Rozdział 20

      Siedziałam na zimnej posadce, a wzrok wciąż miałam utkwiony w fotografię, a dokładniej w postać, jaką był mój biologiczny ojciec. Wpatrywałam się w jego rysy twarzy, które były wręcz identyczne, co moje. Nie wspominając już o oczach, które niczym się nie różniły od moich. Jego były wesołe, ale kryły w sobie jakaś mroczną tajemnicę. Teraz wiedziałam, że chodziło o to, że jest wampirem. Moje oczy natomiast prawie na co dzień były bez życia. Szczególnie teraz, kiedy to wszytko na mnie spadło, a ja nie potrafiłam przyjąć tego do wiadomości. Z każdą chwilą coraz bardziej interesowało mnie, dlaczego mój przybrany tata, którego i tak uważałam za prawdziwego, niczego nie zauważył? Przecież w ogólne nie byłam do niego podobna. Owszem. Ja też nie zwracałam na to uwagi, aż do teraz, ale... powinien to zauważyć i to już na samym początku. Po mamie miałam jedynie brązowy kolor włosów i to wszystko. Nie miałam bladego pojęcia, co ona powiedziała tacie. Choć... Może nic? Może po prostu tak zaślepiła go miłość do nas? Może jego serce ogarnęła tak wielka radość i nie był w stanie tego dostrzec...? Gubiłam się już we własnych myślach. Tak bardzo z całego serca pragnęłam, by wszystko się wyjaśniło...

      — Andrea? — usłyszałam głos Nathana. Popatrzyłam na niego niechętnie, ale i z zaciekawieniem. — Wspominałaś coś o jakimś Theo... Kto to był?

      Na pewien moment w sercu poczułam znajome ukłucie, które czasami, ale dość mocno dawało o sobie znać. Ten znajomy ból przeniknął mnie do granic możliwości. Nagle cały świat wydał mi się ponury i bez życia. Zachciało mi się płakać, przez co z trudem powstrzymywałam łzy, które za wszelką cenę chciały przecisnąć mi się przez oczy. W gardle pojawiła mi się wielka gula, która zaczęła mi przeszkadzać. Westchnęłam ciężko, po czym wzięłam głęboki wdech i spuściłam wzrok. Nie chciałam pokazać, jak bardzo byłam słaba. Nie tym razem... Chociaż ten jeden raz...

      — Chyba ktoś bardzo ważny — powiedział cicho wampir, spoglądając na mnie ze współczuciem. Nie lubiłam tego.

      — Tak — szepnęłam zachrypniętym głosem i uśmiechnęłam się blado, podnosząc wzrok. — To był mój brat.

      — Był? — zdziwił się Nathaniel.

      — Mhm... Był — zagryzłam mocno dolną wargę, by tylko się nie rozpłakać.

      — Co się stało? — zapytał z zaciekawieniem, ale i jednocześnie takim tonem, jakby obawiał się najgorszego.

      Ponownie spuściłam wzrok i zaczęłam oglądać tak bardzo interesująca ziemię, a dokładniej kamienne podłoże. Prawą dłonią zaczęłam sobie masować lewą rękę, wciąż zagryzając dolną wargę, która jak się okazało, była bardzo sucha. Nie zwróciłam jednak na to uwagi. Siłą woli powstrzymywałam się, by nie wybuchnąć płaczem. Pragnęłam być silna chociaż w tym momencie. Przecież to było dziesięć lat temu! Długie dziesięć lat, a wydawało mi się, jakby było to wczoraj, a nawet przed chwilą. Zastanawiałam się, czy mam powiedzieć o wszystkim Nathanowi, ponieważ jeszcze nigdy wcześniej nie mówiłam nikomu o tej tragedii. Co najwyżej to wspomniałam, ale na tym było koniec. Choć może lepiej było się ze wszystkiego zwierzyć...?

      — Jak nie chcesz, to nie mów — powiedział ze zrozumieniem Nathan i spojrzał na mnie łagodnie.

      — Nie... Powiem — powiedziałam cicho i wysiliłam się na lekki uśmiech. —Theo... Dziesięć lat temu zaginął — westchnęłam ze zrezygnowaniem. — Do tej pory się nie odnalazł i nie dał żadnych oznak życia. W końcu uznali go zmarłego i zrobili pogrzeb... Ja jednak wciąż wierzę, że jeszcze żyje...

      — Musiałaś go bardzo kochać — stwierdził wampir, na co kąciki moich ust uniosły się.

      — Żebyś wiedział — posłałam mu spojrzenie nic nie mówiące. — Mimo, że było między nami sporo lat różnicy, jakieś dwanaście, to dogadywaliśmy się świetnie. Nawet nie pamiętam, czy kiedykolwiek się pokłóciliśmy. Theo zawsze o mnie dbał. Można powiedzieć, że był dla mnie jak ojciec — uśmiechnęłam się na to wspomnienie. — Drugiego takiego brata nie ma na świecie. Bardzo go kochałam, a on mnie. Zawsze spędzał ze mną swój wolny czas, oczywiście nie licząc tego, kiedy spotykał się z przyjaciółmi. Mieliśmy ze sobą wspaniały kontakt. Od Theo zawsze biła radość, która była zaraźliwa. Nawet w najgorszych momentach. Tak bardzo pozytywnie nastawionego na świat człowieka jeszcze nie spotkałam. W dniu kiedy zaginął, załamałam się. A miałam wtedy sześć lat. Bardzo źle to znosiłam, a szczególnie mama. Popadła w depresję... — przerwałam, ponieważ czułam, że zaraz zacznę płakać. Łapczywie nabrałam powietrza do płuc. — Theo był wspaniałym chłopakiem. Zawsze robił to, co chciałam. Nawet bawił się ze mną lalkami mimo, że koledzy się z niego śmiali. Kiedyś bawił się ze mną nawet w wróżki i specjalnie założył sukienkę mamy, by się do mnie upodobać — zaśmiałam się dźwięcznie, a mój śmiech tak jak Nathana, przypominał dzwoneczki, kołysane w rytm przez wiatr. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

      — Ja bym się tak nie poświęcił! - Nathan mi zawtórował.

      — Jak większość — uśmiechnęłam się szczere, bo jak kiedyś próbowałam namówić kolegę Theodora do wspólnej zabawy, to uciekł. Tchórz jeden. — I za to go kochałam.

