Rozdział 13

      Wciąż byłam w szoku po tym, jak Eric mnie pocałował. Nie mogłam, nie chciałam przyjąć do wiadomości, że on może mnie kochać. Jakoś trudno było mi się z tym pogodzić. Powinnam się cieszyć z tego powodu, że w końcu jakiś chłopak mnie zauważył, że zostałam doceniona, czy coś w tym stylu, ale nie potrafiłam. Może to dlatego, że jestem tak bardzo dziwna? Zawsze jak ktoś próbował się do mnie zbliżyć, to ja go odpychałam. Czasami zastanawiałam się, czy to nie jest spowodowane tym, że straciłam brata i boję się, że mogę stracić kogoś jeszcze. Nie chcę cierpieć. I tak już dużo przeszłam. Śmierć Theo- choć ja wciąż uważam, że on gdzieś jest i się pojawi- moje dary, które są nieludzie, bo kto potrafi panować nad żywiołami? Nikt. Jestem po prostu dziwna i powinnam wylądować... W psychiatryku. Tacy ludzie jak ja nie istnieją. Kim, a raczej czym ja jestem? Na to pytanie chyba nikt mi nie odpowie.

      Jest mi smutno, bo zraniłam Erica. Mam z tego powodu wyrzuty sumienie. Zaczęłam żałować że umówiłam się z nim, że pozwoliłam mu się do mnie zbliżyć. Nie powinnam tak zareagować. Mogłam inaczej to rozegrać. Może byłoby mniej boleśnie? Nie czułabym się tak podle. Teraz Rooker, jedna z tak bliskich dla mnie osób cierpi, bo ja, dziewczyna w której się zakochał, dałam mu kosza. Chciało mi się płakać. Bardzo lubię Erica, ale nic więcej. To jest dla mnie tylko przyjaźń. Jestem tego pewna w stu procentach. Wiedziałabym, gdybym się w nim zakochała. Teraz nie wiem, czy on nie ma mi tego za złe. Nie chciałbym go stracić, bo jest dla mnie jak brat, którego mi odebrano.

      Spojrzałam na ciemne niebo. Białe punkciki mieniły się. Ogarnęło mnie szczęście, ale tylko chwilowe. Później był tylko żal. Ze ciśniętym sercem doszłam na parking, który znajdował się za budynkiem internatu. Był niewielki, ale auta się na nim mieściły. Pewnie dlatego, że niewielka ilość uczniów posiadała swoje pojazdy.W ciemnościach dostrzegłam kilka sylwetek. Domyśliłam się, że to moi przyjaciele. Szybkim krokiem do nich podbiegłam. Od razu na mnie spojrzeli.

      -Co tak długo?- spytała Chloe.

      -Długo?- zdziwiłam się. Byłam pewna, że rozmowa moja i Erica trwała tylko kilaka minutek. Może tak długo szłam?

      -Mniejsza o to!- krzyknęła Alex i uśmiechnęła się szeroko.- Kto jedzie ze mną?

      Przygryzłam dolną wargę, a wszyscy wokół stanęli jak wryci. Nie zdziwiłam się na to. Ja sama nie chciałam jechać z Alexandrą  samochodem. Ostatnio droga do moich rodziców przebiegła bez żadnych komplikacji, ale co może się wydarzyć teraz? Nie wiadomo. Jest noc. Wcześniej jechałyśmy w dzień. Boję się, że Alex... Ona jest jeszcze niedoświadczona. Zawsze, gdy z nią jeżdżę to modlę się w duchu, by nic się nie stało.

      -Theo będzie prowadził- powiedziała oburzona, a jej chłopak potaknął na potwierdzenie jej słów. Usłyszałam, jak Nicole, która stała obok mnie, odetchnęła z ulgą. Ja z resztą też.

      -To ja jadę!- krzyknęły wszystkie dziewczyny, które były tu zebrane.

      Znieruchomiałam. Mercedes przyjaciółki był pięcioosobowy! Skoro one chcą jechać z nią to wychodzi na to, że ja będę musiała jechać z chłopakami, czego nie chciałam. Przecież ja tam umrę! Oni... Zachowanie chłopaków jest czasami karygodne! Potrafią się zachowywać ja banda rozwydrzonych dzieciaków. To już nie jest miłe przeżycie. Założyłam ręce na piersi.

      -Nie ma mowy!- powiedziałam dobitnie.

      -Dlaczego?- spytała zadziwiona Chloe. Policzyła wszystkie dziewczyny beze mnie i Theo, po czym wybuchła śmiechem.- A... Rozumiem.

      -Dlaczego nie chcesz jechać z nami?- spytał rozbawiony Jared.

      -Czuję się niekomfortowo wśród samych chłopaków- bąknęłam nieśmiało i poczułam, że na moją twarz wstępuje rumieniec wstydu. Ucieszyłam się w duchu, że było ciemno.

      Wszyscy wybuchli śmiechem, a ja zawstydzona spuściłam wzrok. Nie rozumiałam, co ich tak śmieszy. Przecież nie wszyscy czują się dobrze w towarzystwie samych chłopaków. Bynajmniej ja nie należę do takich osób. Zawsze byłam taka, że trzymałam z dziewczynami i tak pozostało do teraz. Częściowo. Od chłopaków wolałam się trzymać z daleka. Nawet nie wiem, dlaczego. Zaprzyjaźniłam się z Paulem, Jaredem, Matthewem i Nathanem - tego ostatniego to nie znoszę - dlatego, że oni chodzą z dziewczynami. Jak się okazało, są wspaniałymi przyjaciółmi i cieszę się, że mogłam ich poznać.

