Rozdział 23

      Nathan zatrzymał się, przez co ja na niego wpadłam, uderzając się przy tym w brzuch o jego łokieć. Jęknęłam cicho i złapałam się za obolałe miejsce, jedną ręką wciąż trzymając się wampira. Z mocno bijącym sercem rozglądałam się dookoła w nadziei, że tylko to mi się przesłyszało, ale po postawie Nathaniela stwierdziłam, że słyszy to samo, co ja. Dźwięk stawał się coraz głośniejszy, a ja zorientowałam się, że podążam za Nathanem, gdyż wciąż trzymałam się jego ręki.

      — Dlaczego tam idziemy? — zapytałam z lekkim przerażeniem w głosie.

      — Chcę sprawdzić, co to — wyjaśnił Nathan.

      — Ale... Ale po co? — zaczynałam panikować.

      — Andrea — westchnął ze zrezygnowaniem wampir.

      — Dobrze! Już nie będę! — krzyknęłam, a starałam się, by mój głos nie drżał.

      Miałam wrażenie, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi. W moim gardle pojawiła się wielka gula, a panika w moim sercu wzrastała. Chciałam się jakoś doprowadzić do porządku, bo doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że przesadzam, ale nie miałam pojęcia, czego mogłabym się spodziewać.

      Za Nathanem doszłam do pomieszczenia, z którego dochodziło niewielkie światło. Zmrużyłam oczy, a obraz momentalnie stał się wyraźniejszy. Przełknęłam głośno ślinę, ponieważ przyszło mi na myśl, że znajdujemy się w lochach. Serce mi stanęło. To stąd były tutaj te kościotrupy! Samo wspomnienie tej sytuacji wywoływało we mnie obrzydzenie, a jednocześnie ogromny strach.  Przecież ja dotknęłam tych kości!

      — Możemy wracać — powiedziałam z paniką w głosie i zaczęłam ciągnąć Nathana w przeciwny kierunku.

      — Andrea! — syknął, a ja zamarłam. Jeszcze nigdy nie odzywał się do mnie w taki sposób. — Jak chcesz, to poczekaj.

      Zaczęłam nerwowo rozglądać się dookoła. Po minięciu kilku sekund postanowiłam, że pójdę za wampirem. Wciąż kurczowo trzymając się jego ramienia, szłam za nim, a moje nogi były jak z waty. Przełknęłam głośno ślinę, kiedy weszliśmy do pomieszczenia, z którego dochodziło światło. Znieruchomiałam.

      Przed nami znajdowała się kobieta, która pracowała na kołowrotku. Dobrze zgadłam, że to jego dźwięk! Postać siedziała odwrócona do nas tyłem, ale po długiej, szarej sukni rozpoznałam, że to kobieta. Zdziwiło mnie tylko, że od niej jak i od urządzenia odchodziło światło, a żadna lampka, czy świeczka się nie paliła. Wstrzymałam oddech, kiedy osoba się odwróciła. Rozpoznałam w niej starszą panią o łagodnych rysach twarzy i śniadej cerze. Jej oczy koloru niebiesko-zielonego patrzyły na nas jakby z radością, co wydawało mi się dziwne. Kąciki jej ust uniosły się lekko, by już po chwili opaść. Kobieta wstałam ze swojego miejsca. Miałam wrażenie, że chce podążać w naszym kierunku, więc się cofnęłam, ale ona tylko z szerokim uśmiechem na twarzy lekko do nas pomachała i...  wraz z kołowrotkiem rozpłynęła się w powietrzu. Zamieniła się we mgłę, która zniknęła.

      Otworzyłam buzię i zdezorientowana popatrzyłam na wampira, którego wyrazu twarzy nie mogłam zobaczyć, ponieważ na powrót zapanowały egipskie ciemności. Łapczywie nabrałam do płuc powietrza i zacisnęłam ręce na ramieniu Nathana. Miałam mętlik w głowie.

      — Co to było?— udało mi się powiedzieć, a mój głos brzmiał normalnie.

      — Nie mam pojęcia — odpowiedział Nathan. Po jego tonie rozpoznałam, że jest zdezorientowany.

      — Chodźmy stąd — zaproponowałam i ponownie zaczęłam go ciągnąć w nieznanym mi kierunku. — Tu dzieją się dziwne rzeczy...

      — Jak chcesz — zgodził się.

      Szłam za wampirem. Miałam nadzieję, że naprawdę postanowił wyjść z tego dziwnego miejsca, ale z czasem zaczęłam w to wątpić. Byłam w stu procentach pewna, że zmierzaliśmy w przeciwnym kierunku, niż przyszliśmy. Zaczęłam nerwowo rozgadać się na boki, ale moim oczom ukazywała się tylko ciemność. Przełknęłam w trudem ślinę.

      — Mieliśmy stąd iść! — syknęłam.

      — Przecież idziemy — Nathan westchnął.

      — Wcale nie! I nie wciskaj mi kitów! — ostro zaprzeczyłam i zrobiłam naburmuszoną minę.

      — Trzeba było tutaj nie przychodzić. Dlaczego to zrobiłaś? — warknął.

      Zamilkłam. Tak naprawdę nie miałam o tym pojęcia. Nie potrafiłam tego wyjaśnić, ale zaczęłam żałować, że tutaj zawitałam. Jeszcze nigdy nie spotkałam miejsca, gdzie działy się tak bardzo dziwne rzeczy. Chwilami miałam wrażenie, że śnię, ale oddaliłam od siebie tę myśl, kiedy zauważyłam kolejną rzecz.

