Rozdział 10

      Tej nocy jakoś nie mogłam spać. Jak już zasypiałam, to zaraz musiałam się obudzić. Wierciłam się w te i we w te. Prawie pół nocy nie przespałam, tylko leżałam, a wzrok miałam utkwiony w sufit. Z tego też powodu wcześniej się obudziłam. Wstałam z łóżka i podeszłam do szafy, gdzie miałam swoje ubrania. Wcześniej musiałam odsunąć torby z zakupami, na których byłam wczoraj z Alex. Tak... Kupiłam kilka bluzek, spodni i rzeczy, w których mogłabym wygodnie chodzić po górach. Za kilka dni mieliśmy tam jechać... Wzięłam z szafy mundurek szkolny, tym razem granatową sukienkę z logo szkoły, która sięgała mi do kolan, a z szafki nocnej kosmetyczkę i poszłam do łazienki. Zrobiłam poranną toaletę i tak, jak zwykle przebrałam się w ubikacji. Nie ma innych miejsc na to chyba, że pokój, ale tam to rzadko się przebieram. Wyszłam w toalety, rozczesałam swoje długie włosy i patrzyłam na swoje odbicie w lustrze. Zdziwiło mnie to, że byłam na twarzy bledsza, niż zwykle. Trochę mnie to zaniepokoiło, ale może to normalne? Zaplotłam włosy w warkocza na bok, zrobiłam lekki makijaż i wyszłam z łazienki. W drzwiach minęłam się z jedną dziewczyną, która była ode mnie o dwa lata starsza. Średniego wzrostu, szczupła blondynka o krótko ściętych włosach, zielonych czach i wzrokiem patrzącym na wszystkich z pogardą. Dziewczyna zdziwiła się na mój widok. Cóż. Była jeszcze wczesna pora. Wyszłam z pomiecenia, nie zwracając na nią nawet najmniejszej uwagi i ruszyłam jeszcze pustym korytarzem do swojego pokoju. Jak się okazało, Alex jeszcze smacznie sobie chrapała. Postanowiłam jej na razie nie budzić. Tak słodko spała. Uśmiechnęłam się lekko na ten widok. Położyłam się na łóżku i wlepiłam wzrok w sufit. Nie miałam niczego innego do roboty.

      Myślami powróciłam do wczorajszego dnia. Do tego, jak mama powiedziała mi całą prawdę. Nadal nie jestem pewna, czy dobrze robię, że nic nie chcę powiedzieć tacie. Nie chcę go okłamywać, ale też nie mam zamiaru go ranić. Nie potrafię sobie wyobrazić, że mógłby cierpieć tak, jak ja. Nie wybaczyłabym sobie tego. Patrzeć jak ktoś cierpi, to dla mnie udręka. Jakoś zawsze byłam przewrażliwiona na takie widoki. Postanowiłam tak, jak mama mnie prosiła. Tatę zawsze będę uważała za swojego ojca. Co z tego, że nie jest nim genetycznie? Ważne, że to on był i jest przy mnie, odkąd się urodziłam. Zastanawia mnie, kim tak naprawdę jest mój prawdziwy ojciec. Nie wykluczam tego, że chciałbym go poznać, ale czy on by tego chciał? Poza tym, nawet nie wiadomo, gdzie teraz jest. No chyba, że to kolejne kłamstwo mamy, ale mówiła tak wiarygodnie... Skoro mój biologiczny tata odszedł, jak mama zaszła w ciążę, to pewnie nie chciał mieć dziecka, a z mamą się tylko zabawił, bo wiedział, jaka ta jest łatwowierna. Sama już nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć.

      Sięgnęłam po komórkę. Była już godzina siódma trzydzieści. Postanowiłam obudzić Alex. Podeszłam do niej, złapałam za ramie i lekko potrząsnęłam, ale to nic nie dało. Zrobiłam to samo, ale mocniej. Dziewczyna odwróciła się tylko na drugą stronę i wymamrotała coś niezrozumiałego. Westchnęłam ciężko. Podeszłam do swojego łóżka, wzięłam z niego poduszkę i rzuciłam nią w przyjaciółkę. Akurat trafiło tak, że wylądowała na twarzy dziewczyny. Alex od razu wyskoczyła z łóżka jak oparzona.