      Po kilku minutach rozmowy uznaliśmy, że pojedziemy dwoma samochodami. Mercedesem Alex i czarnym porsche Nathana. Wyszło tak, że jadę z Matthewem, Jaredem, Chloe i właścicielem auta. Westchnęłam tylko na to ze zrezygnowaniem. Jejku. Czasami zastanawiam się, dlaczego tak bardzo nie lubię Nathana? Co z tego, że mi dokucza. Powinnam to olewać, ale... Nie umiem i czuję się z tym źle. Tak bardzo czasami chciałbym zniknąć.

      Tak jak reszta, schowałam swoją torbę do bagażnika, po czym wsiadłam do samochodu na tylne siedzenie. Za kierowcą, bo innego miejsca nie było. Ledwo, co wsiadłam, a już ruszyliśmy. Zacisnęłam szczeki. Zapięłam się i oparłam się o siedzenie. Rozglądnęłam się po wnętrzu auta. Było ciemno, ale i tak widziałam, że wszędzie panowała czerń. Nawet tapicerka była takiej barwy. Hmm... Trochę smutny kolor. Skrzywiłam się na to, ale co poradzić? Widocznie Nathanowi przypadło to do gustu. Nie będę się kłócić.

      Zamknęłam oczy. Chciało mi się strasznie spać, więc nie chciałam walczyć z sennością. Słyszałam tylko, jak Chloe rozmawia z Jaredem, a Nathan z Matthewem. Nie przysłuchiwałam się ich rozmową, bo nie miałam do tego głowy. Poza tym, mało mnie obchodziło, o czym gadali. Czułam, że powoli odpływam. Już po chwili znalazłam się w objęciach Morfeusza.

***

      Obudziłam się. Skrzywiłam się, bo bolał mnie kark. Cóż... Miałam głowę opartą o szybę, więc czego mogłam się spodziewać? Z czasem zorientowałam się, że jedziemy po nie równej drodze. Westchnęłam w duchu. Rozglądnęłam się dookoła. Wszyscy już spali. Wytężyłam wzrok. Czyżby Nathan wciąż prowadził? Może się zmienił? Nie... Nie chciało mu się spać? Dziwne...

      -Już się wyspałaś?- usłyszałam jego głos.

      Wytrzeszczyłam oczy. Skąd on wiedział, że się obudziłam? Zmarszczyłam czoło. Przecież nie wierciłam się, nic nie mówiłam... Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Byłam pewna, że to mi się tylko przyśniło. Na wszelki wypadek, uszczypnęłam się w rękę. Zabolała, a ja z trudem powstrzymałam jęknięcie. Jednak nie spałam.

      -Tak- bąknęłam niepewnie. 

      -Ty to masz wyczucie- powiedział beznamiętnie, ale mimo to wiedziałam, że się uśmiechnął.

      W tym właśnie momencie się zatrzymaliśmy. Zaparkowaliśmy przed jakimś domem. Byliśmy już na miejscu. Jak na zawołanie, wszyscy się obudzili. Skąd ja to znam? Wyszłam z auta i uśmiechnęłam się szeroko. W końcu mogłam się rozprostować. Nie wiedziałam, ile bym jeszcze wytrzymała, siedząc w tym fotelu. Zawsze było mi niewygodnie szczególnie, gdy miałam iść spać.

      -Już jesteśmy?- usłyszałam zaspany głos Chloe.

      -Tak- powiedziałam cicho. Nie miałam stu procentowej pewności, że mnie usłyszała. 

      Wszyscy leniwie wyszli z auta. Wlepiłam wzrok w podłogę i wciągnęłam świeże powietrze, które dostało się do moich płuc. Tego mi było trzeba w tym momencie. Kąciki moich ust uniosły się, a ja poczułam się szczęśliwa. I pomyśleć, że człowiekowi wystarczy tylko tyle do szczęścia. Bynajmniej mi. Poszłam w ślady przyjaciół i wyciągnęłam z samochodu swoją torbę. Nathan nie mógł się powstrzymać i zatrzasnął bagażnik wtedy, kiedy ja ledwo co zabrałam ręce. Wiedziałam, że nie przytrzasnąłby mi rąk, ale mimo to posłałam mu wrogie spojrzenie. Odwróciłam się na pięcie. W mroku widziałam, jak za domem rozciąga się pasmo górskie. Za bardzo nie było tego widać, ale i tak wiedziałam, że to piękny widok. Przed budynkiem był natomiast las. Całkiem spory, ale dokładnie nie potrafiłam oszacować, gdzie się zaczyna, a gdzie kończy.

      -Rozpalimy ognisko?- spytał wesoło Jared, szczerzą się w uśmiechu.- Kupiłem kiełbaski.

