Rozdział 14

      Szłam wąską dróżką w lesie. Pojedyncze promienie słońca, które przedostawały się przez konary drzew, padały na moją uśmiechniętą twarz. Pojedyncze krople deszczu mieniły się w słońcu na liściach. Lekki wiatr rozwiewał na wszystkie strony moje włosy, które układał w nieład. Nie przeszkadzało mi to. Dookoła było słychać prześliczny śpiew ptaków. Jeden z nich usiadł na gałęzi drzewa i zaczął mi się przyglądać. Jakby z ciekawością, bo przechylił główkę na bok. Wydawało mi się to nierealne. Wyglądało to jak w jakieś bajce. Wyciągnęłam w jego stronę rękę, ale ptaszek od razu zerwał się do lotu, by po chwili usiąść na innej, wyższej gałęzi tak, bym nie mogła go dosięgnąć. Wzruszyłam ramionami. Przez chwilę stałam w miejscu, ale po kilku sekundach ruszyłam w dalszą drogę. 

      Im zapuszczałam się głębiej, tym robiło się coraz ciemniej. Drzewa zaczynały rosnąć coraz gęściej. Zaczynał panować półmrok. Coś we mnie krzyczało, by zawrócić, ale nie zrobiłam tego. Szłam dalej. Mimo, że był dzień, dookoła było ciemno. Nawet za bardzo. Nie wiedziałam, czy idę prosto, czy nie, bo wciąż musiałam omijać drzewa, które rosły mi na drodze. Dróżka zniknęła, bo szłam po błotnistej ziemi. Wydawało mi się, że kręcę się w kółko. Chciałam wyjść z lasu, ale zorientowałam się, że się zgubiłam. Przełknęłam z trudem ślinę. W mroku widziałam tylko czyjeś ślepia. Wytężyłam wzrok i ujrzałam jakieś zwierzę. Nie umiałam powiedzieć jakie, dopóki się nie wyłoniło z krzaków. Przede mną stał nienaturalnych wielkości wilk, który warknął na mnie. Otworzyłam szeroko oczy z przerażenia i uciekłam. Coś przeleciało mi nad głową. Stłumiłam pisk, zakryciem dłonią ust. Nie wiedziałam, co to było i nie miałam zamiaru się tego doszukiwać. Wystarczyło mi, że wydawało dziwne odgłosy. 

      Zatrzymałam się przed wielkim drzewem, o które się oparłam. Musiałam trochę odpocząć. Poczułam, jak coś owija się wokół mojej nogi. Usłyszałam syk. Wzdrygnęłam się. Lękliwie spojrzałam w dół. Wokół mojej nogi wił się wąż, który patrzył na mnie swoimi małymi oczami. Wstrzymałam oddech. Modliłam się w duchu, by sobie poszedł. Moje modlitwy zostały wysłuchane, bo już po chwili zniknął. Odetchnęłam z ulgą, ale nie na długo. W krzakach coś zaszeleściło. Odskoczyłam, jak oparzona. Byłam pewna, że co się z nich wyłoni, ale nie. Stałam w miejscu i zagryzając dolną wargę, patrzyłam się tępo przed siebie. W pewnym momencie usłyszałam jakieś dźwięki. Zmarszczyłam czoło. Przecież dosłownie przed chwilą panowała głucha cisza. Wolno podeszłam do krzaków. Drżącą ręką rozsunęłam je, by zrobić sobie przejście. Widok, który zobaczyłam, mnie przeraził.

      Przed sobą zobaczyłam... Nathana. Zszokowało mnie to, bo nad czymś się pochylał. Dopiero później zorientowałam się, że jest to zwierzę. Zmarszczyłam nos. Co on robił? Zaciekawiło mnie to, dlatego wolnym krokiem podeszłam do niego. Gdy ten usłyszał, że ktoś się zbliża, odwrócił się. Zamarłam. Z jego ust, z których kapała jeszcze świeża krew, wystawały kły, a jego ubranie było ubrudzone rubinową cieczą.  Wstrzymałam oddech. Nie mogłam uwierzyć temu, co zobaczyłam. Przez głowę przemknęło mi tysiące myśli. Nathan się tylko uśmiechnął i wyciągnął w moją stronę dłoń.

      Obudziłam się, siadając roztrzęsiona na łóżku. Zakryłam sobie ręką usta, by swoim krzykiem nie obudzić Nicole i reszty przyjaciół. Z trudem łapałam powietrze do płuc. Cała się trzęsłam. Nie umiałam powiedzieć, dlaczego? Z szeroko otwartymi oczami patrzyłam przerażona przed siebie. Skuliłam się, bo dzięki temu czułam się bezpieczniejsza. Nie wiedziałam, czemu ten sen wywołał na mnie takie emocje. Przecież był to tylko koszmar...

      -To było... Dziwne- szepnęłam, trzęsącym się głosem.

     Dookoła było ciemno i to wywołało ciarki, które przeszły mi po plecach. Przed oczami wciąż jak jakiś film, przelatywał i ten dziwny sen. Te wszystkie rzeczy, które mnie tam spotkały. Jakieś monstrum, którym był wielki wilk, a takie nie istnieją i Nathan... On był wampirem! Wydawało mi się absurdalne, że tak naprawdę mogłoby być, bo to w końcu tylko koszmar, który nie może się spełnić, bo takich rzeczy nie ma. Chyba... Mój dar normalny nie jest, ale... Jeszcze nigdy nie widziałam istot, które nie są z tego świata. Może takie istnieją, ale się kryją? Nie... To nie jest możliwe. To tylko wytwór mojej chorej wyobraźni.