      -Co jest?!- krzyknęła wystraszona.

      Zaczęłam się śmiać jak głupia i usiadłam na swoje łóżko. Mina przyjaciółki mnie rozbroiła. Do tego miała rozczochrane włosy. Wyglądało to komicznie. Poczułam, jak coś miękkiego, co z dużą silą wylądowało mi na twarzy, przez co byłam zmuszona się położyć. Okazała się to być moja poduszka, która wróciła do mnie za sprawą dziewczyny. Ściągnęłam ją z twarzy i ponownie rzuciłam w naburmuszoną przyjaciółkę, która poleciała jak długa na swoje łóżko. Niemożliwe, że tak mocno rzuciłam...

      -O ty!- krzyknęła i mi oddała.

      Zaśmiałam się, a ona mi zawtórowała. Nie ma co! Czasami zachowujemy się jak małe dzieci. Leżałam na swoim łóżku, kiedy to Alex szykowała sobie ciuchy. Gdy już miała potrzebne rzeczy, to wyszła z pokoju. Nie chciałam siedzieć sama, dlatego wzięłam swoją torbę z książkami, założyłam ją sobie na ramię i wyszłam z pokoju. Postanowiłam, że dzisiaj sama pójdę do szkoły.

      Korytarz był już zapełniony przez dziewczyny, które miały pokoje na tym piętrze. Szłam przyciskając się przez tłum rozgadanych osób. Jak zwykle nikt nie liczył się ze zadaniem, że ktoś chciałby przejść, a one zajmują cała szerokość korytarza. Westchnęłam ciężko. Byłam w siódmym niebie, kiedy doszłam do klatki schodowej. Zbiegłam szybko ze schodów. Zatrzymałam się dopiero na piętrze chłopaków, bo na kogoś wpadłam. Dlaczego zawsze mi się to zdarza?

      -Przepraszam- bąknęłam nieśmiało i podniosłam wzrok. Zamarłam, bo osobą, z którą się zderzyłam okazał się być nikt inny, jak Eric Rooker. Od razu powróciło wspomnienie, jak spadłam ze schodów. Pomyśleć, że zdążyłam już o tym zapomnieć. Na policzki wstąpił mi rumieniec wstydu.

      -O! Co za miła niespodzianka- powiedział z szerokim uśmiechem na twarzy chłopak.

      -Tak- powiedziałam zerkając w inną stronę.

      Chciałam go wyminąć, ale ten złapał mnie za łokieć, jednocześnie uniemożliwiając dalsze iście. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

      -Nie tak szybko- powiedział. Podniosłam jedną brew. Nie wiedziałam, o co chodzi.- Umówisz się ze mną?- zapytał pewny siebie. To raczej zabrzmiało, jak jakieś żądanie.

      Wytrzeszczyłam na niego oczy. Ten tylko uśmiechnął się jeszcze szerzej na widok mojej reakcji. Szczerze to nie dowierzałam, że takie coś mi zaproponował. Przecież my się nie znamy. No chyba, że z widzenia. Byłam zdziwiona, że był taki pewny siebie. Co? Może myśli, że się z nim umówię? Chyba śni!

      -Nie mam czasu- powiedziałam dobitnie.

      Chciałam, żeby ten uśmieszek z jego twarzy zniknął. Moja odpowiedź na to podziałała. Uśmiechnęłam się w duchu. Chciałam go wyminąć, ale ten ponownie mnie zatrzymał. Zaczęłam tracić cierpliwość.

      -To cię może drogo kosztować- ostrzegł.

      Co, proszę? To mnie może drogo kosztować? Niby dlaczego? Chłopak, gdy zobaczył zdumienie na mojej twarzy, uśmiechnął się jeszcze szerzej, niż wcześniej. Zaniepokoiło mnie to.

