam się. — Podobna do ciebie — zwróciła się do Michaela.
      Na jej ostatnie słowa zaczęła zbierać się we mnie złość. Nie wiedziałam dlaczego, ale to podziałało na mnie jak płachta na byka. Nienawidziłam swojego ojca z całego serca! Zdenerwowało mnie, że powiedziała, że jestem do niego podobna. Nie chciałam mieć z nim nic wspólnego. Ten człowiek zniszczył życie mojej rodzinie!
      — Co chcesz zrobić? — zapytałam, uważnie ją obserwując.
      — Przekonasz się — posłała uśmiech w stronę czterech postaci, stojących w ciemnościach, po czym ponownie zwróciła się do mojego biologicznego ojca: — A ty możesz już iść.
      — Co? — na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie.
      — To co słyszałeś! Wynocha! — wskazała wskazującym palcem na drzwi.
      — A nasz układ?! — zdenerwował się i podszedł niebezpiecznie blisko czarownicy.
      — Słyszałeś, co powiedziałam — syknęła, a w swoje słowa włożyła ogromną ilość jadu. — Idź, póki jestem jeszcze dla ciebie dobra!
      — Obiecałaś — w oczach Michaela pojawił się smutek.
      Wiedźma zaśmiała mu się prosto w twarz. Nikt nie zwracał na mnie uwagi, więc postanowiłam wykorzystać sytuację. Wzięłam głęboki wdech i na czworaka zaczęłam zmierzać w stronę wyjścia. Serce waliło mi jak oszalałe, ale musiałam zachować spokój. ,,Jeszcze troszeczkę’’ — rozpaczliwe powtarzałam w myślach.
      — Siostro — usłyszałam za sobą nieznany głos.
      Poderwałam się z podłogi i sprintem zaczęłam biec na sam dół. Bałam się nawet spojrzeć za siebie. Przebiegłam cały korytarz i wpadłam na drzwi, prowadzące na wolność. Zaczęłam za nie szarpać, ale one nie miały zamiaru się otworzyć. Waliłam w nie, ale nawet to nie przynosiło wyczekiwanego efektu. Użyłam na nich ognia, ale to też nie podziałało. Moich uszu doszedł szyderczy śmiech.
      — Wypuść mnie! — wydarłam się na całe gardło, odwracając się i opierając plecami o drewniane drzwi. — Czego ode mnie chcecie?!
      Nie czekając na odpowiedź, rzuciłam, a dokładniej to chciałam rzucić w czarownicę kulą z ognia, ale ta w połowie drogi zniknęła. Ponowiłam próbę, ale stało się tak samo. Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Zaczerpnęłam łapczywie powietrza. Niespodziewanie z moich dłoni wystrzeliła woda, a ja sama poleciałam na ścianę za mną. Krzyknęłam zaskoczona i zdezorientowana. Na moje nieszczęście nie mogłam nad tym zapanować. Czarownica wraz z moim ojcem też była zaskoczona zaistniałą sytuacją. Wykierowałam ,,wodospad’’ w stronę wrogów, ale ci zostali uchronieni przez moce wiedźmy. W pomieszczeniu zbierało się coraz więcej wody, a ja wciąż nie mogłam nad tym zapanować. Bezbarwna ciecz sięgała mi już do pasa.
      — Zatrzymaj to! — warknęła czarownica.
      — Nie umiem! — syknęłam.
      W oddali, na schodach, stała kolejna, podobna czarownica. Wywnioskowałam, że to siostra tej, co stała przede mną. Jej wzrok przeszywał mnie na wskroś. Wzdrygnęłam się. Złączyłam ze sobą dowie dłonie w nadziei, że to coś pomoże, ale to jeszcze bardziej pogorszyło sytuację. Walnęłam dłonią o taflę wody, która sięgała mi już niemal do łokci. Miałam dziwne wrażenie, że zaczynam się unosić. Kobieta na schodach zbliżyła się, a woda w moich dłoni zaczęła lecieć jeszcze szybciej.
      — Odsuń się! — krzyknęła do niej wiedźma, stojącą obok mojego ojca.