      Położyłam się z powrotem. Nie mogłam zasnąć, bo wciąż byłam roztrzęsiona. Wydawało mi się, że ten sen może coś mówić, tylko co? Że to, co mi się śniło, jest naprawdę? Wdaje się to być nierealne i głupie, ale ja sama jestem dziwna. Jeśli ma to być prawda, to muszę uważać.

***

      Usłyszałam muzykę, która stawała się coraz głośniejsza. I pomyśleć, że tam miło mi się spało? Na początku myślałam, że to znowu wytwór mojej wyobraźni, ale nuty jakiegoś metalu stawały się coraz bardziej trudniejsze do zniesienia i drażniły moje uszy. Już po chwili muzyka zaczęła mi dudnić w głowie, bo usłyszałam ją przy uchu. Była puszczona na maxa. Od razu otworzyłam oczy i zakryłam rękami swoje biedne uszy. Przed sobą zobaczyłam znienawidzoną przeze mnie osobę.

      -Nathan! Ty idioto!- warknęłam, ale zaraz się uspokoiłam, bo przypomniał mi się ten sen.

      Chłopak zaczął się śmiać, jak głupi. Nie wiedziałam, co mam zrobić. Niby jest taki, jak zwykle, ale przez ten sen, nabrałam co do tego pewnych wątpliwości. Wolałam na niego uważać. Nie wiem dlaczego, ale zaczęłam się go bać. Chłopak musiał to zauważyć, bo popatrzyła na mnie w nieodgadniony dla mnie sposób. Cała zesztywniałam.

      -Co on tu robi?- zapytała zaspana Nicole, która dopiero teraz się obudziła i ziewnęła potężnie.

      Nathan wzruszył ramionami i wyszedł. Podniosłam ze zdziwienia brew, a Ruda przetarła oczy, bo myślała, że jeszcze śni. Patrzyła tylko szeroko otwartymi oczami na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą znajdował się Nathaniel. Parsknęłam śmiechem, a ta popatrzyła na mnie ze zdziwieniem.

      -Po co on tu przyszedł?- spytała, wciąż na mnie patrząc.

      -Nie wiem- odparłam beznamiętnie.

      Wstałam ze swojego łózka, ale zaraz tego pożałowałam. Zakręciło mi się w głowie, a przed oczami pojawiły mi się ciemne plamy. Zatoczyłam się jak pijana. Z wrażenia aż zaparło mi dech w piersiach. Wylądowałam plackiem na twardej podłodze, uderzając się przy tym o szafkę, która stała za mną. Poczułam silny ból w tyle głowy. Jęknęłam. Przerażona Nicole od razu do mnie podbiegła i kucnęła przede mną.

      -Andie, co ci jest?- spytała drżącym głosem.

      -Nic- powiedziałam przekonująco i chciałam wsiać, ale dziewczyna mnie powstrzymała.

      -Ale...

      -Nic mi nie jest- powiedziałam dobitnie i spojrzałam jej czarne jak dwa węgielki oczy.

      -Na pewno?- spytała, niedowierzając mi.

      -Na pewno- warknęłam.- Nie jestem małym dzieckiem!

      Wstałam z podłogi, nie zważając na jej protesty. Podeszłam do swojej torby i zaczęłam w niej grzebać. Kątem oka widziałam, jak Nicole przygląda mi się z troską. Westchnęłam zrezygnowana, Nie chciałam, by się martwiła. Nie lubiłam tego.

      Za oknem była ładna pogoda. Ciepłe promienie słońca przedostawały się do pokoju, przez co musiałam zmrużyć oczy. Zaczęłam szukać odpowiednich ubrań. Po przeszukaniu prawie całej torby, znalazłam w końcu to, co chciałam. Wyciągnęłam krótkie, niebieskie spodenki oraz kremową koszulkę z kieszonką na ramiączkach. Usiadłam na łóżku i poczekałam, aż Nicole skończy okupować łazienkę. W międzyczasie zaczęłam czytać jakąś książkę. Za bardzo nie mogłam zrozumieć, o co w niej chodzi, bo była pisana w dziwnym języku. Jakimś staroświeckim. Odstawiłam ją, bo nie chciałam się męczyć. Akurat w tym samym momencie Ruda wyszła z łazienki.

      Weszłam do jasnego pomieszczenia, które dziwnie kontrastowało się z ciemnym pokojem obok. Wzięłam szybki prysznic, choć i tak mi się nie spieszyło. Porządnie się wytarłam w ręcznik, po czy ubrałam się we wcześniej przygotowane ciuchy. Następnie umyłam zęby i rozczesałam swoje długie włosy, które związałam w wysokiego kitka. Z łazienki wyszłam niespełna po dziesięciu minutach.

***

      Już od ponad dwóch godzin spacerowałam z przyjaciółmi po górach. Nathan nie chciał iść z nami. Upierał się, że coś popsuło mu się w aucie, choć jeszcze wczoraj nic takiego nie mówił. Bardzo mnie to zdziwiło, bo nawet jeśli mówił prawdę, mógł to zrobić później. Przecież była śliczna pogoda, która w górach często się nie zdarza. Jakby nie mógł tego odłożyć na później...

