Rozdział 21

      Przez cały czas bez żadnych przerw wydzierałam się na Nathana i waliłam go pięściami w plecy. Byłam na niego wściekła jak nigdy dotąd. Próbowałam go nawet namówić, by postawił mnie chociaż na ziemi, bym mogła iść sama na własnych nogach, bo przecież je miałam, ale on się upierał, że tego nie zrobi i spełni moją prośbę dopiero później. Z tego powodu jeszcze mocniej go waliłam, przez co miałam wrażenie, że moje biedne ręce z czasem nie będą mogły tego znieść, ponieważ mimo że stałam się dhampirem, Nathaniel i tak był okropnie twardy, jak skała. Westchnęłam ze zrezygnowaniem i zagryzłam mocno dolną wargę, przez co miałam wrażenie, że zaraz zacznie mi lecieć krew.

      — I co? Poddałaś się? — zaśmiał się wampir, a w jego głosie i tak usłyszałam zdenerwowanie, które pojawiło się odkąd poczułam ten wspaniały zapach.

      — Zabawne! — warknęłam i walnęłam chłopaka w głowę.

      Im oddalaliśmy się z miejsca, gdzie to miałam zamiar ugryźć Nicole, trzeźwość umysłu mi powoli wracała. Zmarszczyłam czoło i zaczęłam sobie powoli analizować, co dosłownie przez chwilą się wydarzyło. Przypomniało mi się, jak poczułam tę cudną woń i nie mogłam się powstrzymać, by nie wypić krwi o tym wspaniałym zapachu, ale ona... Wstrzymałam oddech. Dotarło do mnie, co tak naprawdę się wydarzyło. Kiedyś zrozumiałabym to dopiero po jakimś czasie, ale teraz mój mózg pracował szybciej i wszystko przychodziło do mnie z przyspieszonym tempie. Wiedziałam, że tak zrobiłam, ale nie mogłam uwierzyć, że omal nie zabiłam swojej przyjaciółki! Ten zapach... Ta krew... To mi tak bardzo namieszało w głowie, że nie potrafiłam nad tym zapanować, a moje ciało odmówiło mi posłuszeństwa i działało pod wpływem tej dzikiej natury, jaką teraz miałam. Mimo to to mnie nie tłumaczyło, ponieważ Nicole była w ogromnym niebezpieczeństwie w postaci mnie, a ja... nie miałam skrupułów, by jej nie oszczędzić. Ja miałam chęć zabicia jej tylko dlatego, by zdobyć tę głupią krew! Nathan ostrzegał mnie przed tym, a ja nie chciałam mu wierzyć, że tak mogłoby się stać i za wszelką cenę chciałam, pragnęłam się spotkać z przyjaciółmi, a przede wszystkim z rodziną, a ja przecież tak szybko mogłam ich zabić. Ja... nie panowałam nad sobą i to mnie okropnie bolało.

      Moje oczy zaszły łzami, by po chwili na policzkach poczuć spływające strumienie. Czułam się podle i miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Zniknąć i już nie wrócić. W moim sercu zaczęło wzbierać poczucie ogromnej winy i nawet zaczęłam nienawidzić samą siebie jak i mojego ojca, przez którego byłam tym, kim byłam. Jeszcze nigdy nie byłam w takim stanie, gdyż dopiero pierwszy raz zdarzyło mi się, że omal nie zabiłam swojej przyjaciółki i to tej najlepszej. Mimo wszystko to akurat z Nicole miałam najlepszy kontakt, ponieważ reszta dziewczyn to typ takich rozrywkowych, a ja z Rudą się do takich nigdy nie zaliczałam. Zaczęłam nawet sobie wyobrażać, jakby to było, gdybym nie posłuchała się Nathana i poszła do przyjaciół pod jego nieobecność. Serce mi stanęło, a twarz na pewno zrobiła się blada. Moje oczy zaszły jeszcze większymi łzami. Musiałam zakryć dłonią usta, z których za chwilę miał wydobyć się głośny szloch. Czułam się jak nigdy dotąd. Byłam jakąś bestią.

      Zauważyłam, że Nathan się zatrzymał, więc od razu postarałam się uspokoić, ale szło mi to bardzo opornie. Wampir postawił mnie w końcu na ziemi i spojrzał głęboko w moje zapłakane oczy. Spuściłam wzrok, ponieważ nie mogłam tego znieść. Nie mogłam patrzeć na siebie, a co dopiero na kogoś. A Nathan? To jemu zawdzięczałam, że nie zabiłam bezbronnej  przyjaciółki. Gdyby nie on, to jej by już nie było, a ja miałabym wyrzuty sumienia do samego końca. Żyłabym w ciągłym żalu i znienawidziłabym siebie, ponieważ Nicole była dla mnie jak siostra. To ona zawsze mnie pocieszała, jak było mi źle. A teraz miałam tak od tak odebrać jej życie?

      — Andrea — powiedział Nathan i kątem oka widziałam, że popatrzył na mnie ze współczuciem już koleiny raz tego dnia.

      Na jego słowa spuściłam głowę, by nie widział mojej twarzy i z trudem powstrzymywałam łzy, które za wszelką cenę chciały wydostać się z moich oczu i wyjść w końcu na światło dzienne. Zacisnęłam mocno powieki i szczęki, by nie wybuchnąć płaczem, ponieważ bardzo tego nie chciałam. Wzięłam głęboki wdech, po czym wydech. Miałam nadzieję, że jak zawsze to mi pomoże, ale tym razem tak się nie stało i zrobiło mi się jeszcze gorzej. Zacisnęłam dłonie w pięści na spodenkach i marzyłam, by się tylko nie rozpłakać. Nie chciałam przy Nathanie, by już po raz kolejny zobaczył moją słabość.

      — Andrea — powtórzył Nathaniel, a jego głos na powrót stał się bardzo kojący.

      Zagryzłam dolną wargę, a po moim policzku spłynęła łza. Zamrugałam kilkakrotnie oczkami i otarłam palcem wskazującym krwawą łezkę. Z każdą kolejną czułam się jeszcze gorzej. Jak ostatnie zero...

      — Każdemu tak się zdarza — kontynuował wampir, a jego głos nie zmienił tonu. — Powinnaś zrozumieć, że zawsze na początku jest bardzo trudno zapanować nad pragnieniem, a wampirowi w szczególności. Potrzeba czasami lat, by nie reagować na ten zapach. To normalne, że rzuciłaś się na Nicole.