      Tamta zrobiła, co kazała. Zniknęła nam z oczu, a woda przestała lecieć. Ucieszyłam się, bo nie sądziłam, że w tak szybkim tempie wypełni pomieszczenie, a była tak wysoko, że zdążyła dosięgnąć mi brody. ,,Wspólniczka’’ Michaela chciała rzucić we mnie jakiś czar, ale w porę schowałam się pod wodą. Zaczęłam płynąć w nieznanym mi kierunku, jednak szybko natrafiłam na coś twardego. Ściana! Jakaś niewidzialna siła wynurzyła mnie.
      — Nie tak szybko — powiedziała wiedźma.
      W mgnieniu oka znalazłam się w tym samym pomieszczeniu, co poprzednio. Tym razem zostałam otoczona przez pozostałe cztery czarownice. Poczułam silny ból głowy, który był nie do zniesienia. Jęknęłam i skuliłam się na podłodze w kłębek, łapiąc się za obolałe miejsce. Zaczęłam cicho stękać z bólu. Czy to tak bliska obecność tych wiedźm tak na mnie działała?
      Znowu uniosłam się w powietrzu. Musiałam zamrugać oczami, bo na pewien moment straciłam ostrość widzenia. Zdezorientowana zaczęłam dookoła błądzić wzrokiem.
      — Co z twoją obietnicą? — doszedł mnie głos Michaela.
      — Nie ma żadnej obietnicy — warknęła czarownica.
      — Mogłem się tego spodziewać — syknął.
      — Mogłeś — zaśmiała się. — Ale zaślepiło cię osiągnięcie własnego celu. Na moją korzyść oczywiście.
      Wyobrażałam sobie, jak na jej twarzy pojawia się ten obrzydliwy uśmiech.
      — Zapamiętaj jedno — ponownie się odezwała. — Nazywam się Hilda, a ja nigdy nie dotrzymuję obietnic. Bawię się kosztem innych, by osiągnąć swój cel. Tak jak ty sam. Zapomniałeś? Przecież wszyscy o tym mówili. Myślałeś, że stanę po twojej stronie? Za kogo mnie masz?
     ,,Hilda?!’’ — wydarłam się w myślach i ogarnął mnie jeszcze większy strach. ,,Ona?! Ale jakim cudem i dlaczego?! Co ona ode mnie chciała?!’’
      — Zdzira — powiedział Michael. Wiedźma właśnie uraziła jego dumę.
      Wampir rzucił się na Hildę, ale w jednej chwili został unieruchomiony. Wytrzeszczyłam oczy. Zastygł w bezruchu. Miał możliwość ruszania jedynie głową. Nie wiedziałam, czy to dobrze, czy źle. Zrobiło mi się go żal, gdy w jego oczach zobaczyłam smutek, ale i nienawiść. Zastanawiało mnie, co to był za układ, jednak nie wiedziałam, czy chciałam się tego dowiedzieć.
      — A teraz zajmiemy się tobą — Hilda zwróciła się do mnie. Przełknęłam ślinę.
      — Nie — powiedział pewnie Michael.
      — Teraz będziesz zgrywał dobrego tatusia? — zaśmiała się wiedźma wraz ze swoimi siostrami. — I tak nie możesz nic zrobić.
      — Ale my możemy — powiedział... Nathan?! — Nie waż się jej tknąć.
      Zaczęłam się uśmiechać jak głupia, kiedy zobaczyłam jego i stojącą za nim Jessicę. Jeszcze nigdy nie byłam taka szczęśliwa! Moje serce ogarnęło ogromne szczęście. Poczułam dużą ulgę. Z iskierkami radości w oczach wpatrywałam się w pewne twarze przyjaciół. Tak ich mogłam nazwać, prawda?
      — A wy tu czego?! — zniecierpliwiła się Hilda. — Jak się tu dostaliście?!
      — Lekcje babci nie poszły na marne — Jessi wypięła dumnie pierś.
      — Sami się o to prosiliście.
      Hilda rzuciła jakimś czarem w Jessicę i Nathana, ale młoda czarownica użyła innego czaru w obronie. Czułam się dziwnie, ponieważ ja nie mogłam nic zrobić. Wisiałam w powietrzu, a do tego nie mogłam się ruszyć, co zaczynało mnie denerwować. Do tego ścierpła mi prawa dłoń. Jessica jakby słyszała moje myśli, bo coś mruknęła pod nosem i wylądowałam z głośnym hukiem na podłodze. Zgarnęłam z czoła mokre kosmyki włosów i podniosłam się na równe nogi. W ułamek sekundy przede mną stanęła jedna z sióstr Hildy. Znowu poczułam silny ból, który rozsadzał moją czaszkę od środka. Nie wytrzymałam i upadłam na kolana, łapią się za obolałe miejsce. Nie rozumiałam, co się ze mną działo, ale wiedziałam, że nie było to coś dobrego.