      Widoki były śliczne! Po jedne stronie oczywiście był las. Ciekawiło mnie, jak długo on będzie się tak ciągnął? Przeszliśmy już kilka kilometrów, a jego końca nie było widać. Po drugiej stronie rozciągało się pasmo górskie. Ślicznie to wyglądało, jak chmury dotykały gór. Tak bardzo chciałam się w tym momencie znaleźć na szczycie! Wiedziałam jednak, że zastałaby mnie tam tylko mgła. Jak byłam mała, to zawsze myślałam, że po chmurach można normalnie chodzić... U podnóża gór znajdował się sporych rozmiarów staw, ale był kawał drogi stąd, więc zanim bym tam z przyjaciółmi doszła, to noc by już nas zastała. Widziałam, jak na jeden szczyt wspinają się ludzie. Były to małe punkciki, ale można było ich rozpoznać. Choćby po pstrokatych pleckach, które były wypchane po same brzegi. Zielone korony drzew ślicznie kontrastował się z błękitnym kolorem nieba, na którym leciały ptaki. Powiew wiatru rozwiewał moje włosy. W sumie to dobrze, że wiał, bo było nawet gorąco.

      Moi przyjaciele zacięcie o czymś rozmawiali. Oczywiście ja nie włączyłam się do rozmowy, bo zachwycałam się widokami. W pewnym momencie przeszkodziła mi w tym pewna rzecz. Mianowicie to, że od strony lasu wciąż coś szeleściło. Co chwila zerkałam lękliwie w tamtą stronę, ale nic nie mogłam dostrzec. Chwilami miałam nawet wrażenie, że się przesłyszałam, ale wtedy szelest się nasilał. Chciałam powiedział o tym przyjaciołom, ale uznałam, że pomyślą, że jestem jakaś wariatką i po prostu to wymysł mojej dziwnej wyobraźni. Nie chciałam się na to narazić, dlatego nic nie mówiłam.

      W pewnym momencie dostrzegłam w głębi lasu sylwetkę, a dokładniej zarys twarzy. Nie umiałam określić, czy to była kobieta, czy mężczyzna, bo było ciemno, a sylwetka wyglądała jak jakiś cień. Najbardziej rzucały się jedynie jej oczy, co wydawało mi się dziwne, bo ta osoba stała daleko i nie miałam prawa ich widzieć. A jednak tak było. Były one szare, ale nie takie, jak moje. One były dziwnie magiczne i ciemne w przeciwieństwie, co do moich. Wydawało mi się nawet, że są nieruchome. Zmarszczyłam czoło, bo ten "ktoś" pomachał w moją stronę w geście, bym podeszła. Zamarłam. Nie wiedziałam, kto to jest, a ta osoba chciała, bym do niej podeszła? Wydawało mi się to bardzo dziwne. Przetarłam oczy, by sprawdzić, czy czasem nie mam jakiś zwidów. Ta osoba wciąż tam była. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że rozmowy ucichły. No tak. Moi przyjaciele już poszli. Popatrzyłam w stronę, w którą szli. Właśnie zniknęli za zakrętem. Ponownie zerknęłam na tego "kogoś". Znów chciał, bym podeszła. Na chwilę się zawahałam, bo bałam się, że postać może się okazać jakimś psycholem, któremu zależy na zabiciu bezbronnej, naiwnej dziewczyny i prawdopodobnie na sprzedaniu jej narządów, a z zysku wyjechania gdzieś, by świetnie się zabawić. Osoba ruszyła w przeciwnym mi kierunku. Nie wiedząc dlaczego, poszłam za nią. Czułam się, jakby to jakaś niewidzialna siła mnie tam pchała i od której nie mogę się uwolnić. Zdałam sobie sprawę, że jest to kobieta, ale już w podeszłym wieku, bo się garbiła. Miała na sobie jakieś łachmany, a jej bujne, szare włosy latały na wszystkie strony.

     -Kim jesteś?- spytałam z zaciekawianiem, ale czułam się trochę dziwnie, zadając to pytanie.

      Kobieta mi nie odpowiedziała. Zaczęła tylko biec. Otworzyłam szeroko oczy. Sama chciała, bym najpierw do niej podeszła, a teraz ucieka? Był to dla mnie szok. Pobiegłam za nią. Gdy już była w zasięgu mojej ręki, zniknęła. Rozpłynęła się w powietrzu. Pozostał po niej tylko jakiś pył, który przypominał pyłek tych wszystkich wróżek z bajek. Ten jednak był czarny i połyskiwał. Stanęłam jak wryta. Patrzyłam oniemiała na miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się nieznajoma. Miałam mieszane uczucia. Nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim myśleć. Wydawało mi się, że śnię. Na wszelki wypadek uszczypnęłam się w ramię. Zabolało. Z tego też powodu się skrzywiłam.