      -Wiem, kogo tak bardzo nie lubisz. Mogę mu opowiedzieć, jak spadłaś ze schodów- powiedział dumnie.

      Zmarszczyłam czoło. Nathan. Możliwe, że urządziłby mi piekło i nieźle bym się wkurzyła na niego, ale już prawie zdążyłam się przyzwyczaić do tego, że mi dokucza. Co z tego, że mu powie? Jakoś przetrwam. Zawsze mi się udawało, więc teraz też się uda.

      Wzruszyłam ramionami, dając chłopakowi do zrozumienia, że wcale mnie to nie obchodzi. Ponownie chciałam go wyminąć, ale ten znowu mnie zatrzymał. Westchnęłam zrezygnowana. Popatrzyłam na niego niechętnie.

      -A jak powiem całej szkole?- spytał z wścibskim uśmieszkiem.

      -Jakoś przeżyję - warknęłam. Chciałam się jakoś wyrwać, ale mocno mnie trzymał.

      -Nie dam ci spokoju, a potrafię być upierdliwy- powiedział. To zabrzmiało, jak groźba.

      Na tą opcją postanowiłam się jeszcze zastanowić. Skoro ma zamiar w kółko za mną łazić... Przygryzłam dolną wargę. A może by się umówić dla świętego spokoju? Przecież to byłoby tylko zwykłe spotkanie. Co miałoby się stać? Nic. Postanowiłam się zgodzić.

      -Dobrze- powiedziałam przewracając oczami. Na twarz chłopaka wstąpił szeroki uśmiech.

      -Przekonałem cię - powiedział zadowolony.

      -Zgadzam się tylko, by mieć spokój- poinformowałam.

      -Niech ci będzie. To dzisiaj po szkole?

      -Tak- zgodziłam się i wyrwałam rękę z jego uścisku.

      Już po chwili biegłam po schodach, by w końcu wyjść z budynku internatu.

***

       Szłam na lekcję trygonometrii. Jak ja nienawidzę tego przedmiotu! Czasami się zastanawiam, dlaczego w ogóle go wybrałam? Przecież mogłam sobie wziąć jakiś łatwiejszy! Szybko przemknęłam przez korytarz, przeciskając się przez tłum uczniów i w końcu doszłam do sali równo z dzwonkiem. Po jakiejś minucie przyszedł nauczyciel i wpuścił nas do klasy. Standardowo usidłam w swojej ławce z tyłu i się rozpakowałam. Jak się okazało, nauczyciel sprawdził nasze wcześniejsze sprawdziany. Jak zwykle dostałam jedną z najlepszych ocen. Tak jak Nathan. Czasami po prostu mnie ciekawi, jak on to robi? Jeszcze nigdy nie widziałam, jakby się uczył, a co dopiero słuchał na lekcji! Zawsze rozgląda się dookoła, dokucza komuś, gada z kimś... To jest niemożliwe. Niby wszystko pamięta? Nie. Zdecydowanie nie. 

      Wzięłam swoją pracę do rąk i wlepiłam w nią swoje spojrzenie. Patrzyłam na nią niewidzącym wzrokiem, bo od jakiegoś czasu bardzo bolała mnie głowa i już po prostu nie myślałam. Nie byłam w stanie nawet słuchać paplaniny nauczyciela, która była strasznie nudna. Dotknęłam bolącego miejsca i zaczęłam je rozmasowywać. Tak bardzo chciałam, żeby przestało mnie boleć, bo nie mogłam się na niczym skupić. Jeszcze nigdy tak tego nie odczuwałam. Bardzo rzadko się to zdarzała, ale teraz coraz częściej. Nie wiem dlaczego... Po dłuższym czasie zorientowałam się, że zapadła w koło cisza. Podniosłam wzrok znad kartki i zobaczyłam, że nauczyciel stoi koło mojej ławki i patrzy na mnie wyczekująco. O co mu chodzi?

      -Zadałem ci pytanie, Elson- zwrócił się do mnie szorstko.