      — Zauważyłem — posłałam mi jeden ze swoich najpiękniejszych uśmiechów, którego nie potrafiłam nie odwzajemnić.

      — Tak bardzo za nim tęsknię... — Moja twarz zgasła i pojawił się na niej na powrót ból po stracie brata.

      — Wiem — powiedział ze współczuciem Nathaniel. Znowu.

      — Skąd? —zapytałam z zaciekawieniem, a po moim bladym policzku splunęła łza. Krwawa łza.

      —To widać — uśmiechnął się lekko. — Poza tym, czuję to.

      — Jak? — Otworzyłam szeroko oczy. — Kolejna umiejętność?

      — Tak — powiedział i dumnie wypiął swą pierś.

      — Mhm — zamyśliłam się na pewien moment. — Wyjdziemy na zewnątrz? — zapytałam po chwili, bo uprzytomniłam sobie, że odkąd się obudziłam, siedziałam w tej jaskini.

      — A nie zapomniałaś o czymś? — zapytał Nathan, patrząc na mnie jak na jakąś idiotkę.

      — Yyy...

      Zaczęłam rozglądać się rozpaczliwie dookoła. Nie miałam bladego pojęcia, o co mogło chodzić Nathanielowi? Przecież niczego ze sobą nie miałam, a o niczym nie mogłam zapomnieć, ponieważ zawsze byłam pamiętliwa. Czasami tylko zdarzyło się, że coś wyleciało mi z głowy, ale to było wielką rzadkością. Naszła mnie myśl, że wampirowi mogło chodzić o coś, co było wspomniane w naszej rozmowie. Skupiłam się i zaczęłam szybko, ale dokładnie wszystko analizować. Przypominałam sobie całą naszą rozmowę, jaką prowadziliśmy, odkąd się obudziłam. Westchnęłam ciężko i ze zrezygnowaniem, bo jak zwykle nie mogłam dojść do samego sedna. Powędrowałam wzrokiem na las, oświetlony promieniami słonecznymi, które dodawały tylko uroku. Zmrużyłam oczy i powili docierało do mnie to, o co mogło chodzić Nathanowi. Mianowicie to, że jak się ocknęłam, to słońce zaczęło palić moją skórę. Z moich ust wydobył się cichy okrzyk zaskoczenia. Zrobiło mi się głupio, że mogłam zapomnieć o tak banalnej sprawie. Pacnęłam się w czoło, nie zwracając nawet najmniejszej uwagi na roześmianą minę Nathaniela. Zamknęłam mocno oczy i zaczęłam powtarzać sobie w głowie, jaka ze mnie idiotka. Tak naprawdę to tak się czułam.

      — Jaka ja głupia — wypowiedziałam już na głos, otwierając oczy.

      — Zauważyłem — Nathaniel wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, na co ja posłałam mu groźne spojrzenie.

      — Zabawne — syknęłam.

      — Wiesz... Sama to przed chwilą przyznałaś — uśmiechnął się jeszcze szerzej.

      Otworzyłam buzię, bo miałam ochotę coś mu powiedzieć, ale nie mogłam znaleźć odpowiednich słów, więc zamknęłam ją, by się jeszcze bardziej nie pogrążyć. Poczułam się dziwnie, ponieważ rzeczywiście pokazałam, że jestem głupia, lecz usilnie nie chciałam się do tego przed sobą przyznać. Zmarszczyłam czoło i spojrzałam na Nathana spode łba. Nie chciałam, a nawet nie miałam nawet najmniejszego zamiaru przyznać mu prawdy, a bynajmniej dać mu tej satysfakcji, że w końcu powiedziałam coś jak na mnie bardzo głupiego. W pewnym momencie zrozumiałam, że to i tak nic nie da, ponieważ Nathan będzie stawiał na swoim tak, jak ja. Westchnęłam ze zrezygnowaniem i machnęłam lekceważąco ręką. Uznałam, że żadne sprzeciwy nic nie dadzą, więc wolałam dać sobie spokój. Nathaniel jak zawsze na takie monety uśmiechnął się, co było dla niego charakterystyczne w takich sytuacjach. Przewróciłam oczami.

      — Można coś zrobić, by wyjść na słońce i przy okazji nic sobie nie zrobić? — zapytałam w końcu beznamiętnym tonem głosu, wstając w tym samym momencie z posadzki. Musiałam w końcu się rozprostować.

      — U wampirów jest to niemożliwe, ale u dhampirów tak — powiedział jakby z lekkim zmartwieniem, ale i tajemniczo.

      — Jak? — zadałam kolejne pytanie, nie kryjąc już zdziwienia.

      To wszystko, co działo się wokół mnie, było dla mnie czymś nowym. Momentami nie chciało mi się w to wierzyć, ponieważ wyglądało to tak, jakbym była w jakieś ukrytej kamerze, ale nawet gdyby tak było, to dawno by to wyszło na jaw. W końcu minęło już kilka dni, odkąd to wszystko zaczęło się dziać. Było to bardzo interesujące i wzbudzało we mnie przeogromne zaciekawienie, którego nawet nie doświadczyłam na swoim ulubionym przedmiocie szkolnym. Może to dziwne, ale naprawdę tak było. Jeszcze nigdy wcześniej nie sądziłam, że na świecie istnieją takie istoty, nie licząc chwil, kiedy byłam jeszcze mała i wierzyłam, że jest coś takiego jak Zębowa Wróżka, ale to było akurat spowodowane tym, że rodzice mi to wmówili. Tak samo było ze Świętym Mikołajem. Wyszłam w szkole na totalną idiotkę, ponieważ do prawie dziesiątego roku życia wierzyłam, że Mikołaj istnieje. Później zrozumiałam, dlaczego bardzo rzadko go spotykałam i czemu za każdym razem był inny. Obraziłam się wtedy na rodziców i nie chciałam wychodzić z pokoju i wciąż płakałam w swojego pluszowego, różowego misia, bo mnie okłamali. Takie były moje dziecięce, bardzo poważne problemy, ale każdy musiał kiedyś przez to przejść. Teraz było trochę podobnie, a raczej na odwrót. Wszystko działo się naprawdę, a mi się wydawało, że znajdowałam się w jakimś śnie. Miałam przeczucie, że śnię i za chwilę się obudzę, a ten przerażający, a za razem fascynujący sen zniknie i na powrót znajdę się w moim zwykłym świecie.