      — Ale ja ją prawie zabiłam... — szepnęłam przez ściśnięte gardło i łzy.

      — Nie panowałaś nad sobą — powiedział poważnie Nathaniel.

      — Ale...

      — Ale co? — spytał Nathan, na co ja spuściłam wzrok. — To nie twoja wina.

      — Nie wiesz, jak się teraz czuję — szepnęłam wręcz niesłyszalnie.

      — Wiem — posłał mi puste spojrzenie i westchnął, na co ja popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. — Jak stałem się wampirem... Spotkałem w lesie swojego znajomego. Mimo zakazu Jamesa tam poszedłem. Tak samo jak ty nie wierzyłem, że nie potrafiłbym zapanować nad pragnieniem i wyszedłem z naszego ukrycia. Mój znajomy Dave, wyszedł na grzyby, jak to robił w zwyczaju. Przyznam, że dziwny był z niego chłopak, ale mimo to był nawet spoko. Wtedy właśnie go spotkałem i... Ech. Chyba oszczędzę ci szczegółów.

      Pokiwałam lekko głową, wciąż na niego patrząc. Nie byłam pewna, czy mówił mi prawdę, czy po prostu podpuszczał, by mnie jakoś pocieszyć, ale ta druga opcja jakoś za bardzo do mnie nie przemawiała, ponieważ nie chciało mi się wierzyć, że mógłby kłamać w takiej sprawie. Mimo to zrobiło mi się jakoś lżej na sercu. Pewnie było to spowodowane tym, że Nathan doskonale rozumiał, co ja czułam, choć jeszcze przed chwilą w to nie wierzyłam. Uśmiechnęłam się blado, ale poczucie winy wciąż mnie nie opuszczało. Ciągle dręczyłam się, że omal nie zabiłam swojej przyjaciółki, a ona przecież była taka bezbronna... i słaba. Nie mogłam sobie wyobrazić, co by było, gdyby Nathan nie zdążył... Zadręczałabym się tym aż do śmierci i znienawidziłabym siebie do samego końca. To byłyby dla mnie katusze. Robiło mi się słabo na samą myśl, że Nicole mogła teraz nie żyć...

      — Ona wszystko im powie — załkałam cicho. A tak bardzo chciałam powstrzymać łzy...

      — Nie powie — powiedział stanowczo Nathan i uśmiechnął się z... wyższością?

      — Jak? — zapytałam lekko zdezorientowana i otarłam łzy z policzka, po czym zgarnęłam za ucho zabłąkany kosmyk włosów.

      — Zapomniałaś kim jestem — wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

      — Wampirem — mruknęłam, podnosząc jedną brew.

      Zmarszczyłam czoło, bo naprawdę nie miałam zielonego pojęcia, o co mogło chodzić Nathanowi. Co chwilę marszczyłam nos i mrużyłam oczy. Musiało to wyglądać zabawnie, ale jakoś nie zwracałam na to uwagi. Analizowałam wszystko, co Nathaniel opowiedział mi o wampirach. Wytężyłam swój umysł, by po chwili sobie przypomnieć, jakie dary posiadają takie istoty oprócz tych, co są wyjątkowe. Popatrzyłam na chłopaka wzrokiem mówiącym: ,,Eureka!’’

      — Zahipnotyzowałeś ją! — krzyknęłam ze zdziwieniem.

      — Owszem — wampir uśmiechnął się szeroko.

      — Och! — wymknęło mi się.

      Moje wargi również wykrzywiły się w uśmiechu, a serce wypełniła niewyobrażalna radość! Miałam wrażenie, że zaraz zacznę skakać i śmiać się ze szczęścia. Zahipnotyzować w tej sytuacji znaczyło zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Nathan pewnie tak kazał Nicole i ta teraz nic nie pamiętała z tego feralnego zdarzenia. Bardzo ucieszyłam się z tego powodu, bo to również znaczyło, że dziewczyna nie pamiętała też i mnie. Właśnie. Mnie. Swojej dawnej przyjaciółki przypominającej jakąś bestię, która chciała ją zabić...

      — A tam bestię — zaśmiał się Nathan, ale jego śmiech był taki... sztuczny. Wymuszony.

      — Zabawne — skrzywiłam się na twarzy. — Gdzie idziemy? — zmieniłam szybko temat. Nie miałam zamiaru tak tam stać w lesie. Obawiałam się, że znowu natkniemy się na jakiegoś człowieka.

      — Do tego zamku, o którym wcześniej ci mówiłem — przypomniał wampir.

      — Ach tak! — pacnęłam się w czoło. — Bardzo zniszczony?

      — Przekonamy się, jak tam dojdziemy — chłopak uśmiechnął się lekko, a za razem tak uroczo...

      Pokręciłam lekko głową i ruszyłam za Nathanielem. Powili, rozglądając się na boki, szłam za nim. Nie znałam drogi, ponieważ jeszcze nigdy tutaj nie byłam i gdybym miała iść sama, to znając moje szczęście, szybko bym się zgubiła. Tak więc wolałam się trzymać swojego towarzysza. On znał drogę. Na to bynajmniej wyglądało.

      Dróżka, którą szliśmy, z chwili na chwilę robiła się coraz bardziej zarośnięta drzewami. Ziemia, po jakiej stąpałam bezszelestnie stopami, znikała mi z oczu, kryjąc się w zaroślach krzewów. Z czasem szłam po trawie, a raczej wysokich roślinach, które były bardziej zielone, niż mogło się wydawać. Barwy były bardziej wyraźniejsze i głębokie. Może to przez ten półmrok, który panował dookoła mi się tak wydawało? Słyszałam, że gdzieś w oddali płynie mała rzeczka i nawet ucieszyłam się z tego powodu. Obok mnie natomiast rozciągał się pas zielonych drzew i krzewów, co pięknie wyglądało, a nadmiar zieleni jakoś mi nie przeszkadzał. Uśmiechnęłam się lekko z rozmarzeniem i westchnęłam.

      — Długo jeszcze? — zapytałam z zaciekawieniem, ale i ze zniecierpliwieniem. Nigdy nie lubiłam na coś czekać. Nie należałam do tych cierpliwych osób.

      — Zależy, czy wciąż będziemy się tak ślimaczyć — westchnął wampir.

