Prolog

      W przestronnym ogrodzie, zarośniętym różnymi gatunkami kwiatów, drzew, krzewów, biegała sześciolatka. Jej długie brązowe lśniące włosy, były w totalnym nieładzie, a duże szare oczy, śmiały się do całego świata. Wyczerpana bieganiem, usiadła na trawie. Zwróciła niewinną twarzyczkę ku niebu i podziwiała na nim ruszające się chmury. Wyobrażała sobie, że po nich skacze. Uśmiechnęła się szeroko do swoich myśli. Ciepłe promienie słońca padały na jej twarz. Słońce grzało już tak mocno, że z tego powodu dziewczynka wstała i poszła do cienia. Usiadła na huśtawce ogrodowej i zaczęła rysować na kartce rysunek. Zadowolona ze swojego dzieła chciała je pokazać rodzicom, ale niespodziewanie zerwał się silny wiatr. Był tak mocny, że dziewczynka z trudem trzymała się na nogach. Powiew wiatru zabrał jej rysunek. Sześciolatka zaczęła za nim biegać, by go złapać, ale nie mogła go dogonić. Wiatr zabierał je dzieło coraz wyżej i wyżej...

      -Oddaj!- krzyknęła.

       Wiatr przestał wiać. Wyglądało to tak, jakby jej się słuchał. Dziewczynka patrzyła na rysunek, który opadał na ziemię. Nie dowierzała temu, co zobaczyła. Przez dłuższą chwilę stała jak sparaliżowana. Zastanawiała się, czy ten wiatr zatrzymał się sam z siebie, czy to było sprawione za jej sprawą. Jak na swój wiek była bardzo mądra i wiedziała, że nie potrafiłaby panować na tym żywiołem. Zaśmiała się ze swoich podejrzeń. Wzięła kartkę i ruszyła z nią w kierunku domu, ale wiatr znowu się zerwał i jej ją wyrwał.

      -Ej! To moje! Oddaj!- powiedziała ze złością i dobitnie.

       Wiatr posłuchał jej się, a kartka tak jak przedtem opadła na ziemię. Dziewczynka stała oniemiała. Nie wiedziała, co ma o tym wszystkim sądzić. Wiatr zerwał się ponownie. Tym razem wiał lekko. Otulał dziewczynkę jednocześnie próbując jej coś podpowiedzieć. Jak by chciał, żeby coś zrozumiała. Tylko co? Na czole dziewczynki pojawiły się pojedyncze krople potu. Bała się wypowiedzieć to na głos, ale wiedziała już, że umie panować nad wiatrem. Że to on JEJ się słucha. Przełknęła nerwowo ślinę. Spróbowała sprawić tak, by wiatr przestał wiać. Udało jej się. Z niedowierzaniem przetarł oczy. Kilka razy wywoływała go i na nowo robiła tak, by przestawał wiać. Dotarło do niej, co potrafi robić. Była z siebie dumna. Potrafiła to, czego inni nie umieli, ale gdzieś głęboko w sobie czuła, że tak nie powinno być. Przeraziło ją to. Wiedziała, że ludzie nie umieją takich rzeczy, a osoba, która to potrafi, nie jest normalna. Postanowiła to zachować w tajemnicy i nikomu tego nie mówić, nawet rodzicom. Tak odkryła swój nieludzki dar...

       Nagle rozległ się rozpaczliwy szloch. Zaniepokojona zaczęła nasłuchiwać. Przerażona stwierdziła, że płacz należy do jej matki. Szybko niczym torpeda, pobiegła do domu. Tam zobaczyła matkę i ojca, który ją obejmował. Na twarzach obu rodziców malowały się różne emocje. Rozpacz. Przerażenie. Panika. Cierpienie. Żałość. Niedowierzanie... Dziewczynka nie wiedziała, o co chodzi. Była wstrząśnięta tym widokiem.

      -Co się stało?- zapytała cieniutkim głosikiem.

      Odpowiedział jej jeszcze głośniejszy szloch matki, a po twarzy ojca zaczęły spływać pojedyncze łzy.

      -Co się stało?-zniecierpliwiona milczeniem rodziców, ponowiła pytanie.

      Rodzice długo zwlekali z odpowiedzią.

      -Twój brat...- zaczął martwym głosem ojciec, ale reszta zdania nie chciała przecisnąć mu się przez gardło.

      -Zaginął!- zawyła matka przez łzy.

       Sześciolatka osłupiała. Pokręciła z niedowierzaniem głową. Jej ciało zalała fala ogromnej rozpaczy. Po twarzyczce zaczęły jej spływać pojedyncze, duże łzy. Nie mogła w to wszystko uwierzyć. Nie chciała, nie mogła przyjąć tej myśli do siebie. Nie mogła się pogodzić z tym, że może już nie zobaczyć swojego brata. Ten dzień miał być dla nie najwspanialszym ze wszystkich, bo odkryła, co potrafi, a stał się najgorszym z koszmarów. Wszystko wokół niej ucichło. Jakby sama znalazła się w pustym, ciemnym pokoju. Czuła się tak, jakby odebrano jej wszystko, a najważniejsze cząstkę siebie. Straciła kochającego brata, który był dla niej wszystkim. Nic nie mogło równać się z tą utratą...

Hej! Oto prolog do mojego bloga. Mam nadzieję, że się wam spodobał i tym zachęciłam Was do czytania mojej historii. Według mnie jest ciekawy i mam nadzieję, że Wy też tak sądzicie. Moja historia opowiada o nastolatce, Andrei. Bohaterka jest szczęśliwą dziewczyną, ale pewnego dnia cały jej świat staje do góry nogami. Wszystkiego dowiecie się czytając mojego bloga. Historia nie jest z  życia wzięcia. Oprócz ludzi, będą też występować postacie rodem z legend, ale dopiero w późniejszym czasie. Myślę, że pierwszy rozdział pojawi się za jakiś czas. Pozdrawiam Was gorąco!

madziula0909