Rozdział 17

      Biegłam ile sił w nogach. Nathan był tuż, tuż za mną. Starałam się mu uciec, ale wiedziałam, że nie uda mi się to. Przecież doganiał mnie! Wbiegłam do ciemnego lasu, który odpychał samym swoim widokiem. Było w nim strasznie ciemno, co mnie przerażało. Nie wiedziałam, dlaczego postanowiłam uciec akurat tam. Może miałam tą głupią nadzieję, że zgubię wampira? Tak bardzo chciałam zostać sama i to wszystko na spokojnie przemyśleć. To było za wiele. Nie umiałam przyjąć tego do wiadomości. Nie potrafiłam, a tak bardzo chciałam, jednak nie mogłam. Pragnęłam zostać sama. Pisnęłam w przerażenia, bo wbiegłam w jakieś chaszcze, które miały kolce. Do tego się jeszcze wywróciłam, a w tym samym momencie słyszałam dźwięk rozrywanego materiału. No pięknie. Co najgorsze wpadłam w błoto, gdzie o mało co nie wsadziłam twarzy. Było tak ciemno, że niczego nie widziałam. Syknęłam, bo podczas upadku kolce poraniły trochę moją buzię. Czułam, jak wbijały mi się w skórę, co było bardzo bolesnym doznaniem. Czułam nawet najmniejsze zadrapanie, przez co w oczach zgromadziły mi się łzy. Kolce raniły moje policzki, czoło, usta... Nawet po powieki, które zamknęłam, by nie zrobić sobie czegoś z oczami, bez których najprawdopodobniej bym sobie nie poradziła. Nie chciałam być ślepa. Chciałam się ruszyć, ale chaszcze mi to utrudniały. Można było powiedzieć, że się zaklinowałam. Zaczęłam się powoli podnosić, ale czułam wbijające się kolce w moją skórę. Było to takie bolesne, że po poranionych policzkach zaczęły mi spływać strumienie łez, które mieszały się z rubinową krwią. Dopiero teraz doszedł mnie swąd podobny do rdzy. Zmarszczyłam nos, bo nie znosiłam tego zapachu. Musiałam wstrzymać oddech, by mnie nie zemdliło, co byłoby bardzo prawdopodobne.

      — Andrea? — usłyszałam zdenerwowany głos Nathana.

      Na chwilę znieruchomiałam. Nasłuchiwałam jego kroków, które stawały się coraz bardziej głośniejsze. Gdy były już wystarczająco blisko, zerwałam się z miejsca nie zważając na silny ból, który poczułam najbardziej na karku i głowie. Tylko siłą woli powstrzymałam krzyk, który za wszelką cenę chciał się wydostać z mojego gardła. Płakałam, ale w duchu. Nie chciałam tego pokazać. Zakryłam rękoma twarz i na oślep biegłam przed siebie. Ból jaki czułam,  był nie do opisania. Jednak moje męki nie trwały długo, ponieważ po krótkiej chwili wybiegłam z chaszczy i mogłam odetchnąć z wielką ulgą. Uśmiechnęłam się szeroko, po czym zaśmiałam cicho. Chciałam usiąść na ziemi, ale przypomniało mi się, że niedaleko znajduje się Nathan. Zaczęłam znowu biec.

      Niespodziewanie zaczął padać deszcz. Na początku była to tylko mżawka, ale już po niedługiej chwili przerodziła się w ogromną ulewę. Przypadek? Nie sądzę! Duże krople deszczu spadały na moją twarz i ubranie, które oczyszczało z brązowego błota, w które wpadłam. Teraz to już w ogóle nic nie widziałam, bo musiałam zmrużyć oczy. Silny deszcz miał też swój plus. Przyniósł mi niesłychaną ulgę, ponieważ zimno podziałało łagodząco ma moje rany, dając upust bólowi. Uśmiechnęłam się lekko, bo to naprawdę było przyjemne doznanie. Biegłam najszybciej jak umiałam. Po drodze wciąż potykałam się o wstające korzenie drzew, których nie byłam w stanie dostrzec mimo, iż patrzyłam pod nogi. W pewnym momencie ktoś mnie złapał. Domyśliłam się, kto to był.

      — Nathan! Puść mnie! — krzyknęłam najgłośniej jak umiałam, przez co głos już miałam całkiem ochrypły.

      — Czy ty mi powiesz, co ty wyprawiasz?! — warknął, przez co po plecach przeszły mnie ciarki.

      Wyrwałam się z jego uścisku. Chłopak nie protestował, ale wciąż był w gotowości, by w razie czego mnie złapać. W ciszy przyglądaliśmy się sobie. Miałam ochotę mu uciec, ale wiedziałam, że nie dałbym rady. Do tego jeszcze dookoła było strasznie ciemno i ponuro, co mnie przerażało i przez to odrzucałam swoje myśli na daleki plan. Bałam się, że się zgubię, a ja nie znałam tak dobrze tych gór. Poza tym ogarnął mnie strach. Pojawił się klimat, który powodował na mojej skórze gęsią skórkę. Miałam dziwne przeczucie, że coś może się wydarzyć, ale nie miałam zielonego pojęcia, co.