      Dokładnie na naszej drodze pojawił się kolejny, rozmyty obraz. Dookoła było widać rynek, gdzie ludzie kupowali różne produkty, a przede wszystkim naczynia, których w dzisiejszych czasach nie było można dostać. Co najwyżej zobaczyć w muzeum. Doskonale wszystko widziałam, a czułam się tak, jakbym i ja w tym uczestniczyła. To było takie realne. To miejsce tętniło życiem. Kobieta przed nami oglądała jedno z naczyń. Po chwili znieruchomiała, by zaraz odwrócić się w naszą stronę. Dostałam niemałego szoku, gdy zorientowałam się, że to ta sama pani, co poprzednio. Tak jak wcześniej uśmiechnęła się lekko, a w jej oczach dostrzegłam wyraźne iskierki zadowolenia. Zamrugałam kilkakrotnie oczami, ale wtedy ona zniknęła i na powrót zapanowała ciemność.

      Przez dłuższą chwilę nie byłam w stanie się ruszyć. Moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Dopiero gdy Nathan szarpnął mnie za rękę, ocknęłam się. Zawróciliśmy w przeciwnym kierunku, niż szliśmy. Czyżby wampir w końcu postanowił stąd pójść? Chciałam wyrwać się ze stalowego uścisku Nathaniela, który trzymał mnie za ramię i pchał do przodu. Byłam zmuszona iść tu, gdzie on chciał.

      W pewnym momencie usłyszałam rżenie konia. Mimowolnie zatrzymam się, ponownie wpadając na wampira. Odsunęłam się od niego, jednocześnie wyrywając się z jego uścisku. Przed sobą zobaczyłam niewielkie światełko, jakie zaczęło się powiększać. Zmrużyłam oczy, gdyż światło pojawiało się i na przemian znikało. Dopiero po jakimś czasie zaczął układać się z niego kształt, przypominający człowieka na... koniu? Jak się okazało, był to rycerz, ponieważ miał połyskującą zbroję. Jego czarny koń był przepiękny i... nienaturalny. Nie mogłam oderwać od zjawiska oczu. Było to tak samo piękne i realne, jak poprzednie wizje. Mimo że wydawało być się to czymś bardzo dziwnym, we mnie wzbudzało zachwyt i z oczami przepełnionymi uznaniem wpatrywałam się w rycerza na czarnym koniu. Dlaczego nie białym?

      Niespodziewanie zwierzę głośno parsknęło i za rozkazem mężczyzny zaczęło biec w stronę moją i Nathana. Nim zorientowałam się, co się święci, koń był tuż przede mną. Wystraszona odskoczyłam na bok, tym samym oddalając się od Nathana na jeszcze większą odległość. Zatoczyłam się na ścianie, po czym oparłam się o nią plecami. Po tym całym zjawisku pozostał jedynie obłok ledwo widocznej mgły, który po chwili zniknął. Uszczypnęłam się w rękę by sprawdzić, czy czasem nie śpię, ale jednak to wszystko było jawą. Przykucnęłam przy zimnej ścianie i zdezorientowana wpatrywałam się w ciemności panujące dookoła.

      — Nathan? — jęknęłam.

      W tym samym czasie zapaliło się światło. Dałabym sobie rękę uciąć, że wcześniej nie było tych dużych świeczek, które dawały jasność. Stały oddalone od siebie o ponad dwa metry i znajdowały się w świecznikach. Zmarszczyłam czoło. Kątem oka dostrzegłam Nathaniela, na którego twarzy malował się szok. Uśmiechnęłam się lekko, ponieważ widok takiego wampira był bezcenny!

      Miałam coś powiedzieć, kiedy to znienacka znalazł się czarny ptak który krążył mu nad głową. Powoli podniosłam na niego wzrok i zaczęłam mu się przyglądać. O ile dobrze wywnioskowałam, był to kruk. Z moich ust wydobył się okrzyk zaskoczenia. Ptak po jakimś czasie usiadł na ramieniu zdezorientowanego Nathana i zaczął mu się bacznie przyglądać. Wampir nawet nie miał zamiaru go strącać. Wlepił w niego swoje bursztynowe oczy i lekko przechylił na bok głowę. Kruk zrobił to samo i za każdym razem, kiedy to Nathan przechylał głowę na inną stronę, ptak również tak robił. Chwilami miałam ochotę parsknąć śmiechem, ponieważ wyglądało to komicznie. Jak z jakieś bajki! Chłopak zmrużył groźnie oczy i zacisnął szczęki.

      Ptaszek w pewnym momencie poderwał się do lotu. Wydawało mi się, że ponownie będzie szybował w powietrzu, ale on miał w planach zupełnie co innego. Serce zaczęło mi bić mocniej, kiedy usiadł tym razem na moim ramieniu i lekko wbił się w nie swoimi pazurami. Znieruchomiałam, a moje ciało momentalnie zesztywniało. Z szokiem wpatrywałam się Nathana, który bacznie mnie obserwował. Poczułam na swoim ramieniu ból, jakby ktoś wbijał mi w nie coś ostrego. Powolutku przeniosłam wzrok na kruka. Spojrzałam w jego malutkie, głębokie oczka. Dwa tajemnicze węgielki obserwowały mnie z nieukrywanym zaciekawieniem. Doczytałam się w nich radości, choć wdawało się być to niemożliwe. 