      Po pomieszczeniu rozszedł się głośny ryk, co zmusiło mnie do spojrzenia w stronę, z której właśnie dochodził. Zamarłam, kiedy ujrzałam czarne stworzenia dwa razy większe od człowieka. Były masywne. Na skórze miały dziwne, ciemne plamy, które ledwo co było można dostrzec, a ich przerażające oczy były krwisto czerwone. Z ich buzi wydobywały się głośne ryki, a na zewnątrz wystawiały swoje ogromne zębiska. Było ich czterech. Nie fair jak na dwie osoby. Chodziły na tylnych łapach — inaczej nie dało się tego nazwać — i z nich, jak i z przednich rąk wystawały ogromne pazury. Myślałam, że zaraz zemdleję. Dlaczego to nie był sen?!
      — Odpuść im — powiedział Michael. Od kiedy w nim taka dobrotliwość? Nie wyglądał na tego.
      — Mogli tu się nie pchać — na twarzy Hildy pojawił się uśmiech szaleńca.
      Dziwne stwory rzuciły się na rodzeństwo Hiller.
      — Nie! — wydarłam się.
      Wstałam, ale zaraz pod wpływem silnego bólu znowu upadłam. Próbowałam się podnieść, ale nie mogłam. Do oczu zaczęły cisnąć mi się łzy. ,,Dlaczego wszystko działo się z mojego powodu? Czemu wszyscy musieli się narażać, by ratować mój tyłek?’’ — myślałam.
      — Zostawcie ich! — syknęłam.
      Cudem udało mi się wstać. Nie mogłam pozwolić, by Jessice i Nathanowi coś się stało. Zachwiałam się, ale mimo to ruszyłam w stronę czarownic. Stworzyłam z ognia kulę, lecz ta wybuchła mi w dłoniach, na co wiedźmy zaczęły się śmiać. Spojrzałam na nie wilkiem. Zrobiłam chwiejny krok i znowu upadłam. Im znajdowałam się bliżej sióstr, tym czułam się jeszcze gorzej i słabiej, a ból narastał.
      — Niech się wypełni — szepnęła Hilda. — Czas odebrać ci moce.
      — Co? —wychrypiałam niezrozumiale.
      Mruknęła coś jeszcze pod nosem. Dookoła mnie pojawiła się czarna mgła, przez co miałam wrażenie, że zaczynam się dusić. Nabierałam łapczywie powietrza, ale uczycie nie znikało. Machałam rękami, jakbym chciała odgonić od siebie mgłę, ale to nic nie dawało. To było do przewidzenia.
      Poczułam jak uchodzi ze mnie cała siła. Nie mogłam podnieść nawet ręki. Byłam tak bardzo słaba. Niespodziewanie moim ciałem zaczęły wstrząsać silne dreszcze. Z bólu zaczęłam wyginać się na wszystkie strony. Wytrzeszczyłam oczy i wykrzywiłam usta. Na mojej twarzy pojawił się grymas. Nie mogłam tego znieść. Nie mogłam tego powstrzymać! Musiałam przypominać osobę, która dostała ataku padaczki. Cała drżałam. Miałam sztywne kończyny, a moje ciało mimo to wciąż się wykręcało we wszystkich kierunkach. Podejrzewałam, że będę miała siniaki.
      Po policzkach zaczęły mi spływać pojedyncze łzy. Zacisnęłam mocno w prostą linie suche usta. Nie mogłam doczekać się momentu, kiedy to przestanę się rzucać. Z miejsca, gdzie znajdowało się moje serce, wyszły cztery płomienie. Jeden czerwono-pomarańczowy, jak ogień. Drugi brązowy, jak ziemia. Trzeci błękitny, jak woda widziana z daleka. Czwarty natomiast był przeźroczysty, ale było widać jego kontury. Był jak powietrze. Przecież to żywioły... Ale jak to możliwe?