      — Andrea... Wracajmy — powiedział pewny siebie Nathan, ale mimo to i tak zauważyłam, że jest przerażony. Czy on się bał?

     — Dlaczego? — zapytałam beznamiętnie, po czym uśmiechnęłam się cynicznie.

      Duże krople deszczu spływały po mojej twarz. Słyszałam szum silnego wiatru i deszcz, który spadał na drzewa i obijał się o nie, tworząc przy tym przepiękną melodię, w którą się wsłuchiwałam. Ten dźwięk dudnił mi w uszach, co wywoływało, że kąciki moich ust lekko się uniosły. Mimo tej przyjemnej melodii, która miała właściwości uspakajające, czułam się okropnie. Nawet to nie potrafiło mi pomóc zapomnieć o tej całej rozmowie. Patrzyłam spod przymrużonych oczu na twarz Nathana, która wyrażała strach. Krople deszczu nie przeszkadzały mi w nieodgadnięciu jej prawdziwego wyrazu. Patrzył na mnie błagalnie, co wywoływało u mnie mieszane uczucia.

      — Jest pełnia — jęknął, a mnie te słowa bardzo zaskoczyły.

      — I co z tego? — popatrzyłam na niego jak na jakiegoś idiotę.

      Za bardzo nie wiedziałam, co innego miałam powiedzieć. Jakoś nie chciało mi się wierzyć, że pełnia może mieć coś do rzeczy. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że rzeczywiście na niebie był księżyc. Jeszcze świecił prosto na mnie! Deszcz przybrał na sile i był wielkości grochu, co dawało się odczuć, a w szczególności na twarzy. W świetle księżyca krople deszczu pięknie się mieniły, co mnie zachwycało, ale i tak nie zapominałam, co działo się wokół mnie. Nie odciągało mnie od rzeczywistości. Patrzyłam w wielką kałużę, a raczej w strumień rzeczki, który utworzył deszcz. Z każdą spadniętą kroplą drżał, a tafla wody mieniła się w księżycowym świetle, co nadawało jej mleczną barwę. Nagle nie wiem kiedy, ale zaczęłam się wycofywać.

      — Andrea... — zaczął Nathan, ale nie dokończył.

      Poczułam, że zaczynam drżeć. Zrobiło mi się bardzo zimno, a mokre ubranie kleiło się do mojej skóry, na której była już gęsia skórka. W pewnym momencie potknęłam się o wystający korzeń drzewa i z wielkim pluskiem wpadłam w kałużę, z trudem tłumiąc pisk. Mało brakowało, abym się zachłysnęła brudną cieczą, zmieszaną z błotem. Uderzyłam ręką o coś ostrego, bo poczułam, jak robi mi się głęboka rana, która zaczęła mnie strasznie piec. Krew zmieszała się z wodą i kroplami deszczu, które wciąż padały z zachmurzonego nieba. Podniosłam rękę i spojrzałam na nią z lekkim przerażeniem. Obficie krwawiła, co było niczym przy wcześniejszych obrażeniach. Nathan chciał do mnie podejść. Już zrobił pierwszy krok, ale gwałtownie się zatrzymał. Zdziwiło mnie to, ale zaraz przypomniałam sobie, że chłopak jest wampirem. Nie chciałam w to wierzyć, ale przeraziło mnie to, w jaki sposób na mnie patrzył, a w szczególności na moją ranę. Zerknęłam na niego ze strachem, ale i z lekkim zainteresowaniem. Bacznie obserwowałam jego wyraz twarzy, który wciąż się zmieniał. Najpierw był przerażony, ale już po chwili jego oczy wyrażały coś, jakby czegoś żądał. Czy... Przełknęłam z trudem ślinę, bo usłyszałam warknięcie, które wydostało się z ust chłopaka. Jeszcze wysunęły mu się kły, których jeszcze nigdy nie widziałam. Oczy Nathana były szeroko otwarte, a przypominały oczyska głodnego zwierzęcia i to dodawało mu jeszcze większej wrogości i żądzy krwi, niż myślałam. Natychmiast zrobiło mi się słabo, bo to było przerażające. Byłam pewna, że na twarzy byłam biała jak kreda. Co chwila słyszałam warkot, który mieszał się z odgłosami deszczu. Mimo iż nie był doskonale słyszalny, to dudnił mi w głowie bardzo wyraźnie. Wstałam z błotnistej ziemi i spojrzałam lękliwie na... Teraz śmiało mogłam stwierdzić, że na wampira. Wciąż bacznie go obserwowałam. Widziałam, że chciał się cofnąć, ale nie mógł. Zbliżał się do mnie, a ja się cofałam modląc, by znowu nie upaść. Nie chciałam zostać pokarmem. Nathaniel w każdej chwili mógłby się na mnie rzucić, a ja byłabym wobec tego bezsilna. Nie miałabym nawet najmniejszych szans, by wyjść z tego cało. Zostawał mi jedynie mój dar, ale w chwilach zagorzenia bardzo trudno było mi go użyć. Przekonałam się o tym poprzednim razem. Poczułam, że skręca mi się w żołądku. Rana ma mojej ręce wciąż obficie krwawiła, a do tego strasznie piekła. Przez deszcz krew miała zabarwienie jasnego czerwonego. Schowałam dłoń za sobie, jakbym myślała, że to coś pomoże, ale nie. Z ust Nathana wydobył się jeszcze głośniejszy warkot, a ja zdałam sobie sprawę z tego, że jego oczy stały się krwisto czerwone. Otworzyłam szeroko usta, bo myślałam, że śnię. W gardle pojawiła mi się wielka gula, przez którą nie mogłam nic powiedzieć. Nie wiedziałam już, czy mam stać jak ten słup soli i czekać na śmierć, płacząc przy tym jak małe dziecko, czy zmusić swoje nogi do pracy i wiać, gdzie pieprz rośnie. Wiedziałam, że byłam bardzo bliska spełnienia tej pierwszej opcji. Strach zaczynał mnie paraliżować.