      Zamarłam. Nie wiedziałam, jakie to było pytanie! Nie byłam w stanie nic powiedzieć, tylko rozglądałam się z przerażeniem po klasie. Wzrok wszystkich był utkwione we mnie. Na moje policzki wstąpił rumieniec wstydu. Spuściłam skruszona wzrok.

      -Nie słuchałaś- odezwał się ponownie nauczyciel. 

      -Boli mnie głowa- powiedziałam cicho. Mówiłam prawdę.

      -To nie zmienia faktu, że nie słuchałaś. Zostajesz po lekcji- powiedział ze wścibskim uśmieszkiem i poszedł w stronę swojego biurka.

      Posłałam mu mordercze spojrzenie, którym zaszczyciłam jego plecy. Spuściłam wzrok, łapiąc się na miejsce, w którym bolała mnie głowa. Czy ten facet niczego nie rozumie? Przecież powiedziałam mu, całą prawdę! Czy to tak trudno przyjąć do wiadomości?! W jego przypadku chyba tak. Już wiedziałam, że czeka mnie dodatkowa praca domowa. Zamknęłam oczy, ale zaraz je otworzyłam, bo Lewis mógłby sobie coś ubzdurać, na przykład, że śpię na jego lekcji, co jest niedopuszczalne. Do końca lekcji siedziałam ze skwaszoną miną. Dopiero po dzwonku podeszłam do niego. 

      -Tutaj masz dodatkową pracę domową- poinformował mnie i wręczył mi dwie kartki A4, zapisane po obu stronach. Zachowałam beznamiętny wyraz twarzy.

      -Na kiedy mama zrobić?- spytałam z udawanym zainteresowaniem. 

      -Na jutro- powiedział i uśmiechnął się wrednie.

      Zacisnęłam szczęki. Pokiwałam głową i nic więcej nie mówiąc wyszłam z klasy, zamykając za sobą drzwi. Byłam niezadowolona z tego, że będę miała zawalony cały wieczór.

***

      Już od ponad godziny chodziłam z Ericem ulicami Nowego Yorku. Na początku byliśmy w kinie na jakimś filmie, który w ogóle nie przypadł mi do gustu. Mój towarzysz chyba też podzielał moje zdanie na ten temat, ale nie dawał tego po sobie poznać. Film to było jakieś tanie romansidło, gdzie akcja dzieje się w Paryżu. Dziewczyna przez przypadek wpada na jakiegoś chłopaka, zakochuje się w nim, ten odwzajemnia jej uczucia, spotykają się, aż w końcu biorą ze sobą ślub i razem się starzeją. Masakra. Rzygać tęczą mi się chciało, jak mówili do siebie te wszystkie słodkie słówka, uśmiechali się czule... Ble! Nigdy więcej na takie coś! Oczekiwałam od Erica więcej kreatywności. Czy on zabiera wszystkie panienki na takie filmy, by podbić ich serca? Jeśli tak, to musi zmienić taktykę. Na mnie to nie działa. Niestety.