      — Są różne przypadki — powiedział wampir i uśmiechnął się lekko. — Jedne dhampiry bez żadnych konsekwencji mogą przebywać na słońcu. Nic im się nie stanie, ale takich jest naprawdę mało. Uwierz. Inne dhampiry nie mogą nic zrobić, bo nic na to nie podziała. Niestety — przerwał na chwilę, by spojrzeć głęboko w moje oczy. — Ale jest czasami jeszcze inaczej. Można przebywać na słońcu, jak pije się krew...

      — Fuj! — wymknęło mi się niekontrolowanie, przez co przerwałam Nathanowi.

      Myślałam, że chłopak zezłości się na mnie. Chociaż spojrzy na mnie bykiem, a on tylko zaczął chichotać, widząc moją reakcję. Dopiero po jakimś czasie zdałam sobie sprawę z tego, że miałam zakryte dłonią, a raczej dłońmi usta. Otworzyłam szeroko oczy, bo byłam w ogromnym szoku, gdyż z przerażeniem stwierdziłam, że nie miałam bladego pojęcia, kiedy to zrobiłam. Zamrugałam kilkakrotnie oczami, na co wampir jeszcze głośniej się zaśmiał. Nie wiedziałam, co było w tym śmiesznego?

      — Ohyda! — jęknęłam, a na mojej twarzy pojawił się grymas obrzydzenia. Przeszły mnie po plecach ciarki.

      — Jeszcze zobaczymy — powiedział pewny siebie Nathan.

      — Nie, nie zobaczymy — zaprzeczyłam ostro. — Nie mam zamiaru pić krwi. Po moim trupie!

      Na mojej twarzy prawił się tak bardzo znany grymas, który prawdopodobnie miał się już pojawiać często. Zagryzłam dolną wargę i spuściłam wzrok, wpatrując się w swoje tak okropnie interesuje trampki. Naprawdę nie miałam zamiaru pić krwi, ponieważ od najmłodszych lat brzydziłam się jej i nie mogłam sobie wyobrazić, że to miałoby się zmienić. Za każdym razem, gdy widziałam tą rubinową ciecz, budziło to we mnie ogromny wstręt i zbierało mi się na wymioty. Często też się zdarzało, że jak miałam pobieraną krew, to mdlałam i tata zawsze musiał chodzić ze mną i służyć swoim ojcowskim ramieniem w czasie potrzeby. Nie mogłam sobie wyobrazić, że mogłabym żywić się krwią. Wolałam tego unikać, niż później ryzykować, że na zobaczenie tej cieczy będę panikowała i mdlała lub wymiotowała. Za żadne skarby świata nie zmieniłabym swojego zdania. Nathan mógł robić sobie, co żywnie mu się podobało, ale nie miał prawa mówić mi, czym ja będę się żywić!

      — Skąd ta pewność, że nie będziesz piła krwi? — zapytał z rozbawieniem Nathaniel.

      — No bo jestem wampirem w połowie i chyba nie muszę żywić się nią, prawda? — zapytałam z ogromną nadzieją w głosie. Popatrzyłam na wampira wręcz błagalnie, jakby to od niego miało to zależeć.

      — Dobrze kombinujesz — Nathaniel uśmiechnął się szeroko i popatrzył na mnie z uznaniem. Poczułam się przez niego doceniona, co wywołało w moim sercu radość. — Dhampiry mogą się żywić tylko ludzkim jedzeniem, ale gdy piją krew, są silniejsi.

      — Nie przekonasz mnie do tego — parsknęłam, gdy Nathan wyszczerzył zęby w uśmiechu, po wypowiedzeniu ostatniego zdania. Ogarnęła mnie niesłychana ulga.

      Nathan przewrócił oczami i miałam wrażenie, że za chwilę zacznie się ze mnie śmiać, ale myliłam się. Popatrzył tylko na mnie z lekkim rozbawieniem, co było dla niego normalne, a ja wystawiłam mu język. Zachowywałam się właśnie jak mała dziewczynka, tylko brakowało mi dwóch warkoczyków, związanych kokardkami. Jak byłam jeszcze mała, to babcia, a mama taty mnie tak czesała, jednak piętnaście lat temu umarła... Kąciki moich ust uniosły się lekko, ale tylko na chwilę. Jak tylko przypominał mi się dzień, kiedy to rodzice tłumaczyli mi, że więcej nie zobaczę babci, zrobiło mi się smutno. Bardzo smutno, a ja płakałam przez dobre kilka dni, ponieważ chciałam do babci, z którą tak bardzo lubiłam spędzać czas. Wtedy wszyscy chodzili jak zaklęci. Bez życia, a wydawało się, że są posągami, ale nie pozwalało na to stwierdzenie to, że oddychali i się ruszali.

      Jak na zawołanie przed moimi oczami pojawiła się scena, kiedy to bawiłam się w ogrodzie. Byłam szczęśliwa, ale jeszcze wtedy nie wiedziałam, co mnie czekało. Po tym jak odkryłam swój dar, usłyszałam głośny płacz mamy. Jak przybiegłam do domu to zauważyłam, że mama wypłakuje się w ramię taty, a ten sam z trudem powstrzymuje się przed pozwoleniem swoim łzom wyjścia na zewnątrz. Zapytałam się, co się stało, a mama powiedziała przez łzy, że Theo zaginął. Powinnam się tym nie przejąć, ponieważ miałam wtedy sześć lat i nie miałam prawa rozumieć, o co chodzi, ale doskonale wiedziałam, co działo się wokół mnie. Wcześniej umarła babcia i wiedziałam, że słowo ,,zaginąć’’ oznacza to samo, co ,,umrzeć’’. Może zdarzało się już nie raz, że zaginiona osoba się odnajdywała, ale ja przeczuwałam, że w przypadku Theodora tak nie będzie. Załamałam się doszczętnie, a Theo nie odnalazł się, a minęło już dobre dziesięć lat. Mama popadła w depresję, a tata wyglądał jak jakieś Zombie. Ja natomiast siedziałam w swoim pokoju wtulona w misia, jakiego dostałam od Theo na swoje czwarte urodzony i do dziś pamiętałam, jak z moich zaczerwienionych oczu leciały łzy cierpienia i żalu. Ten obrazek wciąż miałam przed oczami i dziecięcymi oczkami patrzyłam, jak moja rodzina powoli zaczyna się rozpadać, a ja byłam wobec tego bezsilna. Nie mogłam nic zrobić, a do teraz nikt nie potrafił wymazać z mojego serca tego okropnego bólu, którego ostatnio coraz częściej doświadczałam.