      Postanowiłam odejść, ale nagle w mojej głowie zabrzmiał donośny głos. Uciekaj! Zamarłam. Wydawało mi się, że zaczynam wariować. To było bardzo dziwne. Właśnie zaczynałam słyszeć jakieś głosy! Nie! Ja nadaję się do psychiatryka! Powiedziałam, żebyś uciekała! Przełknęłam głośno ślinę, a na moim czole zaczynały się pojawiać pojedyncze krople potu. Ten głos był jak jakieś echo, które wciąż odbijało się w mojej głowie. Oni cię zabiją! Z trudem złapałam powietrze. Musiałam się oprzeć o drzewo, bo myślałam, że zemdleję. Nie wiedziałam, kto chciałby mnie zabić? Dlaczego? To był jakiś sen. Musiał! Oni tu idą! Musisz się ukryć! Rozdziawiłam usta, których nie byłam w stanie zamknąć. Jeszcze nie jesteś w stanie się bronić! Jesteś za słaba! Zaczęłam się cała trząść. Bałam się. To było chore! Nierealne! Jestem za słaba?! Ale... Ale o co chodzi?! Przed czym nie jestem w stanie się bronić?! Są coraz bliżej! Cała zesztywniałam. Dochodziły do mnie czyjeś kroki. Były to prawdopodobnie dwie osoby. Usłyszałam, jak gałąź złamała się pod czyimś ciężarem, a to spowodowało, że przeszły mnie ciarki. Te osoby były coraz bliżej. Serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Miałam wrażenie, że zaraz wyskoczy mi z piersi.

      -Czujesz?- usłyszałam w oddali czyjś zachrypnięty, męski głos.

      Zapadła głucha cisza, a ja zbladłam. Przestałam nawet oddychać, bo bałam się, że siebie zdradzę. Miałam tylko nadzieję, że moje bicie serca nie jest takie głośne. Nie ruszałam się, bo nie byłam w stanie zrobić jakiegokolwiek ruchu. Czułam się, jakbym była jakąś skałą.

      -Tak...- odezwał się drugi mężczyzna. Był zdecydowanie młodszy. Słyszałam, jak wcześniej wziął głęboki wdech.- Ktoś tu jest.

     Na drzewo! W mojej głowie ponownie rozległ się ten głos. A już myślałam, że o mnie zapomniał...

      -Jeden z nich?- zapytał młodszy.

      -Prawdopodobnie...- odezwał się ten pierwszy.

      Głucha jesteś dziewucho?! Na drzewo! Podskoczyłam, bo ten głos był jeszcze głośniejszy i bardziej srogi, niż przedtem. Musiałam stłumić pisk, zakryciem ust dłonią. Wzięłam głęboki wdech. Zaczęłam żałować, że w ogóle tutaj przyszłam. Co mnie opętało?! Wyciągnęłam trzęsą się dłoń i dotknęłam nią szerokiego pnia drzewa, o który wciąż się opierałam. Postanowiłam posłuchać się tego dziwnego głosu i wejść na drzewo. Złapałam się gałęzi, która była najniżej - i tak musiałam podskoczyć, by ją dosięgnąć - po czym nogami szłam w górę dopóki nie poczułam, że oto właśnie dotknęłam innej gałęzi. Złapałam się konara, który znajdował się wyżej mnie, po czym podciągnęłam się tak, że mniej więcej znajdowałam się w pionie. Nie chciałam wisieć, jak jakaś parówka. Dostrzegłam, że wyżej są jeszcze stabilne gałęzie. Postanowiłam wspiąć się na nie. Szłam po nich, jak na jakieś drabinie. Bynajmniej tak to sobie wyobrażałam. Czułam się jak jakiś ninja, albo tajny agent. Ciągle musiałam się zadrapać. Miałam całe ręce poranione, bo niektóre gałęzie były ostre. Nie zwracałam jednak na to uwagi. Mimo, że ręce mnie piekły, wspinałam się dalej. Zatrzymałam się w połowie drogi, bo usłyszałam, że ci faceci są tuż tuż. Usiadłam na jednej gałęzi, która była blisko pnia, a wyższej się złapałam, by nie spaść. Teraz wystarczyło czekać... Tylko się nie ruszaj!

      -A co ja niby robię?!- warknęłam. Czułam się jak jakaś wariatka, bo mówiłam do siebie. Ten głos rozbrzmiewał w mojej głowie...

      Milcz! Mają bardzo dobry słuch! Zacisnęłam szczęki. Patrzyłam na sam dół. Konary drzew zasłaniały mi część widoku, ale mimo to byłam w stanie dostrzec tych facetów. Obaj byli bardzo umięśnieni. Aż strach takim podskoczyć! Do tego byli jeszcze strasznie wysocy. Jeden z nich był starszy, niż ten drugi. Rozpoznałam, że jest ojcem tego młodszego, ale nie byłam tego w stu procentach pewna. Przełknęłam z trudem ślinę. Bałam się zrobić jakikolwiek ruch w obawie, że mnie dostrzegą. W sumie to nie wiedziałam, czemu się kryję. Przecież byli to tylko ludzie.

      -Jeden z nich tu był- powiedział ten starszy i zaczął się bacznie rozglądać dookoła.

      -A może to ona?- zaśmiał się młodszy, ale zaraz się uspokoił, bo został walnięty w głowę.

      -To nie jest śmieszne, synu!- zbeształ go mężczyzna. A jednak miałam rację. To jego ojciec.- Tacy jak oni powinni nie żyć!

      -A może nie wszyscy tacy są?- oburzył się jego syn.