      — Nathan? — pisnęłam, a głos strasznie mi drżał. Nie wiedziałam nawet, czy on w ogóle coś zrozumiał.

      Wampir nie zareagował. Był jak w jakimś transie, przez co zaczęłam panikować. Przybrał nagle pozycję drapieżnika i przygotował się do skoku. Otworzyłam z przerażeniem oczy, bo nie chciało mi się wierzyć, że mógłby to zrobić. Że mógłby mnie zaatakować. Przecież on mnie znał bardziej, niż ja sama. On nie mógł być zdolny do zrobienia takiego czegoś! On musiał się ogarnąć! A ja?! Nawet nie wiem kiedy się zatrzymałam i stałam w miejscu jak wmurowana. Mogłam przecież uciec, ale strach całą mnie sparaliżował.

      Nathan rzucił się na mnie. Zamknęłam mocno oczy, ale nie poczułam nic oprócz powiewu silnego wiatru. A więc już umarłam? Tak wyglądała śmierć? Bezbolesna? Musiałam przyznać, że szybko się z tym uwinął. Chciałam otworzyć oczy, ale bałam się, co zobaczę. Nie wiedziałam, gdzie mogłabym się znajdować, ale... Jedno mi się nie zgadzało. Mianowicie to, że wciąż docierał do mnie miarowy dźwięk kropli deszczu, które uderzały z mocną siłą o ziemię, drzewa, a przede wszystkim o mnie.

      Gwałtownie otworzyłam oczy. Nawet nie zdałam sobie sprawy z tego, że ciężko oddycham. Serce waliło mi jak oszalałe, a ja wciąż stałam w tym samym miejscu. Zaczęłam się bacznie rozglądać dookoła. Nikogo nie było. Gdzie podział się Nathan? Naszła mnie myśl, że gdzieś się schował i zaraz się na mnie rzuci, ale mijały co koleje sekundy, które wydawały się ciągnąć w nieskończoność, a nic się nie działo. Było to bardzo podejrzane. Zrobiłam krok do tylu, po czym następny. Chciałam zrobić trzeci, ale z krzaków niespodziewanie wyskoczył kolosalnych rozmiarów wilk o barwie czarnej. Był większy ode mnie o co najmniej pół metra. Z piskiem przerażenia, który wydostał się z mojego gardła, odskoczyłam na bok, bo zdałam sobie sprawę, że stałam się celem zwierzęcia, o ile w ogóle tak mogłam go nazwać. Wilk z ledwością wyrobił na zakręcie, a ja prawie upadłam na swój czcigodny tyłek. Zaczęłam się wycofywać. Wściekłe zwierzę miało utkwione we mnie swoje ślepia. Wystraszyłam się, bo tęczówki tak samo jak białka, miał czerwone niczym rubin. Jego oczy połyskiwały w świetle księżyca, co dodawało mu wrogości. Przełknęłam z trudem ślinę. Nie chciałam uwierzyć, że to działo się naprawdę.

      Nagle zza krzaków wyskoczyło kolejne zwierzę. Również był to wilk, ale był koloru białego. Na nogach jak z waty odsunęłam się. Dostrzegłam, że w buzi miało... Zwisające ciało, które się ruszało i próbowało się uwolnić. Dopiero po jakimś czasie zauważyłam czarną czuprynę. Był to Nathan.