      Wszyscy popatrzyli się na niego z niedowierzaniem, a jednocześnie lekkim przerażeniem. Kiedyś geniusz kupił nieświeże kiełbasy i wszyscy mieli problemy żołądkowe. Nie zapomnę tego, bo to naprawdę było nieprzyjemne doznanie. Cały dzień siedziałam wtedy w toalecie...
      -A... Kiedy je kupiłeś?- zapytał niepewnie Matthew.
      -Mam nadzieję, że kiełbaski nie są... Zepsute- powiedziała z lekkim przerażeniem w głosie Paula i zerknęła niepewnie na worek, który trzymał chłopak.
      -No wiecie co?! Kupiłem je dzisiaj! Są dobre, bo jadłem- oburzył się i zrobił minę naburmuszonego dziecka.
      -Nie denerwuj się już, Misiu!- Chloe zaśmiała się perliście i pocałowała swojego chłopaka w policzek. Na jego twarzy od razu zagościł szeroki uśmiech.
      -To kto rozpala ognisko?- zapiszczała podekscytowana Alex.
      Wszyscy ruszyli w stronę domu. Nawet ja, bo mi też nie uśmiechało się bawić z ogniem. Nie miałam zamiaru spowodować czegoś przez mój dar. Za przyjaciółmi weszłam do drewnianego domu. W drzwiach stanęłam i odwróciłam się. Nathan coś szukał w swoim samochodzie. Wydawał się nie wiedzieć, co przez chwilą zaszło.
      -Co tak się lampisz?- spytał, przerywając swoją robotę i patrząc się na mnie.
      -Rozpalasz ognisko- powiedziałam beznamiętnie, wzruszając przy tym ramionami.
      Chłopak za ułamek sekundy cały się spiął. Zmrużyłam oczy. Nie wiedziałam, czy to mi się tylko przewidziało, bo trwało to zaledwie ułamek sekundy. W jego oczach nic się nie dopatrzyłam. Jak zawsze doskonale się krył. Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Przecież to tylko ogień. Co najwyżej się poparzy.
      -Obok domu jest szopa- ni stąd, ni zowąd obok mnie znalazła się Alex.- Tam jest drewno.
      Nathan powiedział coś pod nosem, ale nie byłam w stanie tego dosłyszeć. Poszedł we wskazane miejsce, a Alexandra wzięła mnie pod rękę i zaciągnęła do środka. Moim oczom ukazało się przestronne, ślicznie wystrojone wnętrze. Wszędzie dominował ciemny brąz. Ściany i podłoga były tego koloru, a meble białe i szare. Na środku salonu przy ścianie na mlecznym dywanie, stała szarawa sofa i tego samego koloru dwa fotele. To wszystko było ustawione wokół niskiego, szklanego stołu. Po prawej stronie znajdował się kominek z kamienia, na którym stały zdjęcia. Mogłam się jedynie domyśleć, że byli na nim rodzice Alex z nią. Obok natomiast znajdował się drewniany fotel z białą poduszką. Po prawej stronie były już szare meble. Na ścianach wisiały przeróżne obrazy, przedstawiające krajobrazy, które tylko dodawały całemu wystrojowi uroku.
      Długo nie napatrzyłam się na ten widok, bo Alexandra pociągnęła mnie w przeciwnym kierunku. Weszłyśmy po drewnianych schodach na samą górę. Na korytarzu było ciemniej, niż na dole. Panował półmrok, ale mimo to było widać, że ściany są koloru ciemnego. Korytarz oświetlały tylko oświetlacze, ale to i tak za dużo nie dawało. Po każdej stronie znajdowały się drzwi. Po jednej cztery, a po tej, co były schody tylko trzy. Na końcu przedpokoju było okno na całą ścianę. Na parapecie znajdowały się kwiaty, ale zapewne sztuczne.
      Jedne z drzwi się otworzyły i oświetliły panujący dookoła półmrok. Zmrużyłam oczy, bo już zdążyłam się przyzwyczaić do ciemności. W drzwiach stanęła Nicole i uśmiechnęłam się od ucha do ucha.
      -Andrea! Będziesz ze mną w pokoju?- Ruda zrobiła słodką minkę i maślane oczy. Zaśmiałam się.
      -Jasne!- zgodziłam się.- Alex... Dzisiaj ciebie opuszczam. Myślę, że mi wybaczysz...- dodałam, udając poważny ton głosu.
      -No nie wiem...- Alexandra zastanowiła się teatralnie, po czy uśmiechnęła się szeroko.
      Dałam dziewczynie sójkę w bok i zaśmiałam się wraz z nią. Z Nicole weszłam do pokoju, po czym zamknęłam za sobą drzwi. Słyszałam, jak Alex odchodzi.
      Pomieszczenie okazało się być urządzone równie gustownie, co reszta domu. Ściany były koloru ciemnego brązu, a meble jasnego szarego. Jedynie dywan miał barwę białą. Jak się okazało, był bardzo miękki. Uśmiechnęłam się lekko. Dwa łóżka znajdowały się po prawej stronie, a miały pościel kremową. W kącie stała całkiem sporych rozmiarów komoda. Po lewej stronie stała duża szafa na ciuchy, biurko z krzesłem na kółkach i niewielka szafka na różnego typu rzeczy. Duże okno nad biurkiem oświetlało całe pomieszczenie. Na przeciwko były uchylone, białe drzwi, które prowadziły do łazienki, a obok stała szafka na książki. Nie była ona jakoś specjalnie wyposażona, ale zawsze coś. Na lewo w kącie znajdowały się drzwi prowadzące na... Balkon!