      -Jesteś jeszcze młody i nie znasz prawdy o nich! Jeszcze zobaczysz, jacy są naprawdę!- krzyczał ojciec chłopaka, a ja przysłuchiwałam się niezrozumiałej dla mnie rozmowie.- Są bezduszni! Zabijają niewinnych ludzi, by mieć, co jeść!

      -A nie pić?- przerwał mu chłopak i uśmiechnął się szeroko.

      -Jak ty możesz mówić o tym w taki sposób?!- warknął mężczyzna.

      Chłopak wzruszył ramionami i nic więcej nie powiedział. Siedziałam cicho i obserwowałam to całe zdarzenie. Nie rozumiałam, o co im chodzi. Kto jest niebezpieczny? Kto zabija ludzi, by mieć, co jeść? Kanibale? Ale ten drugi powiedział, że raczej pić... To było dla mnie bardzo dziwne. Tak bardzo chciałam się dowiedzieć, o co im chodzi...

      -Ostatnio widziałem, że dwóch niedaleko zamieszkało. Z ludźmi- odezwał się po dłuższej chwili młodszy.

      -Co?! I ty dopiero mi teraz o tym mówisz?! Czego ja cię uczyłem?!- zaczął krzyczeć ojciec chłopaka. Chwilami miałam wrażenie, że się na niego rzuci, ale w porę się opamiętał.- Jaki ty jesteś nieodpowiedzialny!

      -Yyy... Tato...- zaczął niepewnie chłopak. Zdziwiło mnie, że bacznie rozglądał się dookoła.

      -Ja nie wiem, jak ty będziesz stał na czele całej watahy, jak mi się coś stanie! Taki przywódca jak ty...- mężczyzna zrobił się cały czerwony na twarzy i wypuścił ze świstem powietrze.

      -Tato...

      -Nie przerywaj mi!- warknął i posłał synowi spojrzenie pełne mordu.- Powinieneś wiedzieć, że takich jak oni, powinno się od razu wybijać! Powinieneś od razu mi to zgłosić! To twój obowiązek!

      -Tato!- krzyknął chłopak tak głośno, że w uszach mi zadzwoniło. Facet uciszył się i spojrzał ze zdziwieniem na syna. Pewnie jeszcze nigdy wcześniej nie odnosił się do niego takim tonem.- Czujesz?

      Obaj się zaciągnęli, a ja niespodziewanie drgnęłam. Na gałęzi, której się trzymałam, zaszeleściły liście. Wstrzymałam oddech. Postacie stojące na dole nieruchomiały, a ja czułam, że na czole pojawiają mi się pojedyncze krople potu. "Żeby tylko mnie nie znaleźli, by tylko nie znaleźli...", powtarzałam sobie w myślach. Bałam się jak diabli! Patrzyłam lękliwie na osoby. Nagle chłopak popatrzył na mnie. Zamarłam. Chciałam się jakoś schować, ale czułam się, jakbym cała skamieniała. Nie byłam w stanie się poruszyć. Mogłam się jedynie modlić, by mnie nie wydał. W sumie to nawet nie wiedziałam, o kogo im chodzi, ale ten głos... Przez niego nabrałam podejrzeń, że może im chodzić o mnie, choć wydawało mi się to niemożliwe. Może skądś się dowiedzieli, że mam ten dziwny dar? Wzdrygnęłam się. Patrzyłam jak ta głupia w dziwnie niebieskie oczy chłopaka, które były jak kolor nieba. Ten przyglądał mi się z nieukrytym zaciekawieniem, a w jego tęczówkach dostrzegłam iskierki. Zacisnęłam nerwowo wargę. Czułam się dziwnie pod ostrzałem jego spojrzenia. Tak bardzo chciałam zniknąć, ale wydawało mi się to niemożliwe i tak było. Bałam się, że może powiedzieć swojemu ojcu, że tutaj jestem. Przecież jest z nim...

      -Co? Znalazłeś go?- spytał niespodziewanie jego ojciec, zerkając na niego.

      Będzie dobrze Andrea, spokój. Głos znowu się pojawił, a ja się zdziwiłam, że zna moje imię. Czy ja jestem jakaś nawiedzona?! Przez jakąś kobietę, bo to był kobiecy głos?! To jakiś wytwór mojej chorej wyobraźni, czy co? Z trudem przełknęłam ślinę, ale i tak postanowiłam zachować spokój. Czułam, że znalazłam się w kropce. Spojrzałam na chłopaka błagalnie. Miałam nadzieję, że zrozumie, o co mi chodzi. Nie wiedziałam jednak, czy może mnie wysłuchać. Był ze swoim ojcem i nie ważne, o co chodziło - bo ja i tak tego nie wiedziałam - mógł mu wyjawić, że się tutaj znajduję.

      -Idzie drugi- warknął ojciec.- Jeszcze dziś ich zaatakujemy!

      -Co?!- młody chłopak krzyknął.- Pełnia jest dopiero jutro! Jak ty chcesz to zrobić?!

      -Normalnie. I tak jesteśmy wystarczająco sili- zapewnił go ojciec.- A teraz wiejmy! Zaskoczymy ich!

      -I mówił, że to ja jestem nieodpowiedzialny- mruknął zrezygnowany chłopak i złapał się za głowę.