Stałam jak sparaliżowana ze wzrokiem utkwionym w ten widok. Chwilami miałam wyrażenie, że mam jakieś dziwne zwidy, ale to wszystko było takie realne, że nie mogłam inaczej myśleć. Chciałam jakoś się ruszyć, pomóc Nathanowi, ale nie mogłam. Czułam się, jakby ktoś właśnie wmurował mnie w błotnistą ziemię. Było mi strasznie głupio i źle, że ja tak stronę, a mój kolega cierpi. Chłopak, a raczej wampir wydostał się jakimś cudem z paszczy zwierzęcia i szybkim ruchem wskoczył mu na grzbiet. Owinął swoje ręce wokół jego szyi i zaczął go dusić. Nie chciało mi się wierzyć, że to coś da. Choć w sumie to nie wiedziałam, jak zabić tego wilka.

      — Andrea uciekaj! — usłyszałam głos Nathaniela, który wcale nie pokazywał zmęczenia. Wręcz przeciwnie! Był bardzo donośny i mówił, jakby jego właściciel mi rozkazywał.

      W tym też momencie czarny wilk, którego ja byłam celem, popatrzył na mnie swoimi krwistymi oczami, przez co wstrząsnął mną silny dreszcz. Wydawało mi się, że tym sposobem chciał sprawdzić, czy aby na pewno nie ruszę się z miejsca. Gdy już był tego pewien, ruszył w przeciwnym mi kierunku. Odetchnęłam z wielką ulgą, ale nie na długo. Bydlę pognało w stronę Nathana i białego wilka. Zrozumiałam, że z dwoma wampir nie miał nawet najmniejszych szans, by z tego wyjść cało. Zmusiłam się, by w końcu wsiąść się w garść i na miękkich nogach podbiegłam do czarnego giganta, który miał właśnie zamiar ugryźć Nathana. W porę złapałam go obiema rękami z szyję, wieszając się przy tym na nim. Nic nie mogłam poradzić na to, że byłam mała w przeciwieństwie co do niego. Zwierzę zorientowało o co chodzi i odsunęło się do tyłu wraz ze mną. Nie miałam zielonego pojęcia, co chciało zrobić i z tego powodu ogarnęła mnie panika. Kątem oka zauważyłam, że Nathaniel spojrzał na mnie z widocznym przerażeniem, ale nie byłam pewna, czy to mi się czasem nie przyśniło. Deszcz uniemożliwiał mi normalny widok. Czasami po prostu widziałam rozmazane plany, których nie mogłam odróżnić od zwykłych drzew.

      Wilk zaczął się rzucać na wszystkie strony, bym tylko z niego zeszła. Jeszcze mocniej złapałam się jego sierści, która pod wpływem deszczu stała się śliska. To utrudniało mi utrzymanie się. Do tego jeszcze było mi strasznie zimno, przez co szczękałam zębami i poczułam, że jestem słaba. Zacisnęłam mocno szczęki i powieki. Usłyszałam, jak tuż obok mojego ucha rozległo się bardzo głośne wycie. Jęknęłam, bo myślałam, że bębenki mi popękają. Było to takie głośne, że w głowie się nie mieściło. Brzmienie wydawało mi się być dziwnie bajkowe. Nie było takie jak u zwykłych wilków. Intrygowało mnie, a za razem odstraszało. W oddali usłyszałam kolejne wycia, ale tym razem kilku zwierząt. Serce zabiło mi mocnej, ponieważ zrozumiałam, że wilk wzywał wsparcie. W gardle pojawiła mi się wielka gula, a w żołądku skręciło. Łapczywie wzięłam powietrze do płuc. Mocniej ścisnęłam ręce na szyi czarnego bydlęcia. Chciałam, by przestało wyć. Wiedziałam jednak, że tamci i tak zostali o wszystkim poinformowani. Zaczynałam panikować, bo strach, który starałam się za wszelką cenę zniweczyć, dawał bardziej o sobie znać. Już nawet nie byłam w stanie się nie trząść. Tak bardzo pragnęłam zniknąć.

      W świetle księżyca, które odbijało się o ziemię, pojawiły się wielkie cienie. Przez deszcz były strasznie niewyraźnie, ale i tak wiedziałam, do kogo one należały. Przełknęłam głośno ślinę, bo zza krzaków wyszły wielkie wilki, które miały utkwione w nas swoje złowrogie spojrzenia. Ślepia miały równie czerwone, co zwierzęta, które nas zaatakowały. Zacisnęłam mocno szczęki. Miałam ochotę się rozpłakać, bo wiedziałam, że już po mnie. Byłam zła na siebie, bo za wcześnie wydawałam na siebie wyrok śmierci. Mogłam jeszcze z tym poczekać, ale żadna inna myśl nie przychodziła mi do głowy. Ja z Nathanem na siedem gigantycznych zwierząt? Nie było szans!