      Przewróciłam oczami z dezaprobatą. Nathan przyspieszył i z czasem zaczął biec, a ja ruszyłam za nim, ponieważ nie chciałam go stracić z oczu. Byłam w szoku, w jak szybkim tempie się poruszałam. Będąc w tym amoku, spowodowanym zapachem krwi, nie byłam za bardzo w stanie zwrócić na to uwagi, dlatego teraz było to dla mnie nie małym zaskoczeniem. Przemieszczałam się z nienaturalną szybkością i co najlepsze, jeszcze ani razu nie wpadłam na żadne drzewo! Poruszałam się z gracją, jakiej nie posiadałam, jak byłam jeszcze w pełni człowiekiem. Podobało mi się to, ale i tak nie byłam w stanie dogonić Nathaniela, który i tak był szybszy ode mnie. Czasami miałam wrażenie, że wampir uśmiechał się, jak marudziłam w myślach, że jestem w przeciwieństwie co do niego za wolna. W końcu mógł słuchać moich myśli, ale niestety nie mogłam w pełni tego stwierdzić, gdyż był do mnie tyłem.

      W pewnym momencie moim oczom ukazał się niezapomniany widok. Z wrażenia aż się zatrzymałam i nie byłam świadoma tego, że rozdziawiłam usta, a oczy szeroko otworzyłam, a były one przepełnione zachwytem. Oto przed moimi oczami ukazała się budowla. Może była już w połowie ruiną, ale robiła ogromne wrażenie. Dokoła była wolna przestrzeń, natomiast w dalszych odcinkach drogi z każdej strony rozciągał się las. Sama budowla — a był to pewnie wspominany wcześniej przez Nathana zamek — była śliczna. Prawa jej część to było jakieś gruzowisko, natomiast druga połowa znajdowała się nawet w niezłym stanie i była prawdopodobnie jednopiętrowa. Było widać niewielkie, na żaden sposób nieozdobione okna, których doliczyłam się aż czterdzieści osiem, ale za to brama, która prowadziła do środka, była wielka i masywna, jak cała reszta. W części stałej budowli znajdowała się jedna wieża, z której spokojnie można było podziwiać widoki, a u jej podnóża rosły czerwone róże, które w sporych rozmiarach wspinały się wysoko i dodawały uroku oraz wzbudzały ogromny zachwyt. Niezniszczona jeszcze część zamku miała na oko ponad piętnaście metrów szerokości, a od strony północy była porośnięta sporą ilością mchu, który pięknie kontrastował się z barwą szarą budowli. Żadne słowa nie mogły opisać tego widoku.

      Gdyby nie Nathaniel, który z szerokim uśmiechem na twarzy nie zamknął mi swoją dłonią buzi, to bym się nie zorientowała, że miałam ją otwartą. Pokręciłam z niedowierzaniem głową, po czym uśmiechnęłam się przez łzy. Ten widok tak bardzo mnie wzruszył, że nie mogłam oderwać od niego wzroku. Jak jeszcze nic dotąd wzbudzał we mnie ogromny zachwyt. Byłam pewna w stu procentach, że w świetle słonecznym ten cały obszar prezentował się jeszcze lepiej i okazalej. Obiecałam sobie w myślach, że w najbliższej okazji, jaka się przydarzy, zobaczę to.

      — I co? — zapytał z uśmiechem wampir.

      — Wow — tylko to wydobyło się z moich ust.

      — Podoba się?

      Popatrzyłam na niego z politowaniem.

      — Głupie pytanie — mruknęłam, na co się zaśmiał. Zawtórowałam mu.

      Wraz z Nathanem ruszyłam w stronę prawie zniszczonej budowli. Stąpałam lekko po ziemi, zachwycając się urokiem miejsca. Z uśmiechem doszłam do celu. Dotknęłam kawałka ściany, która była zimna. Przejechałam po niej opuszkami palców, czując, że jest szorstka. Spojrzałam na ruiny, po czym kierując się ciekawością, ruszyłam w tamtym kierunku. Trudno było mi omijać duże odłamki kamienia, gdyż rozciągały się prawie na całej drodze. Zerknęłam w miejsce, gdzie ruiny były najbardziej ciasno ułożone. Dostrzegłam w nich jakieś małe zwierzątko, które nie mogło się wydostać. Ze zmarszczonym czołem podeszłam w odpowiednie miejsce i u celu kucnęłam. Powili odkładałam na bok odłamki kamienia. Obserwowałam reakcję zwierzaka, które było bardzo wystraszone. Dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że była to... wiewiórka? Wcześniej nie dostrzegłam rudego koloru sierści, bo było  ciemno. Teraz doskonale to widziałam. Uśmiechnęłam się lekko, a zwierzątko zaczynało się wahać, czy ma uciec, czy nie. Krążyło wokół własnej osi, by w końcu zwinnym ruchem uciec. Zdezorientowana obserwowałam, jak wiewiórka się oddala, a już po upływie niespełna minuty, zniknęła mi z oczu. Wzruszyłam ramionami i westchnęłam, po czym odwróciłam się, wpadając na Nathana.

      — Aua — jęknęłam zbolałym głosem.

      Wampir zaśmiał się, przytrzymując mnie, bym nie upadła. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością, po czym zakłopotana wyswobodziłam z jego uścisku. Czułam na swoich policzkach palące rumieńce, ale starałam się to zignorować. Ze spuszczonym wzrokiem ruszyłam w przeciwnym kierunku, niż stał Nathaniel. Zagryzłam dolną wargę i poszłam w kierunku zamku, gdzie można było się schronić. Nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy to przekroczyłam ,,wejście’’. Powolnym krokiem weszłam do środka, gdzie od razu poczułam, że różnica temperatury na zewnątrz, a wewnątrz była całkiem spora. Zrobiło się chłodniej, a na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka. Potarłam dłonią lewą rękę, nie przerywając chodu.

      Rozejrzałam się dookoła, a moje zaciekawione spojrzenie sięgało nawet najmniejszego zakamarka, jakie było w pomieszczeniu. Po prawej stronie znajdował się sporych rozmiarów okrągły stół, ale już bardzo zniszczony. W koło niego natomiast stały krzesła koloru szarego. Pewnie przez ten cały kurz, ponieważ wszystko było szare. Wieki nikt tu nie był. Po lewej stronie oprócz małych okien nic się nie znajdowało, tylko w kątach można było spotkać przeogromną ilość pajęczyn, gęsto ze sobą splecioną. Po plecach przeszły mnie ciarki na samą myśl, że będę musiała mieszkać z taką ilością pająków... Na przeciwko mnie znajdowało się ogromne siedzenie, przypominające fotel. Zmarszczyłam czoło, ponieważ w tamtych czasach chyba ich nie było. Dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że był to tron. Czyli... znajdowałam się w sali tronowej? Otworzyłam szeroko oczy i pokiwałam głową z uznaniem. Wystrój na nic takiego nie wskazywał, ale minęła już ogromna ilość czasy, odkąd wybudowano zamek.