      -Uciekamy!- warknął mężczyzna i pociągnął syna za sobą.

      Odetchnęłam z ulgą. Spokój nie ogarnął mnie na długo, bo przecież ktoś szedł, a ja nie wiedziałam kto. Może to jeden z tych, kogo chcą zaatakować? Na pewno tak, bo powiedzieli, że idzie drugi... Chwilami miałam wrażenie, że z nadmiaru tych emocji zemdleję. Nie wiedziałam, ile jeszcze wytrzymam. Idze drugi. Kto idzie?!
      Wstrzymałam oddech, bo zza krzaków wyłoniła się sylwetka. Znieruchomiał. Bałam się tak samo, jak przy tamtych dziwnych gościach. Niespodziewane gałąź, na która siedziałam drgnęła. Z trudem stłumiłam pisk, a serce zaczęło mi walić jak oszalałe. Oparłam się na wszelki wypadek o drzewo. Wytężyłam wzrok i spojrzałam w dół. Osoba zatrzymała się w takim miejscu, że spokojnie mogłam ją zobaczyć. Doznałam szoku. Otworzyłam szeroko oczy i buzię, bo ujrzałam nie kogo innego, jak Nathana! Myślałam, że śnię! Kilka razy otworzyłam i zamknęłam oczy, by się upewnić, czy to jest na pewno jawa. Z trudem wzięłam do płuc powietrze. Nie pasowało mi to, że on tu się znalazł! Przecież coś popsuło mu się w aucie! Tak przynajmniej mówił! To były jakieś żarty?! Naszła mnie też myśl, że mogli zacząć mnie szukać. W końcu ni stąd, ni zowąd sobie poszłam. Ale... I tak nie pasowało mi to, że Nathan był sam.

      Bez niego nigdzie nie wychodź! Głos ponownie się odezwał, a mnie zamurowało. Że co?! Z wrażenia nawet nie wiem kiedy, spadłam z drzewa. Zaczęłam krzyczeć. Obijałam się przez grube gałęzie, które powodowały mi niemiłosierny ból. Jęknęłam. Wiedziałam, że będę miała siniaki. Widziałam jedynie zielone liście, które wciąż drapały moją twarz i niebieskie niebo, które się kręciło. Jak lądowałam na jednym z konarów drzew, to zanim zdążyłam się go złapać, spadałam na drugi. I tak w kółko. W pewnym momencie mocno uderzyłam się w nogę. W oczach pojawiły mi się łzy, bo strasznie bolało. Nie mogłam się powstrzymać i zaraz zaczęły mi ściekać po policzkach. Myślałam, że z bólu nie wytrzymam i zaraz zacznę beczeć jak dziecko, które nie dostało obiecanego lizaka. Tylko silną wolą się przed tym powstrzymywałam. Jedna gałąź zraniła mnie w policzek. Bardzo zapiekło. Po chwili nie wiadomo w jakim momencie, znalazłam się w ramionach Nathana. Popatrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. W tym też momencie się skrzywiłam, bo czułam, jakbym spadła na ziemię, więc nie robiło mi to żadnej różnicy, czy mnie złapał, czy nie. Teraz jeszcze bardziej odczułam to, że jest twardy. Mimo to odetchnęłam z ulgą, bo byłam już bezpieczna. Nathan popatrzył na mnie zszokowany.

      -Mógłbyś mnie postawić na ziemię?- bąknęłam nieśmiało.

      Chłopak zrobił, jak prosiłam. Poczułam, jak moja obolała noga jeszcze bardziej mnie boli. Skrzywiłam się, odwracając głowę w inną stronę, by Nathaniel nie mógł tego zobaczyć. Złapałam się swojego policzka, po którym spływała mi rubinowa ciecz. Jeszcze bardziej się skrzywiłam.

      -Nic ci nie jest?- spytał troskliwie, podchodząc do mnie.

      -Nie- szepnęłam. Dziwiłam się, że byłam jeszcze cała.

      -Na pewno?- Nie uwierzył mi do końca.

      -Na pewno- odparłam przekonująco i uśmiechnęłam się lekko.

      -A... Co ty robiłaś na tym drzewie?- Nie kończył z pytaniami. Odważyłam się na niego spojrzeć. Przyglądał mi się uważnie. Czułam się, jakbym byłam na jakimś przesłuchaniu.

      -Yyy... Podziwiałam widoki?- To bardziej zabrzmiało jak pytanie, niż stwierdzenie. Miałam ochotę się pacnąć w czoło.

      -Naprawdę?- spytał drwiąco. Czułam, że robię się czerwona na twarzy.

      -A ty co tutaj robisz?!- zapytałam, udając jego ton głosu. Nawet mi to wyszło.

      -No nie żartuj!- krzyknął.- Oddaliłaś się od reszty i ty się pytasz, co tutaj robię? Wszyscy cię szukają!

      Zatkało mnie. No tak. Głupie pytanie zadałam. Przecież nic nie mówiąc, poszłam sobie w ten las... Przecież mogło mi się coś stać, bo on w końcu jest mi nieznany. Nie wiedziałam, co mogło mi się w nim przytrafić, bo jeszcze w nim nigdy nie byłam. Coś czułam, że jak wrócę, to nieźle mi się dostanie.

      -Wiedzą, że mnie znalazłeś?- zadałam pytanie, które wydawało mi się głupie.