      Trzy wilki zaczęły biec w stronę Nathana, a dwa w moją. Nie wiedząc czemu, puściłam się czarnego "psa" i zaczęłam uciekać, jakbym miała jakieś szanse. Wiedziałam, że wcale tak nie było, ale ogarnął mnie taki strach, że już nad nim nie panowałam. Chciałam krzyczeć jak osoba, która właśnie uciekła ze szpitala psychiatrycznego, ale głos nie chciał mi się przecisnąć przez gardło. Czułam się okropnie, że zostawiłam Nathaniela samego, na pastwę losu, ale ja już nie wiedziałam, co robię. Po moim policzku zaczęły spływać łzy, które zmieszały się z dużymi kroplami deszczu. Już byłam tak bliska, by uciec, ale coś złapało mnie w pasie i w zadziwiająco szybkim tempie zaczęliśmy się przemieszczać w tym samym kierunku, w którym biegłam. Nie byłam w stanie nic zobaczyć, bo obraz nie dość, że był mało widoczny, to jeszcze całkiem stał się rozmazany. Z moich ust wydobył się krzyk popełniony strachem, bo nie wiedziałam, co się dzieje, ale ktoś szybko zakrył mi ręką buzię. Wytrzeszczyłam oczy i myślałam, że zaraz zemdleję, a pierwszy raz miałam takie przeczucie. Już po chwili jednak odetchnęłam z ulgą, bo zorientowałam się, że był to Nathan! Nie sądziłam, że wampiry umieją tak szybko biegać.

      W pewnym momencie gwałtownie się zatrzymaliśmy. Nathaniel postawił mnie na ziemi, przez co o mało, co nie upadłam, bo na chwilę straciłam równowagę. Poczułam się głupio, że jestem taką niezdarą. Chłopak zakrył mnie sobą, co trochę mnie zdziwiło. Stanęłam na palcach i wychyliłam zza jego ramienia głowę. Zauważyłam, że przed nami stały te same wilki, które nas zaatakowały. Z trudem przełknęłam ślinę, bo oto właśnie zrozumiałam, że nie tylko wampiry są takie szybkie. Ten świat zaczął mnie przerażać! Zaczynałam zdawać sobie sprawę, gdzie ja żyję! I pomyśleć, że jeszcze wczoraj o niczym nie wiedziałam!

      — Czego chcecie?! — warknął Nathan. Zmrużyłam oczy, bo deszcz mocno padał.

      Przez chwilę nic się nie działo. Słyszałam jedynie szum drzew i obijające się o niego krople deszczu, które uderzały w korony krzewów, jakby to właśnie padał grad. Podskoczyłam, bo Nathaniel parsknął głośnym śmiechem. Przyłożyłam rękę w miejsce, gdzie znajdowało się moje serce. Czułam, jak mocno mi wali. Byłam pewna, że jak jeszcze coś się wydarzy, to padnę na zawał! Posłałam chłopakowi pytające spojrzenie, ale on i tak go nie widział. Zaczęłam stąpać z nogi na nogę. Tak bardzo chciałam się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.

      — I to jest powód? — Nathan ponownie się zaśmiał, a ja z coraz większą ciekawością przyglądałam się temu wszystkiemu.

      Żaden wilk nic nie mówił. Wydawało mi się, że oni porozumiewali się telepatyczne. Oni coś myśleli, a Nathan wypowiadał swoje zdanie na głos. Bardzo mnie to zaintrygowało. Dotarło też do mnie, że wampir przez ten cały czas, kiedy wydawało mi się, że zna moje myśli, on je czytał! Gdybym od początku wiedziała, kim jest, to to nie byłoby dla mnie takim szokiem. Tak teraz musiałam powstrzymywać się, by nie otworzyć ze zdziwienia buzi, co w takiej sytuacji byłoby komiczne.

      — Nie widzieliśmy, że to wasze terytorium — Nathan ponownie się odezwał, dając nacisk na słowo "wasze".

      Ponownie zapadła cisza, a ja zaczęłam żałować, że nie umiem czytać w myślach. Chyba po raz pierwszy od wielu lat czegoś komuś zazdrościłam. W moim sercu poczułam ukłucie zazdrości. Patrzyłam to na Nathaniela, to na wilki i niczego nie byłam w stanie dostrzec. Wyraz twarzy wampira był dla mnie nieodgadniony, tak samo jak tych zwierząt. Tylko niektóre ślepia patrzyły na mnie z zaciekawieniem albo z nienawiścią. Spuściłam wzrok. Miałam ochotę zniknąć. Zapomnieć o wszystkim.

      — Nie możecie po prostu nas puścić? — zapytał z lekką niecierpliwością mój towarzysz.

      Znowu zapadła chwila ciszy. Jednak ta nie trawiła tak długo jak poprzednie. Nathan prychnął i popatrzył z pogardą na naszych wrogów. Teraz już tak mogłam powiedzieć o tych wilkach. Czułam nawet, że tak naprawdę jest. Na tą myśl skręciło mi się w żołądku.