      Nieświadoma tego, co robię, minęłam Nicole i podeszłam do drzwi balkonowych. Otworzyłam je i weszłam na balkon. Od razu otuliło mnie chłodne powietrze górskie, ale nie przeszkadzało mi to. Wzięłam głęboki wdech i uśmiechnęłam się lekko. Oparłam ręce o poręcz i spojrzałam na niebo. Na czarnym tle jak smoła, mieniły się białe punkciki. Gwiazdy... Ten widok zawsze wzbudzał we mnie zachwyt. Tyle ich jest. Nie do zliczenia!
      -Nawet nie wiesz, ile kłóciłam się o ten pokój z Paulą- powiedziała ze śmiechem Nicole. Nie wiedziałam, kiedy znalazła się obok mnie.
      Uśmiechnęłam się, nie odrywając wzroku od nieba. Za bardzo nie wiedziałam, co ma powiedzieć.
      -Nicole!- rozległo się głośne ryknięcie. Aż w uszach mi zadzwoniło.
      -Już idę!- odkrzyknęła Ruda i kątem oka widziałam, jak przewróciła z dezaprobatą oczami.
      Dziewczyna poszła i zostałam sama. Westchnęłam. Patrzyłam w ciemność przed sobą. Żywej duszy nie było na zewnątrz. Przerażało mnie to, że naprzeciwko znajdował się las. Zawsze miałam do niego uraz. Kiedyś jak byłam mała to się zgubiłam. Miałam wtedy około pięciu lat. Z tatą i bratem byłam na grzybach. Pamiętam, jak mama nie chciała mnie puścić, ale wymusiłam to na niej płaczem. Wszystko było dobrze, ale gdy Theo i ojciec zbierali grzyby, nie wracając na mnie uwagi, to ja się oddaliłam, bo ubzdurałam sobie, że zobaczyłam królika. Wydaje się to być głupie, ale naprawdę tak było. Zwierzę było jak z bajki. Miało ślicznie niebieskie oczy i różowy nosek. Sierść miało nienaturalnie białą. Nie wiedząc co robię, poszłam za nim. Wtedy on właśnie zniknął, a ja zostałam sama pośród ciemności. Wydawało mi się, że siedzę tam całe wieki. Do tego coś zaczęło ruszać się w krzakach. Zaczęłam płakać. Coś się z nich wyłoniło, ale nie pamiętam tego. Było to tak, jakby urwał mi się film. Pamiętam wszystko ze szczegółami, oprócz tego momentu. Taka luka w pamięci. Wiem tylko, że było to zwierzę. Prawdopodobnie, bo zaraz wszystko się urywa. Później znaleźli mnie tata i Theo.
      Powróciłam do świata żywych, gdy usłyszałam, jak ktoś jest na dworze. Zmrużyłam oczy i dostrzegłam sylwetkę Nathana. Zapomniałam, że miał rozpalić ognisko. Na początku nie zwracałam na niego nawet najmniejszej uwagi, tylko patrzyłam niewidzącym wzrokiem przed siebie, ale po chwili coś przykuło moją uwagę. Wlepiłam wzrok w Nathana, który zadziwiająco szybko rozpalał ognisko. Miał przy tym nienaturalnie szybkie ruchy. Otworzyłam szeroko oczy. "Czy to mi się śni?", przemknęło mi przez myśl. Chłopak po chwili znieruchomiał. Wyglądało to tak, jakby zdał sobie sprawę, że ktoś go obserwuje. Na chwilę wstrzymałam oddech, bo myślałam, że mnie zauważył. Na wszelki wypadek cofnęłam się o krok do tyłu i schowałam za ścianą. Stałam w ciszy i cicho oddychałam. Dopiero po pewnym momencie wychyliłam głowę zza ściany. Nathan powrócił do dawnego zajęcia. Rozpalał ognisko z taką precyzją i doświadczeniem, że miałam wrażenie, że w wolnej chwili nie ma nic do roboty i robi tylko to. Wydawało mi się to trochę głupie. Chłopak rozpalił ognisko. Na początku się tylko żarzyło, ale po chwili pojawił się duży ogień. Nieświadoma tego, co robię, zgasiłam go. A machnęłam tylko ręką, jakbym chciała coś zabrać. Znieruchomiałam na ten widok i przełknęłam głośno ślinę. Nathan stał i patrzył oniemiały na to, co przed chwilą się wydarzyło. Zagryzłam dolną wargę, która była strasznie sucha. Zaczęłam się intensywnie wpatrywać w starannie ułożone gałęzie drzewa. Myślałam nad tym, by pojawił się ogień. Już po chwili stało się tak, jak chciałam. Ogień buchnął do góry. Wywołało to u mnie wielkie zdziwienie, a Nathan z wymalowanym szokiem na twarzy, odskoczył metr dalej. Nie sądziłam, że uda mi się na zawołanie sprawić, by by on się pojawił i to jeszcze taki! Nie zawsze mi to wychodziło. Teraz było inaczej. Coraz częściej potrafiłam zapanować nad swoimi umiejętnościami, co bardzo mnie dziwiło. Bałam się, że może być to przejściowe i później będzie o wiele gorzej. Pamiętam, jak uczyłam się kontrolować swój dar, jak byłam mała. Nie było łatwo, bo zawsze musiałam coś nabroić. Czasami zastanawiałam się, by czasem nie popełnić samobójstwo, ale nie chciałam tego robić rodzicom. Już wtedy wystarczająco cierpieli po zaginięciu Theo. Nie chciałam im zadać ciosu sztyletem z samo serce, kiedy jeszcze mieli dla kogo żyć. Dla mnie.
      -Co jest?- usłyszałam głos Nathaniela.
      Wytrzymałam oddech i znieruchomiałam. Obserwowałam, jak na twarzy Nathana powili pojawia się szok i niedowierzanie, a jego usta szeroko się otwierają. Zachciało mi się śmiać na ten widok, ale w porę przypomniałam sobie, że on przecież nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności. Zakryłam dłonią usta, by stłumić napad śmiechu. Łapczywie wciągnęłam przez nos powietrze.