      Żwawym krokiem ruszyłam przed siebie w stronę wejścia do innego pomieszczenia, które nie miało drzwi. Po niespełna sekundzie znalazłam się w jakimś dużym korytarzu, gdzie nie było nic, oprócz pochodni, znajdujących się na ścianach. Zadrżałam na sam ten widok. Wstrzymując oddech podeszłam do drewnianych drzwi. Bardzo ciekawiło mnie, co za nimi się kryło. Niepewnie dotknęłam miejsca, gdzie powinna się znajdować się klamka, ale jej nie było. Zmarszczyłam czoło, ale lekko pchnęłam drzwi. Odskoczyłam, kiedy one z głośnym hukiem spadły na ziemię, powodując dym kurzu, unoszący się w górę. Z przyzwyczajenia zaczęłam kaszleć, choć nawet mnie nie dusiło. Spojrzałam pod swoje nogi i zobaczyłam... mysz! Pisnęłam, jak mała dziewczynka, ponieważ bałam się tych zwierzątek i z krzykiem zaczęłam biec w przeciwnym kierunku, niż zamierzałam. Natknęłam się na zdziwionego Nathana, ale nie zwracałam uwagi na jego jego minę, tylko schowałam się za nim.

      — Co ci się stało? — zapytał zdezorientowany.

      Wyjrzałam zza niego i zobaczyłam, że myszka zbliża się w naszą stronę. Wzdrygnęłam się i z trudem powstrzymałam kolejny pisk. Czułam się okropnie z tym, że bałam się takiego małego stworzonka, ale nie znosiłam myszy. Takie ze sklepu zoologicznego, oswojone były jeszcze znośne, ale dzikie...? Nie! Cofnęłam się o krok do tyłu, krzywiąc się jednocześnie na twarzy. Wzrok wciąż miałam utkwiony w zwierzątku, ale był on przepełniony obrzydzeniem. Nathan, gdy zorientował się, o co chodzi, zaczął się głośno śmiać. Skarciłam go wzrokiem.

      — Dlaczego dziewczyny boją się myszy? — zapytał rozbawiony.

      — N... Nie... wiem — jęknęłam.

      Wampir niespodziewanie wziął myszkę za ogon, która za wszelką cenę chciała mu uciec, ale nie była w stanie. Podszedł z nią do mnie i dał przed same oczy. Wstrzymałam oddech i otworzyłam oczy najszerzej, jak się dało. Z przerażeniem wpatrywałam się w rzucające się na wszystkie strony szare zwierzątko i modliłam się, by mnie nie dotknęła, gdyż nie miałam jak się cofnąć, ponieważ droga ucieczki mi się skończyła. Jak na złość musiałam plecami dotknąć ściany...

      — Zabierz ją! — krzyknęłam z obrzydzeniem, kiedy to mysz zaczęła wydawać z siebie piski.

      Wystawiłam ręce w geście obrony przed tym małym zwierzątkiem. Nathan z rozbawieniem zabrał ją ode mnie, powodując przypływ ogromniej ulgi. Wciągnęłam do płuc powietrze, po czym je wypuściłam. Nathaniel w tym momencie wrócił z szerokim uśmiechem na twarzy, a w jego bursztynowych oczach nadal mogłam doczytać się iskierek rozbawienia. Posłałam chłopakowi mordercze spojrzenie, po czym z gracją go wywinęłam i z dumą poszłam w stronę, gdzie zamierzałam iść wcześniej. Po drewnianych drzwiach, które pod wpływem upadku znalazły się w jeszcze większym stanie, weszłam na schody, co stwierdziłam ze zdziwieniem. Były kręte i co najgorsze — strome i bardzo krzywe. Ze zmarszczonym czołem szłam po nich na górę. Im zapuszczałam się wyżej, tym robiło się coraz ciemniej, ale mimo to wszystko dobrze widziałam. Może słabiej, niż w świetle dziennym, ale moje oczy jakoś wszystko wyłapywały. Czyżby był to mój wyostrzony zmysł, jaki sprawdzał się też i w nocy?

      Po niespełna minucie dotarłam do kolejnych drzwi. Miałam nadzieję, że te już były w lepszym stanie, niż te poprzednie. Najdelikatniej, jak tylko potrafiłam, pchnęłam je. Uśmiechnęłam się, kiedy nie spadły na ziemię, jak te na dole. Moich oczu doszła jasność dnia. Z zaciekawianiem wyszłam na zewnątrz. Rozejrzałam się dookoła i w tym samym momencie zorientowałam się, że znajdowałam się na tej wieży, co poprzednio wypatrzyłam. Mój uśmiech na twarzy się rozszerzył, a ja sama w sercu poczułam ekscytację. Z zadowoleniem podeszłam do grubego murka, po czym oparłam się na nim na łokciach. Z zachwytem zaczęłam się rozglądać dookoła.

      Z każdej strony zamek otaczał las, a we mnie rósł z każdą chwilą ogromny zachwyt. Może dla większości osób to byłoby za zielono, ale mi to nie przeszkadzało. Bardziej preferowałam fioletowy, ponieważ był to mój ulubiony kolor, ale zielony również był ładny i mi nie przeszkadzał. Ponoć to bardzo działa uspokajająco, więc jeszcze lepiej. Uśmiechnęłam się z rozmarzeniem, jak zaczęłam sobie wyobrażać, jak to wszystko musiało wyglądać jesienią, kiedy to drzewa zaczynały zmieniać swoje liście na przeróżne inne kolory, dając uroku otoczeniu i przyjemnej atmosfery. Niestety moja wyobraźnia nie była aż tak bardzo rozwinięta, więc nie miałam stu procentowej pewności, że to wszystko będzie wyglądało akurat tak, a nie inaczej. Westchnęłam.

      Moich uszu wciąż dochodził dźwięk płynącej gdzieś rzeczki. Zagryzłam dolną wargę i zmrużyłam oczy. Już po chwili wędrowałam za pomocą moich wyostrzonych zmysłów w odpowiednim kierunku. Wychyliłam się zza murku po drugiej stronie wieży, po czym zaczęłam rozgadać się po okolicy prawie nic nie różniącej się od tej po drugiej stronie. Jedyne, co się pojawiło to to, że u podnóża ścian zamku płynęła tak poszukiwana przeze mnie niewielka rzeka. Uśmiechnęłam się radośnie, zgarniając jednoczenia zabłąkane kosmyki włosów, jakie rozwiewał wiatr.