      Szczerze, to mój towarzysz okazał się być nawet fajnym chłopakiem. Może jest bardzo pewny siebie, ale to chyba dobrze. Jest miłym, uprzejmy... Świetnie się z nim dogaduję. Ogólnie rozmawialiśmy o sobie. Jacy jesteśmy, czego nie lubimy, a co lubimy, co nas interesuje... Rozmowa opierała się na tym, by lepiej siebie poznać. Głównie to Eric zadawał pytania, a ja na nie odpowiadałam. Zadał mi nawet pytanie typu: Jaki jest twój ulubiony kolor? Nie wiem, po co mu to było wiedzieć, ale grzecznie odpowiedziałam, że fioletowy. Cóż... Od zawsze lubiłam ten kolor. Może dlatego, że kojarzy mi się z fiołkami, które tak uwielbiam? Do innych nic nie mam, ale najbardziej ze wszystkich to ten przypadł mi do gustu. Jak byłam mała, to zawsze musiałam mieć na sobie coś o takiej barwie. Ach! Te dziecięce wymysły!
      Miałam nadzieję, że nie zejdziemy na temat swojej rodziny, ale pomyliłam się. Gdy Eric zapytał się mnie, czy mam rodzeństwo, poczułam w sercu pewną pustkę, której już nie można zapełnić. Nie ważne, co się zrobi, ona i tak pozostanie. Nie chciałam być słaba, dlatego zaczęłam opowiadać o Theo. Jakoś nie mogłam się powstrzymać. Mówiłam mu, jaki był, jak bardzo lubiłam się z nim bawić, gdy byłam jeszcze mała... Mój towarzysz słuchał mnie bardzo uważnie. Był całkowicie wsłuchany w to, co mówię, choć według mnie, wcale nie było to ciekawe. Jak już skończyłam mówić, bo według mnie to się rozgadałam, Eric zaczął mi opowiadać o swojej rodzinie. Chwilo ogarnęła mnie zazdrość, że on ma rodzeństwo, a ja nie, ale szybko pozbyłam się tego uczucia. Zakręciła mi się łza w oku, dlatego odwróciłam wzrok i patrzyłam w inną stronę. Nie chciałam, żeby chłopak to zobaczył. Moje łzy.
      W pewnym momencie zaczęło lać jak z cebra, co o tej porze roku było nie możliwe. Deszcz zaczął padać tak nie spodziewanie. Wielkie, zimne krople deszczu spadały mi na głowę. Dosłownie jakaś ulewa! Z Ericem pobiegłam pod daszek jakiegoś sklepu. Byłam przemoczona do suchej nitki. Całe moje ubranie się do mnie kleiło, a woda ze mnie ciekła strumieniem. Z moim towarzyszem było podobnie. Wycisnęłam sobie z włosów bladoniebieską ciecz, po czym zgarnęłam je na bok i zaczęłam przeczesywać palcami.
      -Fajna pogoda- zaśmiał się Eric.
      -Tak- zgodziłam się, przeciągając literkę "a" w wyrazie. Uśmiechnęłam się lekko.
      -A zapowiadało się tak ładnie...
      Popatrzyłam na okolicę. Zrobiło się straszenie ponuro. Prawie, że było ciemno. Dokoła było szaro, deszcz rozmazywał cały widok, a wszyscy ludzie schowali się, gdzie się dało. Pozostali tylko ci, którzy utknęli w korku i niecierpliwie czekali, aż dojadą samochodami do swojego upragnionego celu. Obserwowałam, jak deszcz tworzy ogromne kałuże na ulicach i chodnikach, jak jego krople spadają w nie, przez co woda drżała. Przypominało to to, jakby ryby w jeziorach ni wynurzały się, ni to nie wynurzały na powierzchnię. Spuściłam wzrok na swoje nogi. Miałam buty całe mokre, a założyłam baleriny. Zrobiłam skwaszoną minę.
      -Muszę zrobić jeszcze pracę z trygonometrii- powiedziałam tonem, jakbym odkryła nowy kontynent. Na śmierć o tym zapomniałam!
      -To wracamy?- spytał niepewnie Eric.
      -Tak- powiedziałam, zerkając w stronę ulicy.