      Zagryzłam dolną wargę i spuściłam głowę, by mocno zamknąć powieki, a dłonie zacisnęłam w pięści. Nie chciałam się rozpłakać, a nie miałam bladego pojęcia, dlaczego to wspomnienie pojawiło mi się przed oczami? Dlaczego nie widziałam tej sceny wtedy, jak zaczęłam opowiadać Nathanowi o Theo? Nie rozumiałam tego, a w sercu poczułam narastającą złość. Na siebie. Byłam wściekła, że byłam taka bezsilna. Tak bardzo chciałam chociaż raz być silna, ale nie potrafiłam i zawsze wybuchałam płaczem, przez co było mi okropnie wstyd. Byłam za wrażliwa. Już nie raz to sobie mówiłam i chciałam to zmienić, ale byłam za słaba. Nie mogłam nic zrobić...

      Podniosłam powieki i załzawionymi oczami spojrzałam na zdjęcie, które leżało na ziemi. Zmarszczyłam czoło i odruchowo je podniosłam, by po chwili porwać na malutkie kawałeczki. Zaczęłam od twarzy biologicznego ojca, a później jakoś samo szło. Z lekko rozchylonymi ustami wpatrywałam się w to, co robiłam. Nie mogłam w to uwierzyć, ale za razem w głębi serca cieszyłam się z tego. Sprawiało mi to na pewien sposób ulgę, dając upust mojej złości. Miałam poczucie, że rwąc fotografię to na mniejsze części, moje serce ogarniała niesłychana radość. Kąciki moich ust uniosły się lekko. Nie musiałam już patrzeć na twarz biologicznego taty, mimo że czasami nachodziła mnie myśl, by go poznać. Zdarzało się też, że byłam na niego okropnie zła. Zostawił mamę na lodzie. I mnie... Czy on naprawdę był jaki okrutny?

      — Nathan? — zapytałam, spoglądając na wampira wzrokiem nic nie mówiącym. Spojrzał na mnie uważnie. — Co teraz zrobimy?

      Chłopak miał mi już odpowiedzieć, kiedy usłyszałam dzwonek swojego telefonu. Zmarszczyłam czoło i sięgnęłam do kieszeni spodenek. Wyciągnęłam urządzenie i spojrzałam na wyświetlacz. Dzwoniła Nicole, przez co na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. W pierwszej chwili chciałam odebrać. Już nawet trzymałam kciuk na zielonej słuchawce, ale w porę się opamiętałam. Znieruchomiałam, po czym usiadłam na ziemi, a telefon położyłam obok sobie, patrząc tępo na Nathana. Przez jego twarz przemknął cień uśmiechu, ale nie byłam pewna,  czy rzeczywiście tak było. To za szybko się działo.

      Dookoła zapanowała głucha cisza, bo komórka przestała dzwonić. Sięgnęłam po nią i zauważyłam, że było nieodebrane ponad pięćdziesiąt połączeń. Nie tylko od Nicole, ale też i od Alex, Pauli, Jareda i innych. Zrobiło mi się ciepło na sercu, że mimo iż nie odbierałam, próbowali się ze mną skontaktować i prawdopodobnie się martwili. Jednak było mi okropnie smutno, ponieważ nie mogłam, nie miałam prawa odebrać i powiedzieć im wszystkim, że nic mi nie było. Że byłam cała i zdrowa. To było najgorsze. Jak telefon ponownie zadzwonił, a był to Paul, zacisnęłam mocno szczęki i jak tylko urządzenie ucichło, wyciszyłam je. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, co moi przyjaciele w obecnych chwili czuli.

      — Co teraz zrobimy? — zapytałam ponownie, kątem oka spoglądając na wyświetlacz telefonu, na którym wyświetliło się, że dzwoniła Alex. Szybko odwróciłam wzrok i zacisnęłam dłonie na swoich spodenkach.

      — W nocy stąd idziemy — powiedział Nathan głosem nieznoszącym sprzeciwu.

      — A nie możemy teraz? — zapytałam cicho, a czułam się przy tym jakoś bardzo dziwnie.

      — Nie — odparł Nathan, patrząc na mnie z politowaniem i wskazał na las, gdzie święciło słońce.

      — I co z tego? — zapytałam z lekkim zdziwieniem. — Przecież możemy chodzić w miejscach, gdzie jest cień.

      — Co z tego? Jeszcze natkniemy się na ludzi — powiedział poważnie.

      — A jeszcze niedawno mówiłeś, że nikt nie zapuszcza się głęboko w las — posłałam mu zdziwione, a jednocześnie złe spojrzenie. Założyłam ręce na piersi i zmrużyłam oczy.

      — Zazwyczaj nie, ale znajdują się i tacy, co tu przychodzą — wytłumaczył, a jego twarz wciąż była poważna. Nawet za bardzo i przez to zaczynałam się bać wypowiedzieć swoje zdanie.

      — Kręcisz — powiedziałam cicho i stanęłam niepewnie z nogi na nogę.

      — Nie — zaprzeczył ostro.

      — Ok. Załóżmy, że nie kręcisz, ale co takiego się stanie, jak kogoś spotkamy? — zmarszczyłam czoło i popatrzyłam na chłopaka z wyczekiwaniem.

      — Przypomnij sobie, kim jesteś — powiedział jak jakiś naukowiec.

      — Jestem w połowie wampirem. I co z tego? — zniecierpliwiłam się.

      — Andrea — westchnął Nathaniel, zmęczony moimi pytaniami. — Jak spotkasz człowieka, to go zabijesz.