      Znieruchomiałam, bo zaczęłam się zastanawiać, czy jak bym zeskoczyła z tej wieży, to czy bym coś sobie zrobiła? Nathan wspominał, że wampiry są prawie niezniszczalne, więc taki wyczyn to byłby dla niego czymś małym, ale czy u dhampirów jest tak samo? W końcu ta rasa jest słabsza fizycznie... Podrapałam się po głowie, po czym zaczęłam na oko określać, ile dzieliło mnie do ziemi. Po upłynięciu zaledwie ułamka sekundy, uznałam, że jakieś dobre dziesięć metrów. Ta odległość wydawała mi się być kolosalna, choć w głębi serca czułam, że skok z takiej wysokości nie musi być dla mnie niebezpieczny. Wahałam się i to bardzo. Nie chciałam jeszcze zrobić sobie krzywdy...

      — Nic sobie nie zrobisz — zaśmiał się wesoło Nathan, stając obok mnie, a ja na jego słowa odskoczyłam do tyłu, omal nie upadając, ponieważ mnie wystraszył.

      — Na pewno? — zapytałam z mocno bijącym sercem, przy okazji zerkając z lekkim przerażeniem na odległość, jaka dzieliła mnie od bezpiecznej ziemi.

      — Tak! Czy ja mógłbym cię okłamać? — teraz to on zapytał, tyle że z wymalowanym na twarzy uśmiechem.

      — No... — jąkałam się i zerknęłam na niego niepewnie. — No nie wiem — wykrztusiłam w końcu.

      Czy mogłam ufać Nathanowi? Nie miałam zielonego pojęcia. Może znałam go już sporo czasu, ale wcześniej się z nim nie przyjaźniłam i tolerowałam tylko ze względu na przyjaciół. A teraz? Jednym słowem to byłam na niego skazana. Nathaniel na obecną chwilę był jedyną osobą, jaka mogłaby mi pomóc, a ja w tym momencie tak bardzo tego potrzebowałam. Zagubiłam się w tym nowym świecie, a wcześniej nawet nie miałam o nim żadnego pojęcia. Nathan... Mimo że go nie lubiłam, to jakoś teraz zaczynałam w to wątpić. Chłopak, jak go bliżej poznałam, nie wydawał mi się być taki, za jakiego uważałam go wcześniej. Wręcz przeciwnie! Nawet go polubiłam, ale... czy mogłabym mu zaufać?

      Nathan pokręcił rozbawiony głową. Zapewne przysłuchiwał się moim dziwnym przemyśleniom... A niech to!

      — W takiej kwestii to bym cię nie okłamał — powiedział wampir z ręką na sercu, a jego twarz była bardzo poważna.

      — Sama nie wiem — zamyśliłam się i zmarszczyłam czoło. — Nie mam pojęcia, co tobie może przyjść na myśl.

      Nathaniel ponownie się zaśmiał, a na moje policzki wstąpił rumieniec... wstydu. Spuściłam wzrok na swoje ręce, którymi zaczęłam się bawić, co było bardzo ,,interesujące’’. Kątem oka zauważyłam, że Nathan podchodzi do murka, na który po chwili staje. Odruchowo podniosłam wzrok i spojrzałam na niego zdezorientowana. Nie wierzyłam, że skoczy, ale to zrobił. Ostatnie, co widziałam, to jego zadziorny uśmiech. Otworzyłam szeroko oczy i z mocno bijącym sercem podbiegłam w miejsce, gdzie przed chwilą stał. Lękliwie spojrzałam w dół i zobaczyłam, że Nathan był cały, a normalnemu człowiekowi to by się nie udało. Nawet taki nie miał szans, żeby przeżyć. Szeroki uśmieszek wciąż nie schodził z twarzy wampira. Rozłożył ręce, by pokazać, że nic mu się nie stało. Mimowolnie odetchnęłam z ulgą.

      — Skaczesz? — zapytał cicho, a mimo to go słyszałam.

      — Yyy... — patrzyłam na niego z niedowierzaniem.

      — No nie bądź taka strachliwa — zaśmiał się. Już kolejny raz tego dnia...

      — Nie boję się —bąknęłam i udałam obrażoną, ale mój głos mnie zdradzał. Naprawdę zaczynał mi się trząść.

      — To skacz — wampir posłał mi swój jeden z uśmiechów.

      Przełknęłam z trudem ślinę, ale weszłam na murek. Zrobiłam to niepewnie, bo naprawdę się bałam. Wstyd było mi się przed tym przyznać, ponieważ kiedyś sobie obiecałam, że będę silna, ale zawsze to mi się nie udawało i wychodziłam na mięczaka. Westchnęłam ze zrezygnowaniem i zagryzłam dolną wargę.

      — Złapię cię — powiedział rozbawiony Nathan.

      — Nie! — zaprzeczyłam i posłałam mu spojrzenie mówiące: ,,Po moim trupie!’’

      Nie widząc czemu — a musiało to wyglądać naprawę bardzo śmiesznie — zamknęłam oczy i dopiero wtedy oderwałam swoje stopy od powierzchni, na jakiej stałam. Poczułam, jak unoszę się w powietrzu, co było bardzo miłym uczuciem szczególne, że zawsze chciałam latać, unosić się w powietrzu jak te wszystkie ptaki, co szybowały na niebie. Spadałam tak zaledwie sekundę, kiedy to poczułam, że wleciałam na coś twardego. Nie bolało mnie to tak bardzo, jak byłam jeszcze w pełni człowiekiem, ale mimo to upadek był bolesny. Jęknęłam i podniosłam niechętnie jedną powiekę. Z zaskoczeniem otworzyłam szeroko oczy, ponieważ nie spodziewałam się, że wyląduję w ramionach Nathana. Był to dla mnie ogromny szok, a ja myślałam, że spalę się ogromnym rumieńcem i będę wyglądała jak ta piwonia. Zdezorientowana zamrugałam gwałtownie powiekami.

      — Ej! — wykrztusiłam i jakimś cudem stanęłam na ziemię, oddalając się od wampira na odległość dobrych dwóch metrów.

      — Co? — zapytał za śmiechem. Jego oczy wyrażały taką radość...