      W najmniej spodziewanym momencie kruk znowu poderwał się do lotu. Tym razem wylądował pomiędzy mną, a Nathanem na ziemi. Wielkie było moje zdziwienie, gdy ptak przybrał na wzroście. Z czasem otoczyła go mgła, a z niego samego zaczęło powstawać coś innego. Z szeroko otwartymi oczami obserwowałam nowe zjawisko. Kształt ptaka znikał, a zaczęła się pojawiać postać. Na początku była mała. Miała zaledwie pół metra, ale już po niedługim czasie zaczęła rosnąć. Ukształtowała się z niego zgarbiona sylwetka w podartej szacie. Mgiełka zniknęła, a ja mogłam się lepiej przyjrzeć postaci.

      Osoba stała nieruchomo. Po minięciu kilku sekund powoli się wyprostowała. Popatrzyłam na Nathana, na którego twarzy pojawił się szok, a usta wykrzywiły się w kształcie dokładnej litery ,,o’’. Nieznajoma osoba odwróciła się w moją stronę i przyjaźnie uśmiechnęła. Otworzyłam szeroko oczy, kiedy rozpoznałam w niej tą samą staruszkę, co w tych dziwnych wizjach. Miała te same siwe, zmierzwione włosy, ciemne, potargane ubranie, jak i niebiesko-zielone oczy, patrzące na wszystkich z radością. Jej łagodne rysy twarzy dodawały uroku, a dołeczki w kącikach ust młodego wyglądu.

      — A ty to... — z transu wyrwał mnie głos Nathana.

      Starsza pani odwróciła się w jego stronę

      — Jessi. Mam na Jessi — powiedziała przyjaźnie.

      — Jak na babcię nie za bardzo pasuje mi to imię... — mruknął wampir.

      — Synek! Folguj sobie! Tylko nie babcia! Jestem jeszcze młoda! — oburzyła się kobieta i pogroziła mu wskazującym palcem.

      — Tak? To w takim razie babciu — zaczął Nathan, akcentując ostatnie słowo — co tutaj robisz?