      Nie wiem dlaczego, ale ponownie ugasiłam ogień. Chciałam podenerwować Nathana. Zawsze to on mnie wkurzał, więc chciałam się odegrać. Machnęłam ręką, jakbym chciała coś zbierać i po sprawie. Chłopak na to otworzył szeroko oczy, a ja uśmiechnęłam się triumfalnie.
      -Nathan!- rozległ się głośny krzyk Jareda.- Rozpaliłeś już to ognisko?!
      Zapadła głucha cisza. Zmrużyłam oczy i popatrzyłam na ułożone gałęzie drzewa. Ogień się zapalił, ale dopiero po kilku próbach. Nathaniel jeszcze szerzej otworzył oczy, a ja schowałam się za ścianą i uśmiechnęłam się szeroko, po czym zamknęłam oczy. Chciałam zapamiętać ten widok.
      -To rozpaliłeś?!- tym razem krzyknął Paul, bo chłopak długo się nie odzywał.
      -Tak...- powiedział cicho Nathaniel. Ledwo, co go słyszałam.
      -Co?!
      -Tak!- powiedział już głośniej. Można powiedzieć, że krzyknął.
      Wychyliłam głowę, by spojrzeć na chłopaka, ale on niespodziewanie w tym samym momencie spojrzał w moją stronę. Nie świadoma tego, rozdziawiłam usta i zmieszana z powrotem się schowałam, po czym usiadłam na zimnym gruncie. Przyłożyłam swoją pięść w miejsce, gdzie znajdowało się moje serce, które strasznie mocno i szybko biło. Sama nie wiedziałam, dlaczego akurat tam przyłożyłam rękę. Oddychałam ciężko. Miałam nadzieję, że nic nie zauważył. Wszystko po kolei przeanalizowałam. Chyba nic nie zobaczył...
      -Idiotko... Prawie się wydałaś!- skarciłam siebie. Miałam ochotę się walnąć.
      Wstałam z podłogi i weszłam do pokoju. Od razu otuliło mnie ciepłe powietrze. Zobaczyłam, że Nicole czyta jakąś książkę. Nie przeszkadzając jej, położyłam się na łóżku. Właśnie gdy miałam to zrobić, Paula weszła do pokoju.
      -Ognisko gotowe!- zaświergotała.
      Przewróciłam oczami. Z czego tak tu się cieszyć? Może jest na pewien sposób frajda, ale bez przesady. Nicole zeskoczyła z łóżka, odstawiając wcześniej książkę na komodę. Wyszła z Paulą z pokoju, a ja poszłam za nimi jak potulny baranek. Przeszłyśmy przez ziemny korytarz i zeszłyśmy na dół. Tam Matthew wręczył nam patyki, które były zaostrzone przy końcach. Zauważyłam, że uśmiechnął się do Nicole, na co ta się zarumieniła. Uśmiechnęłam się lekko. Pomyślałam, że słodka byłaby z nich para. Pasują do siebie. Wzięłam jedną z kiełbasek, leżącą na stole w salonie, nabiłam ją na patyk i wyszłam na zewnątrz. Znowu otuliło mnie chłodne powietrze. Na skórze pojawiła mi się gęsia skórka, bo wciąż byłam w sukience, w której byłam ubrana na balu. Nie chciało mi się przebierać.
      Przy ognisku już wszyscy siedzieli. Wcisnęłam się pomiędzy Paulę, a Alex i włożyłam kiełbasę w ogień. Było mi już cieplej. Nawet za bardzo, a ciepło ognia strasznie paliło w twarz. Odwróciłam głowę, by tak mnie nie piekło. Trochę pomogło. Alex jak zwykle kleiła się do Theodora, a reszta ze sobą rozmawiała. Tylko ja i Nathan siedzieliśmy cicho. Ten to patrzył się martwym wzrokiem w ziemię. Podniosłam jedną brew, bo nie wiedziałam, skąd u niego brak poczucia humoru. Zawsze ze wszystkimi rozmawiał, a teraz? Pokręciłam lekko głową. Nie patrzyłam w ogień. Ba! Nawet o nim nie myślałam! Bałam się, że mogę coś nabroić. Gdybym była sama, to coś mogłoby się wydarzyć, ale wśród przyjaciół? Oni przecież nie mogą się o niczym dowiedzieć. Westchnęłam nieusłyszalnie. Chciałam mieć już to za sobą...
       Nathan w pewnym momencie poderwał się z miejsca i ze swoją kiełbaską, którą owinął w chleb, gdzieś poszedł. Szedł za dom, więc pewnie chciał dorzucić trochę drewna. W końcu postanowiłam zobaczyć, co słychać u mojej kiełbaski. Wyciągnęłam ją z ognia i wytrzeszczyłam oczy, gdy ją zobaczyłam. Była spalona na węgiel. Skrzywiłam się. Postanowiłam i tak ją zjeść, bo ponoć takie są najlepsze. Wstałam z kucek i podeszłam do niewielkiego stolika, na którym znajdował się chleb. Tak jak Nathan wcześniej, owinęłam w niego kiełbasę. Oparłam się o stolik i czekałam, aż moje jedzenie wystygnie. Spuściłam wzrok. Kątem oka widziałam, jak Nathan wraca. Zdziwiło mnie to, że nie miał już swojej kiełbaski. Było niemożliwością, żeby ją zjadł. Przecież jakąś minutę temu dopiero wyciągnął ją z ogniska! Gorącego by nie zjadł... Chłopak popatrzył na mnie jakoś dziwnie. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że na niego patrzę. Odwróciłam wzrok. Zaczęłam jeść swoją kiełbasę, która nadawała się już do jedzenia. Chciałam się czymś zająć...
      -Mam pomysł!- usłyszałam piskliwy głos Alex. Zmarszczyłam czoło.- Pograjmy w butelkę!
      -Ok!- zgodził się za wszystkich Jared.