      Po moich plecach przeszły ciarki, a twarz momentalnie zbladła, o ile tak można było powiedzieć, ponieważ byłam już bardzo blada. Wstrzymałam na pewien czas oddech, a nogi zrobiły mi się jak z waty. Miałam wrażenie, że zaraz upadnę. Nie ruszałam się, tylko wsłuchiwałam się w przyspieszone bicie własnego serca. Rozchyliłam lekko usta, a po mojej głowie zaczęły chodzić słowa Nathana. Nie chciałam uwierzyć, że byłabym w stanie zabić człowieka. Przecież nie byłam jakąś sadystką! Robiło mi się słabo, jak pomyślałam, że tak naprawdę mogłam zrobić. Było to dla mnie nierealne, ponieważ doskonale siebie znałam i wiedziałam, że nie zrobiłabym tak bardzo okrutnej rzeczy. Zaczęłam mieć jednak wątpliwości, ponieważ miałam teraz nową naturę, której dotąd nie znalazłam. Była zbliżona właśnie do wampirów, którzy łaknęli krwi bezbronnych ludzi i zwierząt. Bardzo trudno było mi uwierzyć, że ja też mogłabym chcieć tylko jej i zrobiłabym wszystko, by ją mieć. Teraz mogłam się spodziewać wszystkiego. Nawet najgorszych rzeczy.

      — Skąd ta pewność? — szepnęłam, przełykając z trudem ślinę.

      — Andrea...

      — Tak, wiem! — przerwałam mu i spojrzałam na niego ze zrezygnowaniem. — Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, kim jestem, ale...

      — Nie wiesz, jak to jest — teraz to on mi przerwał i popatrzył oczami, wyrażającymi współczucie.

      — Może i nie wiem, ale skąd ta pewność, że jak spotkam człowieka, to go zaatakuję? — zapytałam oburzona.

      — Zawsze tak jest. Nawet u dhampirów — popatrzył na mnie smutno, a mi ścisnęło się w żołądku. — Wyjątki zdarzają się naprawdę bardzo rzadko. Uwierz.

      Westchnęłam ciężko i ze zrezygnowaniem. Podrapałam się po ramieniu i wykrzywiłam usta w tak bardzo znanym grymasie. Zmarszczyłam czoło, po czym popatrzyłam na Nathana. Z jego twarzy nie mogłam nic wyczytać, co zaczynało mnie denerwować. Nie lubiłam, jak wszyscy wszystko wiedzieli, a ja jak zwykle nie. Być w czymś zielonym to zawsze było dla mnie okropne. Teraz w tym nowym świecie totalnie nie mogłam się odnaleźć. Wszystko było inne. Istoty, jakie tu żyły, były dla mnie nieodgadnione i bardzo tajemnicze. Mimo że Nathan opowiedział mi o nich, ja wciąż czułam, że to nie wszystko. Czułam się z tym okropnie i było mi źle. Byłam zagubiona i traciłam nadzieję, że się tutaj odnajdę. To było bardzo trudne, a jak już coś zrozumiałam, to okazywało się, że to nie wszystko.

      — Andrea — zaczął powoli Nathan, a jego głos był taki miękki i i kojący. — Wiem, że jest ci ciężko, ale dasz radę. Odnajdziesz się w tym wszystkim. A rozumiem cię doskonale, ponieważ sam miałem problemy, ale z czasem wszystko wróci do normy.

      — Mam nadzieję — bąknęłam pod nosem.

      Westchnęłam ciężko, a kąciki ust Nathana uniosły się lekko. Chłopak usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem, po czym zaczął gładzić dłonią po mojej ręce. Zadrżałam pod wpływem jego dotyku, gdy jego lodowate palce dotykały mojej skóry, pozostawiając na niej gęsią skórkę. Mimo to uśmiechnęłam się, ponieważ zrobiło mi się lżej na sercu. Zaczęło do mnie docierać, jak moje i Nathana stosunki się zmieniły. Odkąd to wszystko się zaczęło, zaczęliśmy się ze sobą lepiej dogadywać. Dosłownie jakby nie było tych wszystkich wcześniejszych sytuacji. Cieszyłam się z tego, ponieważ jeżeli miałam teraz przebywać z Nathanem, to nie miałam zamiaru z nim się użerać. Zaczęłam wierzyć, że moglibyśmy zostać prawdziwymi przyjaciółmi, a nie takimi udawanymi. W moich oczach pojawiła się nadzieja, a usta wykrzywiły się w uśmiechu szczęścia.

      Przeniosłam wzrok na las, na który padały ciepłe promienie słońca, dodając mu uroku. Przedostawały się przez konary drzew, pozostawiając w głębi w niektórych miejscach cień. Ptaki, które skakały to z jednego, to na drugie drzewo, ćwierkały wesoło, a ich śpiew był przyjemny dla uszu. Miałam ochotę wyjść za zewnątrz, położyć się na zielonej i miękkiej trawie, by po chwili zamknąć oczy i z uśmiechem wsłuchiwać się w melodie, jakie dochodzą do moich otwartych na to uszu. Było mi to jednak odebrane, ponieważ nie mogłam wychodzić na dwór, jeżeli świeciło słońce. Byłam jeszcze młoda i nie miałam zamiaru jeszcze żegnać się z życiem. Miałam jeszcze sporo czasu.

      — To zależy — powiedział cicho Nathan, a w jego głosie dosłyszałam się smutku.

      Popatrzyłam na niego zdezorientowana, a za zarazem zaciekawiona. Zmarszczyłam czoło i czekałam na wyjaśnienia, wpatrując się w jego bursztynowe oczy, które jakby przygasły.

      — Wampiry żyją wieczność, ale u dhampirów jest zupełnie inaczej. Jesteście tylko w połowie wampirami — powiedział, dając nacisk na słowo ,,połowie’’. — Ten gatunek dzieli się na trzy grupy. Dhampiry starsze, młodsze i nowonarodzone. Dhampiry pochodzenia starszego mogą żyć nawet kilka tysięcy lat, ale to zdarza się bardzo rzadko. Słyszałem tylko o jednym takim przypadku. Mówili mi, że był to mężczyzną, a mieszkał w Australii. Przeżył prawie dziewięć tysięcy lat, co i tak było bardzo dużo, jak na ten gatunek. Dhampiry młodsze żyją kilka set lat. Tych jest już więcej, jednak często nie można takich spotkać. Istot takich jak ty jest naprawdę mało. Ostatnia grupa, nowonarodzonych żyje...

      — Kilkadziesiąt lat? — zapytałam lekko trzęsącym się głosem, przerywając Nathanowi.