      Staruszka uśmiechnęła się tajemniczo. Z wyrazu jej twarzy nie mogłam niczego doczytać. Mnie samą ciekawiło, co starsza pani mogła robić w takim miejscu, jak to. I to jeszcze sama! Do tego była dziwna. Nie chodziło tu o to jej ubranie, jakich się teraz nosi, czy jej wygląd, tylko o to, że na początku była ptakiem. Dopiero później przerodziła się w swoją prawdziwą osobę, o ile taka właśnie była. Mogła przecież być zupełnie kimś innym. Zaczęłam podejrzewać, że staruszka strojąca naprzeciwko mnie to czarownica. Nathan za wiele mi o nich nie mówił, ale to była jedyna rzecz, jaka w tamtej chwili przyszła mi na myśl. Spokojnie mogłam podejrzewać ją o czary. Miałam nawet wrażenie, że to ona była sprawczynią tych wszystkich wizji, jakie z Nathanem napotkałam na swoje drodze. Nie pasowało mi tylko jedno. Nathan wspominał, że czarownice miały na twarzy brodawki. Kobieta ich nie miała. Na myśl mi przyszło, że wampir mógł kłamać, a ja głupia mu uwierzyłam. Zerknęłam na niego kątem oka i zauważyłam, że z trudem powstrzymuje śmiech. Zrozumiałam, że jednak kłamał, a przysłuchiwał się moim myślom. Poczułam się bardzo głupio i chciałam zapaść się pod ziemię. Tylko ja mogłam uwierzyć w taką głupotę.
      — Zabawne — powiedziałam z sarkazmem.
      — Żebyś wiedziała — wampir uśmiechnął się szeroko.
      Zawstydzona spuściłam wzrok, który wlepiłam w soje tak bardzo interesujące buty, które teraz miały kolor wręcz czarny, a były białe. Zmarszczyłam lekko czoło. Zaczęłam się kołysać na boki. Mało brakowało bym zaczęła nucić jakąś melodię, jak to zawsze robiłam w dzieciństwie. Wcześniej na to nie patrzyłam, ale właśnie zdałam sobie sprawę, jak bardzo byłam głupia. Tak. To była prawda. Byłam strasznie nieogarnięta i rzadko zdarzało mi się zauważyć, że swoją osobą denerwowałam innych. Może z tego powodu Nathan mi dokuczał? Czułam się z tym głupio, ale jak zawsze chciałam się zmienić, to nic z tego nie wychodziło i było jeszcze gorzej. Czułam się z tym źle.
      — Będziemy tu tak stać? — zapytała zniecierpliwiona... Jessi?
      Oderwałam się od swoich myśli i powoli przeniosłam wzrok na staruszkę. Nie miałam pojęcia, co miałam sądzić o tej całej sytuacji. To było naprawdę dziwne, że wchodzi się do ciemnego pomieszczenia, które prawdopodobnie było kiedyś lochem, po drodze widzi się dziwne wizje, a później spotyka się staruszkę, która wcześniej była krukiem... Czułam się jak w jakieś tandetnej komedii.
      — Yyy. Nie... — powiedziałam cicho i uśmiechnęłam się krzywo.
      — No to chodźmy — starsza pani powiedziała pewna siebie i minęła mnie, by iść w swoim kierunku.
      — Wyjście chyba w tamtą stronę — powiedział zdezorientowany Nathan, pokazując palcem w przeciwną stronę, niż szła babcia.
      — Palcem się nie pokazuje — zaśmiała się serdecznie. — Wiem, gdzie idę — po chwili dodała tonem nieznoszącym sprzeciwu.
      Mimowolnie rozdziawiłam usta i spojrzałam na kobietę szeroko otwartymi oczami. Przez jakiś czas nie byłam w stanie się ruszyć. Dopiero gdy Nathan pociągnął mnie, zaczęłam iść, ale w przeciwnym kierunku, niż Jessica.
      — A wy dokąd? — zapytała kobieta, odwracając się w naszą stronę. Czy ona miała oczy również z tyłu głowy?! Ale jak można widzieć przez taką czuprynę?!
      Jakaś magiczna siła odwróciła mnie i wampira w stronę babuni... ,,Babunia... Jak to pięknie brzmi.’’, przemknęło mi przez myśl. Pchnęła nas w jej stronę i gdy ona zaczęła iść, dziwna siła kierowała nas w tę samą stronę. Nie mogłam się zatrzymać! Nathan też, ponieważ jego bezcenna mina mówiła sama za sobie. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak bardzo zszokowanego! Pewnie biedak nie mógł znieść, że kobieta i to staruszka miała nad nim całkowitą kontrolę.
      ,,Czy to naprawę czarownica?’’, zapytałam w myślach Nathana. Chłopak odwrócił w moją stronę głowę i potaknął. Przełknęłam głośno ślinę. Ona chyba nie miała zamiaru nic nam zrobić! Nathan wspominał, że czarownice i wampiry są wrogami, więc różne rzeczy przychodziły mi na myśl. Ciekawiło mnie, dotąd zmierzamy?
      — Co to, za przeproszeniem, miały być te zjawiska? — zapytał znienacka Nathaniel.
      — Te wizje, co wcześniej widzieliście? — spytała z nutką zadowolenia w głosie starsza pani.
      — No — powiedział beznamiętnie. Nie wiadomo czemu, ale na moją twarz wkradł się uśmiech.
      — Taki efekt — odpowiedziała czarownica. — Lubię zaskakiwać ludzi.
      — Zauważyłem — mruknął wampir.
      Kobieta zaśmiała się głośno. Kąciki moich ust uniosły się lekko. Pokręciłam głową i spojrzałam przed siebie. Zorientowałam się, że robiło się coraz ciemniej. Przełknęłam z trudem ślinę, ponieważ bałam się ciemności. Odkąd zaginął Theo. Obawiałam się, że coś może się wydarzyć. Nie miałam pojęcia co, ale przy zapalonym świetle czułam się pewniej. Z tego powodu skupiam swoje myśli na tym, by z moich rąk wytworzył się ogień, ale im bardziej się starałam, tym było mi coraz trudniej się skupić. Czułam się taka słaba...
      W pewnym momencie zauważyłam w oddali światło. W pierwszej chwili miałam wrażenie, że to może być to kolejna sztuczka czarownicy, ale zorientowałam się, że były to drzwi. Zmarszczyłam czoło, ponieważ jak z Nathanem tutaj weszłam, to musieliśmy przebyć najpierw schody. Czyżby było inne wyjście? Gdy doszłam do drzwi, na pewien moment się zawahałam, ale w końcu je pchnęłam i promienie zachodzącego słońca rozlały się po pomieszczeniu. Dosięgły również mojej bladej skóry, ale nie poczułam żadnego bólu. Czyżby było to spowodowane, że słońce zachodziło i jego promienie były słabsze? Ktoś pchnął mnie do przodu i wyszłam na zewnątrz. Od razu otuliło mnie chłodne, górskie powietrze. Znalazłam się z zupełnie z innej strony zamku. Nie wiedziałam, że lochy mogą mieć aż dwa wejścia. Czarownica wyszła tuż za Nathanem i zaczęła prowadzić nas w stronę zamku. Miałam wrażenie, że zna go tak dobrze, jakby się tam urodziła.