      Nie miałam nic przeciwko tej zabawia, dlatego nie stawiałam oporów. Moi przyjaciele czasami mieli głupie pomysły, ale co poradzić? Każdy je ma. Chłopaki ugasili ognisko, a ja z dziewczynami weszłam do domu. Tam rozsiadłyśmy się przy stole, a Alexandra pobiegła do kuchni po butelkę. Już po chwili wróciła z niewielką, szklaną butelka po jakimś napoju. Po przyjściu chłopaków rozpoczęliśmy zabawę. Jak zawsze mieliśmy zamiar grać tylko na zadania. Uznaliśmy, że tak jest śmieszniej. Oczywiście Alex jako pani domu, zaczęła. Patrzyłam jak rzecz się kręci, po czym powili zwalnia. Wypadło na mnie. Odruchowo wstrzymałam oddech i pokiwałam lekko głową.
      -Już wiem!- krzyknęła  dziewczyna.
      Zeszła z kolan swojego chłopaka i pobiegła do kuchni. Słyszałam, jak szuka czegoś po szafkach. Zmarszczyłam czoło. Już po chwili wróciła z trzema - nie wiem akurat dlaczego z taką ilością - paczkami... Pianek. Uśmiechnęłam się krzywo, a Paul zaśmiał się radośnie.
      -Znasz zasady- powiedziała wesoło Alex i wręczyła mi jedno opakowanie pianek.
      Wzięłam od niej to i otworzyłam. Wpakowałam sobie do buzi jedną słodycz, która zaczęła mi się rozpuszczać w ustach
      -Andrea- powiedziałam niewyraźnie swoje imię, bo pianka była dość spora.
      Wzięłam kolejną i wsadziłam ją sobie do ust, nie jedząc poprzedniej. Na tym to polegało. Ponownie powiedziałam swoje imię i wzięłam trzecią oraz czwartą słodycz, które z ledwością wpakowałam sobie do buzi. Teraz to mówiłam coś kompletnie niezrozumiałego. Z trudem wpakowałam sobie do ust koleją piankę. Nie byłam już w stanie nic powiedzieć. Byłam całkowicie zapchana. Miałam policzki jak chomik, na co niektórzy zaczęli się śmiać. Ja sama miałam na to ochotę, ale pełne usta uniemożliwiały mi to. Miałam zamiar kontynuować zadanie, ale uznałam, że nie dam rady. Męczyłam się, żeby rozpuszczające pianki nie wypływały mi z ust, których za wszelką cenę nie mogłam domknąć. Zakryłam dłonią buzię. Wstałam z miejsca i pobiegłam do kuchni, bo chciałam to wypluć do kosza. Rozpaczliwie się za nim rozglądałam, ale jak na złość nie mogłam go znaleźć. Wkurzyłam się tym nieźle. Powoli przeżuwałam to, co miałam w ustach, ale dobrze mi to nie szło. Dopiero po dłuższym czasie dokonałam swego i odetchnęłam z wielką ulgą.  Wzięłam głęboki wdech. Umyłam sobie ręce i buzię, po czym powróciłam do pokoju, gdzie gra dalej się toczyła.
      -Żyjesz?- spytał rozbawiony Matthew.
      -Jak widać- burknęłam.
      -Nie wiedzieliśmy kiedy wrócisz, więc zaczęliśmy bez ciebie- chciał się usprawiedliwić Paul, bo właśnie zadał zadanie Pauli, na którą wypadło.
      -Spoko- powiedziałam beznamiętnie.
      Usiadłam na swoim wcześniejszym miejscu. Paula właśnie jadła łyżkę cukru. "Dlaczego ja nie dostałam takiego zadania?", przemknęło mi przez myśl. Po chwili zorientowałam się, że dziewczynie zadawał zadanie Paul. No przecież... Są parą i chłopak nie wymyśliłby dla niej trudnego zadania. Paula po wykonaniu go, zakręciła butelką, która wybrała sobie Jareda. Ten uśmiechnął się triumfalnie, a ona dziewczyna powiedziała:
      -Hmm- zastanowiła się, po czym uśmiechnęła się szeroko z rozbawieniem.- Tul się do Nathana przez pół minuty.
      -Dobra!- powiedział roześmiany Jared i już po chwili przykleił się do swojego sąsiada, siedzącego obok.
      -Chloe, tylko nie bądź zazdrosna- zaśmiał się Nathan. Dziewczyna w ramach odpowiedzi wystawiła mu język. Zachowywała się, jak jakieś dziecko.
      -O w mordę! Nathan! Jaki ty zimny!- Jared pisnął jak jakaś dziewczynka i odskoczył od chłopaka, który się skrzywił. Czyli nie ja, jako jedyna zorientowałam się, że tak jest.
      Nathaniel wzruszył tylko ramionami, a chłopak Chloe ponownie go przytulił. Widziałam, jak na jego skórze pojawia się gęsia skórka i mi samej zrobiło się zimno. Śmiesznie to wszystko wyglądało. Nathan siedział wyprostowany jak struna, a Jared wtulony w niego i szczerzący zęby w szerokim uśmiechu. Tak jak reszta parsknęłam śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać. Ten widok był bezcenny!
      Po upływie czasu butelka znowu była w ruchu. Tym razem wypadło na Theodora i ten musiał zachowywać się jak typowe dziecko, a dokładniej jak niemowlak. Przez ponad minutę udawał dziecko, co świetnie mu wychodziło. Dla efektu włożyli sobie palec w usta, co mnie jak i wszystkich strasznie rozśmieszyło. Popłakałam się ze śmiechu. Czasami zastanawiałam się, jak można robić z siebie takiego idiotę?
      Kolejne zadanie przypadło Alex. Musiała zamoczyć twarz w lodowatej wodzie. Specjalnie przydzielili jej takie zadanie, bo ona akurat najmocniej się wymalowała. Dziewczyna na początku stawiała opory, ale w końcu się zgodziła. Ledwie co włożyła twarz w wodę, od razu pisnęła, że zimna. No, ale na tym to polegało. Po kilku próbach zrobiła to porządnie, a efektem było to, że wyglądała jak upiór z opery. Miała cały makijaż rozmazany, co po części wyglądało to tak, jakby płakała. Można było tak pomyśleć gdyby nie to, że miała twarz całą mokrą i to nie wyglądało, jakby była to sprawa łez. Jak Alex zobaczyła w lusterku, jak wygląda, nieźle się wkurzyła. Jest strasznie przewrażliwiona na tym punkcie. Wytarła twarz i z ogromną siłą zakręciła butelką, która prawie spadła na podłogę. Wypadło na Matthewa.