      Każdy płomień powędrował do jednej z czarownic, oprócz Hildy. Na wszystkich ich twarzach pojawił się ogromny triumf. Wiedźma, do której nie powędrował żywioł, zaczęła szeptać coś niezrozumiałego i płomyki zaczęły wchodzić w serca jej sióstr. Rozchyliłam lekko usta i nabrałam przez nie powietrza. Nie mogłam nic powiedzieć. Czułam się taka bezsilna. Nie mogłam nic zrobić. Nawet czegoś powiedzieć. Czułam dziwną pustkę.
      Siostry zaczęły się szatańsko śmiać. Przełknęłam ze zdenerwowaniem ślinę i zdołałam przewrócić głowę na bok. Nie miałam zamiaru na nie patrzeć. Natknęłam się wzrokiem na ojca. Patrzyłam na niego zmęczona. W jego oczach kryła się rozpacz, żal, a jednocześnie nienawiść. Na początku myślałam, że była ona skierowana do mnie, ale gdy spojrzał na mnie to z czułością i ze smutkiem. Nawet ze współczuciem. Wydawało mi się, że były to jedynie pozory, ponieważ nie chciało mi się wierzyć, że w tak krótkim czasie zmienił postępowanie w stosunku co do mnie.
      Zamknęłam oczy. Tak szybko się poddałam. Było mi źle z tą myślą. Ale byłam taka słaba.
      W pewnym momencie usłyszałam głośny huk. Automatycznie przeniosłam wzrok w stronę Jessi i Nathana. Brakowało potworów, jakie ich atakowały, ale Jessica miała umazaną na czarno całą twarz. Czyżby to w jej dłoniach coś wybuchło? Czarownice od razu zareagowały i zaczęły atakować rodzeństwo. Zaczerpnęłam przez zęby powietrza i zmusiłam ciało, by wstać. Jakimś cudem udało mi się, ale zakręciło mi się w głowie i niewiele brakowało, a upadłabym. Kątem oka widziałam, jak Michael usiłuje się ruszyć, ale jego próby szły na marne.
      — Andrea — powiedział szeptem. Zamarłam. — Pomóż mi.
      Spojrzałam na niego z politowaniem. Że też miałam pomagać mu po tym, co zrobił? Za kogo on mnie miał? Nie spodziewałam się, że będzie śmiał prosić mnie o pomoc. Po takim czymś?! Sądziłam, że nie da się, by upaść tak nisko.
      — Co? — powiedziałam półgłosem z niedowierzaniem.
      — Pomóż mi — błagał.
      — Chyba śnisz — syknęłam. Mimo to głos mi drżał.
      — Ona mnie zabije...
      ,,To gdzie miałeś głowę wcześniej?’’ — przeszło mi przez myśl. Czy potrafiłam być bezduszna? Zerknęłam niepewnie na ojca. Jego rysy twarzy były łagodne, a w oczach wyczytałam szczerość i smutek. Zrobiło mi się go żal, ale... Stop! On mogł kłamać! Na pewno tak było! Nie mogłam dać omotać mu się wokół palca. Przecież to właśnie on zadawał się z Hildą i zniszczył szczęście mojej rodzinie! Czy taki człowiek, a raczej wampir, mógł być dobry?!
      — Kłamiesz — powiedziałam wprost, ale sporo kosztowało mnie wypowiedzenie tych słów.
      — Nie — zaprzeczył i spróbował się poruszyć. — Mówię prawdę. Uwierz mi!
      — Dlaczego mam to zrobić? — zmrużyłam oczy.
      — Po prostu mi zaufaj.
      Prychnęłam.
      — Tobie? Po tym, co zrobiłeś? Nie ma mowy! — powiedziałam głośno.
      — Później wszystko ci wyjaśnię — szepnął.
      Przez niego zaczęłam się wahać. Musiał to zauważyć, bo uśmiechnął się pod nosem. Nawet gdybym zdecydowała się mu pomóc, to nie miałabym jak to zrobić, ponieważ Hilda rzuciła na niego jakiś czar, a ja czarownicą nie byłam. Zacisnęłam dłonie w pięści i oddaliłam się od niego.
      — Andrea! — krzyknął.
      — Co?! — warknęłam, odwracając się.
      — Nie jesteś taka — wypomniał mi i przechylił lekko głowę na bok.