      Stąpałam lekko po trawie, na której pojawiła się rosa. Moich i Nathaniela kroków nie było słychać. Tylko co jakiś czas echo roznosiło dźwięk łamanych się gałęzi, na które stawała czarownica. Po niespełna minucie weszliśmy do środka zamku. Na moją twarz wstąpił lekki uśmiech. Miałam zamiar usiąść na jednym z krzeseł, stojących przy stole, ale zamiast tego stanęłam jak wryta, ponieważ zaczęły się pojawiać nowe meble. Zszokowana spojrzałam na Jessicę, której to wszystko było sprawką. Nie byłam w stanie wydusić z siebie żadnego słowa. Stałam jak ten posąg i obserwowałam, jak wokół mnie pojawiały się co nowe rzeczy, które zastępowały stare meble. Czyli moje sprzątnie poszło na marne... Nowe mebelki nie były w tak ponurych kolorach, jak te poprzednie. Te przeważały w barwach złotych. Masywny stół stał wraz z krzesłami w tym samym miejscu, co poprzedni, natomiast po drugiej stronie pojawiły się liczne regały z książkami i szafki. Miałam wrażenie, że to jakiś sen, z jakiegoś zaraz się wybudzę. Wszystko wirowało nade mną. Czasami musiałam odsunąć się na bok, ponieważ niektóre meble omal nie wleciały na mnie. Byłam zszokowana, a jednocześnie zachwycona widokiem, jak czarownica za pomocą swych rąk przenosiła z miejsca na miejsce rzeczy i je wyczarowywała. Teraz wystrój pomieszczenia był o wiele lepszy, niż wcześniej. Do tego bardziej nowoczesny.
      — Jak to zrobiłaś? — zapytałam, co wydawało mi się bardzo głupim pytaniem.
      — Wyższą szkoła jazdy — uśmiechnęła się kobieta.
      — Ale...
      — Oprócz przyrządzania różnych mikstur, przepowiadania przyszłości, my czarownice zajmujemy się jeszcze tym.
      — Miło wiedzieć — bąknęłam.
      — Siadajcie — powiedziała staruszka. Wyglądała jakby naprawdę była właścicielką tego zamku, a ja z Nathanem jej gośćmi.
      Z wampirem posłusznie usiadłam przy stole na kanapie. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że w odległości dwóch metrów od nas stał telewizor, którego wcześniej nie zauważyłam. Cudem nie otworzyłam szeroko buzi. Zerknęłam z podziwem na czarownicę, która uśmiechała się od ucha do ucha. Nie ma co! Postarała się! Nathan jak gdyby nigdy nic, wziął do ręki pilota i włączył telewizor. Dosłownie ignorował to, że w obok niego siedziałam ja z czarownicą. Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem, a czarownica zachichotała pod nosem. Spojrzałam na ekran urządzenia, gdzie pojawił się prezenter przekazujący najnowsze informacje ze świata. Otworzyłam szeroko oczy, kiedy to obok niego pojawiło się zdjęcie moje i Nathana. Spodziewałam się, że będą nas szukać, ale mimo to wywołało to u mnie wielki szok. Dziwnie się czułam widząc, jak informują w wiadomościach o moim zaginięciu. Nathan pogłośnił telewizor, ponieważ był wyciszony.
      ,,... zaginęło dwoje nastolatków z Nowego Jorku — usłyszałam poważny głos prezentera. — Niska dziewczyna o brązowych, długich włosach i szarych oczach. W dniu zaginięcia miała na sobie krótkie, niebieskie spodenki i szarą bluzkę. Chłopak natomiast jest wysoki. Ma czarne włosy i brązowe oczy — poinformował, a ja poprawiłam go w myślach ,,Bursztynowe oczy!’’. — Do tego był ubrany w ciemne do kolan spodnie i białą bluzkę. Obydwoje mają po siedemnaście lat. Wyjechali z przyjaciółmi w góry Appalachy. Pewnego wieczoru wyszli z domu i już nie wrócili. Nastolatkowie nie powiedzieli gdzie i z kim idą. Mieli ze sobą telefony komórkowe, ale żadne z nich nie odpowiada. Wiadomo tylko, że nie znają okolicy. Przyjaciele zaginionych po długiej nieobecności kolegów zawiadomili odpowiednie służby, ale do tej pory nie odnaleziono żadnych śladów. Prosimy o jakiekolwiek informacje na ich temat. Jeśli ich widzieliście, zadzwońcie pod numer — mężczyzna przeczytał numer komórkowy mojej mamy, a później taty. —Zdjęcia nastolatków znajdziecie na naszej stronie internetowej. Rodzice zaginionej dziewczyny proszą o...’’
      Nie wiedziałam, co miał powiedzieć prezenter, ponieważ wyłączyłam telewizor. Odsunęłam od przycisku drżącą dłoń, po czym wróciłam na swoje miejsce. Zgięłam nogi w kolanie i objęłam je rękoma. W takiej pozycji siedziałam i wpatrywałam się w ciemność za oknem. W moich oczach zbierały się łzy, ale usilnie starałam się je powstrzymać. Nie chciałam wybuchnąć płaczem. Nie po raz kolejny. Nie miałam zamiaru ponownie pokazywać, jak bardzo jestem słaba. Zacisnęłam dłonie w pięści i tak czekałam, aż się trochę uspokoję. To całe przemówienie spowodowało, że na powrót chciało mi się płakać. Za przyjaciółmi. Za rodziną... Czułam, że się rozpadam. Nie mogłam znieść tej całej rozłąki. Tak bardzo chciałam do nich pójść, wyściskać, powiedzieć, że nic mi nie jest, ale... nie mogłam. Stanowiłam dla nich ogromne niebezpieczeństwo. Nie umiałam zapanować nad swoim pragnieniem. To było coś okropnego. Tylko... dlaczego do tej pory nie zaatakowałam czarownicy?
      — Czarownice nie mają takiej krwi, jak zwykły człowiek — wyjaśnił Nathan, który od dłuższego czasu przysłuchiwał się mojej wojnie, jaką toczyłam z myślami.
      — Nie? — zapytałam ze ściśniętym gadałem.
      — Nie — potwierdził.
      Pokiwałam lekko głową, po czym ciężko westchnęłam. Bardzo chciałam zapomnieć o tej całej sytuacji, ale nie potrafiłam. Było mi ciężko, ale usilnie starałam sobie ze wszystkim radzić. Tak bardzo chciałam być silna, ale nie potrafiłam. Nie umiałam pogodzić się z tym, że nie będę mogła już zobaczyć bliskich mi osób. Stanowiłam dla nig zagrożenie i przy spotkaniu z nimi mogłabym im coś zrobić, a tego nie chciałam. Zaczęłam rozważać myśl, że mogłabym do nich powrócić, kiedy umiałabym już w pełni zapanować nad pragnieniem, ale to mogło potrwać lata, zanim tak by się stało.
      — Nie zamartwiaj się tak — powiedział znudzonym głosem Nathan.