      -Jako, że najgłośniej się śmiałeś, masz zjeść kubek musztardy!- warknęła, a jej oczy miotały błyskawice.
      Dziewczyna wstała i poszła do kuchni. Słuchać było, jak otwiera lodówkę, po czym ją zamyka. Jak wszystko kładzie na stół, a następnie otwiera szafkę i wyciąga z niej łyżkę. Jak łyżka uderza to o kubek, to o słoik z musztardą... Po chwili wróciła i postawiła naczynie przed Matthewem, który wytrzeszczył oczy. Inni zareagowali podobnie, bo nie spodziewali się, że Alex mówi na poważnie.
      -Cały?- wykrztusił z niedowierzaniem Matthew.
      -Tak- odparła ze wścibskim uśmieszkiem Alexandra.
      -Nie zjem wszystkiego- wyjąkał i zrobił maślane oczy.
      -Połowa i koniec tematu!- warknęła i usiadła na kolana Theo.
      Matthew popatrzył niechętnie za zawartość kubka. Nie miał wyjścia i zaczął jeść. Odwróciłam od niego i wzrok, bo miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję, a tego nie chciałam. Rozumiem, żeby musztardę jeść z czymś, ale samą? Brr... O dziwo chłopak szybko skonsumował połowę zawartości kubka i wyszczerzył zęby z uśmiechu. Zakręcił butelką i wypadło na mnie.
      -Ok. To...- zaczął Matthew, ale Paul mu przerwał.
      -Ja mam!- krzyknął i uśmiechnął się triumfalnie. Zmarszczyłam czoło.- Mogę?
      -Skoro chcesz...
      Zerknęłam niepewnie na chłopaka, który uśmiechnął się głupkowato, co mi się nie spodobało. Wiedziałam, że coś kombinuje. Tylko co? Nie podobało mi się to, więc z tego powodu zacisnęłam szczęki i czekałam, aż łaskawie powie, co ma na myśli. Chłopak szepnął coś na ucho Jaredowi.
      -Stary! Ona cię zabije!- zarechotał, aż zrobił się czerwony na twarzy.
      Zmarszczyłam czoło. Zaczęłam się niepokoić. Co Paul mógł takiego wymyślić, że mogłabym go zabić? To naprawdę musiało być coś głupiego. Patrzyłam wyczekująca na Paula, ale ten tylko dławił się ze śmiech i nie był w stanie nic powiedzieć. Kątem oka widziałam, jak tym razem to Jared szepcze Chloe coś na ucho. Pewnie było to to samo, co powiedział mu jego sąsiad, bo dziewczyna również wybuchła gromkim śmiechem. Na twarzy Nathana wkradł się uśmieszek. Czyżby on też wiedział o co chodzi? Ale przecież nikt mu nic nie mówił...
      -Nie podoba mi się to- bąknęłam i wstrzymałam na chwilę oddech.
      Owszem. Spieszyło mi się, by w końcu poznać swoje zadanie, ale gdy prawie wszyscy zaczęli się śmiać, to już nie byłam pewna, czy chcę wiedzieć, co mam zrobić.
      -Pocałuj Nathana- powiedział śmiało Paul, gdy tylko się uspokoił i uśmiechnął się jak głupi do serca.
      Wytrzeszczyłam oczy. Go chyba do reszty pogięło! Czułam, że zaraz eksploduję! Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Myślałam, że się przesłyszałam, ale nic na to nie wskazywało. Miałam urażenie, że Paulowi w głowie się poprzewracało.
      -Po moim trupie!- krzyknęłam najgłośniej, jak umiałam.
      -A Erica, to byś pocałowała!- powiedziała Paula i popatrzyła na mnie wzrokiem "I co teraz powiesz?"
      -Nieprawda!- warknęłam przez zaciśnięte zęby.
      -Jasne! A widziałam zupełnie coś innego!
      Wszyscy raptem ucichli, a ja popatrzyłam na nią oniemiała. Było cicho jak w rodzinnym grobowcu. Czyży moja przyjaciółka widziała, jak Eric mnie pocałował? Nie... Ale zaraz. Przecież on to zrobił, jak tylko poszła. Może jeszcze zdążyła to zobaczyć, zanim odeszła? Jest to niewykluczone.
      -Pocałowałaś Erica?- spytała z niedowierzaniem Nicole.
      -On mnie...- bąknęłam nieśmiało, ale po chwili dodałam dobitnie.- Ale ja nic do niego nie czuję!
      -Skoro nie, to pocałuj Nathana, bo ten chyba nie ma nic przeciwko...- powiedziała z uśmiechem Alex, zerkając w stronę chłopaka, który się uśmiechał.- Chociaż w policzek!- błagała.
      -No chyba, że wolisz pocałować świnię. Jak jechaliśmy to widziałem, że niedaleko jest obora. Możemy tam pójść...- powiedział Theo i uśmiechnął się szeroko. Posłałam mu mordercze spojrzenie.
      -Obejdzie się- odparłam, a włożyłam w swój głos tyle jadu, ile się dało.
      Wstałam ze swojego miejsca i śmiało podeszłam do Nathana. Ten od razu wskazał na swój policzek wskazującym palcem. Przewróciłam z dezaprobatą oczami. Nie wahając się, dałam mu całusa. Można powiedzieć, ze tylko musnęła go swoimi wargami, ale tak czy siak, wypełniłam swoje zadanie. Czułam się, jakbym pocałowała skałę. Policzek Nathaniela był twardy i zimny, jak cały on. Skrzywiłam się, ale szybko na twarz przybrałam obojętny wyraz. Widziałam, jak chłopak się uśmiecha, ale nie zwróciłam na to najmniejszej uwagi. Czym prędzej wróciłam na swoje miejsce i założyłam ręce na piersi. Spuściłam wzrok, bo było słuchać głośne "Uuu".