      Koło mojej głowy przeleciała ogniowa kula. Pisnęłam i odskoczyłam na bok. Zdezorientowana zaczęłam rozglądać się na boki i ujrzałam jedną z wiedźm. W dłoniach tańczyły jej płomienie, a ona sama uśmiechała się jak szaleniec. Cofnęłam się do tyłu, a kolejna kula zaczęła lecieć w moją stronę. Zrobiłam unik, a że byłam jeszcze trochę słaba, upadłam na podłogę. Jęknęłam i potarłam obolałe ramię. Podniosłam wzrok i przed oczami mignął mi ogień. Już po chwili poczułam zapach spalenizny. Super! Wiedźma przypaliła mi włosy!
      — Ej! — powiedziałam z wyrzutem. W odpowiedzi usłyszałam tylko śmiech sprawczyni.
      Poderwałam się na nogi. Miałam zamiar niezauważona uciec, ale czarownica w porę mnie zauważyła i ponownie zaczęła atakować. Rzucała we mnie swoimi kulami, przed którymi uciekałam. Kątem oka widziałam, jak one zatrzymują się na drewnianych ścianach pomieszczenia, nie pozostawiając na nich żadnego śladu. Tylko jak? Przecież to było drewno! Ogień zaczął zmierzać centralnie na mnie i w ostatnim momencie wskoczyłam za stół, który wcześniej przewróciłam na podłogę, by jego blat mnie chronił. Odetchnęłam z ulgą. Wiedziałam, że tylko na moment. Wzięłam kilka głębokich wdechów i starałam się uspokoić. Serce waliło mi tak szybko i mocno, jak po maratonie!
      — Przede mną się nie ukryjesz — usłyszałam.
      Już po chwili stół, za którym się ukrywałam, stanął w płomieniach. Wbiłam w niego przerażony wzrok.  Wybiegłam zza niego jak oparzona dopiero wtedy, jak zaczynało się robić niebezpiecznie. Chwila... Przecież wciąż było niebezpiecznie!
      Zacisnęłam mocno szczęki. Poczułam, jak coś gorącego wpadło mi pomiędzy nogi. Krzyknęłam, bo zaczęło mnie piec i sprawiać taki ból, że upadłam. Już po chwili usłyszałam śmiech tej głupiej wiedźmy. Niespodziewanie zaatakowała mnie fala wody. Zachłysnęłam się bezbarwną cieczą i zaczęłam kaszleć. Pod wpływem jej siły, wpadłam do wody, jaka była na dole, wcześniej spadając ze schodów. Czułam się głupio, że nie mogłam nic zrobić. Przez pewien czas nie wynurzałam się z wody, ale zrobiłam to socjalnie. Gdy zaczęło brakować mi powietrza, wypłynęłam na powierzchnię. Na szczęście nikogo nie było w pobliżu. Dopłynęłam do schodów i wynurzyłam się. Najciszej jak się tylko dało, weszłam po schodach na górę. Denerwowało mnie, że buty strasznie mi człapały. Skrzywiłam się na twarzy.
      Niezauważona stanęłam koło drzwi i spojrzałam, co działo się w środku. Jedna z czarownic — ta, co atakowała mnie — miała zamiar wycelować w Jessicę. Odruchowo zaczęłam biec w kierunku przyjaciółki i przewróciłam ją na podłogę w momencie, kiedy nad nami przeleciała kula z ognia.
      — Jednak żyjesz — powiedziała z drwiną wiedźma.
      ,,Jak te wiedźmy można pokonać?!’’ — pomyślałam.
      Z Jessi wstałyśmy i zaczęłyśmy uciekać przed siostrą Hildy. Ona jak i Hiller rzucały czarami, a ja nic nie robiłam, bo nie wiedziałam, co. Przecież nie miałam już swoich mocy. A tak w ogóle to nie umiałam się bronić...
      W pewnej chwili naszła mnie myśl, która mogła nas uwolnić od wroga, ale nie byłam pewna, czy to zadziała.
      — Czy czarownice można zahipnotyzować? — zapytałam Jessicę.
      — Tak, a... Aha. Dasz radę? — spytała z nadzieją.
      — Możliwe... — zagryzłam dolną wargę.
      — To dawaj. Jak coś, to stoję obok — uśmiechnęła się szeroko.
      Odwzajemniłam gest i odwróciłam się w stronę wiedźmy. Ta zdziwiona zatrzymała się i zmarszczyła czoło. Pewnie szukała jakiegoś podstępu, mającego na celu wyeliminowanie jej. Uśmiechnęłam się w duchu. Wzięłam głęboki wdech i skupiłam się. Spojrzałam jej głęboko w oczy. ,,Zacznij atakować swoje siostry’’ — pomyślałam. Nic się nie stało. Jedyne co, to czarownica zaczęła formować w dłoniach kulę. Radziła sobie z żywiołem dużo lepiej, niż ja.