      — Kiedy nie potrafię — jęknęłam i schowałam twarz w dłonie. — Nie umiem się z tym pogodzić. Ja... Ja tak bardzo chciałbym ich zobaczyć... Przecież mama tego nie zniesie. Najpierw zaginął Theo, a teraz ja... Ona się załamie i już z tego nie wyjdzie. To wszystko moja wina...
      — Dlaczego akurat twoja? — zdziwił się.
      — Mogłam się nie urodzić...
      — Dramatyzujesz — westchnął wampir.
      — Możliwe — bąknęłam i otarłam palcem łzę, która spłynęła mi po policzku.
      Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam w podłogę. ,,Ogarnij się dziewczyno!’’, warknęłam na siebie w myślach. Popatrzyłam smutnym wzrokiem na czarownicę, po czym na Nathana i uśmiechnęłam się blado. Z powrotem przenosiłam wzrok na Jessicę i się jej przyjrzałam. Powoli zmrużyłam oczy, ponieważ wydawało mi się, że skądś ją kojarzyłam, tylko jak na złość nic nie mogłam sobie przypomnieć. Kobieta zaczęła również przyglądać się i mnie. Miałam wrażenie, że wiedziała, o co może mi chodzić.
      — Ja cię skądś znam... — powiedziałam cicho.
      — Ja Ciebie też — uśmiechnęła się szeroko starsza pani. — Nawet nie wiesz, jak bardzo.
      — Jak to? — zrobiłam wielkie oczy.
      — Tak to — zaśmiała się głośno.
      — Ale... jak to jest możliwe? — zapytałam ze zdziwieniem.
      — Wszystko jest możliwe — czarownica posłała mi lekki uśmiech.
      — Kim ty w ogóle jesteś? — zapytał znienacka Nathan, o którego obecności zapomniałam.
      — Osobą, która wie o was więcej, niż wy sami — powiedziała tajemniczo staruszka.
      — Co?! — krzyknęłam ze zdziwieniem w tym samym czasie, co Nathaniel.
      Czarownica nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Zrobiła się cała czerwona na twarzy, a ja z Nathanem patrzyliśmy po sobie zdezorientowani. Nie rozumiałam, co było śmiesznego w tej sytuacji. Może po prostu miałam komiczną minę? Czułam się bardzo dziwnie. Miałam przeczucie, że czegoś nie wiem. To było denerwujące.
      — Nie ogarniam — pożalił się Nathan.
      — Nie musisz — powiedziała Jessica, powstrzymując kolejny atak śmiechu. — Macie coś do jedzenia? Zgłodniałam...
      Zamrugałam kilkakrotnie oczami. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że mój wyraz twarzy musiał być zabawny. Spojrzałam z niedowierzaniem na czarownicę. Że niby my mielibyśmy mieć coś do jedzenia? Przecież niedawno się tutaj zadomowiliśmy! Poza tym nawet nie myśleliśmy o pożywieniu. Bynajmniej ja. Ostatnio wydarzyło się tyle rzeczy, że nie miałam do tego głowy. Tak naprawdę to prawie wcale nie odczuwałam głodu.
      — Żartujesz — powiedział wampir, wysilając się na uśmiech.
      — Nie — czarownica spojrzała na nas z rozbawieniem.
      Spojrzałam kątem oka na Nathana. Jego oczy były szeroko otwarte, a usta lekko rozchylone. Miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Zakryłam dłonią usta i przeniosłam wzrok na staruszkę, ale jej nie było. Zmarszczyłam czoło i odwróciłam głowę w stronę drzwi. Starsza pani właśnie wychodziła. Czyżby zdecydowała się nas opuścić? Zerknęłam z nieukrywanym zaskoczeniem na Nathaniela, który kręcił głową. Jak zawsze byłam osobą, która nic nie wiedziała.
      — Gdzie ona poszła? — zapytałam szeptem.
      — Po jedzenie — wampir wzruszył ramionami.
      — Gdzie? — spytałam z niedowierzaniem.
      Chłopak spojrzał na mnie wzrokiem mówiącym: ,,Weź się ogarnij dziewczyno!’’ i usiadł przed telewizorem. Włączył go i zaczął oglądać. Przewróciłam oczami i wyszłam z pokoju. Dotarłam do jednego z dużych korytarzy, który o dziwo był oświetlony i zaczęłam iść w nieznanym mi kierunku. Miałam nadzieję, że coś po drodze spotkam, ale oprócz jednego już zniszczonego obrazu, jaki wisiał na ścianie, nic nie było. Westchnęłam. Po kilku minutach bezcelowej wędrówki dotarłam do drewnianych drzwi. Pchnęłam je, ponieważ byłam bardzo ciekawa, co za nimi się znajdowało. Wychyliłam głowę i stwierdziłam, że był to dwór. Od razu zaatakowała mnie fala chłodnego powietrza. Po plecach przeszły mnie ciarki. Z powrotem schowałam się w cieplejszym korytarzu i zamknęłam za sobą drzwi. Usiadłam na zimnej podłodze i oparłam się o ścianę. Z czasem wyprostowałam nogi i zaczęłam się w nie wpatrywać. Były naprawdę bardzo ,,interesujące’’.
      Opuszkami palców przejechałam po podłodze. Z szokiem stwierdziłam, że coś poczułam. Czy to była... kartka? Z szeroko otwartymi oczami przechyliłam głowę na lewy bok i spojrzałam na miejsce obok swojej dłoni. Tam leżało zdęcie! To samo, które wcześniej było na stole w pomieszczeniu, gdzie znajdował się Nathan, a które wcześniej porwałam! Nie mogłam zrozumieć, o co tutaj chodziło?!
      — Czy ktoś robi sobie ze mną żarty?! — syknęłam najbardziej jadowitym tonem, na jaki było mnie stać.
      Wzięłam fotografię do rąk i wlepiłam w nią swój wzrok przepełniony złością. Zmrużyłam oczy. Moje spojrzenie powędrowało na twarz biologicznego ojca. Zacisnęłam szczęki. Miałam ochotę pognieść to zdjęcie, ale coś wewnątrz mnie nie pozwalało mi na to. Już miałam zamiar oderwać wzrok od fotografii, kiedy mój biologiczny tata na niej uśmiechnął się. Na początku miałam wrażenie, że coś mi się przewidziało, ale sytuacja się powtórzyła. Jego uśmiech był większy, niż poprzednio. Przybliżyłam twarz do zdjęcia, by lepiej się przyjrzeć, ale w tym samym momencie ojciec puścił do mnie oczko! Otworzyłam szeroko oczy i wypuściłam z rąk zdjęcie. Oparłam się o ścianę i zaczęłam ciężko oddychać. Moje serce przyspieszyło, a ja momentalnie zaczęłam się bać. Spojrzałam lękliwie w stronę, gdzie panowały ciemności. Przełknęłam z trudem ślinę.
      — To jest chore — jęknęłam i złapałam się momentalne za głowę.