      -Tak- powiedział i wzruszył ramionami.

      -A ty... Sam tak chodziłeś?- spytałam, patrząc w ziemię.

      -Idziemy- zmienił temat.

      Wlepiłam w niego swój zdziwiony wzrok. Tak nagle zmienił temat? Dlaczego odwraca kota ogonem? Chłopak szedł już w przeciwnym mi kierunku. Postanowiłam za nim iść, ale gdy tylko postawiłam pierwszy krok, zdałam sobie sprawę, że z moją nogą jest gorzej, niż myślałam. Spojrzałam na nią i zobaczyłam, że jest cała opuchnięta. Jęknęłam z bólu, ale szybko stłumiłam to atakiem kaszlu. Było jednak za późno, bo Nathan się odwrócił. No pięknie...

      -Idź. Dogonię cię- powiedziałam i uśmiechnęłam się przekonująco.

      Chłopak nie posłuchał się mnie. Zmierzył mnie od pasa w dół i zatrzymał wzrok na mojej nodze, którą chciałam jakoś zakryć, ale ten tylko się uśmiechnął. Czułam, że robię się czerwona jak burak. Nathan się zaśmiał, a ja myślałam, że zapadnę się pod ziemię. Niespodziewanie Nathaniel podszedł do mnie. Na początku nie wiedziałam, czy mam stać, czy uciekać. Jakoś po tym wszystkim mu nie ufałam. Przemknęła mi nawet przez myśl, jak na jednej nodze uciekam przed nim. Chciałam się cofnąć, ale ten przerzucił mnie sobie przez ramię, jak jakąś szmatę!

      -Nathan! Ty idioto! Masz mnie w tej chwili postawić na ziemi!- wydarłam się na całe gardło. Miałam poczucie, że słychać mnie było na kilometr stąd.

      Chłopak zaczął iść, co mnie jeszcze bardziej rozzłościło. Co on sobie wyobrażał?! Że może mnie traktować, jak jakąś rzecz?! Wypraszam sobie to! Nie wiedząc kiedy, zaczęłam go okładać pięciami. Robiłam to naprawdę mocno. Waliłam go z całej siły, ale on jakby tego nie czuł. No tak. Pewnie był jak ta skała, przez którą zaczęły mnie boleć po jakimś czasie ręce. Mimo to nie przestawałam. Chciałam, by postawił mnie na ziemi. Jak usłyszałam, że Nathan zaczyna się śmiać, to zaczęłam go bić jeszcze mocniej. Miałam wrażenie, że będę miała siniaki, czy coś, ale mało mnie to obchodziło. Wyzywałam go od najgorszych, co w ogóle do mnie nie pasowało. Jeszcze nigdy się tak nie zachowywałam. Gdyby moi przyjaciele to usłyszeli, a w szczególności mama, to chybaby zeszli na zawał.

      -I taka jesteś grzeczna- Nathan prychnął, a ja walnęłam go w jego pusty łeb. Może nie pusty, bo był bardzo mądry, co mnie dziwiło.

      Ten się jeszcze głośniej zaśmiał. Zacisnęłam mocno szczęki i przez przypadek ugryzłam się w język. Nie wiedziałam jakim cudem, ale tak się stało. Syknęłam. Walnęłam Nathana jeszcze raz w plecy, po czym dałam sobie spokój. Uznałam, że nie ma to nawet najmniejszego sensu, skoro i tak się mnie nie posłucha. Za dobrze go znałam. Westchnęłam ze zrezygnowaniem. Nathaniel to usłyszał, bo powiedział:

      -Poddałaś się?

      Wiedziałam, że na jego twarzy pojawił się tak bardzo znany mi uśmieszek. Walnęłam go w głowę, a on się zaczął śmiać. Ugh!

      -Jakie to jest zabawne!- oburzyłam się. Chciałam mu wystawić język, jak jakieś obrażone dziecko, ale wiedziałam, że by tego nie zobaczył.

      Zacisnęłam szczęki i postanowiłam to jakoś przetrwać. Z nudów wyciągnęłam z kieszeni komórkę i oburzona wlepiłam w nią wzrok. Z czasem postanowiłam się pobawić w fotografa. Zaczęłam pstrykać zdjęcia. Nie obchodziło mnie, czy były ładne, czy nie. Robiłam je, by nie zanudzić się na śmierć. Szybko jednak skończyły mi się rzeczy do fotografowania. Wszystko było do siebie podobne. Gdy na ziemi w trawie zobaczyłam duży kamień, uśmiechnęłam się szeroko. Był sporych rozmiarów i ślicznie kontrastował się z zielenią wokół niego. Zrobiłam mu zdjęcie, po czym wysłałam je mamie z napisem: "Fajne widoki." Do tego dałam uśmiechniętą buźkę. Gdy wiadomość się wysłała, znieruchomiałam. Miałam ochotę pacnąć się w czoło. Nie sądziłam, że już stać mnie na to, by poniżyć się aż do takiego stopnia. Czułam się jak jakaś idiotka, ale... I tak byłam już wystarczająco dziwna.