      Niespodziewanie zwierzęta ruszyły w naszą stronę. W tym też możecie Nathaniel odepchnął mnie od siebie, przez co poleciałam na drzewo. Poczułam silny ból w głowie, ale w tym momencie o tym nie myślałam. Podniosłam wzrok na Nathaniela, który popatrzył na mnie tylko na ułamek sekundy. Uciekaj! W głowie usłyszałam jego głos, który odbijał mi się echem. Wciąż słyszałam jego słowa. Nic do mnie nie docierało, tylko to. Cofnęłam się krok do tyłu. Chciało mi się płakać, ale nie byłam w stanie uronić choćby jednej łzy. Nie mogłam sobie wyobrazić, że miałabym uciec jak ten tchórz i zostawić Nathana. Samego. Pozostawianego na pastwę losu. Nie chciałam, by coś mu się stało. Może go nie lubiłam, ale to nie znaczyło, że jestem jakaś bez serca. Stałam jak sparaliżowana. Wilki nie atakowały mnie, co trochę mnie dziwiło. Może to i nawet lepiej? Nathaniel nie dawał sobie rady. Czułam, że zaraz będzie po nim. Mimo iż z całego serca go nienawidziłam, chciałam, a nawet pragnęłam mu pomóc.

      Wzięłam głęboki wdech, by się uspokoić. Nie mogłam zawieść. Nie miałam prawa niczego skopać. Ręce mi się trzęsły. Wciąż ze strachu. Starałam się jakoś temu zapobiec, ale nie byłam w stanie. Westchnęłam ciężko. Zacisnęłam dłonie w pięści, po czym zamknęłam oczy. Bardzo chciałam, by jakiś mój dar dał o sobie znać. Wiatr, ziemia, ogień, woda... Cokolwiek! Byleby było w stanie pomóc! Wciąż słyszałam odgłosy walki, co tylko utrzymywało mnie przy myśli, że wampir jeszcze żyje. Starałam się skupić, ale nie szło mi to za dobrze. Chciałam się rozpłakać jak małe dziecko, które nie dostało obiecanego lizaka. Czasami dziwiło mnie, że dzieci plączą z byle jakiej błahostki. Ja akurat miałam wytłumaczenie i powód. Bałam się, że nie będę w stanie pomóc.

      Usłyszałam tuż koło sobie głośny warkot. Z przerażenia odskoczyłam na bok, przez co źle stanęłam i upadłam na błotnistą ziemię. Znowu byłam cała w błocie, ale to mnie nie obchodziło. Byłam skupiona na brązowym wilku, który patrzył na mnie swoimi czerwonymi jak rubin ślepiami. Wstrząsnął mną silny dreszcz. Zwierzę zaczęło się do mnie zbliżać, a ja co najgorsze nie byłam w stanie się ruszyć. Strach mnie sparaliżował od stóp, do głowy. Z szeroko otwartymi oczami oczekiwałam na jego dalsze poczynania. Nie wiedziałam czemu, ale naszła mnie ochota, by zginąć. Tak. Ja naprawdę tego chciałam. Było to bardzo dziwne, bo chciałam jeszcze pożyć, bo byłam bardzo młoda, a jednocześnie łaknęłam szybkiej i bezbolesnej śmierci. Te odczucia w ogóle do sobie nie pasowały. Wiedziałam, że byłam dziwna, ale żeby aż tak? Nie możliwe. Po moim policzku spłynęła łza, która i tak nie miała prawa być zobaczona przez zwierzę. Nie miał na to szans nawet wtedy, gdyby tego chciał.

      Wilk skoczył na mnie. W tym samym momencie wyciągnęłam ręce do przodu w geście obrony. Byłam pewna, że zginę, ale nic takiego nie nadchodziło. Podniosłam lekko powieki i zobaczyłam, że z moich rąk lecą strumienie wody. Byłam zachwycona tym widokiem, bo jeszcze nigdy takiego czegoś nie wiedziałam. Bynajmniej sobie nie przypominałam. Szybko oderwałam wzrok od tego zjawiska. Zrobiłam to bardzo niechętnie, bo mogłam na to patrzeć bez końca. Wytężyłam wzrok i zauważyłam, że brązowe zwierzę, które jeszcze przed chwilą było przede mną jakieś kilka centymetrów, stał trzy metry dalej. Rozchyliłam usta, które prawdopodobnie ułożyły się liczbę zero. Musiało to wyglądać komiczne, ale ja czułam się szczęśliwa. W końcu miałam nad kimś władzę. Uśmiechnęłam się z nieudawanym zadowoleniem.

      Moich uszu doszły odgłosy pękających kości. Z mocno bijącym sercem odwróciłam głowę w stronę Nathana. Przed nim leżało bezwładne ciało brunatnego wilka. Wstrzymałam oddech, bo ono się nie ruszało. W moich oczach zgromadziły się łzy. Zwierzę nie żyło. Zawsze lubiłam zwierzaki. Nawet te groźne. Nigdy nie mogłam patrzeć, jak jakieś cierpiało. Teraz jednego Nathan zabił. Nie. Nie znienawidziłam go, ale zrobiło mi się żal wilka mimo, iż chciał nas zabić. Bynajmniej zginął z honorem. Pociągnęłam nosem i przeniosłam swój smutny wzrok na pozostałe giganty. Patrzyły na wampira z nienawiścią, a jeden cicho wył. Wciąż przenosiły wzrok z niego na swojego poległego towarzysza. Zaczęły głośno warczeć. Nathana to nie ruszało. Miał beznamiętny wyraz twarzy. Popatrzył na mnie z lekkim zdziwieniem. Uśmiechnęłam się blado.