      Mój wzrok automatycznie powędrował na osobę taty. Uśmiech wciąż gościł na jego bladej twarzy, ale stał się inny. Taki... mroczny i tajemniczy. Przypominał uśmiech szaleńca! Przeraziłam się nie na żarty i szybko poderwałam się na równe nogi, po czym jedną stanęłam na fotografię i zaczęłam deptać. Gdy była cała brudna od kurzu, wzięłam ją do ręki i porwałam na malutkie kawałeczki. Nie wiedziałam, jak to mi się udało, ale w moich dłoniach pojawił się ogień i spalił kartkę. Rzuciłam na ziemię proch, jaki pozostał i cofnęłam się o trzy kroki w tył, aż oparłam się o ścianę na przeciwko. Przyłożyłam pięść w miejsce, gdzie znajdowało się moje mocno bijące serce. Mój oddech stał się płytki i przyspieszony. Przykucnęłam i drżąca ręką podparłam się, by nie upaść. Zamknęłam oczy. Kiedy po niespełna kilku minutach je otworzyłam, zauważyłam, że coś jest nie tak. Zdjęcie, po którym pozostała kupka popiołu, zaczęło się odnawiać. Dosłownie! Z przerażeniem obserwowałam, jak wokół pojawiło się światło, a już po chwili nowe, ale to samo zdjęcie, co wcześniej.
      — Co tu się dzieje? — zapytałam siebie głosem przepełnionym lękiem.
      Zrobiłam pierwszy, niepewny krok do przodu. Fotografia była jak nowa. Miałam wrażenie, że śnię. Przecież takie rzeczy się nie działy! Ponownie bez problemu udało mi się wytworzyć ogień i tym razem podpaliłam nim nieszczęsny obrazek. Poczułam lekki, aczkolwiek dający o sobie znać ból w okolicach serca. Znieruchomiałam i na chwilę przestałam oddychać. Znienacka dookoła zrobiło się ciemno, a ja musiałam sobie zakryć dłonią usta, by głośno nie krzyknąć. W oddali usłyszałam dziwny dźwięk. Przypominało to ciągnące się łańcuchy. Zachciało mi się płakać. Prawie wybuchałam szlochem. Łapczywie nabrałam do płuc powietrza i zaczęłam się cofać do tyłu. Denerwowało mnie, że nic nie widziałam. Wszędzie panowała ciemność! W pewnej chwili wzięłam nogi zapas i zaczęłam biec na oślep. Chciałam jak najszybciej znaleźć się z dala od tego miejsca. Na szczęście korytarz był prawie prosty, więc nie musiałam się obawiać, że się zgubię lub o coś potknę. Serce waliło mi tak bardzo mocno, że momentami miałam wrażenie, że wyskoczy mi z piersi. Właśnie zaczęłam ubóstwiać to, że byłam dhampirem. To pozwalało mi szybko biec.
      Po kilku sekundach biegu znalazłam się w zasięgu światła. Na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech, a w sercu pojawiła się radość. Z westchnieniem ulgi weszłam do pomieszczenia, gdzie Nathan wciąż oglądał telewizję, a czarownica zajadała się słodyczami... No dobrze. Ona je pochłaniała. Zszokował mnie ten widok, ponieważ sądziłam, że skoro jest głodna, to załatwi sobie normalne, jedzenie, a nie batony, cukierki i wiele innych. Czym ona mnie jeszcze zaskoczy? Jej widok był na pewien sposób komiczny. Przypominała małe dziecko, które było uwięzione w ciele staruszki. Oczy czarownicy śmiały się na widok tych wszystkich słodkości. Siedziała na podłodze obok Nathana. Jej długa, zniszczona już sukienka odkrywała jedną nogę do kolan, natomiast drugą, zgiętą całkowicie zakrywała. Przed sobą postawiła sporych rozmiarów, szklaną miskę ze słodyczami. Był to bezcenny widok, szczególnie że na jej pomarszczonej twarzy gościł jeszcze dziecięcy uśmiech. Zastanawiało mnie, ile tak naprawdę ma lat?
      — Chcesz? — zapytała z wymalowanym uśmiechem na twarzy Jessica, pokazując na miskę.
      — Nie... Dziękuję — odwzajemniłam gest, który był wymuszony i sztuczny.
      Na nogach miękkich jak z waty podeszłam do jednego z krzeseł i na nie usiadłam. Wciąż nie doszłam do siebie po tym całym zdarzeniu. Najchętniej to poszłabym spać, by już się nie obudzić. Tak bardzo chciałam choć jeden dzień przeżyć normalnie. Bez żadnych niespodzianek i dziwnych rzeczy, jakie działy się dookoła. Miałam nadzieję, że ten dzień kiedyś nastąpi.
      — Coś się stało? — zapytała czarownica, patrząc na mnie z lekkim niepokojem.
      — Nie. Czemu pytasz? — zapytałam ze zdziwieniem.
      — Jesteś blada — wzruszyła ramionami.
      — Zawsze taka była — wtrącił się Nathan.
      Spuściłam wzrok i zaczęłam się bawić swoimi palcami u rąk. Nie wiedziałam, czy dobrze robiłam, że nic nie powiedziałam o zdjęciu, ale wydawało mi się, że nie było to coś poważnego. Zawsze mógł to być wymysł mojej wyobraźni albo kolejna wizja. Tylko na pewno nie była sprawką Jessi...
      — Trzymaj! — czarownica rzuciła w moją stronę pomarańczę. Zgrabnie ją złapałam i niepewnie na nią spojrzałam. — Spokojnie! Przecież cię nie otruję! Zobacz!
      Staruszka w podskokach podeszła w moją stronę. Wyrwała mi z rąk pomarańczę, po czym szybko i bez trudu za pomocą swych długich jak szpony paznokci ją obrała. Wzdrygnęłam się. Już po chwili oderwała z niej kawałek i wpakować sobie do ust. Uśmiechnęła się szeroko i gdy tylko przełknęła, powiedziała:
      — Widzisz? Nic mi nie jest — wręczyła mi do ręki owoc.
      Zdezorientowana spojrzałam na oddalającą się staruszkę. Dopiero po minięciu kilku sekund przybliżyłam do ust pomarańczę i wbiłam w nią swoje zęby, które dosięgły miąższu. Od razu poczułam tak bardzo mi znany słodki smak, który tak uwielbiałam w dzieciństwie. Kąciki moich ust uniosły się lekko. W szybkim tempie zjadłam owoc, a gdy już to uczyniłam, położyłam się na kanapie, na której nikt nie siedział. Przymknęłam oczy i wsłuchiwałam się w dźwięk płynącej za ścianą rzeki. Zauważyłam, że to miało właściwości kojące. Czułam się opanowana i spokojna.
      W jednej chwili ogarnęła mnie senność. Chciałam podnieść powieki, ponieważ nie miałam zamiaru jeszcze spać, ale nie mogłam ich podnieść. Czułam, że było już bardzo późno. Miałam wrażenie, że odpływam w dal. Chwilami wydawało mi się, że przysnęłam, ale nie byłam tego do końca pewna. Słyszałam urywki rozmowy Nathana i Jessi, ale nie byłam w stanie stwierdzić, o czym ona była. Mój mózg prawie się wyłączył. Przewróciłam się na lewy bok w stronę, gdzie dochodziło mniej światła. Senność miała za zadanie pochłonąć mnie całą. Już miałam się poddać, kiedy to usłyszałam wypowiedziane przez czarownicę słowa, które dotarły do mnie w zwolnionym tempie, ale bardzo wyraźnie i mnie zszokowały.
      — Jestem twoją siostrą, Nathanielu.