      Z towarzyszem puściłam się biegiem przez chodnik. Szczerze, to do naszego internatu było trochę daleko, ale skoro biegliśmy, to dotrzemy tam szybciej. Podczas biegu to, gdzie postawiłam nogę, woda rozpryskiwała się na mnie i na wszystkie strony. Nie przejmowałam się tym. I tak byłam już cała mokra. Słyszałam, jak buty mi człapią. W końcu były przemoczone. Z Ericem ścigałam się, kto szybciej dobiegnie do celu, jakim jest internat. Nie sądziłam, że tak będzie, ale byłam na prowadzeniu. Przez głowę przemknęła mi myśl, że chłopak po prostu daje mi fory. Nie zdziwiłabym się, gdyby okazało się to prawdą. Na miejsce dobiegliśmy po kilku minutach. O dziwo, nie byłam zdyszana. Bardzo mnie to zaciekawiło, bo zawsze po przebiegnięciu kilkunastu metrów, dostawałam zadyszki. Popatrzyłam na Erica, który dobiegł kilka sekund po mnie. W przeciwieństwie do mnie, oddychał ciężko z wysiłku. Zmarszczyłam czoło.
      -Szybka jesteś- wysapał ocierając krople deszczu z twarzy.
      -Dawałeś mi fory- powiedziałam beznamiętnie i wzruszyłam ramionami.
      -Wcale nie- zaprzeczył. Zabrzmiało to bardzo wiarygodnie.- Nie zmęczyłaś się?- spytał, przyglądając mi się uważnie.- To wcale nie był mały kawałek do przebiegnięcia.
      -Nie - odpowiedziałam lekko zdziwiona i zgarnęłam za ucho zbłąkany kosmyk włosów.
      Owszem. Nie był to mały kawałek. Było na odwrót, ale ja się nie zmęczyłam. Nie czułam się nawet przez chwilę, jakbym straciła jakiekolwiek siły. Czułam się świetnie! Jak nigdy dotąd, ale zaniepokoiło mnie to. Powinnam dostać chociaż zadyszki, a ja nawet tego nie miałam. Zacisnęłam szczęki. Ze mną jest coś nie tak...
      -Andrea... Wszystko w porządku?- spytał zaniepokojony Eric, widząc moją minę.
      -Tak, tak- powiedziałam pospiesznie.
      Zabrałam się za wyciskanie wody z ubrania. Mój towarzysz poszedł w moje ślady. Gdy już zrobiłam to, co zaczęłam, to otworzyłam drzwi i weszłam do budynku internatu. Przez całą drogę nie odzywałam się do Erica. Miałam już iść na swoje piętro, kiedy on mnie zatrzymał.
      -Umówimy się jeszcze na jutro?- spytał wręcz błagalnie.- Mam bilety do wesołego miasteczka. Chciałabyś ze mną pójść?- uśmiechnął się ciepło.
      -Dobrze- zgodziłam się bez chwili zastanowienia. Co mi szkodziło?
      W oczach chłopaka dopatrzyłam się iskierek szczęścia. Nie umiałam się nie uśmiechnąć na ten widok. Pożegnałam się z nim i pognałam na swoje piętro. Tam od razu skierowałam się do swojego pokoju, który dzieliłam z Alex. Zanim weszłam do pomieszczenia, ściągnęłam buty, bo nie chciałam pozostawić po sobie mokrych śladów szczególnie, że po pokoju zawsze chodzę na boso w skarpetkach. Chyba z przyzwyczajenia. Weszłam do pomieszczenia, rzucając buty w kąt. Jak się okazało, mojej przyjaciółki tam nie było. Sięgnęłam do kieszeni sweterka po komórkę, ale jej tam nie znalazłam. Przeszukałam kilka razy ciuch, ale na darmo. Rzuciłam się do swojej torby, leżącą koło mojego łóżka i ją przeszukałam. Uf. Znalazłam ją. Całe szczęście, że nie wzięłam jej ze sobą. Przez ten deszcz by się popsuła. Odblokowałam ją i spojrzałam na godzinę. Zbliżała się godzina dwudziesta. Postanowiłam, że się już wykąpię. Wolałam nie iść później, kiedy będzie kolejka. Poza tym, miałam mokre ubrania, więc mogłabym to zrobić teraz. Wzięłam swoją piżamę, za którą służyły mi jasnoszare, krótkie spodenki i różowa koszulka. Wzięłam jeszcze w ręce ręcznik, oraz kosmetyczkę, założyłam na nogi kapcie i poszłam z tym wszystkim do łazienki, która znajdowała się niedaleko.