      -Nie było tak strasznie, co nie?- szepnęła do mnie Nicole, a ja tylko podniosłam brew.
      Zakręciłam butelką, która o dziwo wypadła na Paula. Wydawało mi się, że był to przepadek. Zbieg okoliczności, bo tak bardzo chciałam się zemścić na chłopaku. Zmarszczyłam czoło, bo wydawało mi się to niemożliwe, ale nie przejmowałam się tym. Zastanowiłam się przez chwilę, po czym powiedziałam na głos:
      -Ściągnij sobie skarpetkę.
      -Pf!- prychnął i już zabierał się do roboty, kiedy ja dodałam.
      -Zębami- uśmiechnęłam się słodko.
      Chłopak znieruchomiał, po czym popatrzył na mnie, jak na jakąś idiotkę. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi jeszcze szerzej. Tak. Ściąganie skarpetki zębami i to jeszcze w której się chodziło przez cały, upalny dzień, kiedy noga najprawdopodobniej się spociła, nie należało do najlepszych. Nie obchodziło mnie to. On kazał mi pocałować Nathana, którego tak bardzo nie lubię, więc niech teraz on zrobi to. Nie odpuszczę mu tego.
      -Ohoho! Stary!- zaśmiał się Nathaniel.- Paula cię szybko nie pocałuje!- zarechotał.
      Parsknęłam śmiechem, ale szybko się opamiętałam i popatrzyłam wyczekująco na Paula. Chłopak przez jakiś czas siedział w bezruchu, ale w końcu zdecydował się na wypełnienie zadania. Wiedziałam, że i tak by je zrobił, bo nie chciałby wyjść na słabego. Jest to taki typ chłopka, który mimo wszystko się nie podda. Nie ważne, co by było. On dopnie swego.
      Paul ściągnął buta, po czym niepewnie zagryzł zęby na swojej skarpecie. Zmarszczył nos. Niektórzy zaczęli się śmiać, a ja z trudem powstrzymywałam swój wybuch. Patrzyłam, jak chłopak za pomocą swoich zębów ściąga skarpetkę. Uśmiechnęłam się triumfalnie, kiedy Paula się skrzywiła. Nathan miał rację. Dziewczyna prędko go nie pocałuje. To jest pewne. Paul zakończył swoje zadanie, uśmiechając się dumnie. Wyglądało to komicznie, kiedy to jego skarpeta zwisała z jego ust. W tym momencie to nie mogłam się powstrzymać i zaczęłam się śmiać jak głupia. Z czasem zaczął mnie boleć brzuch.
      -Jak widzisz, ściągnąłem- zwrócił się do mnie Pul, na co ja tylko wzruszyłam ramionami.
      Przez dalszy ciąg zabawy byłam nieobecna duchowo, bo niespodziewanie powróciło wspomnienie, gdy pocałował mnie Eric. Owszem. Nic do niego nie czułam, ale... On jest dla mnie jak brat, który został mi odebrany przez los. Rooker jest bardzo sympatycznym chłopakiem. Nie jest taki głupi, jak reszta ludzi płci przeciwnej, którą znam. Większość zachowuje się jak małe dzieci, a niektórzy- jak na przykład Nathan- są strasznie chamscy i denerwują samą swoją obecnością. Eric ma swoje wady, ale jest inni niż reszta. Bardzo go polubiłam i do tej pory czuję się podle, że musiałam dać mu kosza. Nie chciałam tego, ale chodzenie z nim nie miałoby nawet najmniejszego sensu, bo nic do niego nie czuję. Jestem tego pewna w stu procentach. Mogłabym spróbować, ale nie jestem pewna, czy dałabym radę. Do tego nie wiem, czy on na pewno czuje do mnie to, co powiedział. Przecież zawsze mogą być to tylko puste słowa, które nic nie znaczą. Jest wielu chłopaków, którzy zapewniają o swojej miłości, a tak naprawdę są tylko dla seksu. Nie jeden się taki znajdzie. Eric mnie do końca nie przekonał, że naprawdę coś do mnie czuje, ale mówił tak wiarygodnie... Nie chcę go stracić, ale też i nie chcę, by robił sobie złudne nadzieje. Może kiedyś się w nim zakocham? Kto wie? Na razie jednak nie wiedzę ku temu żadnych powodów. Niech czeka, a może kiedyś jego marzenie się spełni.
      Spojrzałam na roześmiane twarze przyjaciół. Zrobiło mi się ciepło na sercu. Uśmiechnęłam się lekko.

Witam! :3 Mamy następny rozdział! Muszę powiedzieć, że już myślałam, że nie zdążę go napisać i opublikuję go dopiero jutro. Zwalam wszystko na szkołę! Przez nią mam mało czasu... Ale do rozdziału. Podobał się? Wiem, wyszedł trochę długi, ale to nie było zamierzone... No, ale jak wrażenia? Pewnie początek był nudny. Sama to odczuwałam podczas czytania, ale dalsza część była już ciekawsza- według mnie- a nawet zabawna. Zależy, kto jak na to patrzy (: Ogólnie to jestem w miarę zadowolona z rozdziału. Nie wiem, jak Wy. Nie zostaje mi nic innego, jak czekanie na Wasze opinie! Pozdrawiam gorąco i dziękuję ślicznie za te wszystkie wspaniałe komentarze! ^.^ Do napisania! :***
PS. Prosiłabym bardzo, abyście zajrzeli do zakładki "Linki". Jeśli czytam jakiś blog i on się tam nie znalazł, to bardzo proszę o poinformowaniu mnie o tym. Czasami po prostu dodaję bloga do poobserwowanych, ale zapominam dodać go do tej zakładki... :/

madziula0909