       Pokręciłam lekko głową, bo nie potrafiłam powiedzieć czegoś, co dało się ubrać w słowa. Dopiero po jakimś czasie otrząsnęłam się z szoku, jaki był nie mały. Zerknęłam w górę i nie chciało mi się uwierzyć, że zeskoczyłam z takiej odległości. Był to dla mnie nie mały wyczyn, ponieważ kiedyś za żadne skarby świata bym tego nie zrobiła. Byłam z siebie bardzo dumna, a na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

      — Skaczemy jeszcze raz? — zapytałam niepewnie, a jednocześnie z niewinnym uśmiechem.

      — No proszę! Nie spodziewałem się, że to ci się spodoba — Nathan popatrzył na mnie z lekkim szokiem, jaki pojawił się na jego twarzy.

      — Oj tam, oj tam — mruknęłam pod nosem.

      Bez Nathana ruszyłam biegiem naokoło zamku, bo z drugiej strony było wejście. Po drodze musiałam przeskoczyć rzekę, dlatego zatrzymałam się na chwilę, bo nie wiedziałam, czy dam radę. Jak Nathaniel przeskoczył ją bez nawet najmniejszego problemu, wziąłem głęboki wdech i sama to zrobiłam. Uśmiechnęłam się szeroko, pokazując rząd swych białych zębów. Za wampirem popędziłam w stronę wejścia, a wtedy już poszło jak składa. Po schodach weszłam na górę i już po chwili znajdowałam się na wieży. Moje usta wykrzywiły się w uśmiechu. Już szykowałam się do skoku, kiedy to Nathan mnie wyprzedził.

      — Ej — powiedziałam za nim, a w odpowiedzi usłyszałam tylko jego głośny śmiech.

      Przewróciłam oczami z dezaprobatą i zwinnym ruchem weszłam na murek, by po chwili z niego skoczyć. Ponownie ogarnęło mnie to wspaniałe uczucie. Wyobrażałam sobie, że latam. Tak naprawdę to już dawno powinnam była wylądować na ziemi, ale... zawisłam w powietrzu w połowie drogi? Zmarszczyłam czoło i zdezorientowana zaczęłam się rozglądać dookoła. W ułamek sekundy natknęłam się na rozbawiony wzrok Nathaniela, który był we mnie utkwiony. Popatrzyłam na niego z mordem w oczach, ponieważ domyśliłam się, że to jego sprawka. Przecież wampiry posiadały dar telekinezy, który było można używać nie tylko na rzeczach, ale i ludziach, jak i innych istotach.

      — Nathan! — wydarłam się na całe gardło.

      — Tak? — zapytał nieumiejętnie.

      — Postaw mnie na ziemi! — pokazałam na miejsce na przeciwko niego. Miałam ochotę go rozszarpać.

      Wiszenie w powietrzu nawet nie było takie złe, ale miało się pewne ograniczenia. Nie było można się ruszyć... Poczułam się taka bezsilna, ponieważ nie mogłam zrobić nic, oprócz machania rękami i nogami, a to naprawdę wyglądało bardzo dziwnie. Chciałam poczuć pod stopami ziemię, miękką trawę, bo tylko tam czułam się bezpiecznie. A tak to... byłam słaba.

      — Odstaw mnie! Mówię po dobroci! — warknęłam.

      — A co niby mi zrobisz? — posłał mi spojrzenie przepełnione lekkim rozbawieniem.

      Zazgrzytałam zębami, a moje serce ogarnęła ogromna złość. Zmrużyłam groźnie oczy. Nie miałam zamiaru przez cały dzień, a nawet dłużej wisieć w powietrzu, a tym bardziej błagać go, by postawił mnie na ziemi! Wzięłam głęboki wdech, wciąż wpatrując się w wampira. W mojej prawej dłoni pojawił się ogień, a ja sama byłam pewna, że zajmie mi to całe wieki. Zmarszczyłam czoło, ale mimo to uśmiechnęłam się słodko, po czym rzuciłam kulą w Nathana. Nie chciałam mu zrobić krzywdy, dlatego celowałam w miejsce obok niego. Sama kiedyś się poparzyłam ogniem, dlatego doskonale wiedziałam, jak to jest, więc nie chciałam, by chłopak cierpiał. Twarz Nathaniela pokazywała, że jest trochę wystraszony, dlatego uśmiechnęłam się lekko i wrednie.

      — Przekonałam cię? — zapytałam z nadzieją.

      — Nie — strach z twarzy wampira zniknął. — I tak nic mi nie zrobisz.

      Otworzyłam buzię, a moje oczy stały się wielkie, jak dwa spodki ze zdziwienia. Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam. Ogarnął mnie szok, a ja byłam w stanie tylko patrzeć na chłopka wzrokiem pokazującym ogromne zdziwienie. Usta chłopka powoli wykrzywiały się w uśmiechu, który z czasem stał się tak wielki, że wydawało mi się, że większy już nie mógł być. Ogarnęła mnie jeszcze większa złość.

      — Nathan! — krzyknęłam, a z drzew zerwały się ptaki, przerażone moim wrzaskiem.

      Moje oczy pokazywały chęć ogromnego mordu. Chyba jeszcze nigdy nie byłam tak bardzo zła. Zacisnęłam ręce w pięści tak mocno, że paznokcie zaczęły mi się wbijać w skórę. Zagryzłam dolną wargę, a z każdą chwilą moje serce ogarniała jeszcze większa złość. Miałam wrażenie, że jak znajdę się na ziemi, to rzucę się na Nathana i zrobię mu krzywdę. Wcale bym się nie zdziwiła, bo naprawdę byłam zła. Nie potrafiłam znieść tego, że wisiałam w powietrzu taka bezbronna, kiedy to wampir hasał sobie wesoło i uśmiechał wrednie. To powodowało we mnie jeszcze większą chęć mordu.