      — Tak — powiedział smutno wampir. — Takich jest najwięcej...

      — A można jakoś stwierdzić, ile jaki dhampir będzie żył? — zapytałam z nadzieją w głosie.

      — Nie — odparł Nathan i popatrzył na mnie ze... współczuciem? — To wychodzi z biegiem czasu.

      — Może to i nawet dobrze... — powiedziałam do siebie.

      — Może — szepnął Nathaniel.

      Zagryzłam dolną wargę i spojrzałam tęsknie na las, gdzie świeciło słońce, a ja niestety nie mogłam tam pójść. Zrobiło mi się smutna, a wiadomość, że nie będę wiedziała, ile będę żyła, nie była dla mnie czymś nowym i wcale mnie to nie zdziwiło. Jak byłam jeszcze w pełni człowiekiem, to i tak nie wiedziałam, ile jeszcze pożyję na tym świecie, więc to nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. Mimo to było mi źle, że nie wiedząc ile mi jeszcze pozostało, nie będę mogła wyjść na słońca, tak jak kiedyś. Było to okropne uczucie, ponieważ często narzekałam, że jest za gorąca i nie będę wychodziła z cienia, a teraz miałam narzekać, że w ogóle nie będę chodziła po słońcu, bo nie było mi można. Czułam się podle.

      Nagle na zewnątrz zrobiło się ciemniej. Zmarszczyłam czoło, bo promienie słoneczne, które tak bardzo dodawały uroku i budziły do życia, zniknęły. Mimo to ptaki wciąż śpiewały, ale wydawało mi się, że nie była już to tak samo wesoła melodia. Spojrzałam w górę i zobaczyłam, jak kłębiaste chmury zakrywają słońce, które mnie tak bardzo raziło w oczy, przez co miałam wrażenie, że zaraz zacznę płakać. Zrobiło się ponuro i chłodniej, ale tak bardzo to mi nie przesładzało. Na mojej twarzy zagościł lekki uśmiech. Odwróciłam się, by spojrzeć na Nathana, ale nie było go obok. Podniosłam ze zdziwienia brwi, by po chwili kątem oka zauważyć, że Nathan wychodzi na zewnątrz. Wstałam z miejsca i podreptałam za nim.

      — Nie mogłeś tego zrobić wcześniej? — burknęłam, przypominając sobie, że ma dar panowania nad pogodą.

      — Nie — uśmiechnął i posłał mi swój uśmieszek. Zacisnęłam szczęki.

      — Fajnie — syknęłam.

      Nathan rozbawiony wzniósł oczy ku niebu, a ja westchnęłam, przewracając oczami. Wyszłam z jaskini i momentalnie się uśmiechnęłam szeroko. Jeszcze nigdy tak bardzo nie cieszyłam się na wyjście na zewnątrz. Taka rzecz jest normalna, a ja czułam się, jakbym zrobiła to dopiero pierwszy raz. Zrobiło mi się na tą myśl trochę głupio, ale to i tak nie niszczyło mojej radości. Stąpałam lekko po miękkiej, zielonej trawie, a wiatr rozwiewał moje włosy na wszystkie strony. Wzięłam głęboki wdech. Moje płuca wypełniło czyste i ciepłe powietrze. Zgarnęłam swoje włosy na lewy bok i patrzyłam szczęśliwymi oczami na otaczający mnie dookoła krajobraz. Uśmiechając się lekko, szłam za Nathanem, który zapuszczał się coraz głębiej w las. Tak bynajmniej mi się wydawało, bo zaczęło się robić trochę ciemniej, niż było. Nie zrobiło to jednak na mnie nawet najmniejszego wrażenia. O dziwo nawet się nie bałam, że na coś moglibyśmy się natknąć. Zwracałam uwagę tylko na przyrodę, która pięknie wyglądała. Zieleń bardzo dobrze na mnie wpływała i powodowała narastające w moim sercu szczęście.

      — Gdzie idziemy? — zapytałam z zaciekawianiem Nathana, doganiając go.

      — Niedaleko jest zamek z czternastego wieku. O dziwo jeszcze się trzyma. Może są już to prawie ruiny, ale da się w nim mieszkać. Jest z dala od ludzi, bo jest bardzo głęboko w lesie. Trzeba najpierw przejść kawał ciemnej drogi, by tam się dostać. Ludzie prędzej się zgubią, albo spotka ich przykra rzecz, niż zdołają tam dojść...

      — Przykra rzecz? — zapytałam ze ściśniętym gardłem.

      — To las — powiedział tajemniczo Nathaniel.

      — Aha — szepnęłam, marszcząc przy tym czoło.

      Spuściłam wzrok na ziemię, a raczej w swoje buty, kiedy usłyszałam tak bardzo znajomy mi głos:

      — Andrea! — po lesie rozległ się krzyk Nicole. Mojej przyjaciółki Nicole.

      — Nathan! — rozniosło się w wkoło wołanie Jareda.

      Zatrzymałam się na wrzaski przyjaciół. Nie byłam w stanie się poruszyć, ponieważ to mnie paraliżowało. Moje nogi zrobiły się jak z waty, a usta rozchyliły się lekko. W moich oczach zaczęły pojawić się łzy, które pragnęły wyjść na zewnątrz. Zacisnęłam szczęki, a dłonie w pięści tak, że paznokcie wbijały mi się w skórę raniąc ją. Uważnie wsłuchiwałam się w wołanie swoich przyjaciół. Byłam pewna, że to byli oni, ponieważ pamiętałam ich głosy doskonale. Przymknęłam oczy, które zaczęły mi się robić wilgotne. Wsłuchałam się w głosy przyjaciół, które chciałam zapamiętać, ponieważ już nigdy nie miałam prawa ich usłyszeć. Poczułam, jak moje wargi zaczynają drżeć, nie pozwalając odgłosowi szlochu wydobyć się z ust. Byłam bliska płaczu, a nawet nie wiedziałam, dlaczego to tak na mnie podziałało?