      Niespodziewanie zwierzęta z jeszcze większą wściekłością rzuciły się na Nathaniela, a niektóre na mnie. Czym prędzej podniosłam się z ziemi. Ledwo to zrobiłam, a już zostałam zaatakowana. Jeden powalił mnie na ziemię, a łapę miał położoną na mojej klatce piersiowej, co znacznie utrudniało mi oddychanie. Czułam, jak robię się purpurowa na twarzy. Złapałam jego łapę swoimi rękami i jakimś cudem wytworzyłam ogień, który po chwili cały ogarnął mojego oprawcę. Zwierzę zaczęło skomleć i tarzać się po ziemi w celu usłyszenia płomieni. To jednak nie działało, a ja ze ściśniętym sercem zaczęłam okładać je jeszcze ognistymi kulami. Czułam się okropnie, ale nie miałam innego wyjścia. W oczach zgromadziły mi się łzy, bo nie mogłam znieść katusz zwierzaka. Nie było nic gorszego, jak śmieć poprzez spalenie. Wtedy tak się cierpi. Takie przeżywa się męczenie. Wilk wił się w agonii, a z moich oczu ciekły łzy wielkości grochów. Z trudem utrzymywałam się na nogach, gdy mój cel przestawał się ruszać. Już po chwili nie dawał odznak życia. Zrozumiałam, że uśmierciłam go. Może w obronie, ale zabiłam.

      Zwierzęta, które stały niedaleko mnie, bały się podejść. Skomlały tylko za nieżywym przyjacielem. Nie dziwiłam się im. Popatrzyłam na nie smutnym wzrokiem. Te tylko zawarczały. Przełknęłam ślinę, bo czekałam, aż się na mnie rzucą. Długo na to nie oczekiwałam, ponieważ gdy usłyszałam kolejne łamiące się kości, skoczyły na mnie. Chciałam się odsunąć, ale nie zdążyłam. Zostałam z zadziwiająco mocno siłą odrzucona na drzewo. Uderzyłam się w głowę, przez co na chwilę byłam cała odrętwiała. Przed oczami pojawiły mi się mroczki. Słabo widziałam. Dostrzegłam tylko, jak jeden z wilków podbiega do mnie. Oczy same mi się zamknęły. Słyszałam jak ciężkie cielsko stąpa po ziemi, rozpryskując na około wodę z kałuż, które już dawno zdążyły przybrać postać rzeczki. Poczułam kolejne silne uderzenie, które ponownie odrzuciło mnie na drzewo. Znowu uderzyłam o twardą jak skała korę. Syknęłam, bo teraz ból stał się nie do zniesienia. Jako cokolwiek nie byłam w stanie reagować inaczej. Zdenerwowałam się, bo zaczynałam tracić przytomność. Dopiero teraz docierał do mnie swąd podobny do rdzy. Już po chwili poczułam ciepłą ciecz, która spływała mi po głowie. Otworzyłam lekko usta, z których wyciekła mi krew, bo ugryzłam się w język, nie wiedząc nawet kiedy. Mogłam pożegnać się z życiem.

      — Andrea! — usłyszałam głos Nathana, który wydawał być się tak bardzo daleko.

      Chciałam krzyknąć, że wszystko jest ze mną w jak najlepszym porządku, że to tylko niewielka rana, która niczym mi nie zagrozi, ale nie byłam w stanie nic powiedzieć. Odpływałam gdzieś daleko i nie mogłam na to zaradzić. Oczy mi się zamknęły i bałam się, że już będzie po mnie. Że zaraz któryś z wilków rzuci się na mnie i mnie rozszarpie swoimi zębiskami. Wzdrygnęłam się na to, ale takie miałam przeczucie. Teraz byłam bezsilna i mogło stać się wszystko. Ja nie miałam na to wpływu. Chciałam już znikać i nie wracać.

      Moich uszu doszedł odgłos łamiących się kości. To już kolejny. Na ziemię upadło ciężkie cielsko. Z zamkniętymi oczami wszystko było lepiej słychać. Zaczęły się ciche wycia, które zaczęły wywoływać na mnie poczucie winy. Zwierzęta cierpiały, bo straciły kolejnego przyjaciela. To był już czwarty. W jeden dzień stracić aż czterech członków watahy? I to jeszcze zabitych prze jednego wampira i... Człowieka, który jest w połowie wampirem? W głowie się to nie mieściło. Zostało tylko trzech wilków z siedmiu. Zrobiło mi się smutno, bo miałam wrażenie, że cierpię wraz z nimi.