Witam kochani! :3 Wybaczcie mi tą tak bardzo długą nieobecność. Miałam w planach dodać rozdział już wczoraj, ale się nie wyrobiłam. Przepraszam. Mam nadzieję, że mi wybaczycie :)

No i standardowe pytanie: Jak rozdział? Szczerze powiedziawszy, ja jestem z niego zadowolona. Jako jeden z nielicznych przypadł mi do gustu. A Wam jak? Polubiliście Jessi? Starałam się ją przedstawić jak najlepiej… A co myślicie o tym, że mogłaby być siostrą Nathana? Według Was kłamie, czy mówi prawdę? xD

I jeszcze sprawa zdjęcia. Bohaterka wcześniej je podarła, a ono wciąż powraca. Co o tym myślicie? Macie jakieś podejrzenia? Z chęcią je przeczytam, ale nie odpowiem, czy są trafne xD

A tutaj macie moją nową miłość! A mianowicie zwiastun do bloga! Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia! Chciałam tak z całego serducha podziękować za niego Oli B. ( znajdziecie ją na: YouTube i http://zwiastunowa-wyspa.blogspot.com )! Jest cudny i szybko skradł moje serce! Jest po prostu przewspaniały! *.* Mogłabym go oglądać bez końca! :D

I jak? Bo ja się zakochałam ^.^

No dobra! To ja już zmykam! xD To do napisania kochani! Ściskam Was mocno! I mam nadzieję, że żadna literówka mi nie uciekła! :***

Maggie