      W powietrzu poczułam woń bardzo przyjemną dla nosa. Jeszcze nigdy nie czułam tak wspaniałego zapachu, pieszczących moje nozdrza. Momentalnie otworzyłam oczy i jeszcze bardziej wytężyłam węch. Woń była coraz bliżej, a ja miałam coraz większą ochotę, by dowiedzieć się, skąd ona pochodzi. Pragnęłam, by zobaczyć, co ją powoduje. Jedyne, co przyszło mi na myśl to to, że musiało być to coś do jedzenia. Czułam się bardzo głupio z tym stwierdzeniem, ale to jedyne wydawało mi się najbardziej bliskie prawdy. Żadne kwiaty to nie mogły być, ponieważ w pobliżu ich nie było. Woń była natomiast jedyna w swoim rodzaju, a rozpoznałam, że gdzieś niedaleko było blisko takich podobnych. Uśmiechnęłam się lekko, a mnie naszła potrzeba, by pójść za nią do celu...

      W buzi poczułam coś ostrego, co zaczęło wbijać mi się w wargi. Otworzyłam szeroko oczy, a trzęsącą się dłonią dotknęłam tego, co wystawało mi z buzi. Poczułam w palcach... kły?! Oczy omal nie wyszły mi z orbit, a ja nie upadłam z wrażenia na ziemię. Z niedowierzaniem dotykałam swoich zębów typowych dla wampira i... mnie? Musiało to wyglądać przezabawnie, kiedy tak stałam w miejscu publicznym, ponieważ przede mną był właśnie Nathan i obmacywałam swoje zęby, co było chorym i nienormalnym zjawiskiem. Sam wampir miał na twarzy wymalowane totalne rozbawienie, ale i przerażenie. Ciekawe dlaczego?

      Zapach, który zaczął mącić mi w głowie, stał się nie do zniesienia. Głosy moich przyjaciół, które przybywały wraz z nim, były coraz wyraźniejsze. Westchnęłam z rozmarzeniem i zaczęłam powoli iść w stronę moich przyjaciół, którzy byli prawdopodobnie jakiś kilometr stąd. Zaczęłam przyzwyczajać się do swoich wyostrzonych zmysłów i je podkochiwać. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że zaczynałam biec. Ta wspaniała woń namieszała mi w głowie i nie obchodziło mnie, czy groziło mi jakieś niebezpieczeństwo, czy nie. Musiałam tam pójść.

      — Andrea! — wrzasnął za moimi plecami Nathan, a ja zaczęłam biec.

      Omijałam drzewa i krzewy, jakie stawały mi na drodze z zadziwiającą gracją i szybkością. Na nowo poczułam wiatr we włosach, a moje serce ogarnęła ogromna radość i dziwna chęć czegoś. Zrobiłam kilkanaście metrów, kiedy czyjeś silne ręce owinęły się wokół mojego pasa. Zorientowałam się, że to Nathaniel i mina od razu mi zrzedła. Wampir zaczął mnie ciągnąć w przeciwnym kierunku, niż szłam, ale ja mimo iż byłam słabsza, wyrywałam mu się. Kiedy zorientowałam się, że nie daję sobie rady, ogarnęła ogromną złość. Z moich ust wydobył się warkot, ale w tamtym momencie jakoś mnie nie zszokował. Spojrzałam na Nathana z mordem w oczach, po czym nie wiadomo kiedy i jakim cudem z moich dłoni wydobył się ogień, który mocno poparzył wampira. Chłopak od razu ode mnie odskoczył z krzykiem przepełnionym bólem. Korzystając z okazji, która już nie mogła się przytrafić, puściłam się pędem przed siebie. Nathan wyciągnął dłoń w moją stronę, by mnie złapać, ale już nie zdołał. Ogarnęło mnie dziwne uczucie i roztargnienie. Nie miałam żadnej kontroli nad swoim ciałem i to mnie przerażało. Musiałam przypominać jakieś rozwydrzone zwierzę. Z nienaturalną szybkością ominęłam drzewa i dosłownie w ciągu kilku sekund przeszłam drogę, która wcześniej zajęła mi kilka minut. Znalazłam się na wąskiej dróżce i już po niej mknęłam w dal przed siebie, uciekając przed Nathanielem. Zatrzymałam się dopiero na skraju górki, na jakiej się znajdowałam. Nie sądziłam, że na niej byłam i było to dla mnie zdziwieniem. Oczami jakieś bestii i z przyspieszonym oddechem, spoglądnęłam w dół i ujrzałam bezbronną Nicole, która była oddalona o kilka metrów od przyjaciół. W moim sercu poczułam radość, ale moje ciało odczuwało zupełnie coś innego. Chęć... krwi?! Mimowolnie zwróciłam wzrok na szyję rudej dziewczyny, gdzie ujrzałam jej pulsującą tętnicę i dopiero teraz zorientowałam się, że ta woń... Ona pochodziła o krwi Nicole. Mój instynkt drapieżnika, którego jeszcze niedawno we mnie nie było, podpowiadał mi to. Zapach krwi pulsującej w tętnicy dziewczyny mącił mi coraz bardziej w głowie i przez to nie byłam w stanie nad sobą zapanować. Nic nie liczyło się oprócz krwi. Tej cieczy płynącej w Rudej o cudownym zapachu... Westchnęłam z rozmarzeniem, a jak wyczułam obecność Nathana, bo jakimś cudem mogłam wyczuć, że to on, wyłoniłam się z cienia. Nicole od razu mnie ujrzała i uśmiechnęła się wesoło, a jej oczy zaszły łzami szczęścia, natomiast usta zaczęły drżeć. Chciałam się cofnąć i uciec, ale nie byłam w stanie. Zapach krwi przyjaciółki zapraszał mnie do siebie i byłam bezbronna wobec tego. Miałam dwa wybory. Uciec, albo rzucić się na dziewczynę...

      — Andrea! — za sobą usłyszałam spanikowany krzyk Nathana.