      Niespodziewanie ziemia pod Nathanem zaczęła się rozstępować. Otworzyłam szeroko oczy, ponieważ szpara stawała się coraz większa, a ja zdałam sobie sprawę, że to przeze mnie. Nie byłam jednak w stanie nad tym zapanować, bo nie potrafiłam. Kiedyś jeszcze się dało, ale teraz? Nie było mowy. Im stawałam się starsza, tym było coraz trudniej. Moja moc wymykała mi się spod kontroli i nie czułam się z tym dobrze. Może było to spowodowane tym, że dawno jej nie używałam...? Ostatnim razem wytworzyłam ogień wtedy, gdy pewnego wieczoru zaatakował mnie ten mężczyzna. Wtedy też dowiedziałam się, kim tak naprawdę jestem... Nie chciałam znowu nie umieć zapanować nad darem, ponieważ jak sobie pomyślałam, że mam kolejne lata nad tym spędzać czas, to robiło mi się słabo, a do oczu cisnęły łzy. Nie mogłam znieść tego, że to się powtórzy...
      Nathan zwinnym ruchem odskoczył od przepaści, jaka była już sporych rozmiarów. Popatrzył na mnie z szokiem, a ja umiejętnie wzruszyłam ramionami i posłałam mu spojrzenie przepełnione strachem. Wzięłam głęboki wdech, a ręce, jak i cała ja, trzęsły się. Byłam pewna, że z moim głosem było tak samo. Zmrużyłam oczy i w myślach sobie powtarzałam, by ziemia przestała się rozstępować, ale zamiast tego, robiła na odwrót. Coraz głośniej słyszałam trzaski wydobywające się z ziemi. Z moich ust wydobył się okrzyk zawodu. Zacisnęłam szczeki i skupiłam się jeszcze bardziej, ale wisząc w powietrzu nie było tak łatwo.
      — Andrea... — powiedział z lekkim przerażeniem Nathan. — Możesz przestać?
      — Nie! — warknęłam i posłałam mu mordercze spojrzenie.
      — Obiecuję, że z powrotem wylądujesz na ziemi — uśmiechnął się szczerze.
      — Myślisz, że tu chodzi o to?! — wydarłam się na całe gardło tak, że mnie zabolało.
      — No... Czekaj — zamyślił się, a jego twarz wyrażała ogromne skupienie. Miałam wrażenie, że czyta mi w myślach, ponieważ zmarszczył czoło, a jego oczy wyrażały zszokowanie. — Naprawdę? — zapytał z niedowierzaniem.
      — Nie! Wcale nie potrafię nie zapanować nad darem! — krzyknęłam z sarkazmem, ale i z przerażeniem.
      — To się porobiło... — westchnął wampir.
      — Ciekawe przez kogo?! —posłałam mu mordercze spojrzenie.
      — Panikujesz — powiedział spokojnie.
      — Że co?! — dostałam wytrzeszczu oczu. — Ja panikuję?! Może i tak, ale zobacz, co się dzieje!
      Wskazałam mu na ziemię, która nawet nie miała zamiaru przestać tworzyć głębokich dziur, a raczej... przepaści. Z każdym razem stawały się coraz większe i głębsze. To robiło się przerażające, a we mnie wciąż narastała panika, która zdążyła ogarnąć już całą mnie. Dygotałam ze strachu, a miałam wrażenie, że zaraz zemdleję, a to jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło.
      — Widzę — ta cała sytuacja nie robiła na Nathanielu nawet najmniejszego wrażenia.
      — I co? — zapytałam ze strachem, bo rozstępująca ziemia dotarła już do lasu, a drzewa nawet sporych rozmiarów zaczęły w nią spadać. Przełknęłam głośno ślinę.
      — To dobry monet, żeby poćwiczyć — powiedział dumnie wampir.
      — Co? — zapytałam głupio.
      — Andrea... — westchnął ze zrezygnowaniem Nathan. — Twoja inteligencja zaczyna mnie załamywać — zakrył twarz dłońmi.
      Zamrugałam gwałtownie oczami i spojrzałam na chłopaka oniemiała. W sercu nie ukuło mnie poczucie złości, lecz zdziwienia i... poczułam się nieumiejętna. Głupia. Nie miałam zielonego pojęcia, co mógł mieć na myśli Nathan. Wciąż otwierałam buzię w nadziei, że coś w końcu powiem, ale żadne nawet najmniejsze słowo nie chciało wydobyć się z moich ust, dlatego je zamykałam. Jeszcze nigdy nie miałam poczucia, że w głowie znajduje mi się wielka pustka. Czułam się z tym okropnie. Zmarszczyłam czoło i jak Nathaniel zabrał ze swojej twarzy dłonie, posłałam mu pytające spojrzenie.
      — Naprawdę mnie przerażasz — dodał z szerokim uśmiechem wampir, odsuwając się na bezpieczną odległość od przepaści.
      — Co? — wydobyło się z moich ust, a ja wciąż nie wiedziałam, o co chodzi. — Czy jest coś, o czym nie wiem?
      — Możliwe — odparł Nathan.
      — Można jaśniej? — dopytywałam się, kątem oka spoglądając na rozstępującą się ziemię.
      — Ależ oczywiście — posłał mi radosny uśmiech. — Otóż słyszałem, że w ćwiczeniu nad panowaniem swoich umiejętności pomaga niebezpieczeństwo.
      — Ale... nam żadne nie grozi — popatrzyłam na niego zdezorientowana.
      — Nam nie, ale Nicole — powiedział powoli, a na imię przyjaciółki serce mi stanęło, ponieważ o nią obawiałam się najbardziej — i reszcie tak.
      Przełknęłam głośno ślinę. Słowa wampira docierały do mnie w zwolnionym tempie, dlatego dopiero po jakimś czasie zrozumiałam sens ich słów. Otworzyłam szeroko buzię, ponieważ zdałam sobie sprawę, że moi przyjaciele byli w niebezpieczeństwie. Jak przepaść zacznie powstawać w miejscu, gdzie oni obecnie się znajdowali... zginą. Na samą tą myśl robiło mi się bardzo słabo, a sama twarz robiła się jeszcze bledsza, niż była. Miałam wrażenie, że zacznę płakać, bo po raz kolejny ktoś był w niebezpieczeństwie. Przeze mnie...
      — Dlaczego mi to powiedziałeś? — jęknęłam i zakryłam dłońmi twarz. — Teraz będzie jeszcze gorzej.
      — Wątpię — po głosie Nathaniela domyśliłam, że się uśmiecha. — Już nie raz spotkałem się z takim przepadkiem.
      — Ale ja przecież zamiast coś zrobić, to będę zastanawiała się nad tym, czy oni jeszcze żyją! — krzyknęłam łamiącym się głosem.
      — Chyba raczej nad tym, by to skończyć — wskazał na ziemię.
      Zamknęłam mocno powieki i powtarzałam siebie w myślach, by ziemia przestała się rozstępować. Jednak moje myśli tak jak powiedziałam, wędrowały do moich przyjaciół. Zastanawiałam się, za ile coś im się stanie. Znajdowałam się daleko od nich i to mnie troszeczkę pocieszało, ale to nie wystarczało. Zaczynałam panikować, ale musiałam wsiąść się w garść. Wzięłam głęboki wdech i skupiłam się na swojej czynności. Nie czułam, jakby coś się zmieniało, dlatego odsunęłam od sobie dwa palce, by spojrzeć, co się działo. Jednak ziemia wciąż się rozstępowała, a ja zaczynałam się denerwować, przez co przyśpieszyłam tylko proces. Po moim policzku spłynęła samotna łza. Szybko ją otarłam i spojrzałam błagalnie na Nathana. Ten siedział oparty pod jednym z drzew i zdawał się nie interesować tym, co działo się dookoła. Na mojej twarzy pojawił się pewien grymas, a serce ogarnęła złość. Zazgrzytałam zębami i ponownie wzięłam głęboki wdech. Zamknęłam oczy, ponieważ tak lepiej było mi się skupić. Na moim czole zaczęły pojawiać się pojedynczego krople potu. Poczułam gorąco, jakie ogarnęło moje ciało od stóp, do głów. Zacisnęłam dłonie w pięści tak, że paznokcie zaczęły mi się wbijać w skórę. Otworzyłam oczy z nadzieją, że coś się zmieniło, ale nie!
      — Spokojnie. Na początek się wyluzuj — niespodziewanie usłyszałam głos Nathana.
      — Widząc w powietrzu nie jest tak łatwo — burknęłam.
      — Przyzwyczaisz się. Czasami zdarzają się gorsze sytuacje — posłał mi swój typowy jak dla niego uśmiech.
      Fuknęłam, ale starałam się za jego radą rozluźnić. Wciąż jednak zerkałam nerwowo kątek oka na niego, ponieważ nie wiedziałam, co mogło mu wpaść do głowy. Wzięłam głęboki wdech i po upłynięciu kilku sekund jakimś cudem... rozluźniłam się, a stwierdziłam to ze zdziwieniem. Nathaniel bacznie mnie obserwował, co trochę mnie drażniło. Przewróciłam oczami i zacisnęłam szczęki. Zmarszczyłam czoło i myślami wylądowałam przy ziemi, która wciąż się rozstępowała. Co chwila połykałam nerwowo ślinę, ponieważ wciąż mi się nie udawało, co zaczynało mnie bardzo denerwować. Zazgrzytałam zębami i zacisnęłam mocno szczęki. Wiedziałam doskonale, że złością nic nie zdziałam, ponieważ nie raz się na tym przekonałam, dlatego jak najszybciej doprowadziłam się do porządku. Zamknęłam oczy i zaczęłam sobie powtarzać w myślach, by ziemia przestała się w końcu rozstępować.
      — Dobrze ci idzie — pochwalił mnie Nathan w momencie, kiedy moich uszu doszedł odgłos trzasku.
      Otworzyłam gwałtownie oczy i spojrzałam pod siebie. Wszystko się zatrzymało. Już nie tworzyły się na żadne szpary. Ale... Ale jak? Przecież... Uśmiechnęłam się lekko, bo udało mu się dokonać tego, co chciałam. To była ogromna radość szczególnie, że wydawało być się to niemożliwością. Sprawiało mi to trudność, ale liczyło się, że udało mi się! Czy to możliwe, że wystarczy się rozluźnić? A może stało się tak, że w siebie uwierzyłam...?