      Moje dary i to, co zobaczyłam dzisiaj... Do tego ten głos... To nie było normalne. Ze mną naprawdę było coś nie tak. Słyszeć głosy? Tacy nadają się do psychiatryka, a ja w szczególności i to już od dawna. Ludzie nie są, nie byli i nie będą tacy, jak ja. Jeszcze ci faceci, których słyszałam rozmowę. W ogóle jej nie rozumiałam. Nie wiedziałam, o kogo może im chodzić. Mówili dla mnie nie jasno. Muszą kogoś zaatakować. Do tego jeden powiedział, że pełnia jest dopiero jutro. A co ona ma do tego, by zaatakować kogoś?! Gubiłam się w tym wszystkim. Ci faceci, Nathan, głos, który wciąż rozbrzmiewa w mojej głowie i przez to czuję się, jakbym była chora na umyśle... To wszystko jest dziwne. Czasami mam chęć, by zniknąć. Albo chociaż przez dzień być normalna. Czy tak o wiele proszę?

      Poczułam, jak Nathan wchodzi na podwyższenie. No tak. Byliśmy już na miejscu. Zagryzłam dolną wargę. Chłopak bez trudu otworzył drzwi i weszliśmy do środka. Oczy wszystkich zwróciły się na nas. Czułam, że robię się czerwona na twarzy. Jeszcze musiałam widzieć wszystkich moich przyjaciół, bo byłam przodem do nich. To nie był codzienny widok, gdy Nathan trzymał mnie przerzuconą sobie przez ramię. Mimo to kąciki moich ust lekko się uniosły. Widok był komiczny! Nicole, która czytała właśnie jakąś książkę, otworzyła szeroko oczy i wypuściła rzecz z rąk, która spadła z głośnym hukiem na podłogę. Alex przestała malować swoje paznokcie, co mnie trochę zdziwiło, bo nigdy nie przestawała tego robić, a co dopiero w takich błahych sprawach! Jared przestał zajadać kanapkę, która zatrzymała się z połowie drogi do jest ust, a on sam miał otwartą buzię, jak i oczy. Matthew i Theodor już nie rozmawiali i patrzyli zszokowani to na mnie, to na Nathana. Pula i Chloe przestały przeglądać jakiś katalog o modzie, a ich miny były przezabawne. Paul natomiast zachłysnął się wodą, przez co zrobił się cały czerwony na twarzy i zaczął głośno kaszleć. Chwilami miałam wrażenie, że przez to się udusi. Gdy tylko doszedł do siebie, tak jak reszta popatrzył na mnie i Nathana z rozdziawioną buzią. Nie mogłam się powstrzymać i zrobiłam im wszystkim pamiątkowe zdjęcie. Uśmiechnęłam się szeroko, bo zdążyłam, ponieważ w tym samym momencie Nathan poszedł po schodach na górę i śmieszny widok znikł mi z twarzy.

      Weszliśmy do mojego pokoju, który miałam z Nicole. Tam Nathaniel w końcu postawił mnie na ziemi. Byłam w niebo wzięta! Już myślałam, że ten moment nigdy nie nadejdzie. Gdy tylko stanęłam na swoich nogach- a raczej na nodze, bo jedna mnie bolała- złapałam się za brzuch. Przez całą drogę nie zdawałam sobie sprawy z tego, że mnie boli. Dopiero jak się wyprostowałam, przekonałam się o tym... Skrzywiłam się i zamknęłam oczy. On wie, kim jesteś. W mojej głowie znowu jak echo, zagrzmiał ten głos. Był już cichszy, niż poprzednio, ale mimo to moje serce zaczęło bić jak oszalałe. Podniosłam swoje powieki i spojrzałam z przerażeniem przed siebie. Nathana już nie było. Nie słyszałam nawet, jak wychodził. Zmrużyłam oczy. Nie wiedziałam, co ze mną się dzieje. Trzymaj się jego. Nikomu nie ufaj. Usłyszałam, ale ciszej niż poprzednio.

      -Wyjdź z mojej głowy!- warknęłam przez zaciśnięte zęby.

      -Co?- w pokoju znalazła się Nicole, a ja popatrzyłam na nią niewidzącym wzrokiem.

      -Nic- szepnęłam, a wszystko wokół jakby ucichło.

Witam! ;3 I jak? Rozdział się podobał? Działo się już więcej, niż w poprzedniej notce. Naprawdę się starałam, by wyszło dobrze i mam nadzieję, że tak jest (: Myślę, że niczego nie skopałam xD Pewnie zastanawiacie się, kim byli ci faceci, których Andrea widziała? Na razie tego nie powiem, ale może ktoś ma jakieś pomysły? Padło tam jedno słowo, które może Wam co nieco podpowiedzieć ^.* Hmm... A ten głos? Później się wyjaśni, kto to był :D Za bardzo nie wiem, co mam napisać, więc czekam na Wasze oceny. Heh. Mam nadzieję, literówek nie ma. Sprawdzałam tekst, ale ja już ich nie wyłapuję>.< Pozdrawiam gorąco! Do następnego! :***
PS. Dziękuję ślicznie za tyle wyświetleń! To już 10500! Kocham Was! ♡

PRZYPOMINAM O ZAKŁADCE "LINKI"! JEŚLI CZYTAM JAKIEGOŚ BLOGA, A ON SIĘ TAM NIE ZNALAZŁ, TO PROSIŁABYM O POINFORMOWANIE MNIE O TYM! :D

madziula0909