      Nie wiedząc, co robię, rzuciłam się biegiem na nic niewiedząca Nicole. Miała szeroki uśmiech na twarzy, przepełniony niewyobrażalną radością, a ja pędziłam na nią z chęcią... mordu. Jak tylko dziewczyna ujrzała moje wystawione na zewnątrz kły, mina jej zrzedła. Ja natomiast wzrokiem utkwionym w jej pulsującą tętnicę, biegłam wprost na nią. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie zdawałam sobie sprawy z tego, co robiłam! W mgnieniu oka znalazłam się przy przerażonej przyjaciółce i nie zatrzymując się, złapałam ją mocno za ramiona, wbijając jej przy tym paznokcie w skórę i już miałam wbić swoje kły w jej szyję, kiedy coś, a raczej ktoś odrzucił mnie z ogromną siłą do tyłu tak, że ,,poleciałam’’ dobre dziesięć metrów dalej. Uderzyłam się mocno tyłem głowy o drzewo. Na pewien moment znalazłam się w stanie odrętwienia. Potrząsnęłam nie za mocno głową, by dojść do siebie. Złapałam się za obolałe miejsce i kątek oka spojrzałam na Nathana i Nicole. Tylko na chwilę, ponieważ w stanie normalności byłam tylko przez ułamek sekundy. Zerwałam się na równe nogi i ponownie ruszyłam biegłem na przyjaciółkę, która nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. Jej czarne jak węgielki oczy były przepełnione niewyobrażalnym przerażeniem, a usta szeroko otwarte, jednak z nich nawet najmniejszy głosik nie chciał się wydostać. Wykrzywiłam usta w brzydkim uśmiechu i z nienaturalną szybkością zbliżyłam się do szyi dziewczyny, której twarz była biała jak kreda z przerażenia. Moja kolejna próba ugryzienia dziewczyny poszła na marne, ponieważ tak jak przedtem zostałam odrzucona do tyłu, ale tym razem jeszcze dalej. Wpadłam w jakieś chaszcze z których wydostanie się wcale nie zajęło mi długo. Była to dla mnie chwila moment. Zauważyłam, że Nathan miał utkwione oczy w Nicole, która prawie płakała. Nagle nie wiadomo w jaki sposób, znalazła się w stanie jakiegoś amoku i zaczęła iść w stronę, gdzie jakiś czas temu za zakrętem zniknęła reszta przyjaciół. Przeraziłam się, ponieważ tak bardzo chciałam ją ugryźć...

      — Nie! — wycharczałam, a z moich ust wydobyło się dzikie warknięcie.

      Już miałam zacząć biec za Nicole, kiedy Nathan w mgnieniu oka znalazł się obok mnie i siłą zaciągnął w przeciwną stronę. Jak stawiałam opory, przerzucił mnie sobie przed ramkę i zaczął biec w wampirzym tempie, a ja ze skutkiem i tęsknotą, a jednocześnie rozpaczą i szaleńczością patrzyłam na coraz mniejszą sylwetkę Nicole. Już po króciutkiej chwili zniknęła mi z oczu. Zaczęłam walić pięściami Nathana w plecy i krzyczałam, by mnie puścił. Właśnie straciłam swoje śniadanko... W moim sercu pojawiła się niewyobrażalna złość, a z ust wydobył się krzyk rozpaczy.

      — Puść mnie! — wydarłam się, wciąż będąc w tym amoku.

      Moja złość zaczęła narastać jeszcze bardziej, ponieważ ten cudowny zapach... Jego już prawie nie czułam. Nie wiedziałam dlaczego, ale w oczach poczułam łzy, a jedna już po chwili splunęła mi po twarzy, pozostawiając po sobie krwawy ślad, gdyż miała rubinowy kolor. Otarłam ją palcem wskazującym, przez co i na nim pojawił się piękny, rubinowy kolor. Wykrzywiłam usta w grymasie cierpienia, a sama westchnęłam tęsknie. Tak bardzo chciałam tam wrócić. Chociaż poczuć znów ten zapach. Ile ja bym za to dała...

Witam kochani! :3 Wybaczcie mi za to ponowne opóźnienie. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie i że wynagrodziłam to Wam tak długo wyczekiwanym rozdziałem ^.^ Ja zdaję sobie sprawę z tego, że początek na pewno był okropnie nudny, a pod koniec zaczęło się dopiero dziać... Ech. Co ja mogę powiedzieć? Podobała się notka? Zachowanie Andrei pod koniec raczej Was nie zdziwiło. W końcu to jej nowa natura :3 Taaa. Na następny rozdział przygotujcie się na wyrzuty sumienia Andrei xD Ale pewnie przeżyjecie :D
Wiecie? Mam w planach wprowadzić nowego bohatera, a raczej bohaterkę... Za kilka rozdziałów. Jakieś 3-5. W tych granicach ^.^ Tak Jessi. To to, o czym myślisz. Cieszysz się? :D
Serdecznie dziękuję Wam kochani za te wszystkie głosy, jakie oddaliście w ankiecie na blog miesiąca. Mój bóg wygrał i zawdzięczam to tylko Wam! Dziękuję z całego serduszka! Jestem Wam ogromnie wdzięczna! Jesteście kochani! Wspaniali! Kocham Was! ♡ :***
Jak wspaniale jest mieć takich cudownych czytelników, których nawet najmniejsze komentarze wywołują szeroki uśmiech ♡
Heh. Tak z ciekawości zapytam... Czy tylko ja piszę rozdział, wcześniej wcale nie myśląc, co w nim będzie? xD
Hm. To raczej wszystko, co miałam Wam do powiedzenia (: Jeśli wyłapiecie jakąś literówkę to poinformujecie mnie o tym. Słownik w telefonie jak zawsze robi swoje, a jak nawet jak czytam rozdział przed opublikowaniem to i tak coś zawsze przeoczę xD
Aha! Zapraszam Was do mojej stronki na Facebooku poświęconą mojemu blogowi. Tutaj macie bezpośredni link : Bo los pragnie, byś spełnił swoją Własną Legendę Myślę, że wpadniecie ^.^
Również zapraszam Was na wywiad, jaki udzieliłam na http://katalog-opowiadan-o-wampirach.blogspot.com ( bezpośredni link ) dzięki waszym głosom w ankiecie na blog miesiąca :* Od razu powiem, że w odpowiedzi na pytanie 15 pojawił się mały spojler, co wkrótce się wydarzy. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć, to zapraszam! :3
Do napisania kochani! Pozdrawiam cieplutko i ślę buziaki! :***
PS Jeśli mam jakieś zaległości lub nie wpadłam na blogi nowych czytelników, to piszcie! :D
PRZYPOMINAM O ZAKŁADCE ,,INFORMOWANI’’. JEŚLI CHCECIE BYĆ INFORMOWANI O NN, TO NAPISZCIE TAM! :D

 Maggie ( zmieniłam nazwę ♡ )