Witam kochani! :3 Ogromnie przepraszam Was za to spóźnienie, ale myślałam, że się wyrobię... Przepraszam Was ogromnie i mam nadzieję, że mi to wybaczycie :* Jakoś za bardzo nie ma czasu na pisanie, bo zawsze w międzyczasie jest jeszcze coś innego do roboty, a musiałam jeszcze zrobić prezentację na geografię — mogłam się nie zgłaszać -.- — i do tego jeszcze nauczyciele się uwzięli i robią same diagnozy. Jeszcze w tym roku projekty :/ Teraz mogę śmiało stwierdzić, że rozdziały nie będą się pojawiały regularnie... :/
Jak podobał się Wam rozdział? Mam nadzieję, że nie przynudzałam, bo ostatnio mam właśnie takie wrażenie. Mi osobiście się podoba ^.^ Mam nadzieję, że Wam też i pozostawicie po sobie jakiś ślad.
Andrea wciąż wisi w powietrzu... Podejrzewacie, w jaki sposób wyląduję z powrotem na ziemi? Bo ja mam pewien pomysł xD
I dar Andrei ponownie wymknął się spod kontroli, ale na szczęście wszystko skończyło się dobrze. Myślicie, że szybko nauczy się kontrolować swój dar?
Właśnie... Ostatnio jest Was trochę mało :/ Patrzyłam na komentarze pod ostatnimi dwoma rozdziałami i wcześniejszymi i muszę powiedzieć, że Wasza obecność jest... mniejsza. Ja wiem, że czytacie, bo widzę to po wyświetleniach. Może nie chce Was się komentować? Rozumiem, bo ja też czasami mam lenia, ale jeśli czytanie to prosiłabym o pozostawienie jakiegoś komentarza. Chociażby coś w stylu: Nuda/Tragedia/Mogłaś się bardziej postarać/Podobało mi się/Super/Fajne itd. Nawet takie małe słowa sprawiają mi ogromną radość i tak ładnie proszę, byście napisali, że chociaż czytacie (: Choć może to wszystko przez te matury...? Sama nie wiem.
Jeśli mam u Was jakieś zaległości to mi powiedźcie. Mogłam czyjegoś bloga pominąć, a to mi się zdarza. Czasami też blogger nie wyświetla mi, że u kogoś pojawiła się nn.
PRZYPOMINAM O ZAKŁADCE ,,INFORMOWANI’’! JEŚLI CHCECIE BYĆ INFORMOWANI O NN TO WPISZCIE SIĘ TAM! BĘDZIE MI ŁATWIEJ! :D
A jeśli zdarzyła się jakaś literówka, to miło byłoby, gdybyście napisali, w jakim miejscu. Będzie mi łatwiej szukać (: Piszę ja zwykle na komórce, a słownik tworzy swoje własne słowa, a ja mimo że czytam rozdział przed opublikowaniem, to zawsze coś mi umknie... :/ I zapraszam do zakładki ,,Bohaterowie’’. Zmieniłam trochę wygląd bohaterów ( Nathana też ) :D
To do napisania kochani! Pozdrawiam cieplutko i ślę buziaki! :***

Maggie