      Na miejscu rzeczy postawiłam na parapecie, a ręcznik powiesiłam sobie na wieszaczku, znajdującym się obok kabiny. Jak zwykle w kabinie się rozebrałam, bo innego miejsca na to nie było. I pomyśleć, że ten internat jest taki "ekskluzywny", jak to mówią nauczyciele. Ubrania rzuciłam na parapet. Widziałam, że trafiłam, bo już nabrałam w to wprawy. W końcu mogłam się umyć. Odkręciłam kurek i już po chwili zaczęła lecieć ciepła woda. Namydliłam się swoim żelem pod prysznic o zapachu truskawkowym, po czym się umyłam. Sięgnęłam po swój niebieski ręcznik, który wisiał na wieszaczku i porządnie się wytarłam. Owinęłam się w niego, otworzyłam kabinę, wsunęłam nogi w kapcie i biorąc z parapetu piżamę, skierowałam się w stronę toalety. Tam się ubrałam. Kolejne niewygodne miejsce do takich rzeczy. Gdy z niej wyszłam, to wzięłam szczotkę i rozczesałam nią włosy, które później związałam w koński ogon. Umyłam zęby, zabrałam wszystkie swoje rzeczy i poszłam z powrotem do swojego pokoju.
      Tak jak przedtem, nikogo nie zastałam. Rzuciłam to, co miałam w rękach na szafkę nocną, a mokre ciuchy powiesiłam na kaloryferze, wyciągnęłam z torby pracę domową z trygonometrii, wzięłam piórnik i z rzeczami usiadłam na łóżko. Zabrałam się za robienie zadań. Na początku szło mi to straszne opornie. Nie mogłam się na niczym skupić. Żeby sobie pomóc, wyciągnęłam z szafki Mp4 wraz ze słuchawkami. Już po chwili wsłuchiwałam się w melodię muzyki, płynącą do moich uszu. Muzyka zawsze pozwalała mi się skupić. Innych ona rozprasza, ale nie mnie. Położyłam się na brzuchu i ponownie zabrałam się za robienie zadań. Teraz to o wiele łatwiej było mi się skupić, ale zadania okazały się być okropnie trudne! Nad jednym ślęczałam dziesięć minut. Westchnęłam zrezygnowana. Sięgnęłam po komórkę, by znaleźć odpowiedzi na nie w Internecie. Szczerze, to nie chciało mi się ich robić. Jak na złość, nic nie mogłam niczego znaleźć! Nie było rozwiązania nawet na jedno, głupie zadanie! Nie zaprzeczę. Lewis się postarał. Zacisnęłam szczęki i rozwiązywałam dalej. Sama. Jakoś mi się udawało, ale kreśliłam przy tym bardzo dużo. Co najgorsze, zadania stawały się coraz trudniejsze. Nabrałam do płuc powietrza i wypuściłam je ze świstem. Oczy mi się zamykały, ale dzielnie walczyłam ze snem. Kiedy zostały mi już cztery zadnia, postanowiłam pójść spać, a resztę dokończyć jutro na lunchu. Schowam się w toalecie i będzie ok. W czasie długiej przerwy, mało osób tam zagląda. Odłożyłam rzeczy na szafkę nocną, ściągnęłam z uszu słuchawki i je wraz z Mp4 również postawiłam na mebel. Dopiero teraz zorientowałam się, że Alex smacznie sobie chrapie. Nie chciało mi się już zastanawiać, kiedy przyszła. Zamknęłam oczy i już po chwili spałam.

Witam! Rozdział już krótszy niż poprzedni i według mnie ciekawy ;D Zapewniam Was, że matka Andie już się nie pojawi (ale planuję, by jeszcze wystąpiła, ale to będzie tylko raz i w dalekiej przyszłości)! Wiem, zabijecie mnie, bo nie było Nathana -.- Obiecuję, że w następnym rozdziale będzie! Tego możecie być pewni! Heh... Szykuje się nawet śmieszna akcja. Bynajmniej mi się podoba xD Zobaczymy, jak Wy ją ocenicie ^.^ Jak wrażenia po przeczytaniu? Podobał się rozdział? Co myślicie o osobie Erica? Polubiliście go? A może nie? Czy według Was, może coś zaiskrzyć między nim, a Andie? o.O Czekam na Wasze opinie! Zapraszam do komentowania! Do napisania! ;***

madziula0909