      — Zacznij atakować swoje siostry — powiedziałam na głos, kiedy już miała w nas wymierzyć.
      — Co? — wytrzeszczyła oczy.
      — Zacznij atakować swoje siostry — powtórzyłam, ale już pewniej i dobitniej.
      Siostra Hildy na chwilę stała się rozkojarzona. Przyglądałam jej się uważnie i starałam się określić, czy czasem nie udaje. Nie było tak, ponieważ odwróciła się na pięcie i rzeczywiście zaczęła atakować swoje siostry.
      — Udało ci się! — powiedziała radośnie Jessica.
      — Udało mi się! — powiedziałam takim samym tonem.
      Uśmiechnęłam się z triumfem i odwróciłam, ale wpadłam na kolejną czarownicę. Ze strachu krzyknęłam, ale szybko zorientowałam się, że ona wcale się nie ruszała. Zamrugałam oczami i z wymalowanym strachem spojrzałam na Jessicę. Ta wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się niewinnie. Wypuściłam z ust powietrze.
      — To twoja sprawka? — bardziej stwierdziłam, już zapytałam.
      — Aha! — powiedziała radośnie.
      Pokiwałam głową z uznaniem. Jeszcze ostatni raz spojrzałam na wiedźmę. Na jej przerażony wyraz twarzy. Z westchnieniem odwróciłam się.
      — Musimy uciekać, bo nie damy rady. Przeteleportujemy się — szepnęła Hiller.
      — Dobrze. Gdzie Nathan? — zapytałam.
      — Tu — usłyszałam centralnie koło ucha.
      Podskoczyłam, a serce zabiło mi mocniej. Spojrzałam na wesołego Nathana z mordem w oczach, a ten uśmiechnął się rozbawiony. Zmrużyłam oczy. Złapał mnie i swoją siostrę zimnymi dłońmi za ręce. Obraz zaczął powoli znikać, ale miałam dziwne wrażenie, że ktoś złapał mnie za drugą dłoń.

Z dedykacją dla Alissy i Dorcas Meadowes-Black, które nieświadomie mnie natchnęły! Dzieki Wam kochane zrodził się pomysł na siostry Hildy! :D :D :D
Witam kochani! :3
W końcu przybywam z kolejnym rozdziałem! Uf! Udało mi się go napisać przed wyjazdem! xD Tak. Wyjeżdżam za jakąś godzinkę ( już nie kładę się spać, bo nie ma sensu xD ) i nie będzie mnie aż do 19 sierpnia. Z tego też powodu nie mam pojęcia, kiedy pojawi się nowy rozdział. W wolnej chwili będę się starała coś naskrobać, jak i wpadać do Was na blogi ( prędzej czy później i tak Was nawiedzę ) :D
Dla tych, co nie przeczytali ostatniej notki: Zmieniłam fabułę opowiadania. W poprzedniej notce jest ( w zakładce ,,O blogu’’ opis też już został zmieniony ) nowa fabuła. No i skoro jest nowa, to zrobię nowy zwiastun, ale to już dopiero po powrocie do domu :D
A jak Wam podobał się rozdział? Chyba wspominałam, że będzie się dużo działo? xD Zaskoczyłam Was? Mam nadzieję, że tak! Starałam się! ;3 Szczerze powiedziawszy, to ja jestem zadowolona z rozdziału ( a często to mi się nie zdarza ). A Wy co sądzicie? Powiem tylko, że teraz będzie się pojawiało sporo nowych rzeczy! Mam nawet w planach wprowadzić trzech nowych bohaterów ( nie od razu wszystkich ), ale niestety nie mam pojęcia, kiedy to będzie. Wszystko wyjdzie w praniu! :D
Standardowo mam do Was prośbę. Jeśli znaleźliście jakiś błąd, to proszę Was bardzo, skopiujcie odpowiedni fragment! Ze wskazaniem tylko słowa jest problem znaleźć xD
Hm... I przepraszam, że nie powiadomiłam Was o rozdziale, ale brak czasu xD
Pozdrawiam cieplutko i ślę całusy! Ściskam mocno! :***

Maggie