      — Andie! — głos Nathana wyrażał rozpacz, co bardzo mnie zdziwiło. Jeszcze nigdy tak się nie zachowywał.

      Ciężkie łapy, których odgłos słyszałam, oddalały się. Pozostałe zwierzęta uciekły. Poddały się. Ja natomiast poczułam, jak ktoś lekko uderza w mój policzek, jakby chciał mnie ocucić. Z czasem robił to coraz mocniej, bo wciąż nie otwierałam oczu. Zmarszczyłam czoło. Domyśliłam się, że jest to Nathan. A kto by inny? Tylko on pozostał. Bardzo chciałam mu powiedzieć, że ze mną jest wszystko dobrze, ale nie mogłam podnieść powiek mimo, że bardzo tego chciałam. Miałam wrażenie, że odpływam gdzieś daleko z miejsca, w którym się znajdowałam.

      — Andrea, powiedz coś — powiedział błagalnie Nathaniel.

      Chciałam się uśmiechnąć, bo nawet zrobiło mi się miło, że tak bardzo się o mnie troszczy. Nie byłam jednak w stanie choć lekko unieść kącików ust. Byłam już na to za słaba. Westchnęłam w duchu. Zachciało mi się wypowiedzieć na głos, że ze mną jest wszystko dobrze, ale nie mogłam otworzyć ust. Choćby na chwilę. Chyba to uderzenie w głowę tak na mnie podziałało. Wampir wciąż coś mówił, ale to do mnie nie docierało. Jego głos był coraz słabiej słyszalny. Był coraz dalej. Albo to ja byłam daleko? Nie umiałam tego powiedzieć, bo wciąż czułam, że leżę na błotnistej ziemi. Odpływałam w dal. Już nic nie słyszałam. Ani głosu Nathana, ani deszczu, ani niczego. Zapadła głucha cisza.

Rozdział z dedykacją dla:

•Paula Ż.
•Lilka24
•Dorcars Meadowes-Black
•majusssia xx
•Asia JOANNA
•Angelika Angela
•Ruda
•Little Shadow
•Mika Foggy
•Martine Rze
•Alex Vicious
•Dala Czekolada
•Mara♥
•Wampir Wampirowa
•Justyna B
•☯Cℓαяissα☯
•Annabel
•Alice Spencer
•Lily D. Vessalius
•Dravelia
•karolina tomiczek
•Fancy Nancy
•Leonessa de Argentum
•Louella Angel
•Lilits
•Aleksandra Smulczyk
•Vivian
•Draco Malfoy
•Emotikona
•!Ala!
•Alice Blake
•Jane Hatwey
•Pusheen
•Vicky13
•Eve Lovsed
•Edyta Adamska
•Juliet 1306
•Green Arrow
•Sky♥ i
•Diane Taylor
•Bożena Puszkarew
•Melodia.
•~Rebecca~
•oreuis
•jessica wellis
•K.T.
•Fay Qwerty|1
•Ventus
•Klaudia Żankowska
•Avery
•Ever A
•Mari Kim
•Violet♥
•Marta Przybylska
•Benia XYZ
•Alissa
•Claudia in life
•Izula Herondale
I dla wszystkich, którzy się nie ujawniają ♡

Kolejność przypadkowa i jeśli kogoś pominęłam (za co stokrotne przepraszam!) to pisać! :D

Witam! Tak więc mogę się przywitać! :3 Jej! W końcu udało mi się napisać! A już myślałam, że mi się nie uda... Wiem, że jest późno, ale nie mogłam się powstrzymać przed nie opublikowaniem rozdziału :D I jak się podobał? Bo ja jestem w niego zadowolona. Wiem, że było sporo opisów, a bardzo mało dialogów, ale tak jakoś wyszło. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie (: Tą... Hm. Walkę? Starałam się opisać najlepiej jak potrafiłam. Chyba wyszła mi w miarę dobrze. Wiecie... Pisałam taki opis po raz pierwszy, więc proszę o wyrozumiałość. Mimo to mam naddaję, że niczego nie skopałam xD Hm. Z bardzo nie wiem, o co mam Was pytać >.< Hm. Mam nadzieję, że w pewnym momencie nie będzie żadnej luki, bo tekst kopiowałam z komórki... Czekam na Wasze opinie na temat rozdziału w komentarzach! :D Pozdrawiam cieplutko i ślę całusy! Ściskam! :***

PS. I jeszcze jedno! Macie jakieś fajne kody css na gadżety, ramki itd.? A może znacie jakieś stronki? Byłabym bardzo wdzięczna, gdybyście mi coś posunęli! :D

PS 2. Przypominam o zakładce "Linki"! Jeśli czytam jakiś blog i on się tam nie znalazł, to poinformujcie mnie o tym pod tamtą zakładką! :D

PS 3. Piszcie u kogo mam zaległości. Ja już nie wyrabiam >.< Jutro i w najbliższych dniach wszystko nadrobię! :D

madziula0909